Relaties
alle pijlers
Snel huilen
dinsdag 22 juli 2014 12:47
Hallo,
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
Ik heb volgende vervelend probleem - ik heb een leuke relatie met mijn vriend (iets langer dan een jaar) maar elke keer dat er me iets dwars zit of we hebben een discussie, begin ik onmiddellijk te huilen.
Ik snap zelf niet waarom want meestal gaat het om iets redelijk banaal (vb ik vind dat hij nors doet, of dat hij te laat thuis was gisteren)
Maar toch krijg ik het niet gezegd zonder tranen...
Dacht dat het misschien hormonaal zou zijn, maar stoppen met de pil heeft niets geholpen.
Wat scheelt er met me? Iemand die kan helpen?
Alvast bedankt!
woensdag 23 juli 2014 15:32
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 14:51:
Wat ik mij ook afvraag:
Het gaan huilen heb ik inmiddels wel onder controle, maar kun je jezelf ook zo veranderen dat het primaire gevoel dat binnenkomt wordt veranderd?
Dus als je een functioneringsgesprek hebt op je werk of je partner heeft kritiek op je nieuwe jurkje of het eten dat je hebt gekookt, dat je eerste reactie dan niet is dat je je eigenlijk toch wel enorm op je tenen getrapt voelt?
Want de tranen kun je onder controle krijgen, daar ben ik het mee eens, maar de manier waarop kritiek bij je binnenkomt, kan dat ook nog veranderd worden of is dat lastiger?Ja dat kan heel goed. De wijze waarop jij kritiek ontvangt heeft namelijk alles te maken met de wijze waarop jij naar jezelf en de wereld kijkt. De eerste vraag die je moet beantwoorden is waarom je je op je tenen getrapt voelt. Wat denk je al iemand tegen je zegt dat je eruit ziet als een radijsje in je nieuwe strandkaftan
Wat ik mij ook afvraag:
Het gaan huilen heb ik inmiddels wel onder controle, maar kun je jezelf ook zo veranderen dat het primaire gevoel dat binnenkomt wordt veranderd?
Dus als je een functioneringsgesprek hebt op je werk of je partner heeft kritiek op je nieuwe jurkje of het eten dat je hebt gekookt, dat je eerste reactie dan niet is dat je je eigenlijk toch wel enorm op je tenen getrapt voelt?
Want de tranen kun je onder controle krijgen, daar ben ik het mee eens, maar de manier waarop kritiek bij je binnenkomt, kan dat ook nog veranderd worden of is dat lastiger?Ja dat kan heel goed. De wijze waarop jij kritiek ontvangt heeft namelijk alles te maken met de wijze waarop jij naar jezelf en de wereld kijkt. De eerste vraag die je moet beantwoorden is waarom je je op je tenen getrapt voelt. Wat denk je al iemand tegen je zegt dat je eruit ziet als een radijsje in je nieuwe strandkaftan
woensdag 23 juli 2014 15:33
quote:attribuutje schreef op 23 juli 2014 @ 14:54:
Ik voel me geen jankmiep hoor, zouden mensen die niet gaan huilen eerder verbaal of lichamelijk uitspattingen hebben? Ipv janken, schreeuwen, of ipv janken, iets kapot trappen?Dat denk ik wel dat ieder mens (afhankelijk van persoonlijkheid?) op een zijn manier een bepaalde voorkeur ontwikkelt om zijn emoties te uiten. Zoals ik al schreef over mijn ouderlijk huis. Het ene kind ging huilen, de ander trok zich terug en weer een ander werd kwaad.
Ik voel me geen jankmiep hoor, zouden mensen die niet gaan huilen eerder verbaal of lichamelijk uitspattingen hebben? Ipv janken, schreeuwen, of ipv janken, iets kapot trappen?Dat denk ik wel dat ieder mens (afhankelijk van persoonlijkheid?) op een zijn manier een bepaalde voorkeur ontwikkelt om zijn emoties te uiten. Zoals ik al schreef over mijn ouderlijk huis. Het ene kind ging huilen, de ander trok zich terug en weer een ander werd kwaad.
woensdag 23 juli 2014 15:33
quote:runningbaleys schreef op 23 juli 2014 @ 15:03:
[...]
Je hebt het niet direct tegen mij maar ik spreek even voor mezelf:
Als ik zelf heel duidelijk voel
1 NIET te willen gaan huilen,
2 dit ook niet laat zien,
3 mezelf afzonder voordat ik echt ga huilen
Dan is dat huilen toch geen manipulatie? Mijn baas heeft echt geen idee dat dit speelt, hij heeft me namelijk nog nooit zien huilen.
En sorrie, maar als een ander zich schuldig voelt en indimt omdat ik toevallig zou huilen, dat kan je het ook zo zien dat dat die ander zn keus is. Dan LAAT diegene zich manipuleren, ook als dat misschien niet de bedoeling van de huiler was.Het hoeft geen bewuste manipulatie te zijn. Het kan zo'n automatisme zijn dat je er niet bij nadenkt en dit automatisch toepast omdat je weet dat het werkt.
[...]
Je hebt het niet direct tegen mij maar ik spreek even voor mezelf:
Als ik zelf heel duidelijk voel
1 NIET te willen gaan huilen,
2 dit ook niet laat zien,
3 mezelf afzonder voordat ik echt ga huilen
Dan is dat huilen toch geen manipulatie? Mijn baas heeft echt geen idee dat dit speelt, hij heeft me namelijk nog nooit zien huilen.
En sorrie, maar als een ander zich schuldig voelt en indimt omdat ik toevallig zou huilen, dat kan je het ook zo zien dat dat die ander zn keus is. Dan LAAT diegene zich manipuleren, ook als dat misschien niet de bedoeling van de huiler was.Het hoeft geen bewuste manipulatie te zijn. Het kan zo'n automatisme zijn dat je er niet bij nadenkt en dit automatisch toepast omdat je weet dat het werkt.
woensdag 23 juli 2014 15:35
quote:lucifers schreef op 23 juli 2014 @ 15:22:
De kunst is NYC, dat je het je niet aantrekt.
Beeld je in dat jouw vrouw thuis komt. Ze heeft een nieuwe jurk. Arie kanarie geel, geen gezicht. Omdat je van haar houd ga je niet al dijenkletsers gevend over de bank rollen van het lachen. Ja beeld? Ze vraagt mop wat vind je van mijn jurk? Je zegt: niet echt mijn smaak of mwah. Maar fijn dat jij hem leuk vind schat. Koffie? Je vrouw kan gaan stampvoeten/ huilen etc. Stomme NYC!!! Ik breng hem alweer terug ja! Jij met je eeuwige kritiek! Of ze haalt schouders op en denkt, ja NYC houd miet van geel, maar ik vind hem mooi!
Laatste is beter?
Hou je nu minder van haar? Is er iets essentieels verandert aan jullie relatie? Iets stuk?
Jij vind het niets, zij vind hem geweldig. Prima!
Als je werkt aan je zelfvertrouwen komen zulke dingen heel anders binnen en ja dat valt te leren.
Mooi verwoord, lucifers! En een goed voorbeeld ook! Want tot voor een paar jaar geleden was ik dus wél die persoon die zo reageerde met "Ik breng hem al terug hoor! En hij is toevallig van een héél befaamde ontwerper, maaaaaaar ja, als jij vindt dat ie niet staat. Of moet ik er soms een schaar in zetten he, kan hem na 2 weken nu niet meer ruilen!" En janken dus.
Maar zo reageer ik dus sinds enkele jaren niet meer. Vind het puberaal. Zo reageerde ik ook toen ik 14 was. Waarom eigenlijk? Zullen vast ook niet alle pubers doen?'
Maar denk dat 't met verwachtingen ofzo te maken heeft? Dat je niet echt op een eerlijke reactie zit te wachten maar al denkt/hoopt dat de ander zal gaan zeggen: "Ooooh wauw, schitterende jurk zeg! En past ook helemaal bij je mooie figuur"
Ik reageer niet meer fel, ik huil niet meer bij kritiek maar toch voelt het van binnen nog wel bijna hetzelfde. Terwijl ik dus zo wil worden als iemand die van binnen ook werkelijk denkt: "Oh ja, kan, smaken verschillen."
De kunst is NYC, dat je het je niet aantrekt.
Beeld je in dat jouw vrouw thuis komt. Ze heeft een nieuwe jurk. Arie kanarie geel, geen gezicht. Omdat je van haar houd ga je niet al dijenkletsers gevend over de bank rollen van het lachen. Ja beeld? Ze vraagt mop wat vind je van mijn jurk? Je zegt: niet echt mijn smaak of mwah. Maar fijn dat jij hem leuk vind schat. Koffie? Je vrouw kan gaan stampvoeten/ huilen etc. Stomme NYC!!! Ik breng hem alweer terug ja! Jij met je eeuwige kritiek! Of ze haalt schouders op en denkt, ja NYC houd miet van geel, maar ik vind hem mooi!
Laatste is beter?
Hou je nu minder van haar? Is er iets essentieels verandert aan jullie relatie? Iets stuk?
Jij vind het niets, zij vind hem geweldig. Prima!
Als je werkt aan je zelfvertrouwen komen zulke dingen heel anders binnen en ja dat valt te leren.
Mooi verwoord, lucifers! En een goed voorbeeld ook! Want tot voor een paar jaar geleden was ik dus wél die persoon die zo reageerde met "Ik breng hem al terug hoor! En hij is toevallig van een héél befaamde ontwerper, maaaaaaar ja, als jij vindt dat ie niet staat. Of moet ik er soms een schaar in zetten he, kan hem na 2 weken nu niet meer ruilen!" En janken dus.
Maar zo reageer ik dus sinds enkele jaren niet meer. Vind het puberaal. Zo reageerde ik ook toen ik 14 was. Waarom eigenlijk? Zullen vast ook niet alle pubers doen?'
Maar denk dat 't met verwachtingen ofzo te maken heeft? Dat je niet echt op een eerlijke reactie zit te wachten maar al denkt/hoopt dat de ander zal gaan zeggen: "Ooooh wauw, schitterende jurk zeg! En past ook helemaal bij je mooie figuur"
Ik reageer niet meer fel, ik huil niet meer bij kritiek maar toch voelt het van binnen nog wel bijna hetzelfde. Terwijl ik dus zo wil worden als iemand die van binnen ook werkelijk denkt: "Oh ja, kan, smaken verschillen."
woensdag 23 juli 2014 15:42
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 15:32:
[...]
Ja dat kan heel goed. De wijze waarop jij kritiek ontvangt heeft namelijk alles te maken met de wijze waarop jij naar jezelf en de wereld kijkt. De eerste vraag die je moet beantwoorden is waarom je je op je tenen getrapt voelt. Wat denk je al iemand tegen je zegt dat je eruit ziet als een radijsje in je nieuwe strandkaftan
Ik denk dat dat bij mij te maken heeft met een geprojecteerde verwachting. Als ik iets aan heb getrokken wat ik zelf mooi vind, ga ik er niet vanuit dat de ander gaat zeggen: Het staat je voor geen meter. Of als ik een fg op het werk had, er van uitgaande dat iedereen tevreden is, dan geen rekening meer hebben gehouden met kritiek van een collega of leidinggevende.
Me bewust worden van 'op de tenen getrapt zijn' helpt bij het reguleren van de emotie die ik vervolgens uit, maar nog (of nog niet?) bij hoe erg ik het mij aantrek. Wellicht heeft dat meer tijd nodig.
[...]
Ja dat kan heel goed. De wijze waarop jij kritiek ontvangt heeft namelijk alles te maken met de wijze waarop jij naar jezelf en de wereld kijkt. De eerste vraag die je moet beantwoorden is waarom je je op je tenen getrapt voelt. Wat denk je al iemand tegen je zegt dat je eruit ziet als een radijsje in je nieuwe strandkaftan
Ik denk dat dat bij mij te maken heeft met een geprojecteerde verwachting. Als ik iets aan heb getrokken wat ik zelf mooi vind, ga ik er niet vanuit dat de ander gaat zeggen: Het staat je voor geen meter. Of als ik een fg op het werk had, er van uitgaande dat iedereen tevreden is, dan geen rekening meer hebben gehouden met kritiek van een collega of leidinggevende.
Me bewust worden van 'op de tenen getrapt zijn' helpt bij het reguleren van de emotie die ik vervolgens uit, maar nog (of nog niet?) bij hoe erg ik het mij aantrek. Wellicht heeft dat meer tijd nodig.
woensdag 23 juli 2014 15:47
quote:eldorado schreef op 23 juli 2014 @ 14:41:
[...]
Zonder gekheid, maar niet-huilen valt te leren, maar huilen ook. En dan kan je ipv terug-schelden gaan terug-huilen. Dan gebeuren er dingen die je niet verwacht had Ik zou me doodschamen als ik ging terug-huilen, maar eigenlijk is het best een leuk experiment
[...]
Zonder gekheid, maar niet-huilen valt te leren, maar huilen ook. En dan kan je ipv terug-schelden gaan terug-huilen. Dan gebeuren er dingen die je niet verwacht had Ik zou me doodschamen als ik ging terug-huilen, maar eigenlijk is het best een leuk experiment
woensdag 23 juli 2014 15:49
Ook dat snap ik NYC. Been there. Fake it, till you make it zegt mijn man altijd. Dat heb ik ook gedaan. In het begin zat ik dan pruilend alleen op bed al die dingen te denken, al beter dan dat drama voorheen! Maar het bleef belachelijk. Nu loop ik nog niet over van het zelfvertrouwen maar ik doe niet meer huilie huilie. Het hielp erg on zelf mijn aardige vriendin te worden. Ik zei hardop in mijn hoofd (ok nu lijk ik een patiënt, maar doe wat er voor nodig is...) meid die jurk is te cool! Je kan het hebben. In een vuilniszak zie je er nog GEWELDIG uit. Hahahahaha en weet je dat helpt! Maak het maf en vergroot het! Dat relativeert. Als mijn man nu klaagt over mijn biologische linksgedraaide kookkunsten, zeg ik laat je spierballen eens zien? Kijk! Kan best niet lekker zijn, maar je bent STERRRRRRK. Of nou Herman (den Blijker) belde vanmiddag anders wel of hij dit recept mocht hebben voor zijn nieuwe boek... Dus jezelf niet te serieus nemen en het in perspectief plaatsen.
woensdag 23 juli 2014 15:54
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 15:29:
[...]
kom op zeg, voor dat die tranen komen gebeurt er heel wat in je hoofd dat je een halt kan toeroepen. Je bent geen kleuter meer toch Hoezo gebeurt er heel wat? zit jij in mijn hoofd? waarom denk jij toch altijd alles beter te weten.
Nee er gebeurt weinig in mijn hoofd.
Voorbeeld. Op de gang houd een juf me aan die onverwacht in moest vallen in de klas en die me even wil vertellen dat mijn zoon zo schattig was en zo lief is geweest en dat hij haar hele dag goed maakte. Niets om over te huilen toch? Toch krijg ik dan een prik gevoel in de neus en gaan mijn ogen tranen.
Niets gesnif of gesnotter maar er lopen dan gewoon druppels vocht uit mijn ooghoeken.
Heeft niets met manipulatie te maken en niets met wat er in mijn hoofd afspeelt.
Hetzelfde heb ik in een discussie, soms een gewoon gesprek en zeker vaak bij ruzie. Of ik moet heel erg kwaad zijn, dan juist weer niet.
[...]
kom op zeg, voor dat die tranen komen gebeurt er heel wat in je hoofd dat je een halt kan toeroepen. Je bent geen kleuter meer toch Hoezo gebeurt er heel wat? zit jij in mijn hoofd? waarom denk jij toch altijd alles beter te weten.
Nee er gebeurt weinig in mijn hoofd.
Voorbeeld. Op de gang houd een juf me aan die onverwacht in moest vallen in de klas en die me even wil vertellen dat mijn zoon zo schattig was en zo lief is geweest en dat hij haar hele dag goed maakte. Niets om over te huilen toch? Toch krijg ik dan een prik gevoel in de neus en gaan mijn ogen tranen.
Niets gesnif of gesnotter maar er lopen dan gewoon druppels vocht uit mijn ooghoeken.
Heeft niets met manipulatie te maken en niets met wat er in mijn hoofd afspeelt.
Hetzelfde heb ik in een discussie, soms een gewoon gesprek en zeker vaak bij ruzie. Of ik moet heel erg kwaad zijn, dan juist weer niet.
woensdag 23 juli 2014 15:54
@lucifers Zal nadenken over eigen topic. Maar ik blijf van mening dat ik huilen niet perse manipulatie vind. Kijk, als ik het wel zou laten zien en mijn baas past zijn gedrag aan, dan is dat helemaal zijn eigen keus. Ik vraag daar niet om door te huilen. Ik snap ook wel dat ik daar niks mee opschiet en het niet geloofwaardig overkomt. Het huilen is mijn probleem en komt voort uit een sterk gevoel van onrechtvaardigheid. Hij kan dan ook zeggen: dat je nu huilt interesseert me niet, je doet gewoon wat ik zeg. Duidelijk toch?
Er zullen ook wel mensen zijn die er wel wat mee gedaan willen krijgen maar ik denk echt niet iedereen. En TO ook niet want dan zou ze er niks aan hoeven/willen doen.
Er zullen ook wel mensen zijn die er wel wat mee gedaan willen krijgen maar ik denk echt niet iedereen. En TO ook niet want dan zou ze er niks aan hoeven/willen doen.
woensdag 23 juli 2014 16:07
Als baby moet je huilen anders sterf je van de honger. Het is letterlijk van levensbelang om van je te laten horen. Als je die behoefte aan gehoord worden niet ontgroeid dan is alles reden voor een machteloos gevoel. Zelfs het afkraken van een kapsel kan tot tranen leiden want die emotie zegt dan:"Je gáát DOOD!"
Je gaat helemaal niet dood, je hebt gewoon nooit geleerd om je emoties te herkennen en te begrijpen welk (doem)scenario ze voorschotelen. Een emotie begrijpen vergt zelfdiscipline. Iets wat automatisch maar doorgaat zonder het aan een onderzoek te onderwerpen, bepaalt je leven. Je hebt letterlijk geen controle over je gevoelsleven en daar begint het toch mee.
Veel mensen gedragen zich volwassen, maar zijn emotioneel niet ouder dan 4 jaar. Dan maken de mechanische volwassen gedragingen niet uit, het is wat je voelt en hoe je daarmee omgaat wat de kwaliteit van je leven bepaalt.
Je gaat helemaal niet dood, je hebt gewoon nooit geleerd om je emoties te herkennen en te begrijpen welk (doem)scenario ze voorschotelen. Een emotie begrijpen vergt zelfdiscipline. Iets wat automatisch maar doorgaat zonder het aan een onderzoek te onderwerpen, bepaalt je leven. Je hebt letterlijk geen controle over je gevoelsleven en daar begint het toch mee.
Veel mensen gedragen zich volwassen, maar zijn emotioneel niet ouder dan 4 jaar. Dan maken de mechanische volwassen gedragingen niet uit, het is wat je voelt en hoe je daarmee omgaat wat de kwaliteit van je leven bepaalt.
woensdag 23 juli 2014 16:13
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 15:35:
[...]
Mooi verwoord, lucifers! En een goed voorbeeld ook! Want tot voor een paar jaar geleden was ik dus wél die persoon die zo reageerde met "Ik breng hem al terug hoor! En hij is toevallig van een héél befaamde ontwerper, maaaaaaar ja, als jij vindt dat ie niet staat. Of moet ik er soms een schaar in zetten he, kan hem na 2 weken nu niet meer ruilen!" En janken dus.
Maar zo reageer ik dus sinds enkele jaren niet meer. Vind het puberaal. Zo reageerde ik ook toen ik 14 was. Waarom eigenlijk? Zullen vast ook niet alle pubers doen?'
Maar denk dat 't met verwachtingen ofzo te maken heeft? Dat je niet echt op een eerlijke reactie zit te wachten maar al denkt/hoopt dat de ander zal gaan zeggen: "Ooooh wauw, schitterende jurk zeg! En past ook helemaal bij je mooie figuur"
Ik reageer niet meer fel, ik huil niet meer bij kritiek maar toch voelt het van binnen nog wel bijna hetzelfde. Terwijl ik dus zo wil worden als iemand die van binnen ook werkelijk denkt: "Oh ja, kan, smaken verschillen."
erg herkenbaar. Je hebt gelijk denk ik dat het met verwachtingen te maken heeft. Het is ook een stuk diepe twijfel, dat je het zelf kennelijk zo anders ziet, dat dat verkeerd is of zo, en dan de wat gemenere gedachte 'maar truus heeft flink overgewicht en draagt veel te strakke kleding, maar zij krijgt wel een complimentje over haar kleding en uiterlijk'.
Ik denk dat het beseffen dat er idd verschillende smaken zijn, en dat mensen lang niet altijd eerlijk zijn (positief of negatief), dat dat helpt, alleen voel ik het wel zo als jij verder.
[...]
Mooi verwoord, lucifers! En een goed voorbeeld ook! Want tot voor een paar jaar geleden was ik dus wél die persoon die zo reageerde met "Ik breng hem al terug hoor! En hij is toevallig van een héél befaamde ontwerper, maaaaaaar ja, als jij vindt dat ie niet staat. Of moet ik er soms een schaar in zetten he, kan hem na 2 weken nu niet meer ruilen!" En janken dus.
Maar zo reageer ik dus sinds enkele jaren niet meer. Vind het puberaal. Zo reageerde ik ook toen ik 14 was. Waarom eigenlijk? Zullen vast ook niet alle pubers doen?'
Maar denk dat 't met verwachtingen ofzo te maken heeft? Dat je niet echt op een eerlijke reactie zit te wachten maar al denkt/hoopt dat de ander zal gaan zeggen: "Ooooh wauw, schitterende jurk zeg! En past ook helemaal bij je mooie figuur"
Ik reageer niet meer fel, ik huil niet meer bij kritiek maar toch voelt het van binnen nog wel bijna hetzelfde. Terwijl ik dus zo wil worden als iemand die van binnen ook werkelijk denkt: "Oh ja, kan, smaken verschillen."
erg herkenbaar. Je hebt gelijk denk ik dat het met verwachtingen te maken heeft. Het is ook een stuk diepe twijfel, dat je het zelf kennelijk zo anders ziet, dat dat verkeerd is of zo, en dan de wat gemenere gedachte 'maar truus heeft flink overgewicht en draagt veel te strakke kleding, maar zij krijgt wel een complimentje over haar kleding en uiterlijk'.
Ik denk dat het beseffen dat er idd verschillende smaken zijn, en dat mensen lang niet altijd eerlijk zijn (positief of negatief), dat dat helpt, alleen voel ik het wel zo als jij verder.
woensdag 23 juli 2014 17:36
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 15:42:
[...]
Ik denk dat dat bij mij te maken heeft met een geprojecteerde verwachting. Als ik iets aan heb getrokken wat ik zelf mooi vind, ga ik er niet vanuit dat de ander gaat zeggen: Het staat je voor geen meter. Of als ik een fg op het werk had, er van uitgaande dat iedereen tevreden is, dan geen rekening meer hebben gehouden met kritiek van een collega of leidinggevende.
Me bewust worden van 'op de tenen getrapt zijn' helpt bij het reguleren van de emotie die ik vervolgens uit, maar nog (of nog niet?) bij hoe erg ik het mij aantrek. Wellicht heeft dat meer tijd nodig.Maar je beantwoordt de vraag niet, waarom vind je het erg dat mensen kritiek op je hebben?
[...]
Ik denk dat dat bij mij te maken heeft met een geprojecteerde verwachting. Als ik iets aan heb getrokken wat ik zelf mooi vind, ga ik er niet vanuit dat de ander gaat zeggen: Het staat je voor geen meter. Of als ik een fg op het werk had, er van uitgaande dat iedereen tevreden is, dan geen rekening meer hebben gehouden met kritiek van een collega of leidinggevende.
Me bewust worden van 'op de tenen getrapt zijn' helpt bij het reguleren van de emotie die ik vervolgens uit, maar nog (of nog niet?) bij hoe erg ik het mij aantrek. Wellicht heeft dat meer tijd nodig.Maar je beantwoordt de vraag niet, waarom vind je het erg dat mensen kritiek op je hebben?
woensdag 23 juli 2014 17:38
quote:nina1966 schreef op 23 juli 2014 @ 15:54:
[...]
Hoezo gebeurt er heel wat? zit jij in mijn hoofd? waarom denk jij toch altijd alles beter te weten.
Nee er gebeurt weinig in mijn hoofd.
Voorbeeld. Op de gang houd een juf me aan die onverwacht in moest vallen in de klas en die me even wil vertellen dat mijn zoon zo schattig was en zo lief is geweest en dat hij haar hele dag goed maakte. Niets om over te huilen toch? Toch krijg ik dan een prik gevoel in de neus en gaan mijn ogen tranen.
Niets gesnif of gesnotter maar er lopen dan gewoon druppels vocht uit mijn ooghoeken.
Heeft niets met manipulatie te maken en niets met wat er in mijn hoofd afspeelt.
Hetzelfde heb ik in een discussie, soms een gewoon gesprek en zeker vaak bij ruzie. Of ik moet heel erg kwaad zijn, dan juist weer niet.Er gebeurt heel veel in je hoofd, anders zou je niet gaan huilen. Huilen is geen reflex het is gedrag. Het eerste voorbeeld dat je geeft vind ik vreemd maar goed daar zal je een ander geen last mee geven. Maar als je in een ruzie of discussie je waterlanders laat lopen manipuleer je het gesprek. Bewust of niet. Bewust zijn van wat er gebeurt bij jou is dan de eerste stap.
[...]
Hoezo gebeurt er heel wat? zit jij in mijn hoofd? waarom denk jij toch altijd alles beter te weten.
Nee er gebeurt weinig in mijn hoofd.
Voorbeeld. Op de gang houd een juf me aan die onverwacht in moest vallen in de klas en die me even wil vertellen dat mijn zoon zo schattig was en zo lief is geweest en dat hij haar hele dag goed maakte. Niets om over te huilen toch? Toch krijg ik dan een prik gevoel in de neus en gaan mijn ogen tranen.
Niets gesnif of gesnotter maar er lopen dan gewoon druppels vocht uit mijn ooghoeken.
Heeft niets met manipulatie te maken en niets met wat er in mijn hoofd afspeelt.
Hetzelfde heb ik in een discussie, soms een gewoon gesprek en zeker vaak bij ruzie. Of ik moet heel erg kwaad zijn, dan juist weer niet.Er gebeurt heel veel in je hoofd, anders zou je niet gaan huilen. Huilen is geen reflex het is gedrag. Het eerste voorbeeld dat je geeft vind ik vreemd maar goed daar zal je een ander geen last mee geven. Maar als je in een ruzie of discussie je waterlanders laat lopen manipuleer je het gesprek. Bewust of niet. Bewust zijn van wat er gebeurt bij jou is dan de eerste stap.
woensdag 23 juli 2014 19:03
Ik ben best wel een kattekop. Waarom mag je niks voelen wanneer mensen naar doen. Ik vind dat zo raar. Je kunt toch zeggen, ik voel mij niet prettig bij die opmerking.Bijvoorbeeld Of wat harder. Ik heb weleens tegen een meisje gezegd die commentaar had op mijn kleding dat zij de eerste zou zijn bij wie ik volgende keer aan zou kloppen voor advies over mode.
Waarom mag je een andere niet laten weten dat je ergens niet van gediend bent. Ik vraag wel om iemands mening wanneer ik iemands mening van belang vind. Wanneer je af en toe een beetje blaast doen mensen over het algemeen wel beleefder.
Waarom mag je een andere niet laten weten dat je ergens niet van gediend bent. Ik vraag wel om iemands mening wanneer ik iemands mening van belang vind. Wanneer je af en toe een beetje blaast doen mensen over het algemeen wel beleefder.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
woensdag 23 juli 2014 19:38
quote:viva-amber schreef op 23 juli 2014 @ 19:03:
Ik ben best wel een kattekop. Waarom mag je niks voelen wanneer mensen naar doen. Ik vind dat zo raar. Je kunt toch zeggen, ik voel mij niet prettig bij die opmerking.Bijvoorbeeld Of wat harder. Ik heb weleens tegen een meisje gezegd die commentaar had op mijn kleding dat zij de eerste zou zijn bij wie ik volgende keer aan zou kloppen voor advies over mode.
Waarom mag je een andere niet laten weten dat je ergens niet van gediend bent. Ik vraag wel om iemands mening wanneer ik iemands mening van belang vind. Wanneer je af en toe een beetje blaast doen mensen over het algemeen wel beleefder.
Volgens mij mag je best wat voelen, denken en er iets over zeggen.
Ik denk dat het er om gaat dat mensen die zich enorm veel aantrekken wat en hoe anderen over hen denken, het een stuk moeilijker hebben.
Als je er plat gezegd, wat meer schijt aan hebt hoe een ander over je denkt, zal je niet zo snel van je stuk gebracht zijn, of je onbegrepen en machteloos voelen. Dus minder snel de neiging hebben te gaan huilen bij onenigheid.
Ik ben best wel een kattekop. Waarom mag je niks voelen wanneer mensen naar doen. Ik vind dat zo raar. Je kunt toch zeggen, ik voel mij niet prettig bij die opmerking.Bijvoorbeeld Of wat harder. Ik heb weleens tegen een meisje gezegd die commentaar had op mijn kleding dat zij de eerste zou zijn bij wie ik volgende keer aan zou kloppen voor advies over mode.
Waarom mag je een andere niet laten weten dat je ergens niet van gediend bent. Ik vraag wel om iemands mening wanneer ik iemands mening van belang vind. Wanneer je af en toe een beetje blaast doen mensen over het algemeen wel beleefder.
Volgens mij mag je best wat voelen, denken en er iets over zeggen.
Ik denk dat het er om gaat dat mensen die zich enorm veel aantrekken wat en hoe anderen over hen denken, het een stuk moeilijker hebben.
Als je er plat gezegd, wat meer schijt aan hebt hoe een ander over je denkt, zal je niet zo snel van je stuk gebracht zijn, of je onbegrepen en machteloos voelen. Dus minder snel de neiging hebben te gaan huilen bij onenigheid.
woensdag 23 juli 2014 19:44
quote:sabbaticalmeds schreef op 23 juli 2014 @ 17:36:
[...]
Maar je beantwoordt de vraag niet, waarom vind je het erg dat mensen kritiek op je hebben?
Goede vraag. Weet het niet zo goed eerlijk gezegd. Ik denk omdat het onverwachts kwam. Als ik bijv. terugdenk aan functioneringsgesprekken of "kritiek/opmerkingen" gewoon van een partner, mijn ouders, vriendin, leraren op school vroeger etc. dan was het altijd omdat ik juist iets tegenovergestelds verwachtte.
Daarom huilde ik bijv ook eerder bij een 6 voor Frans dan bij een 3 voor wiskunde.
Maar waaróm ik dat zó erg vind, tja, daar heb ik ook zo snel geen antwoord op...
[...]
Maar je beantwoordt de vraag niet, waarom vind je het erg dat mensen kritiek op je hebben?
Goede vraag. Weet het niet zo goed eerlijk gezegd. Ik denk omdat het onverwachts kwam. Als ik bijv. terugdenk aan functioneringsgesprekken of "kritiek/opmerkingen" gewoon van een partner, mijn ouders, vriendin, leraren op school vroeger etc. dan was het altijd omdat ik juist iets tegenovergestelds verwachtte.
Daarom huilde ik bijv ook eerder bij een 6 voor Frans dan bij een 3 voor wiskunde.
Maar waaróm ik dat zó erg vind, tja, daar heb ik ook zo snel geen antwoord op...
woensdag 23 juli 2014 20:10
NYC, ik doe maar een wilde gok. Kan het te maken hebben met:
- De dingen en het leven over het algemeen erg serieus nemen. (Ben je een ernstig persoon?)
- Bang zijn om niet goed genoeg te zijn, terwijl je verdorie toch zo je best doet?
- Je snel en makkelijk aantrekken hoe de buitenwereld over jou denkt?
- Een gevoel van afwijzing?
Edit: het gevoel niet gezien/begrepen te worden?
- De dingen en het leven over het algemeen erg serieus nemen. (Ben je een ernstig persoon?)
- Bang zijn om niet goed genoeg te zijn, terwijl je verdorie toch zo je best doet?
- Je snel en makkelijk aantrekken hoe de buitenwereld over jou denkt?
- Een gevoel van afwijzing?
Edit: het gevoel niet gezien/begrepen te worden?
woensdag 23 juli 2014 20:43
Loquase, dat eerste sowieso. Kan ook gewoon grapjes heel slecht hebben. Vind ik jammer van mijzelf. Komt ook meteen zo zuur/niet gezellig over. Kan er me tegenwoordig wel een houding geven hoor, maar van nature ben ik niet de persoon die alles altijd luchtig en met een grapje en een lach opvat. Zou ik overigens wel willen zijn. Lijkt me makkelijker leven.
Gevoel van je best doen, afwijzing en niet goed genoeg zijn... een beetje denk ik. Herken het niet zo wat sommige mensen hebben dat je iets heel sterk voor een ander wil doen. Als de collega bijv. zegt dat ze mij nog stéééds veel te slordig vind, dan denk ik niet: ik wil de collega zo graag tevreden stellen.
Maar als ik bijv. net dacht dat er zoveel verbeterd was en ik dan hoopte of dacht dat ik daar iets leuks over te horen ging krijgen dan kwam het mij rauw op m'n dak om weer een hoop kritiek te krijgen.
Soms vraag ik mij wel eens af of het dan niet te maken heeft met een te negatief maar met een te positief (overmoedig) zelfbeeld. Zou dat kunnen? Al zou dat iemand die echt heel positief over zichzelf denkt er wellicht veel nonchalanter op reageren. Hmmm.
Gevoel van je best doen, afwijzing en niet goed genoeg zijn... een beetje denk ik. Herken het niet zo wat sommige mensen hebben dat je iets heel sterk voor een ander wil doen. Als de collega bijv. zegt dat ze mij nog stéééds veel te slordig vind, dan denk ik niet: ik wil de collega zo graag tevreden stellen.
Maar als ik bijv. net dacht dat er zoveel verbeterd was en ik dan hoopte of dacht dat ik daar iets leuks over te horen ging krijgen dan kwam het mij rauw op m'n dak om weer een hoop kritiek te krijgen.
Soms vraag ik mij wel eens af of het dan niet te maken heeft met een te negatief maar met een te positief (overmoedig) zelfbeeld. Zou dat kunnen? Al zou dat iemand die echt heel positief over zichzelf denkt er wellicht veel nonchalanter op reageren. Hmmm.
woensdag 23 juli 2014 21:28
quote:NYC schreef op 23 juli 2014 @ 19:44:
[...]
Goede vraag. Weet het niet zo goed eerlijk gezegd. Ik denk omdat het onverwachts kwam. Als ik bijv. terugdenk aan functioneringsgesprekken of "kritiek/opmerkingen" gewoon van een partner, mijn ouders, vriendin, leraren op school vroeger etc. dan was het altijd omdat ik juist iets tegenovergestelds verwachtte.
Daarom huilde ik bijv ook eerder bij een 6 voor Frans dan bij een 3 voor wiskunde.
Maar waaróm ik dat zó erg vind, tja, daar heb ik ook zo snel geen antwoord op...Verwar je kritiek met afwijzing?
[...]
Goede vraag. Weet het niet zo goed eerlijk gezegd. Ik denk omdat het onverwachts kwam. Als ik bijv. terugdenk aan functioneringsgesprekken of "kritiek/opmerkingen" gewoon van een partner, mijn ouders, vriendin, leraren op school vroeger etc. dan was het altijd omdat ik juist iets tegenovergestelds verwachtte.
Daarom huilde ik bijv ook eerder bij een 6 voor Frans dan bij een 3 voor wiskunde.
Maar waaróm ik dat zó erg vind, tja, daar heb ik ook zo snel geen antwoord op...Verwar je kritiek met afwijzing?
woensdag 23 juli 2014 21:33
Ik huil ook heel snel, meestal zeg ik ook dat ze er niet op moeten letten . Meestal in een ruzie of moeilijk gesprek iid. Als ik het voel aankomen denk ik al nee niet huilen niet huilen en probeer ik zo min mogelijk te knipperen omdat het dan naar mijn idee minder wordt. Als iemand de tip weet om er vanaf te komen graag dan. Mijn vriend kijkt er al niet meer van op die laat het gaan omdat hij weet dat ik snel huil. Soms vervelend waneer je echt verdrietig ben...
woensdag 23 juli 2014 21:46
Uit het leven gegrepen: ik moest vanmorgen werken. Om 7.00 uur op kantoor werd ik door een collega aangesproken, en omdat ik niet zo goed tegen kritiek kan en soms een andere kijk op de dingen heb dan mijn collega’s voelde ik me een beetje aangevallen. Tranen over mijn wangen. Daarna gebeurde er nog iets naars, en daar stond ik dan op straat: woedend en tranen met tuiten.
Zwak?
Achteraf na een hele ochtend werken kon ik alles wel goed reflecteren en kan ik goed zien wat mijn fouten zijn, en waar ik misschien nog aan moet werken, maar ook wat ik misschien kan leren aan anderen. Ik sprak er met mijn man over en ik voelde me zwak omdat ik gehuild waar een collega bij was. Want, zeg nou zelf: je emoties niet kunnen beheersen is toch suf en vooral erg zwak. Zeker als je moet huilen.
Mijn man liet me juist de andere kant van het verhaal zien: huilen waar een collega bij is, is eigenlijk sterk. Het tonen van je zwaktes is heel kwetsbaar, maar maakt je misschien uiteindelijk ook sterk. Je laat zien: ‘ik durf mezelf te zijn’ en ‘ik schaam me niet’. Maar ook laat je zien dat iets je raakt en je iets doet, en dat je niet dat sterke ijskonijn bent.
Vroeger en nu
Vroeger dacht ik dat het beter was om niet te laten zien waar je mee zat. Ik dacht dat het beter was om niet je diepste gevoelens te laten zien aan mensen die je niet zo goed kende. Bij klasgenoten was ik altijd vrolijk en gezellig, terwijl ik soms ook heel verdrietig of boos kon zijn. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me besefte dat het juist goed is om te laten zien waar je mee zit, en dat het goed is om te laten zien dat je ook kwetsbaar kan zijn.
En hoewel ik liever wilde dat ik niet gehuild had vanmorgen, ben ik toch blij dat ik het niet heb opgekropt maar liet zien dat het me wat deed. (En achteraf snapte ik de tranen nog meer: ik werd ongesteld, en iedereen weet wat dat betekent…
)
Stel jij je weleens kwetsbaar op?
- See more at: http://huisvanbelle.nl/tr ... gen/#sthash.KHJXYni8.dpuf
Ik heb beeld, bij deze mevrouw.
Zwak?
Achteraf na een hele ochtend werken kon ik alles wel goed reflecteren en kan ik goed zien wat mijn fouten zijn, en waar ik misschien nog aan moet werken, maar ook wat ik misschien kan leren aan anderen. Ik sprak er met mijn man over en ik voelde me zwak omdat ik gehuild waar een collega bij was. Want, zeg nou zelf: je emoties niet kunnen beheersen is toch suf en vooral erg zwak. Zeker als je moet huilen.
Mijn man liet me juist de andere kant van het verhaal zien: huilen waar een collega bij is, is eigenlijk sterk. Het tonen van je zwaktes is heel kwetsbaar, maar maakt je misschien uiteindelijk ook sterk. Je laat zien: ‘ik durf mezelf te zijn’ en ‘ik schaam me niet’. Maar ook laat je zien dat iets je raakt en je iets doet, en dat je niet dat sterke ijskonijn bent.
Vroeger en nu
Vroeger dacht ik dat het beter was om niet te laten zien waar je mee zat. Ik dacht dat het beter was om niet je diepste gevoelens te laten zien aan mensen die je niet zo goed kende. Bij klasgenoten was ik altijd vrolijk en gezellig, terwijl ik soms ook heel verdrietig of boos kon zijn. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik me besefte dat het juist goed is om te laten zien waar je mee zit, en dat het goed is om te laten zien dat je ook kwetsbaar kan zijn.
En hoewel ik liever wilde dat ik niet gehuild had vanmorgen, ben ik toch blij dat ik het niet heb opgekropt maar liet zien dat het me wat deed. (En achteraf snapte ik de tranen nog meer: ik werd ongesteld, en iedereen weet wat dat betekent…
)Stel jij je weleens kwetsbaar op?
- See more at: http://huisvanbelle.nl/tr ... gen/#sthash.KHJXYni8.dpuf
Ik heb beeld, bij deze mevrouw.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 23 juli 2014 21:48
quote:krokobil1252 schreef op 23 juli 2014 @ 21:33:
Ik huil ook heel snel, meestal zeg ik ook dat ze er niet op moeten letten . Meestal in een ruzie of moeilijk gesprek iid. Als ik het voel aankomen denk ik al nee niet huilen niet huilen en probeer ik zo min mogelijk te knipperen omdat het dan naar mijn idee minder wordt. Als iemand de tip weet om er vanaf te komen graag dan. Mijn vriend kijkt er al niet meer van op die laat het gaan omdat hij weet dat ik snel huil. Soms vervelend waneer je echt verdrietig ben...als je verdrietig bent hoef je niet altijd te huilen, er zijn ook andere manieren om met je emoties om te gaan. Pak jezelf bij elkaar
Ik huil ook heel snel, meestal zeg ik ook dat ze er niet op moeten letten . Meestal in een ruzie of moeilijk gesprek iid. Als ik het voel aankomen denk ik al nee niet huilen niet huilen en probeer ik zo min mogelijk te knipperen omdat het dan naar mijn idee minder wordt. Als iemand de tip weet om er vanaf te komen graag dan. Mijn vriend kijkt er al niet meer van op die laat het gaan omdat hij weet dat ik snel huil. Soms vervelend waneer je echt verdrietig ben...als je verdrietig bent hoef je niet altijd te huilen, er zijn ook andere manieren om met je emoties om te gaan. Pak jezelf bij elkaar
