Daar gaat ons belastinggeld.......

In feite wordt de noodlijdende bank 'Northern Rock' genationaliseerd. En dat in een land dat doorgaans de geneugten van de 'vrije markt' propageert.

Ook in de VS weten ze niet hoe hard ze de miljarden belastinggeld in 'de markt' moeten pompen om te voorkomen dat de beurs hard onderuit gaat en die zielige beleggers hun inleg kwijtraken.



Het is pathetisch om te zien hoe de onverantwoordelijkheid van de grote banken, waar jarenlang recordbedragen richting directie werden geschoven na wéér een succesvol jaar, op de belastingbetaler wordt afgewenteld.



Er is inmiddels 120 miljard dollar 'afgeboekt'. Er zit nog minimaal 280 miljard aan te komen. En pessimistischer geluiden spreken over rond de 1000 miljard.



Dag dollar.......

Int schreef op 03 maart 2008 @ 22:16:

Maar waar ik nou benieuwd naar ben, Jaap, is of jij eigenlijk gelooft dat er ook echte economen bestaan. Mensen die de economische wetenschap bedrijven, zonder van tevoren naar conclusies toe te werken, zonder dat ze door organisaties worden gepushed of onder druk gezet. Of er eigenlijk wel zoiets is als economische wetenschap. Of denk je dat het allemaal een vooropgezet plan is, de hele studie, de hele economische wetenschap?

Lees rustig door, en laat je niet afleiden.



Er zijn mensen die ijverig en integer zoeken naar economische wetmatigheden. In die zin bestaat economie als wetenschap. Ben ik er zelfs een enthousiast pleitbezorger van!

Waar het mis gaat, is waar er resultaten worden verlangd of aangeboden die praktisch nut hebben. Daarvoor is het nog te vroeg.

Wat jij 'determinanten' noemt, zijn nep-zekerheden. Ze zijn, zoals ik al eerder betoogde, niet waardevrij te bepalen. Op z'n best zou je kunnen zeggen dat een land waar de economie van de grond komt en harder groeit dan andere economiën dus voldeed, en (bijvoorbeeld) een goede kennisinfrastructuur had. Maar dat is natuurlijk nep.

Met het Rusland van Poetin/Medvedev gaat goed, terwijl het met het Rusland van Yeltsin niet goed ging. Met enkele door jou genoemde 'determinanten' is het onder Poetin beslist de andere kant opgegaan dan de resultaten doen vermoeden. Poetin heeft de vrije handel in de houdgreep genomen, en ondergeschikt gemaakt aan het nationale belang zoals hij dat ziet. De kennisinfrastructuur is er niet ineens erg op vooruit gegaan. En het land is nog steeds behoorlijk corrupt, al is er wel sprake van een kentering. En dan moet ik ineens mee in een verklaring dat dat laatste de oorzaak zou zijn van die toch behoorlijk opzienbarende verandering? Terwijl de andere determinanten dan ineens geen rol meer spelen? Gefundenes Fressen.

Int, Krugman is voor mij een van de interessantere economen. Maar ik lees zijn artikelen liever dan zijn boeken. En dat geldt eigenlijk voor de meeste economen. In een artikel raakt de drang om te pretenderen dat er iets te bewijzen valt weg, en komt de econoom weer dichter bij zijn 'roots'. De inherente schizofrenie die jullie vakgebied tekent, waarbij je tussen filosofie en de exacte wetenschappen in hangt, wat jij dan met 'gamma' aanduidt, lokt 'vluchtgedrag' uit. 'Grote Woorden' voor de filosoof, en 'gepriegel' met cijfers voor de wiskundige. En de mix is vaak niet te pruimen, en zowel voor de filosoof als de wiskundige een 'freak show'.



De beste wiskundige benaderingen van economische problemen heb ik gevonden bij wetenschappers die van huis uit geen econoom zijn, maar zich (bijvoorbeeld) bezighouden met 'spel theorie' of 'netwerk theorie'.

En bij sommige filosofen vind ik hun visie op economie, als onderdeel van een 'wijdse' visie op de mens als individu, of gegroepeerd in een samenleving, minder 'beladen' door de pretentie dat die visie aantoonbaar (exact) juist zou zijn.



Kijk nou naar de grootste 'revolutie' in het economische denken in de afgelopen honderd jaar: Roosevelt's 'New Deal'. Hoewel Keynes als econoom van naam is verbonden aan die economische praktijk, waarmee FDR de gevolgen van de diepe beurscrisis te lijf ging, was de motivatie van FDR om zijn politiek zo in te richten niet ingegeven door het economische advies van Keynes. Maar door de hete adem in zijn nek van Huey P. Long, die zelf niet zozeer werd geïnspireerd door economische theorieën, alswel door een 'groot hart'. Long de wind uit de zeilen nemen was voor Roosevelt belangrijk, en dat ging hem alleen lukken als hij diens agenda overnam.



Hoewel Keynes als econoom aansloot bij het intuïtieve programma van Long (die in 1935 werd vermoord, één jaar vóór het verschijnen van 'General Theory of Employment, Interest and Money', dat in economenland als 'standaardwerk' werd beschouwd over hoe je een crisis behoort te bestrijden), is het té eenzijdig in mijn beleving. De andere aspecten van Long's visie zijn ook heel belangrijk geweest, en misschien zelfs wel belangrijker. Maar Keynes worstelde met het probleem dat hij die niet kon 'becijferen'.

Bij Keynes zie je, vind ik, die worsteling tussen de filosoof en de wiskundige in hem (hij was beide, en pas later econoom). De 'bohemien' in hem redde (naar ik vermoed) het intellectuele verval dat ik teveel tegenkom bij economen. Economen die ik ken, en die interessant zijn, onderhouden hun menselijke kant, en een gezonde dosis twijfel. Maar op het moment dat ze een boek gaan schrijven, dan verkrampen ze, lijkt wel. Dan zie ik ze voor de spiegel staan bij het oefenen van hun 'rede'. Een exercitie in 'geloofwaardig overkomen', waarbij allerlei punten véél te stellig worden gebracht om het te doen voorkomen dat daar geen discussie over mogelijk is. Terwijl ze donders goed weten dat het rammelt.

Dan nog kunnen hun conclusies een kern van waarheid hebben, of zelfs de 'spijker op de kop' zijn, maar zég in elk geval dat je op je intuïtie vertrouwt als je dat doet. Daarom verslikte ik mij ook in Geography and Trade.

infojunk schreef op 05 maart 2008 @ 15:49:

Weet niet of 'ie al genoemd is:



documentaire De dag dat de dollar valt (Tegenlicht, VPRO)



hier te zien: http://www.vpro.nl/progra...ht/afleveringen/24877874/

Was hier nog niet genoemd, maar elders al wel een paar keer voorbij gekomen op het forum. Net als het boek van Willem Middelkoop "Als de Dollar valt" en de zeer interessante nieuwsbrief waarop je je via zijn website kunt abonneren.

Maar het kan geen kwaad die VPRO-docu nog eens op te brengen.



Maar: Wat doe je hier, op deze pijler? Int en ik waren er vast van overtuigd dat we nog maar met z'n tweeën over waren

Komt voor elkaar Yas.

Int,



Om te beginnen even een ontluikend misverstand uit de weg ruimen: Boeken zijn in alle opzichten superieur aan het artikel. Mits ze consistent van vorm zijn.



In een artikel krijgt de schrijver minder de kans 'fact' en 'fiction' met elkaar te verwarren. En dat geeft mij alle kans om een bijdrage van een econoom te lezen als een mening. In boekvorm word je negen van de tien keer verleid tot het accepteren van conclusies die gebaseerd lijken te zijn op onomstotelijk bewijs, maar bij nadere beschouwing óf alleen maar erg stellig worden verkondigd zonder een spoor van bewijs, óf alleen maar kunnen worden 'bewezen' door de realiteit geweld aan te doen.



Jij bent erg in je nopjes met die synthese van 'objectiviteit' en 'subjectiviteit', maar als je het nog nooit gelezen hebt, zou je 'Zen of de Kunst van het Motoronderhoud' (Zen and the art of Motorcycle Maintenance ) eens moeten lezen om een idee te krijgen wat er met je gebeurt als je daarin slaagt.......

Wat Pirsig bereikt in dat boek, daar kan geen econoom aan tippen.



Dat boek (Geography) hangt als los zand aan elkaar, bedoel je. Het is een verzameling uitgebreide verhalen (eerder dan artikelen) waarin hij een thema uitwerkt. En dat doet hij best verdienstelijk. Maar ik lig nou niet direct wakker van de bewijslast.



Over die revolutie op economisch gebied: Die terreinen die jij noemt zie ik nauwelijks als revolutionair (speltheorie uitgezonderd), maar eerder als het product van een evolutie binnen de wetenschap. En ik zeg het nog maar eens: Prima dat er mensen dag en nacht over die vergelijkingen en statistieken gebogen zitten, maar wacht nou nog 'even' met Eureka! roepen. Wat er op de tafel ligt is op z'n best een Frankenstein. En nog een dooie ook. Om het zo maar even uit te drukken.



Dat de 'New Deal' een economie die was bezweken er weer bovenop hielp, en daardoor het kapitalistische systeem voor de ondergang behoedde, lijkt mij best revolutionair. Zoals bij elke speculatieve tak van de moderne wetenschappelijke boom (psychologie, economie, sociologie, pedagogie) valt met de beste wil van de wereld niet te bewijzen hoe het anders was gelopen als die 'New Deal' er niet was geweest. En ik heb niet veel zin in een 'welles/nietes' spel op basis van modellen vol aannames. De patient is genezen van een dodelijke ziekte.



Wat we in de Reagan-jaren zagen, ondanks alle poeha, was dat die 'slimmert' de staatsschuld door het dak joeg. Hij portretteerde zich als 'rechts', maar gaf uit als een mega-Den Uyl. En nu doet Bush hetzelfde.

De levensgrote adder onder het gras is, dat socialisten als Den Uyl dat geld via de belastingen meteen afrekenden met de bevolking, terwijl Reagan en Bush het afwentelden/afwentelen op generaties die nog geboren moeten worden.

Kwalitatief en kwantitatief zijn, in mijn ogen, begrippen die verbloemen dat we het hebben over subjectieve en objectieve begripsvorming. In wetenschappelijke kring is men zich er bewust van dat een metafysische interpretatie van de werkelijkheid op enorme weerstand kan rekenen van collega's met een exacte achtergrond die inmiddels de wereld van de wetenschap domineren.

Je ziet in de psychologie, de sociologie, de economie, de meteorologie en de filosofie krampachtige pogingen om wiskundige modellen en statistieken te gebruiken voor het bewijs van zuiver metafysische theorieën, en dat brengt schade toe aan die pogingen om de wereld te begrijpen zoals hij is, wat toch het doel zou moeten zijn van die inspanningen.



Wat Pirsig zocht (en vond?) was de synthese van objectiviteit en subjectiviteit, en het maakte hem gek. Maar, zo komt het mij voor, vooral door de weg er naartoe. Want inderdaad kennen wij allen die synthese in 'kwaliteit'. Alleen kunnen we die niet 'grijpen'.



Over de gevolgen van de 'New Deal' kunnen we ad infinitum discussiëren zonder ooit nader tot elkaar te komen. En dat onderstreept nog eens de zwakte van het wetenschappelijke verhaal.

Op zich is het stimuleren van de vraag door de overheid wel een methode die, via een omweg, leidt tot het herdistribueren van de rijkdom. Of, zoals bij Bush en Reagan, het 'lenen' van de rijkdom van toekomstige generaties om er de eigen politieke toekomst mee op te leuken.

Int,



Aardig boek voor je:



'Superclass' van David Rothkopf. ISBN-13: 978-0-374-27210-4