Entertainment alle pijlers

Diederik en Da Vinci

08-02-2019 21:51 27 berichten
Alle reacties Link kopieren
Op NPO2, tweede aflevering alweer.

Zoooo mooi, mooie omgeving, mooie verhalen.

Maar ik erger me kapot aan Diederik van Vleuten. Hij praat te veel, is te emotioneel, en dat gesleep met die leren tas van hem, die hij zeker weten speciaal hiervoor gekocht heeft. Lekker interessant.
Such fun!1
Alle reacties Link kopieren
Zo, dat wilde ik even kwijt.
Such fun!1
Haha, heb je de column van Frits Abrahams ook gelezen? Die was het precies met je eens: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/02/04/di ... d-a3652758
Het viel mij ook op Marindah. En dan ook nog dat schokkerige gekwebbel.
Mooie beelden, maar had liever een andere presentator gezien, eentje met echte vertelkunst.
Alle reacties Link kopieren
3 keer vertellen hoe ontroerend het beeld David is. Alsof hij tranen wil opwekken als hij de aanbidding der wijzen ziet. En idd.... de tas
Betty_Slocombe schreef:
08-02-2019 21:53
Haha, heb je de column van Frits Abrahams ook gelezen? Die was het precies met je eens: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/02/04/di ... d-a3652758
Oef!!!
Alle reacties Link kopieren
Ik kan de nrc niet lezen :cry:
Such fun!1
Alle reacties Link kopieren
mariellet schreef:
08-02-2019 22:03
3 keer vertellen hoe ontroerend het beeld David is. Alsof hij tranen wil opwekken als hij de aanbidding der wijzen ziet. En idd.... de tas

Ja dit ja, Bij dat beeld. Misschien even je kop houden, dacht ik daar.
Such fun!1
Alle reacties Link kopieren
Niet gezien maar als er iemand weet hoe hij goed een verhaal moet vertellen is het Diederik van Vleuten wel. Heb al een paar keer zijn theatershow “daar werd wat groots verricht” gezien en hang nog steeds ademloos aan de beeldbuis. Meesterverteller!
Alle reacties Link kopieren
Ja die Diederik is de reden dat ik met die serie gestopt ben. Had er me echt op verheugd, leek me leuk. Maar zo'n zwijmelende schooljongen :sick:
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
MarindaH schreef:
08-02-2019 22:08
Ik kan de nrc niet lezen :cry:
Diederik ontroerd

Je trekt als Nederlandse toerist argeloos over de Toscaanse heuvels en plotseling stuit je op een landgenoot die, met een tv-cameraploeg op zijn hielen, naar beneden staat te staren en steeds met schorre stem uitroept: „Ontroerend!” Hij veegt af en toe een traan van zijn wangen.

Wat te doen? Moet je naar hem toe om hem te troosten of moet je hem juist de gelegenheid geven zijn verdriet ongestoord te verwerken? Je besluit poolshoogte te nemen en sluipt zo geruisloos mogelijk naderbij.

Dan hoor je de ontroerde man tegen de cameraploeg zeggen: „Staat het er zo goed op, jongens?”

„Nee, Diederik”, antwoordt de regisseur, „het is nog steeds te zwaar aangezet. Je staat erbij alsof je net je moeder dood hebt gevonden: meer verdwaasd dan verdrietig. Je hoeft ook niet elke keer zo duidelijk te zeggen: ‘Ontroerend’. Eén keer is genoeg. Show, don’t tell!”

De met Diederik aangesproken man heeft een kaal hoofd en een ietwat naïeve oogopslag. Hij draagt een schoudertas die hem bij elke opname wordt aangereikt en de suggestie moet wekken dat hier een reiziger eenzaam door de Toscaanse natuur trekt. „Jezus Christus”, zucht hij, „het is ook nooit goed.”

„Niet zeiken, Diederik”, zegt de regisseur, „het kan beter, dat weet je zelf ook wel. Denk maar aan de Mona Lisa! Dat was subliem! Zoals je door die gang van het Louvre liep, even je pas vertraagde, die zaal inkeek, je adem inhield en bijna aarzelend binnentrad. Alsof je na een lang, zwaar leven plotseling een doodgewaande, vroegere geliefde – dé liefde van je leven – gekluisterd in een kerker aantrof.”

„Wat deed ik nu dan anders?” vraagt Diederik. Hij klinkt moedeloos.

„Bij de Mona Lisa heb je niet één keer ‘ontroerend’ gezegd”, zegt de regisseur. „Je hebt ook geen traan gelaten, maar toch was het alsof je hevig ontroerd was. En intussen stond je, bijna met je kop tegen dat schilderij, die lap van een tekst op te zeggen die je thuis vanbuiten had geleerd. Over het ‘volstrekt onwerkelijke moment dat je daar stond, in je eentje voor het allerberoemdste schilderij’, over ‘de schitterende lichtval’, over de naam van Leonardo da Vinci ‘op dekbedhoezen, mokken en theebladen’, over die ‘mysterieuze achtergrond’. En het golfde er zo naturel bij je uit alsof je het ter plekke stond te bedenken. Briljant! Bijna net zo briljant als…”

Diederik glundert.

„Enfin”, zegt de regisseur, „daarom noemen we bij de AVROTROS die serie natuurlijk ook Diederik en Da Vinci. Zijn stem lijkt even een spottende bijklank te krijgen en het gezicht van Diederik verstrakt.

„Heb je je al eerder geërgerd?” vraagt Diederik.

„Vanmorgen al”, zegt de regisseur. „We stonden met je te filmen bij dat zogenaamde geboortehuis van Leonardo. Je merkte zelf op dat het niet zeker is dat Leonardo daar geboren is, maar toch sloot je af met de zinnen: ‘Hier is het gebeurd. Op deze plek zijn we dus ook ontroerd, zoals het hoort.’ Hoezo ‘ontroerd, zoals het hoort’? Omdat de toeristenindustrie ons die flauwekul door de strot douwt? Weet je waar jij me soms aan doet denken, Diederik? Aan een geslaagde parodie op een tv-reisleider door Herman Koch in een oude aflevering van Jiskefet.”

Diederik slaat zijn ogen neer, misschien wel ontroerd.
Alle reacties Link kopieren
Oh, ik kan Diederik van Vleuten heel goed hebben, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Jeroen Krabbé, of Boudewijn Büch destijds.
Zijn observaties, zoals over het verschil in levendigheid in het schilderij waar zowel Verrocchio als Leonardo aan gewerkt hebben vond ik mooi uitgelegd.
Maar hij is wel erg aanwezig, ja :D
nounou
Alle reacties Link kopieren
Ik vind zijn theatervoorstellingen ook beter. Nu lijkt hij als een soort geschiedkundige Henk van der Meijden uit te zijn op emotionele toestanden. Jammer, ik had er, gezien de eerdere theaterervaringen, hoge verwachtingen van.
Love is the meaning of life
Ik vind het een verademing tussen al die gelikte tv-programma's: iemand die zich verwonderend uitspreekt en daar de tijd voor neemt.
Alle reacties Link kopieren
Cateautje schreef:
08-02-2019 22:21
Diederik ontroerd

Je trekt als Nederlandse toerist argeloos over de Toscaanse heuvels en plotseling stuit je op een landgenoot die, met een tv-cameraploeg op zijn hielen, naar beneden staat te staren en steeds met schorre stem uitroept: „Ontroerend!” Hij veegt af en toe een traan van zijn wangen.

Wat te doen? Moet je naar hem toe om hem te troosten of moet je hem juist de gelegenheid geven zijn verdriet ongestoord te verwerken? Je besluit poolshoogte te nemen en sluipt zo geruisloos mogelijk naderbij.

Dan hoor je de ontroerde man tegen de cameraploeg zeggen: „Staat het er zo goed op, jongens?”

„Nee, Diederik”, antwoordt de regisseur, „het is nog steeds te zwaar aangezet. Je staat erbij alsof je net je moeder dood hebt gevonden: meer verdwaasd dan verdrietig. Je hoeft ook niet elke keer zo duidelijk te zeggen: ‘Ontroerend’. Eén keer is genoeg. Show, don’t tell!”

De met Diederik aangesproken man heeft een kaal hoofd en een ietwat naïeve oogopslag. Hij draagt een schoudertas die hem bij elke opname wordt aangereikt en de suggestie moet wekken dat hier een reiziger eenzaam door de Toscaanse natuur trekt. „Jezus Christus”, zucht hij, „het is ook nooit goed.”

„Niet zeiken, Diederik”, zegt de regisseur, „het kan beter, dat weet je zelf ook wel. Denk maar aan de Mona Lisa! Dat was subliem! Zoals je door die gang van het Louvre liep, even je pas vertraagde, die zaal inkeek, je adem inhield en bijna aarzelend binnentrad. Alsof je na een lang, zwaar leven plotseling een doodgewaande, vroegere geliefde – dé liefde van je leven – gekluisterd in een kerker aantrof.”

„Wat deed ik nu dan anders?” vraagt Diederik. Hij klinkt moedeloos.

„Bij de Mona Lisa heb je niet één keer ‘ontroerend’ gezegd”, zegt de regisseur. „Je hebt ook geen traan gelaten, maar toch was het alsof je hevig ontroerd was. En intussen stond je, bijna met je kop tegen dat schilderij, die lap van een tekst op te zeggen die je thuis vanbuiten had geleerd. Over het ‘volstrekt onwerkelijke moment dat je daar stond, in je eentje voor het allerberoemdste schilderij’, over ‘de schitterende lichtval’, over de naam van Leonardo da Vinci ‘op dekbedhoezen, mokken en theebladen’, over die ‘mysterieuze achtergrond’. En het golfde er zo naturel bij je uit alsof je het ter plekke stond te bedenken. Briljant! Bijna net zo briljant als…”

Diederik glundert.

„Enfin”, zegt de regisseur, „daarom noemen we bij de AVROTROS die serie natuurlijk ook Diederik en Da Vinci. Zijn stem lijkt even een spottende bijklank te krijgen en het gezicht van Diederik verstrakt.

„Heb je je al eerder geërgerd?” vraagt Diederik.

„Vanmorgen al”, zegt de regisseur. „We stonden met je te filmen bij dat zogenaamde geboortehuis van Leonardo. Je merkte zelf op dat het niet zeker is dat Leonardo daar geboren is, maar toch sloot je af met de zinnen: ‘Hier is het gebeurd. Op deze plek zijn we dus ook ontroerd, zoals het hoort.’ Hoezo ‘ontroerd, zoals het hoort’? Omdat de toeristenindustrie ons die flauwekul door de strot douwt? Weet je waar jij me soms aan doet denken, Diederik? Aan een geslaagde parodie op een tv-reisleider door Herman Koch in een oude aflevering van Jiskefet.”

Diederik slaat zijn ogen neer, misschien wel ontroerd.

:cheer:

Dank je!! En die tas!! Geniaal.
Such fun!1
Graag gedaan. :)
Alle reacties Link kopieren
Ik vind het gedweep van een BN-er met een genie sowieso irritant en gênant. Krabbe en Picasso was ook heel erg en ik ben zelfs fan van Picasso. In zijn geboortehuis geweest e.d. Het probleem is dat BN-ers zichzelf op een aanmatigende manier centraal stellen.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
Oneens. Het is logisch dat de persoonlijke mening van de presentator doorschemert.
Programma's waarin meningen als feit worden gepresenteerd, dat is aanmatigend. Dit niet.
Alle reacties Link kopieren
Dit is gedweep.
Such fun!1
Alle reacties Link kopieren
Anoniem9482665 schreef:
09-02-2019 09:16
Oneens. Het is logisch dat de persoonlijke mening van de presentator doorschemert.
Programma's waarin meningen als feit worden gepresenteerd, dat is aanmatigend. Dit niet.
doorschemeren zou geen probleem zijn, dit is een orkaan
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
Alle reacties Link kopieren
Een stortvloed aan emoties.
Such fun!1
Alle reacties Link kopieren
Ik vind hem juist een leuke presentator en verteller.
Waarom zou een presentator niet mogen laten zien dat hij ontroerd is door een kunstwerk? Dat pleit juist voor zijn fijnbesnaardheid. De wereld is al hard genoeg.
Ik vind het een heerlijk programma.
amarna wijzigde dit bericht op 10-02-2019 17:27
0.60% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren
Anoniem9482665 schreef:
08-02-2019 22:59
Ik vind het een verademing tussen al die gelikte tv-programma's: iemand die zich verwonderend uitspreekt en daar de tijd voor neemt.
Precies!
Alle reacties Link kopieren
een presentator die al ontroerd raakt in een souvenirwinkel vol zooi, is een beetje overdreven
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
Alle reacties Link kopieren
Te midden van afzeikprogramma's en egoshows ben ik blij met wat eerlijk sentiment.

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven