Geld & Recht
alle pijlers
Huisvrouw worden
zaterdag 1 december 2018 19:07
Wij hebben de beslissing genomen dat ik thuis blijf voor de kinderen en huisvrouw zal worden. Deze beslissing hebben wij echter al een jaar eerder genomen. Ik ben dus al een jaar thuis, had ook geen vaste job toen. Ik ben 27, mijn vriend is 38 en heeft een goede job. Financieel is dit geen enkel probleem. Alleen zit ik echter met enkele twijfels/vragen die sinds kort de kop op steken.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
donderdag 13 december 2018 09:44
Nou... lees het topic nog eens door, het staat bomvol negatieve oordelen over moeders die werken en werken ze fulltime, dan wordt er zelfs gesproken over verwaarlozing.LaFleurNoire schreef: ↑13-12-2018 09:40Wat een totale onzin. "De thuisblijfmoeder". "De werkende vrouw". "De werkende man".
Je hebt ze allemaal in -tig verschillende soorten en maten en het is wel verschrikkelijk simplistisch om deze groepen alleen maar zo te kunnen zien, zonder enig nuanceverschil, heerlijk alles over een kam scherend. Waarom valt kortzichtigheid je ten deel zodra er iets buiten het referentiekader valt?
Over een vader die fulltime werkt heb ik dat werkelijk nog nooit iemand horen zeggen. Dat zijn altijd geweldig betrokken vaders, die goed 'meehelpen' en die voldoende tijd doorbrengen met hun kinderen en zelfs wel eens een paar uurtjes alleen op stap gaan met de kinderen (wat een helden zijn het toch
donderdag 13 december 2018 09:45
donderdag 13 december 2018 09:49
Hè? Welk topic lees jij. Zie ik nou nergens staan. Misschien dat een enkeling zoiets beweert? is natuurlijk geen sprake van dat dit topic "bomvol" staat met het veroordelen van werkende ouders.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:44Nou... lees het topic nog eens door, het staat bomvol negatieve oordelen over moeders die werken en werken ze fulltime, dan wordt er zelfs gesproken over verwaarlozing.
Over een vader die fulltime werkt heb ik dat werkelijk nog nooit iemand horen zeggen. Dat zijn altijd geweldig betrokken vaders, die goed 'meehelpen' en die voldoende tijd doorbrengen met hun kinderen en zelfs wel eens een paar uurtjes alleen op stap gaan met de kinderen (wat een helden zijn het toch
donderdag 13 december 2018 09:49
Het is heel bewonderenswaardig dat jullie er samen toch doorheen zijn gekomen.Lollypop04 schreef: ↑13-12-2018 09:44Maar mijn ervaring is, wederom alleen voor mezelf sprekend, dat je dus niet zomaar omvalt. Iets kan machtig moeilijk zijn, maar uiteindelijk kom je er vaak doorheen. En hoe ziet dat eruit, dat omvallen van een gezin? Dat je je financiële situatie moet aanpassen? Dat je moet verhuizen? Veel zaken zijn uiteindelijk overkomenlijk. Want veel gaat ook gewoon door, de kinderen gaan naar school, je smeert het brood, je poetst je tanden enzovoort, het leven gaat gewoon door, je kunt niet zomaar omvallen. Dat bedoel ik niet cynisch, ik bedoel het letterlijk. Maar het is ook echt mijn ervaring. Mijn moeder is plots overleden en ik was daarbij als adolescent. Ik heb haar geprobeerd te helpen op dat moment maar dat is niet gelukt. Dat heeft een enorme impact gehad. Mensen die me na staan en het verhaal kennen zeiden wel eens dat het toch zo sterk was dat we gewoon doorgingen. Maar dat zie ik niet als sterk. Want wat is het alternatief? Je moet wel. Ik werd soms wanhopig van verdriet maar je kunt niet onder je deken blijven liggen. Je zult eruit moeten, je moet door. Het leven dwingt je wel. En dat is ook goed. En ik en wij als gezin zijn daar doorheen gekomen. En het heeft mede gemaakt dat ik durf te vertrouwen dat er altijd een weg is ook al zie je die niet terwijl je hem bewandelt. En ook dat het leven dus niet controleerbaar is.
Mijn ouders hadden vlak ervoor een enorme financiële investering gedaan doordat mijn vader een bedrijf begonnen was en mijn moeder daarom in loondienst was gegaan en gestopt was met haar eigen bedrijf. Ze dachten het goed geregeld te hebben en zekerheid gecreëerd te hebben. Mijn moeder was de financiële basis. We hadden dus financieel echt niks als gezin. Maar ook daar hebben we een weg in gevonden.
Ik schrijf bovenstaande alleen om aan te geven dat dat de reden is dat ik juist durf te vertrouwen, dat ook bij grote moeilijkheden er altijd wel weer een weg is. Maar dat is dus puur hoe ik erin sta.
Maar hoe fijn was het geweest als jullie wel financiële zekerheid hadden gehad? Als jullie die periode in alle rust hadden kunnen rouwen om jullie moeder ipv direct op de overlevingsstand te moeten gaan en jullie zorgen te maken of er wel voldoende eten zou zijn?
Ik gun mijn kinderen een andere situatie als één van ons plotseling zou overlijden. Niet omdat ik denk dat ze een andere situatie niet aan zouden kunnen, maar omdat ik me verantwoordelijk voor hen voel en zolang ik leef mijn uiterste best zal doen om zo goed mogelijk voor hen te zorgen.
donderdag 13 december 2018 09:50
Lollypop04 schreef: ↑13-12-2018 09:44Maar mijn ervaring is, wederom alleen voor mezelf sprekend, dat je dus niet zomaar omvalt. Iets kan machtig moeilijk zijn, maar uiteindelijk kom je er vaak doorheen. En hoe ziet dat eruit, dat omvallen van een gezin? Dat je je financiële situatie moet aanpassen? Dat je moet verhuizen? Veel zaken zijn uiteindelijk overkomenlijk. Want veel gaat ook gewoon door, de kinderen gaan naar school, je smeert het brood, je poetst je tanden enzovoort, het leven gaat gewoon door, je kunt niet zomaar omvallen. Dat bedoel ik niet cynisch, ik bedoel het letterlijk. Maar het is ook echt mijn ervaring. Mijn moeder is plots overleden en ik was daarbij als adolescent. Ik heb haar geprobeerd te helpen op dat moment maar dat is niet gelukt. Dat heeft een enorme impact gehad. Mensen die me na staan en het verhaal kennen zeiden wel eens dat het toch zo sterk was dat we gewoon doorgingen. Maar dat zie ik niet als sterk. Want wat is het alternatief? Je moet wel. Ik werd soms wanhopig van verdriet maar je kunt niet onder je deken blijven liggen. Je zult eruit moeten, je moet door. Het leven dwingt je wel. En dat is ook goed. En ik en wij als gezin zijn daar doorheen gekomen. En het heeft mede gemaakt dat ik durf te vertrouwen dat er altijd een weg is ook al zie je die niet terwijl je hem bewandelt. En ook dat het leven dus niet controleerbaar is.
Mijn ouders hadden vlak ervoor een enorme financiële investering gedaan doordat mijn vader een bedrijf begonnen was en mijn moeder daarom in loondienst was gegaan en gestopt was met haar eigen bedrijf. Ze dachten het goed geregeld te hebben en zekerheid gecreëerd te hebben. Mijn moeder was de financiële basis. We hadden dus financieel echt niks als gezin. Maar ook daar hebben we een weg in gevonden.
Ik schrijf bovenstaande alleen om aan te geven dat dat de reden is dat ik juist durf te vertrouwen, dat ook bij grote moeilijkheden er altijd wel weer een weg is. Maar dat is dus puur hoe ik erin sta.
Wat een mooie post !
Geeft precies aan dat je niet alles vóór kunt zijn in het leven. Dat moeilijkheden er zijn om overwonnen te worden.
Dat is mijn ervaring ook.
donderdag 13 december 2018 09:52
Dan neem ik aan dat jullie uit een situatie kwamen dat jullie beiden riant verdienden en dat jullie zo een goede spaarpot hadden opgebouwd? Of leunden jullie op de staatskas? Waren hier kinderen bij betrokken?
Allebei stoppen met werken is voor de meeste stellen echt niet mogelijk. Die moeten gewoon de hypotheek betalen, eten kunnen kopen, verzekeringen, belastingen betalen, etc. etc.
donderdag 13 december 2018 09:53
Moeder was de financiele basis omdat vader een eigen bedrijf was gestart. Risico's afgedekt, zou je zeggen.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:49Het is heel bewonderenswaardig dat jullie er samen toch doorheen zijn gekomen.
Maar hoe fijn was het geweest als jullie wel financiële zekerheid hadden gehad? Als jullie die periode in alle rust hadden kunnen rouwen om jullie moeder ipv direct op de overlevingsstand te moeten gaan en jullie zorgen te maken of er wel voldoende eten zou zijn?
Ik gun mijn kinderen een andere situatie als één van ons plotseling zou overlijden. Niet omdat ik denk dat ze een andere situatie niet aan zouden kunnen, maar omdat ik me verantwoordelijk voor hen voel en zolang ik leef mijn uiterste best zal doen om zo goed mogelijk voor hen te zorgen.
Maar dat bleek onvoldoende. Je kúnt simpelweg niet alle risico's uitsluiten. Ook jij niet!
donderdag 13 december 2018 09:53
... of je regelt gewoon dat je niet in armoede vervalt als de ander doodgaat. Het is maar een ideetje hoor...
donderdag 13 december 2018 09:56
Haar ouders hadden het toch volgens jouw plaatje geregeld? Beiden brachten geld in. Een verdeling volgens jouw ideale plaatje. Geen sprake van een thuisblijf moeder of vader... Dus waar heb je het over???Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:49Het is heel bewonderenswaardig dat jullie er samen toch doorheen zijn gekomen.
Maar hoe fijn was het geweest als jullie wel financiële zekerheid hadden gehad? Als jullie die periode in alle rust hadden kunnen rouwen om jullie moeder ipv direct op de overlevingsstand te moeten gaan en jullie zorgen te maken of er wel voldoende eten zou zijn?
Ik gun mijn kinderen een andere situatie als één van ons plotseling zou overlijden. Niet omdat ik denk dat ze een andere situatie niet aan zouden kunnen, maar omdat ik me verantwoordelijk voor hen voel en zolang ik leef mijn uiterste best zal doen om zo goed mogelijk voor hen te zorgen.
anoniem_309825 wijzigde dit bericht op 13-12-2018 09:58
0.05% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 09:56
Tsja...mijn man heeft zich niet laten omscholen, maar heeft wel gestudeerd de afgelopen jaren en hij is een paar maanden geleden zijn eigen bedrijf gestart. Hij heeft inmiddels een dermate goede reputatie in een branche waar men schreeuwt om specialisten op zijn gebied dat hij zelf zijn opdrachten niet binnen hoeft te halen, hij wordt gevraagd. Hij moet er niet aan denken om een tijdje niet te werken, heeft geen rust in zijn kont en zijn werk vindt hij zo ontzettend leuk dat hij ook helemaal niet wil minderen of stoppen met werken. Hij beweert zelf dat hij dat allemaal niet had gekund en aangekund als ik het thuisfront niet bestierd had en hij zo ook nog tijd had voor onze kinderen.Trotter schreef: ↑13-12-2018 09:27Natuurlijk 'lijdt' de ander daar wel onder. In een gezin met één kostwinner heeft die toch heel wat minder mogelijkheden om iets radicaal anders te gaan doen, zich te laten omscholen, een eigen bedrijf te beginnen of om zelfs een tijdje helemaal niet te werken.
Zowel mijn man als ik zijn eens boventallig geweest en we zijn ook allebei al eens iets totaal anders gaan doen. Als we van één inkomen hadden moeten leven hadden we die stap echt niet kunnen/durven maken.
Dat kon bij ons wel met 1 inkomen en daar heeft niemand onder geleden.
Daarnaast hebben wij zaken goed op papier gezet mocht er gescheiden of overleden worden.
lafleurnoire wijzigde dit bericht op 13-12-2018 10:04
1.45% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 09:57
Ik geloof dat je mijn punt mist. Dat geeft niet, maar maakt wel dat ik het niet nogmaals uit wil leggen.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:49Het is heel bewonderenswaardig dat jullie er samen toch doorheen zijn gekomen.
Maar hoe fijn was het geweest als jullie wel financiële zekerheid hadden gehad? Als jullie die periode in alle rust hadden kunnen rouwen om jullie moeder ipv direct op de overlevingsstand te moeten gaan en jullie zorgen te maken of er wel voldoende eten zou zijn?
Ik gun mijn kinderen een andere situatie als één van ons plotseling zou overlijden. Niet omdat ik denk dat ze een andere situatie niet aan zouden kunnen, maar omdat ik me verantwoordelijk voor hen voel en zolang ik leef mijn uiterste best zal doen om zo goed mogelijk voor hen te zorgen.
donderdag 13 december 2018 09:59
Niet doen inderdaad. Was heel duidelijk!Lollypop04 schreef: ↑13-12-2018 09:57Ik geloof dat je mijn punt mist. Dat geeft niet, maar maakt wel dat ik het niet nogmaals uit wil leggen.
donderdag 13 december 2018 09:59
zie mijn post vlak boven de jouwe.
Het was geregeld en tóch gebeurde het....
Welke maatregelen hadden die ouders dan nog meer moeten nemen?
amarna wijzigde dit bericht op 13-12-2018 10:02
10.96% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 10:00
Misschien moet je je gekleurde bril eens afzetten. De negatieve oordelen in dit topic komen voornamelijk van jou en de andere "tegenstanders". Jij gaat af bij elk negatief geluid, maar vergeet voor het gemak dat de thuisblijvers al 58 pagina's lang worden afgefakkeld.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:44Nou... lees het topic nog eens door, het staat bomvol negatieve oordelen over moeders die werken en werken ze fulltime, dan wordt er zelfs gesproken over verwaarlozing.
Over een vader die fulltime werkt heb ik dat werkelijk nog nooit iemand horen zeggen. Dat zijn altijd geweldig betrokken vaders, die goed 'meehelpen' en die voldoende tijd doorbrengen met hun kinderen en zelfs wel eens een paar uurtjes alleen op stap gaan met de kinderen (wat een helden zijn het toch
donderdag 13 december 2018 10:03
Ik vind eigenlijk dat hier niemand wordt afgefakkeld. Alleen Ikigai zit vol commentaar en (voor)oordelen. Zit in een zeer benepen wereldje. Het is ook moeilijk voor haar denk ik.LaFleurNoire schreef: ↑13-12-2018 10:00Misschien moet je je gekleurde bril eens afzetten. De negatieve oordelen in dit topic komen voornamelijk van jou en de andere "tegenstanders". Jij gaat af bij elk negatief geluid, maar vergeet voor het gemak dat de thuisblijvers al 58 pagina's lang worden afgefakkeld.
donderdag 13 december 2018 10:05
Ik geloof dat het nieuwe richtlijn van ikigai wordt: niet alleen samen parttimen maar dat dan ook in loondienst doen. Zzp-ers lopen te veel risico.
judy_hopps wijzigde dit bericht op 13-12-2018 10:10
Reden: typo's :(
Reden: typo's :(
0.41% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 10:07
Hier een moeder die thuis is. In eerste instantie was het geen eigen keuze. Maar nu inmiddels is het wel onze keuze dat ik nu thuisblijf. Wil ik dit voor de rest van mijn leven? Nee zeker niet. Maar voor nu is het goed. Wij hebben inderdaad regelmatig vragen gehad met een bepaalde mening/toon over hoe wij dit doen en op bepaalde momenten voelde ik mezelf gewoon verdedigen. En nu denk ik, dit is onze keuze. Samen in overleg en voor nu is dat helemaal goed.
Lacuba; Heb het aangepast want inderdaad iedereen krijgt vragen.
Lacuba; Heb het aangepast want inderdaad iedereen krijgt vragen.
mommy2014 wijzigde dit bericht op 13-12-2018 10:12
9.95% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 10:07
Judy_Hopps schreef: ↑13-12-2018 10:05Ik geloofd dat het nieuwe richtilijn van ikigai wordt: niet alleen samen parttimen maar dat dan ook in loondienst doen. Zzp-ers lopen te veel risico.
donderdag 13 december 2018 10:09
En bovendien: iedereen krijgt vragen.mommy2014 schreef: ↑13-12-2018 10:07Hier een moeder die thuis is. In eerste instantie was het geen eigen keuze. Maar nu inmiddels is het wel onze keuze dat ik nu thuisblijf. Wil ik dit voor de rest van mijn leven? Nee zeker niet. Maar voor nu is het goed. Wij hebben inderdaad regelmatig vragen gehad over hoe wij dit doen en op bepaalde momenten voelde ik mezelf gewoon verdedigen. En nu denk ik, dit is onze keuze. Samen in overleg en voor nu is dat helemaal goed.
donderdag 13 december 2018 10:23
Ik had het niet alleen over mezelf. Ik denk dat (fulltime) werkende mannen in verhouding ook weinig vragen krijgen. Het zijn toch vaak vrouwen met kinderen die zich moeten verantwoorden waarom ze wel/niet/zo veel/zo weinig werken.
trotter wijzigde dit bericht op 13-12-2018 10:24
1.84% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 10:23
donderdag 13 december 2018 10:25
Heb je het hele topic gelezen?
Kleine bloemlezing zo uit mijn hoofd : huisvrouwtje spelen, profiteur, dom, onzelfstandig, afhankelijk, niet serieus te nemen, kan nergens over meepraten, buiten de maatschappij staand, er was een forummer die smakelijk heeft gelachen met haar man over die domme huisvrouwen, wat geneuzel over de enorme voordelen die hebben van een baarmoeder met zich meebrengt, gratis geld krijgen, hand ophouden en vele, vele variaties daar op.
donderdag 13 december 2018 10:26
Ik denk het niet. Heb me nog nooit hoeven verantwoorden. En toch véél verschillende keuzes gemaakt. En man ook. Gelukkig nooit ter verantwoording geroepen. Door wie eigenlijk?
