Geld & Recht
alle pijlers
Huisvrouw worden
zaterdag 1 december 2018 19:07
Wij hebben de beslissing genomen dat ik thuis blijf voor de kinderen en huisvrouw zal worden. Deze beslissing hebben wij echter al een jaar eerder genomen. Ik ben dus al een jaar thuis, had ook geen vaste job toen. Ik ben 27, mijn vriend is 38 en heeft een goede job. Financieel is dit geen enkel probleem. Alleen zit ik echter met enkele twijfels/vragen die sinds kort de kop op steken.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
- Stel nu, na een hele lange tijd, dat één van ons twee een punt zet achter onze relatie. Wij zijn dit niet van plan maar zeg nooit nooit. Wat blijft er dan nog over voor mij (de huisvrouw)? Aangezien ik niet heb gewerkt en dus geen pensioen zal hebben.
- Wij weten absoluut niks af van trouwen (gezien de situatie gaan we sowieso trouwen). Welke huwelijksregeling zou het beste zijn voor een huisvrouw? Ik vermoed trouwen met gemeenschappelijke goederen? Is er iets wat wij zeker moeten regelen wil ik niet na een scheiding/overlijden met niets achter blijven?
En merken de dames die al langere tijd huisvrouw zijn op dat ze een zwakkere positie hebben tov hun werkende partner? Bijv in discussie’s. Mijn ouders vinden dat niet werkende en wel werkende partners nooit 100% gelijkwaardig zullen zijn.
donderdag 13 december 2018 08:58
Zo is het!amarna schreef: ↑13-12-2018 08:56"Permissie" in een goed huwelijk???? Ik word hier gewoon kwaad om! De grootst mogelijke onzin!
"Permissie" vragen/geven komt in een harmonieuze relatie niet voor.
Je neemt samen een besluit waar je je beiden goed bij voelt. Je wilt dat de ander gelukkig is. Je hebt iets voor elkaar over.
donderdag 13 december 2018 09:04
Ik kan me goed voorstellen wat je schrijft en dat dat een motivatie kan zijn dat je dingen op een bepaalde manier probeert te regelen, te beschermen. Maar, voor mezelf sprekend, gaat het er denk ik ook om om de controle soms juist wat losser te laten omdat je het uiteindelijk toch niet controleren kan. Ik heb in mn leven wel wat onverwachtse dingen (plotse overlijdens, ziekte) meegemaakt waaruit bleek dat bepaalde zekerheden niet zo zeker waren. Maar ook dat de zaken waardoor je dacht controle te hebben op die momenten helemaal niet zoveel uitmaakten of hielpen. En tegelijkertijd ook dat je er op 1 of andere, vaak niet van te voren bedachte manier, ook weer doorheen komt. Het heeft me, hoe beroerd die situaties ook waren, ook het vertrouwen gegeven dat het ook weer goed komt en dat er altijd manieren zijn om ergens mee om te gaan. Ik durf meer te vertrouwen en dus niet verschillende mogelijke doemscenario's af te timmeren.Trotter schreef: ↑13-12-2018 08:52Ik ben al jarenlang samen met mijn 'ware', maar ik maak mezelf toch niet zomaar (financieel) afhankelijk van hem. Niet eens omdat we misschien ooit uit elkaar zouden gaan (dat zie ik namelijk echt niet gebeuren), maar vooral omdat je nooit weet wat er nog gebeurt in de toekomst. Hij kan arbeidsongeschikt worden, zijn baan kwijtraken, overlijden. Of iets heel anders willen gaan doen. Dan is het toch een geruststellende gedachte dat wat er ook gebeurt, ons huishouden gewoon doordraait. Ook met een inkomen minder.
donderdag 13 december 2018 09:06
Prima als dat jullie keuze is en jullie je daar beiden goed bij voelen.Trotter schreef: ↑13-12-2018 08:52Ik ben al jarenlang samen met mijn 'ware', maar ik maak mezelf toch niet zomaar (financieel) afhankelijk van hem. Niet eens omdat we misschien ooit uit elkaar zouden gaan (dat zie ik namelijk echt niet gebeuren), maar vooral omdat je nooit weet wat er nog gebeurt in de toekomst. Hij kan arbeidsongeschikt worden, zijn baan kwijtraken, overlijden. Of iets heel anders willen gaan doen. Dan is het toch een geruststellende gedachte dat wat er ook gebeurt, ons huishouden gewoon doordraait. Ook met een inkomen minder.
Anderen maken andere keuzes (zoals Barbie456) en voelen zich daar prima bij, zonder dat de ander daar onder "lijdt".
Ik ben 36 jaar getrouwd en werk al die jaren. Fulltime, 50%, 60% en al 20 jaar 80%.
Een paar jaar geleden had ik het helemaal niet naar mijn zin in mijn werk. Mijn echtgenoot opperde toen "dan zeg je je baan toch op en blijf je voortaan thuis". Die mogelijkheid was simpelweg nog nooit bij me opgekomen. Alleen al het idee dat dat zou kunnen gaf me zo'n rust.
Maar dat is pure luxe, dat kan (financieel gezien) niet bij iedereen, dat realiseer ik me heel goed.
Ik overweeg nu om over een jaar of 2 met vervroegd pensioen te gaan.
Problemen genoeg gehad. Mijn man werd op 55-jarige leeftijd werkloos. Dan is er paniek, maar je gaat onmiddellijk in mogelijkheden denken. Huis verkopen? Heel erg jammer, maar als het moet, moet het. Gelukkig was het niet nodig, want hij vond werk in zijn branch.
Nu is zijn gezondheid zwak en dreigt er (gedeeltelijke) WIA. Die is behoorlijk "ujitgekleed" in vergelijking met voorganger WAO.
Maar dan zien we wel weer verder.
amarna wijzigde dit bericht op 13-12-2018 09:14
14.12% gewijzigd
donderdag 13 december 2018 09:10
Toen mijn man en ik nog geen kinderen hadden, ging het prima, die eerlijke taakverdeling, ook toen ze nog klein waren en niet naar school hoefden.
Daarna kwamen er de kinken in de kabels.
Gelukkig zijn man en ik verknocht aan elkaar en hebben we de basis om andere koersen te kunnen varen, die meer recht doen aan het gezin op dit moment.
Daarna kwamen er de kinken in de kabels.
Gelukkig zijn man en ik verknocht aan elkaar en hebben we de basis om andere koersen te kunnen varen, die meer recht doen aan het gezin op dit moment.
donderdag 13 december 2018 09:12
Dat vinden wij allebei ook fijn, dat we die luxe allebei hebben, omdat de ander werkt en daarmee genoeg verdient om ons gezin te onderhoudenamarna schreef: ↑13-12-2018 09:06Prima als dat jullie keuze is en jullie je daar beiden goed bij voelen.
Anderen maken andere keuzes (zoals Barbie456) en voelen zich daar prima bij, zonder dat de ander daar onder "lijdt".
Ik ben 36 jaar getrouwd en werk al die jaren. Fulltime, 50%, 60% en al 20 jaar 80%.
Een paar jaar geleden had ik het helemaal niet naar mijn zin in mijn werk. Mijn echtgenoot opperde toen "dan zeg je je baan toch op en blijf je voortaan thuis". Die mogelijkheid was simpelweg nog nooit bij me opgekomen. Alleen al het idee dat dat zou kunnen gaf me zo'n rust.
Maar dat is pure luxe, dat kan (financieel gezien) niet bij iedereen, dat realiseer ik me heel goed.
Ik overweeg nu om over een jaar of 2 met vervroegd pensioen te gaan.
donderdag 13 december 2018 09:18
Je hebt niet alles onder controle, klopt helemaal, maar juist daarom vind ik het prettig dat wij als gezin niet direct omvallen als zoiets op ons pad komt, wat nogal waarschijnlijk is, zoveel mensen worden ziek, of willen eens een carrièreswitch maken, gaan jong dood, gaan scheiden, etc. etc.Lollypop04 schreef: ↑13-12-2018 09:04Ik kan me goed voorstellen wat je schrijft en dat dat een motivatie kan zijn dat je dingen op een bepaalde manier probeert te regelen, te beschermen. Maar, voor mezelf sprekend, gaat het er denk ik ook om om de controle soms juist wat losser te laten omdat je het uiteindelijk toch niet controleren kan. Ik heb in mn leven wel wat onverwachtse dingen (plotse overlijdens, ziekte) meegemaakt waaruit bleek dat bepaalde zekerheden niet zo zeker waren. Maar ook dat de zaken waardoor je dacht controle te hebben op die momenten helemaal niet zoveel uitmaakten of hielpen. En tegelijkertijd ook dat je er op 1 of andere, vaak niet van te voren bedachte manier, ook weer doorheen komt. Het heeft me, hoe beroerd die situaties ook waren, ook het vertrouwen gegeven dat het ook weer goed komt en dat er altijd manieren zijn om ergens mee om te gaan. Ik durf meer te vertrouwen en dus niet verschillende mogelijke doemscenario's af te timmeren.
Juist daarom is het van belang om samen zo sterk mogelijk te staan. Nog niet eens zozeer voor mezelf, maar wel voor mijn kinderen.
Ik voel me erg verantwoordelijk voor hun welzijn en mijn man ook, vandaar dat we op alle mogelijke manieren zo goed mogelijk voor onszelf en elkaar zorgen.
Daar hoort niet alleen werk bij, maar ook genoeg tijd om samen door te brengen als gezin en af en toe nemen we tijd voor ons samen, om eens te ervaren dat we in de eerste plaats nog man en vrouw zijn en niet papa en mama.
donderdag 13 december 2018 09:20
Wat zijn die kinken in de kabel dan? En hoe hebben jullie het opgelost?Janiva schreef: ↑13-12-2018 09:10Toen mijn man en ik nog geen kinderen hadden, ging het prima, die eerlijke taakverdeling, ook toen ze nog klein waren en niet naar school hoefden.
Daarna kwamen er de kinken in de kabels.
Gelukkig zijn man en ik verknocht aan elkaar en hebben we de basis om andere koersen te kunnen varen, die meer recht doen aan het gezin op dit moment.
donderdag 13 december 2018 09:20
Klinkt allemaal heel normaal en vanzelfsprekend eigenlijk. Nauwelijks het vermelden waard.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:18
Ik voel me erg verantwoordelijk voor hun welzijn en mijn man ook, vandaar dat we op alle mogelijke manieren zo goed mogelijk voor onszelf en elkaar zorgen.
Daar hoort niet alleen werk bij, maar ook genoeg tijd om samen door te brengen als gezin en af en toe nemen we tijd voor ons samen, om eens te ervaren dat we in de eerste plaats nog man en vrouw zijn en niet papa en mama.
donderdag 13 december 2018 09:22
donderdag 13 december 2018 09:26
Toch bijzonder dat mannen het altijd zo plezierig hebben op hun werk en er ook nooit maar over denken te stoppen.
Werk is voor mannen nog altijd een gegeven en voor vrouwen een optie, dit topic maakt dat weer eens pijnlijk duidelijk.
donderdag 13 december 2018 09:27
Natuurlijk 'lijdt' de ander daar wel onder. In een gezin met één kostwinner heeft die toch heel wat minder mogelijkheden om iets radicaal anders te gaan doen, zich te laten omscholen, een eigen bedrijf te beginnen of om zelfs een tijdje helemaal niet te werken.
Zowel mijn man als ik zijn eens boventallig geweest en we zijn ook allebei al eens iets totaal anders gaan doen. Als we van één inkomen hadden moeten leven hadden we die stap echt niet kunnen/durven maken.
donderdag 13 december 2018 09:36
Nee hoor klopt niets van. Ik heb ook altijd veel plezier gehad in mijn werk. Man is een tijdje gestopt. Je zou eens wat minder moeten generaliseren.
donderdag 13 december 2018 09:38
ok, wij hebben dat bijvoorbeeld wel aangedurfd. Zo zie je maar. Zoveel gezinnen zoveel wensen en verschillen.Trotter schreef: ↑13-12-2018 09:27Natuurlijk 'lijdt' de ander daar wel onder. In een gezin met één kostwinner heeft die toch heel wat minder mogelijkheden om iets radicaal anders te gaan doen, zich te laten omscholen, een eigen bedrijf te beginnen of om zelfs een tijdje helemaal niet te werken.
Zowel mijn man als ik zijn eens boventallig geweest en we zijn ook allebei al eens iets totaal anders gaan doen. Als we van één inkomen hadden moeten leven hadden we die stap echt niet kunnen/durven maken.
donderdag 13 december 2018 09:38
Bekijk het grote plaatje eens. De keuzes van de grote massa zijn niet zo vrij als men pretendeert dat ze zijn. Mensen hebben het zelf kennelijk niet eens door
donderdag 13 december 2018 09:39
Daarbij ga je uit van een bepaald scenario. Misschien wíl de kostwinner geen andere carriere?Trotter schreef: ↑13-12-2018 09:27Natuurlijk 'lijdt' de ander daar wel onder. In een gezin met één kostwinner heeft die toch heel wat minder mogelijkheden om iets radicaal anders te gaan doen, zich te laten omscholen, een eigen bedrijf te beginnen of om zelfs een tijdje helemaal niet te werken.
Zowel mijn man als ik zijn eens boventallig geweest en we zijn ook allebei al eens iets totaal anders gaan doen. Als we van één inkomen hadden moeten leven hadden we die stap echt niet kunnen/durven maken.
Je kunt niet alle doemscenario's vóór zijn!
Als jou dat rust geeft, prima, maar niet iedereen heeft die behoefte.
donderdag 13 december 2018 09:40
Wat een totale onzin. "De thuisblijfmoeder". "De werkende vrouw". "De werkende man".
Je hebt ze allemaal in -tig verschillende soorten en maten en het is wel verschrikkelijk simplistisch om deze groepen alleen maar zo te kunnen zien, zonder enig nuanceverschil, heerlijk alles over een kam scherend. Waarom valt kortzichtigheid je ten deel zodra er iets buiten het referentiekader valt?
donderdag 13 december 2018 09:40
Daar zit nu precies jouw denkfout. Je doet hier alsof gezinnen waarbij de vrouw niet werkt de vrouw zich niet verantwoordelijk voelt voor man en kinderen. En dat is onzin. Die gezinnen leggen hun prioriteiten anders. Maar ook zij doen dit omdat dit voor hun gezin goed voelt.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:18
Ik voel me erg verantwoordelijk voor hun welzijn en mijn man ook, vandaar dat we op alle mogelijke manieren zo goed mogelijk voor onszelf en elkaar zorgen.
Daar hoort niet alleen werk bij, maar ook genoeg tijd om samen door te brengen als gezin en af en toe nemen we tijd voor ons samen, om eens te ervaren dat we in de eerste plaats nog man en vrouw zijn en niet papa en mama.
Je bent echt niet speciaal en goed omdat je je verantwoordelijk voelt voor je gezin. Dit is heel normaal.
donderdag 13 december 2018 09:44
Maar mijn ervaring is, wederom alleen voor mezelf sprekend, dat je dus niet zomaar omvalt. Iets kan machtig moeilijk zijn, maar uiteindelijk kom je er vaak doorheen. En hoe ziet dat eruit, dat omvallen van een gezin? Dat je je financiële situatie moet aanpassen? Dat je moet verhuizen? Veel zaken zijn uiteindelijk overkomenlijk. Want veel gaat ook gewoon door, de kinderen gaan naar school, je smeert het brood, je poetst je tanden enzovoort, het leven gaat gewoon door, je kunt niet zomaar omvallen. Dat bedoel ik niet cynisch, ik bedoel het letterlijk. Maar het is ook echt mijn ervaring. Mijn moeder is plots overleden en ik was daarbij als adolescent. Ik heb haar geprobeerd te helpen op dat moment maar dat is niet gelukt. Dat heeft een enorme impact gehad. Mensen die me na staan en het verhaal kennen zeiden wel eens dat het toch zo sterk was dat we gewoon doorgingen. Maar dat zie ik niet als sterk. Want wat is het alternatief? Je moet wel. Ik werd soms wanhopig van verdriet maar je kunt niet onder je deken blijven liggen. Je zult eruit moeten, je moet door. Het leven dwingt je wel. En dat is ook goed. En ik en wij als gezin zijn daar doorheen gekomen. En het heeft mede gemaakt dat ik durf te vertrouwen dat er altijd een weg is ook al zie je die niet terwijl je hem bewandelt. En ook dat het leven dus niet controleerbaar is.Ikigai schreef: ↑13-12-2018 09:18Je hebt niet alles onder controle, klopt helemaal, maar juist daarom vind ik het prettig dat wij als gezin niet direct omvallen als zoiets op ons pad komt, wat nogal waarschijnlijk is, zoveel mensen worden ziek, of willen eens een carrièreswitch maken, gaan jong dood, gaan scheiden, etc. etc.
Juist daarom is het van belang om samen zo sterk mogelijk te staan. Nog niet eens zozeer voor mezelf, maar wel voor mijn kinderen.
Ik voel me erg verantwoordelijk voor hun welzijn en mijn man ook, vandaar dat we op alle mogelijke manieren zo goed mogelijk voor onszelf en elkaar zorgen.
Daar hoort niet alleen werk bij, maar ook genoeg tijd om samen door te brengen als gezin en af en toe nemen we tijd voor ons samen, om eens te ervaren dat we in de eerste plaats nog man en vrouw zijn en niet papa en mama.
Mijn ouders hadden vlak ervoor een enorme financiële investering gedaan doordat mijn vader een bedrijf begonnen was en mijn moeder daarom in loondienst was gegaan en gestopt was met haar eigen bedrijf. Ze dachten het goed geregeld te hebben en zekerheid gecreëerd te hebben. Mijn moeder was de financiële basis. We hadden dus financieel echt niks als gezin. Maar ook daar hebben we een weg in gevonden.
Ik schrijf bovenstaande alleen om aan te geven dat dat de reden is dat ik juist durf te vertrouwen, dat ook bij grote moeilijkheden er altijd wel weer een weg is. Maar dat is dus puur hoe ik erin sta.
donderdag 13 december 2018 09:44
Wie heeft het over "altijd" ? Alleen jij!
