recht of plicht kind naar vader?

quote:misspoez schreef op 22 juni 2010 @ 10:22:

[...]



Mooi toch, van die vaststaande opvattingen over allerlei zaken. Zo lekker flexibel ook.Ik ben het in dit opzicht eigenlijk best eens met Nien. Je kiest samen voor kinderen en ook na scheiding blijf je samen verantwoordelijk. Je maakt het je kinderen een stuk makkelijker als je als ouders binnen een bepaalde straal van elkaar blijft wonen.

Poez, daar zijn toch al regels voor? In elk geval kun je als de ouder waar de kinderen hoofdverblijf hebben niet zomaar verhuizen als er een omgangsregeling is, voor zover ik weet.



Maar dit terzijde

ik vind dat mjij hierin de grootste rol hebt om je ex te informeren over het kamp. Het is een te grote opgave om je zoon dat zelf te laten doen, ook al wist je van niets, hij deed het vast zelf om jou/jullie te ontzien.



mijn advies, mail of bel je ex, trek de stoute schoenen aan. Vertel hem dat je zoon kam heeft en mee wil naar een evenement en hoe laat hij dan bij zijn vader is.



ik heb gelukkig goed contact met ex en wij zijn beide flexibel wbt schuiven van dagen oid.

quote:mimootje schreef op 22 juni 2010 @ 11:05:

ik vind dat mjij hierin de grootste rol hebt om je ex te informeren over het kamp. Het is een te grote opgave om je zoon dat zelf te laten doen, ook al wist je van niets, hij deed het vast zelf om jou/jullie te ontzien.



mijn advies, mail of bel je ex, trek de stoute schoenen aan. Vertel hem dat je zoon kam heeft en mee wil naar een evenement en hoe laat hij dan bij zijn vader is.



ik heb gelukkig goed contact met ex en wij zijn beide flexibel wbt schuiven van dagen oid.Eens met Mimootje. Als je zelf je ex niet wil bellen of mailen, vraag dan een persoon in je omgeving dit te doen.

Loomii, de kinderen kunnen niet zomaar verhuizen zonder toestemming van de andere gezaghebbende ouder. Maar dit moet je als niet verzorgende ouder dan wel aan gaan vechten bij de rechter, met als inzet dat de kinderen in hun eigen omgeving dienen te blijven en dus bij jou, als degene die in die omgeving blijft, komen wonen. Als dat niet je inzet is, of de hoofdverzorging wordt door de rechter niet aan jou toegewezen, dan kun je vaak niet verhinderen dat de andere ouder verhuist en de kinderen meeneemt omdat deze ouder nu eenmaal de hoofdverzorger is. Iemand verbieden te verhuizen gaat nu eenmaal niet. Als de verhuizende hoofdverzorger er maar voor zorgt dat de omgangsregeling ongestoord door kan gaan. Het kan dus wel.



In geval van co-ouderschap zullen de kinderen worden toegewezen aan de ouder die in hun eigen omgeving blijft, als één van de twee plannen heeft om ver weg te verhuizen.



Overigens is hier volgens mij geen keiharde wetgeving over. Wat ik nu opschrijf is het resultaat van jurisprudentie uit eigen praktijk.

quote:Yamuna schreef op 22 juni 2010 @ 09:04:

[...]





Dat ik tien was wilde ik niet meer naar mn vader omdat die heel het weekeind dronken was.(+ schreeuwen en slaan!) Dronk als hij met ons nog in de auto moest)rustig een half kratje of nog meer achter zijn kiezen !) . Ik vind het heel erg als iemand had gezegd dat ik niks te willen had omdat ik pas 10 was!Ik heb het over een normale situatie waarbij een kind gewoon veilig is bij z'n vader en gewoon geen zin heeft omdat bij Pa z'n speelgoed niet is, z'n vriendjes er niet zijn, er andere regels zijn.

quote:absoluteEinstein schreef op 22 juni 2010 @ 12:19:



gewoon geen zin heeft omdat bij Pa z'n speelgoed niet is, z'n vriendjes er niet zijn, er andere regels zijn.



Hier gaat het om een evenement en om een kamp, dat is imho iets anders dan gewoon geen zin hebben.



Mijn eigen ervaring is dat hoe ouder de kinderen worden, hoe vaker er iets te doen is waarbij de omgangsregeling het kind in de weg kan staan. Het is dan erg prettig om als ouders zo met elkaar om te gaan dat je daar flexibel mee om kan springen. Dus, ik ben het met mijn voorgangers eens, toch maar weer eens proberen om op een of andere manier de communicatie op gang te krijgen.

Ik kan me niet voorstellen dat communicatie alleen via de rechter mogelijk is. Als dat echt het geval is, snap ik niet waarom TO niet met vader kan praten, maar wel haar kinderen daar heen laat gaan.



Dus, als kind van gescheiden ouders waar moeders ook niet met vaders en vice versa wilde praten, raad ik je bij deze aan gewoon (ja gewoon) contact op te nemen met vader. En het kamp verhaal voorleggen. Overigens lijkt het me in geval van een schoolkamp nogal duidelijk. Vader zou wel heel sneu zijn om zijn kind geen schoolkamp te gunnen, omdat het net zijn weekend is. Het evenement vind ik een ander verhaal. Dat gaat niet, tenzij vader het prima vindt. Maar daar hoef je als moeder ook niet tussen te zitten.



Nogmaals, mijn ouders kunnen pas sinds de geboorte van de kleinkinderen normaal met elkaar communiceren. En dan ook nog omdat ik dat afgedwongen heb. Ik vond dat mij al onrecht genoeg was aangedaan door het geneuzel van non-communicatie (en ik dit soort shit als schoolkampen ook zelf ging oplossen, wat echt heel sneu is). Mijn kinderen hoeven niet te lijden onder non-communicatie van hun grootouders.



Ik vind echt, als de ander goed genoeg is om voor de kinderen te zorgen, dan is de ander ook goed genoeg om normaal mee te communiceren. Beide ouders zouden er zo in moeten staan. Je wilt niet weten hoe rot het is als je kind bent van ouders die niet met elkaar praten.

Wat ontzettend naar dat jij hebt moeten meemaken hoe lastig het is als je ouders niet met elkaar willen praten, Dannas. Het is alleen erg lastig communiceren als de andere partij niet wil, zoals in mijn geval. Dat weerhoudt mij er niet van te communiceren als het nodig is en ik blijf eraan vasthouden dat afspraken tussen mij en hun vader moeten worden gemaakt, en niet door de kinderen. Inderdaad om te voorkomen dat ze zelf dingen gaan proberen te regelen, wat me heel pijnlijk lijkt. Als mijn ex niet reageert, is het zijn zaak (ik formuleer tegenwoordig ook maar geen vragen meer, omdat ik meestal geen antwoord krijg).

Algemeen:



Als de ene ouder de ander compleet niet trekt en er niet mee communiceert, dan heeft dat z'n weerslag op de kinderen. Die willen dat vaak niet naar de (niet verzorgende) andere ouder toe, omdat ze zich in een loyaliteitsconflict gevangen voelen. Hoeven niet eens expliciete/verbale signalen te zijn. Sterker nog; non-verbale afkeer komt dubbel zo hard binnen bij kinderen. Kinderen willen heel graag doen/zeggen wat ze weten/voelen dat de ouder wil. Ga bij jezelf na of dat aan de orde is, ook al voelt het (stiekem) nog zo goed dat een kind aangeeft dat de andere ouder een rotzak/rotwijf is en daarmee jouw gevoel bevestigt.



Doe er alles aan om het contact over de kinderen te herstellen en "normaal" te laten verlopen. Stap daarin over je eigen (wrok?)gevoelens heen; je hebt ervoor gekozen om met die ander kinderen te krijgen, dan draag je dus beiden de consequenties van die keuze. Ouders zijn elkaars exen, maar een kind heeft geen ex-ouder.



Er zijn uiteraard altijd uitzonderingen, waarin men alles al heeft geprobeerd. Dan per situatie kijken wat voor je kind het beste is, zo neutraal mogelijk en daarbij je eigen gevoelens opzij zettend. Moeilijk, maar volgens mij wel de beste manier.