2 ouders met uitgezaaide kanker

Ik ben onlangs mijn moeder verloren. Ze is maar kort ziek geweest. Hoewel mijn moeder een superlieve vrouw was die altijd voor me klaarstond had ik niet een heel intense band met haar. Misschien ook mijn persoonlijkheid hoor. Met mijn eigen kinderen heb ik dat gelukkig wel. Ik ben niet heel intens verdrietig geweest, ik maak nu geen periode van rouw door. Wel vind ik het voornamelijk voor mijn vader zo zielig, en ik merk dat ik juist heel blij ben dat hij er nog is. Dat had ik niet verwacht, want ook met mijn vader ben ik niet echt heel close. Die komen ook echt uit een andere tijd hoor, van voor de oorlog. Ben zelf juist heel modern. Op zich hoeft dat geen belemmering te zijn voor een goede liefdevolle relatie, maar dat was het in ons geval wel.



Maar goed, het contact met mijn vader is nu juist anders. Ik voel me veel meer verbonden met hem. Maar soms voel ik me wel vreemd, dat ik niet zo verdrietig ben. Ik weet van mezelf dat ik wel warm en liefdevol ben (vooral naar mijn eigen kinderen en vrienden). Dus ik hoef het mezelf niet aan te rekenen. Maar iedereen gaat er standaard vanuit dat je helemaal diepbedroefd ben. NEE dus. Ik niet.

Veel sterkte. Zolang je jezelf niet te veel voorbij rent en stil blijft staan bij je gevoel, dan zul je ook niet zo snel vastlopen. Dan is dat (denk ik) jouw gevoel. Dat je ouders niet meer zo nodig nog van alles hoeven begrijp ik ook. Ik koester de fotootjes die ik heb gemaakt van mijn kinderen aan het bed van mijn moeder. Gewoon met mijn telefoon gemaakt. Heel puur en oprecht.



Nogmaals; heel veel sterkte en kracht toegewenst.

quote:daan6 schreef op 25 oktober 2014 @ 08:52:

Bedankt voor je tip Whopper, eigenlijk zie ik door de bomen het bos niet meer. Ik heb het gevoel dat ik nog van alles zou willen met ze en mijn zussen. Op vakantie gaan, etentjes en uitjes etc. Maar als ik naar mijn ouders kijk, willen ze dat allemaal niet.....

Ze geven ook nog niet aan wat ze wel zouden willen. Ik vond het moeilijk om bespreekbaar te maken. Maar ik heb aangegeven graag een mooie foto met mijn ouders, kinderen etc te willen laten maken. Hier deden mijn ouders wat lacherig over. Wil je een foto voor het bidprentje???? Gelukkig willen mijn ouders wel meewerken.ik ben normaal niet iemand die veel vraagt van mijn ouders.

Fijn dat ze mee willen werken. En van hun kant: niets willen is ook een keus he. Als zij dat aangeven laat het dan maar los. Dat ene etentje of dat weekendje weg zal wel nieuwe herinneringen maken, maar voegt niet écht iets toe aan de relatie.

Ik heb gemerkt dat de intensieve zorg voor mijn vader wél veel toe heeft gevoegd aan de relatie. Van wederzijds onbegrip en elkaar niet kunnen accepteren zoals we waren, naar acceptatie en zelfs een soort van warme band. Ik denk daardoor nu wel met een glimlach terug aan mijn vader

Wellicht komt deze periode voor jou ook nog, dat er lagen af gaan vallen, dat jullie schillen af gaan pellen en er een diepere, intensere band komt. Ik weet het niet, maar het zou kunnen en dat is mooi en zo enorm waardevol...

Wat heftig is dat, Daan! ik heb vorig jaar hetzelfde meegemaakt. In een paar maanden zijn allebei mijn ouders aan uitgezaaide kanker overleden. Een bizarre tijd, waarin je meegenomen wordt door alle (soms overdonderende) ontwikkelingen.

Blijf dicht bj jezelf en je eigen gevoel. Ik ben steeds door blijven werken, omdat het werk een baken en rustpunt vormde naast alle hectiek en mantelzorg, maar ik merkte op een gegeven moment dat het me een periode lang niet lukte om op tijd op te staan en op tijd op het werk te zijn. Alsof ik lood in mijn schoenen had. Gelukkig was daar op het werk begrip voor en kon ik later beginnen.

Voor mijn gezin (kinderen in de basisschoolleeftijd) heb ik af en toe bewust tijd ingebouwd door b.v. een weekendje weg te gaan. Even bijtanken en cocoonen zorgde ervoor dat ik weer verder kon. Een heel waardevolle tip van iemand was om te gaan wandelen. Ik heb met de hond heel wat kilometers door de polder gewandeld en mijn gedachten losgelaten.

Je komt er doorheen. Ik heb ontdekt dat wij mensen zoveel sterker in zulke tijden dan we vooraf denken. Maar onwerkelijk en heftig blijft het, zeker omdat het dubbelop is en de trajecten van je ouders elkaar doorkruisen. Koester de momenten en kijk niet te ver vooruit. En pas goed op jezelf!

Heel heftig, je beide ouders...

Ik was zwanger toen bekend werd dat mijn moeder terminaal was. Je gaat inderdaad in een overleefstand. Ik moest toen ook echt tijd inruimen of even te coconnen met de baby in mijn buik. Mijn moeder overleed toen ik 7mnd zwanger was. Twee weken voor de geboorte van mijn dochter overleed mijn oma. Weer in hetzelfde crematorium waar ik tijdens diezelfde zwangerschap ook al voor twee collega's en een kennis was geweest... Pfff



Ik heb dus echt heel bewust tijd voor mijzelf en mijn gezin ingeruimd en omdat ik eerder een pnd had gehad ook extra lang kraamzorg gehad. Wel ben ik tijdens die zwangerschap al vroeg in de ziektewet gegaan (had daar niets mee te maken) dus ik gelukkig die gelegenheid ook.

Hoe gaat het Daan?