Gezondheid
alle pijlers
29 en een hersenbloeding..
vrijdag 3 september 2010 om 14:15
Hallo allemaal,
Ik ben op zoek naar jonge vrouwen die net als ik een hersenbloeding hebben gehad. Een half jaar geleden heb ik een hersenbloeding gehad. Nadat ik meerdere keren door de huisartsen ben weggestuurd, ben ik uiteindelijk op de IC beland. Hier bleek dat ik een aneurysma in mijn hersenen had wat uiteindelijk een hersenbloeding heeft veroorzaakt. Ik ben geopereerd dmv coiling. Mijn herstel verloopt zeer goed. Ik heb geen blijvend lichamelijk letsel, maar psychisch is het soms erg moeilijk. Soms heb ik het idee alsof ik vastzit in een lichaam dat niet van mij is. Ik ben nu net 30, maar m'n lichaam voelt soms als dat van een omaatje.. Werken, vrijetijdsbesteding, mijn toekomstperspectieven.. alles is anders geworden. Herkenbaar voor iemand?
Ik ben op zoek naar jonge vrouwen die net als ik een hersenbloeding hebben gehad. Een half jaar geleden heb ik een hersenbloeding gehad. Nadat ik meerdere keren door de huisartsen ben weggestuurd, ben ik uiteindelijk op de IC beland. Hier bleek dat ik een aneurysma in mijn hersenen had wat uiteindelijk een hersenbloeding heeft veroorzaakt. Ik ben geopereerd dmv coiling. Mijn herstel verloopt zeer goed. Ik heb geen blijvend lichamelijk letsel, maar psychisch is het soms erg moeilijk. Soms heb ik het idee alsof ik vastzit in een lichaam dat niet van mij is. Ik ben nu net 30, maar m'n lichaam voelt soms als dat van een omaatje.. Werken, vrijetijdsbesteding, mijn toekomstperspectieven.. alles is anders geworden. Herkenbaar voor iemand?
vrijdag 3 september 2010 om 14:51
Wat een lieve reacties allemaal! Tnx..
@germanwings
Ik heb geen revalidatiearts meer. Ik heb 1 afspraak gehad na m'n ontslag in het ziekenhuis. Toen ging het eigenlijk heel erg goed. Ik kon na een paar weken alweer lopen, na een paar maanden weer zelfstandig wonen. Al m'n cognitieve functies zijn hetzelfde gebleven. Lichamelijk heb ik eigenlijk geen blijvend letsel. Behalve dan, dat ik weinig energie heb en snel hoofdpijnen.
Toch denk ik dat het niet zo handig is dat ik niet meer bij de revalidatie arts loop. Het is nu een half jaar geleden en in het begin van mijn revalidatieproces was ik met name bezig met overleven. Nu probeer ik weer deel te nemen aan het 'normale leven'. En dat is moeilijk als je net 30 bent en weinig energie hebt. Ook brengt het ontzettend veel onzekerheden mee voor de toekomst. Kan ik nog werken? Hoe moet dat in de toekomst met eventuele kinderen? Allemaal dingen waar ik regelmatig mee zit. Ik heb nu wel hulp gezocht bij een psycholoog. Het helpt me wel, maar soms lijkt het me zo fijn om met vrouwen te praten die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.
@germanwings
Ik heb geen revalidatiearts meer. Ik heb 1 afspraak gehad na m'n ontslag in het ziekenhuis. Toen ging het eigenlijk heel erg goed. Ik kon na een paar weken alweer lopen, na een paar maanden weer zelfstandig wonen. Al m'n cognitieve functies zijn hetzelfde gebleven. Lichamelijk heb ik eigenlijk geen blijvend letsel. Behalve dan, dat ik weinig energie heb en snel hoofdpijnen.
Toch denk ik dat het niet zo handig is dat ik niet meer bij de revalidatie arts loop. Het is nu een half jaar geleden en in het begin van mijn revalidatieproces was ik met name bezig met overleven. Nu probeer ik weer deel te nemen aan het 'normale leven'. En dat is moeilijk als je net 30 bent en weinig energie hebt. Ook brengt het ontzettend veel onzekerheden mee voor de toekomst. Kan ik nog werken? Hoe moet dat in de toekomst met eventuele kinderen? Allemaal dingen waar ik regelmatig mee zit. Ik heb nu wel hulp gezocht bij een psycholoog. Het helpt me wel, maar soms lijkt het me zo fijn om met vrouwen te praten die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt.
vrijdag 3 september 2010 om 16:12
TO,
probeer via je ha een verwijzing naar een revalidatie arts te krijgen, dan kom je altijd bij een multifunctioneel team terecht (fysio, ergo, psych, mw etc). Ik denk dat je daar beter op je plek bent dan bij een willekeurige psycholoog die geen/weinig ervaring heeft met dit soort dingen. Zij kunnen je wss ook iets meer inzicht geven in de evt. verbetering die mss nog mogelijk is of 'trucjes' hoe je beter met je beperkte energie kunt omgaan.
probeer via je ha een verwijzing naar een revalidatie arts te krijgen, dan kom je altijd bij een multifunctioneel team terecht (fysio, ergo, psych, mw etc). Ik denk dat je daar beter op je plek bent dan bij een willekeurige psycholoog die geen/weinig ervaring heeft met dit soort dingen. Zij kunnen je wss ook iets meer inzicht geven in de evt. verbetering die mss nog mogelijk is of 'trucjes' hoe je beter met je beperkte energie kunt omgaan.
vrijdag 3 september 2010 om 16:56
Mijn vriend heeft op zijn 34ste een hersenbloeding gehad. Ook een aneurysma. Hij is geopereerd. Dat is nu bijna 13 jaar geleden. Hij ziet nog maar weinig met zijn linkeroog en heeft ook een energiebeperking en raakt snel overprikkelt. Het heeft een enorme impact gehad op zijn leven. Daar heeft hij veel over verteld. Dus ik kan me voorstellen hoe het voor jou moet zijn. Rust, reinheid en regelmaat is van essentieel belang.
Veel sterkte ermee!
Veel sterkte ermee!
vrijdag 3 september 2010 om 17:03
vrijdag 3 september 2010 om 17:14
@germanwings Goeie tip, ik heb nu een psycholoog via via. Deze psycholoog heeft wel ervaring met hersenletsel en ik voel me heel erg op m'n gemak bij haar. Maar mocht het toch op een gegeven moment niet zo goed werken, dan zal ik het zeker in m'n achterhoofd houden (op een papiertje schrijven.. lol, want m'n geheugen is nogal slecht geworden).
@ taha Ik heb ook last van energiebeperking en raak idd snel overprikkelt. Het vervelende is (maar ook het fijne aan de andere kant) is dat je het totaal niet aan me ziet. Ik ben een jonge vrouw en de verwachtingen die sommige mensen dan hebben (die niet weten wat ik heb gehad) dat is soms best moeilijk om mee om te gaan. Ook voor m'n vriend is het niet altijd even makkelijk. Ik ben erg emotioneel en idd te veel prikkels zorgt voor veel frustraties. Rust, reinheid en regelmaat.. dat zijn zo'n beetje m'n sleutelwoorden de laatste tijd.
@ maxiemax
Ik had nog nooit van die site gehoord. Tnx, zag al veel interessante info.
@ taha Ik heb ook last van energiebeperking en raak idd snel overprikkelt. Het vervelende is (maar ook het fijne aan de andere kant) is dat je het totaal niet aan me ziet. Ik ben een jonge vrouw en de verwachtingen die sommige mensen dan hebben (die niet weten wat ik heb gehad) dat is soms best moeilijk om mee om te gaan. Ook voor m'n vriend is het niet altijd even makkelijk. Ik ben erg emotioneel en idd te veel prikkels zorgt voor veel frustraties. Rust, reinheid en regelmaat.. dat zijn zo'n beetje m'n sleutelwoorden de laatste tijd.
@ maxiemax
Ik had nog nooit van die site gehoord. Tnx, zag al veel interessante info.
zaterdag 4 september 2010 om 23:23
Hier zelf geen eigen ervaring maar wel in mijn omgeving. Moeheid is heel normaal na hersenletsel, en kan nog een poos aanhouden, maar kan op den duur wel degelijk verbeteren. Laat je dus niet ontmoedigen, want een half jaar lijkt voor jou ongetwijfeld een eeuwigheid maar in termen van hersenletsel ben je nog volop aan het revalideren en dat duurt ook nog wel een poosje.
Misschien dat je iets hebt aan onderstaande tips:
De eerder genoemde rust, reinheid en regelmaat zou ik nog willen aanvullen met bewust, gezond en voldoende eten. Verminderde smaak en eetlust dragen soms bij aan slechtere eetgewoontes, terwijl het juist nu zo belangrijk is om voldoende energie en vitamines tot je te nemen.
Ook is het heel belangrijk om fysiek te blijven bewegen. Stilstand is achteruitgang bij hersenpatienten, dus 1 dagje luieren kan je energieniveau voor dagen negatief beinvloeden.
Blijf regelmatig rusten. Ook al voel jij je prima, ben je niet moe, ga toch even liggen. Juist als je je wat fitter voelt ga je ongemerkt sneller over je grenzen heen en ook dat betekent weer inleveren op je energieniveau voor de periode die volgt.
Ik wens je veel sterkte en vooral een spoedig herstel!
Misschien dat je iets hebt aan onderstaande tips:
De eerder genoemde rust, reinheid en regelmaat zou ik nog willen aanvullen met bewust, gezond en voldoende eten. Verminderde smaak en eetlust dragen soms bij aan slechtere eetgewoontes, terwijl het juist nu zo belangrijk is om voldoende energie en vitamines tot je te nemen.
Ook is het heel belangrijk om fysiek te blijven bewegen. Stilstand is achteruitgang bij hersenpatienten, dus 1 dagje luieren kan je energieniveau voor dagen negatief beinvloeden.
Blijf regelmatig rusten. Ook al voel jij je prima, ben je niet moe, ga toch even liggen. Juist als je je wat fitter voelt ga je ongemerkt sneller over je grenzen heen en ook dat betekent weer inleveren op je energieniveau voor de periode die volgt.
Ik wens je veel sterkte en vooral een spoedig herstel!
zondag 5 september 2010 om 11:54
Hai,
Ik herken jouw gevoelens van angst en onzekerheden.
Op 25 jarige leeftijd heb ik ook een hersenbloeding gehad.
Dat is alweer 3 jaar geleden.
Bij mij is toen een Arterio-veneuze-malformatie in de hersenen gevonden.
Na 3 x emboliseren en 1 x bestralen is het grootste gedeelte
verwijderd. Alleen een stukje zwak vat is overgebleven.
Daar ben ik aan bestraald en langzamerhand moet het dan vanzelf dichtstroeien.
Dit jaar een MRI-scan gehad, helaas is het zwakke vat nog niet helemaal dicht, volgend jaar krijg ik weer een onderzoek (Angiografie) en als het nog steeds niet dicht is, wordt ik nogmaals bestraald.
Gelukkig heb ik aan de hersenbloeding niets overgehouden, maar die periode heeft mij als mens zeker gevormd.
Ik wens je heel veel sterkte en een spoedig herstel.
Ik herken jouw gevoelens van angst en onzekerheden.
Op 25 jarige leeftijd heb ik ook een hersenbloeding gehad.
Dat is alweer 3 jaar geleden.
Bij mij is toen een Arterio-veneuze-malformatie in de hersenen gevonden.
Na 3 x emboliseren en 1 x bestralen is het grootste gedeelte
verwijderd. Alleen een stukje zwak vat is overgebleven.
Daar ben ik aan bestraald en langzamerhand moet het dan vanzelf dichtstroeien.
Dit jaar een MRI-scan gehad, helaas is het zwakke vat nog niet helemaal dicht, volgend jaar krijg ik weer een onderzoek (Angiografie) en als het nog steeds niet dicht is, wordt ik nogmaals bestraald.
Gelukkig heb ik aan de hersenbloeding niets overgehouden, maar die periode heeft mij als mens zeker gevormd.
Ik wens je heel veel sterkte en een spoedig herstel.
zondag 5 september 2010 om 21:30
wat een fijne reacties! Ik ben er echt heel erg blij mee.
@claudia33
Tnx! M'n huisarts heeft wel contact met mijn familie gezocht. Toen ik op de IC lag. Ik begrijp dat huisartsen ook zo hun fouten kunnen maken, zijn immers ook maar mensen. Maar ik wil (nog) geen confrontatie met de huisarts. Ik voel geen wrok ofzo, maar de hele gebeurtenis is zo traumatisch geweest, dat ik daar iig nog niet aan toe ben. Ik hoop dat ze in de toekomst alerter zal zijn.
@bergamot
Ik zal zeker even je emailadres navragen, want ik ben zeer benieuwd naar die weblog. En idd, het is nogal persoonlijk. Ik heb zelf ook een tijdje geschreven en wat geblogt. Was fijn om zo mn gevoelens en dan met name m'n angsten even van me af te schrijven.
@nummerzoveel
Tnx voor de tips. Je hebt echt gelijk wat betreft het luieren. Soms doe ik dat wel. Als ik bijv. een dag daarvoor te weinig heb gerust. Maar dan heb ik er idd veel last van de dagen erna. Ik merkte het ook toen ik van m'n luiervakantie kwam. Het leek wel alsof m'n energie nog minder was. En idd ook op goede dagen, toch m'n rust pakken. Soms ben ik zo blij dat het goed gaat.. dan wil ik gewoon niet ff liggen. Maar me even normaal voelen.
@nina
Herken je ook dat niemand aan je kan zien dat je eigenlijk een hele traumatische gebeurtenis hebt meegemaakt en dat je lichaam soms niet dat van jou lijkt? Ook mijn 2e mri scan was niet zo goed. Er bleek nog een aneurysma in mn hersenen te zitten en m'n gecoilde aneurysma is weer wat gegroeit. Vreselijk. Ik probeer er niet al te veel aan te denken, maar te genieten. Jij ook veel sterkte!
Ook de afgelopen dagen waren weer lastig. Ik heb nu briefjes in huis hangen. Bijv. als ik gekookt heb, weet ik vaak niet meer of ik het gas heb uitgedaan. Als ik m'n auto heb geparkeerd, dan weet ik niet meer waar. Soms ben ik ergens en dan ben ik lichamelijk zo uitgeput, dat ik letterlijk geen stap meer kan zetten. Sommige mensen zeggen: ach meid, dat heb ik altijd. Tja, maar ik had dat nooit. Ik kon multitasken als de beste en had het geheugen van een olifant. Het moeilijkste vind ik de vele teleurstellingen die ik heb moeten verwerken de afgelopen tijd. Thuiszitten, piekeren over de toekomst, misschien niet meer hetzelfde werk kunnen doen... en ga zo maar door. Maar ik heb het overleefd en ik weet dat ik daar ook heel dankbaar voor moet zijn.
@claudia33
Tnx! M'n huisarts heeft wel contact met mijn familie gezocht. Toen ik op de IC lag. Ik begrijp dat huisartsen ook zo hun fouten kunnen maken, zijn immers ook maar mensen. Maar ik wil (nog) geen confrontatie met de huisarts. Ik voel geen wrok ofzo, maar de hele gebeurtenis is zo traumatisch geweest, dat ik daar iig nog niet aan toe ben. Ik hoop dat ze in de toekomst alerter zal zijn.
@bergamot
Ik zal zeker even je emailadres navragen, want ik ben zeer benieuwd naar die weblog. En idd, het is nogal persoonlijk. Ik heb zelf ook een tijdje geschreven en wat geblogt. Was fijn om zo mn gevoelens en dan met name m'n angsten even van me af te schrijven.
@nummerzoveel
Tnx voor de tips. Je hebt echt gelijk wat betreft het luieren. Soms doe ik dat wel. Als ik bijv. een dag daarvoor te weinig heb gerust. Maar dan heb ik er idd veel last van de dagen erna. Ik merkte het ook toen ik van m'n luiervakantie kwam. Het leek wel alsof m'n energie nog minder was. En idd ook op goede dagen, toch m'n rust pakken. Soms ben ik zo blij dat het goed gaat.. dan wil ik gewoon niet ff liggen. Maar me even normaal voelen.
@nina
Herken je ook dat niemand aan je kan zien dat je eigenlijk een hele traumatische gebeurtenis hebt meegemaakt en dat je lichaam soms niet dat van jou lijkt? Ook mijn 2e mri scan was niet zo goed. Er bleek nog een aneurysma in mn hersenen te zitten en m'n gecoilde aneurysma is weer wat gegroeit. Vreselijk. Ik probeer er niet al te veel aan te denken, maar te genieten. Jij ook veel sterkte!
Ook de afgelopen dagen waren weer lastig. Ik heb nu briefjes in huis hangen. Bijv. als ik gekookt heb, weet ik vaak niet meer of ik het gas heb uitgedaan. Als ik m'n auto heb geparkeerd, dan weet ik niet meer waar. Soms ben ik ergens en dan ben ik lichamelijk zo uitgeput, dat ik letterlijk geen stap meer kan zetten. Sommige mensen zeggen: ach meid, dat heb ik altijd. Tja, maar ik had dat nooit. Ik kon multitasken als de beste en had het geheugen van een olifant. Het moeilijkste vind ik de vele teleurstellingen die ik heb moeten verwerken de afgelopen tijd. Thuiszitten, piekeren over de toekomst, misschien niet meer hetzelfde werk kunnen doen... en ga zo maar door. Maar ik heb het overleefd en ik weet dat ik daar ook heel dankbaar voor moet zijn.
zondag 5 september 2010 om 21:44
Tuurlijk mag je dankbaar zijn dat je het hebt overleefd, maar gevoelens van verdriet en teleurstelling zijn ook heel normaal. Sterker nog, het overgrote merendeel van de hersenpatienten belanden zelfs in een depressie. Wees daar dus alert op en trek ook daarvoor aan de bel als het nodig is.
En ja, sommige dingen zijn nu anders, maar dat is niet perse slechter. Je bent nu al aan het ontdekken hoe je ongemakkelijkheden kunt omzeilen, zoals bijv die briefjes ipv je geheugen. Dat is misschien niet ideaal, maar het is wel een oplossing die werkt. En je bent dus nu al, pas een half jaartje verder, aan het denken in oplossingen ipv in problemen. Daar heb ik echt enorm veel respect voor!
En ja, sommige dingen zijn nu anders, maar dat is niet perse slechter. Je bent nu al aan het ontdekken hoe je ongemakkelijkheden kunt omzeilen, zoals bijv die briefjes ipv je geheugen. Dat is misschien niet ideaal, maar het is wel een oplossing die werkt. En je bent dus nu al, pas een half jaartje verder, aan het denken in oplossingen ipv in problemen. Daar heb ik echt enorm veel respect voor!
zondag 5 september 2010 om 21:54
Heb wel regelmatig last van angsten en ik pieker veel. Daarom loop ik nu bij een psycholoog. Zij vond ook dat ik op de goede weg ben. En dat geeft me ook wel een goed gevoel. Soms raak ik zo gefrustreerd. M'n leven is zo anders. Ik ben vreselijk bang voor tegenslagen. Soms denk ik weleens dat ik nog een teleurstelling gewoon niet trek. En als ik pieker, dan heb ik de neiging om zo door te gaan met piekeren totdat ik totaal overstuur ben. Maar goed, daar heb ik nu gelukkig hulp voor.
Ik probeer wel in oplossingen te denken. Dat is hetgene wat me eigenlijk op de been houdt. Als ik zie dat het werkt (bijv. met de briefjes in huis) dan ben ik ook best trots op mezelf. Maar goed, als ik dan weer een half uur zoek naar m'n auto omdat ik echt niet meer weet waar ik hem geparkeerd heb, dan kan ik zo een dag van de kaart zijn..
Ik probeer wel in oplossingen te denken. Dat is hetgene wat me eigenlijk op de been houdt. Als ik zie dat het werkt (bijv. met de briefjes in huis) dan ben ik ook best trots op mezelf. Maar goed, als ik dan weer een half uur zoek naar m'n auto omdat ik echt niet meer weet waar ik hem geparkeerd heb, dan kan ik zo een dag van de kaart zijn..
zondag 5 september 2010 om 22:15
Maar je mag ook best balen als jij je auto niet kunt vinden, daar is helemaal niets mis mee. Ik zou er ook enorm de klere over in hebben als ik mijn auto kwijt zou zijn terwijl ik hem zelf heb geparkeerd.
En datzelfde geldt voor wat je nu doormaakt. Je zit in een rouwproces omdat je afstand moet nemen van een stukje vanzelfsprekendheid waar niemand zonder wil. Daar mag je ook best om rouwen, het is niet zomaar wat wat jij nu zomaar uit het niets op je bordje hebt gekregen.
Maar probeer idd ook te genieten van de succesjes die je boekt. Het feit dat die briefjes werken, dat is een overwinning en een enorme stap. Sta daar bij stil en 'vier' het. Daarmee hou je jezelf in balans. Er mag ruimte zijn voor verdriet en teleurstelling, maar er moet ook ruimte blijven (of gemaakt worden) voor de positieve dingen. Dat geeft lucht en maakt het draaglijk. En het geeft je de kracht om door te gaan.
Wat voor de persoon die ik ken erg goed werkt, is om juist op slechte dagen iets positiefs te zoeken. En dat hoeft niets groots te zijn. Een telefoontje met iemand die je lief is, iets eten wat je lekker vindt, iets doen waar je goed in bent... Gewoon iets waarvan je weet dat het je oppept als je in de dip zit.
En datzelfde geldt voor wat je nu doormaakt. Je zit in een rouwproces omdat je afstand moet nemen van een stukje vanzelfsprekendheid waar niemand zonder wil. Daar mag je ook best om rouwen, het is niet zomaar wat wat jij nu zomaar uit het niets op je bordje hebt gekregen.
Maar probeer idd ook te genieten van de succesjes die je boekt. Het feit dat die briefjes werken, dat is een overwinning en een enorme stap. Sta daar bij stil en 'vier' het. Daarmee hou je jezelf in balans. Er mag ruimte zijn voor verdriet en teleurstelling, maar er moet ook ruimte blijven (of gemaakt worden) voor de positieve dingen. Dat geeft lucht en maakt het draaglijk. En het geeft je de kracht om door te gaan.
Wat voor de persoon die ik ken erg goed werkt, is om juist op slechte dagen iets positiefs te zoeken. En dat hoeft niets groots te zijn. Een telefoontje met iemand die je lief is, iets eten wat je lekker vindt, iets doen waar je goed in bent... Gewoon iets waarvan je weet dat het je oppept als je in de dip zit.
zondag 5 september 2010 om 22:34
Ja Nique, het is een en al herkenning.
Nu nog naar 3 jaar, blijft de periode mij achtervolgen.
Ik sta heel positief in het leven, maar soms heb ik ook zo mijn downs.
Zoals toen ik jouw topic hier las kwamen alle emoties weer naar boven.
Wat een tegenvaller, wordt je dan opnieuw gecoild?
Dat valt niet mee, ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je goed opvangen
Nu nog naar 3 jaar, blijft de periode mij achtervolgen.
Ik sta heel positief in het leven, maar soms heb ik ook zo mijn downs.
Zoals toen ik jouw topic hier las kwamen alle emoties weer naar boven.
Wat een tegenvaller, wordt je dan opnieuw gecoild?
Dat valt niet mee, ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je goed opvangen
zondag 5 september 2010 om 23:13
quote:Nique_ schreef op 05 september 2010 @ 21:54:
Heb wel regelmatig last van angsten en ik pieker veel. Daarom loop ik nu bij een psycholoog. Zij vond ook dat ik op de goede weg ben. En dat geeft me ook wel een goed gevoel. Soms raak ik zo gefrustreerd. M'n leven is zo anders. Ik ben vreselijk bang voor tegenslagen. Soms denk ik weleens dat ik nog een teleurstelling gewoon niet trek. En als ik pieker, dan heb ik de neiging om zo door te gaan met piekeren totdat ik totaal overstuur ben. Maar goed, daar heb ik nu gelukkig hulp voor.
Ik probeer wel in oplossingen te denken. Dat is hetgene wat me eigenlijk op de been houdt. Als ik zie dat het werkt (bijv. met de briefjes in huis) dan ben ik ook best trots op mezelf. Maar goed, als ik dan weer een half uur zoek naar m'n auto omdat ik echt niet meer weet waar ik hem geparkeerd heb, dan kan ik zo een dag van de kaart zijn..
Het kan tot een jaar duren tot je geheugen zijn oude capaciteit terug heeft.
Gun je de tijd.
Jouw gevoelswereld zou de mijne kunnen zijn.
Een mens kan heel veel hebben...Een tijdje terug heb ik een chronische gezondheidlijke tegenslag erbij gekregen.
Dat heeft weer behoorlijk bij me ingehakt, maar je gaat door.
Je bent boos, verdrietig en je legt je erbij neer.
Mag ik vragen of je weer aan het werk bent?
Voor de afleiding helpt het bij mij enorm.
Heb wel regelmatig last van angsten en ik pieker veel. Daarom loop ik nu bij een psycholoog. Zij vond ook dat ik op de goede weg ben. En dat geeft me ook wel een goed gevoel. Soms raak ik zo gefrustreerd. M'n leven is zo anders. Ik ben vreselijk bang voor tegenslagen. Soms denk ik weleens dat ik nog een teleurstelling gewoon niet trek. En als ik pieker, dan heb ik de neiging om zo door te gaan met piekeren totdat ik totaal overstuur ben. Maar goed, daar heb ik nu gelukkig hulp voor.
Ik probeer wel in oplossingen te denken. Dat is hetgene wat me eigenlijk op de been houdt. Als ik zie dat het werkt (bijv. met de briefjes in huis) dan ben ik ook best trots op mezelf. Maar goed, als ik dan weer een half uur zoek naar m'n auto omdat ik echt niet meer weet waar ik hem geparkeerd heb, dan kan ik zo een dag van de kaart zijn..
Het kan tot een jaar duren tot je geheugen zijn oude capaciteit terug heeft.
Gun je de tijd.
Jouw gevoelswereld zou de mijne kunnen zijn.
Een mens kan heel veel hebben...Een tijdje terug heb ik een chronische gezondheidlijke tegenslag erbij gekregen.
Dat heeft weer behoorlijk bij me ingehakt, maar je gaat door.
Je bent boos, verdrietig en je legt je erbij neer.
Mag ik vragen of je weer aan het werk bent?
Voor de afleiding helpt het bij mij enorm.
zondag 31 oktober 2010 om 13:21
las heel toevallig jouw verhaal en werd er helemaal stil van, precies 8 jaar geleden, ik was toen 33 jaar, is mij hetzelfde overkomen ook ik ben geopereerd en er is een klip op de slagader gezet, ik was gelukkig snel hersteld maar heb een half jaar later wel de angst gehad dat het weer zou gebeuren en heb toen ook een onderzoek gehad waarbij bleek dat alles in orde was.ik heb heel lang het gevoel dat m'n lichaam mij in de steek had gelaten omdat ik helemaal geen signalen heb gekregen. wens je heel veel sterkte
