Gezondheid
alle pijlers
35 jaar en baarmoederhalskaner
woensdag 15 april 2009 om 16:11
Sinds kort weet ik dat ik baarmoederhalskanker heb. Ik had eerder een onderwerp over contactbloedingen (contactbloedingen), maar omdat ik weinig ervaringsverhalen op internet kan vinden start ik hier maar een nieuw onderwerp over.
Voor nu ben ik nog niet veel wijzer dan mijn laatste berichtje in het oude onderwerp. Ik wacht nog steeds op een telefoontje van het umc wanneer ik er naar toe mag. Ik heb inimddels wel mijn ouders ingelicht en dat was wel ff heftig.
De volgende stap is mijn werkgever, daar zie ik dan ook wel weer tegenop. Morgen ga ik na een weekje vrij weer gewoon werken, ik ben namelijk niet ziek, behalve buikpijn die ik met pijnstiilers kan onderdrukken voel ik me fysiek best goed.
Voor nu ben ik nog niet veel wijzer dan mijn laatste berichtje in het oude onderwerp. Ik wacht nog steeds op een telefoontje van het umc wanneer ik er naar toe mag. Ik heb inimddels wel mijn ouders ingelicht en dat was wel ff heftig.
De volgende stap is mijn werkgever, daar zie ik dan ook wel weer tegenop. Morgen ga ik na een weekje vrij weer gewoon werken, ik ben namelijk niet ziek, behalve buikpijn die ik met pijnstiilers kan onderdrukken voel ik me fysiek best goed.
woensdag 15 april 2009 om 16:54
Wat naar voor je
Ik heb je andere topic niet gevolgd, maar zelf kreeg ik op 31-jarige leeftijd de diagnose borstkanker te horen, dus ik kan me enigszins indenken hoe je je voelt. De enige tip die ik je kan geven, is niet terughoudend te zijn in het bellen naar het ziekenhuis om informatie of over het inplannen van afspraken/operaties/behandelingen. De ervaring heeft mij helaas geleerd dat je maar beter assertief kunt zijn, want anders beland je nogal eens onderop de stapel.
Heel veel sterkte!
Ik heb je andere topic niet gevolgd, maar zelf kreeg ik op 31-jarige leeftijd de diagnose borstkanker te horen, dus ik kan me enigszins indenken hoe je je voelt. De enige tip die ik je kan geven, is niet terughoudend te zijn in het bellen naar het ziekenhuis om informatie of over het inplannen van afspraken/operaties/behandelingen. De ervaring heeft mij helaas geleerd dat je maar beter assertief kunt zijn, want anders beland je nogal eens onderop de stapel.
Heel veel sterkte!
woensdag 15 april 2009 om 17:36
quote:liubi schreef op 15 april 2009 @ 17:16:
Wat is het toch een kutziekte! Ik ben vorige week mijn vriendin verloren. Niet aan baarmoederhalskanker maar een andere variant. Ze was pas 27.
Heel veel sterkte!!
Soms is het beter dingen niet te zeggen denk ik dan....
Heel erg voor jullie allebei...veel sterkte.
Wat is het toch een kutziekte! Ik ben vorige week mijn vriendin verloren. Niet aan baarmoederhalskanker maar een andere variant. Ze was pas 27.
Heel veel sterkte!!
Soms is het beter dingen niet te zeggen denk ik dan....
Heel erg voor jullie allebei...veel sterkte.
woensdag 15 april 2009 om 17:55
woensdag 15 april 2009 om 17:58
Heel naar....
Weet je wel al meer, welke variant, baarmoederhalskanker is namelijk wel een van de best te genezen soorten.. Bij mijn zus is het ontdekt toen ze 30 was. Daarom heb ik me er toentertijd behoorlijk in verdiept. Bij haar kon er uiteindelijk een baarmoederbesparende operatie uitgevoerd worden en is ze compleet genezen...
Weet je al wat meer??
Sterkte in ieder geval. Hoop doet leven.
Weet je wel al meer, welke variant, baarmoederhalskanker is namelijk wel een van de best te genezen soorten.. Bij mijn zus is het ontdekt toen ze 30 was. Daarom heb ik me er toentertijd behoorlijk in verdiept. Bij haar kon er uiteindelijk een baarmoederbesparende operatie uitgevoerd worden en is ze compleet genezen...
Weet je al wat meer??
Sterkte in ieder geval. Hoop doet leven.
DTEEZ!
zondag 19 april 2009 om 10:06
jeetje wat een hartverwarmende reacties allemaal. Ben de laatste dagen erg druk geweest dus de pc heeft ff niet aangestaan.
Ik heb er wel weer achteraan moeten bellen (natuurlijk ) maar ik weet nu dat ik dinsdag naar het spreekuur mag. Weer kennismaken met een nieuwe dokter weer iemand anders die tussen mijn benen moet kijken. Ik wordt er zo langzamerhand imuun voor.
Mijn manager heeft heel goed gereageerd, mocht me gelijk al ziek melden, maar dat hoeft voor mij niet zo. Ik heb er wel voor gekozen om het niet gelijk aan alle collega's te vertellen, dat komt wel als ik meer weet.
Ga vandaag met weer lekker van de zon genieten en beetje in de tuin klooien, nu heb ik daar nog de energie voor.
Ik heb er wel weer achteraan moeten bellen (natuurlijk ) maar ik weet nu dat ik dinsdag naar het spreekuur mag. Weer kennismaken met een nieuwe dokter weer iemand anders die tussen mijn benen moet kijken. Ik wordt er zo langzamerhand imuun voor.
Mijn manager heeft heel goed gereageerd, mocht me gelijk al ziek melden, maar dat hoeft voor mij niet zo. Ik heb er wel voor gekozen om het niet gelijk aan alle collega's te vertellen, dat komt wel als ik meer weet.
Ga vandaag met weer lekker van de zon genieten en beetje in de tuin klooien, nu heb ik daar nog de energie voor.
zondag 19 april 2009 om 10:13
Hallo M1kk1e,
Je verhaal klinkt bekend... Ik was net 35 geworden toen er bij mij 2 jaar geleden baarmoederhalskanker is ontdekt.
Ik heb de Wertheim-Okabayashi operatie ondergaan, mijn baarmoeder met omliggend weefsel en klieren en een deel van mijn vagina is weggesneden.
Ik had voor die tijd ook contactbloedingen en heel veel waterige afscheiding. Ik dacht dat het met mijn mirenaspiraal te maken had. Ik ging naar de huisarts voor een uitstrijkje en om de spiraal eruit te laten halen, het uitstrijkje was niet meer nodig want er zat een zichtbare tumor voor.
14 maart is het ontdekt en 20 april ben ik geopereerd, 29 april mocht ik weer naar huis.
En dat je niet gaat werken is helemaal niet gek hoor. Emotioneel heb je ontzettend veel te verwerken. En zeker in dit stadium is het nog lastig omdat je nog zo weinig informatie hebt.
Ik zal eens kijken op je 'oude' topic.
Liefs
Je verhaal klinkt bekend... Ik was net 35 geworden toen er bij mij 2 jaar geleden baarmoederhalskanker is ontdekt.
Ik heb de Wertheim-Okabayashi operatie ondergaan, mijn baarmoeder met omliggend weefsel en klieren en een deel van mijn vagina is weggesneden.
Ik had voor die tijd ook contactbloedingen en heel veel waterige afscheiding. Ik dacht dat het met mijn mirenaspiraal te maken had. Ik ging naar de huisarts voor een uitstrijkje en om de spiraal eruit te laten halen, het uitstrijkje was niet meer nodig want er zat een zichtbare tumor voor.
14 maart is het ontdekt en 20 april ben ik geopereerd, 29 april mocht ik weer naar huis.
En dat je niet gaat werken is helemaal niet gek hoor. Emotioneel heb je ontzettend veel te verwerken. En zeker in dit stadium is het nog lastig omdat je nog zo weinig informatie hebt.
Ik zal eens kijken op je 'oude' topic.
Liefs
zondag 19 april 2009 om 10:27
"Als ik ervaringen lees op internet zit er soms 1 tot 2 maanden tussen de diagnose en de operatie. Terwijl ik nu zoiets heb, haal die troep er gelijk maar uit voor het verder groeit."
(Dit las ik op je andere topic, ik reageer even hier omdat ik aanneem dat je hier verder wilt schrijven?)
Die tijd zit er inderdaad wel tussen, dat bleek bij mij ook.
Dit is echt exact de reactie die ik ook gaf. Hoe is het mogelijk dat het nog zo lang duurt voor ik geopereerd wordt. Is er al een biopt genomen van je baarmoederhals? Daaraan kunnen ze zien welke vorm je hebt. De meest voorkomende is een erg langzaam groeiende vorm, dat betekent dus dat na 1 a 2 maanden de tumor niet veel groter is geworden.
Het is gewoon een feit dat er heel veel vrouwen zijn met baarmoederhalskanker die geopereerd moeten worden, de operatie duurt erg lang en kan niet op elke dag gepland worden. De OK's worden altijd ingepland op basis van noodzakelijkheid. Dit is natuurlijk rationeel gezien. Emotioneel gezien vond ik het ook veel te lang duren. En als ik uitzaaiingen had gehad (wat dus gelukkig bij mij niet het gval was) dan had ik dat vast aan die lange wachttijd geweten...
"Waar ik nu ook heel erg tegenop zie om het mijn ouders te vertellen. Ik heb ze in januari nog in slaap gesust met mijn pap1 uitslag, maar nu moet ik ze gaan vertellen dan hun kleine meis ziek is.
Ik laat ze nog maar even van Paasen genieten en ga ze vanavond maar bellen denk ik."
Hoe hebben je ouders gereageerd? Dat zal wel een enorme klap geweest zijn. Ik kan nog naar worden als ik terugdenk aan toen ik mijn ouders moest vertellen. Mijn man en ik hadden al vreselijk ellendige jaren achter de rug (mijn man heeft zaadbalkanker gehad), we waren net met ons gezin twee maanden naar Australië geweest en waren klaar voor een frisse start toen we 1,5 week na onze aankomst hoorden dat ik BMK had... Mijn moeder is er eigenlijk nu nog 'overspannen' van
Maar bedenk maar dat de kans heel erg groot is dat je hier uit gaat komen en dat je geneest. Daar gaan we vanuit!
Heel veel sterkte en als je nog vragen hebt of gewoon wilt kletsen dan hoor ik het!
Liefs en sterkte
(Dit las ik op je andere topic, ik reageer even hier omdat ik aanneem dat je hier verder wilt schrijven?)
Die tijd zit er inderdaad wel tussen, dat bleek bij mij ook.
Dit is echt exact de reactie die ik ook gaf. Hoe is het mogelijk dat het nog zo lang duurt voor ik geopereerd wordt. Is er al een biopt genomen van je baarmoederhals? Daaraan kunnen ze zien welke vorm je hebt. De meest voorkomende is een erg langzaam groeiende vorm, dat betekent dus dat na 1 a 2 maanden de tumor niet veel groter is geworden.
Het is gewoon een feit dat er heel veel vrouwen zijn met baarmoederhalskanker die geopereerd moeten worden, de operatie duurt erg lang en kan niet op elke dag gepland worden. De OK's worden altijd ingepland op basis van noodzakelijkheid. Dit is natuurlijk rationeel gezien. Emotioneel gezien vond ik het ook veel te lang duren. En als ik uitzaaiingen had gehad (wat dus gelukkig bij mij niet het gval was) dan had ik dat vast aan die lange wachttijd geweten...
"Waar ik nu ook heel erg tegenop zie om het mijn ouders te vertellen. Ik heb ze in januari nog in slaap gesust met mijn pap1 uitslag, maar nu moet ik ze gaan vertellen dan hun kleine meis ziek is.
Ik laat ze nog maar even van Paasen genieten en ga ze vanavond maar bellen denk ik."
Hoe hebben je ouders gereageerd? Dat zal wel een enorme klap geweest zijn. Ik kan nog naar worden als ik terugdenk aan toen ik mijn ouders moest vertellen. Mijn man en ik hadden al vreselijk ellendige jaren achter de rug (mijn man heeft zaadbalkanker gehad), we waren net met ons gezin twee maanden naar Australië geweest en waren klaar voor een frisse start toen we 1,5 week na onze aankomst hoorden dat ik BMK had... Mijn moeder is er eigenlijk nu nog 'overspannen' van
Maar bedenk maar dat de kans heel erg groot is dat je hier uit gaat komen en dat je geneest. Daar gaan we vanuit!
Heel veel sterkte en als je nog vragen hebt of gewoon wilt kletsen dan hoor ik het!
Liefs en sterkte
zondag 19 april 2009 om 10:33
Hallo zusjesk, ik ga juist wel werken omdat ik dan een beetje afleiding heb.
Dat van die afscheiding heb ik ook! ik wordt er gek van, loop de hele dag te slepen met inlegkruisjes en 's nachts met tampons (ben een naaktslaper). Ik heb dit pas sinds een paar weken.
Ik heb ook een compleet ontregelde menstruatie terwijl ik gewoon de pil slik. Deze slik ik nu maar door tot de operatie, wordt ik nooit meer ongesteld
Dat van die afscheiding heb ik ook! ik wordt er gek van, loop de hele dag te slepen met inlegkruisjes en 's nachts met tampons (ben een naaktslaper). Ik heb dit pas sinds een paar weken.
Ik heb ook een compleet ontregelde menstruatie terwijl ik gewoon de pil slik. Deze slik ik nu maar door tot de operatie, wordt ik nooit meer ongesteld
zondag 19 april 2009 om 14:06
Tja, het enige voordeel van al die ellende is dat je nooit meer ongesteld bent, zeg ik altijd maar
Ik vond het trouwens ook steeds zo vreemd dat je overal achterna moest bellen, afspraken maken. Kreeg steeds het gevoel dat als ík niets deed er helemaal niets gedaan werd. Was natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel!
Bij mijn man ging dat toen heel anders, als hij een MRI of CT-scan nodig had dan was dat binnen een week geregeld. Maar goed, hij had een hele agressieve vorm van kanker en dan moeten ze er véél sneller bij zijn.
Hoe is het met je ouders?
Ik vond het trouwens ook steeds zo vreemd dat je overal achterna moest bellen, afspraken maken. Kreeg steeds het gevoel dat als ík niets deed er helemaal niets gedaan werd. Was natuurlijk niet zo, maar zo voelde het wel!
Bij mijn man ging dat toen heel anders, als hij een MRI of CT-scan nodig had dan was dat binnen een week geregeld. Maar goed, hij had een hele agressieve vorm van kanker en dan moeten ze er véél sneller bij zijn.
Hoe is het met je ouders?
zondag 19 april 2009 om 16:54
Ik heb zelf ook baarmoederhalskanker gehad, heb er toen heel lang mee rondgelopen omdat ik depressief was en toen toch gauw dood wilde. Uiteindelijk is mijn baarmoeder er in 2001 (ik was toen 37) uitgehaald, heb een klein litteken onderaan mijn buik precies onder het randje van onderbroekje. Ik moet elk jaar terugkomen op controle en tot nu toe is alles goed. Het fijne van geen baarmoeder meer hebben is dat ik niet meer ongesteld wordt en geen pil meer hoef te slikken om niet zwanger te raken. Als jij nog eventueel zwanger zou willen worden is het natuurljk wel een probleem. Mijn eilijders zijn gewoon blijven zitten dus ik ben niet in de overgang gekomen. Ik voelde me een week na de operatie al goed en heb ik bijna geen pijn gehad. Sterkte
zondag 19 april 2009 om 20:35
Hoi M1kk1e
Allereerst heel veel sterkte, het is inderdaad heel heftig: in één week van Pap1 naar baarmoederhalskanker.
Fijn dat je manager goed reageert en het je nog lukt om te werken, ik kan me voorstellen dat de afleiding prettig is.
Ook ik heb baarmoederhalskanker gehad, ik kreeg het anderhalf jaar geleden te horen, ik was toen 30.
Ik ging in 2 weken van pap3b naar stadium 1b1 baarmoederhalskanker, ontzettend onwerkelijk, alsof ik in een slechte film was beland.
Is jou verteld welk stadium je hebt of nog niet?
Kun je eindelijk in het UMC terecht voor een afspraak? Ontzettend vervelend dat je er zelf zo achteraan moet om een afspraak te krijgen. Bij mij was de afspraak in het academische ziekenhuis door het streekziekenhuis gemaakt, dat was erg prettig.
En inderdaad, wat Zusjesk ook al zei, die wachttijd is 'normaal' vanwege de door haar al genoemde redenen. Maar ik snap je gevoel wel hoor, je wil gewoon zo snel mogelijk van die tumor af.
Mocht je nog vragen hebben of even lekker van je af willen schrijven, doe dat gerust!
Allereerst heel veel sterkte, het is inderdaad heel heftig: in één week van Pap1 naar baarmoederhalskanker.
Fijn dat je manager goed reageert en het je nog lukt om te werken, ik kan me voorstellen dat de afleiding prettig is.
Ook ik heb baarmoederhalskanker gehad, ik kreeg het anderhalf jaar geleden te horen, ik was toen 30.
Ik ging in 2 weken van pap3b naar stadium 1b1 baarmoederhalskanker, ontzettend onwerkelijk, alsof ik in een slechte film was beland.
Is jou verteld welk stadium je hebt of nog niet?
Kun je eindelijk in het UMC terecht voor een afspraak? Ontzettend vervelend dat je er zelf zo achteraan moet om een afspraak te krijgen. Bij mij was de afspraak in het academische ziekenhuis door het streekziekenhuis gemaakt, dat was erg prettig.
En inderdaad, wat Zusjesk ook al zei, die wachttijd is 'normaal' vanwege de door haar al genoemde redenen. Maar ik snap je gevoel wel hoor, je wil gewoon zo snel mogelijk van die tumor af.
Mocht je nog vragen hebben of even lekker van je af willen schrijven, doe dat gerust!
dinsdag 21 april 2009 om 12:17
Hoi M1kk1e
wat onrealistisch he, zo denk je dat je gezond bent en zo ben je
' kankerpatient'. Ik heb zelf ook bmhk (gehad). Mijn tumor was erg klein en ivm mijn kinderwens heeft mijn arts besloten een conisatie te doen (na een scan waarop niets te zien was). Voor de zekerheid heeft ze na deze ingreep toch de lymfeklieren verwijderd en helaas zat het hier ook in. Ik heb dus ook bestralingen gehad en chemo (geen kindjes meer dus). Nu controles om de 3 a 4 maanden.
Wel vervelend dat je overal zo achteraan moet, ik kon steeds erg snel terecht en kreeg haar telefoonnummer voor als ik vragen had.
Heel veel sterkte komende periode
wat onrealistisch he, zo denk je dat je gezond bent en zo ben je
' kankerpatient'. Ik heb zelf ook bmhk (gehad). Mijn tumor was erg klein en ivm mijn kinderwens heeft mijn arts besloten een conisatie te doen (na een scan waarop niets te zien was). Voor de zekerheid heeft ze na deze ingreep toch de lymfeklieren verwijderd en helaas zat het hier ook in. Ik heb dus ook bestralingen gehad en chemo (geen kindjes meer dus). Nu controles om de 3 a 4 maanden.
Wel vervelend dat je overal zo achteraan moet, ik kon steeds erg snel terecht en kreeg haar telefoonnummer voor als ik vragen had.
Heel veel sterkte komende periode
