Altijd onzeker en bang

Soms denk ik echt dat ik een psychische ziekte heb die ontstaat uit of deels bestaat uit overdreven "onzekerheid" en heel veel negativiteit. Ik heb al aan verschillende dingen gedacht, ook depressie. Maar ik ben niet depressief, ik kan genieten van m'n hobby's die ik heb en dagelijkse dingen.

Ik heb al gegoogled maar vond niks dat precies mijn situatie beschrijft.



Ik ben 22 jaar en student. Ik heb onzekerheid altijd al een beetje gehad maar het wordt erger naarmate ik ouder word. Toen ik op de middelbareschool zat was ik vaak onzeker over of ik wel hoge cijfers haalde. Ik kon erg in paniek schieten als toetsen eraan kwamen en ik was niet op tijd begonnen met leren. Achteraf vroeg ik me vaak af waar ik zo moeilijk over had gedaan (als het emotionele moment weer voorbij was). Ik heb bijna een jaar geneeskunde gestudeerd maar ik heb het opgegeven omdat het erg zwaar viel en ik erg onzeker was. Dit heeft ertoe geleid dat ik het eigenlijk opgaf voordat ik echt de grond in ging. Daarna heb ik een HBO laboratoriumstudie gekozen. Ik heb echt heel lang nagedacht (ook tijdens de opleiding) of het wel de goede keuze is geweest. Mijn onzekerheid was in het begin anders dan op het einde van m'n studie; in het begin was ik onzeker over of ik niet meer aankon en op het laatst (toen we veel meer praktijklessen hadden in het lab) of het laboratoriumwerk wel geschikt was voor mij. Ik vond het vaak lastig en kon het niet goed accepteren als ik fouten maakte. Ik zit nu in het laatste jaar en binnenkort begin ik aan een stage van 9 maanden als afsluiting voor mijn studie. Ik ben echt voor verschillende dingen bang, dat het niet klikt tussen mij en mijn begeleider. Dat ik een nare indruk achter laat. Dat ik te veel fouten maak en dat ik de fouten niet durf te zien. Dat anderen kunnen zien dat ik onzeker ben en uiteindelijk dat ik alles gewoon niet haal etc etc. Heel veel negativiteit, ik kan er wel overheen stappen en rationeel nadenken, maar na een tijdje vergeet ik de positieve gedachten weer en sla ik gewoon weer om. Ik kan zo in een situatie komen waarin ik helemaal in paniek raak, en alles wil loslaten.



Mijn onzekerheid is niet alleen in het studie/werkveld.

Toen ik 21 was kreeg ik voor het eerst een (serieuze relatie). Het duurde 7 maanden en toen ging het uit. Ik ben eigenlijk de hele relatie af en toe heel erg onzeker geweest, als in; ik voelde me erg gelukkig maar ik voelde me op momenten enorm onzeker. En ik kon ook altijd andere redenen vinden om onzeker te zijn over hem. Was een bepaalde reden weggewerkt dan onstond er wel een andere. Uiteindelijk zijn we met ruzie (omdat ik ongelukkig was over iets) uit elkaar gegaan. Daarna heb ik ontzettend spijt gekregen, ik zag de positieve dingen weer. Het emotionele moment was voorbij en ik zag hem en ons als positief. We zijn weer bij elkaar gekomen maar hebben het niet bekend gemaakt aan anderen. Maar nu slaat de onzekerheid weer toe. Wat denken anderen ervan? Is het wel de goede keuze, passen we echt bij elkaar? Etc. Met m'n relatie vind ik de onzekerheid wel gek, want ik hou veel van hem, ik weet dat het een goede jongen is en als ik bij hem ben voel ik me op me gemak. Maar door de onderliggende onzekerheid die af en toe boven water komt word ik echt helemaal gek!

Ik denk soms dat ik misschien bi-polair ben of een tweede persoonlijkheid heb die altijd negatief moet doen.



Ik ben ook erg onzeker over mijn sociale leven. Altijd moet ik ervoor zorgen dat ik de juiste dingen zeg en dat dingen goed aankomen. Ik weet dat ik soms een beetje verlegen ben, maar ik ben nog veel banger DAT ik verlegen zal overkomen. Dat zorgt ervoor dat ik soms geen eens zin heb om een gesprek met iemand aan te gaan en dat ik dat alleen doe als het "moet". Verder heb ik wel een paar echt hele lieve vrienden die ik alles durf te vertellen. Maar toch doe ik het liever niet omdat ik ergens toch bang ben om mezelf bloot te geven en zwak over te komen.



Soms zit ik van al mijn onzekerheden echt in een negatieve sfeer en heb ik nergens zin in. Dan heb ik bijvoorbeeld ook geen zin om boodschappen te doen en mensen onder ogen te komen. Ik heb ook veel lichamelijke klachten. Ik heb niet zo een goede rughouding (zit een beetje in elkaar gezakt) en heb hierdoor vaak hoofdpijn. Ik volg nu therapie voor mijn rug.

Hoe dan ook, ik denk dat al mijn klachten met elkaar te maken hebben. Ik wil nog niet naar een psycholoog stappen, ik ben bang dat ze allemaal dingen opnoemen die ik bij mezelf herken en dat ik daardoor nog meer gefrustreerd raak.