Angst voor spuiten, wat helpt?

Niet kijken helpt mij wel, ontspannen kletsen, de vpk aanspreken met jij/jou nadat je dit gevraagd hebt (er bij zeggen dat het helpt te ontspannen, dat je zo geen "hiërarchie" ervaart).

Het is vaak zo dat degene die de inspuiting doet, ruime ervaring heeft, dus dat je kans hebt dat je de prik zelf niet voelt. Hoe de vloeistof in je lichaam voelt, kan ook uitgelegd worden.

Oxazepam/alprazolam: slik je dat al ergens anders voor? Je kunt het vragen bij je huisarts, of bij de afdeling, de dag voordat je "moet" . . . .

Dan weet je of het gecombineerd kan worden.

Veel sterkte, het gaat vast wel goed!!

Zeg het vooraf tegen degene die je gaat injecteren, ze weten precies hoe ze je af moeten leiden. En niet kijken! Sterkte hoor.

Naast het zeggen, andere kant op kijken en je af laten leiden is er weinig wat je kan doen dan het ondergaan. Ik bedenk altijd maar: oké, al met al: ik ga hier NIET dood van...



Maar ik weet wel wat je bedoelt. Mijn vriend vind het absoluut niet vervelend, maar gaat ALTIJD van zn stokkie, en daardoor ziet hij er elke keer tegenop, waardoor hij er weer over nadenkt. Nou, en dat betekent een vicieuze cirkel.

Als je een botscan krijgt, zit je dan verder ook in een medisch traject en moet je veel bloedprikken en infusen? Wat ik deed voor prikken was zorgen dat ik niet te veel of te zwaar gegeten had, maar zeker ook niet te weinig. Verder zeg ik altijd gelijk dat ik niet van prikken houd en niet wil weten wanneer ze exact gaan prikken. De meeste verpleegkundigen heben zo'n 'ja daar komt ie' en daar word ik alleen maar nerveuzer van.Ademhalingsoefeningen helpen ook, oefen dat vooraf en concentreer je daar dan op.



De botscan op zich vond ik trouwens meevallen, smal plankje maar niet heel oncomfortabel. En de scan komt vrij dicht langs je lichaam, maar dat vond ik niet beklemmend of zo. (Weet dat je dat niet vroeg, maar misschien ook fijn om te weten)



Toitoitoi!

Wat ik bij een injectie altijd probeer (of infuus/bloed prikken) is bewust mijn lichaam heel slap houden op het moment dat er geprikt wordt. Dan voel je er haast niets van.

Dus op het moment dat er geprikt wordt echt focussen op je lichaam slap houden (niets spannen).

Ik ben gelukkig niet echt bang voor prikken, maar ik heb wel het idee dat het zo minde pijn doet!

Sterkte vandaag!

Hier ook angst. Ik zeg het altijd en kijk niet.

De mensen die spuiten hebben vaak ervaring met angst. Ze kunnen je goed afleiden. Ik probeer me goed te ontspannen voor zover dat gaat, doet het minder pijn.

En als ze zeggen "komt ie" dan kijk ik de andere kant op en zing ik "lalalalala lalalalala"

Heel stom en gek maar het leid me af.

En wat de prik persoon ervan vindt maakt me niet uit.

Een arts zei: " prachtig!! Denk nog eens aan mij als je beroemd bent".

Ook gehoord: " ik zou me nog niet opgeven op the voice"

haha

Geen angst. Afgelopen twee maanden 5 keer bloedgeprikt en 2 injecties gehad. Als je bang bent helpt inderdaad dat je niet kijk als je geprikt wordt.

Bedenk je vooral wat je wel/niet wil zien en wel/niet wil weten. En bespreek dit.

Heb je bijvoorbeeld liever een onverwachts prikje? Of dat ze aftellen? Zelf aftellen? Je mag het allemaal zeggen. Wanneer ik de touwtjes in handen heb kan ik me veel beter ontspannen namelijk.



Ik neem trouwens altijd een pakje Dextro mee, mocht ik me flauw voelen na een prik.

Succes!

Ik heb geleerd van mijn bevallingen dat ik pijn gewoon over me heen moet laten komen. Pijn is maar pijn en bij dingen die ik naar vind qua behandeling probeer ik me bewust te zijn van mezelf en wanneer ik in paniek dreig te raken echt tegen mezelf te zeggen " rustig, je kan dit, het is zo voorbij." Mij helpt het serieus.

Wat men hierboven al zegt: geef het aan. Ik heb min of meer dezelfde prik gehad, ik voelde er nagenoeg niks van. De vloeistof in je lichaam daarentegen, dat voelt bijzonder raar.

Ik wil altijd liggen als ze prikken (omdat ik eerder eens flauw ben gevallen tijdens het prikken) en dan vooral niet kijken naar het prikken. Ik vraag degene die prikt te vertellen wanneer ze gaat prikken en dat blaas ik zachtjes uit. Dan ontspannen je spieren en heb ik er veel minder last van.

O, en inderdaad gewoon zeggen dat je het vervelend vindt, dan kunnen ze daar rekening mee houden.

@MadameQetesh, dat doe ik ook! Bij mij heeft nog niemand gezegd dat ik me moet opgeven voor The Voice...



Probeer ook te denken aan wat je straks gaat doen. Over 5 minuten sta je weer buiten, vanmiddag ga je iets leuks doen, etc.



Bij de tandarts (dat vind ik eng) probeer ik rekensommen te doen. 234 x 893 = ... Dat leidt ook wel af. Of tot 100 tellen in een andere taal. Of terugtellen vanaf 100, of elke keer 6 overslaan. Het is lastig om angst te voelen en tegelijk een puzzel/rekensom te doen.

Sommigen worden er niet vrolijk van om te horen, mijn vader voelde zich ook altijd in de wieken gegeschoten, maar in mijn omgeving was het bij ieder niet meer de "luxe" hebben of zichzelf gunnen waardoor men uiteindelijk normaal met naalden etc om kan gaan.



Mijn vader is bijvoorbeeld sterke vent, kan fysiek veel hebben (al jaren chronisch ziek incl zware ingrepen, periodes van zware pijn etc) maar hemel als het op naalden of bloed aan kwam. Tot flauw vallen, ontlopen, zeiknat van angstzweet etc toe. Elke keer weer, ook al moest hij nog zo vaak al jaren voor zichzelf regelmatig te prikken etc. Toen ik ziek bleek ontliep hij dat stukje, schoon het af op moeder. Tot die niet bereikbaar was, ik was gevallen en had daardoor een hersenschudding en douchen lag vol bloed. Standaard is ogen niet dicht en dan nog risico op flauw vallen. Voor zijn (overigens volwassen) kind gaf hij zichzelf daar onbewust geen toestemming voor. Keek dus volop in de wond die gehecht moest worden, zat tijdens hechten er met neus bovenop (wijkt bij mij af van standaard behandelingen maar zelf door hersenschudding niet in staat dat in de gaten te houden) en bij thuiskomst dweilde hij douche zonder gedoe. Zijn hobby zal het nimmer worden, maar dit heeft de ogen geopend. Sindsdien geen voor de situatie overtrokken rereacties meer.



Hij had soort shocktherapie, anderen in mijn omgeving die er last van hadden niet. Die hebben op een gegeven moment een besluit genomen; knop om, dit is onrealistische angst en emoties en daarmee ga ik aan de slag. Met succes, 2 zijn er inmiddels ook bloeddonor.



Voor de scan; besef je dat jij jouw grootste vijand of vriendin bent, aan jou de keuze. Fok je jezelf op dan zal het ook al heel snel negatief zijn. Je kijkt al door een gekleurde bril, bovendien verkramp je fysiek wat ook negatief voed. Pijn heeft een grote psychische factor. Zelfs als pijn een logisch feitelijk gevolg is kun je met de brein de beleving van die pijn zowel vele malen erger als minder maken. Dank maar aan die beruchte teen gestoten aan de tafel. Als jij er steeds aan denken heb je gegarandeerd steeds meer pijn. Heb je afleiding van die gezellige vrienden kun je die teen zo maar zelfs vergeten terwijl de pijn biologisch er wel is. Als jij jezelf zo opfokt als je nu doet, is de kans enorm dat je pijn ervaart. Terwijl de handeling op zich van een infuus aanbrengen in de standaard gebruikte vaten helemaal geen pijn doet. Het kan een korte vervelend voedende prikkel zijn, maar pijn is het gelukkig niet.



Maak van je zwakke punt een kracht. Besef dat jij zeer veel breimachines hebt maar die nu nog tegen jezelf gebruikt in de vorm van angst en daarbij horende cirkel. Moet je eens indenken Hoe anders het is als je ook maar een deel daarvan qua intensiteit aan kracht bereikt die je echter als positief iets gebruikt. Als je negatieve gedachten of emoties betrapt; roep jezelf een halt toe en schakel verstand in. Focus op waarom dat onterecht is, focus op ombuigen. Geef jezelf positieve bevestiging. Dit kun je nu al doen. Voed de angst maar eens en voel dan (desnoods met hand het lijf bevoelen) Hoe verkrampt je raakt. Denk dan aan leuke dingen en voel na dezelfde tijd weer het lijf; ontspannen. Die macht heb je dus. Ook jij kan het dus, zult het alleen moeten gaan trainen in momenten waar je geconfronteerd wordt met iets wat onrealistische angst voedt. Dat zal vaak moeten groeien, maar ga dat vanaf nu voeden in angst.



Om je een extreem voorbeeld te geven; ik heb door gezondheidsproblemen veel ervaring met fysieke pijn en zeer verregaande geleerd hoe ik mijn daadwerkelijke beleving van pijn kan beïnvloeden. Door mijn aandoening werken bepaalde verdovingsmiddel niet. Met die kennis, ervaring etc heb ik diverse operaties zonder enige vorm van verdoving of anesthesie gedaan waar dat theoretisch niet houdbaar zou moeten zijn. Ik kan mijn breinkracht echter zo enorm opvoeren voor bepaalde duur dat ik die biologische fysieke pijn echter niet ervaar en het lijf het niet registreert. Nou is dat een extreem overtreffende trap, maar elk mens heeft breinkracht en macht om dingen te beïnvloeden. Jij ook. Elk mens kan het ook trainen/voeden. Jij hebt bewezen daarin een bedrevenheid te bezitten. Nu nog op een wijze waar je negatieve vruchten van plukt maar dat kan omgebogen. Houd daarbij het doel voor ogen. Reken jezelf op succes en vooruitgang af, niet op momenten dat het niet lukt. Als je normaal 10 negatief zou hebben en nu 9 negatieve momenten en 1 waarop je jezelf helpt, dan is dat dus vooruitgang in het sterker maken en aan het einddoel werken. Ook daarin ligt alweer dat kracht van jezelf versterken of verzwakken; kijk je naar vooruitgang of de momenten waarop het nog even niet lukt?



Als vehikel hierin kun je veel toont gebruiken. Afleiding (praten, weg kijken, focus op ademhaling, denken aan leuke dingen etc etc), ontspanningstechnieken etcetc. Het is maar net wat bij jou past maar de kern is de kracht die je bezit in jouw voordeel gaan gebruiken en gaan voeden.



Zo is mijn vehikel op bovengenoemde momenten visualisatie (blok letterlijk de zenuwbanen en de visualisatie en daarmee de registratie van pijn in het brein) en reiki. Niet omdat die nu zo almachtig zijn maar omdat ik daarmee het makkelijkst en sterkst mijn krachten kan aanspreken en gebruiken.



Vind je het nog wat te heftig? Neutraliseer dan eerst maar eens. Accepteer wat is. Je bent bang, klaar. Je verwacht pijn en accepteert die klaar. Klinkt suf maar acceptatie haalt de negativiteit er al uit, waardoor je in elk geval het negatieve niet voedt. Maar ook waardoor je beleving van pijn etc niet voedt. Om na de ervaring terug te kijken naar de feiten. Was de angst realistisch en nodig geweest? Nee. En zo loop je alles af. Dat neemt ook al weer wat kracht bij negatieve weg. En eenmaal ver genoeg daarin zul je merken dat acceptatie an sic al een kracht voor je gebruiken is in tegen.

Wat bij mij helpt:



Concentreren op je ademhaling!



Rustig blijven ademhalen, sinds ik daar op let ben ik nooit meer flauwgevallen van wat voor prik dan ook..



En vragen of je even mag liggen, dat voelt misschien wat veiliger.

Is er geen klok in de buurt met een secondeteller?

Ik was namelijk een keer aan het bloedprikken en de art zei dat ik moest concentreren op de klok. En ik voelde totaal niks of nauwelijks iets in ieder geval.

En als je er heel gevoelig voor bent bijvoorbeeld: bij bloedprikken, vraag dan op ze minst of hij of zij een professionele arts is en geen student(e) die het nog moet leren (want daar ga ik zelfs van me stokje als de student(e) het niet lukt)

Bij mij helpt zeggen wanneer de prik komt en ik heb altijd een koud nat doekje in mijn andere hand. Ik ben er niet heel bang meer voor, maar ga wel zowat van mijn graat.