Gezondheid
alle pijlers
Angst
donderdag 15 oktober 2009 09:58
Hoi allemaal,
Ik moet het van me afschrijven.. Helaas heb ik - naast mijn vader - niemand om hierover mee te praten, die begrijpt wat ik voel, doormaak etc.
Sinds begin augustus heb ik last gekregen van een bepaalde "angst". 3 augustus hebben wij de sleutel gekregen van ons huis wat voor mij heel veel spanningen met zich mee heeft gebracht, waardoor ik veel last heb gekregen van spanningshoofdpijn. Ook doordat ik het laatste jaar veel last heb gehad van blaasontstekingen ben ik onzeker geworden over mijn lichaam. In de vakantie begon ik te merken dat ik angst had om ziek te worden, om een ziekte te krijgen. Heel de vakantie was ik veel alleen aangezien mijn partner moest werken. Als ik maar een boekje las met een waargebeurd verhaal koppelde ik dat aan mezelf. Ik krijg dat natuurlijk ook! Zo ben ik er in "doorgedraafd". Ik temperatuur me minimaal 3 keer per dag, voel meerdere keren aan me hals om te kijken of me hartslag wel normaal is, smeer dagelijks tijgerbalsem. Ik ben zo ontzettend bang om iets te krijgen. Het is natuurlijk voor buitenstaanders raar want waarom denk je dat je iets hebt?? Mijn vriend wordt dus helemaal gek van me als ik weer eens vraag of hij niet even aan me voorhoofd kan voelen of ik het niet warm heb. En ik word gek van mezelf. Op den duur zat ik in de vakantie 3 keer per week bij de huisarts. Sinds september is het minder geworden - ben weer aan het werk gegaan -. Maar s ávonds als ik thuis kom, komt het weer naar boven. Nu ben ik afgelopen donderdag bij de internist geweest voor me aanhoudende blaasontstekingen en spierpijnen. Nu heeft hij gezegd dat er 35% kans was dat ik iets had. Ik kan dat percentage maar niet uit me hoofd halen. Ook toen hij besloot foto's te laten maken van me hart en longen dacht ik waarom?! denkt hij misschien dat ik iets mankeer? s'avonds toen ik bij me ouders langs ging werd het me allemaal te veel en kon ik alleen maar huilen. Mijn vader gaf aan dat het verstandig was als ik met iemand hierover ging praten, een psycholoog dus. Maar ik ben pas 22, waarom kan ik die gedachte niet uitzetten, maar moet ik over praten!? Maar ik weet dat dit de oplossing wel is. Zoals ik al boven aan zei, mijn vader herkent dit aangezien hij er jaren mee heeft rondgelopen. Ik ben vrijdag bij de huisarts geweest met mijn vader en hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog.
Pff.. ik weet niet waarom ik dit hier vertel, maar ik moet het van me kwijt. Zijn er meer mensen die dit herkennen? Ook dat angst gevoel? Ik heb zo'n raar gevoel van.. mijn leven is op dit moment te perfect. Ik heb een super gave baan, super lieve vriend, een prachtig huis, lieve ouders, leuke vrienden. Het kan toch niet zo zijn dat dit mij allemaal gegund wordt?!!
Ik moet het van me afschrijven.. Helaas heb ik - naast mijn vader - niemand om hierover mee te praten, die begrijpt wat ik voel, doormaak etc.
Sinds begin augustus heb ik last gekregen van een bepaalde "angst". 3 augustus hebben wij de sleutel gekregen van ons huis wat voor mij heel veel spanningen met zich mee heeft gebracht, waardoor ik veel last heb gekregen van spanningshoofdpijn. Ook doordat ik het laatste jaar veel last heb gehad van blaasontstekingen ben ik onzeker geworden over mijn lichaam. In de vakantie begon ik te merken dat ik angst had om ziek te worden, om een ziekte te krijgen. Heel de vakantie was ik veel alleen aangezien mijn partner moest werken. Als ik maar een boekje las met een waargebeurd verhaal koppelde ik dat aan mezelf. Ik krijg dat natuurlijk ook! Zo ben ik er in "doorgedraafd". Ik temperatuur me minimaal 3 keer per dag, voel meerdere keren aan me hals om te kijken of me hartslag wel normaal is, smeer dagelijks tijgerbalsem. Ik ben zo ontzettend bang om iets te krijgen. Het is natuurlijk voor buitenstaanders raar want waarom denk je dat je iets hebt?? Mijn vriend wordt dus helemaal gek van me als ik weer eens vraag of hij niet even aan me voorhoofd kan voelen of ik het niet warm heb. En ik word gek van mezelf. Op den duur zat ik in de vakantie 3 keer per week bij de huisarts. Sinds september is het minder geworden - ben weer aan het werk gegaan -. Maar s ávonds als ik thuis kom, komt het weer naar boven. Nu ben ik afgelopen donderdag bij de internist geweest voor me aanhoudende blaasontstekingen en spierpijnen. Nu heeft hij gezegd dat er 35% kans was dat ik iets had. Ik kan dat percentage maar niet uit me hoofd halen. Ook toen hij besloot foto's te laten maken van me hart en longen dacht ik waarom?! denkt hij misschien dat ik iets mankeer? s'avonds toen ik bij me ouders langs ging werd het me allemaal te veel en kon ik alleen maar huilen. Mijn vader gaf aan dat het verstandig was als ik met iemand hierover ging praten, een psycholoog dus. Maar ik ben pas 22, waarom kan ik die gedachte niet uitzetten, maar moet ik over praten!? Maar ik weet dat dit de oplossing wel is. Zoals ik al boven aan zei, mijn vader herkent dit aangezien hij er jaren mee heeft rondgelopen. Ik ben vrijdag bij de huisarts geweest met mijn vader en hij heeft me doorverwezen naar een psycholoog.
Pff.. ik weet niet waarom ik dit hier vertel, maar ik moet het van me kwijt. Zijn er meer mensen die dit herkennen? Ook dat angst gevoel? Ik heb zo'n raar gevoel van.. mijn leven is op dit moment te perfect. Ik heb een super gave baan, super lieve vriend, een prachtig huis, lieve ouders, leuke vrienden. Het kan toch niet zo zijn dat dit mij allemaal gegund wordt?!!
donderdag 15 oktober 2009 10:31
donderdag 15 oktober 2009 10:31
Ik snap het wel. Heb het nooit zo erg gehad als jij, maar na een vervelende ziekenhuis ervaring heb ik een tijdje ook wat last gehad van angsten rond mijn gezondheid. Bij elk kuchje dacht ik dat het kanker zou zijn, bij elk pijntje dacht ik dat ik iets ernstigs zou hebben. Met als gevolg dat ik ook wat last van hyperventilatie en hartkloppingen kreeg, wat weer als gevolg had dat ik me nóg beroerder voelde.
Gelukkig kon ik het redelijk relativeren en ben er daarom nooit mee naar de huisarts gegaan. Ik wist waar het vandaan kwam, die ziekenhuis ervaring, en ik kon er gelukkig heel rationeel op reageren en daardoor is het niet uit de hand gelopen en na verloop van tijd ook weer over gegaan. (anders was ik ook naar een psycholoog gegaan).
Je bent niet raar, het is gewoon een angst die uit de hand is gelopen, dat hebben veel mensen. Het is heel goed dat je naar de huisarts bent gegaan en naar een psycholoog gaat, want er is écht iets aan te doen!
Gelukkig kon ik het redelijk relativeren en ben er daarom nooit mee naar de huisarts gegaan. Ik wist waar het vandaan kwam, die ziekenhuis ervaring, en ik kon er gelukkig heel rationeel op reageren en daardoor is het niet uit de hand gelopen en na verloop van tijd ook weer over gegaan. (anders was ik ook naar een psycholoog gegaan).
Je bent niet raar, het is gewoon een angst die uit de hand is gelopen, dat hebben veel mensen. Het is heel goed dat je naar de huisarts bent gegaan en naar een psycholoog gaat, want er is écht iets aan te doen!
donderdag 15 oktober 2009 10:42
Hoi Astarte,
Vind het fijn om te lezen dat je herkent wat ik bedoel. Ik heb ook inderdaad het idee dat juist al die vage klachten erger worden door dit. Als ik denk van; hey heb vandaag nog geen spierpijn gehad, dan heb ik bij wijze van het volgende moment gelijk spierpijn. Ik denk dat het veel samenhangt met wat er in mijn hoofd speelt.
Vind het ook raar om er met een psycholoog over te praten. Want wat gaat hij / zij vragen? Ik heb juist een perfecte jeugd gehad. Waar komt dit vandaan?! Alleen mijn moeder heeft vroeger in het ziekenhuis een paar keer gelegen wegens een hernia. Maar ik ben bang dat het ook deels erfelijk is. (Thanks paps!
).
Vind het fijn om te lezen dat je herkent wat ik bedoel. Ik heb ook inderdaad het idee dat juist al die vage klachten erger worden door dit. Als ik denk van; hey heb vandaag nog geen spierpijn gehad, dan heb ik bij wijze van het volgende moment gelijk spierpijn. Ik denk dat het veel samenhangt met wat er in mijn hoofd speelt.
Vind het ook raar om er met een psycholoog over te praten. Want wat gaat hij / zij vragen? Ik heb juist een perfecte jeugd gehad. Waar komt dit vandaan?! Alleen mijn moeder heeft vroeger in het ziekenhuis een paar keer gelegen wegens een hernia. Maar ik ben bang dat het ook deels erfelijk is. (Thanks paps!
).
donderdag 15 oktober 2009 10:54
Het kan dat het erfelijk is, sommige mensen zijn gevoeliger voor psychische klachten dan anderen.
Het is juist helemaal niet raar om met een psycholoog te gaan praten. Je moet het ook niet zien als dat jij raar bent. Angst is niets meer dan een vecht/vluchtreactie op een bedreigende situatie. Heel nuttig. Alleen soms kan het zo zijn dat die angst getriggerd wordt door iets waarbij het helemaal niet nodig is. En dan gaat die angst een eigen leven spelen. En feitelijk ben je bang voor de angst zelf in plaats voor de ziektes. Je bent bang voor wat er gaat gebeuren als je ziek bent, dat alles overhoop gaat, dat je de controle kwijt bent, enzovoorts.
En daar kun je inderdaad gevoeliger voor zijn door je genen. Je kunt prima een gelukkige jeugd hebben gehad en daar tóch last van hebben.
Ik had nóóit klachten in deze richting, was altijd de nuchterheid zelf, totdat me iets overkwam waar ik totaal geen controle over had, en ik opeens bang was dat mijn lichaam, waar ik altijd op vertrouwde, niet deed wat het moest doen, dat ik zomaar kon stoppen met ademen, dat mijn hart zomaar kon stoppen met kloppen, enzovoorts.
Dat heeft even geduurd, en leuk is anders. Ik ben een beetje onderlegd als het gaat om psychische aandoeningen, dus ik wist vrij goed hoe het kwam, hoe het werkt en daardoor kon ik het redelijk in de hand houden, omdat ik wist het dat allemaal tussen mijn oren zat en irrationeel is. Maar als het al verder uit de hand loopt dan het beginstadium dat ik had moet je écht hulp hebben om eruit te komen.
Inmiddels heb ik er nauwelijks last meer van, ik sta wel anders in het leven dan voor die tijd, maar dat is onvermijdelijk als je iets heftigs meemaakt, maar bang ben ik niet meer.
Het komt vast goed met je!
Het is juist helemaal niet raar om met een psycholoog te gaan praten. Je moet het ook niet zien als dat jij raar bent. Angst is niets meer dan een vecht/vluchtreactie op een bedreigende situatie. Heel nuttig. Alleen soms kan het zo zijn dat die angst getriggerd wordt door iets waarbij het helemaal niet nodig is. En dan gaat die angst een eigen leven spelen. En feitelijk ben je bang voor de angst zelf in plaats voor de ziektes. Je bent bang voor wat er gaat gebeuren als je ziek bent, dat alles overhoop gaat, dat je de controle kwijt bent, enzovoorts.
En daar kun je inderdaad gevoeliger voor zijn door je genen. Je kunt prima een gelukkige jeugd hebben gehad en daar tóch last van hebben.
Ik had nóóit klachten in deze richting, was altijd de nuchterheid zelf, totdat me iets overkwam waar ik totaal geen controle over had, en ik opeens bang was dat mijn lichaam, waar ik altijd op vertrouwde, niet deed wat het moest doen, dat ik zomaar kon stoppen met ademen, dat mijn hart zomaar kon stoppen met kloppen, enzovoorts.
Dat heeft even geduurd, en leuk is anders. Ik ben een beetje onderlegd als het gaat om psychische aandoeningen, dus ik wist vrij goed hoe het kwam, hoe het werkt en daardoor kon ik het redelijk in de hand houden, omdat ik wist het dat allemaal tussen mijn oren zat en irrationeel is. Maar als het al verder uit de hand loopt dan het beginstadium dat ik had moet je écht hulp hebben om eruit te komen.
Inmiddels heb ik er nauwelijks last meer van, ik sta wel anders in het leven dan voor die tijd, maar dat is onvermijdelijk als je iets heftigs meemaakt, maar bang ben ik niet meer.
Het komt vast goed met je!
donderdag 15 oktober 2009 12:02
Een perfecte jeugd geeft geen garantie voor de toekomst, een minder perfecte ook niet.(denk ik).
Meestal vragen mensen zich af waarom alles zo loopt, als t slecht gaat. Jij doet dat als t allemaal goed gaat. En waaom zou t je niet gegund worden?
en je zegt dat je de knop niet kunt omdraaien van je negatieve denken. Daar is die psycholoog dus voor. Die kan je helpen die knop de andere kant op te draaien.
Sommige dingen kun je niet alleen of daar heb je hulp bij nodig om een begin te maken.
En je bent pas 22, hoe eerder je er iets aan doet hoe meer tijd je over hebt om je nieuwe denken in de praktijk te brengen.
Meestal vragen mensen zich af waarom alles zo loopt, als t slecht gaat. Jij doet dat als t allemaal goed gaat. En waaom zou t je niet gegund worden?
en je zegt dat je de knop niet kunt omdraaien van je negatieve denken. Daar is die psycholoog dus voor. Die kan je helpen die knop de andere kant op te draaien.
Sommige dingen kun je niet alleen of daar heb je hulp bij nodig om een begin te maken.
En je bent pas 22, hoe eerder je er iets aan doet hoe meer tijd je over hebt om je nieuwe denken in de praktijk te brengen.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 16 oktober 2009 09:29
Ik herken dit wel een beetje.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel bloedonderzoeken gehad omdat ik vreselijke pijn in mijn knieen had en in mijn gewrichten.En ik ging dan al die onderzoeken wat aangekruisd was op het formulier voor bloedonderzoeken nakijken op internet ik waande mij al half dood, pfff onzin natuurlijk later bleek er niks uit te komen en werd er toch reuma geconstanteerd maar omdat eerst alle andere mogelijk heden uit gesloten moesten worden toch eerst al die onderzoeken.
Ik zat mij eigen gek te maken achterafdenk ik ik had gewoon moeten afwachten en niet op internet moeten gaan zoeken maar ja dat is achter af gepraat.
Ik heb het afgelopen jaar heel veel bloedonderzoeken gehad omdat ik vreselijke pijn in mijn knieen had en in mijn gewrichten.En ik ging dan al die onderzoeken wat aangekruisd was op het formulier voor bloedonderzoeken nakijken op internet ik waande mij al half dood, pfff onzin natuurlijk later bleek er niks uit te komen en werd er toch reuma geconstanteerd maar omdat eerst alle andere mogelijk heden uit gesloten moesten worden toch eerst al die onderzoeken.
Ik zat mij eigen gek te maken achterafdenk ik ik had gewoon moeten afwachten en niet op internet moeten gaan zoeken maar ja dat is achter af gepraat.
vrijdag 16 oktober 2009 11:36
@Maupie49
Nou, ik snap wat je bedoelt. Zojuist sprak ik de internist. De foto's van me longen/hart zijn goed. Verder zijn alle bloedwaardes goed, maar er wordt telkens een verhoogd ontstekingswaarde ontdekt. Vorige keer ook. En nu moet ik weer terug om bloed te laten prikken om te kijken of ik geen auto-imuum ziekten heb en ze willen een echo laten maken. Ik ben gewoon zo bang dat ik iets mankeer, dat het niet goed is. Hij wil daarna gewoon weer een afspraak bij het ziekenhuis. Dan denk ik waarom nu wel en vandaag was telefonisch ook goed?? Dan ga ik alweer denken van het zal wel niet goed zijn. Pff.. ik word gek van mezelf. Ik ben nu op internet aan het zoeken op verhoogde bezinkingswaarde en daar word ik ook niet vrolijk van..
Nou, ik snap wat je bedoelt. Zojuist sprak ik de internist. De foto's van me longen/hart zijn goed. Verder zijn alle bloedwaardes goed, maar er wordt telkens een verhoogd ontstekingswaarde ontdekt. Vorige keer ook. En nu moet ik weer terug om bloed te laten prikken om te kijken of ik geen auto-imuum ziekten heb en ze willen een echo laten maken. Ik ben gewoon zo bang dat ik iets mankeer, dat het niet goed is. Hij wil daarna gewoon weer een afspraak bij het ziekenhuis. Dan denk ik waarom nu wel en vandaag was telefonisch ook goed?? Dan ga ik alweer denken van het zal wel niet goed zijn. Pff.. ik word gek van mezelf. Ik ben nu op internet aan het zoeken op verhoogde bezinkingswaarde en daar word ik ook niet vrolijk van..
vrijdag 16 oktober 2009 11:47
Ja dat had ik ook telkens een verhoogde ontstekingswaarde.
Maar probeer rustig te blijven want het hoeft niets ernstigs te betekenen zelf bij een gewone verkoudheid kan je ontstekings waarde al om hoog gaan.
Ik weet het is makkelijker gezegd als gedaan ik deed toen hetzelfde als jou
Ik ben ook op auto imuum ziekte's geprikt en op zoveel dingen meer nog . ik ben ook helemaal door de molen gegaan.
En je gaat je op zo een moment van alles in je hoofd halen maar achter af viel het allemaal mee gelukkig. Ik weet nog toen eenmaal de diagnose gesteld was dat ik reuma had iedereen zei o wat erg reuma , maar ik was blij dat het alleen reuma was en ik heb nu medicijnen gekregen en ben zo opgeknapt
Maar probeer rustig te blijven want het hoeft niets ernstigs te betekenen zelf bij een gewone verkoudheid kan je ontstekings waarde al om hoog gaan.
Ik weet het is makkelijker gezegd als gedaan ik deed toen hetzelfde als jou
Ik ben ook op auto imuum ziekte's geprikt en op zoveel dingen meer nog . ik ben ook helemaal door de molen gegaan.
En je gaat je op zo een moment van alles in je hoofd halen maar achter af viel het allemaal mee gelukkig. Ik weet nog toen eenmaal de diagnose gesteld was dat ik reuma had iedereen zei o wat erg reuma , maar ik was blij dat het alleen reuma was en ik heb nu medicijnen gekregen en ben zo opgeknapt
vrijdag 16 oktober 2009 12:01
@maupie49
Wat fijn dat je herkent wat ik vertel.. Maar jij hebt dus ook last gehad van een verhoogde ontstekingswaarde? Wat voor klachten had je nog meer naast de verhoogde ontstekingswaarde? Ik heb nl. allemaal vage klachten. Onverklaarbare spierpijnen, hoofdpijn, drukkende pijn op de rug, af en toe pijn in me hand.
Wat fijn dat je herkent wat ik vertel.. Maar jij hebt dus ook last gehad van een verhoogde ontstekingswaarde? Wat voor klachten had je nog meer naast de verhoogde ontstekingswaarde? Ik heb nl. allemaal vage klachten. Onverklaarbare spierpijnen, hoofdpijn, drukkende pijn op de rug, af en toe pijn in me hand.
vrijdag 16 oktober 2009 12:32
Ik had heel erge pijn in mijn spieren.
Het meest in mijn benen en knieeen ,maar op het laatst had ik overal pijn .Ik kon geen blikje openen alles deed zeer.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die heeft ne gelijk doorgestuurd voor bloed onderzoek en toen bleek mijn ontstekingswaarde heel erg hoog te zijn. Mijn crp waarde en ook mijn bezinking.En ik bleek ook bloedarmoede te hebben
Ze heeft toen de reumatoloog gebeld voor advies en die liet me gelijk diezelfde dag nog langs komen ik mocht tussendoor komen.
En daar ben ik echt helemaal door de molen gegaan ze hebben echt op alles geprikt wat maar kon.Maar nergens kwam wat uit en door dat ik zulke dikke knieen had de arts dacht zelf al aan reume en alles verder uitgesloten werd heb ik prednison gehad en reuma medicijnen en van af dat moment knapte ik zienderogen op. Elke drie maanden ga ik op controlle en de ontstekingswaarde zijn weer prima.En de prednison heb ik inmiddels weer afgebouwt ik kreeg maar een hele lichte dosis
Jou verschijnselen lijken veel op die van mij.
Het meest in mijn benen en knieeen ,maar op het laatst had ik overal pijn .Ik kon geen blikje openen alles deed zeer.
Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die heeft ne gelijk doorgestuurd voor bloed onderzoek en toen bleek mijn ontstekingswaarde heel erg hoog te zijn. Mijn crp waarde en ook mijn bezinking.En ik bleek ook bloedarmoede te hebben
Ze heeft toen de reumatoloog gebeld voor advies en die liet me gelijk diezelfde dag nog langs komen ik mocht tussendoor komen.
En daar ben ik echt helemaal door de molen gegaan ze hebben echt op alles geprikt wat maar kon.Maar nergens kwam wat uit en door dat ik zulke dikke knieen had de arts dacht zelf al aan reume en alles verder uitgesloten werd heb ik prednison gehad en reuma medicijnen en van af dat moment knapte ik zienderogen op. Elke drie maanden ga ik op controlle en de ontstekingswaarde zijn weer prima.En de prednison heb ik inmiddels weer afgebouwt ik kreeg maar een hele lichte dosis
Jou verschijnselen lijken veel op die van mij.
