Gezondheid
alle pijlers
Behandeling door internist ipv arts-assistent?
zaterdag 22 februari 2014 om 21:40
N.a.v. een hele geschiedenis met medische klachten en steeds erger worden klachten de afgelopen maanden, heeft de huisarts mij dan eindelijk op mijn verzoek doorverwezen naar een internist.
Mijn huisarts zelf deelt mijn zorgen volgens mij niet zo, ondanks dat meerdere artsen vaker hebben gezegd dat er iets niet goed zit in mijn lichaam m.b.t. mijn lymfeklieren. Aangezien ze zeer vaak erg opgezet zijn e.d. Ik heb hiervoor in het verleden ook al eens onderzoeken gehad, maar daar is nooit een diagnose uitgekomen.
Nu heb ik echter twee nieuwe flink opgezette klieren, waarvan ik wil weten of het iets ernstigs is en het mijn klachten kan verklaren. Je hoort tegenwoordig zoveel over nare ziektes dat ik graag zekerheid wil. Het is wel mijn lichaam en ik maak me er zoggen over. Ik ken mijn lichaam niet zo (en daarnaast zijn ook meerdere bloedwaarden al enige tijd afwijkend).
Op basis van de verwijzing van mijn huisarts (die altijd bestaat uit 1 zin) hebben ze nu besloten dat ik wel gezien kan worden door een arts-assistent in plaats van door de internist zelf.
Nu wil ik diegene helemaal niet minder maken, maar ik was zo blij dat er eindelijk door iemand met veel ervaring in dit vakgebied naar gekeken zou worden. En dan stelt me dit toch wel een beetje teleur. En ik ken mezelf, ik zal dan alsnog niet gerustgesteld zijn en me allerlei scenario's in mijn hoofd halen..
Mijn vraag is of iemand hier weet welk recht je hebt als patiënt? Mag je aangeven dat je liever gezien wilt worden door de internist zelf!? Moeten zij daar dan in meegaan of mag dit geweigerd worden?
Ik hoop dat iemand, misschien uit het vakgebied, weet hoe hiermee omgegaan wordt..
Mijn huisarts zelf deelt mijn zorgen volgens mij niet zo, ondanks dat meerdere artsen vaker hebben gezegd dat er iets niet goed zit in mijn lichaam m.b.t. mijn lymfeklieren. Aangezien ze zeer vaak erg opgezet zijn e.d. Ik heb hiervoor in het verleden ook al eens onderzoeken gehad, maar daar is nooit een diagnose uitgekomen.
Nu heb ik echter twee nieuwe flink opgezette klieren, waarvan ik wil weten of het iets ernstigs is en het mijn klachten kan verklaren. Je hoort tegenwoordig zoveel over nare ziektes dat ik graag zekerheid wil. Het is wel mijn lichaam en ik maak me er zoggen over. Ik ken mijn lichaam niet zo (en daarnaast zijn ook meerdere bloedwaarden al enige tijd afwijkend).
Op basis van de verwijzing van mijn huisarts (die altijd bestaat uit 1 zin) hebben ze nu besloten dat ik wel gezien kan worden door een arts-assistent in plaats van door de internist zelf.
Nu wil ik diegene helemaal niet minder maken, maar ik was zo blij dat er eindelijk door iemand met veel ervaring in dit vakgebied naar gekeken zou worden. En dan stelt me dit toch wel een beetje teleur. En ik ken mezelf, ik zal dan alsnog niet gerustgesteld zijn en me allerlei scenario's in mijn hoofd halen..
Mijn vraag is of iemand hier weet welk recht je hebt als patiënt? Mag je aangeven dat je liever gezien wilt worden door de internist zelf!? Moeten zij daar dan in meegaan of mag dit geweigerd worden?
Ik hoop dat iemand, misschien uit het vakgebied, weet hoe hiermee omgegaan wordt..
zondag 23 februari 2014 om 10:14
Ik heb promotie-onderzoek gedaan naar de kwaliteit (en variatie daarin) van zorg rondom bloed- en lymklierkanker (ik denk dat je daar bang voor bent) en heb daar niks gevonden wat jouw angst rechtvaardigt.
Wat betreft wat je las op internet over de "foute diagnoses": Binnen deze groep, zijn er heel veel verschillende vormen kanker, omdat niet alleen het type woekerende cel maar ook het stadium waarin die cel zich bevindt, bepalend is voor welke vorm van je kanker het precies betreft. Soms is op basis van de eerste onderzoeken niet direct duidelijk of het nu type A of B is. Maar als er wordt getwijfeld tussen twee vormen uit dezelfde subgroep (die dezelfde prognose hebben, en op dezelfde manier behandeld worden) dan wordt er niet altijd meteen verder onderzocht welke het nu precies is, omdat je de patiënt dan belast met onderzoeken (lymfklierbiopsie/-resectie of beenmergpunctie is niet prettig) terwijl de uitslag voor het beleid toch niks uitmaakt.
Soms wordt er na langere periode alsnog aanvullend onderzoek gedaan, bijvoorbeeld om het effect van de therapie te evalueren, en wordt dan wel duidelijk welk type het nu precies is. Dan wordt de diagnose dus 'aangescherpt'.
Ik denk dat je die situatie een paar keer tegen bent gekomen op internet. Maar hierbij is dus absoluut geen sprake van een foute diagnose en heeft de patiënt steeds de behandeling gekregen die het beste voor hem/haar zou moeten zijn.
Kwaadaardige lymfklieren die ten onrechte voor goedaardig werden aangezien ben ik, in de meer dan 1000 dossiers die ik bekeken heb, niet tegengekomen.
Wat betreft arts-assistenten: Bedenk dat het zijn alleen de allerbeste, meest gemotiveerde, gretigste studenten zijn die een opleidingsplek weten te bemachtigen. Zeker in de hematologie heerst een 'harde' sfeer en is de scoringsdrang hoog. Verder alles wat Solomio schreef:
quote:Solomio schreef op 22 februari 2014 @ 22:26:
[...]
Ervaring is echt niet altijd beter. Een arts-assistent zit nog in zijn opleiding en heeft dus sowieso kennis van de allernieuwste inzichten. De internist zelf heeft dat waarschijnlijk ook, want moet dat gewoon bijhouden, maar ervaring kan ook leiden tot een soort 'laks'heid.
Een arts-assistent heeft altijd overleg met de supervisor, zo heb je het beste van twee werelden: de laatste inzichten via de arts-assistent, en de ervaring van de supervisor.
Ik heb hematologen geïnterviewd, en onder andere gevraagd of ze vinden dat het aantal onderzoeken rondom de diagnose uitgebreid moet worden. En "oude rot" in het vak zei toen "Als het blaft en kwispelt, dan is het hond, en moet je verder niet onnodig gaan prikken en boren in de patiënt." Terwijl jongere artsen toch vaak strikter vast houden aan de rijtjes die ze tijdens hun opleiding hebben geleerd (vraag dit en dit en dat, meet zus en zo, sluit x,y, en z uit, etc).
Beiden aanpakken hebben voor- en nadelen, maar onder aan de streep maakt het niks uit aan voor de patiënt en wordt hij/zij nooit blootgesteld aan onacceptabele risico's
Hoop dat je door alle reacties een beetje gerust gesteld bent en je snel weer fitter voelt.
Wat betreft wat je las op internet over de "foute diagnoses": Binnen deze groep, zijn er heel veel verschillende vormen kanker, omdat niet alleen het type woekerende cel maar ook het stadium waarin die cel zich bevindt, bepalend is voor welke vorm van je kanker het precies betreft. Soms is op basis van de eerste onderzoeken niet direct duidelijk of het nu type A of B is. Maar als er wordt getwijfeld tussen twee vormen uit dezelfde subgroep (die dezelfde prognose hebben, en op dezelfde manier behandeld worden) dan wordt er niet altijd meteen verder onderzocht welke het nu precies is, omdat je de patiënt dan belast met onderzoeken (lymfklierbiopsie/-resectie of beenmergpunctie is niet prettig) terwijl de uitslag voor het beleid toch niks uitmaakt.
Soms wordt er na langere periode alsnog aanvullend onderzoek gedaan, bijvoorbeeld om het effect van de therapie te evalueren, en wordt dan wel duidelijk welk type het nu precies is. Dan wordt de diagnose dus 'aangescherpt'.
Ik denk dat je die situatie een paar keer tegen bent gekomen op internet. Maar hierbij is dus absoluut geen sprake van een foute diagnose en heeft de patiënt steeds de behandeling gekregen die het beste voor hem/haar zou moeten zijn.
Kwaadaardige lymfklieren die ten onrechte voor goedaardig werden aangezien ben ik, in de meer dan 1000 dossiers die ik bekeken heb, niet tegengekomen.
Wat betreft arts-assistenten: Bedenk dat het zijn alleen de allerbeste, meest gemotiveerde, gretigste studenten zijn die een opleidingsplek weten te bemachtigen. Zeker in de hematologie heerst een 'harde' sfeer en is de scoringsdrang hoog. Verder alles wat Solomio schreef:
quote:Solomio schreef op 22 februari 2014 @ 22:26:
[...]
Ervaring is echt niet altijd beter. Een arts-assistent zit nog in zijn opleiding en heeft dus sowieso kennis van de allernieuwste inzichten. De internist zelf heeft dat waarschijnlijk ook, want moet dat gewoon bijhouden, maar ervaring kan ook leiden tot een soort 'laks'heid.
Een arts-assistent heeft altijd overleg met de supervisor, zo heb je het beste van twee werelden: de laatste inzichten via de arts-assistent, en de ervaring van de supervisor.
Ik heb hematologen geïnterviewd, en onder andere gevraagd of ze vinden dat het aantal onderzoeken rondom de diagnose uitgebreid moet worden. En "oude rot" in het vak zei toen "Als het blaft en kwispelt, dan is het hond, en moet je verder niet onnodig gaan prikken en boren in de patiënt." Terwijl jongere artsen toch vaak strikter vast houden aan de rijtjes die ze tijdens hun opleiding hebben geleerd (vraag dit en dit en dat, meet zus en zo, sluit x,y, en z uit, etc).
Beiden aanpakken hebben voor- en nadelen, maar onder aan de streep maakt het niks uit aan voor de patiënt en wordt hij/zij nooit blootgesteld aan onacceptabele risico's
Hoop dat je door alle reacties een beetje gerust gesteld bent en je snel weer fitter voelt.
beetje handige huisvrouw slaat een stel drukknopen in het kruis
maandag 24 februari 2014 om 06:20
Een ander punt is dat arts assistenten in vrijwel elk ziekenhuis meer tijd hebben dan een internist voor een nieuwe patiënt. Dus vaak ipv 15 minuten een half uur tot drie kwartier tijd in hun spreekuur. Persoonlijk zou ik alleen daarom al liever naar een arts assistent gaan. Bij interne geneeskunde zijn het in mijn ervaring alleen assistenten in opleiding tot internist die spreekuur draaien en dan meestal pas in hun latere jaren. Vaak hebben ze voordat ze überhaupt toegelaten tot de internisten opleiding worden als meerdere jaren ervaring als arts.
Wat ik je ook echt aanraad is uit te spreken waar je bang voor bent. Dan weet je arts dat en kan deze daar rekening mee houden bij uitleg, maar ook bv. eerder onderzoek regelen om dat uit te sluiten. Of iets aanvullends te bepalen in hè bloed bv. wat medisch niet strikt noodzakelijk is, maar wel heel belangrijk voor jouw gemoedsrust
Wat ik je ook echt aanraad is uit te spreken waar je bang voor bent. Dan weet je arts dat en kan deze daar rekening mee houden bij uitleg, maar ook bv. eerder onderzoek regelen om dat uit te sluiten. Of iets aanvullends te bepalen in hè bloed bv. wat medisch niet strikt noodzakelijk is, maar wel heel belangrijk voor jouw gemoedsrust
