Gezondheid
alle pijlers
chronische hyperventilatie; de tip
vrijdag 26 februari 2010 om 11:49
Ik kamp al maaaanden met chronische hyperventilatie. Duizelingen, licht in mijn hoofd etc.
Alles heb ik voor mijn gevoel geprobeerd; huisarts; fysio; haptonoom;osteopaat; alternatieve geneeswijze; ademhalingsoefingen;yoga etc etc.
Niets helpt.
Net weer boodschappen met de kinderen gedaan, sta ik in de winkel, golft de vloer weer onder mijn voeten, licht in mijn hoofd etc. Het liefst wil ik dan naar huis rennen maar oke, zover ben ik nu; gewoon rustig blijven, mijn ding doen en diep ademhalen.
Zucht, ik ga er tegenop zien om naar buiten te gaan, al ontkom ik daar (gelukkig) niet aan met 3 kinderen.
Wie heeft de gouden tip en ervaringen?
Sal
Alles heb ik voor mijn gevoel geprobeerd; huisarts; fysio; haptonoom;osteopaat; alternatieve geneeswijze; ademhalingsoefingen;yoga etc etc.
Niets helpt.
Net weer boodschappen met de kinderen gedaan, sta ik in de winkel, golft de vloer weer onder mijn voeten, licht in mijn hoofd etc. Het liefst wil ik dan naar huis rennen maar oke, zover ben ik nu; gewoon rustig blijven, mijn ding doen en diep ademhalen.
Zucht, ik ga er tegenop zien om naar buiten te gaan, al ontkom ik daar (gelukkig) niet aan met 3 kinderen.
Wie heeft de gouden tip en ervaringen?
Sal
donderdag 4 maart 2010 om 13:45
Hoi Salle,
Even een kort berichtje. Ik lees hier dus over hyperventilatie. De nadruk wordt vaak gelegd op ademhalingsoefeningen en die lijken vaak de toestand nog te verslechteren (toch?).
Wat je doet tijdens een hyperventilatieaanval is teveel inademen. Omdat je je juist rot voelt, onzeker, angstig o.i.d. ga je nog dieper/meer inademen, want ergens heb je het gevoel dood te gaan dus nóg meer (in)ademen want dat is natuurlijk niet de bedoeling...
Eigenlijk kun je je op die momenten beter gaan concentreren op je uitademing. Jezelf bij de kladden pakken en jezelf dwingen het tegengestelde te doen van waar je eigenlijk mee bezig bent. Dus meer gaan uitademen en uitblazen. En dan niet speciaal een ritme of telling aanhouden, gewoon doen en uitproberen.
Dat is een andere benadering die misschien het uitproberen waard is de volgende keer als je zo'n aanval krijgt.
Succes!
Ik ken trouwens dat soort aanvallen heel goed, héél lastig,
groetjes, Iep
Even een kort berichtje. Ik lees hier dus over hyperventilatie. De nadruk wordt vaak gelegd op ademhalingsoefeningen en die lijken vaak de toestand nog te verslechteren (toch?).
Wat je doet tijdens een hyperventilatieaanval is teveel inademen. Omdat je je juist rot voelt, onzeker, angstig o.i.d. ga je nog dieper/meer inademen, want ergens heb je het gevoel dood te gaan dus nóg meer (in)ademen want dat is natuurlijk niet de bedoeling...
Eigenlijk kun je je op die momenten beter gaan concentreren op je uitademing. Jezelf bij de kladden pakken en jezelf dwingen het tegengestelde te doen van waar je eigenlijk mee bezig bent. Dus meer gaan uitademen en uitblazen. En dan niet speciaal een ritme of telling aanhouden, gewoon doen en uitproberen.
Dat is een andere benadering die misschien het uitproberen waard is de volgende keer als je zo'n aanval krijgt.
Succes!
Ik ken trouwens dat soort aanvallen heel goed, héél lastig,
groetjes, Iep
donderdag 4 maart 2010 om 13:52
Ik weet niet of deze al is gepost, maar het boekje hoera ik heb hyperventilatie maar is aanschaffen. je moet het gewoon even 5 keer lezen haha, dan word het duidelijker.
En gouden tip: VOORAL overal heen blijven gaan waar je het meest bang voor bent om te gaan hyperventileren. Hoe eng dat ook is, dat helpt eeeeeecht! zo vaak mogelijk. Vooral waar je het allerbangst voor ben, dat heeft mij geholpen in ieder geval.
Half jaar geleden was de hyperventilatie bij mij ook zo erg dat ik niet meer uit huis kon gaan zonder dat ik alweer dizzy werd of het benauwd kreeg. Vooral als ik in een winkel was en in een rij stond was het heel erg, dan vluchtte ik weer weg. Toen ben ik, met enorm veel tegenzin, naar een enorm druk festival gegaan in de zomer en in de langste rij ooit gestaan met 500 andere mensen. toen had ik zoiets als ik dit volhoud ben ik nooit meer bang voor hyperventilatie, en dat lukte! rustig door je buik blijven ademen, kan er niks misgaan. Gewoon hele tijd tegen jezelf blijven zeggen dat je het wel kan, en dat hyperventilatie bullshit is, je moet het uitlachen.
ik ben nou totaal van mijn hyperventilatie af, alleen praten voor een grote groep/presenteren wil me nog niet zo lukken, daar moet ik nog wat aan doen. Succes!
En gouden tip: VOORAL overal heen blijven gaan waar je het meest bang voor bent om te gaan hyperventileren. Hoe eng dat ook is, dat helpt eeeeeecht! zo vaak mogelijk. Vooral waar je het allerbangst voor ben, dat heeft mij geholpen in ieder geval.
Half jaar geleden was de hyperventilatie bij mij ook zo erg dat ik niet meer uit huis kon gaan zonder dat ik alweer dizzy werd of het benauwd kreeg. Vooral als ik in een winkel was en in een rij stond was het heel erg, dan vluchtte ik weer weg. Toen ben ik, met enorm veel tegenzin, naar een enorm druk festival gegaan in de zomer en in de langste rij ooit gestaan met 500 andere mensen. toen had ik zoiets als ik dit volhoud ben ik nooit meer bang voor hyperventilatie, en dat lukte! rustig door je buik blijven ademen, kan er niks misgaan. Gewoon hele tijd tegen jezelf blijven zeggen dat je het wel kan, en dat hyperventilatie bullshit is, je moet het uitlachen.
ik ben nou totaal van mijn hyperventilatie af, alleen praten voor een grote groep/presenteren wil me nog niet zo lukken, daar moet ik nog wat aan doen. Succes!
donderdag 4 maart 2010 om 18:33
Jrine Goed bezig! Ik ben het helemaal met je eens. Het kost veel energie en het is ontzettend spannend en eng. Het klinkt zo simpel en eigenlijk is het theoretisch gezien ook zo. Maar je moet het wel doen... En daar is veel doorzettingsvermogen voor nodig. Maar mensen die mijn verhaal en die van Jrine lezen. Er is echt hoop! Je kunt er vanaf komen.
donderdag 4 maart 2010 om 21:43
BrownEyedGirl, ik hoorde net iets op tv over EMDR, en ik moest meteen aan dit topic denken. Ben erg benieuwd hoe het voor je uitpakt!
Die hyperven werkt hetzelfde als een boterhamzakje. Je ademt de door jou uitgeblazen CO2 direct weer in, wat je CO2/O2 gehalte weer op peil brengt. Wat ik nog wel eens deed bij opkomende hyperventilatie (bv in de bus) was mn handen voor mn mond houden en dan in en uit ademen. Geeft een beetje hetzelfde effect.
Nijntje30, het was voor mij ook wel geruststellend om te weten hoe het lichamelijk werkt, zodat je weet dat je er niet dood aan gaat. Maar op de piek van zo'n aanval kon ik me dat nooit herinneren....
Die hyperven werkt hetzelfde als een boterhamzakje. Je ademt de door jou uitgeblazen CO2 direct weer in, wat je CO2/O2 gehalte weer op peil brengt. Wat ik nog wel eens deed bij opkomende hyperventilatie (bv in de bus) was mn handen voor mn mond houden en dan in en uit ademen. Geeft een beetje hetzelfde effect.
Nijntje30, het was voor mij ook wel geruststellend om te weten hoe het lichamelijk werkt, zodat je weet dat je er niet dood aan gaat. Maar op de piek van zo'n aanval kon ik me dat nooit herinneren....
donderdag 4 maart 2010 om 22:27
herkenbare verhalen. Ook ik heb nu ongeveer een jaar last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Het gaat wel de goede kant om, maar de oorzaak is bij mij duidelijk stress.
Het stomme is dat als ik iets moet doen wat ik spannend vind dan ben ik bang dat ik er last van ga krijgen. Eigenlijk heb ik al een tijdje geen aanval meer gehad. Maar de angst ervoor blijft.
Als ik mij "ontspan" dan ben ik constant bezig met "voel ik iets?? " Klopt mijn hart wel goed. Ik heb nog wel vaak last van mijn linkerarm wat min angst voor een hartaanval versterkt. 's Avonds in bed word ik onrustig, omdat ik dan ongemerkt mezelf fixeer op mijn lichaam en wat ik voel.
Heeft iemand een tip hoe ik kan stoppen met het "controleren" van mijn lichaam???
Het stomme is dat als ik iets moet doen wat ik spannend vind dan ben ik bang dat ik er last van ga krijgen. Eigenlijk heb ik al een tijdje geen aanval meer gehad. Maar de angst ervoor blijft.
Als ik mij "ontspan" dan ben ik constant bezig met "voel ik iets?? " Klopt mijn hart wel goed. Ik heb nog wel vaak last van mijn linkerarm wat min angst voor een hartaanval versterkt. 's Avonds in bed word ik onrustig, omdat ik dan ongemerkt mezelf fixeer op mijn lichaam en wat ik voel.
Heeft iemand een tip hoe ik kan stoppen met het "controleren" van mijn lichaam???
donderdag 4 maart 2010 om 22:45
Dat controleren is heel erg herkenbaar hier! Ik deed (en doe het soms nog) steeds.
'Doet alles het naar behoren?' Nee natuurlijk niet!
Je hebt last van stress, je lijf reageert er op en in jouw geval door te hyperventileren. Bij een ander is het hoofdpijn, of rugpijn. Juist omdat de klachten vaag zijn, is het eng.
Ik merkte dat mijn lijf vooral in rustmomenten 'moeilijk' ging doen. Heb ik nog steeds, als ik ontspannen na een dag/week hard werken/stress op de bank lig, gaat mn hartslag omhoog. Rare reactie, maar dat schijnt er ook bij te horen.
Wat mij hielp is alles te registeren:
Ok, mn arm doet zeer, mijn ribben doen pijn, mn hart klopt snel. En juist door dat te herhalen, en er geen conclusies aan te verbinden, begon ik me meer te ontspannen. En ook: als ik de volgende dag er even aan terugdacht, kon ik relativeren. 'Zie je wel, mn arm deed pijn, maar er is niks gebeurd'.
Wel heel moeilijk en soms werkte het ook averechts. Maar nu kan ik hierdoor wel makkelijker relativeren. Als ik wat voel herken ik het en weet ik dat het komt door stress, en dat er verder niks aan de hand is, zodat ik rustig blijf.
'Doet alles het naar behoren?' Nee natuurlijk niet!
Je hebt last van stress, je lijf reageert er op en in jouw geval door te hyperventileren. Bij een ander is het hoofdpijn, of rugpijn. Juist omdat de klachten vaag zijn, is het eng.
Ik merkte dat mijn lijf vooral in rustmomenten 'moeilijk' ging doen. Heb ik nog steeds, als ik ontspannen na een dag/week hard werken/stress op de bank lig, gaat mn hartslag omhoog. Rare reactie, maar dat schijnt er ook bij te horen.
Wat mij hielp is alles te registeren:
Ok, mn arm doet zeer, mijn ribben doen pijn, mn hart klopt snel. En juist door dat te herhalen, en er geen conclusies aan te verbinden, begon ik me meer te ontspannen. En ook: als ik de volgende dag er even aan terugdacht, kon ik relativeren. 'Zie je wel, mn arm deed pijn, maar er is niks gebeurd'.
Wel heel moeilijk en soms werkte het ook averechts. Maar nu kan ik hierdoor wel makkelijker relativeren. Als ik wat voel herken ik het en weet ik dat het komt door stress, en dat er verder niks aan de hand is, zodat ik rustig blijf.
vrijdag 5 maart 2010 om 01:16
quote:Nijntje30 schreef op 04 maart 2010 @ 18:33:
Jrine Goed bezig! Ik ben het helemaal met je eens. Het kost veel energie en het is ontzettend spannend en eng. Het klinkt zo simpel en eigenlijk is het theoretisch gezien ook zo. Maar je moet het wel doen... En daar is veel doorzettingsvermogen voor nodig. Maar mensen die mijn verhaal en die van Jrine lezen. Er is echt hoop! Je kunt er vanaf komen.
Yes ben ook heel blij dat ik ervan af ben! Volgens mij is dat ook de enige manier, geconfronteerd worden met je ergste angsten. Ik moest ook absoluut geen medelijden krijgen, want dan werd het erger, dan kreeg ik echt het gevoel alsof ik er niks aan kon doen, maar dat kan je wel!
Alleen bij presentaties en belangrijke gesprekken ben ik nog bang dat het gebeurd, omdat ik dat een keer heb gehad voor een grote groep, dat was errrrg beschamend. En het is niet zo dat je vaak de kans krijgt om te presenteren, dus ik kan het niet van tevoren trainen zeg maar.
Ik heb alleen volgende week toelatingsgesprek voor een school, ben bang dat het hier ook mis gaat, maar ik ga het toch doen, anders kom ik nooit verder.
@Nijntje ik had jouw verhaal nog niet eens gelezen, ga ik nu even doen!
Jrine Goed bezig! Ik ben het helemaal met je eens. Het kost veel energie en het is ontzettend spannend en eng. Het klinkt zo simpel en eigenlijk is het theoretisch gezien ook zo. Maar je moet het wel doen... En daar is veel doorzettingsvermogen voor nodig. Maar mensen die mijn verhaal en die van Jrine lezen. Er is echt hoop! Je kunt er vanaf komen.
Yes ben ook heel blij dat ik ervan af ben! Volgens mij is dat ook de enige manier, geconfronteerd worden met je ergste angsten. Ik moest ook absoluut geen medelijden krijgen, want dan werd het erger, dan kreeg ik echt het gevoel alsof ik er niks aan kon doen, maar dat kan je wel!
Alleen bij presentaties en belangrijke gesprekken ben ik nog bang dat het gebeurd, omdat ik dat een keer heb gehad voor een grote groep, dat was errrrg beschamend. En het is niet zo dat je vaak de kans krijgt om te presenteren, dus ik kan het niet van tevoren trainen zeg maar.
Ik heb alleen volgende week toelatingsgesprek voor een school, ben bang dat het hier ook mis gaat, maar ik ga het toch doen, anders kom ik nooit verder.
@Nijntje ik had jouw verhaal nog niet eens gelezen, ga ik nu even doen!
vrijdag 5 maart 2010 om 21:43
vrijdag 5 maart 2010 om 23:42
Jeetje wat veel reacties in een paar dagen tijd. Aan de ene kant fijn dat er zo veel herkenbaarheid is maar tegelijk ook jammer dat we hier met zijn allen zo veel last van hebben. Het beheerst gewoon volledig je leven. En eigenlijk is dat zonde van je tijd!!!! Maar goed, we weten het allemaal wel maar om daar op een goede manier mee om te gaan is een heel ander verhaal.
Afgelopen dinsdag ben ik naar de therapeut geweest. Een bijzondere ervaring maar ik kan tot nu toe nog niet zeggen dat het veel geholpen heeft, misschien dat het nog komt.
Ik merk ook dat ik ontzettend veel met mijn lichaam bezig ben. Zodra ik wat voel wat ik niet thuis kan brengen denk ik meteen het ergste. Terwijl ik van mezelf vrij nuchter ben en niet snel in paniek ben. Het is inderdaad het cirkeltje waar je in terecht komt. Je voelt iets, gaat hyperventileren waardoor dat slechte gevoel alleen maar erger wordt waardoor je weer gaat malen van zie je wel, etc. etc.
Wat bij mij vaak wel helpt is om te denken dat ik dat gevoel al eens eerder heb gehad en het toen ook overging. (Al zou het mooi zijn als dat gevoel eens weg bleef!!!)
En verder probeer ik wel gewoon alles te blijven doen. Ik ben tot op heden nog nergens voor weggelopen en hoop dat ook te blijven doen. Van iedere ervaring word je ook weer sterker en misschien moet ik ook maar eens accepteren dat dit nu eenmaal bij me hoort. Zoals iemand ook schreef, de een krijgt migraine en de ander HV. Heel veel vervelend maar het zij zo. Klinkt allemaal heel krachtig maar ik heb genoeg momenten dat ik ontzettend van mezelf baal.
Veel sterkte voor een ieder en dat dit forum ons allen kan helpen om ons beter te voelen.Soms is een stukje herkenbaarheid al zo fijn om weer positief verder te gaan, al valt dat niet altijd mee want uiteindelijk moeten we het allemaal zelf doen.
Afgelopen dinsdag ben ik naar de therapeut geweest. Een bijzondere ervaring maar ik kan tot nu toe nog niet zeggen dat het veel geholpen heeft, misschien dat het nog komt.
Ik merk ook dat ik ontzettend veel met mijn lichaam bezig ben. Zodra ik wat voel wat ik niet thuis kan brengen denk ik meteen het ergste. Terwijl ik van mezelf vrij nuchter ben en niet snel in paniek ben. Het is inderdaad het cirkeltje waar je in terecht komt. Je voelt iets, gaat hyperventileren waardoor dat slechte gevoel alleen maar erger wordt waardoor je weer gaat malen van zie je wel, etc. etc.
Wat bij mij vaak wel helpt is om te denken dat ik dat gevoel al eens eerder heb gehad en het toen ook overging. (Al zou het mooi zijn als dat gevoel eens weg bleef!!!)
En verder probeer ik wel gewoon alles te blijven doen. Ik ben tot op heden nog nergens voor weggelopen en hoop dat ook te blijven doen. Van iedere ervaring word je ook weer sterker en misschien moet ik ook maar eens accepteren dat dit nu eenmaal bij me hoort. Zoals iemand ook schreef, de een krijgt migraine en de ander HV. Heel veel vervelend maar het zij zo. Klinkt allemaal heel krachtig maar ik heb genoeg momenten dat ik ontzettend van mezelf baal.
Veel sterkte voor een ieder en dat dit forum ons allen kan helpen om ons beter te voelen.Soms is een stukje herkenbaarheid al zo fijn om weer positief verder te gaan, al valt dat niet altijd mee want uiteindelijk moeten we het allemaal zelf doen.
maandag 8 maart 2010 om 18:55
maandag 15 maart 2010 om 20:54
