Gezondheid
alle pijlers
Dementerend, hoe verder?
dinsdag 21 januari 2014 om 11:29
Een tante van mij, 78 jaar, is een kaartje terug gediagnosticeerd als ' beginnend dementerend. Omdat ze ook lichamelijk niet goed is, aangeboren afwijkend, waardoor ze nooit goed heeft kunnen lopen, woont ze sinds een half jaar in een verzorgingstehuis. Ik vind dat ze sinds die opname hard achteruit is gegaan. Miss omdat ze ook bijna niks meer zelf hoeft te doen??
Zo weet ze bijv niet of ze tussen de middag of s avonds warm eet. Sowieso heel veel vragen kan ze niet beantwoorden...zoals ' hoe was het feest gisteren' of wie er op visite is geweest. Ze weet wel dat donderdags bingo is .Ze begint ook steeds meer te dutten overdag en wordt steeds passiever.
Ze herkent ons GELUKKIG nog wel altijd meteen!
Wat ik me afvraag... Hoe snel of langzaam gaat zo iets? Kan het nog jaaaaren duren dat ze iig ons herkent, of kan zoiets heel snel gaan? DAT punt lijkt me namelijk heel erg, dan ze ons allemaal niet meer herkent
Zo weet ze bijv niet of ze tussen de middag of s avonds warm eet. Sowieso heel veel vragen kan ze niet beantwoorden...zoals ' hoe was het feest gisteren' of wie er op visite is geweest. Ze weet wel dat donderdags bingo is .Ze begint ook steeds meer te dutten overdag en wordt steeds passiever.
Ze herkent ons GELUKKIG nog wel altijd meteen!
Wat ik me afvraag... Hoe snel of langzaam gaat zo iets? Kan het nog jaaaaren duren dat ze iig ons herkent, of kan zoiets heel snel gaan? DAT punt lijkt me namelijk heel erg, dan ze ons allemaal niet meer herkent
dinsdag 21 januari 2014 om 11:33
Daar kun je zo weinig over zeggen. Soms gaat het ontzettend snel en soms duurt het jaren en jaren. En gezien de leeftijd moet je er ook zeker rekening mee houden dat ze 'vanzelf' overlijdt.
Een heleboel mensen komen trouwens nooit op het punt dat ze niemand meer herkennen.
Mijn tip: leen bij de bieb wat boeken over haar ziektebeeld.
Een heleboel mensen komen trouwens nooit op het punt dat ze niemand meer herkennen.
Mijn tip: leen bij de bieb wat boeken over haar ziektebeeld.
dinsdag 21 januari 2014 om 11:34
Dat is moeilijk te zeggen, dat verschilt echt per persoon. Worden er in het verzorgingstehuis geen dagelijkse activiteiten georganiseerd? Enige mate van activiteit kan bijdrage aan een langzamere achteruitgang. Maar ook dat verschilt weer per persoon.
De achteruitgang kan heel snel gaan, maar ook langzaam. Leg je vragen neer bij haar verzorgers.
De achteruitgang kan heel snel gaan, maar ook langzaam. Leg je vragen neer bij haar verzorgers.
dinsdag 21 januari 2014 om 11:34
Het proces van dementie verschilt per persoon. De een takelt héél snel af en is binnen een paar maanden overleden, de ander blijft zijn/haar familie nog jaren herkennen en heeft nog best een "goed" leven. Daar valt dus niets over te zeggen, je kan eigenlijk alleen maar op het beste hopen.
Ik werk op een afdeling met dementerende ouderen (verpleegafdeling) en merk dat familie het vaak moeilijk te accepteren vindt. Voor vragen kun je ook altijd terecht bij het personeel van het verzorgingshuis.
Ik werk op een afdeling met dementerende ouderen (verpleegafdeling) en merk dat familie het vaak moeilijk te accepteren vindt. Voor vragen kun je ook altijd terecht bij het personeel van het verzorgingshuis.
dinsdag 21 januari 2014 om 11:40
Nog een tip: Is er een alzheimer cafe in de buurt? Ga daar eens heen.
Ze behandelen verschillende onderwerpen: van omgaan met dementerenden tot bewind voering of de wetenschappelijke benadering: Wat gebeurt er in de hersenen, hoe denken dementerenden. Kan heel leerzaam zijn
Ze behandelen verschillende onderwerpen: van omgaan met dementerenden tot bewind voering of de wetenschappelijke benadering: Wat gebeurt er in de hersenen, hoe denken dementerenden. Kan heel leerzaam zijn
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
dinsdag 21 januari 2014 om 11:46
Toen mijn moeder (6,5 jaar geleden) in een verpleeghuis werd opgenomen vanwege Alzheimer, werd ik gewaarschuwd dat ze sneller achteruit zou kunnen gaan, omdat ze minder geprikkeld werd om nog dingen zelf te regelen.
Ik wilde toen ook graag weten wat ik kon verwachten, maar eigenlijk kan niemand dat vertellen, omdat het zo erg per persoon verschilt.
Inmiddels is mijn moeder diep dement, reageert vrijwel nergens meer op, of ze me nog herkent weet ik niet, ik zie iig geen reactie meer in haar ogen.
Dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht en eigenlijk verwacht ik nu al een jaar of 3 dat het ieder moment wel afgelopen kan zijn, maar ze doet het nog steeds.
Ik wilde toen ook graag weten wat ik kon verwachten, maar eigenlijk kan niemand dat vertellen, omdat het zo erg per persoon verschilt.
Inmiddels is mijn moeder diep dement, reageert vrijwel nergens meer op, of ze me nog herkent weet ik niet, ik zie iig geen reactie meer in haar ogen.
Dat het zo lang zou duren had ik niet verwacht en eigenlijk verwacht ik nu al een jaar of 3 dat het ieder moment wel afgelopen kan zijn, maar ze doet het nog steeds.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
dinsdag 21 januari 2014 om 11:46
Ik werk ook op een kleinschalig wonen locatie met dementerende ouderen (verpleegafdeling) en merk ook dat de familie het er meestal heel moeilijk mee heeft.
Je vragen kun je inderdaad het beste bij de verzorging van je tante neerleggen omdat zij haar kennen en een beeld hebben van haar algehele achteruitgang.
Wat ik in de praktijk vaak merk is dat dementerende ouderen hun eigen partner/kinderen/broers en zussen blijven herkennen. Andere familieleden worden vaak op den duur moeilijker te herkennen voor ze. Maar ik ken ook weer tal van voorbeelden waarbij dat niet zo was. Vaak ligt het er ook aan hoe vaak je komt. Ben je er wekelijks dan blijf je een vast gezicht voor ze. Of met wie je komt. Deze mensen maken vaak voor zichzelf ezelsbruggetjes. Dus pietje is het kind van Jantje en Jantje is de zoon van mijn zus Truus. Als Pietje dan ineens met buurman Karel aankomt dan raken ze in de war. Maar dat gaat alleen op bij mensen die ver in de dementie zitten is mijn ervaring.
Overigens is het ook zo, wat bootje ook al zei, dat het punt waarop ze niemand meer herkennen voor de meeste mensen nooit komt.
Je vragen kun je inderdaad het beste bij de verzorging van je tante neerleggen omdat zij haar kennen en een beeld hebben van haar algehele achteruitgang.
Wat ik in de praktijk vaak merk is dat dementerende ouderen hun eigen partner/kinderen/broers en zussen blijven herkennen. Andere familieleden worden vaak op den duur moeilijker te herkennen voor ze. Maar ik ken ook weer tal van voorbeelden waarbij dat niet zo was. Vaak ligt het er ook aan hoe vaak je komt. Ben je er wekelijks dan blijf je een vast gezicht voor ze. Of met wie je komt. Deze mensen maken vaak voor zichzelf ezelsbruggetjes. Dus pietje is het kind van Jantje en Jantje is de zoon van mijn zus Truus. Als Pietje dan ineens met buurman Karel aankomt dan raken ze in de war. Maar dat gaat alleen op bij mensen die ver in de dementie zitten is mijn ervaring.
Overigens is het ook zo, wat bootje ook al zei, dat het punt waarop ze niemand meer herkennen voor de meeste mensen nooit komt.
Erger u niet, verwonder u slechts!
dinsdag 21 januari 2014 om 14:09
Bij dementie gaat het korte termijn geheugen als eerste achteruit. Wat je beter niet kunt doen is de visite als een soort vraaggesprek , een 'proefwerk' maken. Vragen wie er geweest is, wat ze gisteren gegeten heeft etc maken haar alleen verdrietig en confronteren haar er elke keer mee dat ze dingen niet meer weet.
Wat je beter kunt doen is open vragen stellen over haar verleden. Niet beginnen met 'weet je nog' , maar stel eens een vraag over vroeger. Tante hadden jullie vroeger ook jongens in de klas op school? En dan komen de mooie verhalen.
Dementie is een vreselijk proces, maar hoe meer je vragen stelt waar zij geen antwoord op kan geven hoe verdrietiger het wordt.
Dwing haar niet tot 'geheugentraining' maar accepteer dat ze langzaam achteruit gaat en geniet van haar zoals ze nu nog is. Neem een spel kaarten mee bijvoorbeeld, dan kun je een spelletje doen, ga met haar wandelen in de rolstoel.
Wat je beter kunt doen is open vragen stellen over haar verleden. Niet beginnen met 'weet je nog' , maar stel eens een vraag over vroeger. Tante hadden jullie vroeger ook jongens in de klas op school? En dan komen de mooie verhalen.
Dementie is een vreselijk proces, maar hoe meer je vragen stelt waar zij geen antwoord op kan geven hoe verdrietiger het wordt.
Dwing haar niet tot 'geheugentraining' maar accepteer dat ze langzaam achteruit gaat en geniet van haar zoals ze nu nog is. Neem een spel kaarten mee bijvoorbeeld, dan kun je een spelletje doen, ga met haar wandelen in de rolstoel.
dinsdag 21 januari 2014 om 15:09
Mijn schoonmoeder heeft ook de lichte vorm van Alzheimer. Dit is vorig jaar na diverse onderzoeken vastgesteld. Zij wisselt heel erg: over het algemeen is ze vrij warrig en kan ze zich vaak dingen niet meer herinneren (m.n. het korte termijn geheugen). Ze zegt bijv.: 'Ik heb nu geen Alzheimer meer, hoor. Dat is helemaal over. Ik hoef ook niet meer terug te komen bij de dokter, het is weg'.
Je kunt eigenlijk geen goed gesprek meer met haar voeren. Niet echt inhoudelijk over dingen praten. Ze valt continu in herhaling en dan met name verhalen over haar (vervelende) jeugd. Keer op keer op keer vertelt ze hetzelfde. En elke keer wordt ze weer heel verdrietig. Ze is sowieso erg snel geëmotioneerd.
Ze loopt erg slecht (last van haar heupen), maar wil pertinent niet in een rolstoel. Dat maakt het lastig, want daardoor kun je bijna niets met haar ondernemen. Ze kan maar heel moeizaam een klein stukje wandelen.
Mijn schoonvader vertelt geregeld hoe vaak ze dingen kwijt is in huis, welke dingen er mis gaan en hoe ze dingen in haar hoofd helemaal verdraaid en daardoor boos is op de hele wereld. Bij vlagen heeft ze ook last van waanideeën.
Op huishoudelijk gebied kan ze niets meer. Ze verzorgt zichzelf nog wel, maar dat is ook het enige.
Toch is ze nog 'goed genoeg' om thuis te blijven en wil ze er absoluut niet aan dat haar iets mankeert. Ik denk zelf dat het voor mijn schoonvader enorm zwaar is. Hij klaagt echter zelden of nooit, maar ik zie en hoor aan hem hoe zwaar het voor hem is. Met name het emotionele gedeelte.
Het ziekteverloop bij haar is wisselend. Soms stabiliseert het en lijkt er weinig te veranderen. En soms merk je ineens een verdere achteruitgang (vergeet meer, meer waanideeën, in zichzelf praten, dag en nachtritme omgooien, weinig eetlust, veel slapen overdag).
Vreselijk schrijnend, vooral voor de naaste omgeving!
Je kunt eigenlijk geen goed gesprek meer met haar voeren. Niet echt inhoudelijk over dingen praten. Ze valt continu in herhaling en dan met name verhalen over haar (vervelende) jeugd. Keer op keer op keer vertelt ze hetzelfde. En elke keer wordt ze weer heel verdrietig. Ze is sowieso erg snel geëmotioneerd.
Ze loopt erg slecht (last van haar heupen), maar wil pertinent niet in een rolstoel. Dat maakt het lastig, want daardoor kun je bijna niets met haar ondernemen. Ze kan maar heel moeizaam een klein stukje wandelen.
Mijn schoonvader vertelt geregeld hoe vaak ze dingen kwijt is in huis, welke dingen er mis gaan en hoe ze dingen in haar hoofd helemaal verdraaid en daardoor boos is op de hele wereld. Bij vlagen heeft ze ook last van waanideeën.
Op huishoudelijk gebied kan ze niets meer. Ze verzorgt zichzelf nog wel, maar dat is ook het enige.
Toch is ze nog 'goed genoeg' om thuis te blijven en wil ze er absoluut niet aan dat haar iets mankeert. Ik denk zelf dat het voor mijn schoonvader enorm zwaar is. Hij klaagt echter zelden of nooit, maar ik zie en hoor aan hem hoe zwaar het voor hem is. Met name het emotionele gedeelte.
Het ziekteverloop bij haar is wisselend. Soms stabiliseert het en lijkt er weinig te veranderen. En soms merk je ineens een verdere achteruitgang (vergeet meer, meer waanideeën, in zichzelf praten, dag en nachtritme omgooien, weinig eetlust, veel slapen overdag).
Vreselijk schrijnend, vooral voor de naaste omgeving!
dinsdag 21 januari 2014 om 18:24
quote:bootje_op_de_golven schreef op 21 januari 2014 @ 14:02:
@tickel In een verzorgingshuis komt ze niet meer in aanmerking voor een externe dagopvang. Wel hebben veel verzorgingshuizen een 'huiskamer' met een dagprogramma.Dan kun je alleen maar hopen dat de activiteiten op de ziekte zijn toegespitst.
@tickel In een verzorgingshuis komt ze niet meer in aanmerking voor een externe dagopvang. Wel hebben veel verzorgingshuizen een 'huiskamer' met een dagprogramma.Dan kun je alleen maar hopen dat de activiteiten op de ziekte zijn toegespitst.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 21 januari 2014 om 18:31
Het hangt er ook vanaf welke vorm van dementie ze heeft. Alzheimer is een vorm, maar je hebt nog veel meer vormen met allemaal een eigen verloop.
informeer eens of er een alzheimer café in de buurt is. Dat is leuk en je krijgt er veel informatie.
google eens op anneke van der plaats, de wondere wereld van dementie.
succes, het is een vreselijke ziekte maar met de juiste begeleiding en hulp kun je het voor je tante wel "leuker" maken.
informeer eens of er een alzheimer café in de buurt is. Dat is leuk en je krijgt er veel informatie.
google eens op anneke van der plaats, de wondere wereld van dementie.
succes, het is een vreselijke ziekte maar met de juiste begeleiding en hulp kun je het voor je tante wel "leuker" maken.
dinsdag 21 januari 2014 om 18:40
quote:single-lady schreef op 21 januari 2014 @ 14:09:
Bij dementie gaat het korte termijn geheugen als eerste achteruit. Wat je beter niet kunt doen is de visite als een soort vraaggesprek , een 'proefwerk' maken. Vragen wie er geweest is, wat ze gisteren gegeten heeft etc maken haar alleen verdrietig en confronteren haar er elke keer mee dat ze dingen niet meer weet.
Wat je beter kunt doen is open vragen stellen over haar verleden. Niet beginnen met 'weet je nog' , maar stel eens een vraag over vroeger. Tante hadden jullie vroeger ook jongens in de klas op school? En dan komen de mooie verhalen.
Dementie is een vreselijk proces, maar hoe meer je vragen stelt waar zij geen antwoord op kan geven hoe verdrietiger het wordt.
Dwing haar niet tot 'geheugentraining' maar accepteer dat ze langzaam achteruit gaat en geniet van haar zoals ze nu nog is. Neem een spel kaarten mee bijvoorbeeld, dan kun je een spelletje doen, ga met haar wandelen in de rolstoel.
Dit dus.
Vragen stellen, waarom? Tante kán de vragen niet meer beantwoorden, dus waarom zou je haar verdrietig maken? Zeg liever iets in het hier en nu, dat het lekker weer is, dat ze een mooie bloes aanheeft, of ze koffie wil, of ze zin heeft een eindje te gaan rijden met de rolstoel en blijf dan tegen haar praten, praat over wat je onderweg ziet.
En wat het herkennen betreft: dat zal ooit verdwijnen. Vaak weten dementerenden dan nog wel dat degene die regelmatig langskomt vertrouwd is, maar weet niet meer de naam. Hoeft ook niet, ze hoeft geen examen af te leggen! Zeg meteen als je binnenkomt: 'dag tante, ik ben Truus, de dochter van Marie'. Laat haar niet raden, nergens voor nodig.
Bij dementie gaat het korte termijn geheugen als eerste achteruit. Wat je beter niet kunt doen is de visite als een soort vraaggesprek , een 'proefwerk' maken. Vragen wie er geweest is, wat ze gisteren gegeten heeft etc maken haar alleen verdrietig en confronteren haar er elke keer mee dat ze dingen niet meer weet.
Wat je beter kunt doen is open vragen stellen over haar verleden. Niet beginnen met 'weet je nog' , maar stel eens een vraag over vroeger. Tante hadden jullie vroeger ook jongens in de klas op school? En dan komen de mooie verhalen.
Dementie is een vreselijk proces, maar hoe meer je vragen stelt waar zij geen antwoord op kan geven hoe verdrietiger het wordt.
Dwing haar niet tot 'geheugentraining' maar accepteer dat ze langzaam achteruit gaat en geniet van haar zoals ze nu nog is. Neem een spel kaarten mee bijvoorbeeld, dan kun je een spelletje doen, ga met haar wandelen in de rolstoel.
Dit dus.
Vragen stellen, waarom? Tante kán de vragen niet meer beantwoorden, dus waarom zou je haar verdrietig maken? Zeg liever iets in het hier en nu, dat het lekker weer is, dat ze een mooie bloes aanheeft, of ze koffie wil, of ze zin heeft een eindje te gaan rijden met de rolstoel en blijf dan tegen haar praten, praat over wat je onderweg ziet.
En wat het herkennen betreft: dat zal ooit verdwijnen. Vaak weten dementerenden dan nog wel dat degene die regelmatig langskomt vertrouwd is, maar weet niet meer de naam. Hoeft ook niet, ze hoeft geen examen af te leggen! Zeg meteen als je binnenkomt: 'dag tante, ik ben Truus, de dochter van Marie'. Laat haar niet raden, nergens voor nodig.
dinsdag 21 januari 2014 om 19:17
oude fotoalbums. Konden we iedere keer weer opnieuw bekijken met ma, (en geen idee of ze echt de goede naam bij de persoon had, want ik kende die mensen niet. En wat mensen herkennen betreft, dan merk je hoe vreemd het geheugen van dementerenden werkt. Als een vriend van me bij zijn moeder was, wist ze wel de naam van zijn broer te noemen, zijn naam niet. Was de broer er, dan was het andersom. Ook wist ze nog dat ze gegeten had bij zoon, tenminste ze herinnerde zich mij nog en een vriend van zoon. Maar dat zoon er ook bij was, en dat het bij zoon thuis was geweest... Geen idee meer
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 22 januari 2014 om 06:38
dank voor alle reacties! Ik irriteer me rot aan mijn eigen moeder. Die vraagt continu vragen als 'Marie, was t eten gisteren lekker'. ALLEMAAL vragen waarvan ik weet dat tante die gewoon niet meer weet! Mijn moeder zelf is natuurlijk ook ouder , dus hoe vaak ik haar ook vertel dit soort vragen niet te stellen, ze blijft het doen! En tante maar 100 keer zeggen 'Uhhh...dat weet ik niet meer', of soms een antwoord tussendoor waarvan je ziet dat het ze het maar verzint.
Soms weet ze dingen waarvan je denkt 'dat vergeet ik nog meteen' ineens wel! Frappant.
Ik merk de laatste tijd vooral dat ze zich niet meer kan concentreren als je een verhaal van langer dan 3 zinnen vertelt, en dat ze zelf steeds stiller wordt, minder vertelt, korter antwoord.
Welke vorm ze heeft is onbekend. Neef heeft besloten het niet verder te laten onderzoeken ( spreek hem niet veel, weet de reden eigenlijk niet).
Soms weet ze dingen waarvan je denkt 'dat vergeet ik nog meteen' ineens wel! Frappant.
Ik merk de laatste tijd vooral dat ze zich niet meer kan concentreren als je een verhaal van langer dan 3 zinnen vertelt, en dat ze zelf steeds stiller wordt, minder vertelt, korter antwoord.
Welke vorm ze heeft is onbekend. Neef heeft besloten het niet verder te laten onderzoeken ( spreek hem niet veel, weet de reden eigenlijk niet).
woensdag 22 januari 2014 om 10:48
Als ik het zo lees ga ik uit van alzheimer.dat gaat heel geleidelijk vaak. Er vallen steeds meer dingen weg. Begint met het inprenten. Je kan dusmgeen nieuwe informatie meer opslaan, zoals wat je vanmorgen gegeten hebt.alles van vroeger weet je nog wel. Op een gegeven moment gaan er behalve het geheugen meer dingen mis, je weet bepaalde handelingen niet meer, niet meer hoe je je moet aankleden bijvoorbeeld.dat dutten is goed, mensen met dementie hebben kkeine dutjes nodig, de hersens willen rust. Door het vragen naar dingen die ze niet meer weet, confronteer je haar met haar eigen onvermogen. Dat levert stress op. En stress is juist wat niet goedmis voor de hersens. Dus niet meer doen. In het hier en nu blijven. Ik ben gespecialiseerd verzorgende psychogeriatrie dus mocht je vragen hebben stel ze gerust.ik ken je tante niet natuurlijk en dit is heel globaal allemaal, want verschilt ook per persoon.
