Gezondheid
alle pijlers
Ervaringen als slechtziende uit de praktijk
vrijdag 22 januari 2010 om 15:01
Dagelijkse en incidentele beslommeringen van een slechtziende.
Ik ben slechtziend geboren, heb een bril maar desondanks nog slechtziend. Mijn rechteroog is nagenoeg blind en het zicht met links is ongeveer 33% van normaal.
Als ik op straat loop, gebruik maak van het OV. of af en toe de borden probeer te ontcijferen in een snackbar, merken weinigen daar iets van. Dat komt in hoofdzaak omdat ik me grotendeels beperk tot bekende gebieden. Dan hoef ik geen bordjes te lezen. In de snackbar kies ik het menu van de dag, dat staat groot afgebeeld, en is dus leesbaar
Er zijn toch situaties waarin het erg duidelijk wordt dat ik een probleem heb. Juni 2000, Mijn eerste ervaring met vliegen, Amsterdam naar Oslo. Stoel nummers waren pas bij het inchecken op Schiphol bekend. Maar hé rij 12, hoe moeilijk kan dat zijn?? Als je de nummerplaatjes niet kan lezen, ga je tellen. Laat ik nu samen met mijn vrouw op rij 15 eindigen met tellen. De overige 3 waren links van de deur 1e klas. Probeer tijdens het boarden maar eens tegen de stroom in te werken, wordt je niet in dank af genomen. De keren dat we daarna gevlogen hebben was een stoelenplan van het toestel (meestal bekend bij boeking) in mijn heuptasje aanwezig.
Ook een fraaie, langer geleden. Zomer 1996, Na mijn vakantie, en bezoek aan vrienden in Engeland was de dag van vertrek weer aangebroken
Alleen in Londen nog de trein naar Harwich pakken en dan met de Discovery (die snelboot) naar huis. De grote gele borden met zwarte letters zoals de NS hanteert hadden ze daar niet. Tv monitoren meters boven je hoofd, dat wel. De oplossing in dit geval was de zoom functie van de video camera. Zo kon ik toch zelfstandig te weten komen waar ik heen moest voor m'n trein.
Route schema's in tram en metro. Stoelnummers, borden in een snackbar, aard en plaats van rijtijden tabellen. Al deze dingen (en meer) bezorgen me van tijd tot tijd moeilijkheden. De vraag: Meneer wilt u mij vertellen hoeveel haltes het is tot...?" heeft tot heden niet zelden geleid tot "Daar hangt het bord",als antwoord. "Meneer ik ben slechtziend wilt u mij....etc" heeft wel het gewenste effect.
Ik wordt dus verplicht om mijn handicap te openbaren om kans te maken op een antwoord.
[Aanpassing.] Ik heb aan de reacties gemerkt dat men verondersteld dat ik een hulpvraag heb, zal waarschijnlijk de laatste zin hierboven debet aan zijn.. Ik heb het echter bedoeld als constatering, en ja het is niet altijd leuk om "met de billen bloot te moeten" op soms onverwachte momenten. Direct hieronder zeg ik eigenlijk al hoe ik er verder over de geconstateerde problemen denk. [/Aanpassing]
Toch is het niet logisch om te veronderstellen dat alle door mij genoemde hindernissen uit de weg geruimd worden, dat iedereen zonder meer het gewenste antwoord geeft, en vorm kleur grootte etc. van genoemde zaken aangepast wordt. De meerderheid kan het wel allemaal lezen.
Hoe ervaren mensen hier met een visuele beperking het dagelijks leven. Waar lopen jullie tegen aan (soms letterlijk) en welke oplossing werkt of zou kunnen werken voor jou/jullie?
Ik ben slechtziend geboren, heb een bril maar desondanks nog slechtziend. Mijn rechteroog is nagenoeg blind en het zicht met links is ongeveer 33% van normaal.
Als ik op straat loop, gebruik maak van het OV. of af en toe de borden probeer te ontcijferen in een snackbar, merken weinigen daar iets van. Dat komt in hoofdzaak omdat ik me grotendeels beperk tot bekende gebieden. Dan hoef ik geen bordjes te lezen. In de snackbar kies ik het menu van de dag, dat staat groot afgebeeld, en is dus leesbaar
Er zijn toch situaties waarin het erg duidelijk wordt dat ik een probleem heb. Juni 2000, Mijn eerste ervaring met vliegen, Amsterdam naar Oslo. Stoel nummers waren pas bij het inchecken op Schiphol bekend. Maar hé rij 12, hoe moeilijk kan dat zijn?? Als je de nummerplaatjes niet kan lezen, ga je tellen. Laat ik nu samen met mijn vrouw op rij 15 eindigen met tellen. De overige 3 waren links van de deur 1e klas. Probeer tijdens het boarden maar eens tegen de stroom in te werken, wordt je niet in dank af genomen. De keren dat we daarna gevlogen hebben was een stoelenplan van het toestel (meestal bekend bij boeking) in mijn heuptasje aanwezig.
Ook een fraaie, langer geleden. Zomer 1996, Na mijn vakantie, en bezoek aan vrienden in Engeland was de dag van vertrek weer aangebroken
Alleen in Londen nog de trein naar Harwich pakken en dan met de Discovery (die snelboot) naar huis. De grote gele borden met zwarte letters zoals de NS hanteert hadden ze daar niet. Tv monitoren meters boven je hoofd, dat wel. De oplossing in dit geval was de zoom functie van de video camera. Zo kon ik toch zelfstandig te weten komen waar ik heen moest voor m'n trein.
Route schema's in tram en metro. Stoelnummers, borden in een snackbar, aard en plaats van rijtijden tabellen. Al deze dingen (en meer) bezorgen me van tijd tot tijd moeilijkheden. De vraag: Meneer wilt u mij vertellen hoeveel haltes het is tot...?" heeft tot heden niet zelden geleid tot "Daar hangt het bord",als antwoord. "Meneer ik ben slechtziend wilt u mij....etc" heeft wel het gewenste effect.
Ik wordt dus verplicht om mijn handicap te openbaren om kans te maken op een antwoord.
[Aanpassing.] Ik heb aan de reacties gemerkt dat men verondersteld dat ik een hulpvraag heb, zal waarschijnlijk de laatste zin hierboven debet aan zijn.. Ik heb het echter bedoeld als constatering, en ja het is niet altijd leuk om "met de billen bloot te moeten" op soms onverwachte momenten. Direct hieronder zeg ik eigenlijk al hoe ik er verder over de geconstateerde problemen denk. [/Aanpassing]
Toch is het niet logisch om te veronderstellen dat alle door mij genoemde hindernissen uit de weg geruimd worden, dat iedereen zonder meer het gewenste antwoord geeft, en vorm kleur grootte etc. van genoemde zaken aangepast wordt. De meerderheid kan het wel allemaal lezen.
Hoe ervaren mensen hier met een visuele beperking het dagelijks leven. Waar lopen jullie tegen aan (soms letterlijk) en welke oplossing werkt of zou kunnen werken voor jou/jullie?
dinsdag 26 januari 2010 om 17:55
Courage wat goed van je! En wat kun je al snel terecht! Hier was het even puzzelen dus vandaar waarschijnlijk wat later. Ik werk parttime en maak dergelijke afspraken dus altijd buiten werktijd. Daarnaast heb ik mijn blindegeleidehond nodig en die is doordeweeks alleen op donderdag vrij en die dag werk ik om de week. Maar goed, het is gelukt.
Hier ook nog verwijskaart vernieuwen. Bedankt voor herinnering.
Hier ook nog verwijskaart vernieuwen. Bedankt voor herinnering.
dinsdag 26 januari 2010 om 23:15
woensdag 27 januari 2010 om 17:53
quote:Thijs60 schreef op 26 januari 2010 @ 23:15:
[...]
Beslist niet nee. Ik vindt het een hele mooie bonus van het starten van dit topic.
Ja Thijs, inderdaad bedankt! Zonder dit topic had ik het nog maanden/jaren voor me uitgeschoven ondanks het voornemen.
En Courage ook voor die extra stok achter de deur.
[...]
Beslist niet nee. Ik vindt het een hele mooie bonus van het starten van dit topic.
Ja Thijs, inderdaad bedankt! Zonder dit topic had ik het nog maanden/jaren voor me uitgeschoven ondanks het voornemen.
En Courage ook voor die extra stok achter de deur.
woensdag 27 januari 2010 om 21:32
Na een tijdje rust op het "Loop ergens tegenaan" of "moet toch wat vragen" front weer wat nieuws.
Hier vlakbij huis stond een KPN busje. Bewuste bus stond samen met een mini graafmachientje bij een gat in de weg en stoep. Oranje pylonen eromheen en, wat ik dus wat laat in de gaten had, wat losse straatstenen een stukje buiten de lijn van pylonen. Zere tenen dus. Ik werd dus pijnlijk herinnerd aan mijn wat mindere zicht.
Hier vlakbij huis stond een KPN busje. Bewuste bus stond samen met een mini graafmachientje bij een gat in de weg en stoep. Oranje pylonen eromheen en, wat ik dus wat laat in de gaten had, wat losse straatstenen een stukje buiten de lijn van pylonen. Zere tenen dus. Ik werd dus pijnlijk herinnerd aan mijn wat mindere zicht.
zaterdag 30 januari 2010 om 20:17
Interessant topic! Was aan het zoeken geslagen omdat wij een zoon hebben (hij is afgelopen week 3 jaar geworden) die slechtziend blijkt te zijn. Zelf zie ik spatscherp dus kan me er moeilijk wat bij voorstellen wat hij (niet) ziet.
Vanaf zijn 1ejr heeft hij een bril, beide ogen een sterkte van +5 en nog een cilinder van 1 (plus of min, ik ben het even kwijt)
Omdat we toch geregeld het gevoel hadden dat hij, ondanks zijn bril, niet allemaal goed zag, is hij vorig jaar in een gespecialiseerd centrum onderzocht. Daar bleek dat hij met bril ongeveer 50 tot 70% ziet. Gezichtsveld is prima maar diepte zien is een probleem.
Hij redt zich goed in het dagelijks leven maar heeft duidelijk moeite met drempels, kleuren op vloeren/straat waarbij niet duidelijk is of het hoogteverschil of kleurverschil is.
Met zwemmen heeft hij zijn bril altijd op. Gevoelsmatig klopt het niet om hem bij hem af te doen want dan heb ik het idee dat ik hem helemaal het zicht ontneem.
Hebben jullie tips voor me waaraan ik als moeder kan/moet denken of rekening kan houden? Ik las hier al een aantal dingen zoals blauw licht (waarom Thijs?), petje op in de regen i.v.m. druppels op de bril etc.
Geregeld komt het namelijk voor dat ik het even niet in de gaten heb dat hij last heeft van bepaalde zaken (zoals druppels op bril in de regen) om het simpele feit dat ik zelf geen bril heb en prima zicht heb.
Drempels wijs ik hem wel altijd op maar er zijn geregeld toch situaties waarin hij het even 'moeilijk' heeft om zich te oriënteren.
Overigens is zijn oog anatomisch gezien in prima staat/conditie en weten ze niet precies waarom hij slecht ziet. Mogelijk zal zijn zicht nog verbeteren in de toekomst maar het kan ook slechter worden. Hij kan zelf steeds beter aangeven wat hij wel of niet ziet, gelukkig. Dat heeft natuurlijk met zijn leeftijd te maken.
Als jullie vinden dat mijn vraag hier niet thuishoort: alle begrip, dan verplaats ik hem naar elders.
Vanaf zijn 1ejr heeft hij een bril, beide ogen een sterkte van +5 en nog een cilinder van 1 (plus of min, ik ben het even kwijt)
Omdat we toch geregeld het gevoel hadden dat hij, ondanks zijn bril, niet allemaal goed zag, is hij vorig jaar in een gespecialiseerd centrum onderzocht. Daar bleek dat hij met bril ongeveer 50 tot 70% ziet. Gezichtsveld is prima maar diepte zien is een probleem.
Hij redt zich goed in het dagelijks leven maar heeft duidelijk moeite met drempels, kleuren op vloeren/straat waarbij niet duidelijk is of het hoogteverschil of kleurverschil is.
Met zwemmen heeft hij zijn bril altijd op. Gevoelsmatig klopt het niet om hem bij hem af te doen want dan heb ik het idee dat ik hem helemaal het zicht ontneem.
Hebben jullie tips voor me waaraan ik als moeder kan/moet denken of rekening kan houden? Ik las hier al een aantal dingen zoals blauw licht (waarom Thijs?), petje op in de regen i.v.m. druppels op de bril etc.
Geregeld komt het namelijk voor dat ik het even niet in de gaten heb dat hij last heeft van bepaalde zaken (zoals druppels op bril in de regen) om het simpele feit dat ik zelf geen bril heb en prima zicht heb.
Drempels wijs ik hem wel altijd op maar er zijn geregeld toch situaties waarin hij het even 'moeilijk' heeft om zich te oriënteren.
Overigens is zijn oog anatomisch gezien in prima staat/conditie en weten ze niet precies waarom hij slecht ziet. Mogelijk zal zijn zicht nog verbeteren in de toekomst maar het kan ook slechter worden. Hij kan zelf steeds beter aangeven wat hij wel of niet ziet, gelukkig. Dat heeft natuurlijk met zijn leeftijd te maken.
Als jullie vinden dat mijn vraag hier niet thuishoort: alle begrip, dan verplaats ik hem naar elders.
zaterdag 30 januari 2010 om 23:05
quote:Dummels schreef op 30 januari 2010 @ 20:17:
....Hij redt zich goed in het dagelijks leven maar heeft duidelijk moeite met drempels, kleuren op vloeren/straat waarbij niet duidelijk is of het hoogteverschil of kleurverschil is.
Met zwemmen heeft hij zijn bril altijd op. Gevoelsmatig klopt het niet om hem bij hem af te doen want dan heb ik het idee dat ik hem helemaal het zicht ontneem.
Hebben jullie tips voor me waaraan ik als moeder kan/moet denken of rekening kan houden? Ik las hier al een aantal dingen zoals blauw licht (waarom Thijs?), petje op in de regen i.v.m. druppels op de bril etc.
Geregeld komt het namelijk voor dat ik het even niet in de gaten heb dat hij last heeft van bepaalde zaken (zoals druppels op bril in de regen) om het simpele feit dat ik zelf geen bril heb en prima zicht heb.
Drempels wijs ik hem wel altijd op maar er zijn geregeld toch situaties waarin hij het even 'moeilijk' heeft om zich te oriënteren.
.Wat je in ieder geval kan doen is de overgangen in huis drempels en zo, duidelijk zichtbaar maken. Niet letterlijk een witte vloer met een zwarte drempel (of andersom) maar voldoende contrast zodat ook bij zwakke licht omstandigheden goed zichtbaar is dat er een drempel traptrede of uitstekende muur is. Daar komt in ons geval dat diffuse blauwe licht in huis van pas. Dat zorgt voor rustig licht 'snachts en scherp afgetekende schaduwen van traptredes en meubilair op de route van slaapkamer naar toilet. Zo hoeven er geen andere, met slaapogen felle, lampen aan.
Verlichting is sowieso een belangrijk item. Stel hij zit aan de keukentafel met een kleurboek probeer dan bij gelegenheid eens uit welke hoeveelheid kunstlicht hij prettig vind. Mijn vrouw had tot voor enkele jaren geleden standaard de 3 halogeenlampjes boven de eetbar in de keuken op vol vermogen aan, lekker veel licht om te lezen. Na wat experimenteren bleek ze met minder dan de helft toe te kunnen. Bij veel licht op b.v. krantenpapier wordt er ook veel teruggekaatst, en de letters verbleken ook, contrast neemt af dus...het lezen wordt alleen maar bemoeilijkt
Op straatmeubilair heb je zelf geen invloed, maar ik heb aan mezelf gemerkt dat naarmate ik ouder werd ik minder moeite had met het onderscheiden van de verschillen tussen gewoon maar kleurverschil of toch hoogteverschil. Op de ene of andere manier wordt heb ik de verschillen tussen die twee ergens onthouden. Een hoogte verschil zoals een stoeprand verraad zich bijvoorbeeld door straatvuil, zand, grasjes alles wat er maar door een beetje wind tegenaan geblazen kan worden. Let eens op hoe je zoontje reageert bij twijfel, en wijs hem eventueel op de verschillen die je zelf ziet tussen plat vlak met kleurverschil en hoogteverschillen.
Diepte zien zal lastig blijven, maar toch zal hij uiteindelijk wel afstanden kunnen schatten als hij ooit zelf op weg gaat naar de basisschool. Hoe? Geen idee, het is een kwestie van ervaring opdoen. Mama steekt pas over als de auto nog minstens zoveel bomen bij ons vandaan is.
Gewoon blijven observeren verder en grotendeels zelf uit laten zoeken wat hij wel en niet kan. (Zolang het niet echt gevaarlijk is natuurlijk) Als hij met vriendjes wil voetballen, laten gaan. Hij merkt vanzelf of het gaat of niet.
....Hij redt zich goed in het dagelijks leven maar heeft duidelijk moeite met drempels, kleuren op vloeren/straat waarbij niet duidelijk is of het hoogteverschil of kleurverschil is.
Met zwemmen heeft hij zijn bril altijd op. Gevoelsmatig klopt het niet om hem bij hem af te doen want dan heb ik het idee dat ik hem helemaal het zicht ontneem.
Hebben jullie tips voor me waaraan ik als moeder kan/moet denken of rekening kan houden? Ik las hier al een aantal dingen zoals blauw licht (waarom Thijs?), petje op in de regen i.v.m. druppels op de bril etc.
Geregeld komt het namelijk voor dat ik het even niet in de gaten heb dat hij last heeft van bepaalde zaken (zoals druppels op bril in de regen) om het simpele feit dat ik zelf geen bril heb en prima zicht heb.
Drempels wijs ik hem wel altijd op maar er zijn geregeld toch situaties waarin hij het even 'moeilijk' heeft om zich te oriënteren.
.Wat je in ieder geval kan doen is de overgangen in huis drempels en zo, duidelijk zichtbaar maken. Niet letterlijk een witte vloer met een zwarte drempel (of andersom) maar voldoende contrast zodat ook bij zwakke licht omstandigheden goed zichtbaar is dat er een drempel traptrede of uitstekende muur is. Daar komt in ons geval dat diffuse blauwe licht in huis van pas. Dat zorgt voor rustig licht 'snachts en scherp afgetekende schaduwen van traptredes en meubilair op de route van slaapkamer naar toilet. Zo hoeven er geen andere, met slaapogen felle, lampen aan.
Verlichting is sowieso een belangrijk item. Stel hij zit aan de keukentafel met een kleurboek probeer dan bij gelegenheid eens uit welke hoeveelheid kunstlicht hij prettig vind. Mijn vrouw had tot voor enkele jaren geleden standaard de 3 halogeenlampjes boven de eetbar in de keuken op vol vermogen aan, lekker veel licht om te lezen. Na wat experimenteren bleek ze met minder dan de helft toe te kunnen. Bij veel licht op b.v. krantenpapier wordt er ook veel teruggekaatst, en de letters verbleken ook, contrast neemt af dus...het lezen wordt alleen maar bemoeilijkt
Op straatmeubilair heb je zelf geen invloed, maar ik heb aan mezelf gemerkt dat naarmate ik ouder werd ik minder moeite had met het onderscheiden van de verschillen tussen gewoon maar kleurverschil of toch hoogteverschil. Op de ene of andere manier wordt heb ik de verschillen tussen die twee ergens onthouden. Een hoogte verschil zoals een stoeprand verraad zich bijvoorbeeld door straatvuil, zand, grasjes alles wat er maar door een beetje wind tegenaan geblazen kan worden. Let eens op hoe je zoontje reageert bij twijfel, en wijs hem eventueel op de verschillen die je zelf ziet tussen plat vlak met kleurverschil en hoogteverschillen.
Diepte zien zal lastig blijven, maar toch zal hij uiteindelijk wel afstanden kunnen schatten als hij ooit zelf op weg gaat naar de basisschool. Hoe? Geen idee, het is een kwestie van ervaring opdoen. Mama steekt pas over als de auto nog minstens zoveel bomen bij ons vandaan is.
Gewoon blijven observeren verder en grotendeels zelf uit laten zoeken wat hij wel en niet kan. (Zolang het niet echt gevaarlijk is natuurlijk) Als hij met vriendjes wil voetballen, laten gaan. Hij merkt vanzelf of het gaat of niet.
zaterdag 30 januari 2010 om 23:29
Oh, da's dan wel dubbel pech als je beiden slechtziend bent.
Overigens vraag ik ook wel 'ns ergens welke richting ik uit moet terwijl het bijna in m'n neus bijt en ik goeie ogen heb. Je bent in elk geval niet uniek in het naar de bekende weg vragen zelfs als je niet de reden noemt van waarom jij het niet kunt vinden.
Overigens vraag ik ook wel 'ns ergens welke richting ik uit moet terwijl het bijna in m'n neus bijt en ik goeie ogen heb. Je bent in elk geval niet uniek in het naar de bekende weg vragen zelfs als je niet de reden noemt van waarom jij het niet kunt vinden.
zaterdag 30 januari 2010 om 23:39
quote:elninjoo schreef op 30 januari 2010 @ 23:29:
Oh, da's dan wel dubbel pech als je beiden slechtziend bent.
Ja, zo zou je het kunnen noemen, ware het niet dat ik haar heb ontmoet toen we beiden een opleiding deden op een school voor blinden en slechtzienden. Dan kan je er van uitgaan dat we allebei iets mankeren , al kon jij dat dus onmogelijk weten.
Overigens vraag ik ook wel 'ns ergens welke richting ik uit moet...
Doe ik ook wel eens, met desnoods de plattegrond in de hand. Kennelijk wordt dat toch als normaler gezien dan vragen of iemand wil vertellen wat er op dat bord staat.
Oh, da's dan wel dubbel pech als je beiden slechtziend bent.
Ja, zo zou je het kunnen noemen, ware het niet dat ik haar heb ontmoet toen we beiden een opleiding deden op een school voor blinden en slechtzienden. Dan kan je er van uitgaan dat we allebei iets mankeren , al kon jij dat dus onmogelijk weten.
Overigens vraag ik ook wel 'ns ergens welke richting ik uit moet...
Doe ik ook wel eens, met desnoods de plattegrond in de hand. Kennelijk wordt dat toch als normaler gezien dan vragen of iemand wil vertellen wat er op dat bord staat.
maandag 1 februari 2010 om 15:29
Ja, ik fiets wel maar in hoofdzaak bij helder weer dan ook wel in het donker. En in de stad maar af en toe en dan nog buiten de spits en op routes zonder al te veel kruisingen.
Thijs, dit stukje had ik zelf kunnen schrijven. Ik heb op de fiets nog de meeste last van mijn mede-fietsers, die van alle kanten het fietspad opschieten. En bij regen begin ik er ook niet aan.
Ook ik heb littekens op mijn netvliezen als gevolg van toxoplasmose. Herken erg veel in je verhaal.
Thijs, dit stukje had ik zelf kunnen schrijven. Ik heb op de fiets nog de meeste last van mijn mede-fietsers, die van alle kanten het fietspad opschieten. En bij regen begin ik er ook niet aan.
Ook ik heb littekens op mijn netvliezen als gevolg van toxoplasmose. Herken erg veel in je verhaal.
dinsdag 2 februari 2010 om 19:46
Dit is een feit: bijna iedere keer als je iets gaat doen moet je je handicap bekend maken en hopen dat 'ze' daarin meegaan ofwel niet. Er wordt mij aangeraden een witte herkenningsstok te gebruiken, maar dat zie ik niet zitten. Ik neem nog foto's voor mijn plezier en ik wil nog in een boekenwinkel gaan, naar de bioscoop gaan, cursussen volgen. En bijna iedere keer komt mijn slechtziendheid daar bij te pas: ik probeer pas op het allerlaatste moment te vragen: ik gebruik mijn vergrootglas, mijn kijkertje om een nummer van een bus te ontcijferen. Maar als ik me wil inschrijven voor een cursus moet ik het er altijd bij zeggen want ik wil wel op voorhand weten of het haalbaar is: te veel licht maakt alles waziger, op een klein tv-scherm kan ik niet kijken. Als ik iets vraag op een station, of iets ivm. OV, zijn de meeste mensen bot, tja, dan vraag ik het maar niet meer tenzij het echt niet meer te doen is. Nee, de wereld hoeft niet aangepast te worden (of toch wel voor diegenen die nog slechter zien of niet meer zien) maar een beetje berip zou het al iets gemakkelijker maken.
zondag 7 februari 2010 om 22:28
voor Dummels
Ik kan me volledig aansluiten bij Thijs: hij vindt het allemaal wel vanzelf uit. Is mij ook gelukt... Mijn moeder begreep wel dat ik niet zo veel zag maar niet precies wat ik wel zag. Je zoon zal altijd in situaties komen waarop hij op zijn eigen interpretatie van zicht zal moeten kunnen vertrouwen, wanneer zijn zicht niet verbetert, En dat zal letterlijk met vallen en opstaan gebeuren.
Ik heb zelf al heel vroeg uitgevonden om mijn voeten van de traptrede of verhogingen te laten glijden. Gevolg is wel altijd kale hielen en neuzen op mijn schoenen.... Hopelijk herkent niemand me nu
Zo heb ik nog veel meer trucjes, waar ik mezelf vaak niet eens bewust van ben, totdat andere mensen me er op wijzen.
Zorg ervoor dat je niet teveel obstakels voor hem weg neemt; hij moet ook leren met zijn beperkingen omgaan en daar zelf oplossingen voor te bedenken; op school kan je hem ook niet altijd wijzen op hindernissen!
Ik kan me volledig aansluiten bij Thijs: hij vindt het allemaal wel vanzelf uit. Is mij ook gelukt... Mijn moeder begreep wel dat ik niet zo veel zag maar niet precies wat ik wel zag. Je zoon zal altijd in situaties komen waarop hij op zijn eigen interpretatie van zicht zal moeten kunnen vertrouwen, wanneer zijn zicht niet verbetert, En dat zal letterlijk met vallen en opstaan gebeuren.
Ik heb zelf al heel vroeg uitgevonden om mijn voeten van de traptrede of verhogingen te laten glijden. Gevolg is wel altijd kale hielen en neuzen op mijn schoenen.... Hopelijk herkent niemand me nu
Zo heb ik nog veel meer trucjes, waar ik mezelf vaak niet eens bewust van ben, totdat andere mensen me er op wijzen.
Zorg ervoor dat je niet teveel obstakels voor hem weg neemt; hij moet ook leren met zijn beperkingen omgaan en daar zelf oplossingen voor te bedenken; op school kan je hem ook niet altijd wijzen op hindernissen!
woensdag 10 februari 2010 om 22:13
quote:Courage schreef op 10 februari 2010 @ 19:22:
Ben vandaag bij de oogarts geweest. Alles is bekeken: netvlies, lens (i.v.m. staar/cataract), oogdruk en überhaupt hoe goed ik kan zien.
Alles dik in orde, Godzijdank.
Nou jij nog Gravinnetje!Fijn om dat te lezen. Nu nog duimen voor een goede afloop voor Gravinnetje.
Ben vandaag bij de oogarts geweest. Alles is bekeken: netvlies, lens (i.v.m. staar/cataract), oogdruk en überhaupt hoe goed ik kan zien.
Alles dik in orde, Godzijdank.
Nou jij nog Gravinnetje!Fijn om dat te lezen. Nu nog duimen voor een goede afloop voor Gravinnetje.
