Gezondheid
alle pijlers
Gezwel in mijn buik
vrijdag 11 september 2009 om 22:05
Vanochtend heb ik een bezoekje aan de huisarts gebracht. Ik heb namelijk al een paar maanden last van vage buikklachten.
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
Ik dacht dat het een nieuw pijntje was van mijn spastische darm, of galstenen. Of dat het psychosomatisch was.
Maar nee, dat is het allemaal niet. Ik blijk namelijk een gezwel in mijn buik te hebben. En mijn huisarts zegt dat het nogal groot is. En ook dat het van alles kan zijn: goedaardig, kwaadaardig, of een vleesboom. En het kan mijn baarmoeder zijn, mijn eierstokken of mijn darmen. Kortom: er zal nog veel onderzocht moeten worden. Ik moet waarschijnlijk over zo'n twee weken naar de internist.
En nu, nu zit ik hier. En ik weet eigenlijk niet wat ik voel, wat ik denk. Soms moet ik even huilen, en is het heel echt. En soms denk ik: "dit gaat niet over mij", en dan lijkt het zo onwerkelijk.
Laat het ALSJEBLIEFT goedaardig zijn....
En wat ik hiermee wil? Gewoon even mijn verhaal kwijt. En ik geloof dat ik behoefte heb aan wat steun....
zondag 18 oktober 2009 om 23:05
Ik vermoed dat ze door het slangetje eerst een verdoving toedienen, en later pijnbestrijding.
Dat dat niet één en hetzelfde stofje is.
Maar ik ben geen arts, heb weinig recht van spreken eigenlijk.
Weet wel dat mijn moeder voor haar knieoperatie ook een ruggenprik kreeg. Een dag later moest ze al oefeningen doen. Dus toen had ze weer gevoel, neem ik aan.
En maar weer een Is de vaas al vol?
Dat dat niet één en hetzelfde stofje is.
Maar ik ben geen arts, heb weinig recht van spreken eigenlijk.
Weet wel dat mijn moeder voor haar knieoperatie ook een ruggenprik kreeg. Een dag later moest ze al oefeningen doen. Dus toen had ze weer gevoel, neem ik aan.
En maar weer een Is de vaas al vol?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 18 oktober 2009 om 23:16
Ik heb dit even van internet geplukt maar Singalala kan inderdaad misschien meer iets uit de praktijk vertellen.
De ruggenprik
U wordt aangesloten op de bewakingsapparatuur. Uw bloeddruk wordt gemeten. Er wordt een infuusnaald ingebracht in een arm. Afhankelijk van de voorkeur van de anesthesioloog wordt u gevraagd te gaan zitten of op een zij te gaan liggen. De ruggenprik is niet pijnlijker dan een gewone injectie. Als de verdoving is ingespoten merkt u eerst dat uw benen warm worden en gaan tintelen. Later worden ze gevoelloos en slap evenals de rest van het onderlichaam. Gedurende de operatie blijft de anesthesioloog of de anesthesiemedewerker bij u. U blijft bij bewustzijn. Van de operatie ziet u niets; alles wordt afgedekt met doeken. Als u toch liever slaapt, dan kunt u om een licht slaapmiddel vragen.
Afhankelijk van het gebruikte medicijn kan het drie tot zes uur duren voordat de verdoving volledig is uitgewerkt. Met het uitwerken van de verdoving kan ook pijn optreden. Wacht niet te lang de verpleegkundige om een pijnstiller te vragen.
De ruggenprik
U wordt aangesloten op de bewakingsapparatuur. Uw bloeddruk wordt gemeten. Er wordt een infuusnaald ingebracht in een arm. Afhankelijk van de voorkeur van de anesthesioloog wordt u gevraagd te gaan zitten of op een zij te gaan liggen. De ruggenprik is niet pijnlijker dan een gewone injectie. Als de verdoving is ingespoten merkt u eerst dat uw benen warm worden en gaan tintelen. Later worden ze gevoelloos en slap evenals de rest van het onderlichaam. Gedurende de operatie blijft de anesthesioloog of de anesthesiemedewerker bij u. U blijft bij bewustzijn. Van de operatie ziet u niets; alles wordt afgedekt met doeken. Als u toch liever slaapt, dan kunt u om een licht slaapmiddel vragen.
Afhankelijk van het gebruikte medicijn kan het drie tot zes uur duren voordat de verdoving volledig is uitgewerkt. Met het uitwerken van de verdoving kan ook pijn optreden. Wacht niet te lang de verpleegkundige om een pijnstiller te vragen.
maandag 19 oktober 2009 om 00:08
quote:lieveranoniemm schreef op 18 oktober 2009 @ 09:05:
Over die therapeut, vind ik balen voor je, maar heb je dit ook tegen haar gezegd? Misschien doet ze het voor een bepaalde reden en kun je haar vragen dit toe te lichten?
Zeker als je al zo lang bij haar loopt en je er meestal wel baat bij hebt lijkt het me het proberen waard.
Mijn therapeut heeft dit soort gedrag vaker vertoond, en ik heb haar er ook al meerdere keren op aangesproken. Hierdoor werd het mij duidelijk dat ze dit niet om een bepaalde reden doet, maar dat ze sommige dingen gewoon echt niet aanvoelt.
Eerlijk gezegd zou ik er een boek over kunnen schrijven zo ongeveer. Er zijn daar meerdere dingen gebeurd waar ik mijn vraagtekens bij heb.
Daarnaast heeft ze een aantal kwaliteiten waarmee ze mij zeer geholpen heeft. Ik zou niet zijn waar ik nu ben zonder haar.
En tegelijkertijd is ze een zeer complex en bijzonder persoon (zowel in positieve als in negatieve zin).
De balans is tot nu toe voor mij altijd doorgeslagen naar de goede dingen die ze te bieden heeft. Maar ik merk dat het op dit moment doorslaat naar al die vraagtekens die ik al langer bij haar heb.
Over die therapeut, vind ik balen voor je, maar heb je dit ook tegen haar gezegd? Misschien doet ze het voor een bepaalde reden en kun je haar vragen dit toe te lichten?
Zeker als je al zo lang bij haar loopt en je er meestal wel baat bij hebt lijkt het me het proberen waard.
Mijn therapeut heeft dit soort gedrag vaker vertoond, en ik heb haar er ook al meerdere keren op aangesproken. Hierdoor werd het mij duidelijk dat ze dit niet om een bepaalde reden doet, maar dat ze sommige dingen gewoon echt niet aanvoelt.
Eerlijk gezegd zou ik er een boek over kunnen schrijven zo ongeveer. Er zijn daar meerdere dingen gebeurd waar ik mijn vraagtekens bij heb.
Daarnaast heeft ze een aantal kwaliteiten waarmee ze mij zeer geholpen heeft. Ik zou niet zijn waar ik nu ben zonder haar.
En tegelijkertijd is ze een zeer complex en bijzonder persoon (zowel in positieve als in negatieve zin).
De balans is tot nu toe voor mij altijd doorgeslagen naar de goede dingen die ze te bieden heeft. Maar ik merk dat het op dit moment doorslaat naar al die vraagtekens die ik al langer bij haar heb.
maandag 19 oktober 2009 om 10:04
Verana, ik lees al een tijdje mee en bewonder je moed en doorzettingsvermogen. Wil je ook heel veel succes en sterkte wensen met de komende operatie.
De ruggeprik die je krijgt is puur tegen de pijn na de operatie en heet een epiduraal. Er wordt een slangetje in de rug ingebracht en die wordt aangesloten op een infuuspomp. Daardoor wordt er continu medicatie toegediend die het operatiegebied verdooft. Je krijgt een buikoperatie en dat betekent dat het gevoel in je benen waarschijnlijk normaal is, omdat alleen het operatiegebied verdoofd wordt. Soms kan het zijn dat het gevoel inderdaad wat minder is, maar in principe moet het normaal zijn.
Het infuus en de catheter moeten er inblijven tot de epiduraal eruit is omdat deze als bijwerking heeft dat het gebied van de blaas vaak ook verdoofd is en je dus grote kans hebt niet meer te kunnen plassen. Het infuus is voor eventuele bijwerkingen van de epiduraal. De belangrijkste bijwerking is dat de bloeddruk wat laag kan worden en dan geven ze een zakje vocht via het infuus dat hij weer wat gaat stijgen.
De ruggeprik die je krijgt is puur tegen de pijn na de operatie en heet een epiduraal. Er wordt een slangetje in de rug ingebracht en die wordt aangesloten op een infuuspomp. Daardoor wordt er continu medicatie toegediend die het operatiegebied verdooft. Je krijgt een buikoperatie en dat betekent dat het gevoel in je benen waarschijnlijk normaal is, omdat alleen het operatiegebied verdoofd wordt. Soms kan het zijn dat het gevoel inderdaad wat minder is, maar in principe moet het normaal zijn.
Het infuus en de catheter moeten er inblijven tot de epiduraal eruit is omdat deze als bijwerking heeft dat het gebied van de blaas vaak ook verdoofd is en je dus grote kans hebt niet meer te kunnen plassen. Het infuus is voor eventuele bijwerkingen van de epiduraal. De belangrijkste bijwerking is dat de bloeddruk wat laag kan worden en dan geven ze een zakje vocht via het infuus dat hij weer wat gaat stijgen.
maandag 19 oktober 2009 om 16:41
jammer dat het zo loopt met die therapeut. Als je dit al meerdere keren hebt aangegeven en ze je niet begrijpt kun je je misschien inderdaad afvragen of het nog wel zin heeft.
Het is wel heel belangrijk dat zo iemand je begrijpt en dat je wat aan hebt. Heb je wel duidelijke behandeldoelen enzo waar je het zelf ook mee eens bent?
Het is wel heel belangrijk dat zo iemand je begrijpt en dat je wat aan hebt. Heb je wel duidelijke behandeldoelen enzo waar je het zelf ook mee eens bent?
maandag 19 oktober 2009 om 18:13
Ik ben net terug van een ziekenhuisbezoek aan een collega, die vorige week een ongeluk heeft gehad.
Ze heeft een dusdanig ernstige beenbreuk, dat het de vraag is of ze ooit weer normaal zal kunnen lopen.
Dit werkt even zo relativerend voor mij. Natuurlijk, in z'n eigen context is mijn operatie ook erg. Maar na 2 à 3 maanden zal ik weer normaal kunnen lopen en normaal mijn dingen kunnen doen. En zij misschien wel nooit meer....
voor mijn collega, ook al ziet ze het niet....
(ze weet niet eens dat ik hier schrijf)
Ze heeft een dusdanig ernstige beenbreuk, dat het de vraag is of ze ooit weer normaal zal kunnen lopen.
Dit werkt even zo relativerend voor mij. Natuurlijk, in z'n eigen context is mijn operatie ook erg. Maar na 2 à 3 maanden zal ik weer normaal kunnen lopen en normaal mijn dingen kunnen doen. En zij misschien wel nooit meer....
voor mijn collega, ook al ziet ze het niet....
(ze weet niet eens dat ik hier schrijf)
maandag 19 oktober 2009 om 18:23
@ Moonlight:
De vaas raakt al behoorlijk vol, maar er kan altijd nog wel ééntje bij! En anders heb ik nog wel een tweede vaas!
@ Sneeuwprinses:
Bedankt voor je reactie! Je legt zeer duidelijk uit hoe het in elkaar zit, ik heb nu helder hoe het zal gaan!
@ Lieveranoniemm:
We hadden eerst heel duidelijke behandeldoelen, maar die zijn in de loop van de therapie eigenlijk wat vervaagt. In beginsel was ik er zelf zeker mee eens. Een aantal van die doelen heb ik ook zeker gehaald, maar niet allemaal.
Ik begin me ook serieus af te vragen of het nog zin heeft naar deze therapeut te gaan. Ik ga waarschijnlijk de laatste afspraak voor de operatie afzeggen. Hierna heb ik 2 maanden geen therapie, door die herstelperiode na de operatie. In januari hoop ik dan te weten wat ik met de therapie wil.
De vaas raakt al behoorlijk vol, maar er kan altijd nog wel ééntje bij! En anders heb ik nog wel een tweede vaas!
@ Sneeuwprinses:
Bedankt voor je reactie! Je legt zeer duidelijk uit hoe het in elkaar zit, ik heb nu helder hoe het zal gaan!
@ Lieveranoniemm:
We hadden eerst heel duidelijke behandeldoelen, maar die zijn in de loop van de therapie eigenlijk wat vervaagt. In beginsel was ik er zelf zeker mee eens. Een aantal van die doelen heb ik ook zeker gehaald, maar niet allemaal.
Ik begin me ook serieus af te vragen of het nog zin heeft naar deze therapeut te gaan. Ik ga waarschijnlijk de laatste afspraak voor de operatie afzeggen. Hierna heb ik 2 maanden geen therapie, door die herstelperiode na de operatie. In januari hoop ik dan te weten wat ik met de therapie wil.
maandag 19 oktober 2009 om 23:54
@verana: hoe gaat het met je? kun je het allemaal nog een beetje bolwerken? Wat lastig dat er zowel positieve als negatieve punten zijn aan je therapeut. Is het niet een idee, om naar je operatie/herstel toch op zoek te gaan naar een andere therapeut? Je hebt begrip nu even heel hard nodig en dat zij je dat niet kan geven is heel naar maar wel een gebrek van haar kant en dat ligt dus niet aan jou!
Wat vervelend van je collega, ik kan mij voorstellen dat zoiets relativerend werkt, maar dat maakt jouw situatie niet minder erg/pijnlijk.
Veel sterkte
Wat vervelend van je collega, ik kan mij voorstellen dat zoiets relativerend werkt, maar dat maakt jouw situatie niet minder erg/pijnlijk.
Veel sterkte
dinsdag 20 oktober 2009 om 00:41
Ja, rare wezens zijn het. Ik heb soms het idee dat een aantal van hen zelf rijp is voor uitgebreide therapie. Die van mij op sommige punten in ieder geval wel
@ Newstylista:
Bedankt voor je lieve woorden! Ik kijk in januari of ik verder wil met mijn huidige therapeut. Dan beslis ik ook of ik een ander wil zoeken. Is ook even afhankelijk van hoe ik reageer op de gevolgen van de baarmoederverwijdering.
Ik zit in de eindfase van mijn therapie, dus voor de punten waarvoor ik bij mijn huidige therapeut ben, hoef ik in principe geen nieuwe meer te zoeken.
Als ik een nieuwe zoek, is het puur om de baarmoederverwijdering een plaats te geven. Maar misschien ben ik ook sterk genoeg om dat op eigen kracht te kunnen.
@ Newstylista:
Bedankt voor je lieve woorden! Ik kijk in januari of ik verder wil met mijn huidige therapeut. Dan beslis ik ook of ik een ander wil zoeken. Is ook even afhankelijk van hoe ik reageer op de gevolgen van de baarmoederverwijdering.
Ik zit in de eindfase van mijn therapie, dus voor de punten waarvoor ik bij mijn huidige therapeut ben, hoef ik in principe geen nieuwe meer te zoeken.
Als ik een nieuwe zoek, is het puur om de baarmoederverwijdering een plaats te geven. Maar misschien ben ik ook sterk genoeg om dat op eigen kracht te kunnen.
dinsdag 20 oktober 2009 om 15:40
Ja dat denk ik ook serieus hoor Verana. Als ik bij de GGZ die lui door de gang zie lopen denk ik: Wie is er nou raar?
Denk dat ze door al die negativiteit van de clienten zelf ook een beetje zuur / cynisch worden.
Gelukkig vallen die van mij erg mee, wil graag bij ze blijven.
Eén verpleegster van de PAAZ opname destijds (die WEL leuk was) werkt nu ook als SPV-er. Zij is ook echt minder leuk geworden, kan zien dat ze het zwaar heeft. Ik bedoel: ze had zo'n vrolijke uitstraling en dat is nu weg.
Bij ons op de GGZ (die in het ziekenhuis zit) stinkt het ook zo ontzettend. (Bah ik moet morgen weer heen....)
Altijd blij als ik weer buiten sta.
Oh en weer een voor je verzameling.
Denk dat ze door al die negativiteit van de clienten zelf ook een beetje zuur / cynisch worden.
Gelukkig vallen die van mij erg mee, wil graag bij ze blijven.
Eén verpleegster van de PAAZ opname destijds (die WEL leuk was) werkt nu ook als SPV-er. Zij is ook echt minder leuk geworden, kan zien dat ze het zwaar heeft. Ik bedoel: ze had zo'n vrolijke uitstraling en dat is nu weg.
Bij ons op de GGZ (die in het ziekenhuis zit) stinkt het ook zo ontzettend. (Bah ik moet morgen weer heen....)
Altijd blij als ik weer buiten sta.
Oh en weer een voor je verzameling.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 20 oktober 2009 om 16:54
zaterdag 24 oktober 2009 om 15:16
Verana, hoe voel je je?
Kun je wat rust vinden, dit weekend?
Wat ik ineens bedenk: is de arts in het ziekenhuis op de hoogte van je psychiatrische achtergrond?
Lijkt me fijn als je tijdens of na de opnamen mogelijkheid hebt om iets te slikken als de gevoelens je teveel worden. Iets kalmerends, als het nodig is, bedoel ik.
Kun je wat rust vinden, dit weekend?
Wat ik ineens bedenk: is de arts in het ziekenhuis op de hoogte van je psychiatrische achtergrond?
Lijkt me fijn als je tijdens of na de opnamen mogelijkheid hebt om iets te slikken als de gevoelens je teveel worden. Iets kalmerends, als het nodig is, bedoel ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 18:16
Nee, ik kan niet echt rust vinden. Het probleem is, dat ik steeds weer nieuwe dingen bedenk die ik nog even wil kopen, dingen die ik nog even wil doen voor de operatie en de verhuizing.
Het probleem is ook, dat ik zo verschrikkelijk mijn dag- en nachtritme heb verlegd sinds ik minder werk door dit hele medische gedoe. Dus begin ik mijn dagen gewoon veel te laat, waardoor ik voor mijn gevoel voortdurend achter de feiten aanloop.
Ik hoop dat het uur extra dat we vannacht hebben (door de wintertijd die vannacht ingaat), me zal helpen om weer een beetje een normaal ritme te krijgen. En maandag moet ik om 7 uur opstaan, dus wellicht helpt dat ook.
(als ik dan tenminste niet dinsdag weer heel lang in bed blijf liggen)
Ik heb in het ziekenhuis niet verteld over mijn psychische problematiek. Bewust, omdat ik niet gelijk bekend wil staan als iemand met veel problemen waar extra rekening mee moet worden gehouden (en daar heb ik zo'n hekel aan).
Verder heb ik ook het idee dat ik sterk genoeg ben inmiddels om met mijn gevoelens en emoties om te kunnen gaan.
En ik heb het ook niet gezegd omdat mijn moeder bij die gesprekken zat. Ik wil niet dat zij hoort / weet hoe moeilijk ik het weleens heb gehad. Daar gaat ze dan op een manier mee om, wat niet goed voor mij is.
Maar ik heb zoiets van, als het mij toch boven het hoofd groeit, kan ik altijd om iets kalmerends vragen. En mocht het nodig zijn, toch iets over mijn achtergrond vertellen.
En voor na de ziekenhuisopname: mijn huisarts weet wel veel over mij, dus bij hem kan ik zo kalmeringsmiddelen krijgen, mocht het nodig zijn.
Het probleem is ook, dat ik zo verschrikkelijk mijn dag- en nachtritme heb verlegd sinds ik minder werk door dit hele medische gedoe. Dus begin ik mijn dagen gewoon veel te laat, waardoor ik voor mijn gevoel voortdurend achter de feiten aanloop.
Ik hoop dat het uur extra dat we vannacht hebben (door de wintertijd die vannacht ingaat), me zal helpen om weer een beetje een normaal ritme te krijgen. En maandag moet ik om 7 uur opstaan, dus wellicht helpt dat ook.
(als ik dan tenminste niet dinsdag weer heel lang in bed blijf liggen)
Ik heb in het ziekenhuis niet verteld over mijn psychische problematiek. Bewust, omdat ik niet gelijk bekend wil staan als iemand met veel problemen waar extra rekening mee moet worden gehouden (en daar heb ik zo'n hekel aan).
Verder heb ik ook het idee dat ik sterk genoeg ben inmiddels om met mijn gevoelens en emoties om te kunnen gaan.
En ik heb het ook niet gezegd omdat mijn moeder bij die gesprekken zat. Ik wil niet dat zij hoort / weet hoe moeilijk ik het weleens heb gehad. Daar gaat ze dan op een manier mee om, wat niet goed voor mij is.
Maar ik heb zoiets van, als het mij toch boven het hoofd groeit, kan ik altijd om iets kalmerends vragen. En mocht het nodig zijn, toch iets over mijn achtergrond vertellen.
En voor na de ziekenhuisopname: mijn huisarts weet wel veel over mij, dus bij hem kan ik zo kalmeringsmiddelen krijgen, mocht het nodig zijn.
zaterdag 24 oktober 2009 om 18:22
Over 6 dagen de operatie!
Ik moet zeggen dat ik er inmiddels ook wel aan toe ben. Ik begin meer pijn te krijgen, en ook meer last van mijn maag en darmen (die in de knel zitten door de grootte van de vleesbomen). Ik heb ook het idee dat de vleesbomen wat gegroeid zijn.
Ik ben ook gewoon zat van het wachten op de operatie. En moe van alle voorbereidingen voor de operatie en vooral voor de verhuizing.
Het bijzondere is, dat de laatste nacht voor de operatie ook gelijk de laatste nacht zal zijn in mijn oude huis. Als ik 's ochtends mijn oude huis uitstap om naar het ziekenhuis te gaan, zal ik er dus ook niet meer terugkomen om te wonen.
Het is echt niet te geloven hoe gelijktijdig het allemaal loopt. Blijkbaar moet ik de overgang van mijn oude naar mijn nieuwe huis (of misschien wel: van mijn oude naar mijn nieuwe leven) met veel heftigheid en toestanden doen.
Oh ja: ik neem ook internet in het ziekenhuis, dus als ik ertoe in staat ben, houd ik jullie vanuit mijn ziekenhuisbed op de hoogte!
Ik moet zeggen dat ik er inmiddels ook wel aan toe ben. Ik begin meer pijn te krijgen, en ook meer last van mijn maag en darmen (die in de knel zitten door de grootte van de vleesbomen). Ik heb ook het idee dat de vleesbomen wat gegroeid zijn.
Ik ben ook gewoon zat van het wachten op de operatie. En moe van alle voorbereidingen voor de operatie en vooral voor de verhuizing.
Het bijzondere is, dat de laatste nacht voor de operatie ook gelijk de laatste nacht zal zijn in mijn oude huis. Als ik 's ochtends mijn oude huis uitstap om naar het ziekenhuis te gaan, zal ik er dus ook niet meer terugkomen om te wonen.
Het is echt niet te geloven hoe gelijktijdig het allemaal loopt. Blijkbaar moet ik de overgang van mijn oude naar mijn nieuwe huis (of misschien wel: van mijn oude naar mijn nieuwe leven) met veel heftigheid en toestanden doen.
Oh ja: ik neem ook internet in het ziekenhuis, dus als ik ertoe in staat ben, houd ik jullie vanuit mijn ziekenhuisbed op de hoogte!
zaterdag 24 oktober 2009 om 18:47
Ik zit trouwens midden in mijn laatste vruchtbare periode. Ik had gisteren een vriendin op bezoek, en de humor was niet van de lucht.
We hadden allerlei plannetjes bedacht hoe ik aan een man kon komen om mij nu gelijk, meteen, zwanger te maken. Op een humoristische manier dus hè.
Ik heb het hier lang zo moeilijk niet mee als met mijn laatste menstruatie. Het is wel een raar idee, dat dit de allerlaatste mogelijkheid is om zwanger te raken.
Maar verder heb ik er geen verdriet over. Meer een soort zacht, beetje melancholisch gevoel.
En trouwens: met die enorme vleesbomen van mij is het ten eerste lastiger om zwanger te raken, en ten tweede lastiger om de zwangerschap te voldragen. Dus nu nog zwanger raken is gewoon ook geen reeële optie.
We hadden allerlei plannetjes bedacht hoe ik aan een man kon komen om mij nu gelijk, meteen, zwanger te maken. Op een humoristische manier dus hè.
Ik heb het hier lang zo moeilijk niet mee als met mijn laatste menstruatie. Het is wel een raar idee, dat dit de allerlaatste mogelijkheid is om zwanger te raken.
Maar verder heb ik er geen verdriet over. Meer een soort zacht, beetje melancholisch gevoel.
En trouwens: met die enorme vleesbomen van mij is het ten eerste lastiger om zwanger te raken, en ten tweede lastiger om de zwangerschap te voldragen. Dus nu nog zwanger raken is gewoon ook geen reeële optie.
zaterdag 24 oktober 2009 om 21:00
Goed dat je er nog redelijk nuchter tegenaan kijkt, tegen de niet-zwangerschap.
Begrijpelijk dat je niets gezegd hebt over de psychiatrie. Misschien reageer jij op dit moment net als ieder ander ('gezond') mens. Of juist verstandiger, omdat dit niet voor het eerst is dat je met jezelf te maken krijgt.
Snap je wat ik bedoel... sommigen van jouw leeftijd hebben altijd gewerkt, gerend, gevlogen en nog nooit echt hoeven stilstaan bij basale dingen. Als je dan ziek wordt is de klap heel anders.
Jij hebt bepaalde dingen al meegemaakt en verwerkt. Dat maakt dit niet erger of minder erg, maar je zult er anders in staan.
Raar van dat verhuizen en operatie tegelijk. Laat het maar gewoon gebeuren. Je hebt nog 6 dagen om van je oude huis afscheid te nemen. En je verandert niet van stad of buurt, dat scheelt.
Handig dat ze internet hebben. Je zult je wel gaan vervelen misschien, zodra je je iets beter voelt. Hebben je ouders ook internet?
Ik zou ook geen rust hebben als ik jou was. Dat verschuiven van het ritme... is dat echt een probleem nu? Denk dat je er niet mee hoeft te zitten... straks is je ritme sowieso even weg als je die operatie krijgt, denk ik.
Misschien heeft je lijf daarna wel heel veel slaap nodig... dan maakt het ook niet uit wat je nu gewend bent.
Weer een
Begrijpelijk dat je niets gezegd hebt over de psychiatrie. Misschien reageer jij op dit moment net als ieder ander ('gezond') mens. Of juist verstandiger, omdat dit niet voor het eerst is dat je met jezelf te maken krijgt.
Snap je wat ik bedoel... sommigen van jouw leeftijd hebben altijd gewerkt, gerend, gevlogen en nog nooit echt hoeven stilstaan bij basale dingen. Als je dan ziek wordt is de klap heel anders.
Jij hebt bepaalde dingen al meegemaakt en verwerkt. Dat maakt dit niet erger of minder erg, maar je zult er anders in staan.
Raar van dat verhuizen en operatie tegelijk. Laat het maar gewoon gebeuren. Je hebt nog 6 dagen om van je oude huis afscheid te nemen. En je verandert niet van stad of buurt, dat scheelt.
Handig dat ze internet hebben. Je zult je wel gaan vervelen misschien, zodra je je iets beter voelt. Hebben je ouders ook internet?
Ik zou ook geen rust hebben als ik jou was. Dat verschuiven van het ritme... is dat echt een probleem nu? Denk dat je er niet mee hoeft te zitten... straks is je ritme sowieso even weg als je die operatie krijgt, denk ik.
Misschien heeft je lijf daarna wel heel veel slaap nodig... dan maakt het ook niet uit wat je nu gewend bent.
Weer een
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 24 oktober 2009 om 22:08
Ik snap wat je bedoelt hoor. Het is inderdaad niet de eerste keer dat ik met tegenslag te maken krijg, of dat ik mezelf onder ogen moet zien. Dat ik met mijn neus gedrukt word op de meest basale dingen. Dus wat dat betreft is het wel "bekend" terrein.
Bij mijn ouders heb ik ook internet, dus dan kan ik ook gewoon forummen! Ik denk wel minder dan ik nu doe, omdat ik misschien te moe ben om teveel achter de computer te zitten. En ook omdat mijn moeder me zeker in de gaten zal houden als ik achter de computer zit, omdat ze bang is dat ik de computer laat crashen (ik doe niets raars hoor, maar zij doet gewoon heel neurotisch altijd over die computer).
Eind november zit ik misschien wel een tijdje zonder internet, omdat mijn aansluiting dan overgaat van het oude naar het nieuwe huis. Ik hoop dat dit in één keer goed gaat, maar dit is helaas niet altijd zo.
En wat mijn ritme betreft, heb je misschien wel gelijk. Na de operatie zal mijn ritme sowieso anders worden, waarschijnlijk veel slapen. Of misschien slaap ik juist heel slecht in het ziekenhuis.
Jij ook nog een voor je verzameling!
Bij mijn ouders heb ik ook internet, dus dan kan ik ook gewoon forummen! Ik denk wel minder dan ik nu doe, omdat ik misschien te moe ben om teveel achter de computer te zitten. En ook omdat mijn moeder me zeker in de gaten zal houden als ik achter de computer zit, omdat ze bang is dat ik de computer laat crashen (ik doe niets raars hoor, maar zij doet gewoon heel neurotisch altijd over die computer).
Eind november zit ik misschien wel een tijdje zonder internet, omdat mijn aansluiting dan overgaat van het oude naar het nieuwe huis. Ik hoop dat dit in één keer goed gaat, maar dit is helaas niet altijd zo.
En wat mijn ritme betreft, heb je misschien wel gelijk. Na de operatie zal mijn ritme sowieso anders worden, waarschijnlijk veel slapen. Of misschien slaap ik juist heel slecht in het ziekenhuis.
Jij ook nog een voor je verzameling!
zondag 25 oktober 2009 om 09:36
Verana, vergeet niet oordoppen mee te nemen naar het ziekenhuis. En als je niet kunt slapen moet je gewoon om "hulp" vragen. Een slaappil (neem dan bijvoorbeeld de helft), of wat druppeltjes ofzo. Slapen is echt belangrijk.
Haha, ik had alleen maar electronica naast mijn bed. Mobiel, een blackberry van de zaak (lekker emailtjes versturen) en een ipod touch waarmee ik kon internetten. Werkt niet echt makkelijk, maar ok! Bedenk je namelijk wel dat een laptop waarschijnlijk warm en zwaar is op je wond. Ik had eigenlijk zo'n tafel-kussentje willen hebben van de ikea, maar die ipod werkte uiteindelijk ook.
Heel veel sterkte de komende week, hoop dat je je nog een beetje kunt ontspannen.
Haha, ik had alleen maar electronica naast mijn bed. Mobiel, een blackberry van de zaak (lekker emailtjes versturen) en een ipod touch waarmee ik kon internetten. Werkt niet echt makkelijk, maar ok! Bedenk je namelijk wel dat een laptop waarschijnlijk warm en zwaar is op je wond. Ik had eigenlijk zo'n tafel-kussentje willen hebben van de ikea, maar die ipod werkte uiteindelijk ook.
Heel veel sterkte de komende week, hoop dat je je nog een beetje kunt ontspannen.
