Gezondheid
alle pijlers
je kind onder narcose
zaterdag 28 december 2013 om 22:30
Ons kind zijn tongriempje hoefde alleen maar gekliefd te worden tijdens een roesje en ik zat al te grienen in de wachtruimte.
Vraag het net even aan man hoe het ook al weer bij hem was, hij was bij hem tot in de ok. Hij vertelt dat hij het ook een moeilijk moment vond, hij moest zich verzetten tegen de tranen.
Wij watjes.
Vraag het net even aan man hoe het ook al weer bij hem was, hij was bij hem tot in de ok. Hij vertelt dat hij het ook een moeilijk moment vond, hij moest zich verzetten tegen de tranen.
Wij watjes.
zaterdag 28 december 2013 om 22:43
zaterdag 28 december 2013 om 22:45
Ik heb het nu al meerdere keren meegemaakt. Bij 2 van mijn kinderen. En het is elke keer weer slikken. Begin januari mag mijn jongste weer. Het is voor buisjes en maar een paar minuten, maar dan heb ik nog moeite om mijn tranen binnen te houden.
Toen ze bloed moesten prikken bij mijn 3 weken oude baby, toen heb ik daar echt een potje zitten brullen. Kind gaf geen kik.
Toen ze bloed moesten prikken bij mijn 3 weken oude baby, toen heb ik daar echt een potje zitten brullen. Kind gaf geen kik.
zaterdag 28 december 2013 om 23:08
Ik hou me goed totdat ze volledig weg is en ik haar op tafel heb gelegd.
Daarna ga ik heel hard huilen. Laatste keer vertelde ik aan verpleegster die me naar buiten liep welke ingreep ze moesten doen. Het verlies van controle, de angst dat ze het verkeerde doen... Ik vond het vreselijk. En dan moeten we van de zomer weer.
Daarna ga ik heel hard huilen. Laatste keer vertelde ik aan verpleegster die me naar buiten liep welke ingreep ze moesten doen. Het verlies van controle, de angst dat ze het verkeerde doen... Ik vond het vreselijk. En dan moeten we van de zomer weer.
zaterdag 28 december 2013 om 23:33
Mijn dochtertje was nog geen twee maanden oud toen ze geopereerd moest worden (nieren). Ik heb haar op weg van de verpleegafdeling naar de OK gedragen, verpleegster liep er maar naast met een leeg wiegje. Toen we in de OK waren en ik haar moest neerleggen, voelde ik een bijna lichamelijke weerstand. Ik moest mezelf echt pushen om haar toch neer te leggen.
Daarna, misselijk, angstzweet, operatie geslaagd en dan nog bijkomen. Heb de nacht niet geslapen van de adrenaline. Nachten erna nog allerlei nare dromen, pas toen was ik klaar ermee.
Maar goed, het helpt ook niet als het zo'n kleintje is, je het al vanaf de 20 weken echo weet en dat je nog kort geleden bevallen bent.
Daarna, misselijk, angstzweet, operatie geslaagd en dan nog bijkomen. Heb de nacht niet geslapen van de adrenaline. Nachten erna nog allerlei nare dromen, pas toen was ik klaar ermee.
Maar goed, het helpt ook niet als het zo'n kleintje is, je het al vanaf de 20 weken echo weet en dat je nog kort geleden bevallen bent.
if we all light up, we can scare away the dark...
zaterdag 28 december 2013 om 23:50
Ik vind het heel lastig, vooral toen mijn jongste geopereerd werd, ze was 10 maanden de eerste keer en ik vond het vreselijk, vooral omdat ze zich zo verzette tegen de narcose. Toen ze de 2 e keer geopereerd moest worden zei de anesthesist dat als ze ooit nog eens geopereerd moet worden, ze op de zaal al een prikje krijgt waar ze rustig van wordt, want dit was echt zielig.
Ze laten ouders niet voor niets een papier ondertekenen waarin staat dat je zodra je kind onder narcose is, de anesthesiekamer moet verlaten, het voelt gewoon tegennatuurlijk om je kind achter te laten.
Ze laten ouders niet voor niets een papier ondertekenen waarin staat dat je zodra je kind onder narcose is, de anesthesiekamer moet verlaten, het voelt gewoon tegennatuurlijk om je kind achter te laten.
zaterdag 28 december 2013 om 23:52
Bij mijn oudste dochter mocht ik niet mee naar de OK toen ze haar arm had gebroken op het KDV. Ze was vanuit het KDV naar de EHBO gebracht en ik kwam later binnen. Ik ben haast van mijn stokje gegaan op de EHBO toen ik haar daar met haar gebroken arm zag zitten. Men vond het niet zo verstandig om mij mee naar de OK te laten gaan.
Een paar jaar later had mijn jongste dochter haar elleboog uit de kom die onder narcose gezet moest worden. Toen ben ik wel mee geweest, maar dat was geen fijne ervaring. Ze had waarschijnlijk een te hoge dosering pre-medicatie gehad, waardoor ze bij de toediening van de narcose heel raar begon te schokken en lijkbleek wegtrok. Het personeel reageerde wat paniekerig en ik werd direct weggestuurd. Mij werd verzekerd dat er niks aan de hand was en dat was uiteindelijk ook zo, maar ik zat enorm in de rats.
Een paar jaar later had mijn jongste dochter haar elleboog uit de kom die onder narcose gezet moest worden. Toen ben ik wel mee geweest, maar dat was geen fijne ervaring. Ze had waarschijnlijk een te hoge dosering pre-medicatie gehad, waardoor ze bij de toediening van de narcose heel raar begon te schokken en lijkbleek wegtrok. Het personeel reageerde wat paniekerig en ik werd direct weggestuurd. Mij werd verzekerd dat er niks aan de hand was en dat was uiteindelijk ook zo, maar ik zat enorm in de rats.
zaterdag 28 december 2013 om 23:55
Tja, gelukkig maar twee kids. Oudste kreeg ooit een plaatselijke verdoving voor iets ieniemienies, kind nergens last van ik janken. Gevolg: "Mam als ik nog ooit iets heb gaat pap mee hoor, schaam me dood" heeft oudste volgehouden tot dat oudste in het ziekenhuis lag (niet meer thuiswonend) men niet wist wat er was maar oudste iemand nodig had die voor haar ging schelden en vechten. Bleek dat als kind geen scheldende en tierende moeder had gehad oudste de spoed operatie niet had gehad en 24 uren later had kunnen sterven.
Jongste is begonnen in het ziekenhuis waarbij moeder per ongeluk 5 dagen niet bij bewustzijn was en als schop na nog in de dagboekjes moest lezen: "vader is veel te optimistisch en moeder heeft geen belangstelling". Maar jongste is alleen onder narcose geweest voor hele kleine dingetjes en ja moeders jankte nog steeds en vader was nog steeds te optimistisch.
Blijft gewoon kwetsbaar en eng je kind onder narcose.
Jongste is begonnen in het ziekenhuis waarbij moeder per ongeluk 5 dagen niet bij bewustzijn was en als schop na nog in de dagboekjes moest lezen: "vader is veel te optimistisch en moeder heeft geen belangstelling". Maar jongste is alleen onder narcose geweest voor hele kleine dingetjes en ja moeders jankte nog steeds en vader was nog steeds te optimistisch.
Blijft gewoon kwetsbaar en eng je kind onder narcose.
zaterdag 28 december 2013 om 23:57
Nou zelf ben ik ook geen held met bloed,maar mijn dochter vind me zo rustig dus vraagt ze mij altijd,laats was ze aan haar knie geopereerd en zo n 3 uur onder het mes geweest,als ik dan bij haar bed zit als ze uit de narcose komt vind ik nog het vervelends,de pijn en kou die ze had trillend op het bed.
zondag 29 december 2013 om 00:02
Vorige week m'n zoontje van bijna 4 naar de OK gebracht voor een kleine ingreep. Ondanks dat ik een rustig/nuchter type ben speelden zich van tevoren de meest akelige scenario's door mijn hoofd. Maar gelukkig lukte het me te vertrouwen op een probleemloze operatie. Er was geen enkele reden waarom het niet goed zou gaan. Mijn zoontje was ook heel kalm en liet alles rustig op zich af komen. Zo rustig dat zelfs de arts zich er over verbaasde. "Maar," zei hij, "als moeder rustig is, brengt zij die rust over op het kind".
Het moment dat mijn zoontje het kapje van zijn gezicht wilde duwen voordat hij in slaap viel vond ik wel "even slikken".
Het moment dat mijn zoontje het kapje van zijn gezicht wilde duwen voordat hij in slaap viel vond ik wel "even slikken".
zondag 29 december 2013 om 00:08
tweeëntwintig jaar geleden werd mijn toen 3 weken oude baby geopereerd aan een liesbreuk. Niets geen rooming- in toendertijd. De eerste dag brengen, de tweede dag operatie en de derde dag ophalen. Ik ben zoveel mogelijk bij hem geweest, maar ik kon 's nachts niet blijven slapen. de volgende dag hebben ze hem naar de ok gebracht, ik kwam pas in het ziekenhuis toen alles al achter de rug was. Wat heb ik dit vreselijk gevonden, maar toen ging dat zo in het ziekenhuis hier. Ik voel me er nu nog schuldig onder. Later is hij nog een aantal keer geopereerd vanaf een jaar of twee, ik ben niet meer van zijn zijde geweken. Maar dit was wel allemaal poliklinisch.
zondag 29 december 2013 om 00:14
Op zich geen last van. Wel van de doctoren en verplegers die allemaal schijnbaar het beste weten hoe ik met mijn kind om moet gaan. Grrrrr. Mijn zoon is autistisch en behoeft een bepaalde aanpak om hem rustig te houden. Verder heb ik een hekel aan liegen dus als ze al beginnen met "het doet geen pijn hoor" dan schiet ik al uit mijn panty's. De keer daarop vertrouwt hij mij niet meer. Hij moet het vertrouwen hebben dat ik hem altijd de waarheid vertel. En ja soms doet het pijn maar wat moet dat moet. Ik ben echt een mamma tijger. Wat moet dat moet maar wel zodat het kind er op de rustigste manier in gaat. Als ze me mijn gang laten gaan krijg ik ook eigenlijk altijd complimenten. Over liegen... laatste keer een narcotiseur... en nu de muizenmelk...Eh watte???? Mijn kind meteen helemaal over de rooie. Sukkel die dokter. Heb mijn zoon snel weer rustig gekregen door te doen alsof die "gekke dokter" een gek grapje maakte. Een verpleegster had 'm gelukkig meteen door en deed mee.
Vind dat het medisch personeel zich wat dat betreft wel eens wat meer aan de ouders gelegen mogen laten liggen. Het gaat gelukkig steeds meer de goede kant op.
Vind dat het medisch personeel zich wat dat betreft wel eens wat meer aan de ouders gelegen mogen laten liggen. Het gaat gelukkig steeds meer de goede kant op.
zondag 29 december 2013 om 00:17
Tegenwoordig mag 1 ouder blijven slapen bij het kind is wel prettiger.quote:daisymadelief schreef op 29 december 2013 @ 00:08:
tweeëntwintig jaar geleden werd mijn toen 3 weken oude baby geopereerd aan een liesbreuk. Niets geen rooming- in toendertijd. De eerste dag brengen, de tweede dag operatie en de derde dag ophalen. Ik ben zoveel mogelijk bij hem geweest, maar ik kon 's nachts niet blijven slapen. de volgende dag hebben ze hem naar de ok gebracht, ik kwam pas in het ziekenhuis toen alles al achter de rug was. Wat heb ik dit vreselijk gevonden, maar toen ging dat zo in het ziekenhuis hier. Ik voel me er nu nog schuldig onder. Later is hij nog een aantal keer geopereerd vanaf een jaar of twee, ik ben niet meer van zijn zijde geweken. Maar dit was wel allemaal poliklinisch.
tweeëntwintig jaar geleden werd mijn toen 3 weken oude baby geopereerd aan een liesbreuk. Niets geen rooming- in toendertijd. De eerste dag brengen, de tweede dag operatie en de derde dag ophalen. Ik ben zoveel mogelijk bij hem geweest, maar ik kon 's nachts niet blijven slapen. de volgende dag hebben ze hem naar de ok gebracht, ik kwam pas in het ziekenhuis toen alles al achter de rug was. Wat heb ik dit vreselijk gevonden, maar toen ging dat zo in het ziekenhuis hier. Ik voel me er nu nog schuldig onder. Later is hij nog een aantal keer geopereerd vanaf een jaar of twee, ik ben niet meer van zijn zijde geweken. Maar dit was wel allemaal poliklinisch.
zondag 29 december 2013 om 00:20
Toen mijn oudste 5 maanden was en onder narcose onderzocht moest worden vanwege een kwaadaardige epilepsie, vond ik het doodeng. Maar gelukkig kwam hij telkens weer bij en ook zijn epilepsie ging binnen een paar maanden over. Hij had een gezonde jeugd. Tot hij op zijn 12e ineens een onbehandelbare soort epilepsie kreeg. Inmiddels is hij 16. Af en toe vergeet ik de oma's in te lichten als we weer een ambulance hebben moeten laten komen om hem plat te spuiten. Ik had nooit gedacht dat het zou wennen.
zondag 29 december 2013 om 01:34
Het is niet op 2 handen te tellen hoevaak wij een kind onder narcose hebben moeten laten gaan. Paar keer kort voor buisjes en amandelen, meerdere keren voor specialistische operaties. Ik vind het vreselijk dat onder narcose brengen, die risico's die aan dat specifieke stukje van de ingreep kleven. Ze zijn ook elke keer banger, doordat ze weten dat ze naderhand pijn hebben en hondsberoerd zijn. En de laatste keer kregen ze ons kind heel moeilijk wakker, die 3 kwartier waren ook verschrikkelijk. Het is mijn hobby niet.
