Katheter? Vleesboom? Ziekenhuis?

Hey allemaal,

Ik wil echt even mijn ei kwijt hoor. Ik kon vanochtend ineens niet meer plassen. Nu heb ik dat al langer s'ochtends, dat het wat moeizaam gaat. Lang duurt voordat mijn blaas leeg is en ik moest er ook vaak flink voor persen.
De rest van de dag had ik daar nooit meer last van. Ik had het daar twee weken geleden al eens met de huisarts over gehad maar zij had niet echt een idee wat het kon zijn en er speelden toen ook andere dingen dus we zijn er verder niet op door gegaan.
Afijn, ik dus de huisarts gebeld vanochtend en mocht urine komen inleveren. Daar bleek niets uit, geen blaasontsteking. Ze wilden me al afschepen met een paracetemolletje maar dat pikte ik niet. Ik stond erop mijn dokter te zien. Gelukkig kon dat ook.

Na lang wachten had ze tijd ( haar lunchpauze, arme vrouw ) en ze heeft een echo gemaakt. Mijn blaas was enorm vol ( goh ) en moest eerst leeg. Dus een katheter gekregen. Dat voelde niet lekker maar toch ook wel want de blaas werd eindelijk leeg en de pijn trok weg.
Daarna heeft ze beter kunnen kijken maar mijn baarmoeder zag er niet goed uit, was erg vergroot ( ben niet zwanger, heb vanochtend nog een test voor de zekerheid gedaan en er was ook geen teken van zwangerschap op de echo ) en er zat een soort solide massa.
Maar ze kon het niet goed zien dus ik moet morgenochtend naar het ziekenhuis, afdeling gynacologie.
Zelf denkt ze aan een vleesboom ( en dus dat ik geopereerd moet worden ). De katheter moet ik tot morgenochtend in houden.
Maar wat een ongelooflijk onding zeg. Ik probeer hem handig mee te sjouwen maar niets zit lekker, hij glijd steeds van mijn been af ( ook als ik hem over mijn broek vast maak ) en hij loopt nog steeds snel vol.

Heeft iemand tips hoe je makkelijk met zo'n ding om kan gaan? Logistiek gezien.
Ik zit echt even in de stress en paniek voor morgen hoor, ben zo bang dat het iets ernstigs zal zijn. Kan echt wel even janken.
Heb ik ook al gedaan trouwens. Heb een enorme ziekenhuisfobie dus dat helpt ook niet echt mee.

vivapimpelmees schreef: ↑

08-12-2020 13:10

Ik had ook van die hevige menstruaties en mocht geen hormonen. Ik heb mijn baarmoederslijmvlies laten wegbranden. Maar dit kan alleen als je geen kinderwens hebt.

Hmm, dat is wel een optie die ik de gyn zal voorleggen als ze belt over twee maanden. Goed idee. Ik wil geen kinderen dus voor mij zou dat prima zijn. Bedankt voor de tip.
Ik heb gelukkig zelf nooit hevige menstruaties gehad ondanks dat ik dus blijkbaar endometriose heb. De meeste vrouwen hebben dat wel.

Ben nu iets meer dan een week met de pil bezig en ik dacht dus niet ongesteld te worden omdat ik het maandag geworden zou moeten zijn en er niets gebeurde. Dus ik blij, lekker niet ongesteld. Werd ik het dus twee dagen geleden ineens uit het niets. Dus dat was jammer.
Ik merk verder aan mijn lichaam dat ik wat duizeliger ben dan normaal ( bijwerking van de pil denk ik ) en dat ik wat neerslachtiger aan het worden ben.
Iets in me blijft het ook tegenstaan die pil. Ik vind het maar niets eigenlijk. Nog twintig jaar zware hormonen slikken en mijn lijf dwingen niet ongesteld te worden. Het voelt zo onnatuurlijk.
Ik denk zomaar dat ik er na deze 3 maanden mee stop en maar gewoon om een jaarlijkse check ga vragen ipv de pil of een spiraaltje. De kans is er dat er weer een cyste komt maar dat hoeft helemaal niet, het is een mogelijkheid. Voor hetzelfde geld gebeurd dat helemaal niet meer.
Een jaarlijkse check was volgens de gyn ook mogelijk.

Het bloeden is ruk natuurlijk en de klachten ook maar ongesteld worden hoort er voor mijn gevoel gewoon bij en zo heftig ben ik het nou ook weer niet. Ik merk echt dat ik me een beetje aan het verzetten ben tegen die pil.

Ik hou geen stopweek, waar lees je dat? Ik ben 9 dagen geleden begonnen met deze pil en niet een keer gestopt.
Dat mag ook niet met deze pil, ik moet deze dagelijks slikken tot de overgang. De menstruatie moet uitblijven dus constant doorslikken is noodzakelijk.

Nou ja, de gyn wilde dat ik het drie maanden probeer maar ik kan altijd even bellen naar het ziekenhuis morgen om te overleggen. Niets hoeft natuurlijk. Ik hoefde al niet eens op deze pil maar heb het me een beetje aan laten praten ondanks dat ik het eigenlijk niet wilde. De gedachte om niet meer ongesteld te worden was wel aanlokkelijk en de herinnering van de operatie nog vers in mijn achterhoofd ging ik toch voor de bijl.
Maar nu, eigenlijk zou ik liever om de twee jaar voor zo'n operatie gaan dan mijn lijf dagelijks vol pompen met zware hormonen om iets te voorkomen wat wellicht nooit meer voorkomt.

Endometriose kan heel heftig zijn voor veel vrouwen en hen dagelijks vreselijke pijn geven maar ik heb daar geen last van. Van mijn ongesteldheid eigenlijk ook niet.
Ik denk dat ik morgen maar even ga overleggen met het ziekenhuis over mijn andere opties. Een spiraal kan maar ook die geeft hormonen af en die werken niet eens altijd.
Opnieuw depressief worden pas ik echt voor, dan liever vaker zo'n operatie. Zo'n mega cyste krijg ik toch niet meer als ik jaarlijks gecheckt word. Deze zat er waarschijnlijk al tien jaar of meer.

Nou we zijn een tijdje verder en ik heb vandaag besloten te stoppen met de pil. Ben nu 34 dagen bezig en herken mezelf helemaal niet meer terug.
Ik vind niets meer leuk, ben al weken enorm neerslachtig, had niet eens zin in kerst ( enorme rode vlag want ik ben gek op kerst ), heb geen zin om mijn neefje te zien ( wtf? ) en ben dagelijks enorm duizelig.
Heb al een paar keer mijn sporten moeten afzeggen omdat ik omviel van de duizeligheid en amper uit mijn ogen kon kijken. Dat is helaas ook een bijwerking en sinds ik met de pil begonnen ben is het elke dag feest.
Ik heb met de apotheker overlegd vorige week en die raadde aan om echt om mezelf te denken en mijn geestelijke gezondheid voorop te zetten.
De gyn in het ziekenhuis heb ik niet te pakken gekregen, die zou me terug bellen maar is nooit gebeurd.
Ook ben ik vorige maand een week te laat alsnog ongesteld geworden en duurde dat 11 dagen! Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Het was ook tien keer heftiger dan normaal. Mijn hele lijf was in de war van de hormonen.

Mijn beste vriend zei ook al dat hij me niet meer herkende vergeleken met een maand of twee geleden. Ik ben echt mezelf niet meer en merk dat ik weer heel diep zit. Dus ja, ik ga stoppen.
Dan maar een jaarlijkse echo om alles in de gaten te houden, dat mocht ook gewoon. Dit is het me niet waard. Ik bel zo de huisarts om het even door te geven daar.