medische missers

huh? dat snap ik dan weer niet van de huisarts. oxazepam 3x daags is best veel en helpt niet tegen verdriet. maar hij kent je natuurlijk wel, misschien noem jij het verdriet en ziet hij een super angstige en gestressde persoon. dan helpt het wel natuurlijk. ik zou iig ook vragen om een verwijzing naar een psych, want alleen pillen heb je niks aan.

Volgens mij is een medische misser meer het niet herkennen van een longontsteking bij een zieke oude man door de verpleeghuisarts, resulterend in een shock en hartstilstand en overlijden, vandaag precies 7 jaar geleden. (mijn vader dus)

Mijn vader meldde zich bij de HA dat hij zich niet goed voelde en pijn in de borststreek, misschien een hartaanval?

HA concludeerde dat mijn vader de griep had, moest maar naar huis gaan en zich lekker laten verwennen met een soepje.

Thuis gekomen is mijn vader 20 minuten later overleden hij was pas 60 jaar.



Maar ja, iedereen maakt fouten zegt iemand hier duzzzz.



Ik moet zeggen dat ik zelf nu weinig vertrouwen heb in dokters en specialisten, want idd. het zijn maar mensen hé!

quote:toetyfroety schreef op 09 maart 2012 @ 09:36:

Mijn vader meldde zich bij de HA dat hij zich niet goed voelde en pijn in de borststreek, misschien een hartaanval?

HA concludeerde dat mijn vader de griep had, moest maar naar huis gaan en zich lekker laten verwennen met een soepje.

Thuis gekomen is mijn vader 20 minuten later overleden hij was pas 60 jaar.



Maar ja, iedereen maakt fouten zegt iemand hier duzzzz.



Ik moet zeggen dat ik zelf nu weinig vertrouwen heb in dokters en specialisten, want idd. het zijn maar mensen hé!Same here! Weinig vertrouwen, dat hou je eraan over. Tuurlijk iedereen kan fouten maken, maar doktoren hebben een mensenleven in hun handen. Mocht er ook maar 0.01% twijfel zijn, zouden ze verder moeten kijken en onderzoeken.

Mijn vertrouwen in artsen is ook minimaal (al heb ik nu een fantastische huisarts!!!!)

Twee jaar geleden kwam ik in 2 weken tijd 6 keer bij de huisarts (en daarvoor heeft hij me járen niet gezien) en werd ik steeds opnieuw weggestuurd. Ik werd steeds zieker. Zelfs met blauwe vlekjes op mijn voeten stuurde hij me nog weg: wintertenen. Voor de rest was alles psychisch zei ie.... Wel werd er nog een longontsteking en een maagzweer vermoed en geconstateerd.



De laatste keer hebben we de ha thuis laten komen, ik werd meteen met een ambulance afgevoerd en lag 10 weken in een ziekenhuis aan de andere kant van NL en 6 weken intern in een revalidatiekliniek. Wat bleek? Ze ziekte van pfeiffer was op mijn hart geslagen en had voor zeer ernstig hartfalen gezorgd. Mijn hart pompte nog maar 10% waardoor mijn bloed ging stollen en voor trombose in beide benen, longen en hart en slagaders zorgde. Gevolg: beide onderben afgestorven. Heb weken met zwarte afgestorven benen op de IC gelegen. Toen mijn hart iets hersteld was konden beide benen geamputeerd worden.



Onderzoek heeft al aangetoond dat als ik 2 dagen eerder was geweest (dus 2 a 3 dagen na het constateren van de 'wintertenen') dat ik mijn benen nog zou hebben gehad.



Het is een wonder dat ik nog leef, dus dan maar zonder benen en met een slecht hart. Alleen wel héél erg jammer dat dít dus niet nodig was geweest.



De reactie van die huisarts? "Tja, gemiste diagnose, je leek mij depressief..... Je gaat hier toch geen zaak van maken he?! Of wil je hier beter van worden (financieel gezien)??!!"

quote:kuukelesaan schreef op 09 maart 2012 @ 10:24:

De reactie van die huisarts? "Tja, gemiste diagnose, je leek mij depressief..... Je gaat hier toch geen zaak van maken he?! Of wil je hier beter van worden (financieel gezien)??!!"wat een misselijke achterbakse reactie!!!!

OMG Kuukelesaan, wat heb je veel meegemaakt. Ik hoop dat je toch doorgaat met hier een zaak van maken, je hebt toch geen keuze? Dit heeft toch ook financiële gevolgen voor jou?

Wat betreft medische missers: het is ontzettend k*t wanneer er op medisch gebied iets bij jezelf, of iemand in je directe omgeving mis is gegaan (ik heb zelf mijn opa naar het ziekenhuis gestuurd met longmetastasen terwijl de huisarts de prednison bleef verhogen omdat het wel een longontsteking zou zijn, mijn opa was daarna niet meer te redden).



Het is echter wel zo dat er daarnaast ook miljoenen mensen adequaat behandeld worden en waarbij de goede diagnose wordt gesteld (op korte termijn). In het geval van kuukelesaan zijn natuurlijk (grote) fouten gemaakt, maar wat mensen niet weten of vergeten, is dat het zeer zelden voorkomt dat het hart wordt geïnfecteerd door het Epstein-barr virus (Pfeiffer). Achteraf is het makkelijk praten over dingen als: 'dan had de huisarts toch door kunnen verwijzen', maar als dat het probleem op zou lossen, zou deze discussie natuurlijk niet eens gevoerd hoeven te worden.



Artsen werken naar hun beste kunnen en naar hun beste vermogen. Komen ze er niet uit, dan zullen zij hulp inschakelen van collega's. Helaas gebeurt dat soms niet, of soms te laat. Het laat een arts ook niet koud als door zijn/haar handelen of verkeerde diagnose iemand is overleden, laten we dat voorop stellen.



Ik snap dat het vertrouwen bij sommige mensen beschadigd is, maar wat is een andere optie? Zelf gaan lopen dokteren en hopen dat google een diagnose kan stellen?



En over de twijfel en het verder onderzoeken van italiagirl: als ik naar mijzelf kijk (toekomstig arts), dan zou ik niets liever willen dan bij elke patiënt de juiste diagnose te stellen, ongeacht wat daarvoor nodig is. Technische innovatie maakt tegenwoordig steeds meer mogelijk, maar wie gaat dat betalen? Elk jaar lopen de zorgkosten op, maar niemand wil meer premie betalen.



@Kuukelesaan: ben wel blij dat jij nu een goede huisarts heb! Ik ben persoonlijk van mening dat sommige huisartsen gewoon niet geschikt zijn voor het vak, maar daar hebben jullie natuurlijk niks aan.

Dribbel, ik wéét dat ebstein-bar eigenlijk nooit op het hart slaat. Elk virus kan op het hart slaan, maar het gebeurd gewoon niet vaak. Een huisarts zal er daarom ook niet snel aan denken! Echter, het gevolg van de infectie (myocarditis) was hartfalen (cardiomyopathie) en de symptomen van hartfalen waren overduidelijk aanwezig. Evenals het vergrote hart wat te zien was op de röntgenfoto (nav longontsteking) de ha was hiervan op de hoogte!!



Ik ga hier natuurlijk niet mijn hele medische dossier op tafel gooien maar het is een opeenstapeling van verkeerde diagnosen geweest. Dat is al aangetoond en op dit moment loopt er nóg een onderzoek....

Artsen maken fouten, dat is logisch. En verkeerd geGaan betekent niet altijd verkeerd geDaan!



Deze arts is gewoon niet capabel genoeg voor zijn vak. Hoe moeilijk is het om de symptomen van hartfalen te herkennen?! Na afloop had hij het ook anders aan kunnen pakken. Ik wilde geen claim, alleen een tik op zijn vingers door het med. tuchtcollege. Dat schijnt overigens rete-moeilijk te zijn! Maar we komen er wel! Maar nu ik zie wat mijn leven inmiddels kost mag er best een claim tegenover staan zodat ik eindelijk een goede auto kan kopen met de benodigde aanpassingen (door de kosten van de aanpassingen rijd ik nu in een barrel van 11 jaar oud)

En geloof me, al krijg ik 3 miljoen bij wijze van spreken.... ik krijg er mijn benen en mijn oude leven en werk niet mee terug. Nooit meer kan ik onder de douche stáán (altijd zitten!), nooit meer over het strand, nooit meer slippers aan of hoge hakken, een mooi kort rokje of leuke panty, nooit meer rennen, fietsen of schaatsen... Mijn mooie lange slanke benen.. ik ben ze voor altijd kwijt! Ik voel me niet meer sexy in de mooiste lingerie, ik voel me nooit meer zoals ik was. Ik ben in een hokje gezet: gehandicapt, rolstoelgebruikster, zielig, anders.. (vul maar in)

Mijn leven is voorgoed veranderd door een botte boere l•l die zelfs voor een paracetamolletje voorschrijven z'n grote handboek erbij moest pakken... "wat denk je zelf dat het is?" is ongeveer zijn bekendste uitspraak.





Dat dingen verkeerd gaan is logisch. Maar het zou al heel veel schelen als artsen een andere houding aannemen als er iets verkeerd is gedaan. En een snellere en betere afwikkeling van de zaken! Gelukkig liggen daar nieuwe plannen voor in de tweede kamer!



Laatst een stukje op tv gezien over een arts die toegaf fouten gemaakt te hebben... wat was dat verhelderend zeg!!



Voor iedereen die in een zelfde soort situatie zit als ik: een dikke knuffel! En je mag best kwaad zijn en je verhaal naar buiten brengen, dat mag immers ook als je gehandicapt bent geraakt door een dronken bestuurder!!

Ik stel mij zo voor dat Evelyn te horen heeft gekregen van de arts dat het bloed goed is.

Vader van Evelyn heeft te horen gekregen dat t bloed goed is maar dat de HB een beetje aan de lage kant is. Maar hoogstwaarschijnlijk niet verontrustend.(wil arts vast aankijken voor hij medicatie gaat geven of ophogen)

Maar vader van Evelyn verstaat arts een beetje verkeerd en zo krijg je de praatjes in de wereld.



Helaas is dit dagelijkse kost van mij , daarom is het ook verstandig dat bv een dochter of zoon ook aanspreekpunt is om dit soort misstanden te voorkomen.





Ik heb meegemaakt dat er tegen een patient werd verteld dat zijn been erg rood ziet en vermoed wondroos.

De patient belt naar huis en zegt dat hij doodgaat. (hij heeft na het woordje rood helemaal niets meer opgevangen, hij was in de veronderstelling dat hij dood hoorde ipv rood)

Vreselijk dat je vader en moeder ziek zijn..



Het hb is dus gedaald, maar hoe hoog is het nu dan? En hoeveel was het gedaald in vergelijking met de vorige keer? Dat is vrij essentiële info namelijk...



Mijn trombosebeen werd gemist door mijn huisarts 8 jaar geleden.. heb er bijna een half jaar mee gelopen... mag van geluk spreken dat ik er geen longembolie (of nog veul erger, ruiterembolie, wat je vaak niet na kunt vertellen) aan heb overgehouden. En ik ben nog steeds van mening dat hij met de geschiedenis van mijn familie en mijn klachten iig voorzichtiger om had moeten gaan met het stellen van een diagnose.. hij dacht al die tijd aan zweepslag namelijk. Nu moet ik eerlijk bekennen dat bij mij de typische symptomen als 'rooheid/oedemen' ontbraken... maar goed dan nog.



Maar hoe erg ook... veel artsen hebben een 'kruisje'.. door een verkeerde inschatting, overschatting van zichzelf, gebrek aan kennis en kunde etc... en als jijzelf of een dierbare bij dat 'kruisje' hoort dan neem je geen genoegen met 'het zijn mensen en ze maken fouten'. Maar helaas is het wel zo.. ze zijn niet feilloos.. ze maken fouten.. en soms met catastrofale of dodelijke afloop. Maar laten we niet vergeten dat het gros van de artsen veeeeeeeel meer goed hebben.. dan fout. Echter artsen die fout op fout maken en teveel risico's nemen met patientveiligheid dienen gepast te worden (af)gestraft.



Ik wens je veel sterkte met alles.

Nou Enigme, dan heb je echt dikke mazzel gehad!!! Een half jaar!! Wist niet eens dat dat zo lang kon.

Ik had wel de roodheid, oedeem, kortademigheid, vréselijke vermoeidheid, misselijkheid, dikke buik, niet kunnen plassen, hoesten, pijn op de borst, pijn hoog in de rug, snelle hartslag.... en wat niet nog meer. Maar nog steeds zat het 'tussen mijn oren'. Laat dat nu de enige plaats zijn waar géén trombose zat! Heb er zelfs longembolieën en -infarcten gehad....

Misschien moet ik er niet te veel mee bezig zijn want het maakt me kwaad...

Ik werk momenteel mee aan een tv-programma wat volgende maand te zien is. En eigenlijk hoop ik dat het werkt voor de verwerking van alles... Juist nu ik bezig ben met de tv en het verhaal weer vaker moet vertellen merk ik dat het me frustreert. Komt ook omdat het allemaal 'te veel' is. Door de opgelopen schade aan mijn hart mogen mijn vriend en ik waarschijnlijk niet aan IVF/ICSI beginnen. Ook weer een gevolg van de medische misser.......

@kuukelesaan, ik ben het helemaal met je eens hoor. Als symptomen zo overduidelijk zijn en er bij aanvullend onderzoek ook afwijkingen te vinden zijn, MAG een arts, ongeacht wat voor arts, zoiets NIET missen. Wat mij betreft is een tik op zijn vinger door het tuchtcollege niet eens voldoende, want wanneer hij zulke essentiele aandoeningen mist, ben je wat mij betreft geen arts!



Zo'n tuchtcollege is inderdaad een heel gedoe! Mijn opa is er destijds ook niet aan begonnen. Ik hoop voor je dat er uiteindelijk wel naar je geluisterd wordt! Ik heb er (gelukkig) zelf geen ervaring mee, maar ik kan mezelf voorstellen dat de houding van de arts meespeelt in de manier waarop je met de 'misser' omgaat. En die afwikkeling van zaken kan zeker sneller, ik hoop voor iedereen die ooit in zo'n situatie komt te zitten, dat de plannen goedgekeurd worden door de tweede kamer.



Mag ik vragen aan wat voor programma je meedoet? Het lijkt me heftig om inderdaad je verhaal te doen waardoor alle ellende weer naar boven komt. Even weer een reality check, en die is hard, heel hard. Ik heb wel vaker iets van je gelezen hier op het forum mbt je situatie en ik had/heb altijd wel respect voor de manier waarop je met jouw situatie omgaat. En wat je zegt: zelfs miljoenen wegen niet op tegen hetgeen dat je dagelijks moet missen! Ik hoop voor je dat het meedoen aan het tv programma je inderdaad helpt met het verwerking. Krijg je daar ook begeleiding bij?



Sterkte in ieder geval tijdens deze (heftige) tijd, hoop dat je alles uiteindelijk een plekje kunt geven, dus zeker ook een dikke knuffel voor jou!

quote:kuukelesaan schreef op 09 maart 2012 @ 17:04:

Mijn leven is voorgoed veranderd door een botte boere l*l die zelfs voor een paracetamolletje voorschrijven z'n grote handboek erbij moest pakken... "wat denk je zelf dat het is?" is ongeveer zijn bekendste uitspraak.



Dat 'wat denk je zelf dat het is' vragen artsen je niet om je te pesten of omdat ze niet weten hoe ze moeten handelen hoor, gelukkig. Veel mensen gaan tegenwoordig zelf dokteren (google!) en komen met hun eigen diagnose bij de huisarts aanzetten. Een arts stelt die vraag om informatie los te peuteren waar hij iets mee kan. Wat voel je, waar heb je pijn, etc. Ondertussen draaien zijn hersenen op volle toeren, om te kunnen ontdekken wat er aan de hand is en sluit hij dingen uit. Daarom luisteren ze vaak ook gewoon zonder iets te zeggen en laten jou zoveel mogelijk aan het woord. Hiermee voorkom je ook nog eens dat een arts iemand dingen in de mond gaat leggen. 'Heeft u pijn aan uw grote teen mevrouw?' - 'Nou dokter nu u het zegt!' Het is gewoon een voorzet naar de kern van het probleem en artsen krijgen dit zo aangeleerd, hoewel sommige mensen dit als een domme vraag ervaren (want wie heeft er nu voor arts geleerd, u of ik?).



Neemt natuurlijk niet weg dat bij jou een grove fout gemaakt is, en dat die arts inderdaad als een ongevoelige eikel reageert. Met een botte reactie erbij 'je gaat er toch geen werk van maken'. Ik ben zelf ook een toekomstig arts, en brrr, ik krijg echt de kriebels van dit soort druiven. Het is jammer dat die ertussen zitten.

Gelukkig dat je nu een goede huisarts hebt gevonden. Ze zijn er genoeg, en gelukkig handelen de meesten ook adequaat. En een dooddoener maar, het blijft mensenwerk. En waar mensen zijn worden fouten gemaakt. Er zijn ook altijd patiënten zonder karakteristieke symptomen en dan wordt er wel eens wat over het hoofd gezien, of de verkeerde conclusie getrokken. Vrijwel geen enkele arts zal het maken van een (grote) fout zomaar vergeten. Gelukkig wordt er in de meeste gevallen wél juist gehandeld.

Sterkte!

Wordt er in de meeste gevallen wél juist gereageerd door een arts (na een misser)???? Waarom duren de meeste zaken dan gemiddeld 5 jaar (of veel langer)?

Ik ken zelf maar één 'geval' waar de arts binnen een maand zijn fout toegaf.... Mijn advocaat (en dat is en vrij grote) heeft het zelfs nog nooit meegemaakt.

Grote artsen-verzekeraars geven hun cliënt meestal ook de opdracht om vooral zo lang mogelijk tegen de schuldvraag in te gaan. Mijn zaak is zó ontzettend duidelijk, maar ondertussen zijn we al wel 2 jaar 'bezig' met de schuldvraag. Ik had al een advocaat voordat ik het ziekenhuis uit was. En die heb ik niet zelf in hoeven schakelen....

Is niet wat ik bedoel lieverd.

Ik bedoelde eigenlijk dat artsen in de meeste gevallen iemand gewoon op tijd door verwijzen indien nodig en bij de meeste patiënten gelukkig(!) geen grote misser gemaakt wordt.



Vind het heel naar voor je dat je hier al zo lang over aan het touwtrekken bent, dat wel.



('Het is algemeen bekend dat patiënten meer klagen over de onhandige manier waarop artsen met hun gemaakte fouten omgaan dan over de fouten zelf (...). Wanneer een arts beseft een fout te hebben gemaakt, moet de fout zo snel mogelijk, zodra een arts zich daar enigszins toe in staat voelt, besproken worden met de patiënt (...). Niet moet worden vergeten de patiënt excuus aan te bieden' http://medischcontact.art ... 08675/Open-en-eerlijk.htm)



Artsen zijn ook bang om fouten te maken trouwens, dat is uitgezocht. En de reden die sommige verpleegkundigen mij gaven om geen arts te worden is voornamelijk de grote verantwoordelijkheid, die zij niet willen dragen. Het is niet zomaar een baan.