Gezondheid
alle pijlers
Mijn moeder is ziek en weigert nu te eten
zaterdag 20 april 2019 19:48
Een paar weken geleden heeft mijn moeder (80 jaar) bestralingen gehad. Daarbij hebben ze het darmvlies beschadigd, waar mijn moeder nu erg ziek van is. Ze heeft al 2 weken diarree en moet ook al die tijd overgeven. Ze heeft ook last van darmkrampen, waarbij ze het uitgilt van de pijn. Voor de pijn heeft ze morfinecapsules, tegen de diarree imodium. De morfine slikt ze, de imodium niet altijd. Ze neem het wanneer het haar tijd is zegt ze.
Het ergste nu is dat ze weigert om te eten. Drinken gaat redelijk, al is het nog wel te weinig (haar nieren werken voor 49% en ze heeft al een infuus met vocht gekregen). Maar sinds vorig weekend weigert ze eigenlijk te eten. Woensdag heb ik haar zover gekregen dat ze een flesje bijvoeding van Nutricia (200 ml) ging drinken. Daar is ze woensdag eind van de middag aan begonnen en vrijdagmiddag was het op. 2 Dagen over 200 ml. Gisterenavond dacht ik haar overgehaald te hebben om een banaan te gaan eten. Daar is ze vanmorgen mee begonnen en ze heeft over heel de dag een halve op. Ik heb net de vriend van mijn moeder gebeld en naast de halve banaan is ze ook weer begonnen aan zo'n flesje. Maar dat is natuurlijk veel te weinig. Ze zegt dat ze weet dat ze meer moet eten, maar ze doet het vervolgens niet,
Haar vriend moet haar helpen als ze naar het toilet moet, want ze kan niet meer op haar eigen benen staan. Niet zo gek natuurlijk als je niks eet. Je lichaam krijg geen energie meer. Ze was altijd al te mager, maar zo gaat het lichaam helemaal kapot. Haar vriend is machteloos en ik ook, wij weten het niet meer. Ik dacht zelf het morgen en maandag nog aan te kijken en als ze dan nog steeds niet eet, dan wil ik dinsdagmorgen de huisarts bellen en dan moet ze maar opgenomen worden.
De ene huisarts is donderdag geweest, de andere vrijdag. Zij zeggen ook dat ze meer moet eten. Ik heb het inmiddels 80.000 keer gezegd, haar vriend zegt het, maar ze vertikt het gewoon.
Iemand hier een idee wat we hier verder mee kunnen?
Het ergste nu is dat ze weigert om te eten. Drinken gaat redelijk, al is het nog wel te weinig (haar nieren werken voor 49% en ze heeft al een infuus met vocht gekregen). Maar sinds vorig weekend weigert ze eigenlijk te eten. Woensdag heb ik haar zover gekregen dat ze een flesje bijvoeding van Nutricia (200 ml) ging drinken. Daar is ze woensdag eind van de middag aan begonnen en vrijdagmiddag was het op. 2 Dagen over 200 ml. Gisterenavond dacht ik haar overgehaald te hebben om een banaan te gaan eten. Daar is ze vanmorgen mee begonnen en ze heeft over heel de dag een halve op. Ik heb net de vriend van mijn moeder gebeld en naast de halve banaan is ze ook weer begonnen aan zo'n flesje. Maar dat is natuurlijk veel te weinig. Ze zegt dat ze weet dat ze meer moet eten, maar ze doet het vervolgens niet,
Haar vriend moet haar helpen als ze naar het toilet moet, want ze kan niet meer op haar eigen benen staan. Niet zo gek natuurlijk als je niks eet. Je lichaam krijg geen energie meer. Ze was altijd al te mager, maar zo gaat het lichaam helemaal kapot. Haar vriend is machteloos en ik ook, wij weten het niet meer. Ik dacht zelf het morgen en maandag nog aan te kijken en als ze dan nog steeds niet eet, dan wil ik dinsdagmorgen de huisarts bellen en dan moet ze maar opgenomen worden.
De ene huisarts is donderdag geweest, de andere vrijdag. Zij zeggen ook dat ze meer moet eten. Ik heb het inmiddels 80.000 keer gezegd, haar vriend zegt het, maar ze vertikt het gewoon.
Iemand hier een idee wat we hier verder mee kunnen?
vrijdag 3 mei 2019 14:14
Lieve Daanje, ik begrijp dat je dat dan graag -al dan niet indirect- van haarzelf zou willen horen.Daantje1970 schreef: ↑03-05-2019 13:48Als ze inderdaad niet meer wil leven, dan respecteer is dat natuurlijk. Sterker nog: ik kan het helemaal begrijpen! Maar dan lijkt het me beter dat ze dat uitspreekt. Hoeft natuurlijk niet tegen mij of haar vriend, maar dat kan ook met de huisarts besproken worden. Dan kunnen er er ook voor zorgen dat ze het makkelijker en prettiger krijgt. Al is het maar een bed beneden zetten, zodat ze in ieder geval bij de hond kan zijn en een beetje contact met de buitenwereld kan hebben.
Maar niet iedereen is in staat om zo stellig uit te kunnen spreken niet meer te willen leven. Soms lukt dat niet vanwege de angst om te sterven of anders omdat ze het verdriet van de naasten te pijnlijk vinden. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom iemand niet in staat is om een doodswens kenbaar te maken.
Toch wijst haar gedrag niet op een wens tot leven, eerder andersom. Vandaar dat ik je aanraad om toch haar wensen, voorkeuren en weigeringen zoveel mogelijk te respecteren, ook al krijg je daarbij niet de gewenste verklaring.
Ook zonder woorden kun je proberen het haar zo makkelijk mogelijk te maken. Je kunt haar ook vragen wat ze wèl wil en waar ze wèl behoefte aan heeft. Daar kun je haar in tegemoet komen.
vrijdag 3 mei 2019 14:26
Wat Oopjencoppit zegt. Als je het uitspreekt: 'ik wil niet meer leven' dan sla je definitief het pad naar het einde in. Dan wordt je daar naartoe geholpen. Dan heb je een hele bewuste keuze gemaakt. Nu is die keuze nog bij haar. Kan ze nog kiezen, twijfelen, heeft ze nog een keuze. Als ze het tegen jou, haar dochter, of tegen haar vriend of zelfs de dokter zegt, dan is er feitelijk geen weg meer terug. Dan gaat iedereen mee in haar wens. En is het dan nog wel echt haar wens?
Focus je denk ik niet meer op het eindresultaat, maar op de komende 5 minuten. Het komende half uur, het huidige bezoekje. Laat je moeder haar keuzes maken, het is goed wat ze ook kiest.
En niet kiezen, is ook kiezen.
Focus je denk ik niet meer op het eindresultaat, maar op de komende 5 minuten. Het komende half uur, het huidige bezoekje. Laat je moeder haar keuzes maken, het is goed wat ze ook kiest.
En niet kiezen, is ook kiezen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 3 mei 2019 14:30
Hoi daantje
Wat een vervelende situatie met het eten. Maar is je moeder niet bang geworden van het eten omdat het haar zoveel pijn en beroerd heeft gemaakt ? En chemo/bestraling kan ook nog eens de smaak van het eten veranderen ( en dat kan lange tijd aanhouden).
Want ik ben door mijn ziekte ( eetstoornis) lang bang geweest voor het eten en wat voor een gevoel het gaf in mijn lichaam een verzadigd gevoel stond bij mij gelijk aan een kg erbij.
Zou het bij je moeder net zo kunnen werken geestelijk van als ik meer dan dit eet word ik ziek en krijg ik pijn ook al word ze niet meer ziek. Maar is haar hele lichaam en geest nog daarop gefocust is.
Want ik riep ook altijd dat ik niet dood wou en weer wou gaan uiteten enzo maar door mijn angst deed ik precies het tegen overgestelde in mijn gedrag.
Wat een vervelende situatie met het eten. Maar is je moeder niet bang geworden van het eten omdat het haar zoveel pijn en beroerd heeft gemaakt ? En chemo/bestraling kan ook nog eens de smaak van het eten veranderen ( en dat kan lange tijd aanhouden).
Want ik ben door mijn ziekte ( eetstoornis) lang bang geweest voor het eten en wat voor een gevoel het gaf in mijn lichaam een verzadigd gevoel stond bij mij gelijk aan een kg erbij.
Zou het bij je moeder net zo kunnen werken geestelijk van als ik meer dan dit eet word ik ziek en krijg ik pijn ook al word ze niet meer ziek. Maar is haar hele lichaam en geest nog daarop gefocust is.
Want ik riep ook altijd dat ik niet dood wou en weer wou gaan uiteten enzo maar door mijn angst deed ik precies het tegen overgestelde in mijn gedrag.
vrijdag 3 mei 2019 15:57
Precies, wat ze ook weigert of wenst, is goed want het is zoals zij het wil.
Probeer te voorkomen dat jullie in een strijd belanden waarin haar belangen ondersneeuwen bij wat jullie goed voor haar achten.
Kijk of je mee kunt bewegen met wat zij wil en of daarin ruimte is om haar keuzes aan te bieden.
Maar laat haar ook zien en merken dat haar keuzes oké zijn en probeer los te laten als je dat zelf misschien niet vindt. Dat geeft veel meer rust en ontspanning, zowel voor haar als jullie.
vrijdag 3 mei 2019 17:45
Dit dus....heel herkenbaar. Mijn moeder had precies dit tegenstrijdige. Pas op het moment dat wij haar los gingen laten kon ze daadwerkelijk aangeven wat ze wilde. Daarvoor lagen gedrag en communicatie niet op 1 lijn.OopjenCoppit schreef: ↑03-05-2019 13:42Haar woorden en gedrag zijn niet met elkaar in overeenstemming. Mogelijk zegt ze dat ze wil leven, vanuit een sociaalwenselijke gedachte. Bovendien is het nogal wat om zo uit te spreken dat je eigenlijk liever niet meer wilt leven.
Toch wijst haar gedrag niet op een wens tot beter worden. Wellicht heeft heeft ze geen trek meer in leven en uit zich dat in een weigering van voedsel en alles wat haar beter zou kunnen maken.
Hoe moeilijk ook, respecteer haar haar wens, hoe onbegrijpelijk dat voor jou misschien ook is.
Sterkte, ik begrijp je frustratie.
vrijdag 3 mei 2019 17:48
Dit kan je zowieso doen als zij dat wil. Ga voor comfort en kijk waar ze zich prettig bij voelt.Daantje1970 schreef: ↑03-05-2019 13:48Als ze inderdaad niet meer wil leven, dan respecteer is dat natuurlijk. Sterker nog: ik kan het helemaal begrijpen! Maar dan lijkt het me beter dat ze dat uitspreekt. Hoeft natuurlijk niet tegen mij of haar vriend, maar dat kan ook met de huisarts besproken worden. Dan kunnen er er ook voor zorgen dat ze het makkelijker en prettiger krijgt. Al is het maar een bed beneden zetten, zodat ze in ieder geval bij de hond kan zijn en een beetje contact met de buitenwereld kan hebben.
vrijdag 3 mei 2019 17:53
Hier heb je je antwoord al. Praat met haar over een wilsbeschikking. Als zij nl op het punt is dat ze medische hulp nodig heeft ben je (en vriend) verplicht deze te geven in de vorm van 112 bellen. In het ziekenhuis laten ze je echt niet zomaar dood gaan en zullen ze er alles aan doen om haar op te lappen totdat ze weer thuis is. Vaak gaat het thuis dan weer bergafwaarts als je niet echt meer wil leven. Leg haar dit goed uit.Daantje1970 schreef: ↑03-05-2019 13:49Die waren er 3 weken geleden nog niet. De oncoloog wil haar zien in het ziekenhuis, maar ze wil niet naar het ziekenhuis gaan.
vrijdag 3 mei 2019 19:21
Je moet het echt loslaten. Ze moet dit op haar manier doen, niet op de jouwe.
Ze wil niet eten, ze wil niemand erbij betrekken en ze wil niet naar het ziekenhuis. Dus eigenlijk is ze juist heel erg duidelijk in wat ze wil.
Het is haar verantwoording, niet de jouwe.
Ze wil niet eten, ze wil niemand erbij betrekken en ze wil niet naar het ziekenhuis. Dus eigenlijk is ze juist heel erg duidelijk in wat ze wil.
Het is haar verantwoording, niet de jouwe.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
zaterdag 4 mei 2019 09:42
Hoi Daantje,
Wat goed dat jouw broer en tante nu op de hoogte zijn. Het is nu wel op een punt dat je niet meer alleen moet aanmodderen maar juist alle hulp kunt gebruiken.
Als je maandag de huisarts belt niet vergeten om te vertellen dat je moeder niet naar de controle afspraak in het ziekenhuis wil. Dan is het verder aan hem, maar is hij wel op de hoogte.
Je (of vriend van je moeder) zou het bed van je moeder nu al beneden kunnen zetten. Verandering leidt tot verandering, wie weet helpt het.
Ik vermoed dat je moeder hier niet enthousiast op gaat reageren maar ik zou het desondanks wel proberen te doen.
Als je heel erg overweldigd wordt door vanalles zeggen mensen vaak nee, gewoon als afweermechanisme. Ik weet dat het erg tegen de 'zorgvrager als consument' gedachte in gaat, maar hulp vragen en accepteren is voor veel mensen heel erg moeilijk. Juist als het slecht met ze gaat. En voor jouw moeder blijkbaar altijd al, dus nu zeker.
Veel sterkte en een fijne dag gewenst!
Wat goed dat jouw broer en tante nu op de hoogte zijn. Het is nu wel op een punt dat je niet meer alleen moet aanmodderen maar juist alle hulp kunt gebruiken.
Als je maandag de huisarts belt niet vergeten om te vertellen dat je moeder niet naar de controle afspraak in het ziekenhuis wil. Dan is het verder aan hem, maar is hij wel op de hoogte.
Je (of vriend van je moeder) zou het bed van je moeder nu al beneden kunnen zetten. Verandering leidt tot verandering, wie weet helpt het.
Ik vermoed dat je moeder hier niet enthousiast op gaat reageren maar ik zou het desondanks wel proberen te doen.
Als je heel erg overweldigd wordt door vanalles zeggen mensen vaak nee, gewoon als afweermechanisme. Ik weet dat het erg tegen de 'zorgvrager als consument' gedachte in gaat, maar hulp vragen en accepteren is voor veel mensen heel erg moeilijk. Juist als het slecht met ze gaat. En voor jouw moeder blijkbaar altijd al, dus nu zeker.
Veel sterkte en een fijne dag gewenst!
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 4 mei 2019 12:25
Veel sterkte Daantje.
Zo'n situatie is altijd moeilijk en vaak sta je machteloos.
Heel naar!
Wat mij erg geholpen heeft in zo'n soort situatie is een kaarsje opsteken in een kerk en het "uit handen geven".
Dat klinkt misschien nogal zweverig en ik ben niet heel gelovig ofzo, maar het hielp echt het wat beter los te kunnen laten. En doordat ik die verantwoordelijkheid minder voelde kon ik er ook weer zijn voor mijn moeder.
Misschien is dit niks voor jou hoor, maar ik dacht ik geef het toch maar als tip.
Want het kan nog alle kanten uit, je weet het nooit met oude mensen is mijn ervaring.
Zo'n situatie is altijd moeilijk en vaak sta je machteloos.
Heel naar!
Wat mij erg geholpen heeft in zo'n soort situatie is een kaarsje opsteken in een kerk en het "uit handen geven".
Dat klinkt misschien nogal zweverig en ik ben niet heel gelovig ofzo, maar het hielp echt het wat beter los te kunnen laten. En doordat ik die verantwoordelijkheid minder voelde kon ik er ook weer zijn voor mijn moeder.
Misschien is dit niks voor jou hoor, maar ik dacht ik geef het toch maar als tip.
Want het kan nog alle kanten uit, je weet het nooit met oude mensen is mijn ervaring.
zondag 5 mei 2019 20:46
Net de vriend van mijn moeder gesproken en het is nog steeds hetzelfde. Vrijdag is de huisarts geweest en zij heeft met mijn moeder gesproken of ze wil of niet. Ze zegt dat ze beter wil worden, dus zegt de huisarts dat ze dan moet gaan eten, En dan zegt mijn moeder ja, maar ze doet het vervolgens niet, Er komt 2 keer thuiszorg op een dag, maar sinds een paar dagen weigert ze de zorg 's avonds,
Woensdagmiddag komt de huisarts weer en dan ben ik vrij, dus dan ben ik er echt bij en ga ik zeggen dat het zo niet langer kan. Dat gesprek dus maar weer afwachten, maar er moet echt wat gebeuren. Zo niet, dan willen we een hoog/laag bed gaan aanvragen, zodat ze in ieder geval beneden kan liggen. Dichtbij is een soort verzorgingstehuis waar je kan herstellen na ziekte, dat zou ook een optie zijn.
Ik snap dat het haar keuze is, alleen haar keuze, maar op dit moment zorgt haar gedrag er op deze manier alleen maar voor dat mensen tegen haar keren. Haar vriend is het spuugzat, hij kan niks goed doen. Ze klaagt dat ze maar alleen in het bed ligt, maar ze wil niet opstaan. Ze zegt dat ze de hond mist, maar ze wil niet proberen naar beneden te gaan, ook niet met hulp van haar vriend en de thuiszorg.
Voor de mensen die zicht afvragen waarom het contact zo slecht is, een korte uitleg.
Tot mijn 11e heeft mijn vader grotendeels voor mij en mijn broertje (5 jaar jonger) gezorgd. Mijn moeder was er wel, lichamelijk, maar geestelijk niet. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 10 was. Het eerste jaar was mijn vader nog veel bij ons thuis, maar toen het huis verkocht werd niet meer. Onze moeder kon niet voor ons zorgen, maar omdat mijn vader een eigen zaak had, moesten we bij onze moeder blijven, met alle ellende. Ik heb vanaf mijn 11e dus voor mezelf moeten zorgen, heb bijna alles alleen moeten doen. En nu ben ik bijna 50 en het is nog steeds zo. Ik heb geen hekel aan mijn moeder, ze kan hier niks aan doen, ze mist een stofje in haar hersenen. Maar ik kan het nu niet opbrengen om voor haar te zorgen. Natuurlijk maak ik me zorgen en ik wil zeker niet dat ze doodgaat, maar hoe het nu gaat, daar kan ik echt niet tegen.
Woensdagmiddag komt de huisarts weer en dan ben ik vrij, dus dan ben ik er echt bij en ga ik zeggen dat het zo niet langer kan. Dat gesprek dus maar weer afwachten, maar er moet echt wat gebeuren. Zo niet, dan willen we een hoog/laag bed gaan aanvragen, zodat ze in ieder geval beneden kan liggen. Dichtbij is een soort verzorgingstehuis waar je kan herstellen na ziekte, dat zou ook een optie zijn.
Ik snap dat het haar keuze is, alleen haar keuze, maar op dit moment zorgt haar gedrag er op deze manier alleen maar voor dat mensen tegen haar keren. Haar vriend is het spuugzat, hij kan niks goed doen. Ze klaagt dat ze maar alleen in het bed ligt, maar ze wil niet opstaan. Ze zegt dat ze de hond mist, maar ze wil niet proberen naar beneden te gaan, ook niet met hulp van haar vriend en de thuiszorg.
Voor de mensen die zicht afvragen waarom het contact zo slecht is, een korte uitleg.
Tot mijn 11e heeft mijn vader grotendeels voor mij en mijn broertje (5 jaar jonger) gezorgd. Mijn moeder was er wel, lichamelijk, maar geestelijk niet. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 10 was. Het eerste jaar was mijn vader nog veel bij ons thuis, maar toen het huis verkocht werd niet meer. Onze moeder kon niet voor ons zorgen, maar omdat mijn vader een eigen zaak had, moesten we bij onze moeder blijven, met alle ellende. Ik heb vanaf mijn 11e dus voor mezelf moeten zorgen, heb bijna alles alleen moeten doen. En nu ben ik bijna 50 en het is nog steeds zo. Ik heb geen hekel aan mijn moeder, ze kan hier niks aan doen, ze mist een stofje in haar hersenen. Maar ik kan het nu niet opbrengen om voor haar te zorgen. Natuurlijk maak ik me zorgen en ik wil zeker niet dat ze doodgaat, maar hoe het nu gaat, daar kan ik echt niet tegen.
zondag 5 mei 2019 21:11
Volg het gedrag van de huisarts. Mam, als je wat wilt, zul je het zelf moeten doen.
You can lead a horse to water, but you can't make it to drink.
Klagen is prima, maar als ze dan geen actie erop wil ondernemen dan kan niemand meer iets voor haar doen.
You can lead a horse to water, but you can't make it to drink.
Klagen is prima, maar als ze dan geen actie erop wil ondernemen dan kan niemand meer iets voor haar doen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
maandag 20 mei 2019 18:49
Wat lief dat je ernaar vraagt. Het is hier best wel een rollercoaster. Vorige week maandag is mijn moeder weer opgenomen in het ziekenhuis vanwege hele erge pijn (gek genoeg hoorde ik dat via mijn vroegere buurvrouw, die bij overbuurvrouw op visite was en zij hebben gezien dat ze weggebracht werd met de ambulance. Maandag zou er gezegd zijn dat ze nog maar een paar weken te leven had, maar dinsdag werd er gezegd dat het nog 10 weken, maar ook 10 maanden of misschien nog wel wat langer kan duren.
Uiteindelijk was ze in het ziekenhuis uitbehandeld dus was de vraag wat er moest gebeuren. Ze kon niet naar huis, de zorg zou te intensief zijn. Voor een hospice was geen indicatie, dan moet de levensverwachting maximaal 3 maanden zijn. Verzorgingshuis zou het probleem zijn dat je er niet uitkomt als het weer beter gaat. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige met het idee van een zorghotel.
In eerste instantie was de indicatie daar niet goed genoeg voor, maar na een gesprek met psychiaters werd het wel goedgekeurd en is ze vrijdag naar een zorghotel gegaan.
En ik dacht dat het beter ging, maar terwijl ik dit aan het tikken was belt de vriend van mijn moeder, dat ze er hartklachten bij gekregen heeft (heel vreemd, want die had ze volgens mij al) en dat ze heeft aangegeven dat het helemaal klaar is en dat ze euthanasie wil. Ze krijgt nu alleen nog maar pijnstilling. Morgen is er een gesprek wat er gaat gebeuren. Ze kan 24 uur per dag terminale thuiszorg, maar dat wil de vriend van mijn moeder niet. Ze moet dan nu eigenlijk naar een hospice. In de buurt is geen plaats, wel op 20 minuten rijden, maar dat wil ze niet. Ze mag nu in het zorghotel blijven totdat er plek in een hospice dichtbij.
En ik? Ik weet het niet meer. Ik hoor bijna elke dag wat anders, dan het niet lang meer duurt, dan dat het veel beter gaat, dat ze soep en vla eet en dan weer dit. Ik weet niet meer wat ik moet voelen, wat ik moet denken en wat ik moet doen. Vorige week had ik al min of meer afscheid genomen in mijn hoofd en dan opeens gaat het beter. En dan vertel ik nu tegen iedereen dat het beter gaat en dat als ze gaat eten en gaat bewegen ze wel weer naar huis kan en dan gaat het opeens weer de hele andere kant op. Ik weet het echt even niet meer.
Uiteindelijk was ze in het ziekenhuis uitbehandeld dus was de vraag wat er moest gebeuren. Ze kon niet naar huis, de zorg zou te intensief zijn. Voor een hospice was geen indicatie, dan moet de levensverwachting maximaal 3 maanden zijn. Verzorgingshuis zou het probleem zijn dat je er niet uitkomt als het weer beter gaat. Uiteindelijk kwam de verpleegkundige met het idee van een zorghotel.
In eerste instantie was de indicatie daar niet goed genoeg voor, maar na een gesprek met psychiaters werd het wel goedgekeurd en is ze vrijdag naar een zorghotel gegaan.
En ik dacht dat het beter ging, maar terwijl ik dit aan het tikken was belt de vriend van mijn moeder, dat ze er hartklachten bij gekregen heeft (heel vreemd, want die had ze volgens mij al) en dat ze heeft aangegeven dat het helemaal klaar is en dat ze euthanasie wil. Ze krijgt nu alleen nog maar pijnstilling. Morgen is er een gesprek wat er gaat gebeuren. Ze kan 24 uur per dag terminale thuiszorg, maar dat wil de vriend van mijn moeder niet. Ze moet dan nu eigenlijk naar een hospice. In de buurt is geen plaats, wel op 20 minuten rijden, maar dat wil ze niet. Ze mag nu in het zorghotel blijven totdat er plek in een hospice dichtbij.
En ik? Ik weet het niet meer. Ik hoor bijna elke dag wat anders, dan het niet lang meer duurt, dan dat het veel beter gaat, dat ze soep en vla eet en dan weer dit. Ik weet niet meer wat ik moet voelen, wat ik moet denken en wat ik moet doen. Vorige week had ik al min of meer afscheid genomen in mijn hoofd en dan opeens gaat het beter. En dan vertel ik nu tegen iedereen dat het beter gaat en dat als ze gaat eten en gaat bewegen ze wel weer naar huis kan en dan gaat het opeens weer de hele andere kant op. Ik weet het echt even niet meer.
maandag 20 mei 2019 19:09
Oh nee, wat moet dit ongelofelijk zwaar voor je zijn. En vermoeiend en verwarrend, als ik het zo hoor. De hele situatie is al kl*te, maar als je dan steeds de halve waarheid krijgt is er helemaal geen pijl op te trekken natuurlijk.
Heb je veel contact met je moeder op het moment? Nou ja, contact, dat was sowieso al lastig natuurlijk.... maar ga je er veel heen? Of heb je nog steeds het idee op een zijspoor te staan?
Ik vind het echt heel rot voor je en kan je denk ik alleen maar aanraden om vooral goed aan jezelf te denken. Uit die chaos wordt je toch geen wijs, dus dan kan je maar beter lief voor jezelf zijn. En misschien op jouw manier vast afscheid nemen van je moeder? Ik zeg maar wat hoor, misschien knapt ze opeens wel weer op, maar dan ben je iig niet te laat. En dan heb je het voor je eigen gevoel goed afgesloten.
En als mensen aan je vragen hoe het gaat gewoon eerlijk zeggen dat je geen idee hebt. Zij zullen wel weten dat dat komt omdat je niet op de hoogte wordt gehouden en niet door desinteresse.
Heb je veel contact met je moeder op het moment? Nou ja, contact, dat was sowieso al lastig natuurlijk.... maar ga je er veel heen? Of heb je nog steeds het idee op een zijspoor te staan?
Ik vind het echt heel rot voor je en kan je denk ik alleen maar aanraden om vooral goed aan jezelf te denken. Uit die chaos wordt je toch geen wijs, dus dan kan je maar beter lief voor jezelf zijn. En misschien op jouw manier vast afscheid nemen van je moeder? Ik zeg maar wat hoor, misschien knapt ze opeens wel weer op, maar dan ben je iig niet te laat. En dan heb je het voor je eigen gevoel goed afgesloten.
En als mensen aan je vragen hoe het gaat gewoon eerlijk zeggen dat je geen idee hebt. Zij zullen wel weten dat dat komt omdat je niet op de hoogte wordt gehouden en niet door desinteresse.
maandag 20 mei 2019 19:27
Ik heb wel contact, ga er om de 2 dagen naar toe. Mijn broertje is gisteren voor de eerste keer geweest, dat vind ik wel jammer. Zeker omdat mijn moeder en mijn broertje een betere band hebben met elkaar, dan ik met mijn mijn moeder.
Ik heb toch wel een beetje het gevoel dat ik op een zijspoor sta. Ik word niet meegenomen in de gesprekken, ik ben niet de eerste contactpersoon en daarom hoor ik niet alles of verkeerde informatie. Daarom vond ik het heel fijn dat de verpleegkundige mij vorige week donderdag belde dat ze naar een zorghotel zou gaan, ondanks dat ik niet de eerste contactpersoon ben, Denk dat zij het wel een beetje aanvoelde.
Ik heb eigenlijk vorige week al min of meer afscheid genomen. Ik had zoiets van ga maar, als het klaar is kan je maar beter zo snel mogelijk gaan lijkt mij. En dan gaat het opeens weer beter.
Eigenlijk ging het 3 jaar geleden met mijn schoonmoeder ook zo, Dan werden mijn vriend en zijn broer weer gebeld dat ze meteen moesten komen en dan kwamen ze daar en dan ging het weer beter en ging het 2 dagen goed. Ik heb dat van een afstandje moeten meemaken omdat ik net was geopereerd en bedrust had.
Ik ben gewoon blij dat ik morgen mag gaan werken. Even afleiding, even lekker lachen. Gisterenmiddag ook weggeweest met een paar meiden. Eerst er even over praten en dan gewoon normaal doen. En dan maar morgen afwachten, Als euthanasie akkoord wordt bevonden, hoe lang gaat het duren dan? Haar zus is op vakantie in Spanje, die moet dan thuiskomen. Haar schoonzus (de vrouw van haar overleden broer) zit tot en met vrijdag in Engeland. Dat wordt een hoop geregel. Ik ben blij dat mijn nichtje zaterdag is geweest, zij heeft haar nog een beetje redelijk kunnen meemaken.
Ik heb toch wel een beetje het gevoel dat ik op een zijspoor sta. Ik word niet meegenomen in de gesprekken, ik ben niet de eerste contactpersoon en daarom hoor ik niet alles of verkeerde informatie. Daarom vond ik het heel fijn dat de verpleegkundige mij vorige week donderdag belde dat ze naar een zorghotel zou gaan, ondanks dat ik niet de eerste contactpersoon ben, Denk dat zij het wel een beetje aanvoelde.
Ik heb eigenlijk vorige week al min of meer afscheid genomen. Ik had zoiets van ga maar, als het klaar is kan je maar beter zo snel mogelijk gaan lijkt mij. En dan gaat het opeens weer beter.
Eigenlijk ging het 3 jaar geleden met mijn schoonmoeder ook zo, Dan werden mijn vriend en zijn broer weer gebeld dat ze meteen moesten komen en dan kwamen ze daar en dan ging het weer beter en ging het 2 dagen goed. Ik heb dat van een afstandje moeten meemaken omdat ik net was geopereerd en bedrust had.
Ik ben gewoon blij dat ik morgen mag gaan werken. Even afleiding, even lekker lachen. Gisterenmiddag ook weggeweest met een paar meiden. Eerst er even over praten en dan gewoon normaal doen. En dan maar morgen afwachten, Als euthanasie akkoord wordt bevonden, hoe lang gaat het duren dan? Haar zus is op vakantie in Spanje, die moet dan thuiskomen. Haar schoonzus (de vrouw van haar overleden broer) zit tot en met vrijdag in Engeland. Dat wordt een hoop geregel. Ik ben blij dat mijn nichtje zaterdag is geweest, zij heeft haar nog een beetje redelijk kunnen meemaken.
dinsdag 21 mei 2019 14:36
O, herkenbaar. Ik vond dit (de tegenstrijdige updates) op fysieke en mentale afstand al vervelend, laat staan als je contact beter is en je ook dichterbij zit. Sterkte.Daantje1970 schreef: ↑20-05-2019 18:49
En ik? Ik weet het niet meer. Ik hoor bijna elke dag wat anders, dan het niet lang meer duurt, dan dat het veel beter gaat, dat ze soep en vla eet en dan weer dit. Ik weet niet meer wat ik moet voelen, wat ik moet denken en wat ik moet doen. Vorige week had ik al min of meer afscheid genomen in mijn hoofd en dan opeens gaat het beter. En dan vertel ik nu tegen iedereen dat het beter gaat en dat als ze gaat eten en gaat bewegen ze wel weer naar huis kan en dan gaat het opeens weer de hele andere kant op. Ik weet het echt even niet meer.
woensdag 22 mei 2019 15:26
En het is weer anders. Gisterenmiddag ben ik geweest en nu blijkt dat ze maandagochtend heeft aangegeven dat ze euthanasie wil. Ze heeft (in het bijzijn van haar vriend) gesproken met de arts. Die heeft gezegd dat als ze het echt wil, dat dat dan goed is. Maar eerst gaan ze een plek zoeken in een hospice en daarna kijken ze verder. Als ze er dan nog steeds achter staat dan is het akkoord. Terwijl haar vriend maandag tegen mij zei ze wil euthanasie en dat gaan ze dinsdag bespreken. Probleem is nu dat ze geen aanvullende verzekering hebben en een hospice berekend een eigen bijdrage van 30 euro per dag, die alleen wordt vergoed als je een aanvullende verzekering hebt. 900 Euro per maand is best veel.
Gisteren was best vervelend. De vriend van mijn moeder zat over mijn moeder te klagen. Toen hij weg was ging mijn moeder over hem klagen. Het lijkt wel weer op vroeger, toen ik tussen mijn vader en mijn moeder zat. Ik zit er nu weer tussen. Gelukkig heb ik met een verpleegkundige even kunnen praten.
Ik denk nu ook wel dat het het beste voor haar is het voorbij is. Ze ligt nu maar in bed en doet niks. Af en toe laat ze alles lopen, dit is mensonterend, dit gun je niemand. Maar ik ben bang dat het allemaal nog wel even duurt. Ze staat bij de ene hospice bovenaan op de wachtlijst, bij de andere op de 3e plaats. Het is nu wachten op iemand die doodgaat, hoe triest ook.
Gisteren was best vervelend. De vriend van mijn moeder zat over mijn moeder te klagen. Toen hij weg was ging mijn moeder over hem klagen. Het lijkt wel weer op vroeger, toen ik tussen mijn vader en mijn moeder zat. Ik zit er nu weer tussen. Gelukkig heb ik met een verpleegkundige even kunnen praten.
Ik denk nu ook wel dat het het beste voor haar is het voorbij is. Ze ligt nu maar in bed en doet niks. Af en toe laat ze alles lopen, dit is mensonterend, dit gun je niemand. Maar ik ben bang dat het allemaal nog wel even duurt. Ze staat bij de ene hospice bovenaan op de wachtlijst, bij de andere op de 3e plaats. Het is nu wachten op iemand die doodgaat, hoe triest ook.
