Gezondheid
alle pijlers
Oke, en nu heb ik reuma !
woensdag 20 januari 2010 om 09:46
In november heb ik te horen gekregen dat ik Artritis Psoriatica heb. Oftewel : reuma die hoort bij de huidziekte Psoriasis. Vorig jaar heb ik veel ontstoken gewrichten gehad en in december ben ik begonnen met een traject van Methotrexaat. De dosis hiervan wordt nog elke maand verhoogd.
Op dit moment gaat het prima, maar er zijn ook dagen geweest dat ik niet eens mijn eigen voeten af kon drogen. Ik heb nog niet veel aangepast. Ik kan alleen niet meer sporten zoals ik deed en moet af en toe nee zeggen tegen een dagje shoppen. Eigenlijk wil ik daar niet aan, maar er is geen keus.
Nu heb ik te horen gekregen dat ik de ziekte zal moeten accepteren.. dat vind ik vreselijk. Er werd mij verteld door mijn reumaconsulente dat ik vanzelf tegen een muur zal aanlopen en dat ik dan wel zal begrijpen dat ik niet door kan gaan zoals ik altijd deed..
Graag hoor ik van jullie hoe jullie zijn omgegaan met het feit dat je opeens ziek bent... en hoe jullie je leven hebben aangepast..
Op dit moment gaat het prima, maar er zijn ook dagen geweest dat ik niet eens mijn eigen voeten af kon drogen. Ik heb nog niet veel aangepast. Ik kan alleen niet meer sporten zoals ik deed en moet af en toe nee zeggen tegen een dagje shoppen. Eigenlijk wil ik daar niet aan, maar er is geen keus.
Nu heb ik te horen gekregen dat ik de ziekte zal moeten accepteren.. dat vind ik vreselijk. Er werd mij verteld door mijn reumaconsulente dat ik vanzelf tegen een muur zal aanlopen en dat ik dan wel zal begrijpen dat ik niet door kan gaan zoals ik altijd deed..
Graag hoor ik van jullie hoe jullie zijn omgegaan met het feit dat je opeens ziek bent... en hoe jullie je leven hebben aangepast..
woensdag 20 januari 2010 om 10:12
Hmmm, allereerst vind ik het heel vervelend voor je dat je die diagnose hebt gekregen. Ik heb ook reuma, onlangs vastgesteld.
Ik ben de ontkenningsfase net uit en zit nu wel een beetje in de acceptatiefase.
In het begin had ik het er heel erg moeilijk mee.
Ineens ben je chronisch ziek. Moet je ALTIJD medicijnen blijven slikken. Bah.
Nu ik goed op de medicatie ben ingesteld en het goed met mij gaat kan ik er goed mee leven.
Helaas fluit mijn lichaam me vaak terug als ik weer eens teveel van mijn energie gevraagd heb (de hele dag rennen en vliegen) maar op een gegeven moment leer je daar echt mee leven en weet je niet beter.
Sterkte!
Ik ben de ontkenningsfase net uit en zit nu wel een beetje in de acceptatiefase.
In het begin had ik het er heel erg moeilijk mee.
Ineens ben je chronisch ziek. Moet je ALTIJD medicijnen blijven slikken. Bah.
Nu ik goed op de medicatie ben ingesteld en het goed met mij gaat kan ik er goed mee leven.
Helaas fluit mijn lichaam me vaak terug als ik weer eens teveel van mijn energie gevraagd heb (de hele dag rennen en vliegen) maar op een gegeven moment leer je daar echt mee leven en weet je niet beter.
Sterkte!
woensdag 20 januari 2010 om 10:30
He, wat naar voor je, ik voel met je mee....
Ik heb sinds zes jaar reuma. Ik kreeg het tijdens de zwangerschap. reuma in de weke delen (bindweefsel, spieren), ofwel fibromyalgie.
Geen medicijnen, alleen paracetamol en als het echt erg is een spierontspanner of een ontstekingsremmend medicijn.
Mijn leven is erg veranderd maar ook weer niet. Ik kan heel veel niet meer en dat is erg. Maar ik kan nog heel veel wel en dat doe ik dan ook gewoon. Wandelen, een stuk fietsen, paardrijden, dat soort dingen zitten er niet meer in, vreselijk maar ik doe weer andere leuke dingen.
Het ergst vind ik het voor mijn dochter. Dat ze niet écht kan ravotten met haar moeder, buiten. Of uren door de dierentuin zwerven of zo. Of picknicken op een kleedje in het bos, dat soort dingen. Maar dat doet ze met haar vader.
Wat werk betreft heb ik niks veranderd. Ik schrijf en acteer en dat doe ik nog steeds gewoon en toen ik casting director was, ging dat ook prima, gewoon doorwerken en dan instorten na werktijd, dat wel. Ik kan goed over de pijngrens heen als het moet, en soms moet het.
Eerlijk gezegd denk ik niet al te veel na over wat mijn beperkingen zijn. Daar heb ik geen zin in. Er blijft genoeg over wat ik wél kan en als ik ergens tegenaan loop wat niet gaat, balen, maar ik laat me er niet door ontmoedigen. Mijn leven is verder veel te leuk.
Ik heb sinds zes jaar reuma. Ik kreeg het tijdens de zwangerschap. reuma in de weke delen (bindweefsel, spieren), ofwel fibromyalgie.
Geen medicijnen, alleen paracetamol en als het echt erg is een spierontspanner of een ontstekingsremmend medicijn.
Mijn leven is erg veranderd maar ook weer niet. Ik kan heel veel niet meer en dat is erg. Maar ik kan nog heel veel wel en dat doe ik dan ook gewoon. Wandelen, een stuk fietsen, paardrijden, dat soort dingen zitten er niet meer in, vreselijk maar ik doe weer andere leuke dingen.
Het ergst vind ik het voor mijn dochter. Dat ze niet écht kan ravotten met haar moeder, buiten. Of uren door de dierentuin zwerven of zo. Of picknicken op een kleedje in het bos, dat soort dingen. Maar dat doet ze met haar vader.
Wat werk betreft heb ik niks veranderd. Ik schrijf en acteer en dat doe ik nog steeds gewoon en toen ik casting director was, ging dat ook prima, gewoon doorwerken en dan instorten na werktijd, dat wel. Ik kan goed over de pijngrens heen als het moet, en soms moet het.
Eerlijk gezegd denk ik niet al te veel na over wat mijn beperkingen zijn. Daar heb ik geen zin in. Er blijft genoeg over wat ik wél kan en als ik ergens tegenaan loop wat niet gaat, balen, maar ik laat me er niet door ontmoedigen. Mijn leven is verder veel te leuk.
woensdag 20 januari 2010 om 10:31
Hey Nina,
Heel vervelend dat jij ook reuma hebt. Heel veel sterkte!
Bedankt voor je reaktie. Heb je ook dingen moeten opgeven? Of doe je de dingen die je altijd al deed, maar dan anders?
Mij is ook verteld dat ik misschien ooit de medicijnen kan gaan afbouwen... maar jij hebt het over altijd medicijnen nemen?
Mensenkind.
Heel vervelend dat jij ook reuma hebt. Heel veel sterkte!
Bedankt voor je reaktie. Heb je ook dingen moeten opgeven? Of doe je de dingen die je altijd al deed, maar dan anders?
Mij is ook verteld dat ik misschien ooit de medicijnen kan gaan afbouwen... maar jij hebt het over altijd medicijnen nemen?
Mensenkind.
woensdag 20 januari 2010 om 10:35
Hey Eleonora,
Dat is ook wel zo natuurlijk! Je moet het doen met wat je wel kan en daar iets van maken, maar ik zou zo graag alles WEL willen doen. En dat vind ik nog een beetje lastig.
Ik heb een zoontje van 5 en een dochtertje van 2.. das ook best een uitdaging soms.. Gelukkig kan ik nog best wandelen en fietsen, dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen.
Heel goed dat je er zo mee om gaat en veel sterkte!
Dat is ook wel zo natuurlijk! Je moet het doen met wat je wel kan en daar iets van maken, maar ik zou zo graag alles WEL willen doen. En dat vind ik nog een beetje lastig.
Ik heb een zoontje van 5 en een dochtertje van 2.. das ook best een uitdaging soms.. Gelukkig kan ik nog best wandelen en fietsen, dat probeer ik ook zoveel mogelijk te doen.
Heel goed dat je er zo mee om gaat en veel sterkte!
woensdag 20 januari 2010 om 10:41
Ik zou dat tegen de muur aan rennen maar proberen te vermijden. Ik ben heeeeel hard tegen een muur aangerend (fibromyalgie) en dat duurt echt maanden voordat je er weer een beetje uitkomt. Dus je kan echt beter nu gaan luisteren naar je lichaam en de nodige aanpassingen maken. Is heel moeilijk dat weet ik, maar ik zit nu een half jaar later in de ziektewet en zonder baan. Wel is het zo dat ik nu een revalidatiecursus heb gedaan en nu langzaam aan een beetje aan het opbouwen ben in de sportschool. En nog steeds heb ik moeite met accepteren dat ik niet meer alles kan, maar aan de andere kant wil ik ook nooit meer zo laag zakken dus ben ik veel bewuster bezig.
woensdag 20 januari 2010 om 11:01
Hey Mainecoon79,
Bedankt voor je reaktie.
Wat vreselijk dat het voor jou zo gelopen is. Dat opent wel een beetje mijn ogen. Dat wil ik allemaal niet!
Ik houd nog steeds in mijn achterhoofd het idee dat het met mij niet zo zal gaan.... ( maar dat bedoelde ze waarschijnlijk met de muur die nog moet komen .....)
Mmmm toch maar naar mijn lichaam luisteren.... pffff
Bedankt voor je reaktie.
Wat vreselijk dat het voor jou zo gelopen is. Dat opent wel een beetje mijn ogen. Dat wil ik allemaal niet!
Ik houd nog steeds in mijn achterhoofd het idee dat het met mij niet zo zal gaan.... ( maar dat bedoelde ze waarschijnlijk met de muur die nog moet komen .....)
Mmmm toch maar naar mijn lichaam luisteren.... pffff
woensdag 20 januari 2010 om 11:32
Ik heb al 10 jaar R.A. ( reumatoïde artritis), was 23 toen ik de diagnose kreeg. Ik slik al net zo lang medicijnen en op zich gaat het redelijk. Ben part-time gaan werken, zodat ik op tijd mijn rust kan nemen. En ik slaap als het even kan, zodra mijn dochter op bed ligt tussen de middag. Verder doe ik mijn huishouden in etappes. Ik heb voor mezelf een schoonmaakschema gemaakt en zo doe ik elke dag wat ( ipv op 1 dag een heel huis).
Ook heb ik sinds een tijdje een brace voor om mijn rechterpols die ik voornamelijk draag als ik niet aan het werk ben, zodat op die manier mijn pols dan wat rust krijgt.
En ik kan niet meer hele avonden lang fröbelen zonder daar de volgende dag last van te hebben in mijn handen. Dus doe ik dat ook minder.
Verder is het, denk ik, zaak dat je goed naar je lichaam luistert. Als iets niet kan, dan kan het niet en dan komt het later wel.
Ook heb ik sinds een tijdje een brace voor om mijn rechterpols die ik voornamelijk draag als ik niet aan het werk ben, zodat op die manier mijn pols dan wat rust krijgt.
En ik kan niet meer hele avonden lang fröbelen zonder daar de volgende dag last van te hebben in mijn handen. Dus doe ik dat ook minder.
Verder is het, denk ik, zaak dat je goed naar je lichaam luistert. Als iets niet kan, dan kan het niet en dan komt het later wel.
woensdag 20 januari 2010 om 12:24
quote:mensenkind schreef op 20 januari 2010 @ 10:31:
Hey Nina,
Heel vervelend dat jij ook reuma hebt. Heel veel sterkte!
Bedankt voor je reaktie. Heb je ook dingen moeten opgeven? Of doe je de dingen die je altijd al deed, maar dan anders?
Mij is ook verteld dat ik misschien ooit de medicijnen kan gaan afbouwen... maar jij hebt het over altijd medicijnen nemen?
Mensenkind.
Bij mij is het eigenlijk ook pas een paar weken geleden vastgesteld....dus of ik dingen moet opgeven weet ik nog niet. Hoop het niet!
Maar ik heb het wel erg moeilijk mee als ik eerlijk ben, heb op mijn werk o.a. met reumapatienten te maken en de verhalen die ik hoor vind ik best somber.
Mijn Reumatoloog heeft het ook wel over afbouwen van medicatie gehad maar de ziekte is onvoorspelbaar en kan altijd weer terugkomen.
Maar goed. positief blijven!!
Hey Nina,
Heel vervelend dat jij ook reuma hebt. Heel veel sterkte!
Bedankt voor je reaktie. Heb je ook dingen moeten opgeven? Of doe je de dingen die je altijd al deed, maar dan anders?
Mij is ook verteld dat ik misschien ooit de medicijnen kan gaan afbouwen... maar jij hebt het over altijd medicijnen nemen?
Mensenkind.
Bij mij is het eigenlijk ook pas een paar weken geleden vastgesteld....dus of ik dingen moet opgeven weet ik nog niet. Hoop het niet!
Maar ik heb het wel erg moeilijk mee als ik eerlijk ben, heb op mijn werk o.a. met reumapatienten te maken en de verhalen die ik hoor vind ik best somber.
Mijn Reumatoloog heeft het ook wel over afbouwen van medicatie gehad maar de ziekte is onvoorspelbaar en kan altijd weer terugkomen.
Maar goed. positief blijven!!
woensdag 20 januari 2010 om 13:10
Mensenkind: allereerst sterkte met het verwerken van dit nieuws over je eigen lichaam. Het zal wennen zijn en soms flink aanpassen, dus sterkte.
Ik heb even een vraag: jouw reuma hoort bij de ziekte psoriasis. Ik neem aan dat je al een tijdje deze huidaandoening hebt? Zo ja, hoe lang en vanaf wanneer ervaar je symptomen van reuma???
Zelf ben ik 30 en heb ik sinds mijn 3e jaar psoriasis. Ik weet heel goed dat bij psoriasis de kans op reuma groot is (schijnt..) en het besef is groter geworden sinds mijn vader in 2009 te horen kreeg dat hij reuma heeft in de weke delen. Sinds kort werkt hij halve dagen en moet hij zijn leven aanpassen, zowel lichamelijk als geestelijk.
Tuurlijk moet ik er niet vanuit gaan dat ik reuma krijg, maar soms spookt het weleens door mijn hoofd.
De psoriasis is sinds 3,5 jaar minimaal gelukkig en bij mij goed te behadelen dmv lichttherapie. Ben op dit moment hoogzwanger en mijn moeder was altijd bang dat ik onder zou komen te zitten zodra ik zwanger zou zijn, gelukkig is dat uitgebleven maar merk wel dat mijn huid nu onrustiger begint te worden zo tegen de bevalling aan.
Afijn, hoor en lees hele wisselende verhalen over reuma en psoriasis (kijk maar naar Gordon, die heeft ook beide), dus ben benieuwd naar de ervaringen hier.
Ik heb even een vraag: jouw reuma hoort bij de ziekte psoriasis. Ik neem aan dat je al een tijdje deze huidaandoening hebt? Zo ja, hoe lang en vanaf wanneer ervaar je symptomen van reuma???
Zelf ben ik 30 en heb ik sinds mijn 3e jaar psoriasis. Ik weet heel goed dat bij psoriasis de kans op reuma groot is (schijnt..) en het besef is groter geworden sinds mijn vader in 2009 te horen kreeg dat hij reuma heeft in de weke delen. Sinds kort werkt hij halve dagen en moet hij zijn leven aanpassen, zowel lichamelijk als geestelijk.
Tuurlijk moet ik er niet vanuit gaan dat ik reuma krijg, maar soms spookt het weleens door mijn hoofd.
De psoriasis is sinds 3,5 jaar minimaal gelukkig en bij mij goed te behadelen dmv lichttherapie. Ben op dit moment hoogzwanger en mijn moeder was altijd bang dat ik onder zou komen te zitten zodra ik zwanger zou zijn, gelukkig is dat uitgebleven maar merk wel dat mijn huid nu onrustiger begint te worden zo tegen de bevalling aan.
Afijn, hoor en lees hele wisselende verhalen over reuma en psoriasis (kijk maar naar Gordon, die heeft ook beide), dus ben benieuwd naar de ervaringen hier.
woensdag 20 januari 2010 om 13:24
Reuma, psoriasis, Crohn en de ziekte van Bechterew sterk aan elkaar verwant, wanneer je er één van hebt loop je een grote kans later van een van de andere ziekten ook klachten te krijgen.
Ik heb zelf sinds een aantal jaar de ziekte van Crohn. Mijn klachten zijn nu redelijk stabiel, maar er is toch best veel dat ik niet kan. Ik studeer maar in deeltijd en zelfs dan blijft het moeilijk, ik moet veel rusten, kan niet heel ver achter elkaar lopen. Dingen als uitgaan of echt sporten zitten er op het moment niet in. Ik moet echt 's middags even naar bed.
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.
Ik heb zelf sinds een aantal jaar de ziekte van Crohn. Mijn klachten zijn nu redelijk stabiel, maar er is toch best veel dat ik niet kan. Ik studeer maar in deeltijd en zelfs dan blijft het moeilijk, ik moet veel rusten, kan niet heel ver achter elkaar lopen. Dingen als uitgaan of echt sporten zitten er op het moment niet in. Ik moet echt 's middags even naar bed.
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.
woensdag 20 januari 2010 om 14:16
quote:Immaculata schreef op 20 januari 2010 @ 13:24:
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.Zo denk ik er ook over. Ik weet sinds een half jaar dat ik fibromyalgie heb. Omdat ik in mijn werk als therapeut met fibromyalgie-patienten te maken heb, vermoedde ik al heel lang dat ik het ook had. Maar doordat ik dat niet kon accepteren heb ik eerst geprobeerd om mijn leven er naar in te richten en het verder te negeren. Uiteindelijk ben ik toch naar de reumatoloog gegaan omdat ik in mijn werk tegen mijn grenzen aan begon te lopen. En ondanks alle kennis die ik vanuit mijn beroep heb, heb ik net als jullie er toch heel veel moeite mee om het in mijn leven in te passen. Ik weet heel goed wat ik wel en niet moet doen, maar dat stukje acceptatie blijft moeilijk. Iedere dag bestaat uit keuzes maken en soms kies ik tegen beter weten in voor iets dat niet goed voor me is. Het blijft moeilijk.
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.Zo denk ik er ook over. Ik weet sinds een half jaar dat ik fibromyalgie heb. Omdat ik in mijn werk als therapeut met fibromyalgie-patienten te maken heb, vermoedde ik al heel lang dat ik het ook had. Maar doordat ik dat niet kon accepteren heb ik eerst geprobeerd om mijn leven er naar in te richten en het verder te negeren. Uiteindelijk ben ik toch naar de reumatoloog gegaan omdat ik in mijn werk tegen mijn grenzen aan begon te lopen. En ondanks alle kennis die ik vanuit mijn beroep heb, heb ik net als jullie er toch heel veel moeite mee om het in mijn leven in te passen. Ik weet heel goed wat ik wel en niet moet doen, maar dat stukje acceptatie blijft moeilijk. Iedere dag bestaat uit keuzes maken en soms kies ik tegen beter weten in voor iets dat niet goed voor me is. Het blijft moeilijk.
woensdag 20 januari 2010 om 22:00
quote:Immaculata schreef op 20 januari 2010 @ 13:24:
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.
Lijkt me lastig.
Nóg meer om mee te zeulen.
Ik zeg ook niet dat ik het nooit erg vind. Ik laat het alleen mijn leven niet verpesten, blijf er niet in hangen en ik verbitter er niet door, dat is heel iets anders.
Ik geloof dat je best kunt leren leven met een ziekte, maar ik geloof niet in 'acceptatie'. Ik zal nooit kunnen denken 'goh, ik vind het helemaal niet erg dat ik dit niet kan, en dit niet kan, en dit niet mag, en dit pijntje heb, en dit kwaaltje heb'. Ik vind het namelijk wél erg. Ik heb er mee leren leven, maar accepteren, dat niet.
Lijkt me lastig.
Nóg meer om mee te zeulen.
Ik zeg ook niet dat ik het nooit erg vind. Ik laat het alleen mijn leven niet verpesten, blijf er niet in hangen en ik verbitter er niet door, dat is heel iets anders.
donderdag 21 januari 2010 om 09:54
Hey Minameut!
Ik hoop dat de reuma jou overslaat. Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat je het krijgt hoor! Bij mij is het zo gegaan:
Allereerst heb ik nooit geweten dat psoriasis en reuma verwant zijn aan elkaar. Ik wist van niets.. Ik heb psoriasis sinds mijn 15 de denk ik zo'n beetje.. Ik heb een tijd gehad dat ik helemaal onder zat en ik heb tijden dat ik er helemaal niets van merk. Bij mijn beide zwangerschappen bv heb ik er helemaal niets van gemerkt. De laatste tijd heb ik weer wat plekjes op mijn armen en ellebogen en erg veel op mijn hoofd, maar daar zie je gelukkig niets van. De reumatoloog heeft mij gezegd dat de hoeveelheid psoriasis niets te maken heeft met de reumaklachten.
De klachten van de reuma begonnen bij mij afgelopen jaar. Hier en daar gewrichtspijn en spierpijnen. Niet lang en ook niet lastig, maar wel altijd wat. Op een gegeven moment had ik mijn enkelbanden verrekt en vrij snel daarna een zweepslag in mijn kuit. Ook had ik vaak krampen in mijn benen. Ik heb werkelijk geen idee of dit iets met de reuma te maken heeft, maar zo ben ik wel bij een reumatoloog terecht gekomen. Die gaf toen aan dat ik geen reuma had, maar alleen gewrichtspijn. En ik ging weer naar huis. Twee weken later zat ik er weer, toen met een dikke enkel. De reuma was een feit! En opnieuw twee weken later had ik op mijn tenen en handen na , alle gewrichten ontstoken.
Ik hoop dat de reuma jou overslaat. Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat je het krijgt hoor! Bij mij is het zo gegaan:
Allereerst heb ik nooit geweten dat psoriasis en reuma verwant zijn aan elkaar. Ik wist van niets.. Ik heb psoriasis sinds mijn 15 de denk ik zo'n beetje.. Ik heb een tijd gehad dat ik helemaal onder zat en ik heb tijden dat ik er helemaal niets van merk. Bij mijn beide zwangerschappen bv heb ik er helemaal niets van gemerkt. De laatste tijd heb ik weer wat plekjes op mijn armen en ellebogen en erg veel op mijn hoofd, maar daar zie je gelukkig niets van. De reumatoloog heeft mij gezegd dat de hoeveelheid psoriasis niets te maken heeft met de reumaklachten.
De klachten van de reuma begonnen bij mij afgelopen jaar. Hier en daar gewrichtspijn en spierpijnen. Niet lang en ook niet lastig, maar wel altijd wat. Op een gegeven moment had ik mijn enkelbanden verrekt en vrij snel daarna een zweepslag in mijn kuit. Ook had ik vaak krampen in mijn benen. Ik heb werkelijk geen idee of dit iets met de reuma te maken heeft, maar zo ben ik wel bij een reumatoloog terecht gekomen. Die gaf toen aan dat ik geen reuma had, maar alleen gewrichtspijn. En ik ging weer naar huis. Twee weken later zat ik er weer, toen met een dikke enkel. De reuma was een feit! En opnieuw twee weken later had ik op mijn tenen en handen na , alle gewrichten ontstoken.
donderdag 21 januari 2010 om 12:14
Hoi Allemaal,
Wat naar voor je, een knuffel van mij.
Ook ik heb reuma, vanaf mijn 7de. Ik ben nu 32. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren om zonder te leven.
Ik begrijp wel dat ze tegen je zeggen dat je maar beter kan accepteren, anders maak je het jezelf zo moeilijk. Maar ik vind het lastig. Ik bedoel, je leert er mee leven, dat wel. Maar het blijven inleveren, beetje bij beetje. Iedere keer dat je er achter komt dat je iets niet meer kan blijft gewoon k*t. Zoals eerder is gezegd, ik geloof dus ook niet in accepteren.
Mijn gewrichten zijn redelijk aangetast, vooral mijn rechterknie. Die kan ik niet meer helemaal strekken en ook niet meer buigen. Mijn reumatoloog heeft ooit gezegd dat hij het een wonder vindt dat ik nog werk. Ik werk 32 uur, ben ’s avonds echt doodmoe. Ik heb pijn maar er is niks mis met mijn hersenen en ik vind het zo zonde om thuis te gaan zitten alleen maar omdat mijn lichaam niet mee wil werken.
Ik heb jarenlang mijn kop in het zand gestoken en mijn mezelf wijs gemaakt dat het allemaal wel meevalt. Als de reumatoloog vroeg hoe het ging, was mijn antwoord standaard goed.
Vorig jaar was mijn goede voornemen om mijn kop uit het zand te halen en dat heb ik ook gedaan. En het resultaat is dat ik binnenkort orthopedische schoenen krijg, ik heb een scootmobiel aangevraagd voor op mijn werk (thuis heb ik er al jaren 1), de afstanden voor bijv. de wc zijn nogal groot. En binnenkort krijg ik een knieprothese. Door deze “hulpmiddelen” zal mijn leven (hoop ik) een stuk makkelijker worden. Alleen die knie operatie al, als alles goed gaat (en daar gaan we vanuit) zal ik waarschijnlijk zoveel beter worden. Ik zie wel tegen de revalidatie op hoor maar als ik eraan denk wat ik ervoor terugkrijg….ik zal hem weer kunnen strekken en theoretisch is het mogelijk om hem weer 120 graden te kunnen buigen. En als het theoretisch mogelijk is dan gaat me dat lukken.
Ik woon alleen en ik kan mijn huisje aardig op orde houden. Alleen de grote schoonmaakklussen zoals de badkamer komen mijn ouders 1x per week doen.
Maar goed, volgens kunnen ze met de medicijnen van tegenwoordig een hoop schade beperken. Dus ik hoop voor je dat het zo’n vaart niet zal lopen. Ik wil je aanraden om niet, net zoals ik, je kop in het zand te steken. En als er hulpmiddelen zijn om je leven makkelijker te maken, gewoon aan te nemen.
Groetjes
Bumper
Wat naar voor je, een knuffel van mij.
Ook ik heb reuma, vanaf mijn 7de. Ik ben nu 32. Ik kan me eigenlijk niet meer herinneren om zonder te leven.
Ik begrijp wel dat ze tegen je zeggen dat je maar beter kan accepteren, anders maak je het jezelf zo moeilijk. Maar ik vind het lastig. Ik bedoel, je leert er mee leven, dat wel. Maar het blijven inleveren, beetje bij beetje. Iedere keer dat je er achter komt dat je iets niet meer kan blijft gewoon k*t. Zoals eerder is gezegd, ik geloof dus ook niet in accepteren.
Mijn gewrichten zijn redelijk aangetast, vooral mijn rechterknie. Die kan ik niet meer helemaal strekken en ook niet meer buigen. Mijn reumatoloog heeft ooit gezegd dat hij het een wonder vindt dat ik nog werk. Ik werk 32 uur, ben ’s avonds echt doodmoe. Ik heb pijn maar er is niks mis met mijn hersenen en ik vind het zo zonde om thuis te gaan zitten alleen maar omdat mijn lichaam niet mee wil werken.
Ik heb jarenlang mijn kop in het zand gestoken en mijn mezelf wijs gemaakt dat het allemaal wel meevalt. Als de reumatoloog vroeg hoe het ging, was mijn antwoord standaard goed.
Vorig jaar was mijn goede voornemen om mijn kop uit het zand te halen en dat heb ik ook gedaan. En het resultaat is dat ik binnenkort orthopedische schoenen krijg, ik heb een scootmobiel aangevraagd voor op mijn werk (thuis heb ik er al jaren 1), de afstanden voor bijv. de wc zijn nogal groot. En binnenkort krijg ik een knieprothese. Door deze “hulpmiddelen” zal mijn leven (hoop ik) een stuk makkelijker worden. Alleen die knie operatie al, als alles goed gaat (en daar gaan we vanuit) zal ik waarschijnlijk zoveel beter worden. Ik zie wel tegen de revalidatie op hoor maar als ik eraan denk wat ik ervoor terugkrijg….ik zal hem weer kunnen strekken en theoretisch is het mogelijk om hem weer 120 graden te kunnen buigen. En als het theoretisch mogelijk is dan gaat me dat lukken.
Ik woon alleen en ik kan mijn huisje aardig op orde houden. Alleen de grote schoonmaakklussen zoals de badkamer komen mijn ouders 1x per week doen.
Maar goed, volgens kunnen ze met de medicijnen van tegenwoordig een hoop schade beperken. Dus ik hoop voor je dat het zo’n vaart niet zal lopen. Ik wil je aanraden om niet, net zoals ik, je kop in het zand te steken. En als er hulpmiddelen zijn om je leven makkelijker te maken, gewoon aan te nemen.
Groetjes
Bumper
donderdag 21 januari 2010 om 13:05
Hoi mensenkind en de anderen,
Ikzelf ben een paar maanden terug ook gediagnosticeerd met Artritis Psoriatica. Gelukkig heb ik het nog maar op 1 plaats (mijn wijsvinger), ben ik er vroeg bij en nog jong (23).
Bij mij begon het echt letterlijk in één nacht. Toen ik wakker werd was mijn wijsvinger heel stijf etc. Ik dacht aan een kneuzing oid. Ik heb er een paar maanden mee gelopen met de gedachte dat het wel wegging. Daarna naar de dokter gegaan en toen werd het wel duidelijk dat ik een peesontsteking had. We brachten het echter in verband met overbelasting door gitaar spelen, wat ik sind een tijdje deed.
Een paar keer fysio gehad wat niks hielp. Later via de reumatoloog een spuit cortisonen erin, wat de ontsteking voor een beetje weghaalde. Maar nog steeds kon ik mijn vinger niet goed buigen. Toen dus Psoriasis vastgesteld, en daarbij dus ook de Artritis.
Toen 3 maanden Methotrexaat geslikt wat niks hielp, en nu moet ik 3 maanden iets hogere dosis slikken. (8x2.5mg p week). Ben benieuwd.
Ik baalde in het begin vooral enorm dat ik nu aan de medicijnen moest, dat ik geen gitaar meer kon spelen, en dat het ook op andere plaatsen kan komen.
Nu kan ik weer spelen en heb er niet veel last van, kan hem alleen nog niet goed buigen 100%. Ze zij dat het niet zeker is of het helemaal hersteld, terwijl er niks beschadigd is ofzo
Of ik er moe van ben enz. kan ik niet zo goed zeggen.
@mensenkind: hoeveel slik jij per week dan? Ik vind het raar dat ik 3 maanden dezelfde dosis slik, en jij elke maand meer mag.
Ikzelf ben een paar maanden terug ook gediagnosticeerd met Artritis Psoriatica. Gelukkig heb ik het nog maar op 1 plaats (mijn wijsvinger), ben ik er vroeg bij en nog jong (23).
Bij mij begon het echt letterlijk in één nacht. Toen ik wakker werd was mijn wijsvinger heel stijf etc. Ik dacht aan een kneuzing oid. Ik heb er een paar maanden mee gelopen met de gedachte dat het wel wegging. Daarna naar de dokter gegaan en toen werd het wel duidelijk dat ik een peesontsteking had. We brachten het echter in verband met overbelasting door gitaar spelen, wat ik sind een tijdje deed.
Een paar keer fysio gehad wat niks hielp. Later via de reumatoloog een spuit cortisonen erin, wat de ontsteking voor een beetje weghaalde. Maar nog steeds kon ik mijn vinger niet goed buigen. Toen dus Psoriasis vastgesteld, en daarbij dus ook de Artritis.
Toen 3 maanden Methotrexaat geslikt wat niks hielp, en nu moet ik 3 maanden iets hogere dosis slikken. (8x2.5mg p week). Ben benieuwd.
Ik baalde in het begin vooral enorm dat ik nu aan de medicijnen moest, dat ik geen gitaar meer kon spelen, en dat het ook op andere plaatsen kan komen.
Nu kan ik weer spelen en heb er niet veel last van, kan hem alleen nog niet goed buigen 100%. Ze zij dat het niet zeker is of het helemaal hersteld, terwijl er niks beschadigd is ofzo
Of ik er moe van ben enz. kan ik niet zo goed zeggen.
@mensenkind: hoeveel slik jij per week dan? Ik vind het raar dat ik 3 maanden dezelfde dosis slik, en jij elke maand meer mag.
donderdag 21 januari 2010 om 13:15
Hai Mensenkind,
ik heb 5 jaar geleden de diagnose reuma gekregen en zag toen al mijn toekomstdromen de afgrond in kukelen. Net afgestudeerd, nieuw huisje, relatie, etc.
In het begin was het allemaal heel dubbel; aan de ene kant wilde ik het er met iedereen over hebben, aan de andere kant was ik mensen aan het geruststellen en wijfde ik het een beetje weg. Soms voelde ik me heel zielig, de andere keer weer retesterk. Destijds is mijn reumatoloog direct met me aan de slag gegaan met een flinke cocktail aan pillen en dat is zeer goed aangeslagen; de reuma is goed onder controle. Ik tennis op redelijk niveau, ben zelfs gaan hardlopen, heb een fulltime baan, ben nu zeer hoogzwanger, etc. Ik heb niets op hoeven geven, slik 2 pillen per dag. Ik heb dus erg veel geluk gehad met deze vorm, dus voor mij is het makkelijk praten. Destijds had ik dit nooit durven dromen.
ik heb 5 jaar geleden de diagnose reuma gekregen en zag toen al mijn toekomstdromen de afgrond in kukelen. Net afgestudeerd, nieuw huisje, relatie, etc.
In het begin was het allemaal heel dubbel; aan de ene kant wilde ik het er met iedereen over hebben, aan de andere kant was ik mensen aan het geruststellen en wijfde ik het een beetje weg. Soms voelde ik me heel zielig, de andere keer weer retesterk. Destijds is mijn reumatoloog direct met me aan de slag gegaan met een flinke cocktail aan pillen en dat is zeer goed aangeslagen; de reuma is goed onder controle. Ik tennis op redelijk niveau, ben zelfs gaan hardlopen, heb een fulltime baan, ben nu zeer hoogzwanger, etc. Ik heb niets op hoeven geven, slik 2 pillen per dag. Ik heb dus erg veel geluk gehad met deze vorm, dus voor mij is het makkelijk praten. Destijds had ik dit nooit durven dromen.
donderdag 21 januari 2010 om 14:15
Ik wil eerst even zeggen dat ik het helemaal leuk vind dat iedereen zoveel reactie's geeft!! Heel fijn en bedankt daarvoor. Ook vind ik het fijn om jullie verhalen allemaal te horen.
Op dit moment moet ik 2 keer per dag diclofenac nemen en 1 maagbeschermer. En ik ben begonnen met 10 mg Methotrexaat en zit na drie maanden op 20 mg per week ( in 1 x innemen ) . Natuurlijk ook nog de dag erna 2 foliumzuurtabletten. In November heb ik een injectie Prednison gekregen en die heeft twee maanden in mijn lichaam nog kristallen afgegeven. Die is dus pas uit mijn lichaam en nu moet de Methotrexaat het uiteindelijk alleen gaan doen.
Toch voel ik nog steeds iets in mijn lichaam. Geen echte pijn, maar wel dat het er zit. Niet te omschrijven wat ik dan voel..
Op dit moment moet ik 2 keer per dag diclofenac nemen en 1 maagbeschermer. En ik ben begonnen met 10 mg Methotrexaat en zit na drie maanden op 20 mg per week ( in 1 x innemen ) . Natuurlijk ook nog de dag erna 2 foliumzuurtabletten. In November heb ik een injectie Prednison gekregen en die heeft twee maanden in mijn lichaam nog kristallen afgegeven. Die is dus pas uit mijn lichaam en nu moet de Methotrexaat het uiteindelijk alleen gaan doen.
Toch voel ik nog steeds iets in mijn lichaam. Geen echte pijn, maar wel dat het er zit. Niet te omschrijven wat ik dan voel..
donderdag 21 januari 2010 om 20:20
quote:nessemeisje schreef op 21 januari 2010 @ 13:15:
Hai Mensenkind,
ik heb 5 jaar geleden de diagnose reuma gekregen en zag toen al mijn toekomstdromen de afgrond in kukelen. Net afgestudeerd, nieuw huisje, relatie, etc.
In het begin was het allemaal heel dubbel; aan de ene kant wilde ik het er met iedereen over hebben, aan de andere kant was ik mensen aan het geruststellen en wijfde ik het een beetje weg. Soms voelde ik me heel zielig, de andere keer weer retesterk. Destijds is mijn reumatoloog direct met me aan de slag gegaan met een flinke cocktail aan pillen en dat is zeer goed aangeslagen; de reuma is goed onder controle. Ik tennis op redelijk niveau, ben zelfs gaan hardlopen, heb een fulltime baan, ben nu zeer hoogzwanger, etc. Ik heb niets op hoeven geven, slik 2 pillen per dag. Ik heb dus erg veel geluk gehad met deze vorm, dus voor mij is het makkelijk praten. Destijds had ik dit nooit durven dromen.Eindelijk eens een positief verhaal! (het eerste dat ik te horen krijg eigenlijk....) Heb jij ook Reumatoide Arthritis?
Hai Mensenkind,
ik heb 5 jaar geleden de diagnose reuma gekregen en zag toen al mijn toekomstdromen de afgrond in kukelen. Net afgestudeerd, nieuw huisje, relatie, etc.
In het begin was het allemaal heel dubbel; aan de ene kant wilde ik het er met iedereen over hebben, aan de andere kant was ik mensen aan het geruststellen en wijfde ik het een beetje weg. Soms voelde ik me heel zielig, de andere keer weer retesterk. Destijds is mijn reumatoloog direct met me aan de slag gegaan met een flinke cocktail aan pillen en dat is zeer goed aangeslagen; de reuma is goed onder controle. Ik tennis op redelijk niveau, ben zelfs gaan hardlopen, heb een fulltime baan, ben nu zeer hoogzwanger, etc. Ik heb niets op hoeven geven, slik 2 pillen per dag. Ik heb dus erg veel geluk gehad met deze vorm, dus voor mij is het makkelijk praten. Destijds had ik dit nooit durven dromen.Eindelijk eens een positief verhaal! (het eerste dat ik te horen krijg eigenlijk....) Heb jij ook Reumatoide Arthritis?
donderdag 21 januari 2010 om 20:36
[quote]mensenkind schreef op 21 januari 2010 @ 14:15:
Ik wil eerst even zeggen dat ik het helemaal leuk vind dat iedereen zoveel reactie's geeft!! Heel fijn en bedankt daarvoor. Ook vind ik het fijn om jullie verhalen allemaal te horen.
Op dit moment moet ik 2 keer per dag diclofenac nemen en 1 maagbeschermer. En ik ben begonnen met 10 mg Methotrexaat en zit na drie maanden op 20 mg per week ( in 1 x innemen ) . Natuurlijk ook nog de dag erna 2 foliumzuurtabletten. In November heb ik een injectie Prednison gekregen en die heeft twee maanden in mijn lichaam nog kristallen afgegeven. Die is dus pas uit mijn lichaam en nu moet de Methotrexaat het uiteindelijk alleen gaan doen.
Toch voel ik nog steeds iets in mijn lichaam. Geen echte pijn, maar wel dat het er zit. Niet te omschrijven wat ik dan voel..[/quote]
Volgens mij weet ik wat je bedoeld....ik noem het altijd borrelen (irriterend gevoel).
Ik wil eerst even zeggen dat ik het helemaal leuk vind dat iedereen zoveel reactie's geeft!! Heel fijn en bedankt daarvoor. Ook vind ik het fijn om jullie verhalen allemaal te horen.
Op dit moment moet ik 2 keer per dag diclofenac nemen en 1 maagbeschermer. En ik ben begonnen met 10 mg Methotrexaat en zit na drie maanden op 20 mg per week ( in 1 x innemen ) . Natuurlijk ook nog de dag erna 2 foliumzuurtabletten. In November heb ik een injectie Prednison gekregen en die heeft twee maanden in mijn lichaam nog kristallen afgegeven. Die is dus pas uit mijn lichaam en nu moet de Methotrexaat het uiteindelijk alleen gaan doen.
Toch voel ik nog steeds iets in mijn lichaam. Geen echte pijn, maar wel dat het er zit. Niet te omschrijven wat ik dan voel..[/quote]
Volgens mij weet ik wat je bedoeld....ik noem het altijd borrelen (irriterend gevoel).
donderdag 21 januari 2010 om 20:39
quote:Malachite schreef op 21 januari 2010 @ 13:05:
Hoi mensenkind en de anderen,
Ikzelf ben een paar maanden terug ook gediagnosticeerd met Artritis Psoriatica. Gelukkig heb ik het nog maar op 1 plaats (mijn wijsvinger), ben ik er vroeg bij en nog jong (23).
Bij mij begon het echt letterlijk in één nacht. Toen ik wakker werd was mijn wijsvinger heel stijf etc. Ik dacht aan een kneuzing oid. Ik heb er een paar maanden mee gelopen met de gedachte dat het wel wegging. Daarna naar de dokter gegaan en toen werd het wel duidelijk dat ik een peesontsteking had. We brachten het echter in verband met overbelasting door gitaar spelen, wat ik sind een tijdje deed.
Een paar keer fysio gehad wat niks hielp. Later via de reumatoloog een spuit cortisonen erin, wat de ontsteking voor een beetje weghaalde. Maar nog steeds kon ik mijn vinger niet goed buigen. Toen dus Psoriasis vastgesteld, en daarbij dus ook de Artritis.
Toen 3 maanden Methotrexaat geslikt wat niks hielp, en nu moet ik 3 maanden iets hogere dosis slikken. (8x2.5mg p week). Ben benieuwd.
Ik baalde in het begin vooral enorm dat ik nu aan de medicijnen moest, dat ik geen gitaar meer kon spelen, en dat het ook op andere plaatsen kan komen.
Nu kan ik weer spelen en heb er niet veel last van, kan hem alleen nog niet goed buigen 100%. Ze zij dat het niet zeker is of het helemaal hersteld, terwijl er niks beschadigd is ofzo
Of ik er moe van ben enz. kan ik niet zo goed zeggen.
@mensenkind: hoeveel slik jij per week dan? Ik vind het raar dat ik 3 maanden dezelfde dosis slik, en jij elke maand meer mag.
Gelukkig zijn ze bij jou vroeg bij. Met MTX kan de ziekte tegenwoordig gestopt worden.
Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat de artsen achter kwamen wat ik mankeerde (Reuma dus).
Helaas te laat, bij mij is het ook in de wijsvinger begonnen en nu een paar jaar later heb ik het in al mijn gewrichten (dankzij MTX nu onder controle).
Hoi mensenkind en de anderen,
Ikzelf ben een paar maanden terug ook gediagnosticeerd met Artritis Psoriatica. Gelukkig heb ik het nog maar op 1 plaats (mijn wijsvinger), ben ik er vroeg bij en nog jong (23).
Bij mij begon het echt letterlijk in één nacht. Toen ik wakker werd was mijn wijsvinger heel stijf etc. Ik dacht aan een kneuzing oid. Ik heb er een paar maanden mee gelopen met de gedachte dat het wel wegging. Daarna naar de dokter gegaan en toen werd het wel duidelijk dat ik een peesontsteking had. We brachten het echter in verband met overbelasting door gitaar spelen, wat ik sind een tijdje deed.
Een paar keer fysio gehad wat niks hielp. Later via de reumatoloog een spuit cortisonen erin, wat de ontsteking voor een beetje weghaalde. Maar nog steeds kon ik mijn vinger niet goed buigen. Toen dus Psoriasis vastgesteld, en daarbij dus ook de Artritis.
Toen 3 maanden Methotrexaat geslikt wat niks hielp, en nu moet ik 3 maanden iets hogere dosis slikken. (8x2.5mg p week). Ben benieuwd.
Ik baalde in het begin vooral enorm dat ik nu aan de medicijnen moest, dat ik geen gitaar meer kon spelen, en dat het ook op andere plaatsen kan komen.
Nu kan ik weer spelen en heb er niet veel last van, kan hem alleen nog niet goed buigen 100%. Ze zij dat het niet zeker is of het helemaal hersteld, terwijl er niks beschadigd is ofzo
Of ik er moe van ben enz. kan ik niet zo goed zeggen.
@mensenkind: hoeveel slik jij per week dan? Ik vind het raar dat ik 3 maanden dezelfde dosis slik, en jij elke maand meer mag.
Gelukkig zijn ze bij jou vroeg bij. Met MTX kan de ziekte tegenwoordig gestopt worden.
Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat de artsen achter kwamen wat ik mankeerde (Reuma dus).
Helaas te laat, bij mij is het ook in de wijsvinger begonnen en nu een paar jaar later heb ik het in al mijn gewrichten (dankzij MTX nu onder controle).
donderdag 21 januari 2010 om 21:02
quote:Nina28 schreef op 21 januari 2010 @ 20:39:
[...]
Gelukkig zijn ze bij jou vroeg bij. Met MTX kan de ziekte tegenwoordig gestopt worden.
Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat de artsen achter kwamen wat ik mankeerde (Reuma dus).
Helaas te laat, bij mij is het ook in de wijsvinger begonnen en nu een paar jaar later heb ik het in al mijn gewrichten (dankzij MTX nu onder controle).
Ow dat doet me goed om dit te lezen in de zin dat het gestopt kan worden.
Maar wat naar voor je dat jij er te laat bij was
Je zegt; heb ik het in al mijn gewrichten, maar onder controle. Betekent dat, dat het er nooit meer uitgaat maar wel gestopt is door de MTX nu?
[...]
Gelukkig zijn ze bij jou vroeg bij. Met MTX kan de ziekte tegenwoordig gestopt worden.
Bij mij heeft het een hele tijd geduurd voordat de artsen achter kwamen wat ik mankeerde (Reuma dus).
Helaas te laat, bij mij is het ook in de wijsvinger begonnen en nu een paar jaar later heb ik het in al mijn gewrichten (dankzij MTX nu onder controle).
Ow dat doet me goed om dit te lezen in de zin dat het gestopt kan worden.
Maar wat naar voor je dat jij er te laat bij was
Je zegt; heb ik het in al mijn gewrichten, maar onder controle. Betekent dat, dat het er nooit meer uitgaat maar wel gestopt is door de MTX nu?
donderdag 21 januari 2010 om 21:53
Helaas te laat voor mij omdat mijn toenmalige Reumatoloog waar ik onder behandeling was van overtuigd was dat het geen Reuma is.
Het kwaam namelijk in vlagen. Telkens kreeg ik te horen dat het vanzelf overgaat.
Niet dus.
In 2 maanden tijd heeft het zich over mijn hele lichaam verspreid (ik moest 2 maanden wachten totdat ik bij een ander Reumatoloog in een ander zkh een afspraak kreeg).
Ja, het is onder controle omdat de MTX de ontstekingen remt.
Het is vervelend dat de Reuma zich in al mijn gewrichten heeft verspreid, omdat er schade is aangericht aan het kraakbeen.
Volgens mijn behandelnde Reumatoloog zijn ze ondanks een paar beschadigingen (minimaal) nog vroeg bij.
Het kwaam namelijk in vlagen. Telkens kreeg ik te horen dat het vanzelf overgaat.
Niet dus.
In 2 maanden tijd heeft het zich over mijn hele lichaam verspreid (ik moest 2 maanden wachten totdat ik bij een ander Reumatoloog in een ander zkh een afspraak kreeg).
Ja, het is onder controle omdat de MTX de ontstekingen remt.
Het is vervelend dat de Reuma zich in al mijn gewrichten heeft verspreid, omdat er schade is aangericht aan het kraakbeen.
Volgens mijn behandelnde Reumatoloog zijn ze ondanks een paar beschadigingen (minimaal) nog vroeg bij.
vrijdag 22 januari 2010 om 10:01
Hoi allemaal!
Mij is verteld dat ze zo snel mogelijk de ontstekingen in de gewrichten onder controle moeten hebben om eventuele vergroeiingen te voorkomen. Bij mij hebben ze er dus meteen heel veel aan gedaan.. Het schijnt dat ze tegenwoordig het aardig onder controle kunnen houden... en bij mij lukt het nu aardig.
Hey Bumper,
Ik wil nog even tegen je zeggen dat je echt HEEL sterk klinkt! Ik hoop dat je door alle hulpmiddelen een fijn leven kunt hebben!!
Hey Nina28,
Ja misschien is het gevoel inderdaad jou borrelen... het is gewoon een gek zwaar gevoel...
Nog even een vraagje aan iedereen:
Moeten jullie ook elke maand bloedprikken en naar een reumaconsulent? En worden dan elke maand de medicijnen aangepast.. of hebben jullie het hele traject al gedaan?
En Malachite,
Hoe gaat dat bij jou dan?? Heb jij eens per 3 maanden een afspraak en wordt het dan pas aangepast??
Ik heb wel het idee dat ik van de MTX erg moe ben en veel stemmingswisselingen heb. Ik kan de dag nadat ik het heb genomen erg down zijn en ik neem het pas 2 en halve maand. Hebben jullie dat ook??
Mij is verteld dat ze zo snel mogelijk de ontstekingen in de gewrichten onder controle moeten hebben om eventuele vergroeiingen te voorkomen. Bij mij hebben ze er dus meteen heel veel aan gedaan.. Het schijnt dat ze tegenwoordig het aardig onder controle kunnen houden... en bij mij lukt het nu aardig.
Hey Bumper,
Ik wil nog even tegen je zeggen dat je echt HEEL sterk klinkt! Ik hoop dat je door alle hulpmiddelen een fijn leven kunt hebben!!
Hey Nina28,
Ja misschien is het gevoel inderdaad jou borrelen... het is gewoon een gek zwaar gevoel...
Nog even een vraagje aan iedereen:
Moeten jullie ook elke maand bloedprikken en naar een reumaconsulent? En worden dan elke maand de medicijnen aangepast.. of hebben jullie het hele traject al gedaan?
En Malachite,
Hoe gaat dat bij jou dan?? Heb jij eens per 3 maanden een afspraak en wordt het dan pas aangepast??
Ik heb wel het idee dat ik van de MTX erg moe ben en veel stemmingswisselingen heb. Ik kan de dag nadat ik het heb genomen erg down zijn en ik neem het pas 2 en halve maand. Hebben jullie dat ook??
