Gezondheid
alle pijlers
Vader na lichte tia nu (vasculaire) dementie?
vrijdag 5 februari 2010 om 10:30
Mijn vader heeft vorig jaar september een lichte tia gehad (wij zagen ineens in zijn gezicht dat z'n mond scheef hing en hij liep ook heel onvast waarna de arts bij de huisartsenpost vermoedde dat er een tia had plaats gevonden). Hij is in het zogenaamde tia traject onderzocht en op de scans was niets waar te nemen, maar door die scheve mond vermoeden wij dit wel.
Nu dacht de huisarts ook aan een depressie (hij heeft de afgelopen jaren 2x kanker moeten doorstaan en alle behandelingen die hier bij horen) en hiervoor heeft hij antidepressiva gekregen.
Waar ik me nu toch wel zorgen over maak, is dat hij enorm veranderd is. Hij was altijd heel scherp in zijn waarnemingen en heel geïnteresseerd in de wereld om hem heen.
Nu lijkt hij haast onverschillig en is ook heel traag in zijn handelingen. Hij praat ook trager en kan soms op de bank gewoon voor zich uit zitten staren en geen woord zeggen, terwijl hij vroeger altijd veel praatte. Ook moet mijn moeder hem aansporen om dingen te doen, bijv medicijnen innemen e.d.
Mijn moeder denkt al tijden aan bijv. Alzheimer omdat zij al eerder opmerkte dat hij veranderd was, maar nu ik eens ben gaan googelen (tja, ik maak me toch zorgen) lees ik dat het vaker na een tia voorkomt dat mensen last krijgen van een vorm van (vasculaire) dementie.
Herkent iemand dit? Ik heb wel tegen mijn moeder gezegd dat zij er maar druk achter moet zetten om mijn vader te laten onderzoeken, omdat hij er heel onverschillig over doet.
Nu dacht de huisarts ook aan een depressie (hij heeft de afgelopen jaren 2x kanker moeten doorstaan en alle behandelingen die hier bij horen) en hiervoor heeft hij antidepressiva gekregen.
Waar ik me nu toch wel zorgen over maak, is dat hij enorm veranderd is. Hij was altijd heel scherp in zijn waarnemingen en heel geïnteresseerd in de wereld om hem heen.
Nu lijkt hij haast onverschillig en is ook heel traag in zijn handelingen. Hij praat ook trager en kan soms op de bank gewoon voor zich uit zitten staren en geen woord zeggen, terwijl hij vroeger altijd veel praatte. Ook moet mijn moeder hem aansporen om dingen te doen, bijv medicijnen innemen e.d.
Mijn moeder denkt al tijden aan bijv. Alzheimer omdat zij al eerder opmerkte dat hij veranderd was, maar nu ik eens ben gaan googelen (tja, ik maak me toch zorgen) lees ik dat het vaker na een tia voorkomt dat mensen last krijgen van een vorm van (vasculaire) dementie.
Herkent iemand dit? Ik heb wel tegen mijn moeder gezegd dat zij er maar druk achter moet zetten om mijn vader te laten onderzoeken, omdat hij er heel onverschillig over doet.
vrijdag 5 februari 2010 om 10:43
Antidepressiva kunnen volgens mij ook van invloed zijn op je humeur/gedrag/etc. Daar zijn ze immers in eerste instantie al voor bedoeld, en het lijkt me heel lastig om met antidepressiva maar een klein stukje te beinvloeden.
Als je twijfelt gewoon naar de huisarts gaan. Niet zomaar googelen, tenzij je zeker weet dat je betrouwbare sites hebt (weet natuurlijk niet waar je hebt gezocht).
Als de verschijnselen veroorzaakt zijn door de bloeding en blijven bestaan wordt er mij niet meer van een TIA gesproken, maar van een CVA: Meer over TIA en meer over CVA.
Als je twijfelt gewoon naar de huisarts gaan. Niet zomaar googelen, tenzij je zeker weet dat je betrouwbare sites hebt (weet natuurlijk niet waar je hebt gezocht).
Als de verschijnselen veroorzaakt zijn door de bloeding en blijven bestaan wordt er mij niet meer van een TIA gesproken, maar van een CVA: Meer over TIA en meer over CVA.
vrijdag 5 februari 2010 om 10:46
Schuddebuikje, dat klopt ook hoor. De huisarts wil de medicatie zelfs verhogen om hem over het 'drempeltje' heen te helpen. Nu heeft hij een hele fijne huisarts, maar ik vind het ergens toch raar.
Dangeensuus, ik heb het even opgezocht en herken hier wel symptomen van. Heb jij hiermee te maken dat je dit noemt?
Dangeensuus, ik heb het even opgezocht en herken hier wel symptomen van. Heb jij hiermee te maken dat je dit noemt?
vrijdag 5 februari 2010 om 10:51
vrijdag 5 februari 2010 om 10:54
Miss BB, ja mijn schoonvader heeft fronto-temporale dementie ( vermoedelijk een vorm van Pick maar dit kan niet onomstotelijk worden aangetoond)
Het begon met mijn schoonvader heel onschuldig, vergeten van spulletjes naar zijn werk toe, verkeerde postcode invullen, en nu zeven jaar verder zit hij in een verzorghuis.
@Schuddebuikje, in de regel is Pick een hele progressieve vorm van dementie, in de meeste gevallen is de prognose zeven jaar vanaf diagnose, maar mijn schoonvader valt buiten een aantal regeltjes.
Het is simpelweg nog niet bekend genoeg om een en ander uit te sluiten of te diagnostiseren.
Aan TO nog een keer, kijk of jullie via de huisarts een doorverwijzing naar de neuroloog kunnen krijgen om een scan te laten maken van de hersenen. Ik weet niet of er destijds scans gemaakt zijn maar als dit het geval is kunnen ze de nieuwe scan naast de vorige scans leggen en in het geval van Pick en of fronto-temporale dementie moet er vrij duidelijk verschil te zien zijn ( let wel, dit is in het geval van mijn schoonpapa op die manier aangetoond, wellicht gaat dit niet voor iedereen op).
Ik ben ook geen arts, maar dit is wat ik ervaren heb, misschien heb je er wat aan.
Schoonpapa is trouwens gediagnostiseerd toen hij 57 jaar oud was.Echt afschuwelijk gewoon.
Het begon met mijn schoonvader heel onschuldig, vergeten van spulletjes naar zijn werk toe, verkeerde postcode invullen, en nu zeven jaar verder zit hij in een verzorghuis.
@Schuddebuikje, in de regel is Pick een hele progressieve vorm van dementie, in de meeste gevallen is de prognose zeven jaar vanaf diagnose, maar mijn schoonvader valt buiten een aantal regeltjes.
Het is simpelweg nog niet bekend genoeg om een en ander uit te sluiten of te diagnostiseren.
Aan TO nog een keer, kijk of jullie via de huisarts een doorverwijzing naar de neuroloog kunnen krijgen om een scan te laten maken van de hersenen. Ik weet niet of er destijds scans gemaakt zijn maar als dit het geval is kunnen ze de nieuwe scan naast de vorige scans leggen en in het geval van Pick en of fronto-temporale dementie moet er vrij duidelijk verschil te zien zijn ( let wel, dit is in het geval van mijn schoonpapa op die manier aangetoond, wellicht gaat dit niet voor iedereen op).
Ik ben ook geen arts, maar dit is wat ik ervaren heb, misschien heb je er wat aan.
Schoonpapa is trouwens gediagnostiseerd toen hij 57 jaar oud was.Echt afschuwelijk gewoon.
vrijdag 5 februari 2010 om 11:38
Een CVA hoeft niet altijd een bloeding te zijn Miss_BB.
CVA staat voor cerebrovasculair accident en omvat zowel hersenbloedingen als herseninfarcten. In het eerste geval "scheurt" er een bloedvat in het hoofd en ontstaat er een bloeding in de hersenen waardoor er schade aan de hersenen veroorzaakt wordt. Dan is er inderdaad een bloeding te zien op de scans.
In het geval van een infarct wordt er door een bloedprop een deel van de hersenen tijdelijk afgesloten van zuurstof en komt dus het deel ná de prop (waar de aders verder naartoe gaan) zonder zuurstof te zitten. Daardoor ontstaat dan de schade en dan zie je inderdaad geen bloeding op de scans. Overigens is een infarct wel ook te zien op scans.
TIA's zijn soms zó klein dat ze heel moeilijk te zien zijn op scans en een TIA is ook een TIJDELIJK iets, geen écht infarct. Je moet het dan zo zien dat die bloedprop vast komt te zitten in een ader, het gebied wat daar achter ligt tijdelijk zonder zuurstof laat en daarna weer los schiet zodat het gebied ná de prop alsnog zuurstof krijgt.
CVA staat voor cerebrovasculair accident en omvat zowel hersenbloedingen als herseninfarcten. In het eerste geval "scheurt" er een bloedvat in het hoofd en ontstaat er een bloeding in de hersenen waardoor er schade aan de hersenen veroorzaakt wordt. Dan is er inderdaad een bloeding te zien op de scans.
In het geval van een infarct wordt er door een bloedprop een deel van de hersenen tijdelijk afgesloten van zuurstof en komt dus het deel ná de prop (waar de aders verder naartoe gaan) zonder zuurstof te zitten. Daardoor ontstaat dan de schade en dan zie je inderdaad geen bloeding op de scans. Overigens is een infarct wel ook te zien op scans.
TIA's zijn soms zó klein dat ze heel moeilijk te zien zijn op scans en een TIA is ook een TIJDELIJK iets, geen écht infarct. Je moet het dan zo zien dat die bloedprop vast komt te zitten in een ader, het gebied wat daar achter ligt tijdelijk zonder zuurstof laat en daarna weer los schiet zodat het gebied ná de prop alsnog zuurstof krijgt.
668, the neighbour of the Beast
vrijdag 5 februari 2010 om 11:43
Een TIA heeft meestal als kenmerk dat er weinig tot geen restverschijnselen zijn, 24 uur na de openbaring van de klachten.
Je vader heeft een aantal klachten die er dus niet bij passen en kunnen duiden op een ander probleem. Ga eens met hem naar zijn huisarts en laat hem verwijzen naar de geriater. Die kan onderzoeken of er wellicht meer aan de hand is?
Die antidepressiva kunnen er btw wel voor zorgen dat hij zo onverschillig is/traag reageert en apathisch voor zich uit kan staren. Misschien is de dosering te zwaar? Dit kan je natuurlijk ook met de huisarts bespreken.
Je vader heeft een aantal klachten die er dus niet bij passen en kunnen duiden op een ander probleem. Ga eens met hem naar zijn huisarts en laat hem verwijzen naar de geriater. Die kan onderzoeken of er wellicht meer aan de hand is?
Die antidepressiva kunnen er btw wel voor zorgen dat hij zo onverschillig is/traag reageert en apathisch voor zich uit kan staren. Misschien is de dosering te zwaar? Dit kan je natuurlijk ook met de huisarts bespreken.
vrijdag 5 februari 2010 om 16:46
Vraag alsjeblieft een verwijzing naar een geriatrisch diagnostisch dagcentrum of de polikliniek geriatrie.
Geriaters kijken stukken breder dan de neuroloog, en kunnen alle onderzoeken ook laten doen.
Zij kijken naar lichamelijk-sociaal-psychisch functioneren. Neurologen zijn ook prima maar je laat er een kans liggen.
De huisarts zal vast meewerken.
Sterkte.
Geriaters kijken stukken breder dan de neuroloog, en kunnen alle onderzoeken ook laten doen.
Zij kijken naar lichamelijk-sociaal-psychisch functioneren. Neurologen zijn ook prima maar je laat er een kans liggen.
De huisarts zal vast meewerken.
Sterkte.
vrijdag 5 februari 2010 om 18:55
Dangeensuus, wat vreselijk dat jouw schoonvader op zo'n jonge leeftijd deze ziekte gekregen heeft! Hoe is dit voor jouw man om zijn vader zo te zien?
Marels, bedankt voor de uitleg. Ik ben echt een leek op dit gebied dus ben erg zoekende. Ik denk ook dat het iets tijdelijks is geweest, maar het veranderde gedrag hierna is (nog) niet te verklaren.
Enigme, een geriater klinkt gelijk zo zwaar. Dan zie ik echt bejaarde mensen voor me, mijn vader is 'pas' 68. Heb jij hier ervaring mee?
Ambra, wat kan een geriater evt. betekenen? Mocht mijn vader een vorm van dementie hebben, dan is er toch niets aan te doen?
Marels, bedankt voor de uitleg. Ik ben echt een leek op dit gebied dus ben erg zoekende. Ik denk ook dat het iets tijdelijks is geweest, maar het veranderde gedrag hierna is (nog) niet te verklaren.
Enigme, een geriater klinkt gelijk zo zwaar. Dan zie ik echt bejaarde mensen voor me, mijn vader is 'pas' 68. Heb jij hier ervaring mee?
Ambra, wat kan een geriater evt. betekenen? Mocht mijn vader een vorm van dementie hebben, dan is er toch niets aan te doen?
vrijdag 5 februari 2010 om 18:59
Ik herken je verhaal grotendeels, ik heb het zien gebeuren bij mijn oma. Die heeft toen eerst twee keer een TIA gehad en werd daarna steeds verwarder. Ook onverschillig, humeurig en geen interesse meer in de wereld om haar heen.
Nadat ze een politieauto aangereden had hebben we besloten om haar in een bejaardentehuis te laten plaatsen en uitgebreid onderzoek te doen. Hieruit kwam dat ze inderdaad vasculaire dementie heeft. Dit is nu ongeveer 2 jaar geleden en inmiddels herkent ze vrijwel niemand meer helaas.
Nadat ze een politieauto aangereden had hebben we besloten om haar in een bejaardentehuis te laten plaatsen en uitgebreid onderzoek te doen. Hieruit kwam dat ze inderdaad vasculaire dementie heeft. Dit is nu ongeveer 2 jaar geleden en inmiddels herkent ze vrijwel niemand meer helaas.
zaterdag 6 februari 2010 om 09:34
Als je vader aan het dementeren is kan er zeker wél wat aan gedaan worden hoor, Miss_BB.
Nee, het kan absoluut niet genezen worden en het zál ook steeds verder achteruit gaan, ik ga je geen dingen vertellen die niet kloppen, maar wanneer je vader een vorm van dementie blijkt te hebben kan hij wel behandeld worden. Er zijn therapieen en medicijnen die de boel kunnen remmen. Het kan niet gestopt worden, maar men kan wel proberen ervoor te zorgen dat je vader zo lang mogelijk zo goed mogelijk blijft.
Ik zou zeker naar de huisarts gaan met hem, het verhaal voorleggen en bekijken waar het aan kan liggen. Het kan inderdaad "gewoon' door de antidepressiva komen maar het kan ook een vorm van dementie zijn.
In het laatste geval kun je er het beste zo vroeg mogelijk bij zijn. Probeer dan ook zeker inderdaad bij een geriater te komen, leeftijd is helaas nog geen garantie dat je geen "ouderdoms"ziekte krijgt.
Nee, het kan absoluut niet genezen worden en het zál ook steeds verder achteruit gaan, ik ga je geen dingen vertellen die niet kloppen, maar wanneer je vader een vorm van dementie blijkt te hebben kan hij wel behandeld worden. Er zijn therapieen en medicijnen die de boel kunnen remmen. Het kan niet gestopt worden, maar men kan wel proberen ervoor te zorgen dat je vader zo lang mogelijk zo goed mogelijk blijft.
Ik zou zeker naar de huisarts gaan met hem, het verhaal voorleggen en bekijken waar het aan kan liggen. Het kan inderdaad "gewoon' door de antidepressiva komen maar het kan ook een vorm van dementie zijn.
In het laatste geval kun je er het beste zo vroeg mogelijk bij zijn. Probeer dan ook zeker inderdaad bij een geriater te komen, leeftijd is helaas nog geen garantie dat je geen "ouderdoms"ziekte krijgt.
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 6 februari 2010 om 09:52
T.O.
Jouw vader had mijn vader kunnen zijn.... en jouw verhaal het mijne een aantal jaar geleden.
Mijn vader heeft vasculaire dementie, waarschijnlijk gekregen nadat hij een cva heeft gehad. Dat laatste is pas aan het licht gekomen toen we met hem naar een neuroloog zijn geweest.
Mijn vader deed een paar jaar geleden ook alsof er niets aan de hand was en hij heeft zich laten onderzoeken om te bewijzen dat iedereen fout zat die beweerde dat er ergens iets mis was. Maar bij de neuroloog viel hij zo ontzettend door de mand.... En het trieste was dat hij het zelf nog niet door had. Het apatische komt me erg bekend voor. Hij was voorheen een man met wie ik altijd een strijd moest voeren om te vertellen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben ( mijn broer was/ is in zijn ogen altijd beter omdat deze een universitaire studie heeft afgerond en dat kreeg ik te pas en te onpas te horen) en nu is het een man die alleen maar ja en amen zegt bij wijze van. Daar heb ik als zijn kind ontzettend aan moeten wennen, dat niet continu moeten knokken/ mezelf verdedigen tegenover hem.
Wat je bij mijn vader ook erg ziet, is dat hij ook zijn uiterlijk verwaarloosd. Niet bewust, denk ik, maar bijvoorbeeld scheren gaat gewoon niet meer zo makkelijk.
Mijn vader woont (nog) zelfstandig, maar gaat 2 dagdelen naar een dagopvang in een verpleeghuis en staat daarbij op de wachtlijst voor opname. Op de dagopvang voelt mijn vader zich niet op zijn gemak als zijn kinderen komen. Dan vindt hij dat hij er niet thuis hoort en idd de gemiddelde leeftijd daalt door de komst van mijn vader op die groep. Mijn vader is 66 en is nu zo'n 3 jaar dement ( althans dat het bekend is en de diagnose is gesteld; het ging al langer slecht)
Het is heel verdrietig om je ouder zo te zien veranderen en wil je dan ook heel veel sterkte wensen.
Maar het is zeker goed om met je vader langs de neuroloog te gaan. En als hij inderdaad dement is/ wordt dan merkt zo'n arts dat vanzelf op. Voor de patiënt is het anders. Mijn vader vindt nog steeds dat er niets mis is met hem.
Jouw vader had mijn vader kunnen zijn.... en jouw verhaal het mijne een aantal jaar geleden.
Mijn vader heeft vasculaire dementie, waarschijnlijk gekregen nadat hij een cva heeft gehad. Dat laatste is pas aan het licht gekomen toen we met hem naar een neuroloog zijn geweest.
Mijn vader deed een paar jaar geleden ook alsof er niets aan de hand was en hij heeft zich laten onderzoeken om te bewijzen dat iedereen fout zat die beweerde dat er ergens iets mis was. Maar bij de neuroloog viel hij zo ontzettend door de mand.... En het trieste was dat hij het zelf nog niet door had. Het apatische komt me erg bekend voor. Hij was voorheen een man met wie ik altijd een strijd moest voeren om te vertellen dat ik goed genoeg ben zoals ik ben ( mijn broer was/ is in zijn ogen altijd beter omdat deze een universitaire studie heeft afgerond en dat kreeg ik te pas en te onpas te horen) en nu is het een man die alleen maar ja en amen zegt bij wijze van. Daar heb ik als zijn kind ontzettend aan moeten wennen, dat niet continu moeten knokken/ mezelf verdedigen tegenover hem.
Wat je bij mijn vader ook erg ziet, is dat hij ook zijn uiterlijk verwaarloosd. Niet bewust, denk ik, maar bijvoorbeeld scheren gaat gewoon niet meer zo makkelijk.
Mijn vader woont (nog) zelfstandig, maar gaat 2 dagdelen naar een dagopvang in een verpleeghuis en staat daarbij op de wachtlijst voor opname. Op de dagopvang voelt mijn vader zich niet op zijn gemak als zijn kinderen komen. Dan vindt hij dat hij er niet thuis hoort en idd de gemiddelde leeftijd daalt door de komst van mijn vader op die groep. Mijn vader is 66 en is nu zo'n 3 jaar dement ( althans dat het bekend is en de diagnose is gesteld; het ging al langer slecht)
Het is heel verdrietig om je ouder zo te zien veranderen en wil je dan ook heel veel sterkte wensen.
Maar het is zeker goed om met je vader langs de neuroloog te gaan. En als hij inderdaad dement is/ wordt dan merkt zo'n arts dat vanzelf op. Voor de patiënt is het anders. Mijn vader vindt nog steeds dat er niets mis is met hem.
zaterdag 6 februari 2010 om 10:57
Bedankt voor jullie reacties! Het doet me goed om jullie verhalen te lezen.
Mijn man heeft het idee dat het zo'n vaart niet zal lopen, maar hoe meer verhalen ik nu lees, hoe meer ik herken.
Het kan natuurlijk zijn dat hij naast die depressie ook dement aan het worden is, maar het hoeft natuurlijk ook niet.
A.s. dinsdag gaat hij naar de huisarts en ik moet er toevallig zelf ook voor iets zijn en zal het ook nog even aankaarten wat ik waar genomen heb. Ik dacht dat er niets aan te doen was, maar ik lees dat het misschien wel te vertragen is.
Het is zoals het is, maar ik kan heel verdrietig worden bij het vooruitzicht dat hij onze kinderen misschien niet meer zal herkennen en dat zij misschien geen herinneringen aan hem zullen hebben zoals hij echt was. Dat vind ik echt moeilijk. Ook omdat mijn vader voor mij altijd een hele fijne gesprekspartner was en ik hem gewoon mis.
Mijn man heeft het idee dat het zo'n vaart niet zal lopen, maar hoe meer verhalen ik nu lees, hoe meer ik herken.
Het kan natuurlijk zijn dat hij naast die depressie ook dement aan het worden is, maar het hoeft natuurlijk ook niet.
A.s. dinsdag gaat hij naar de huisarts en ik moet er toevallig zelf ook voor iets zijn en zal het ook nog even aankaarten wat ik waar genomen heb. Ik dacht dat er niets aan te doen was, maar ik lees dat het misschien wel te vertragen is.
Het is zoals het is, maar ik kan heel verdrietig worden bij het vooruitzicht dat hij onze kinderen misschien niet meer zal herkennen en dat zij misschien geen herinneringen aan hem zullen hebben zoals hij echt was. Dat vind ik echt moeilijk. Ook omdat mijn vader voor mij altijd een hele fijne gesprekspartner was en ik hem gewoon mis.
zaterdag 6 februari 2010 om 11:03
Lieve Miss_BB; al heeft je vader dementie, dan nog is hij niet ineens een andere man. Dat is een proces van jaren. En voor hij echt iemand niet meer herkent, dan ben je echt al een poos verder...
Ik heb zelf heel wat mensen met dementie behandeld en dat ze je echt niet meer herkennen, da's écht het laatste stadium en zo ver is het nog láng niet.
Er zijn inderdaad therapiëen en dergelijke die het proces wat kunnen vertragen, maar stoppen doet het niet natuurlijk.
Verstandig dat je naar de HA gaat! Ziet hij het zelf ook in, dat hij verandert, of niet?
Ik heb zelf heel wat mensen met dementie behandeld en dat ze je echt niet meer herkennen, da's écht het laatste stadium en zo ver is het nog láng niet.
Er zijn inderdaad therapiëen en dergelijke die het proces wat kunnen vertragen, maar stoppen doet het niet natuurlijk.
Verstandig dat je naar de HA gaat! Ziet hij het zelf ook in, dat hij verandert, of niet?
668, the neighbour of the Beast
zaterdag 6 februari 2010 om 12:20
Marels, bedankt... Verstandelijk weet ik dat ook wel, maar emotioneel vind ik het gewoon heel moeilijk. Het is lastig om niet te doemdenken, mijn 2e kindje is nog heel klein en dus zit ik nog vol met emoties.
Ik heb het idee dat hij wel doorheeft dat er iets aan de hand is met 'm, maar toen ik laatst met 'm even zat te praten gaf hij toe dat hij het heel lastig vind dat hij niet meer werkt en dus niet meer meedoet in het sociale leven zoals hij dat kende (even vrijwilligerswerk niet meegeteld). M'n moeder dringt erg aan op nader onderzoek dus daarom gaat hij naar de huisarts. Dat er iets niet helemaal klopt, dat heeft hij wel in de gaten maar hij zegt dat hij er zelf geen last van heeft.
Ach, ik vind het gewoon lastig naast elkaar te zien, een kleine baby en m'n vader die ik het zo gun om nog van z'n kleinkinderen te genieten (en zij van hem!).
Vind je het in je werk niet heel triest om mensen te zien dementeren of kun je er omdat het je werk is goed mee omgaan?
Ik heb het idee dat hij wel doorheeft dat er iets aan de hand is met 'm, maar toen ik laatst met 'm even zat te praten gaf hij toe dat hij het heel lastig vind dat hij niet meer werkt en dus niet meer meedoet in het sociale leven zoals hij dat kende (even vrijwilligerswerk niet meegeteld). M'n moeder dringt erg aan op nader onderzoek dus daarom gaat hij naar de huisarts. Dat er iets niet helemaal klopt, dat heeft hij wel in de gaten maar hij zegt dat hij er zelf geen last van heeft.
Ach, ik vind het gewoon lastig naast elkaar te zien, een kleine baby en m'n vader die ik het zo gun om nog van z'n kleinkinderen te genieten (en zij van hem!).
Vind je het in je werk niet heel triest om mensen te zien dementeren of kun je er omdat het je werk is goed mee omgaan?
zaterdag 6 februari 2010 om 16:48
Het is ook lastig hoor Miss_BB, maar ik probeer je gewoon even de droge realistische kant voor te schotelen.
Goed dat je moeder aandringt op onderzoek!
Op de vraag of ik dat lastig vond; eigenlijk niet. Part of the deal, zeg maar. Je blokt dat soort gevoelens ook voor een deel uit. Tuurlijk is het rot om iemand achteruit te zien gaan, maar ergens "hoort" dat er ook gewoon bij.
Goed dat je moeder aandringt op onderzoek!
Op de vraag of ik dat lastig vond; eigenlijk niet. Part of the deal, zeg maar. Je blokt dat soort gevoelens ook voor een deel uit. Tuurlijk is het rot om iemand achteruit te zien gaan, maar ergens "hoort" dat er ook gewoon bij.
668, the neighbour of the Beast
