verdoving die pas laat werkt, wie herkent dit?

Yes ik heb het ook, erg vervelend. Een arts hoort niet te beginnen met opereren wanneer de verdoving niet (goed) aanslaat. Hij kan echter niet voelen wanneer dit voor jou het geval is, dus wees gewoon duidelijk en hou vooral geen rekening met dingen als zijn tijdschema. Wil hem wel eens horen piepen als hij zelf op die tafel ligt.

Ja nog iemand hier, ben ook moeilijk plat gespoten te krijgen . Bij de tandarts moet ik altijd extra verdoofd worden, want ik blijf het gewoon voelen.



Misschien kun je het vóór je operatie even bespreken, dan kunnen ze er rekening mee houden in hun schema en de verdoving kans geven goed in te werken voordat ze beginnen.



Sterkte!

Idem hier....ik zeg het altijd van tevoren, dat ik moeilijk verdoofd kan worden. Toen ik bij de implantoloog was en er in mijn kaak geboord moest gaan worden, nog eens extra benadrukt...



Bij het weghalen van een verstopte talgklier op mijn rug ook al weer....halverwege moest de chirurg bij spuiten.

Ik herken dat wel, echter sinds ik ademhalingsoefeningen doe als ik verdoofd word gaat het een stuk beter.

Ik heb niet gelezen wat iedereen schrijft, daar kan ik dus echt niet tegen.



Ik heb er iig ook last van. Bij de tandarts moet ik me 30 min van te voren melden als er een verdoving wordt gebruikt.

quote:vlinder72 schreef op 08 juli 2010 @ 07:45:

Ik herken dat wel, echter sinds ik ademhalingsoefeningen doe als ik verdoofd word gaat het een stuk beter.Je bedoelt dat stress en adrenaline de verdoving vertraagd?

Er zijn zelfs gevallen bekend van mensen die een operatie ondergaan maar niet in narcose raken.

Door de spierverslappers die ook worden toegediend is men dan niet in staat te waarschuwen, maar voelt men de operatie wel.

Mijn moeder heeft dat gehad Willem. Het slaapmiddel was te weinig, waardoor ze halverwege de operatie wakker werd, maar door de spierverslappers niets duidelijk kon maken. Het moet zó beangstigend en frustrerend zijn als je niet eens met je ogen kunt knipperen om iets duidelijk te maken. Door de stress en de pijn ging haar hartslag omhoog en hoorde ze iemand zeggen dat er bijgespoten moest worden. Hierna weet ze niets meer. Na de operatie vertelde ze dit aan de arts, en deze beweerde dat dat niet kon. Tot mijn moeder een paar medische termen opnoemde die ze had gehoord tijdens de operatie... De arts heeft zijn excuses aangeboden en dat was het.



Jaren later zat ze met mijn vader bij een concert, en voor hen zat een meneer met zijn vrouw. Toen die meneer begon te praten werd mijn moeder bleek en niet lekker en zakte bijna weg. Ze had geen idee waarom, maar het bleek de arts te zijn...

Hier hetzelfde. De tandarts verdooft me nu en helpt dan een andere patiënt. Tegen de tijd dat ik aan de beurt ben werkt de verdoving als een zonnetje.

Ik heb hetzelfde bij de tandarts. Eén tandarts heeft 6 (!) keer bij moeten spuiten voor de verdoving pas enigzins werkte.

Herkenbaar.

Heb bij de tandarts ooit een verdoving gehad voor het trekken van een kies.

Mooi dat het wel gevoeld heb (qua pijn) dat die kies getrokken werd.

Sindsdien angst voor de tandarts.

Same here. Naast het langzame inwerken en de bovengemiddelde dosis die ik nodig heb, werkt het ook nog eens korter dan bij anderen, blijkbaar. Sinds ik een keer halverwege een ingreep bijkwam ben ik er erg op gespitst dat men dat héél goed weet voor ik onder zeil ga.

ik heb het ook al heb ik dan alleen ervaring ermee bij de tandarts.

Fijn om te weten dat toen ik erover begon mijn ( nieuwe) tandarts aangaf hetzelfde te hebben.

het meeste liet/laat ik doen zonder verdoving omdat ik toch alles nog voelde. Als hij nu vind dat ik echt een verdoving nodig ga hebben dan geeft hij mij een verdoving en gaat dan eerst iemand anders helpen en ik ga weer in de wachtkamer zitten. Na een half uurtje begin ik dan eindelijk wat te merken.

Voordat hij dit deed begon de verdoving te werken als ik weer thuis was.



Nog nooit geopereerd ( behalve amandelen in kinderjaren) dus ik weet niet of ik het met narcose ook ga hebben.

( nooit over nagedacht ook hmmm soms is het vivaforum niet altijd goed voor je gemoedsrust ahhaah)

Je krijgt weinig begrip van de artsen, zeer jammer, maar gewoon gaan gillen dat het pijn doet, dan moeten ze wel wachten.

Hier ook heel herkenbaar. Het heeft idd te maken met angst en stress die vrij komt. Ik heb het alleen met plaatselijke verdoving en niet bij een volledige narcose. Ik geef het van te voren altijd aan. En als de arts dan vraagt of ik iets voel, en ik voel nog iets hoe minimaal ook dan zeg ik altijd ja.

ook herkenbaar, krijg altijd 3 keer verdoving bij de tandarts.. het roesje van mijn dochter duurde ook erg lang voordat het werkte. De arts zij dat ze het tegenhield door spanning....



ontspannen proberen te zijn, misschien helpt het en mondig zijn.

Ze moeten gewoon maar even wachten totdat je verdoving goed werkt, we leven niet meer in de middeleeuwen hoor, je hoeft geen pijn te hebben. Je moet het wel duidelijker aan gaan geven denk ik.

Als je van te voren nog naar de POS (pre operatieve screening) moet, zou ik het zéker even aangeven. Als ze er rekening mee kunnen houden, dan scheelt het alweer iets.

Zelf geen ervaring, maar mijn vriend vertelde me dat hij bij een operatie ook problemen had met de verdoving. Het was een algehele narcose en de narcotiseur vroeg hem om tot tien te tellen. Dat deed hij en vroeg of hij nog verder moest tellen.



De narcotiseur keek hem raar aan, en rommelde wat, uit het zicht van mijn vriend. Hierna vroeg hij met een grijns op zijn gezicht of mijn vriend nógmaals tot tien wilde tellen, wat hij dan ook braaf deed. Hieraan voegde hij toe dat hij het wat benauwd begon te krijgen.



De verbaasde narcotiseur rommelde weer wat en toen ging bij mijn vriend direct "het licht uit".



Eenmaal op de "uitslaapkamer" was hij meteen weer "wakker" en voelde zich (op de pijn van de operatie na) alleen een beetje slaperig. Is de rest van de dag verder wakker gebleven en kon vervolgens 's nachts moeilijk in slaap komen.

Ah, je hebt dus inderdaad een nieuw topic geopend. Zoals al eerder aangegeven is het 'anders dan standaard' reageren op aneasthesie bij mij een bekend fenomeen. Oorzaak ligt erin dat ik een bindweefselafwijking heb. Daarbij is het bekend dat voor een behoorlijk percentage van mensen die dit hebben bepaalde vormen van anesthesie niet werken en/of anders werken. Waarom dat zo is, is onduidelijk en daar lopen diverse onderzoeken naar.



Heeft wel geduurd tot ik een jaar of 24 was voor wat licht ging branden. Diagnose kwam toen pas voor het eerst voorzichtig voorbij en mezelf inlezen maakte dat ik op desbetreffende info stuitte. Tot die tijd was ik er van overtuigd dat ik gewoon een mietje was. Menigmaal verdovingen gehad, altijd alles gevoeld, maar dat zou niet moeten 'kunnen' (lang leve dus de vooruitschreidende medische wetenschap), ik zou gewoon het aanraken voelen, niets meer. Hmm, ok. Geestkracht en een niet al te lage pijngrens hebben me wat dat betreft zeker geen windeieren gelegd.



Afhankelijk van het totaalplaatje, laat ik me nog steeds wel eens opereren zonder verdoving. Lokale werkt toch niet en zolang als het iets is dat ik toch wel kan velen, dan geen nodeloze narcose in mijn lijf. Blocks werken bij mij ook niet naar behoren. Geen enkel probleem, die worden dus gewoon niet gebruikt. Indien deze (o.a.) als post-operatieve pijnstilling gezet worden, wordt er gewoon een ander pijnprotocol aangewezen voor het geval het nodig mocht zijn. Eigenlijk nooit nodig gehad, overigens. Worden blocks als vorm van aneasthesie tijdens OK gezet, dan bekijken we per keer wat voor een OK het is. Is het een OK aan het been bijv. en niet tot op het bot, dan wordt het sneller de keuze voor geen verdoving. Ik kan het hebben en kan stil liggen.



OK aan de hand; standaard algehele aneasthesie. Ik heb ervaren dat ik mijn handen niet 100% stil kan houden maar als automatisme ga bewegen met de handen als er bijv. een zenuw geraakt wordt. Erg oncourant als ze in de hand aan het opereren zijn. Ook een van de redenen dat ik een narcose heb gehad 2 weken geleden bij een pinkamputatie, normaal een block-aneasthesie ingreep bij mijn chirurg.



Overigens kan de precieze samenstelling van de aneasthesie veel invloed hebben op hoe je deze ervaart, ook erna. Elke keer weer maakt een aneasthesist een afweging welke cocktail de juiste is voor jou als patiënt bij de specifieke ingreep. Die kan dus van keer tot keer verschillen. Op het moment dat het bekend is dat je bij operatie X een niet optimale reactie hebt gehad, kan een aneasthesist de volgende aneasthesie hier dan ook op afstellen.



Zo zijn er bij mij bepaalde combi's al geschrapt omdat mijn bloeddruk er na een aantal uur levensgevaarlijk naar beneden dondert. Ook proberen we zo veel mogelijk de combinaties te leren herkennen en vermijden waarbij ik 'trip'. Er zijn bepaalde combi's waar ik als heuze junk op reageer. Ik kom bij en kan de wereld aan. Zie geen gevaar, beklim rustig de Mount Everest als ik de kans schoon zie -lees; ze me niet zo ongeveer aan bed vastbinden-. Ter illustratie; ik loop niet eens, laat staan klimmen. Ik ga als een idioot te keer, voor minstens 24 uur na de narcose. Zo heb ik na mijn laatste operatie midden in de nacht brownies staan bakken. Of duik ik rustig zonder bril (-10) het verkeer in en roep dat het toch hartstikke goed gaat?! Afhankelijk van de samenstelling kan dit veel langer duren, om vervolgens als een half dode zombie volledig in te storten.



Nu heb ik wat makkelijker lullen, omdat bij mij er een oorzaak min of meer te pinpointen is; de bindweefselafwijking. Dat wordt over het algemeen wel serieus genomen, zeker na mijn dossieropbouw. Dat gezegd hebbende is mijn ervaring dat er met aneasthesisten op dit gebied vaak erg goed te babbelen valt. Gewoon aangeven wat de ervaringen zijn n.a.v. dingen die in het verleden gebeurd zijn. Als je het kunt herinneren; incl. data, welk ziekenhuis etc. Menigmaal zijn bij mij dossiers in andere ziekenhuizen opgevraagd om de preciese samenstelling van aneasthesie gebruikt te achterhalen om die dus vervolgens te kunnen vermijden. Het kan hierbij ook helpen om direct na een OK de ervaringen te bespreken en in dossier op te laten nemen. Dingen die al op papier staan kunnen later de boel vergemakkelijken. Idem dito door dit ook al te bespreken met specialist zelf. Alhoewel ze altijd de eindverantwoordelijkheid bij de aneasthesist laten -terecht-, kunnen ook die grote invloed hebben op de vorm van aneasthesie. Zo lang als er geen directe indicatie tegen is, kunnen specialisten vaak zelf ook al aangeven dat het vorm X zal worden. Wel handig als jij vorm Y niet zo optimaal verdraagt en dat de standaard is voor dergelijke ingreep.

En het klinkt raar, maar heb ook empathie met/respect voor andere visie en/of emotie van een behandelend arts. Zelf laat ik veel dingen doen zonder lokale verdoving. Mijn bekende artsen hebben daar geen probleem mee, omdat ze er ervaring bij mij mee hebben.



Dat geldt níet voor elke arts. Vooral poortartsen op een SEH willen nog wel eens moeite hebben met bijv. grote(re) wonden hechten zonder lokale verdoving. Niet eens zo zeer omdat ze wel niet zullen geloven dat de verdoving niet werkt zoals het hoort, maar omdat ze bijv. een bepaalde voorkeur van manier van werken hebben (verdoving heeft zelfs als het niet verdoofd invloed op de wond zoals doorbloeding, zwelling etc.). Of omdat ze bijv. enorm aanhanger zijn van het credo "ik wil mijn patiënt waar mogelijk geen pijn doen, zéker niet moedwillig".



Vooral dat laatste ben ik vaker tegen gekomen dan ik ooit had vermoed toen bij mij net bekend raakte waarom lokale niet bij mij werken en ik de keuze heb gemaakt ze dan ook niet meer te hoeven. En ach ja, als een arts de geruststelling nodig heeft van het injecteren van een lokale alvorens deze verder kan behandelen, dan zetten ze hem maar. Veel plezier ermee, zou ik zeggen.





Tandartsen; idem dito. Bespreek het, als je een goede tandarts hebt, zal hij hier rekening mee houden en samen met je per keer bekijken welke weg het handigste is om te behandelen. Of dat langer wachten is tot de verdoving ingewerkt is, vaker bijspuiten, constant bijspuiten (wel assistente voor nodig, maar kan ook geslaagd effect hebben), proberen zonder en in goed overleg kijken hoe ver jullie komen, of wat dan ook is, als het onderwerp bespreekbaar is en daar naar beider vertrouwen en tevredenheid naar gehandeld wordt, dan kun je erg ver komen.

quote:maudym schreef op 08 juli 2010 @ 08:27:

Mijn moeder heeft dat gehad Willem. Het slaapmiddel was te weinig, waardoor ze halverwege de operatie wakker werd, maar door de spierverslappers niets duidelijk kon maken. Het moet zó beangstigend en frustrerend zijn als je niet eens met je ogen kunt knipperen om iets duidelijk te maken. Door de stress en de pijn ging haar hartslag omhoog en hoorde ze iemand zeggen dat er bijgespoten moest worden. Hierna weet ze niets meer. Na de operatie vertelde ze dit aan de arts, en deze beweerde dat dat niet kon. Tot mijn moeder een paar medische termen opnoemde die ze had gehoord tijdens de operatie... De arts heeft zijn excuses aangeboden en dat was het.



Jaren later zat ze met mijn vader bij een concert, en voor hen zat een meneer met zijn vrouw. Toen die meneer begon te praten werd mijn moeder bleek en niet lekker en zakte bijna weg. Ze had geen idee waarom, maar het bleek de arts te zijn...



Maudym, wat vreselijk! Ik heb er laatst een film over gezien, 'Awake'. Ik vond het ontzettend griezelig en vind het ook heel erg om te horen dat het in de werkelijkheid gebeurt. Wat erg voor je moeder!



NB: mijn broertje was volgens de tandarts ook 'volledig' verdoofd en begon de vier tanden te trekken die er uit moesten. Mijn broertje heeft de hele praktijk bij elkaar gegild . De tandarts geloofde hem niet en is gewoon doorgegaan. Broertje gaat nu naar een tandarts die met getraumatiseerde patienten omgaat (en mijn broertje is allesbehalve een watje!)