Gezondheid
alle pijlers
Welke naam kan ik dit beestje geven?
woensdag 11 augustus 2010 om 17:12
Hallo allemaal!
Mijn naam is dus 'Bubbles' en ik ben 24 jaartjes jong...
Een tijd geleden dat ik op het viva forum was, maar ik ga mijn verhaal eens plaatsen. Wie weet wat voor een tip's er komen en of er herkenning is. Zoals ik in mijn onderwerp al benoem zou ik het beestje bij de naam willen noemen, maar ik geen idee welke naam. Vaag? Klopt. Ik probeer het eens uit te leggen...
Als ik terug denk heb ik eigenlijk geen idee hoe lang het al speelt. Ik ben altijd al wel een beetje perfectionistisch geweest in bepaalde dingen. Bijvoorbeeld mijn werk en mijn huishouden. Ik heb tijden dan ben ik behoorlijk zelfverzekerd en durf ik op mijn werk taken aan te nemen waar verantwoordelijkheid bij komt kijken, maar er komt altijd een dag dat ik ineens vind dat die taak toch niet voor mij is weg gegelegt, omdat ik er niet goed genoeg voor ben. Weg is die zelfverzekerdheid ineens. En zo is dat ook in mijn leven thuis. Er zijn tijden dat ik mezelf iemand vind die er mag wezen. Die gezellig is om mee om te gaan en die goed voor anderen zorgt, maar ook dan is die zelfverzekerdheid soms ineens weer een poos weg en vind ik mezelf een saai persoon en snap ik niet waarom mijn man eigenlijk voor mij heeft gekozen.
In die periodes dat ik zelfverzekerd ben heb ik veel energie en ga ik op pad om leuke dingen te doen en ben ik niet bang dat mijn agenda te vol is. In de mindere periodes ben ik heel erg bezig met mijn agenda. Zo van ik heb vandaag al wat afgesproken, laat ik dan morgen maar vrij houden om uit te rusten, anders trek ik het allemaal niet. Maar op die dagen dat ik me voorneem om uit te rusten kan ik het eigenlijk niet, omdat ik nog zoveel in huis moet doen. Of dat ook echt zo is of dat dat tussen m'n oren zit laat ik even in het midden.
De reden dat ik verhaal nu plaats is overduidelijk. Ik zit weer in zo'n periode dat de zelfverzekerdheid ver te zoeken is. Twee weken geleden ben ik naar mijn huisarts geweest. Ik heb aangegeven dat ik al een week of acht moe ben en dat het de laatste twee weken wel heel erg is. Zijn conclusie was toen bloedprikken en als daar niets uitkomt naar een psycholoog. Dat laatste omdat ik in het verleden twee keer een jaar depressief ben geweest en omdat ik een vader heb die zwaar depressief is en daar heb ik al twee jaar geen contact meer mee. De huisarts vermoed dat ik daar onbewust toch behoorlijk mee bezig ben in mijn hoofd en dat dat nu ook gaat zorgen voor de lichamelijke klachten.
Depressief ben ik nu niet. Klinkt misschien vreemd na mijn verhaal, maar ik ben heel gelukkig op het moment. Ben net drie maanden getrouwd met de liefste man van de wereld en heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nodig heb op dit moment. Zeer tevreden! Des te frustrerender dat ik niet zoveel kan ondernemen als ik eigenlijk zou willen en dat ik het gevoel heb dat ik niet kan uitstralen hoe ik me eigenlijk voel van binnen.
In die persiodes dat de zelfverzekerdheid weg is ben ik voor mijn idee super serieus. Bijvoorbeeld op mijn werk. Ik werk in de zorg. Normaal komt daar natuurlijk wel eens een grapje bij kijken met collega's onder elkaar, maar in periodes zoals ik ze nu heb kan ik dat niet tegelijk. Mijn werk doen en "ouwehoeren". Begrijp me niet verkeerd. Ik doe mijn werk met zeer veel respect, maar normaal heb ik meer plezier met mijn collega's. En thuis ook. Ik neem bepaalde dingen veel te serieus. Elke vrouw ergert zich wel eens aan een man die zijn vuile sokken niet opruimd enzo, maar in deze periodes besef ik me 's avonds altijd dat ik wel erg overdreven heb. Soms uit ik het niet. Mopper ik aan één stuk door in mezelf en soms flap ik er wat uit en krijgt hij de wind van voren. Zo wil ik niet zijn.
Ik vloek nooit, maar in deze periodes vloek ik stilletjes in mezelf heel veel. Als ik iets laat vallen, als iets mislukt, als ik mezelf bezeer. Teen stoten ofzo. Vandaag nog. Ik maakte een kwarktaart. De lange vingers bleven niet op de bodem liggen, maar dreven omhoog. Ik kon wel janken en stond ook letterlijk even te stampvoeten, terwijl ik er normaal gesproken om zou kunnen lachen en zou denken: Volgende keer beter. Hij smaakt er vast niet anders om.
Maar goed. Ik heb dus bloed laten prikken. Schildklier en bezinkingen allemaal goed. Nu nog afwachten op de uitslag of ik geen pfeiffer heb, maar nu ik er zo over na denk zal dat het wel niet zijn. Het is iets wat al veel langer speelt en steeds terug komt. Is het chronische vermoeidheid? Ben ik een HSP (Highly Sensetive Personality)? Ik heb geen idee. Maar zou het zo graag willen weten. Zodat ik er wat mee kan en zodat ik het allemaal in één woord uit kan leggen als ik het echt even niet meer trek.
Dit is nu wel een negatief verhaal, maar voel me echt niet depressief. Weet gewoon van mezelf dat ik vrolijker kan zijn. Energieker en ontspannen kan zijn. En dat ik nu, voor mijn eigen gevoel, even niet zo kan zijn, voel als falen. Wat ik omschrijf gaat al jaren zo. Up en down. Maar dat ik me er ook zo moe bij voel is dit keer eigenlijk voor het eerst zo erg.
Iemand die het herkend? Vertel! Iemand tip's? Graag!
Liefs Bubbles
Mijn naam is dus 'Bubbles' en ik ben 24 jaartjes jong...
Een tijd geleden dat ik op het viva forum was, maar ik ga mijn verhaal eens plaatsen. Wie weet wat voor een tip's er komen en of er herkenning is. Zoals ik in mijn onderwerp al benoem zou ik het beestje bij de naam willen noemen, maar ik geen idee welke naam. Vaag? Klopt. Ik probeer het eens uit te leggen...
Als ik terug denk heb ik eigenlijk geen idee hoe lang het al speelt. Ik ben altijd al wel een beetje perfectionistisch geweest in bepaalde dingen. Bijvoorbeeld mijn werk en mijn huishouden. Ik heb tijden dan ben ik behoorlijk zelfverzekerd en durf ik op mijn werk taken aan te nemen waar verantwoordelijkheid bij komt kijken, maar er komt altijd een dag dat ik ineens vind dat die taak toch niet voor mij is weg gegelegt, omdat ik er niet goed genoeg voor ben. Weg is die zelfverzekerdheid ineens. En zo is dat ook in mijn leven thuis. Er zijn tijden dat ik mezelf iemand vind die er mag wezen. Die gezellig is om mee om te gaan en die goed voor anderen zorgt, maar ook dan is die zelfverzekerdheid soms ineens weer een poos weg en vind ik mezelf een saai persoon en snap ik niet waarom mijn man eigenlijk voor mij heeft gekozen.
In die periodes dat ik zelfverzekerd ben heb ik veel energie en ga ik op pad om leuke dingen te doen en ben ik niet bang dat mijn agenda te vol is. In de mindere periodes ben ik heel erg bezig met mijn agenda. Zo van ik heb vandaag al wat afgesproken, laat ik dan morgen maar vrij houden om uit te rusten, anders trek ik het allemaal niet. Maar op die dagen dat ik me voorneem om uit te rusten kan ik het eigenlijk niet, omdat ik nog zoveel in huis moet doen. Of dat ook echt zo is of dat dat tussen m'n oren zit laat ik even in het midden.
De reden dat ik verhaal nu plaats is overduidelijk. Ik zit weer in zo'n periode dat de zelfverzekerdheid ver te zoeken is. Twee weken geleden ben ik naar mijn huisarts geweest. Ik heb aangegeven dat ik al een week of acht moe ben en dat het de laatste twee weken wel heel erg is. Zijn conclusie was toen bloedprikken en als daar niets uitkomt naar een psycholoog. Dat laatste omdat ik in het verleden twee keer een jaar depressief ben geweest en omdat ik een vader heb die zwaar depressief is en daar heb ik al twee jaar geen contact meer mee. De huisarts vermoed dat ik daar onbewust toch behoorlijk mee bezig ben in mijn hoofd en dat dat nu ook gaat zorgen voor de lichamelijke klachten.
Depressief ben ik nu niet. Klinkt misschien vreemd na mijn verhaal, maar ik ben heel gelukkig op het moment. Ben net drie maanden getrouwd met de liefste man van de wereld en heb het gevoel dat ik ook niet veel meer nodig heb op dit moment. Zeer tevreden! Des te frustrerender dat ik niet zoveel kan ondernemen als ik eigenlijk zou willen en dat ik het gevoel heb dat ik niet kan uitstralen hoe ik me eigenlijk voel van binnen.
In die persiodes dat de zelfverzekerdheid weg is ben ik voor mijn idee super serieus. Bijvoorbeeld op mijn werk. Ik werk in de zorg. Normaal komt daar natuurlijk wel eens een grapje bij kijken met collega's onder elkaar, maar in periodes zoals ik ze nu heb kan ik dat niet tegelijk. Mijn werk doen en "ouwehoeren". Begrijp me niet verkeerd. Ik doe mijn werk met zeer veel respect, maar normaal heb ik meer plezier met mijn collega's. En thuis ook. Ik neem bepaalde dingen veel te serieus. Elke vrouw ergert zich wel eens aan een man die zijn vuile sokken niet opruimd enzo, maar in deze periodes besef ik me 's avonds altijd dat ik wel erg overdreven heb. Soms uit ik het niet. Mopper ik aan één stuk door in mezelf en soms flap ik er wat uit en krijgt hij de wind van voren. Zo wil ik niet zijn.
Ik vloek nooit, maar in deze periodes vloek ik stilletjes in mezelf heel veel. Als ik iets laat vallen, als iets mislukt, als ik mezelf bezeer. Teen stoten ofzo. Vandaag nog. Ik maakte een kwarktaart. De lange vingers bleven niet op de bodem liggen, maar dreven omhoog. Ik kon wel janken en stond ook letterlijk even te stampvoeten, terwijl ik er normaal gesproken om zou kunnen lachen en zou denken: Volgende keer beter. Hij smaakt er vast niet anders om.
Maar goed. Ik heb dus bloed laten prikken. Schildklier en bezinkingen allemaal goed. Nu nog afwachten op de uitslag of ik geen pfeiffer heb, maar nu ik er zo over na denk zal dat het wel niet zijn. Het is iets wat al veel langer speelt en steeds terug komt. Is het chronische vermoeidheid? Ben ik een HSP (Highly Sensetive Personality)? Ik heb geen idee. Maar zou het zo graag willen weten. Zodat ik er wat mee kan en zodat ik het allemaal in één woord uit kan leggen als ik het echt even niet meer trek.
Dit is nu wel een negatief verhaal, maar voel me echt niet depressief. Weet gewoon van mezelf dat ik vrolijker kan zijn. Energieker en ontspannen kan zijn. En dat ik nu, voor mijn eigen gevoel, even niet zo kan zijn, voel als falen. Wat ik omschrijf gaat al jaren zo. Up en down. Maar dat ik me er ook zo moe bij voel is dit keer eigenlijk voor het eerst zo erg.
Iemand die het herkend? Vertel! Iemand tip's? Graag!
Liefs Bubbles
woensdag 11 augustus 2010 om 17:57
woensdag 11 augustus 2010 om 18:06
woensdag 11 augustus 2010 om 18:28
Ik weet niet of dit een naam heeft. Ik heb in de psychiatrie gewerkt en er komt zo niet een DSM-diagnose boven drijven, zeg maar. Dat komt vooral omdat je er wel last van hebt, maar nog wel goed functioneert. Iemand die depressief is, is ook somber en komt vaak nergens meer toe, iemand die manisch is, slaapt bijna niet meer, doet domme dingen, geeft heel veel geld uit etc...
Ik weet ook niet of het helpt om er een naam op te plakken. Het gaat er denk ik vooral om dat je er minder last van hebt en ik denk dat een psycholoog je daar prima bij kan helpen. Opzich is het trouwens wel herkenbaar, meestal prima zelf verzekerd, maar soms opeens denken dat je heel dom bent, niets kunt, iedereen je wel stom zal vinden etc... Ik heb het alleen niet in fases van weken of maanden, maar meer in vlagen per dag...
Ook mijn stemming is meestal prima. Voor mij zelf denk ik altijd 'O, ik zit weer te mutsen' gaat wel weer over. Maar dat is volgens mij geen diagnose... en die 'naam' zal ik je ook niet geven...
Ik weet ook niet of het helpt om er een naam op te plakken. Het gaat er denk ik vooral om dat je er minder last van hebt en ik denk dat een psycholoog je daar prima bij kan helpen. Opzich is het trouwens wel herkenbaar, meestal prima zelf verzekerd, maar soms opeens denken dat je heel dom bent, niets kunt, iedereen je wel stom zal vinden etc... Ik heb het alleen niet in fases van weken of maanden, maar meer in vlagen per dag...
Ook mijn stemming is meestal prima. Voor mij zelf denk ik altijd 'O, ik zit weer te mutsen' gaat wel weer over. Maar dat is volgens mij geen diagnose... en die 'naam' zal ik je ook niet geven...
woensdag 11 augustus 2010 om 18:39
@aes: Zeker omdat ik al eens depressief ben geweest denk ik zeker niet dat ik dat nu ben. Dat gevoel vergeet ik nooit meer. Maar de angst om het weer te worden door alles is er zeker wel.
@Andj: Ik ga eens even googlen wat een Bipolaire stemmingsstoornis is. Kom ik nog op terug.
@lichtpuntjes: Wat het probeem precies is weer ik niet, omdat er inderdaad zoveel klachten tegelijk zijn nu. Het probleem nu, zoals ik het zie, is dat ik moe ben, mezelf niet echt een leuk persoon vind nu, een manier zoek om die persoon die ik wel leuk vind weer terug te krijgen. Maar om eraan te werken zou ik graag willen weten wat het precies is en of het wel wat is. Moet ik eraan toe gaan geven en om me heen laten weten dat er wat aan de hand is en gas terug nemen, of zou ik me dan juist helemaal gaan isoleren en wordt het alleen maar erger. Moet ik mezelf misschien een schop onder m'n kont geven en niet zeuren. Heeft iedereen dit gevoel wel eens en moet je gewoon doorzetten. Dat laatste heb ik wel heel lang gedacht en geprobeert, maar omdat het zich in lichamelijke klachten uit denk ik nu wel dat er echt iets aan de hand zou kunnen zijn. Wat voor lichamelijke klachten dan? Nou, kan toeval zijn geweest, gewoon een griepje, maar twee weekenden terug, toen ik net bij de dokter was geweest, ben ik behoorlijk ziek geweest. 39,4 graden koorts, keelpijn, lage rugpijn, hoofdpijn. Hoofdpijn heb ik nu nog veel. De rest is weg getrokken gelukkig. Als er niets uit die bloedonderzoeken komt ga ik ook
Bedankt voor de reacties allemaal!
Liefs Bubbles
@Andj: Ik ga eens even googlen wat een Bipolaire stemmingsstoornis is. Kom ik nog op terug.
@lichtpuntjes: Wat het probeem precies is weer ik niet, omdat er inderdaad zoveel klachten tegelijk zijn nu. Het probleem nu, zoals ik het zie, is dat ik moe ben, mezelf niet echt een leuk persoon vind nu, een manier zoek om die persoon die ik wel leuk vind weer terug te krijgen. Maar om eraan te werken zou ik graag willen weten wat het precies is en of het wel wat is. Moet ik eraan toe gaan geven en om me heen laten weten dat er wat aan de hand is en gas terug nemen, of zou ik me dan juist helemaal gaan isoleren en wordt het alleen maar erger. Moet ik mezelf misschien een schop onder m'n kont geven en niet zeuren. Heeft iedereen dit gevoel wel eens en moet je gewoon doorzetten. Dat laatste heb ik wel heel lang gedacht en geprobeert, maar omdat het zich in lichamelijke klachten uit denk ik nu wel dat er echt iets aan de hand zou kunnen zijn. Wat voor lichamelijke klachten dan? Nou, kan toeval zijn geweest, gewoon een griepje, maar twee weekenden terug, toen ik net bij de dokter was geweest, ben ik behoorlijk ziek geweest. 39,4 graden koorts, keelpijn, lage rugpijn, hoofdpijn. Hoofdpijn heb ik nu nog veel. De rest is weg getrokken gelukkig. Als er niets uit die bloedonderzoeken komt ga ik ook
Bedankt voor de reacties allemaal!
Liefs Bubbles
woensdag 11 augustus 2010 om 18:50
woensdag 11 augustus 2010 om 19:30
@vosje78, kopjekoffie70 en suuri: Ik ben 24, weinig levenservaring, maar ik geloof niet dat het leven van een vrouw zo moet zijn en dat dat normaal is dat je 24-7 moe bent en je druk maakt. Als ik nou niet anders zou weten zou ik het kunnen geloven, maar het kan anders... Ik ben wel normaal, dat geloof ik wel, maar HET is niet helemaal normaal Twee verschillende dingen... Haha...
@Bar_Ba_Bella: Ja, ik heb het zo genoemd omdat ik dat steeds zeg. Zou zou makkelijk zijn als je het beestje een naam kan geven en niet alles steeds hoeft uit te leggen, maar gewoon kan zeggen ik heb dit... Niet als excuus, maar... Je snapt me wel...
@Bar_Ba_Bella: Ja, ik heb het zo genoemd omdat ik dat steeds zeg. Zou zou makkelijk zijn als je het beestje een naam kan geven en niet alles steeds hoeft uit te leggen, maar gewoon kan zeggen ik heb dit... Niet als excuus, maar... Je snapt me wel...
woensdag 11 augustus 2010 om 20:12
Beste bubbles. Ja je bent normaal en ja je hebt klachten, dat kan best samengaan. Volgens mij is het belangrijkste dat je samen met de psycholoog een manier zoekt om er mee om te gaan zodat je je in de toekomst beter voelt. Ik snap wel dat je graag een naam wilt kunnen noemen maar ik zou er niet te veel energie in steken. Ik zou vooral mijn energie steken in een oplossing. En hoe het dan heet... ach, wat maakt het uit.
woensdag 11 augustus 2010 om 20:17
Is juist klote om overal een naampje om te plakken. Maar goed, das mijn mening.
Ken trouwens iemand die precies hetzelfde functioneerd als jij, stiekem eigenlijk wel heul veel meer personen. Mensen enzo. Niks raars.
Wat je eraan kan doen? Jezelf op het matje roepen!
Maar als je je echt zorgen maakt, dan maar naar de psych. Kun je proberen met hem/haar een professionele oplossing te zoeken.
Ken trouwens iemand die precies hetzelfde functioneerd als jij, stiekem eigenlijk wel heul veel meer personen. Mensen enzo. Niks raars.
Wat je eraan kan doen? Jezelf op het matje roepen!
Maar als je je echt zorgen maakt, dan maar naar de psych. Kun je proberen met hem/haar een professionele oplossing te zoeken.
donderdag 12 augustus 2010 om 11:52
De eerste afspraak met de psycholoog staat. Volgende week woensdag. Ik ben benieuwd. Gisteren vertelde iemand op het forum iets over een bipolaire stoornis en ik moet zeggen dat ik mezelf hier behoorlijk in herken. Ik heb voor bij de psycholoog een tijdslijn opgesteld van de afgelopen 10 jaar. 10 jaar terug had ik mijn eerste depressie namelijk. Ik ben erg benieuwd wat eruit gaat komen. Zou heerlijk zijn een wat evenwichtiger leven te kunnen leven. Het is vergeleken met sommige situaties (als het een bipolaire stoornis zou zijn) wel geen zeer zeer zware vorm van bipolaire stoornis, maar ik zit er wel mee. En als het anders kan, waarom zou ik er dan niets mee doen.
