'genegeerd' door beste vriendin: ik wel, zij niet

gelukkig ik was al bang dat ik op de eerste zin die ik schreef veel commentaat zou krijgen, maar er zijn er meer die er zo over denken

Hoi Parel (en anderen),



Ik ben ook een vriendin verloren doordat ik zwanger ben geworden en zij en haar man al hele tijd in medische molen zitten zonder resultaat.

Zij kon het maar niet accepteren. In het begin nog wel, al had ze veel verdriet dat ze weer met haar neus op de feiten werd gedrukt dat het bij sommigen wel erg snel kan gaan, en dat vond ik uiteraard erg begrijpelijk.

Ik heb er erg veel aan gedaan om haar te steunen. Vond het toen ook zo ontzettend lastig om te moeten zeggen dat ik zwanger was. Zo dubbel ook. Je bent superblij, maar durft dat niet goed te uiten, bang om haar nóg meer te kwetsen. Ik heb verschillende keren gezegd dat ik het moeilijk vond om mee om te gaan, voor haar.

In het begin kon ik het onderwerp nog vermijden, maar toen die buik zichtbaar werd, werd ze er toch constant mee geconfronteerd. Na wat gesms en gemaild te hebben (telefonisch wilde ze al geen contact meer), heeft ze er min of meer een punt achter gezet.

Ik vind dit nog steeds heel vervelend, maar ben ook erg gekwetst door haar. Ik had het idee dat ik me ontzettend schuldig moest voelen dat ik zwanger was. Dat het niet eerlijk was dat ik wél zwanger was en zij niet... Natuurlijk is het niet eerlijk dat er mensen zijn die heel moeilijk of helemaal geen kinderen kunnen krijgen, maar is het dan meteen oneerlijk dat anderen wel (zonder veel problemen) zwanger kunnen worden? Er zijn dingen tegen me gezegd dat ik me echt afvroeg waar ik dat aan verdiend heb. Alles wat ik tegen haar gezegd heb, heb ik van tevoren 3 keer afgewogen, bang om dingen verkeerd uit te drukken, maar het werd (in mijn ogen) expres verkeerd uitgelegd uit verbitterdheid (zeg je dat zo?)

Ik heb nog lange tijd gehoopt dat ze 'bij zou trekken', maar mijn zoontje is nu een aantal maanden en ze heeft nooit meer gebeld of iets dergelijks om naar hem te vragen. Kan ik nog steeds verdrietig om worden.



Ik zou zeggen: als je (naar eigen gevoel) er alles aan gedaan hebt om de vriendschap tot stand te houden, maar het wil gewoon niet lukken, dan rest er weinig meer dan het maar te accepteren en te genieten van je kind en de mensen om je heen die je nog wel hebt... Hoe jammer het ook is.

Meid, even een berichtje van de 'andere kant'. Wij hebben meer dan 5 jaar geprobeerd om zwanger te worden, met alle mogelijke behandelingen, waaronder 6x IVF/ICSI. In die tijd is mijn (onze) vriendenkring danig veranderd. De meesten wisten niet hoe ermee om te gaan en verbraken zelf het contact. De vele vriendinnen die ik had, kregen allemaal (vlot) baby's. En hoezeer ik het hen gunde (daar gaat het niet zo om, ook niet echt bij jouw vriendin denk ik), toch werd het steeds moeilijker om met hen om te gaan. Gewoon omdat onze levens steeds meer uit elkaar gingen lopen.



Op een verjaardagsfeestje geconfronteerd worden met allemaal leeftijdsgenoten met kleine kinderen is dan vaak te moeilijk. NIET omdat je anderen het niet gunt, maar omdat het heel erg confronterend is, je beseft op zo'n momenten dat je leven een heel andere kant op gaat, hoe dan ook. Ik kon het opdenduur ook niet meer opbrengen om daar naartoe te gaan (of op kraambezoek) en doe het nu dus ook gewoon niet meer.



Wij zijn kinderloos gebleven en we hebben gaandeweg een ander leven en daarbij ook een nieuwe vriendenkring gekregen. Veel oudere vrienden (met grotere kinderen) en ook wel enkele kinderloze koppels. Gewoon omdat het makkelijker is om af te spreken (impulsief, 's avonds laat, weekendjes weg in kind-onvriendelijke luxehotels, enz..) en omdat je levens meer gelijk lopen (veel reizen, gewoon meer geld te besteden hebben, geen zorg voor kinderen of zoektochten naar babysits, enz...).



Ik zie vriendinnen met kinderen soms nog wel, maar besef dan elke keer weer dat ik hen niet zoveel meer te vertellen heb en zij mij niet (ze praten toch echt heel graag en veel over hun kinderen, wat ik best snap, maar wat niet bij mijn leefwereld past).



Tuurlijk had ik het graag anders gezien. Ik had dolgraag kunnen meekletsen over fruithapjes en pampers, maar het is nu niet zo. Mijn leven is anders gelopen en daar hoort een andere levensstijl en andere vriendenkring bij.



Ik hoop dat mijn verhaal je ergens een beetje helpt om je vriendin haar standpunt te begrijpen... je kan niet koste wat het kost blijven proberen de vriendschap te redden. Soms lopen levens te ver uit elkaar en is het beter om het zo te laten...

Ik kan me het verdriet van je vriendin best voorstellen (heb geen kinderwens nu of kinderen, dus je weet het nooit helemaal), maar één grote maar. Het is al een paar keer eerder gezegd, dit heeft weinig meer met vriendschap te maken. Je vriendin kiest ervoor te 'verzuipen' in haar verdriet. En dat is pijnlijk voor jou, maar jij bent hiervan niet de oorzaak.



Er zullen dagelijks mensen zwanger blijven worden, er zullen dagelijks mensen blijven bevallen, er zullen dagelijks kleine kinderen verschijnen op straat, op tv, bij familie of vrienden, er zal geen enkel moment zijn waarop er totaal geen kinderen meer zijn. Dat is een keiharde realiteit voor iemand, waarbij het niet lukt om een kindje te krijgen, maar betekent niet, dat die keiharde realiteit dan maar niet meer bestaat.



Ik ga er vanuit, dat je in echte vriendschappen alles kunt bespreken. En dat dat soms met woede, verdriet, wanhoop, tranen en jaloezie is, lijkt mij geen probleem. Maar je mag mijns inziens nooit vergeten wie er tegenover je zit. Die is er ook nog.



Ik denk dus inderdaad, dat deze vriendschap niet (meer) echt bestaat. Ik zou afstand nemen en de vriendschap als verloren beschouwen. Ik zou persoonlijk ook nooit meer de band zoals voorheen kunnen hebben, want dat zou betekenen, dat als het goed met haar gaat, jij weer welkom bent. Zo werkt het niet. Ze laat je behoorlijk vallen nu.

quote:VivaMarlies schreef op 11 juli 2008 @ 13:39:

Ik zie vriendinnen met kinderen soms nog wel, maar besef dan elke keer weer dat ik hen niet zoveel meer te vertellen heb en zij mij niet (ze praten toch echt heel graag en veel over hun kinderen, wat ik best snap, maar wat niet bij mijn leefwereld past).



Tuurlijk had ik het graag anders gezien. Ik had dolgraag kunnen meekletsen over fruithapjes en pampers, maar het is nu niet zo. Mijn leven is anders gelopen en daar hoort een andere levensstijl en andere vriendenkring bij.





Hai Marlies, even los gezien van het feit, dat het erg jammer is, dat het jullie niet gegund is om een kindje te krijgen, vind ik dit erg zwart/wit gesteld. Ja, jullie levens zijn anders gelopen, maar bij een echte vriendschap is het toch 'normaal' om je ook in de ander in te leven? Dus niet alleen de ander in jou, omdat jij verdriet hebt, maar ook jij in de ander waarbij het wel lukt? Grof gezegd, het is wel wenselijk dat anderen met je meeleven omdat het je niet lukt, maar het is niet 'normaal' om naast dit verdriet open te staan voor het geluk van je vriendin?



Waarom lijkt dat voor een leek niet beide kanten op te werken?

Ik snap VivaMarlies wel. Ik zit gelukkig (nog) niet in dezelfde positie, maar merk wel dat het uit elkaar groeien van vriendschappen door verschillende levensstijlen gewoon kan gebeuren. Mensen met wie je eerst een hele klik hebt, en daarna heb je gewoon weinig wat je samen deelt. In eerste instantie blijf je natuurlijk in elkaars verhaal geïnteresseerd en toon je medeleven/geluk/empathie etc etc.... Maar wat als je steeds vaker de klik mist... Volgens mij groei je dan gewoon uit elkaar.



Dit staat overigens los van het verhaal van TO. Ik moet natuurlijk af gaan van hetgeen op dit forum geschreven wordt, maar het lijkt inderdaad of zij zich mogelijk in haar verdriet verliest. Of denkt dat "ontwijken van pijnlijke situaties" haar meer rust geeft. En dat is ook wel logisch. Ik hoop alleen wel dat ze op een gegeven moment dat iets meer los kan laten. Want ja, de wereld zit vol baby's (realiseer je je pas op t moment dat je ze zelf ook wenst....)



Ik hoop iig dat mocht het mij overkomen dat ik geen kindjes kan krijgen, dat ik er snel mee om leer gaan. En dat ik mee kan genieten met mijn vriendinnen en vrienden en hun kinderen.

Heel ingewikkeld en ook een beetje herkenbaar.



Jij hebt heel hard geprobeerd het open te gooien met haar en zij geeft niet thuis. Met welke reden dan ook (geen zin, te confronterend, het niet weten...). Meer kun je dan niet doen.



Stuur haar bijv. een kaartje met daarop dat je een aantal keer hebt geprobeerd te bellen.mailen etc. en dat zij niet reageert. Dat je dit heel jammer vindt en dat je hier uit opmaakt dat ze even niet zoveel behoefte heeft aan contact en dat je de deur voor haar open laat staan, maar nu even niet blijft proberen heel erg contact te krijgen.



Misschien dat je het op die manier wel een klein beetje voor jezelf kunt afsluiten?



En vwb het negeren van jouw kindje, ik snap dat dit heel pijnlijk voor jou is, maar ik denk echt niet dat ze dit expres doet. Het is onmacht. Ze weet gewoon niet hoe ze er mee om moet gaan en probeert uit alle macht zichzelf te beschermen. Tenminste, zo interperteer ik het.



Niet iedereen is vermogend om met dit soort complexe situatie som te gaan en te benoemen wat pijn doet en waarom etc. Iedereen is verschillend en iedereen gaat verschillend om met moeilijke dingen.

Niet leuk en misschien niet goed, maar punt is hoe jij hier nu mee om kunt gaan en een plekje kunt geven.



Succes!

Parel, omdat je zelf moeilijk zwanger werd, weet je heel goed hoe dat is. Ik vind nl dat je je uiterste best hebt gedaan om met haar mee te leven. Maar nu lijkt me het punt gekomen om aan je zelf te denken. Een vriendschap die zoveel energie kost en niets oplevert is gewoon niet gezond. Dat ze je zoontje niet eens aankijkt, vind ik heel raar en jammer.



Zelf zijn wij ook al heel lang bezig en zijn mijn vriendinnen ook allemaal mama geworden de afgelopen 2 jaar. Natuurlijk heb ik wel eens flink gehuild als er weer eens een zwanger was en ik nog steeds niet. Maar in een goede vriendschap heb oog voor de behoeftes van beide partijen. Ik ben gek op hun kinderen en zij vragen mij hoe het in ziekenhuis was en vangen me op als het weer niet gelukt is. Maar we praten het meest van de tijd over hele andere dingen dan baby;s en zwanger worden. Waar ik wel moeite mee heb, is een babyverjaardag waar ik bijna niemand ken en dat mensen mij hun baby in de hand duwen, want dat staat zo leuk en wanneer beginnen wij nou eens. Wat ik er mee wil zeggen is dat ik het wel heel goed kan hebben van vrienden, maar al die onbekende met hun babies, hou ze lekker bij je!

Je kunt hier je gevoelens ten op zichte van haar goed uiten. Zou je haar niet eens een brief kunnen schrijven?

Dan kun je daar alles in kwijt op een rustige manier en kan zij beslissen of ze de vriendschap nog een kans wil geven.

Sorry... ik lees weer eens veel te vluchtig... Zie nu dat je wel al gemaild hebt, maar nog geen antwoord hebt gehad.



Maar nog steeds lijkt me een brief een goede optie. Die gooien mensen over het algemeen minder snel ongelezen weg.

Ze zeggen wel dat échte vriendschap eeuwig blijft bestaan, maar ik denk dat vriendschappen veranderen gedurende bepaalde levensfases....



Je vriendin heeft heel veel moeite met het idee dat jij nu een kleintje hebt en zij niet. Best begrijpelijk, alhoewel ook zíj het van een andere kant had kunnen belichten. Ze had trots op je kunnen zijn, de leuke ervaringen met je kunnen delen etc. Zij kiest er nu voor om haar leven een andere wending te geven zonder jou. Ik denk dat je niet veel anders kunt dan dit te accepteren. Moeite heb je al genoeg gedaan zo te lezen. Het is zwaar om een vriendin te laten 'vallen'. Maar vriendschap moet van 2 kanten komen !

quote:CL2 schreef op 11 juli 2008 @ 13:56:

[...]





Hai Marlies, even los gezien van het feit, dat het erg jammer is, dat het jullie niet gegund is om een kindje te krijgen, vind ik dit erg zwart/wit gesteld. Ja, jullie levens zijn anders gelopen, maar bij een echte vriendschap is het toch 'normaal' om je ook in de ander in te leven? Dus niet alleen de ander in jou, omdat jij verdriet hebt, maar ook jij in de ander waarbij het wel lukt? Grof gezegd, het is wel wenselijk dat anderen met je meeleven omdat het je niet lukt, maar het is niet 'normaal' om naast dit verdriet open te staan voor het geluk van je vriendin?



Waarom lijkt dat voor een leek niet beide kanten op te werken?



( ik ben marlies niet maar voel toch de behoefte om hierop te antwoorden)

Als levens zo van elkaar verschillen, doordat de één een jong gezin thuis heeft zitten, en de ander niet, met ook geen zicht daarop dan krijg je steeds minder raakvlakken, en groeien mensen vaak uit elkaar.

Mensen veranderen in hun leven vrienden komen vrienden gaan , het zijn slechts enkelen die "tientallen jaren blijven hangen"...

Mensen groeien naar elkaar toe en groeien van elkaar af.. zo gaat dat.

Waarom je volledige vrienden groep met jonge gezinnen aanhouden en jezelf met regelmaat zout in de wonden strooien, met het uitzicht op het gezins geluk "wat jou niet gegunt is".

dat neemt niet weg dat je het de vrienden van toen niet gunt, dat je ze niet alle levens en gezins geluk wenst die ze toe moge komen, maar moet je daar vrijwillig continue getuige van zijn?

quote:VivaMarlies schreef op 11 juli 2008 @ 13:39:

Ik hoop dat mijn verhaal je ergens een beetje helpt om je vriendin haar standpunt te begrijpen... je kan niet koste wat het kost blijven proberen de vriendschap te redden. Soms lopen levens te ver uit elkaar en is het beter om het zo te laten...Ik denk dat dit wel klopt. Alleen vind ik wel dat je daar op een gegeven moment helder in moet zijn, anders blijft het zo hangen. Bij mij werkt dat tenminste wel zo. Ik zou het zelf afsluiten door de betreffende vriendin een brief (een echte, op papier ) te schrijven waarin ik mijn gevoelens mbt het uit elkaar groeien verwoordt.

Ik heb ook niet veel begrip voor je vriendin. Ik wil heel graag kinderen maar heb (volgens mij....) nog nooit gehuild omdat een vriendin ze wel heeft en ik niet. Wel eens in zn algemeenheid (iedereen kan kinderen krijgen behalve wij bla bla) maar nooit om een vriendin. 1 van mijn beste vriendinnen werd in de eerste ronde zwanger. Dat was ook onze eerste ronde. Hun kindje is dus precies zo oud als een kindje van ons had kunnen zijn. Daar heb ik het niet extra moeilijk mee ofzo. Zij wel trouwens, toen ze van ons probleem hoorde. Maar goed, neemt niet weg dat ik af en toe wel eens hoop dat mijn vriendinnen met kinderen deze eens thuis laten als we afspreken. Eergister ging ik naar een vriendin met een schattig dochtertje. Echt een heel lief kindje waar ik ook hartstikke gek op ben. De eerste vriendin die een kindje kreeg dus heel bijzonder voor mij. Toch jammer dat we niet even met zn tweetjes in de keuken thee hebben gedronken terwijl haar man boven met de kleine ging spelen ofzo want de hele dag stond in het teken van waterverf en kinderschoentjes etc. Dat heeft niets met mijn kinderwens te maken maar soms wil ik mijn vriendinnen wel eens eventjes voor mezelf, zonder luiers, flessen en kinderpraat.... Vooral als we elkaar maar een keer of 3/4 zien per jaar.



In jullie geval denk ik dat jullie uit elkaar gegroeid zijn. Voor iemand zoals zij zal je nooit genoeg begrip op kunnen brengen. Het zal voor haar nooit genoeg zijn. Jammer voor jou maar vooral voor haar. Als je dat kunt opbrengen zou ik er geen aandacht meer aan besteden. Misschien nog een kaartje in de bus doen waarin je nog 1 keertje uit legt wat jij voelt en zeggen dat je geen toenadering meer zoekt maar dat je wel altijd open staat als zij weer contact wil.

@ Yamuna: bedankt om te reageren, het klopt inderdaad wel wat je schrijft...



Even voor alle duidelijkheid: ik heb het mijn vriendinnen, nichten, collega's, enz altijd van harte gegund dat zij zwanger werden en een kindje kregen! Ik heb me daar altijd wel in proberen inleven. Ik was de eerste om hen te feliciteren en heb altijd een welgemeend kaartje gestuurd en mooie kraamcadeaus gekocht. For the record: ik heb in de 5 jaar tijd dat we probeerden zwanger te worden met allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen van geen 1 van die mensen ooit een kaartje gekregen. Dat zegt ook wel iets.

Het is voor vriendinnen MET kinderen ook lang niet altijd makkelijk om 'gewoon' te blijven doen tegenover ongewenst kinderlozen. Ook wij hebben vaak meegemaakt dat zwangere vriendinnen geen contact meer opnamen (of dat we een zwangerschap pas na maanden via via vernamen). Ze vonden het dan 'te moeilijk' om te vertellen of om ermee om te gaan.



Het is wel waar wat Yamuna schrijft: na een tijdje zit iedereen met een jong gezin en je hebt nog zo weinig raakvlakken. Waar wij op een middag beslissen om eens naar Barcelona te gaan en 's avonds al vertrekken of om eens een cabrio te kopen, zijn zij vooral bezig met moe zijn, voedingen, luiers, eerste tandjes, enz. Allemaal prima, maar gewoon 2 totaal verschillende leefwerelden.



Je komt hoe dan ook in een soort isolement terecht zonder kinderen als je ervoor kiest om alleen maar vriendschappen met jonge gezinnen te onderhouden. Dat werkt voor beide kanten eigenlijk niet zo goed.



Overigens kan je familie NIET veranderen en zo zitten wij nog regelmatig in Centerparks en kinderboerderijen of speelplaatsen met mijn ouders en alle (kleine) kleinkinderen. Van een grote familie langs beide kanten zijn wij overigens het enige kinderloze koppel en ik verwacht heus niet dat activiteiten aan ons worden aangepast. Maar leuk is het lang niet altijd... Vrienden kies je wel en dat maakt het voor de vriendin van TO ook waarschijnlijk dat ze nu een keuze gemaakt heeft. Ik hoop dat TO zich dat niet te persoonlijk aantrekt en geniet van haar gezin en misschien nieuwe jonge mama-vriendinnen vindt

Ik (nou ja wij...) heb er 5 jaar over gedaan om zwanger te worden. Ik gunde iedereen een zwangerschap / baby maar mezelf nog net ietsje meer eerlijk gezegd. Ik kon prima omgaan met zwangeren in winkels of op straat en baby's op tv. Waar ik niet tegenkon was een zwangerschap of babygeluk bij mensen die dicht bij me stonden. Het duurde lang voor ik me kwetsbaar op kon stellen in zo'n situatie, ik bleef maar volhouden dat het goed ging met me en dat ik het aankon. En vriendinnen die teveel aan me trokken stootte ik des te harder af.

Ik herken het gedrag van je vriendin dus helemaal. Niet dat ik het goedkeur hoor.... maar ik voel bijna weer wat zij voelt. Je wil als ongewild kinderloze gewoon niet zielig gevonden worden en door het steeds te benoemen en benadrukken wordt zij steeds met haar neus op dat ene feit gedrukt. Een feit waar haar leven op dit moment om draait, die grote kinderwens die maar niet vervuld wordt. En ze gunt jou vast jouw kind maar ze gunt het zichzelf ook zo heel erg. En door te 'moeten' genieten van andermans kinderen wordt ze steeds geconfronteerd met dat grote geluk wat zij zo moet missen.



Mijn advies; stuur haar een kaartje en schrijf dat je deur voor haar openstaat op het moment dat zíj er weer aan toe is. Leg het initiatief bij haar. Misschien kunnen jullie de vriendschap weer oppakken, misschien ook niet, so be it.

VivaMarlies heeft eigenlijk alles gezegd wat ik wilde zeggen. Maar ik kan het niet laten om nog wat erbij te schrijven.

Ik vind het jammer dat er zo weinig begrip is voor de reactie van de vriendin in kwestie door sommigen van de reageersters . Jullie zijn wel moeder of zijn nog volop bezig met moeder worden, of koesteren de wens nog.



Hoe ongewenste kinderloosheid aanvoelt, is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Ik wil het toch proberen, omdat ik het belangrijk vind, dat mensen elkaar aanvoelen in kwesties als deze. Ik licht er dan ook een tweetal onderdelen uit.



wat achtergrond informatie:

ik ben zelf ongewenst kinderloos, en sinds een jaar bezig met het rouwproces. Verstandelijk weet je dat je als ongewenst kinderloze 'het er nou eenmaal mee te doen hebt' Emotioneel gezien, wil dat niet lukken. dit proces duurt jaren. Pas als je zelf definitief het stempel hebt gekregen, kun je beginnen aan dit proces. Eerder kun je wel een mening hebben over 'ik zou het zus of zo beleven..' maar pas op het moment zelf snap je wat het met jou, je relatie en je omgeving doet.



1.

quote Parel:

"Hoe kan je zo'n klein mannetje nou niet willen zien staan terwijl hij eigenlijk ook gek op haar is?! want in het begin paste ze ook wel eens op hem"



dit is iets wat ik wil verduidellijken. in het begin, zitten jullie in hetzelfde schuitje. uiteindelijk lukt het jou om een kindje te krijgen. Zij is nog volop bezig en heeft hoop. Dat geeft haar de kracht om op te passen,om jou te zien, om het wonder te ervaren. hoe langer het duurt, hoe verder ze uitgeput raakt, hoe minder kracht ze hiervoor heeft. daarom wil ze nu niet meer oppassen, jou 'lieve mannetje' niet meer zien. Haar hart wordt elke keer opengereten en het duurt dagen, zo niet weken voor die wond ook maar een tikje stopt met bloeden. het kost haar teveel om zichzelf steeds op te peppen en belangstelling te tonen. zij heeft alle kracht en energie nodig om zich te richten op de behandelingen of pogingen om zelf zwanger te worden. Er is simpelweg niets meer voor jou over.



2.

Een maand geleden waren de kinderen van mijn vrienden jarig, een tweeling, (nee, niet dmv hormonen, maar volkomen natuurlijk ) de moeder in kwestie nam mijn kado's (kleding op haar verzoek) aan en legde ze weg. vervolgens ging het gesprek de hele avond over kinderen. Logisch wat er zaten (op mij en mijn man na) alleen kinderrijke mensen. de moeder heeft niet inde gaten hoe moeilijk het voor me was, om de kleding te kopen. hoe waanzinnig graag ik had gehad dat de kleertjes voor MIJN kind waren. ze zag niet de opoffering die het van mijn kant zeker is, om daar een hele avond te zitten en belangstelling te tonen. Ikzelf heb een week lang met barstende hoofdpijn rondgelopen. Dat is de prijs die je betaald.(onder andere)



Je schrijft dat je geen zin hebt om straks, als ze zwanger is, wel benaderd te worden. Dat vind ik vreemd. Ze staat jou bij in jou slechte tijd, heeft je gezien in je goede tijd, haakt af omdat het haar teveel wordt, jij bent op haar verzoek afwezig haar slechte tijd (wellicht wil ze jou haar ellende besparen? 't is maar een gedachte..) maar op het moment dat zij in haar goede tijd komt, wil je haar niet zien? hm. Dat vind ik nou vreemd.



Toen ik zo op de verjaardag van mijn vrienden zat besefte ik wat hierboven ook beschreven is: vriendschappen tot de dood bestaan niet. Vriendschappen evolueren omdat jij evolueert. jij verandert. En net zoals bij liefdesrelaties verandert niet iedereen in jouw omgeving evenveel mee. En juist dat geeft ruimte en plaats aan jou, aan haar,om anderen toe te laten. Wees daar ook dankbaar voor. Voor nieuwe ervaringen. Met gelijkgestemde zielen. En misschien komt ze terug bij je. Misschien . maar misschien ook niet.



heb begrip voor haar koude stilte. Ze kan het gewoon niet opbrengen. Ik spreek uit ervaring. Wees blij dat het jou bespaard is gebleven. Omarm haar als ze toch zwanger mocht zijn. Dat is ook vriendschap: vergeven. Haar vergeven dat ze jou uit haar verdriet heeft gesloten. haar toestaan weer binnen te komen.

Voor nu: je hebt alles gedaan wat je kon doen. Laat nu de tijd het werk doen.

meiroosje

Meiroosje, ik ben er stil van. Naar mijn idee heb je het prachtig opgeschreven.

Meiroosje, ik ben helemaal stil van je verhaal.

Meiroosje, wat mooi en treffend verwoord.



Parel, ik hoop dat je door de posting van Meiroosje toch wat meer begrip voor je vriendin hebt en haar reactie wat beter kan plaatsen. Vat de reactie van je vriendin niet te persoonlijk op.

dank jullie wel, dames, voor jullie reacties. ben vaak een meelezer maar soms kruip ik uit mijn schulp. ;0

Meiroosje, ik reageer zelf ook als ongewenst kinderloze. Wel een stuk harder dan jij. Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat vriendschap ook vergeven is en ik hoop heel erg dat het moment zich voordoet wanneer Parel haar vriendin kan feliciteren met een zwangerschap. En ik hoop ook echt dat ze dat dan wel doet want vergeven hoort er inderdaad heel erg bij.



Ik denk alleen wel dat Parel zich niet schuldig hoeft te voelen als ze nu niet meer de hele tijd probeert te mailen of te bellen maar nu gewoon (van haar kant) een laatste kaartje stuurt waarmee ze de deur nog wel op een kiertje laat staan. Niet dat jij dat zegt hoor.

Maar ik vind wel dat Parel heel erg haar best heeft gedaan om begrip op te brengen en toenadering te zoeken. Nogmaals, je hebt het heel mooi omschreven, zoals je je soms op een feestje kan voelen. Bij mij zijn deze gevoelens (nog) niet zo sterk maar ik herken het wel een beetje.

Tja moeilijk. Misschien heeft ze wat tijd nodig...misschien kan ze haar eigen verdriet tzt wel opzij zetten en kan ze vriendschappen weer gaan waarderen?



Maar goed het is graag of niet hè en als zij nu duidelijk aangeeft; liever niet...dan is dat voor jou wrang maar realiteit. Laat haar even los, misschien komt het wel weer terug...en zo niet....tja dan niet helaas. Zo gaat het leven (heerlijk cliché maar oh zo waar).

@ Meiroosje: jij mag van mij nog heel erg vaak uit je schulp kruipen. Echt prachtig verwoord!