Kinderen
alle pijlers
'genegeerd' door beste vriendin: ik wel, zij niet
vrijdag 11 juli 2008 om 11:37
Al een hele tijd speelt dit tussen mijn vriendin en mij.....
Zij en haar man zijn inmiddels 2,5 aan het proberen om zwanger te raken....allemaal heel moeilijk en emotioneel dat snap ik écht écht écht uit de grond van mijn hart.
Vele onderzoeken hebben ze gehad en ze komen er maar niet achter waar het aan ligt, het blijft dus afwachten in frustratie en verdriet.
Toen ik haar 2 jaar geleden vertelde dat ik zwanger was, stond het huilen haar al nader dan lachen omdat het zo onverwachts was dat ik eerder zwanger was dan haar.
Dat vond ik toen heel raar, maar so be it.
2 jaar lang heb ik haar gesteund en ben ik er voor haar geweest.
Op mijn zoontje's 1e verjaardag in januari is ze in tranen weggelopen nadat er meer vriendinnen met baby's binnenkwamen.
Begreep ik heel goed en heb dat zo gelaten want ik snapte het ook gewoon wel maar sinds die tijd wil ze me niet meer spreken.
We wonen dicht bij elkaar en komen elkaar dus regelmatig tegen.
Dan ontwijkt ze mijn zoontje en wil snel weer weglopen.
Via mail (want tel. neemt ze niet meer op) heb ik haar diverse keren gevraagd hoe ik haar kan steunen of dat ze ons liever niet meer wilt zien.
Wat ik het moeilijkste vind is dat ze zelf geen vrienden heeft en mij en mijn vriendengroep (want daar hebben wij ze veel in betrokken) gewoon opeens laat vallen!
Ik snap als geen ander hoe emotioneel en frustrerend deze tijd is voor haar en haar man maar ik mis mijn vriendin!
Ik wil haar gewoon steunen en het doet me veel verdriet dat zij mijn zoontje niet eens aankijkt!
Ik zou het echt niet leuk vinden dat zodra ze zwanger is opeens wél de beste vriendin wilt zijn en de deur platlopen.
Wat kan ik hier nou mee? want het zit me vreselijk hoog en dat wéét ze ook maar reageert gewoon niet of met de mededeling dat er niets aan de hand is.
Zij en haar man zijn inmiddels 2,5 aan het proberen om zwanger te raken....allemaal heel moeilijk en emotioneel dat snap ik écht écht écht uit de grond van mijn hart.
Vele onderzoeken hebben ze gehad en ze komen er maar niet achter waar het aan ligt, het blijft dus afwachten in frustratie en verdriet.
Toen ik haar 2 jaar geleden vertelde dat ik zwanger was, stond het huilen haar al nader dan lachen omdat het zo onverwachts was dat ik eerder zwanger was dan haar.
Dat vond ik toen heel raar, maar so be it.
2 jaar lang heb ik haar gesteund en ben ik er voor haar geweest.
Op mijn zoontje's 1e verjaardag in januari is ze in tranen weggelopen nadat er meer vriendinnen met baby's binnenkwamen.
Begreep ik heel goed en heb dat zo gelaten want ik snapte het ook gewoon wel maar sinds die tijd wil ze me niet meer spreken.
We wonen dicht bij elkaar en komen elkaar dus regelmatig tegen.
Dan ontwijkt ze mijn zoontje en wil snel weer weglopen.
Via mail (want tel. neemt ze niet meer op) heb ik haar diverse keren gevraagd hoe ik haar kan steunen of dat ze ons liever niet meer wilt zien.
Wat ik het moeilijkste vind is dat ze zelf geen vrienden heeft en mij en mijn vriendengroep (want daar hebben wij ze veel in betrokken) gewoon opeens laat vallen!
Ik snap als geen ander hoe emotioneel en frustrerend deze tijd is voor haar en haar man maar ik mis mijn vriendin!
Ik wil haar gewoon steunen en het doet me veel verdriet dat zij mijn zoontje niet eens aankijkt!
Ik zou het echt niet leuk vinden dat zodra ze zwanger is opeens wél de beste vriendin wilt zijn en de deur platlopen.
Wat kan ik hier nou mee? want het zit me vreselijk hoog en dat wéét ze ook maar reageert gewoon niet of met de mededeling dat er niets aan de hand is.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:42
Ik denk dat jij haar gewoon continue herinnert aan haar eigen verdriet en dat ze daarom afstand heeft genomen. Dat ligt niet aan jou, ook niet aan haar, het is gewoon een keuze die ze denk ik moest nemen uit zelfbescherming. Juist bij jouw doet het denk ik meer pijn om je zoontje te zien omdat jullie zo goed bevriend waren en alles hebben gedeeld. Ik denk dat je haar het beste kan mailen dat je altijd klaar zal staan voor haar en dat je haar keuze begrijpt. Meer kan je niet doen. Ik denk dat ze het zelf ook jammer vindt maar elke keer in huilen uitbarsten bij jou is ook niet echt een optie. Veel sterkte voor je vriendin en voor jou om hier mee om te gaan
vrijdag 11 juli 2008 om 11:45
Dat denk ik ook maar misschien had ik dat dan het liefste gewoon van haarzelf willen horen, dat maakt het toch makkelijker.
Nu wordt ik gewoon aan de kant gezet en ik vind het moeilijk dat ze verder weinig/geen vrienden heeft om haar gedachten te verzetten.
Zo blijf je natuurlijk zwelgen in je verdriet.
Nu wordt ik gewoon aan de kant gezet en ik vind het moeilijk dat ze verder weinig/geen vrienden heeft om haar gedachten te verzetten.
Zo blijf je natuurlijk zwelgen in je verdriet.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:46
quote:Aruba schreef op 11 juli 2008 @ 11:43:
Heb je geen reactie op je mailtjes gehad?
Ik krijg meestal geen reacties of een kort mailtje terug dat er niets aan de hand is of ze is zelden thuis.
En dat ze niet thuis is is gewoon niet waar want we wonen dicht bij elkaar en ik zie vaak het licht branden, auto staan enz.....
Heb je geen reactie op je mailtjes gehad?
Ik krijg meestal geen reacties of een kort mailtje terug dat er niets aan de hand is of ze is zelden thuis.
En dat ze niet thuis is is gewoon niet waar want we wonen dicht bij elkaar en ik zie vaak het licht branden, auto staan enz.....
vrijdag 11 juli 2008 om 11:51
Wat jammer parel dat dit zo tussen jullie in komt te staan.
dat het lastig is binnen een vriendschap daar weet ik alles van, mijn vriendin werd potverdorie zelfs twee keer zwanger in de periode dat wij nog steeds voor de eerste bezig waren.
Gelukkig hebben wij er altijd heel open over kunnen praten. en is daardoor de band alleen maar versterkt.
Natuurlijk zijn hier ook de nodige tranen gelaten, bij het uitzicht op haar gezins geluk, en gelukkig zag zij dat nooit als jaloersie in de slechte zin van het woord.
Jou vriendin maakt zelf haar keuzes hoe om te gaan met de situatie, wat uiteindelijk natuurlijk niet de beste of de leukste oplossing hoeft te zijn voor beide.
Uit jou stuk lees ik dat je best geduldig en empathisch met haar om gaat.
meer als je hand uitsteken kun je niet doen, als zij die hand niet meer wilt aanpakken ... dan houd het op.
hoe jammer dan ook.
dat het lastig is binnen een vriendschap daar weet ik alles van, mijn vriendin werd potverdorie zelfs twee keer zwanger in de periode dat wij nog steeds voor de eerste bezig waren.
Gelukkig hebben wij er altijd heel open over kunnen praten. en is daardoor de band alleen maar versterkt.
Natuurlijk zijn hier ook de nodige tranen gelaten, bij het uitzicht op haar gezins geluk, en gelukkig zag zij dat nooit als jaloersie in de slechte zin van het woord.
Jou vriendin maakt zelf haar keuzes hoe om te gaan met de situatie, wat uiteindelijk natuurlijk niet de beste of de leukste oplossing hoeft te zijn voor beide.
Uit jou stuk lees ik dat je best geduldig en empathisch met haar om gaat.
meer als je hand uitsteken kun je niet doen, als zij die hand niet meer wilt aanpakken ... dan houd het op.
hoe jammer dan ook.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:52
Toch denk ik dat dit zo'n situatie is dat hoe harder jij trekt, hoe harder zij je van haar afduwt. Jij doet het allemaal uit goede bedoelingen maar denkt dan wel vanuit de wijze dat jij denkt dat goed voor haar zal zijn. Misschien is dat ook wel zo maar zij staat daar nu totaal niet voor open en je kan dat niet forceren. Ik zou zeggen laat het nu rusten. Geef misschien nog 1 keer aan dat je altijd voor haar klaar staat mocht ze er ooit behoefte aan hebben maar laat het dan ook rusten. Ik ben bang dat je het gat anders alleen maar groter maakt en zij misschien straks niet meer durft omdat je zoveel pogingen hebt gewaagt.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:00
Ik heb nu al 2 maanden niets meer gehoord/laten horen omdat ik al het idee had het beter maar te kunnen laten gaan.
Maar ik vind het zo onnatuurlijk om elkaar wel steeds tegen te komen maar het af te doen met 'hoi'.......
Maar mijn gevoel zegt me steeds meer dat ik het nu dan voor eens en altijd moet gaan afsluiten.
Als je hier niet uitkomt samen, dan 'past' de vriendschap gewoon niet meer heb ik het gevoel.
Is dat stom gedacht?
Maar ik vind het zo onnatuurlijk om elkaar wel steeds tegen te komen maar het af te doen met 'hoi'.......
Maar mijn gevoel zegt me steeds meer dat ik het nu dan voor eens en altijd moet gaan afsluiten.
Als je hier niet uitkomt samen, dan 'past' de vriendschap gewoon niet meer heb ik het gevoel.
Is dat stom gedacht?
vrijdag 11 juli 2008 om 12:02
Lastige situaties zijn dit ... heel gevoelig onderwerp en ik begrijp alle beide partijen. Ik snap dat jij ontzettend teleurgesteld bent.
Ik denk dat je de vriendschap even gevoelsmatig op een laag pitje 'moet' zetten. Laat het voorlopig rusten. Laat even een berichtje nog achter dat je deur altijd voor haar openstaat en verder erbij laten. Zij heeft tijd nodig ... het niet kunnen krijgen van een kindje is een heel rouwproces...
Ik denk dat je de vriendschap even gevoelsmatig op een laag pitje 'moet' zetten. Laat het voorlopig rusten. Laat even een berichtje nog achter dat je deur altijd voor haar openstaat en verder erbij laten. Zij heeft tijd nodig ... het niet kunnen krijgen van een kindje is een heel rouwproces...
vrijdag 11 juli 2008 om 12:05
Hi parel!
Ik vindt dit heel erg voor jullie beiden!
Ik heb zelf al jarenlang een hevige kinderwens, maar door omstandigheden hebben wij ervoor gekozen nog een paar jaartjes te wachten. Ondanks deze keuze is het voor mij heel erg rauw op mijn dak gevallen, toen er een moment kwam dat mijn beste vriendin en mijn schoonzus vertelden dat ze zwanger waren! Tuurlijk was ik heel erg blij voor ze, maar moest wel ff heel erg goed slikken! Het is net of je emotioneel een klap in je gezicht krijgt. Ben ook even daarna een potje gaan huilen en doordat ik vorig jaar overspannen raakte (in die tijd zijn ze beiden bevallen van een meisje) had naderhand o.a ook te maken met mijn kinderwens! Door mijn kinderwens (en van mijn man) het op een gegeven moment een plekje te geven in mijn hart, ben ik rustiger geworden en geniet meer van het leven wat ik nu leid samen met mijn man!
Ik heb begrip voor beide kanten van jullie en het verdriet wat zij jouw dan ook nog bij brengt. Jij wilt er voor haar zijn. Bij mij heeft het idd wel geholpen om betrokken te raken bij de opvoeding van de dochter van mijn vriendin(tevens schoonzusje). Ik heb nu een sterke band met haar en al regelmatig op gepast! Geniet van het kleine hummeltje, want tja, ik heb die moederlijke gevoelens nu eenmaal en het doet mij juist pijn, als ze mij ervoor afsluiten bij de opvoeding en dat ik alleen mag toe kijken en niet mag aanraken!! Ik geniet van mijn beide tantezeggers, ondanks dat het mij diep van binnen welles pijn doet.
Toch is mijn verhaal niet te vergelijken met die van jouw vriendin, want zij zijn al bezig en het lukt niet! Wij zijn niet eens bezig, maar de hevige kinderwens is er wel degelijk!!
Ik vindt dit heel erg voor jullie beiden!
Ik heb zelf al jarenlang een hevige kinderwens, maar door omstandigheden hebben wij ervoor gekozen nog een paar jaartjes te wachten. Ondanks deze keuze is het voor mij heel erg rauw op mijn dak gevallen, toen er een moment kwam dat mijn beste vriendin en mijn schoonzus vertelden dat ze zwanger waren! Tuurlijk was ik heel erg blij voor ze, maar moest wel ff heel erg goed slikken! Het is net of je emotioneel een klap in je gezicht krijgt. Ben ook even daarna een potje gaan huilen en doordat ik vorig jaar overspannen raakte (in die tijd zijn ze beiden bevallen van een meisje) had naderhand o.a ook te maken met mijn kinderwens! Door mijn kinderwens (en van mijn man) het op een gegeven moment een plekje te geven in mijn hart, ben ik rustiger geworden en geniet meer van het leven wat ik nu leid samen met mijn man!
Ik heb begrip voor beide kanten van jullie en het verdriet wat zij jouw dan ook nog bij brengt. Jij wilt er voor haar zijn. Bij mij heeft het idd wel geholpen om betrokken te raken bij de opvoeding van de dochter van mijn vriendin(tevens schoonzusje). Ik heb nu een sterke band met haar en al regelmatig op gepast! Geniet van het kleine hummeltje, want tja, ik heb die moederlijke gevoelens nu eenmaal en het doet mij juist pijn, als ze mij ervoor afsluiten bij de opvoeding en dat ik alleen mag toe kijken en niet mag aanraken!! Ik geniet van mijn beide tantezeggers, ondanks dat het mij diep van binnen welles pijn doet.
Toch is mijn verhaal niet te vergelijken met die van jouw vriendin, want zij zijn al bezig en het lukt niet! Wij zijn niet eens bezig, maar de hevige kinderwens is er wel degelijk!!
vrijdag 11 juli 2008 om 12:07
vrijdag 11 juli 2008 om 12:09
quote:parel27 schreef op 11 juli 2008 @ 11:48:
Ik wordt ook heel verdrietig van het feit dat ze doet alsof mijn kleine man niet bestaat.....
Hoe kan je zo'n klein mannetje nou niet willen zien staan terwijl hij eigenlijk ook gek op haar is?! want in het begin paste ze ook wel eens op hemIk kan me voorstellen dat jij dit vind, omdat het jouw kind is. Ik zou er geen traan om laten als ik de kinderen van mijn vriendinnen niet meer zou zien. Niet omdat ik niet van kinderen hou, maar omdat het haar kinderen zijn. Tuurlijk vind ik het leuk om ze te zien, en te zien hoe ze zich ontwikkelen, maar dan houd het wel een beetje op. Ik denk dat je hier een beetje jouw gevoel naar haar toe projecteerd.
Ik wordt ook heel verdrietig van het feit dat ze doet alsof mijn kleine man niet bestaat.....
Hoe kan je zo'n klein mannetje nou niet willen zien staan terwijl hij eigenlijk ook gek op haar is?! want in het begin paste ze ook wel eens op hemIk kan me voorstellen dat jij dit vind, omdat het jouw kind is. Ik zou er geen traan om laten als ik de kinderen van mijn vriendinnen niet meer zou zien. Niet omdat ik niet van kinderen hou, maar omdat het haar kinderen zijn. Tuurlijk vind ik het leuk om ze te zien, en te zien hoe ze zich ontwikkelen, maar dan houd het wel een beetje op. Ik denk dat je hier een beetje jouw gevoel naar haar toe projecteerd.
"ik ben het, Barbabelladingdong"
vrijdag 11 juli 2008 om 12:10
Je gevoel, dat je vriendschap niet meer 'past' kan waar zijn, hoor! Sommige dingen kunnen door omstandigheden kapot gaan, al had je dat van te voren nooit bedacht!
Ik wens jou heel veel sterkte toe, met het maken van de juiste keuze. De juiste keuze die voor jouw het beste is moet je denken! Jij moet er niet onderdoor gaan, dat zij zo doet! klikt egoistisch, maar zij doet precies hetzelfde!
Ik wens jou heel veel sterkte toe, met het maken van de juiste keuze. De juiste keuze die voor jouw het beste is moet je denken! Jij moet er niet onderdoor gaan, dat zij zo doet! klikt egoistisch, maar zij doet precies hetzelfde!
vrijdag 11 juli 2008 om 12:11
quote:parel27 schreef op 11 juli 2008 @ 12:00:
Maar mijn gevoel zegt me steeds meer dat ik het nu dan voor eens en altijd moet gaan afsluiten.
Als je hier niet uitkomt samen, dan 'past' de vriendschap gewoon niet meer heb ik het gevoel.Is dat stom gedacht?
Nee dat is helemaal niet stom gedacht, ik heb afgelopen jaar ook heel wat vriendschappen of actief beeindigd of een rustige dood laten bloeden. Omdat mensen hardnekkig niet met met de expliciet gevraagde wijze met mij en ons fertiliteitprobleem omgingen.
(stug blijven zeggen: ach meid jou tijd komt nog wel!, je moet er niet zo mee bezig zijn, lekker dat je nog niet zwanger bent kun je teminste nog even gezellig met ons borrelen!, je heb toch al een hond .... en meer van zulke opmerkingen)
of eentje die niet meer met mij praatte sinds ze zwanger was, via via via via te horen krijgen dat ze niet durft te zeggen ..... nou .... ik "durf" nu geen kaartje door de bus ter felicitatie te gooien. geen zin meer om daar nog energie in te steken!
Ik kon geen afstand nemen van de domme opmerkingen en verder het goede van die personen te zien. dus laat maar gaan....
Maar mijn gevoel zegt me steeds meer dat ik het nu dan voor eens en altijd moet gaan afsluiten.
Als je hier niet uitkomt samen, dan 'past' de vriendschap gewoon niet meer heb ik het gevoel.Is dat stom gedacht?
Nee dat is helemaal niet stom gedacht, ik heb afgelopen jaar ook heel wat vriendschappen of actief beeindigd of een rustige dood laten bloeden. Omdat mensen hardnekkig niet met met de expliciet gevraagde wijze met mij en ons fertiliteitprobleem omgingen.
(stug blijven zeggen: ach meid jou tijd komt nog wel!, je moet er niet zo mee bezig zijn, lekker dat je nog niet zwanger bent kun je teminste nog even gezellig met ons borrelen!, je heb toch al een hond .... en meer van zulke opmerkingen)
of eentje die niet meer met mij praatte sinds ze zwanger was, via via via via te horen krijgen dat ze niet durft te zeggen ..... nou .... ik "durf" nu geen kaartje door de bus ter felicitatie te gooien. geen zin meer om daar nog energie in te steken!
Ik kon geen afstand nemen van de domme opmerkingen en verder het goede van die personen te zien. dus laat maar gaan....
vrijdag 11 juli 2008 om 12:13
quote:Bar_Ba_Bella schreef op 11 juli 2008 @ 12:09:
Ik kan me voorstellen dat jij dit vind, omdat het jouw kind is. Ik zou er geen traan om laten als ik de kinderen van mijn vriendinnen niet meer zou zien. Niet omdat ik niet van kinderen hou, maar omdat het haar kinderen zijn. Tuurlijk vind ik het leuk om ze te zien, en te zien hoe ze zich ontwikkelen, maar dan houd het wel een beetje op. Ik denk dat je hier een beetje jouw gevoel naar haar toe projecteerd.Ik dacht eerlijk gezegd precies hetzelfde..
Ik kan me voorstellen dat jij dit vind, omdat het jouw kind is. Ik zou er geen traan om laten als ik de kinderen van mijn vriendinnen niet meer zou zien. Niet omdat ik niet van kinderen hou, maar omdat het haar kinderen zijn. Tuurlijk vind ik het leuk om ze te zien, en te zien hoe ze zich ontwikkelen, maar dan houd het wel een beetje op. Ik denk dat je hier een beetje jouw gevoel naar haar toe projecteerd.Ik dacht eerlijk gezegd precies hetzelfde..
vrijdag 11 juli 2008 om 12:19
Tja ik denk dat je dat gevoel betreft je eigen kind altijd wel zal projecteren.
Wat dit verhaal betreft kan ik ook heel hard gaan denken;
als ze mijn kind niet wil kennen, hoepelt ze maar op.
Maar dat werkt natuurlijk niet zo.....
Toen ik 3 miskramen had en mijn zus een baby vond ik dat retemoeilijk om te zien dus ik ken het gevoel wel.
Je 'beschermt' je kind terwijl het eigenlijk je gevoel is dat wel beter zou moeten weten.
Er komen in dit verhaal gewoon zoveel gedachten, gevoelens, emoties en frustraties los dat het niet meer leuk is om me er uberhaupt nog mee bezig te houden maar afsluiten kan ik dus op 1 of andere manier niet.
Wat dit verhaal betreft kan ik ook heel hard gaan denken;
als ze mijn kind niet wil kennen, hoepelt ze maar op.
Maar dat werkt natuurlijk niet zo.....
Toen ik 3 miskramen had en mijn zus een baby vond ik dat retemoeilijk om te zien dus ik ken het gevoel wel.
Je 'beschermt' je kind terwijl het eigenlijk je gevoel is dat wel beter zou moeten weten.
Er komen in dit verhaal gewoon zoveel gedachten, gevoelens, emoties en frustraties los dat het niet meer leuk is om me er uberhaupt nog mee bezig te houden maar afsluiten kan ik dus op 1 of andere manier niet.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:21
Hoi, ik lees al een tijdje mee op het forum en ik heb begrepen dat zwanger worden bij jou niet probleemloos is verlopen? Ik wil je hier niet mee voor het hoofd stoten (heb zelf een heftige bbz doorgemaakt dus weet een beetje wat het is, en twee lieve dochters), maar heeft zij dan niet kunnen meevoelen hoe die moeilijke weg was die jij hebt bewandeld om het zo maar te zeggen. Dat het dus niet voor iedereen zo makkelijk is om zwanger te worden? En dus ook niet voor jou?
vrijdag 11 juli 2008 om 12:28
Dat klopt, in 1,5 jaar 3 miskramen.
Je stoot me er niet voor het hoofd hoor.....
Zij weet daar idd van maar leeft in de overtuiging dat wat zij meemaakt vele malen erger is aangezien ik iig wel zwanger werd....
Ze weet ook van mijn verdriet, gemis en die dingen maar het feit dat ik nu wel een kindje heb verandert de zaak heel erg in haar ogen....
Heel jammer
Je stoot me er niet voor het hoofd hoor.....
Zij weet daar idd van maar leeft in de overtuiging dat wat zij meemaakt vele malen erger is aangezien ik iig wel zwanger werd....
Ze weet ook van mijn verdriet, gemis en die dingen maar het feit dat ik nu wel een kindje heb verandert de zaak heel erg in haar ogen....
Heel jammer
vrijdag 11 juli 2008 om 12:28
Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet zo veel begrip heb voor je vriendin. Ik voel met haar met qua verdriet, het was bij mij ook niet vanzelfsprekend dat ik zwanger zou worden en het heeft er lange tijd op geleken dat het er helemaal niet meer van zou komen. Natuurlijk was ik daar verdrietig om en natuurlijk knaagde het dat iedereen maar kinderen kreeg zonder problemen. Maar dat was wel míjn verdriet. Dat staat helemaal los van de vervulde kinderwens van een ander.
Voor mij is vriendschap het delen van gevoelens, interessen, enz., waarbij de kern van het gevoel wel altijd bij jezelf blijft liggen. Wat je vriendin doet, is haar verdriet zo op jou en jouw kind projecteren, dat ze je kind niet eens wil kennen en dat ze zich voor jou volledig afsluit. Natuurlijk steekt dat. Natuurlijk steekt het ook dat ze dit ten opzichte van je kind doet. Volgens mij gaat het er niet eens om of ze je kind leuk vindt of niet, maar dat ze echt zijn bestaan ontkent. Daarmee ontkent ze een wezenlijk deel van jóu, natuurlijk kwetst dat jou.
Ik vind het eerlijk gezegd op z'n minst niet zo netjes dat je vriendin zich zo gedraagt. Ik vraag me af of er nog wel sprake is van vriendschap, als zij zich zo nadrukkelijk afsluit voor jou en je gezin. Het is ontzettend jammer (en wederom niet zo netjes) dat ze niet gewoon openheid van zaken geeft. Ik zou me net als jij afvragen of er wel sprake is van vriendschap, als iemand zo duidelijke signalen geeft dat ze niets met je wil delen.
Jammer hoor.
Voor mij is vriendschap het delen van gevoelens, interessen, enz., waarbij de kern van het gevoel wel altijd bij jezelf blijft liggen. Wat je vriendin doet, is haar verdriet zo op jou en jouw kind projecteren, dat ze je kind niet eens wil kennen en dat ze zich voor jou volledig afsluit. Natuurlijk steekt dat. Natuurlijk steekt het ook dat ze dit ten opzichte van je kind doet. Volgens mij gaat het er niet eens om of ze je kind leuk vindt of niet, maar dat ze echt zijn bestaan ontkent. Daarmee ontkent ze een wezenlijk deel van jóu, natuurlijk kwetst dat jou.
Ik vind het eerlijk gezegd op z'n minst niet zo netjes dat je vriendin zich zo gedraagt. Ik vraag me af of er nog wel sprake is van vriendschap, als zij zich zo nadrukkelijk afsluit voor jou en je gezin. Het is ontzettend jammer (en wederom niet zo netjes) dat ze niet gewoon openheid van zaken geeft. Ik zou me net als jij afvragen of er wel sprake is van vriendschap, als iemand zo duidelijke signalen geeft dat ze niets met je wil delen.
Jammer hoor.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:30
vrijdag 11 juli 2008 om 12:38
Hoi parel,
Ik kan begrijpen dat het voor je vriendin moeilijk was toen jij vertelde dat je zwanger was. Bij sommige gaat het nu eenmaal vrij snel of ongepland en andere doen er jaren over en bij andere lukt het helaas helemaal niet.
Ook ik was de "ongelukkige" die er ruim 3 jaar over heeft gedaan om zwanger te worden (net 7 weken zwanger nu). Gelukkig ben ik er niet elke maand zo intensief mee bezig geweest dat het elke maand een super teleurstelling was. Als het was mislukt, helaas misschien volgende maand beter. Zeker af en toe had ik een dipje, maar gelukkig niet 3 jaar lang! Ik probeerde het positief te bekijken dat ik nog geen kinderen heb. Ik kan nog spontaan een weekendje weg of een avondje op stap en dag erna lekker brak op de bank. Mijn vriendinnen met kinderen moeten dit allemaal ruim van tevoren regelen en zijn soms wel eens jaloers op mij dat ik dat allemaal kan en doe!!
Tuurlijk deed het pijn als een vriendin me vertelde dat ze zwanger was, maar ik was ook super blij voor haar en ik gunde het iedereen en ik vind alle kinderen van m'n vriendinnen super lief en harstikke leuk om op te passen... Af en toe deed het pijn, maar ja, zo was het nu eenmaal!
Wat ik wil zeggen is dat het heel vervelend voor je vriendin is dat het moeilijk gaat maar dat ze niet te veel moet blijven hangen in zelfmedelijden, want daar schiet ze niks mee op. Af en toe heel boos, verdrietig en flink huilen lucht op, maar om jou en je zoon te negeren, daar schiet ze niks mee op en verliest ze waarschijnlijk alleen een vriendin mee. En is het wel zo een goede vriendin van jou, die het jou eigenlijk niet gunt en jou zoontje niet aankijkt.
Sorry als het een beetje hard overkomt, maar zo denk ik erover..
Succes en geniet van je zoon!
Ik kan begrijpen dat het voor je vriendin moeilijk was toen jij vertelde dat je zwanger was. Bij sommige gaat het nu eenmaal vrij snel of ongepland en andere doen er jaren over en bij andere lukt het helaas helemaal niet.
Ook ik was de "ongelukkige" die er ruim 3 jaar over heeft gedaan om zwanger te worden (net 7 weken zwanger nu). Gelukkig ben ik er niet elke maand zo intensief mee bezig geweest dat het elke maand een super teleurstelling was. Als het was mislukt, helaas misschien volgende maand beter. Zeker af en toe had ik een dipje, maar gelukkig niet 3 jaar lang! Ik probeerde het positief te bekijken dat ik nog geen kinderen heb. Ik kan nog spontaan een weekendje weg of een avondje op stap en dag erna lekker brak op de bank. Mijn vriendinnen met kinderen moeten dit allemaal ruim van tevoren regelen en zijn soms wel eens jaloers op mij dat ik dat allemaal kan en doe!!
Tuurlijk deed het pijn als een vriendin me vertelde dat ze zwanger was, maar ik was ook super blij voor haar en ik gunde het iedereen en ik vind alle kinderen van m'n vriendinnen super lief en harstikke leuk om op te passen... Af en toe deed het pijn, maar ja, zo was het nu eenmaal!
Wat ik wil zeggen is dat het heel vervelend voor je vriendin is dat het moeilijk gaat maar dat ze niet te veel moet blijven hangen in zelfmedelijden, want daar schiet ze niks mee op. Af en toe heel boos, verdrietig en flink huilen lucht op, maar om jou en je zoon te negeren, daar schiet ze niks mee op en verliest ze waarschijnlijk alleen een vriendin mee. En is het wel zo een goede vriendin van jou, die het jou eigenlijk niet gunt en jou zoontje niet aankijkt.
Sorry als het een beetje hard overkomt, maar zo denk ik erover..
Succes en geniet van je zoon!
vrijdag 11 juli 2008 om 12:49
Hoi Parel,
Moet eerlijk bekennen dat ik jou vriendin ook niet zo goed begrijp.
Buiten het feit dat ze op deze manier een goede vriendin verliest, maakt ze het voor zichzelf natuurlijk ook heel moeilijk.
Als ze probeerde het van de andere kant te bekijken (leuk oppassen op jou kleine mannetje en een band opbouwen) dan zou het allemaal heel leuk kunnen zijn.
Heb overigens wel begrip voor haar situatie, maar dit is niet de manier om het op te lossen. Met dit te doen maak je meer kapot dan dat je lief hebt.
Hoop dat het tussen jullie wel weer goedkomt en dat een uitweg voor zichzelf kan vinden om met jou en je kleine mannetje om te gaan.
Sterkte!
Moet eerlijk bekennen dat ik jou vriendin ook niet zo goed begrijp.
Buiten het feit dat ze op deze manier een goede vriendin verliest, maakt ze het voor zichzelf natuurlijk ook heel moeilijk.
Als ze probeerde het van de andere kant te bekijken (leuk oppassen op jou kleine mannetje en een band opbouwen) dan zou het allemaal heel leuk kunnen zijn.
Heb overigens wel begrip voor haar situatie, maar dit is niet de manier om het op te lossen. Met dit te doen maak je meer kapot dan dat je lief hebt.
Hoop dat het tussen jullie wel weer goedkomt en dat een uitweg voor zichzelf kan vinden om met jou en je kleine mannetje om te gaan.
Sterkte!
