7-jarige met concentratieprobleem, ADHD etc uitgesloten

Hallo allemaal,



Zoon is een gezonde knul van 7 jaar. Gaat naar groep 4 nu, heeft het naar zijn zin op school, zit lekker in de vriendjes, geen problemen behalve af en toe "last van groot worden".



Maar.... hij heeft een concentratieprobleem. In groep 3 kwam hij er nog wel mee weg. Juf heeft het wel gesignaleerd en vatte het probleem zo samen:"Een leuk en sociaal kind dat in de klas totáál niet oplet, niks afmaakt en het toch voor elkaar krijgt een van de beste rapporten van zijn klas mee naar huis te nemen." Klinkt leuk maar gaat op termijn fout lopen als we er niks aan doen.



Vorig schooljaar is zoon daarom onderzocht door een kinderpsycholoog/orthopedagoog. Eerste verdenkingen: Asperger/autisme en ADD/ADHD. Zelf had ik niet het idee dat het dat was: als hij geïnteresseerd is, is hij namelijk supergeconcentreerd. Uren kan hij met een treinbaan bezig zijn, en bedenkt dan de moelijkste banen met wissels en viaducten. Dat maakt hij wel af, daar kan hij zijn aandacht wel bij houden.

Uiteindelijk kwam dat ook uit die onderzoeken: geen autisme/asperger/ADD/ADHD.



Maar wat dan wel? Intussen zijn alle leerkrachten. IB-ers, 'logen en 'peuten het met elkaar eens: hij is dermate intelligent dat hij de kennis toch wel opneemt ook al let hij niet op. Hij blijkt nogal op z'n moeder te lijken Bij mij is de diagnose audio-linguaal hoogbegaafd gesteld: alles wat ik hoor/lees, wat dus in taal wordt aangeboden, sla ik op. Soort van fotografisch geheugen, maar dan met wat ik hoor/lees en niet bij wat ik zie. Zoiets heeft zoon dus ook.



Maar daar gaat hij wel problemen mee krijgen als hij niet leert zich te concentreren. Er komt vroeg of laat een moment dat alleen het horen van de stof niet genoeg is, dan moet hij gaan oefenen, automatiseren, stampen, en als je dat op je 15e nog moet gaan leren is dat erg pittig weet ik uit eigen ervaring.



Hoe pakken we dat aan? Bij uitleg in de klas moet hij altijd spontaan naar de wc, juf gaat hem vooraf vragen of hij naar de wc moet. Tijdens de uitleg zit hij altijd ergens mee te friemelen, dat maakt geluid, rolt weg, valt, hij krijgt binnenkort (willen niet alles tegelijk invoeren) een stukje klei om mee te friemelen tijdens de uitleg.



Taakjes maakt hij niet af, zit rond te kijken, alles te becommentarieren wat hij ziet, vragen te stellen over alles behalve de taak, probeert gesprekjes aan te knopen met klasgenoten en juffen.

Zoon mocht een poos geen race-spelletjes doen op de WII omdat hij iets uitgevroten had. Gisteren wilde hij onderhandelen: wat moest hij doen zodat hij die spelletjes weer mag doen? Afgesproken dat als hij vandaag alle taken afheeft, hij vanmiddag zo'n spelletje mag doen. Doorgegeven aan juf vanmorgen, die zal hem tussendoor een keertje er aan herinneren als dat nodig is.



Thuis zijn we sinds een paar dagen overgeschakeld op nagenoeg alleen open vragen: i.p.v. "Zoon, ruim jij de tafel even mee af?" (wat er op uitloopt dat we hem aan alles moeten herinneren: je bord, je lepel, je mes, je vork, alles moet je benoemen anders laat hij het staan. Hij WIL best, maar ziet het niet. ) vragen we:"Zoon, wat doen we na het eten?" "Tafel afruimen!" "En wat vergeet je nu mee te nemen?" "M'n glas!"



We zijn er pas sinds woensdagmiddag mee bezig, te vroeg om te zeggen of het werkt (al begint zoon ons nu ook met een grote grijns allerlei open vragen te stellen, binnen 24 uur had hij dat door en hij maakt er echt een spelletje van nu). Maar ik ben vooral benieuwd of iemand dit herkent en of er nog tips zijn!

@ lisa: niet zo gek doen hoor, natuurlijk "mag" het hier ook over jou en jouw situatie gaan! Wie weet hoe we elkaar kunnen steunen, al was het maar door even van je af te schrijven!

Morgen gesprek met de juf toch? Hoe vindt je zoontje het nu in de klas? Altijd even aftasten na de zomervakantie natuurlijk, da's hier in ieder geval wel zo

Je hebt gelijk over die motivatieprikkel. Ik ben wel heel blij dat zoon hier zelf er over begint, merk dat ik heel erg bang ben hem teveel onder druk te zetten.

Hoe gaan ze bij de zwemles van je zoontje om met die prikkel die hij zelf toevoegt? Een jochie aan een armkurkje achteruit trekken om te winnen/passeren kan natuurlijk eigenlijk niet, maar vind het ergens wel stoer van zo'n ventje...



@ moppetoet: ik ga daar zeker nog kijken, op het hiq-forum. Heb er al eens vluchtig rondgekeken maar moet een beetje wennen altijd aan de structuur van een nieuw forum en heb daar nog niet de energie voor gehad. Maar het staat zeker op de planning! Fijn dat jij er zoveel aan hebt gehad al. Ik merk hier ook dat, als je de juiste aanpak gevonden hebt (of iig een juistere aanpak), de veranderingen heel snel kunnen gaan!

Wanneer heb je dat gesprek bij de IB'er?



Vanmorgen even kort met juf 1 gepraat (juf 1 is de ervaren leerkracht, juf 2 de duaalstudente). Ze wist niet of zoon de werkjes gisteren af had, ze had gisteren haar "ouwe tutten dag" zoals ze dat zelf noemt en nog geen kans gehad met juf 2 te overleggen. Geeft niet, zoon is gemotiveerd merk ik en dat vind ik belangrijker dan zeker weten of hij gisteren die werkjes af had. Verteld van het Efteling-plan, dat zoon zelf kwam vragen om die beloning. Juf stelde voor een soort kaart te maken die zoon iedere dag mee naar huis kan nemen, op die kaart tekent ze dan aan als zoon z'n werkjes niet af heeft. Ergens in de loop van de week hoopt ze die kaart af te hebben (ze maakt nogal wat werk van dat soort dingen geloof ik), dan hoef ik niet steeds te vragen, geeft zoon ook wat meer rust.

Vanmiddag kwam zoon zo ongeveer juichend uit school:"Mama!! Kijk eens in het kleine vakje van m'n rugzak?" Zat een briefje van de juf in dat hij vandaag alle werkjes af had. Hij was apetrots!



Groot was mijn verbazing toen zoon vanmiddag kwam vragen of hij mocht verven. Gauw Ja gezegd, zo'n opleving van creativiteit moet je niet onbenut laten Normaal gesproken krijgen we zoon nog niet zover dat hij een tekening maakt voor Sinterklaas, laat staan dat hij uit zichzelf gaat verven. En àls hij al een keer een tekening maakt, is dat heel basic: contouren van een huisje, trein er bij en klaar. Inkleuren is niet nodig, zonnetje, poppetje, allemaal overbodig. En vandaag: uitgebreide schildering van een trein, hij zat te experimenteren met het mengen van kleuren, kleurde de tekening ook in, tekende er gras en water bij...

Vanmorgen viel me in de klas op dat juf licht klassieke muziek draaide, de kinderen mochten iets creatiefs gaan doen, tekenen of mozaiek o.i.d., zelf kiezen. Toen zoon vanmiddag zo lekker zat te verven, ik zat er bij (aardappels schillen) en ik vroeg wat hij van de muziek vond die juf vanochtend had gedraaid. Wel leuk zei hij. Ik stelde voor om te kijken of ik op de radio ook zulke muziek kon vinden, was hij het helemaal mee eens... Zoon gaat uit z'n dak op de muziek van P!nk, probeert mee te zingen bij "Ella elle l'a" van Kate Ryan, brult "15 miljoen mensen" mee, en wilde wel klassieke muziek horen bij het verven... Radio aangezet en het was net of die muziek hem hielp zich beter te concentreren of zo, heel maf. Die schildering is helemaal af in ieder geval, er is geen stukje papier ongeverfd gebleven en dat is echt voor het eerst! Heerlijk!!!

Het komt niet op mij over als drammen hoor Sprankelend, echt niet! Ik vind het fijn dat mensen zo meeleven, meedenken, hun ervaringen delen en me bij de les houden. Ik ken mijn kind goed maar ik weet niet alles, zo simpel is het voor mij. Ik kijk naar m'n kind, lees, hou ogen en oren open en blijf alert.



Ik kan me ook wel vinden in wat jij schrijft over AD(H)D. Er zijn vragenlijsten en observaties geweest daarover en er leken op dat moment geen substantiele aanwijzingen te zijn. Over het eindrapport dat toen is opgemaakt hebben we uitgebreid gesproken, en er komt ook duidelijk uit naar voren dat het vooral een momentopname is. Dat vind ik fijn, dat dat er zo duidelijk in staat, we hebben school een kopietje van dat rapport gegeven zodat zij de tips en adviezen ook op papier hebben en ik moet er niet aan denken dat school in de toekomst AD(H)D bij voorbaat af zou wijzen omdat zoon daar al ooit op onderzocht is.

Maar voor nu zijn we misschien wel zelf het wiel aan het uitvinden, ik weet het niet. Ik bekijk het van dag tot dag eigenlijk. En zoon gaat lekker, kan niet anders zeggen. Juffen zijn laaiend enthousiast, en zoon lijkt alles vooral heel erg leuk te vinden. Net alsof deze andere manier van met hem omgaan, andere "eisen" stellen hem enorm uitdaagt. Geweldig om te zien, en tegelijkertijd blijf ik doodsbenauwd... wil niet teveel druk op hem leggen. Ik blijf me voorhouden dat die angst van mij me juist scherp houdt en voorkomt dàt ik teveel druk op hem leg, maar ja.. eng vind ik het wel.

lisa



Het is niet makkelijk. En die vrees voor de toekomst is misschien ergens ook wel terecht. En dat je je nu even zwaar beroerd voelt is heel begrijpelijk, je wil toch het beste voor je kind.



Maar weet je, je vrees voor de toekomst en het beste willen voor je kind maakt je Moeder. Met een hoofdletter. Zoals ik het lees ben je alert, je staart je niet blind op iets (blijft bijv. openstaan voor ander dingen die er toe bijdragen dat je zoon zich soms eenzaam voelt) en ben je vooral heel liefdevol. En ik denk dat dat belangrijke ingredienten zijn voor het welslagen van het traject dat volgt.



Maar dat maakt het idd. niet makkelijker.

quote:lisa schreef op 24 september 2009 @ 12:29:

Dank je. Ik zit al de halve ochtend te janken en dan vooral ook door de lieve reacties die ik krijg van vriendinnen en hier, zoals nu ook weer van jou.



Gelukkig riep zoon daarnet, bij het van school naar huis lopen (in ons geval nog geen 20 meter, haha, en daar schijnen wij dan toch tien minuten over te moeten doen) een meisje uit zijn klas dat om de hoek woont toe dat hij wilde afspreken. Ik had bij het wachten bij het hek gehoord dat zij al met een ander meisje had afgesproken, maar ik vond het fijn dat hij het in elk geval weer eens vroeg uit zichzelf (met dit meisje heeft hij ook wel afgesproken toen ze samen in de kleutergroep zaten) en dat zij niet zei dat ze het niet wilde. Pfff, klinkt ingewikkeld, haha.

Valt wel mee hoor, dat ingewikkeld, ik kan je prima volgen in ieder geval

Maar zeker fijn dat hij dat uit zichzelf aan dat meisje voorstelde, zeker op zo'n dag dat jij het zelf allemaal eventjes niet meer zo goed weet, toch?



quote:Tsja, de toekomst... soms denk ik: waar begint een mens toch aan, met kinderen?! Belachelijk en beschamend misschien, want het is zo en ik hou van mijn kinderen, maar soms begrijp ik mezelf gewoon niet. Voel ik me echt door mijn hormonen in het ootje genomen, destijds, terwijl ik het zelf toen niet eens doorhad nota bene. Maar dit terzijde.

Mij slaat de schrik om het hart als ik van zo'n man als Karst Tates hoor. Een stil persoon, geen vrienden. Op het oog misschien niet eens zo heel erg in de problemen, maar dan opeens zo'n wanhoopsdaad... dan ben ik echt bang dat mijn oudste ook zo iemand zou kunnen worden als hij maar vaak genoeg wordt afgewezen... ik weet dat ik een doemscenarist ben en dat ik dit in mijn donkerste gedachten vrees, dat de werkelijkheid er wellicht heel anders uit zal zien, maar toch... Wat wil je voor je kind? Vooral toch vriendschap en liefde? Gevoel van verbondenheid? Ik hoop zo dat ik 120 jaar oud word, zodat ik er in elk geval zal zijn om hem liefde te blijven geven...

Zo, en nu weer even de schouders recht en een blij gezicht opzetten. Het leven is ook maar weer het leven hè, gelukkig kan ik goed relativeren na even in de put gezeten te hebben.

De zon schijnt en er kan ook gelachen worden, gelukkig.

xx lisa.Wat ik in je quote dik heb gemaakt viel me heel erg op. Wat je wil, vriendschap, liefde, gevoel van verbondenheid, zijn hele mooie dingen. En wellicht zijn dat dingen waar jij heel veel waarde aan hecht. Wellicht doet jouw zoon dat ook, dat weet ik natuurlijk niet. Maar stel dat jouw zoon daar minder waarde aan blijkt te hechten als jij doet? Als hij op een bepaald moment in zijn leven voor zichzelf tot de conclusie komt dat de moeite die hij moet doen om die zaken te bewerkstelligen hem gewoonweg teveel is ten opzichte van wat het hem oplevert?



Ik heb in mijn jeugd grote moeite gehad met sociale contacten, veel gepest, weinig vriendinnen, en ja daar heb ik behoorlijk verdriet van gehad. Maar ik was toen, en nu nog steeds, een einzelgänger. Jarenlang vond ik dat ik veel vrienden moest hebben, maar omdat ik een einzelgänger ben moest ik om die vriendschappen te onderhouden zo ver buiten mezelf gaan, mezelf forceren. Tot ik voor mezelf tot de conclusie kwam dat al die vriendschappen me meer kostten dan ze me opleverden. Het pastte gewoon niet bij mij. En natuurlijk heb ik af en toe momenten dat ik het wel mis, veel vrienden hebben. Net als mensen met veel vrienden af en toe een moment hebben dat al die vrienden ze de neus uitkomen.



Ik wil helemaal niet zeggen dat dat voor jouw zoon ook geldt, of zal gelden later. Ik ken jouw zoon niet èn mijn glazen bol is nog steeds niet terug van reparatie

Maar persoonlijk wil ik voor mijn kind dat hij kan worden wie hij is. Is dat een persoon met veel vrienden? Leuk! Voelt hij zich lekker in z'n uppie? Ook prima! Wil hij astronaut worden? Ga ik hem in steunen waar ik kan. Komt hij er later met een universitaire opleiding achter dat in plantsoenen schoffelen zijn ultieme geluk ligt? Helemaal geweldig. Voorlopig roept hij al jaren dat hij machinist wil worden. Ik krijg al kippevel als ik het opschrijf want hij is (nu nog) zo gevoelig dat ik vrees dat we hem naar een psychiatrische inrichting kunnen brengen als er iemand voor zijn trein is gesprongen. Maar als dat is wat hij wil zal ik, ooit als de tijd èn hij zelf er rijp voor zijn, eenmalig mijn bezwaren uiten en hem voor de rest volledig steunen.



Het is zijn leven. En alles wat ik kan doen is hem steunen, helpen te worden wie hij is.



Zie dit alsjeblieft niet als kritiek lisa, want zo is het totaal niet bedoeld. Het viel me op, en ik kijk daar wat anders tegenaan. En ik praat graag met mensen over dit soort kwesties, om te kijken hoe anderen dat zien, om van anderen te leren.