Kinderen
alle pijlers
7-jarige met concentratieprobleem, ADHD etc uitgesloten
vrijdag 18 september 2009 om 09:28
Hallo allemaal,
Zoon is een gezonde knul van 7 jaar. Gaat naar groep 4 nu, heeft het naar zijn zin op school, zit lekker in de vriendjes, geen problemen behalve af en toe "last van groot worden".
Maar.... hij heeft een concentratieprobleem. In groep 3 kwam hij er nog wel mee weg. Juf heeft het wel gesignaleerd en vatte het probleem zo samen:"Een leuk en sociaal kind dat in de klas totáál niet oplet, niks afmaakt en het toch voor elkaar krijgt een van de beste rapporten van zijn klas mee naar huis te nemen." Klinkt leuk maar gaat op termijn fout lopen als we er niks aan doen.
Vorig schooljaar is zoon daarom onderzocht door een kinderpsycholoog/orthopedagoog. Eerste verdenkingen: Asperger/autisme en ADD/ADHD. Zelf had ik niet het idee dat het dat was: als hij geïnteresseerd is, is hij namelijk supergeconcentreerd. Uren kan hij met een treinbaan bezig zijn, en bedenkt dan de moelijkste banen met wissels en viaducten. Dat maakt hij wel af, daar kan hij zijn aandacht wel bij houden.
Uiteindelijk kwam dat ook uit die onderzoeken: geen autisme/asperger/ADD/ADHD.
Maar wat dan wel? Intussen zijn alle leerkrachten. IB-ers, 'logen en 'peuten het met elkaar eens: hij is dermate intelligent dat hij de kennis toch wel opneemt ook al let hij niet op. Hij blijkt nogal op z'n moeder te lijken Bij mij is de diagnose audio-linguaal hoogbegaafd gesteld: alles wat ik hoor/lees, wat dus in taal wordt aangeboden, sla ik op. Soort van fotografisch geheugen, maar dan met wat ik hoor/lees en niet bij wat ik zie. Zoiets heeft zoon dus ook.
Maar daar gaat hij wel problemen mee krijgen als hij niet leert zich te concentreren. Er komt vroeg of laat een moment dat alleen het horen van de stof niet genoeg is, dan moet hij gaan oefenen, automatiseren, stampen, en als je dat op je 15e nog moet gaan leren is dat erg pittig weet ik uit eigen ervaring.
Hoe pakken we dat aan? Bij uitleg in de klas moet hij altijd spontaan naar de wc, juf gaat hem vooraf vragen of hij naar de wc moet. Tijdens de uitleg zit hij altijd ergens mee te friemelen, dat maakt geluid, rolt weg, valt, hij krijgt binnenkort (willen niet alles tegelijk invoeren) een stukje klei om mee te friemelen tijdens de uitleg.
Taakjes maakt hij niet af, zit rond te kijken, alles te becommentarieren wat hij ziet, vragen te stellen over alles behalve de taak, probeert gesprekjes aan te knopen met klasgenoten en juffen.
Zoon mocht een poos geen race-spelletjes doen op de WII omdat hij iets uitgevroten had. Gisteren wilde hij onderhandelen: wat moest hij doen zodat hij die spelletjes weer mag doen? Afgesproken dat als hij vandaag alle taken afheeft, hij vanmiddag zo'n spelletje mag doen. Doorgegeven aan juf vanmorgen, die zal hem tussendoor een keertje er aan herinneren als dat nodig is.
Thuis zijn we sinds een paar dagen overgeschakeld op nagenoeg alleen open vragen: i.p.v. "Zoon, ruim jij de tafel even mee af?" (wat er op uitloopt dat we hem aan alles moeten herinneren: je bord, je lepel, je mes, je vork, alles moet je benoemen anders laat hij het staan. Hij WIL best, maar ziet het niet. ) vragen we:"Zoon, wat doen we na het eten?" "Tafel afruimen!" "En wat vergeet je nu mee te nemen?" "M'n glas!"
We zijn er pas sinds woensdagmiddag mee bezig, te vroeg om te zeggen of het werkt (al begint zoon ons nu ook met een grote grijns allerlei open vragen te stellen, binnen 24 uur had hij dat door en hij maakt er echt een spelletje van nu). Maar ik ben vooral benieuwd of iemand dit herkent en of er nog tips zijn!
Zoon is een gezonde knul van 7 jaar. Gaat naar groep 4 nu, heeft het naar zijn zin op school, zit lekker in de vriendjes, geen problemen behalve af en toe "last van groot worden".
Maar.... hij heeft een concentratieprobleem. In groep 3 kwam hij er nog wel mee weg. Juf heeft het wel gesignaleerd en vatte het probleem zo samen:"Een leuk en sociaal kind dat in de klas totáál niet oplet, niks afmaakt en het toch voor elkaar krijgt een van de beste rapporten van zijn klas mee naar huis te nemen." Klinkt leuk maar gaat op termijn fout lopen als we er niks aan doen.
Vorig schooljaar is zoon daarom onderzocht door een kinderpsycholoog/orthopedagoog. Eerste verdenkingen: Asperger/autisme en ADD/ADHD. Zelf had ik niet het idee dat het dat was: als hij geïnteresseerd is, is hij namelijk supergeconcentreerd. Uren kan hij met een treinbaan bezig zijn, en bedenkt dan de moelijkste banen met wissels en viaducten. Dat maakt hij wel af, daar kan hij zijn aandacht wel bij houden.
Uiteindelijk kwam dat ook uit die onderzoeken: geen autisme/asperger/ADD/ADHD.
Maar wat dan wel? Intussen zijn alle leerkrachten. IB-ers, 'logen en 'peuten het met elkaar eens: hij is dermate intelligent dat hij de kennis toch wel opneemt ook al let hij niet op. Hij blijkt nogal op z'n moeder te lijken Bij mij is de diagnose audio-linguaal hoogbegaafd gesteld: alles wat ik hoor/lees, wat dus in taal wordt aangeboden, sla ik op. Soort van fotografisch geheugen, maar dan met wat ik hoor/lees en niet bij wat ik zie. Zoiets heeft zoon dus ook.
Maar daar gaat hij wel problemen mee krijgen als hij niet leert zich te concentreren. Er komt vroeg of laat een moment dat alleen het horen van de stof niet genoeg is, dan moet hij gaan oefenen, automatiseren, stampen, en als je dat op je 15e nog moet gaan leren is dat erg pittig weet ik uit eigen ervaring.
Hoe pakken we dat aan? Bij uitleg in de klas moet hij altijd spontaan naar de wc, juf gaat hem vooraf vragen of hij naar de wc moet. Tijdens de uitleg zit hij altijd ergens mee te friemelen, dat maakt geluid, rolt weg, valt, hij krijgt binnenkort (willen niet alles tegelijk invoeren) een stukje klei om mee te friemelen tijdens de uitleg.
Taakjes maakt hij niet af, zit rond te kijken, alles te becommentarieren wat hij ziet, vragen te stellen over alles behalve de taak, probeert gesprekjes aan te knopen met klasgenoten en juffen.
Zoon mocht een poos geen race-spelletjes doen op de WII omdat hij iets uitgevroten had. Gisteren wilde hij onderhandelen: wat moest hij doen zodat hij die spelletjes weer mag doen? Afgesproken dat als hij vandaag alle taken afheeft, hij vanmiddag zo'n spelletje mag doen. Doorgegeven aan juf vanmorgen, die zal hem tussendoor een keertje er aan herinneren als dat nodig is.
Thuis zijn we sinds een paar dagen overgeschakeld op nagenoeg alleen open vragen: i.p.v. "Zoon, ruim jij de tafel even mee af?" (wat er op uitloopt dat we hem aan alles moeten herinneren: je bord, je lepel, je mes, je vork, alles moet je benoemen anders laat hij het staan. Hij WIL best, maar ziet het niet. ) vragen we:"Zoon, wat doen we na het eten?" "Tafel afruimen!" "En wat vergeet je nu mee te nemen?" "M'n glas!"
We zijn er pas sinds woensdagmiddag mee bezig, te vroeg om te zeggen of het werkt (al begint zoon ons nu ook met een grote grijns allerlei open vragen te stellen, binnen 24 uur had hij dat door en hij maakt er echt een spelletje van nu). Maar ik ben vooral benieuwd of iemand dit herkent en of er nog tips zijn!
Iets anders
vrijdag 18 september 2009 om 12:02
quote:lonbonton schreef op 18 september 2009 @ 11:50:
[...]
Ja dat is ook zo. Ik heb wat dat betreft zo'n geluk met zoons school. Hij was eind groep 6 al klaar met de lesstof vd basisschool maar dat weet hij zelf helemaal niet, ze doen dat erg goed daar. Hij volgt zijn eigen programma en ze zorgen voor heel veel uitdaging.Ik ben wat dat betreft behoorlijk verbitterd over school. Mijn zoon is net 11 en al een poosje klaar met de basisschoolstof. Vorig jaar is hij naar het speciaal onderwijs gegaan, vanwege zijn autisme, en daar hebben ze hem 'gewoon' volgens zijn leeftijd ingedeeld. Niks werk op niveau, niks verrijking, gewoon groep 7 meedoen. Na 7 maanden drama en veel, heel veel gesprekken, heb ik hem sindsdien thuis. Want omdat de basisschool niet meewerkte kon hij ook niet aangemeld worden op het VO.
[...]
Ja dat is ook zo. Ik heb wat dat betreft zo'n geluk met zoons school. Hij was eind groep 6 al klaar met de lesstof vd basisschool maar dat weet hij zelf helemaal niet, ze doen dat erg goed daar. Hij volgt zijn eigen programma en ze zorgen voor heel veel uitdaging.Ik ben wat dat betreft behoorlijk verbitterd over school. Mijn zoon is net 11 en al een poosje klaar met de basisschoolstof. Vorig jaar is hij naar het speciaal onderwijs gegaan, vanwege zijn autisme, en daar hebben ze hem 'gewoon' volgens zijn leeftijd ingedeeld. Niks werk op niveau, niks verrijking, gewoon groep 7 meedoen. Na 7 maanden drama en veel, heel veel gesprekken, heb ik hem sindsdien thuis. Want omdat de basisschool niet meewerkte kon hij ook niet aangemeld worden op het VO.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 18 september 2009 om 12:30
Solomio, dat vind ik echt heel erg. Dat je gewoon nergens met hem terecht kan en niemand luistert. En nu? Ga jij hem zelf klaarstomen voor het VO?
Is er bij jullie geen Havo-VWO voor kinderen met autisme? Hier in de buurt zijn er twee.
Ik zit hier misschien in het goede gebied, zo rondom Eindhoven. Waar (naar ik gehoord heb) veel intelligente autisten wonen.
Er is hier veel kennis en ervaring in de omgeving.
Is er bij jullie geen Havo-VWO voor kinderen met autisme? Hier in de buurt zijn er twee.
Ik zit hier misschien in het goede gebied, zo rondom Eindhoven. Waar (naar ik gehoord heb) veel intelligente autisten wonen.
Er is hier veel kennis en ervaring in de omgeving.
vrijdag 18 september 2009 om 12:35
quote:lonbonton schreef op 18 september 2009 @ 12:30:
Solomio, dat vind ik echt heel erg. Dat je gewoon nergens met hem terecht kan en niemand luistert. En nu? Ga jij hem zelf klaarstomen voor het VO?
Is er bij jullie geen Havo-VWO voor kinderen met autisme? Hier in de buurt zijn er twee.
Ik zit hier misschien in het goede gebied, zo rondom Eindhoven. Waar (naar ik gehoord heb) veel intelligente autisten wonen.
Er is hier veel kennis en ervaring in de omgeving.
Tis idd triest. Klaar voor het VO is ie al, ik heb hem afgelopen half jaar zelf lesgegeven. Maar hij gaat binnenkort tijdelijk uit huis (klinische behandeling) en daar is ook een school bij. Hopen dat ze daar wel in staat zijn hem leuk en zinnig bezig te houden.
En dan volgend jaar naar de auti-havo, das het hoogst haalbare hier.
En anders idd verhuizen naar Eindhoven.
Solomio, dat vind ik echt heel erg. Dat je gewoon nergens met hem terecht kan en niemand luistert. En nu? Ga jij hem zelf klaarstomen voor het VO?
Is er bij jullie geen Havo-VWO voor kinderen met autisme? Hier in de buurt zijn er twee.
Ik zit hier misschien in het goede gebied, zo rondom Eindhoven. Waar (naar ik gehoord heb) veel intelligente autisten wonen.
Er is hier veel kennis en ervaring in de omgeving.
Tis idd triest. Klaar voor het VO is ie al, ik heb hem afgelopen half jaar zelf lesgegeven. Maar hij gaat binnenkort tijdelijk uit huis (klinische behandeling) en daar is ook een school bij. Hopen dat ze daar wel in staat zijn hem leuk en zinnig bezig te houden.
En dan volgend jaar naar de auti-havo, das het hoogst haalbare hier.
En anders idd verhuizen naar Eindhoven.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 18 september 2009 om 13:14
Nah... ik plof net neer met het idee dit topic te gaan openen
Ik heb er twee. Eén in groep 4 en één in groep 5. De jongste is vorig jaar van school gewisseld naar een school met een plusklas. De oudste had het sociaal lekker voor elkaar en een juf die hem super aanvoelde èn begeleidde dus die heb ik gehouden waar 'ie zat.
Ik zit met mijn handen in mijn haar. De jongste is een belhamel, zijn intelligentie (in combinatie met het verschrikkelijke voorbeeld dat hij van zijn moeder krijgt ) maakt dat hij goed onderbouwd de hele wereld kritisch bevraagt. Zero tolerance voor bull shit, en dat komt uit een kind van zes nou eenmaal niet altijd even lekker over op de wereld. Hij heeft vaak zijn werk niet af omdat hij zich de tandjes heeft zitten vervelen maar kom tegenwoordig in ieder geval weer redelijk ok de (school)dag door.
De oudste is een heel ander verhaal. Een lief en super gevoelig kind. Hij is nu een maand bezig en al meerdere malen heb ik hem huilend aangetroffen bij het ophalen met een stapel werk op zijn tafel van heb ik jou daar. Schrijfschriften OP rekenboeken OP taalboeken. Allemaal werk dat hij nog af moet maken. Zowel zijn als mijn maat zijn inmiddels behoorlijk vol.
Hij ziet door de bomen het bos niet meer en raakt er soms gewoon van in paniek. We hebben samen ademhalingsoefeningen gedaan en die geven hem een klein beetje zelfvertrouwen wat in sommige gevallen goed helpt. De school waar hij heengaat heeft de klassen opgedeeld in vier verschillende niveaus. Vanaf het begin zit hij non stop in het hoogste niveau en scoort daarin maximaal. Twee jaar geleden zat hij bij een juf die hem perfect aanvoelde en hem helemaal los liet gaan op verdiepinge en verbredingsstof. Nu zien we hem met lede ogen wegzakken. Hoe verder hij wegzakt, hoe intenser hij zich verveelt, hoe erger hij gaat dromen, hoe verder hij wegzakt et cetera.
Laatste keer dat ik even bij hem ging zitten toen hij nog een stapel werk had kwam zijn leraar er bij zitten en die zei toen even heel popi jopi dat hij bij twee goede antwoorden ook wel wist dat zoon het snapte en dat hij de andere 18 sommen dus eigenlijk helemaal niet hoefde te doen. Ik kon hem wel hoeken . Heel mijn vent in de kreukels omdat zijn woensdagmiddag naar de vaantjes was, hij zich schaamde tegenover het vriendje dat stond te wachten, bang was dat hij mij teleurstelde en hij het hele overzicht kwijt was geraakt, en dan even zo nonchalant om te scoren bij zijn moeder doen alsof het helemaal niet zo belangrijk is.
Anyway, heel verhaal . Eigenlijk alleen maar omdat ik ook hoop dat er ouders zijn die dit wiel al een keer hebben uitgevonden zodat ik met een stapeltje mogelijkheden, opties en uit te proberen trucjes richting school kan om het (nogmaals) te bespreken.
Alvast bedankt voor het open vragen idee en de HIQ tip dus
Ik heb er twee. Eén in groep 4 en één in groep 5. De jongste is vorig jaar van school gewisseld naar een school met een plusklas. De oudste had het sociaal lekker voor elkaar en een juf die hem super aanvoelde èn begeleidde dus die heb ik gehouden waar 'ie zat.
Ik zit met mijn handen in mijn haar. De jongste is een belhamel, zijn intelligentie (in combinatie met het verschrikkelijke voorbeeld dat hij van zijn moeder krijgt ) maakt dat hij goed onderbouwd de hele wereld kritisch bevraagt. Zero tolerance voor bull shit, en dat komt uit een kind van zes nou eenmaal niet altijd even lekker over op de wereld. Hij heeft vaak zijn werk niet af omdat hij zich de tandjes heeft zitten vervelen maar kom tegenwoordig in ieder geval weer redelijk ok de (school)dag door.
De oudste is een heel ander verhaal. Een lief en super gevoelig kind. Hij is nu een maand bezig en al meerdere malen heb ik hem huilend aangetroffen bij het ophalen met een stapel werk op zijn tafel van heb ik jou daar. Schrijfschriften OP rekenboeken OP taalboeken. Allemaal werk dat hij nog af moet maken. Zowel zijn als mijn maat zijn inmiddels behoorlijk vol.
Hij ziet door de bomen het bos niet meer en raakt er soms gewoon van in paniek. We hebben samen ademhalingsoefeningen gedaan en die geven hem een klein beetje zelfvertrouwen wat in sommige gevallen goed helpt. De school waar hij heengaat heeft de klassen opgedeeld in vier verschillende niveaus. Vanaf het begin zit hij non stop in het hoogste niveau en scoort daarin maximaal. Twee jaar geleden zat hij bij een juf die hem perfect aanvoelde en hem helemaal los liet gaan op verdiepinge en verbredingsstof. Nu zien we hem met lede ogen wegzakken. Hoe verder hij wegzakt, hoe intenser hij zich verveelt, hoe erger hij gaat dromen, hoe verder hij wegzakt et cetera.
Laatste keer dat ik even bij hem ging zitten toen hij nog een stapel werk had kwam zijn leraar er bij zitten en die zei toen even heel popi jopi dat hij bij twee goede antwoorden ook wel wist dat zoon het snapte en dat hij de andere 18 sommen dus eigenlijk helemaal niet hoefde te doen. Ik kon hem wel hoeken . Heel mijn vent in de kreukels omdat zijn woensdagmiddag naar de vaantjes was, hij zich schaamde tegenover het vriendje dat stond te wachten, bang was dat hij mij teleurstelde en hij het hele overzicht kwijt was geraakt, en dan even zo nonchalant om te scoren bij zijn moeder doen alsof het helemaal niet zo belangrijk is.
Anyway, heel verhaal . Eigenlijk alleen maar omdat ik ook hoop dat er ouders zijn die dit wiel al een keer hebben uitgevonden zodat ik met een stapeltje mogelijkheden, opties en uit te proberen trucjes richting school kan om het (nogmaals) te bespreken.
Alvast bedankt voor het open vragen idee en de HIQ tip dus
vrijdag 18 september 2009 om 14:03
Mán, wat een herkenning... zit in tranen aan de pc. Wellicht ook omdat ik, geloof ik, vandaag pas echt heb laten inzinken dat ook mijn zoon (die nog geen maand 6 is) echt 'iets' heeft. Ik kan de verhalen van TO en Sprankelend bijna letterlijk overnemen, alleen is mijn zoontje niet zo 'sociaal lekker' , speelt wel graag met andere kinderen maar is daar minder natuurlijk vlot in dan mijn jongste.
Of hij erg slim is weet ik nog steeds ook niet zeker. Hij scoorde wel A's op de testjes in groep 1 en 2, maar vindt soms dingen moeilijk waarvan ik zou denken dat hij dat al zou kunnen, en op andere momenten verbaast hij me weer qua logica of inzicht.
In groep 2 liep de juf tegen zijn concentratietekort aan. Het advies kwam om te testen. Met jeugdarts besproken, twijfelen... ik wilde het aanzien in groep 3. Er zitten nu twee schoolweken op en er is geen verbetering. Mijn zoontje zit nu al met zijn bankje tegen de lessenaar van de juf en niet meer in een groepje met andere kinderen. Straks de juf even aangesproken en ze zei dat hij wel heel veel sturing nodig heeft en 'er' gewoon ook veel moeite mee heeft. Hij komt wel enthousiast thuis met schrijfwerkjes etc en is veel bezig met het leren lezen. Afgesproken dat ik maandag het formulier dat nog ingevuld moet worden door de leerkracht afgeef en dat ik dan alles naar de GGZ stuur.
Anyway.
Het technische, de treinbaan, nergens de aandacht bij kunnen houden behalve als het hem interesseert... letterlijk zoals het hier ook gaat.
Ik heb zelf, weet ik sinds ruim een jaar, ADD/ADHD, de appel zal dus niet ver van de boom vallen. En, zoals Bowie dacht ik ook schreef: het gaat niet om een tekort aan concentratie, maar om het niet goed in kunnen zetten daarvan op momenten dat het gewenst is, zeg maar.
Mijn jongste (4,5 jaar) heeft meer natuurlijke flair, maar ook bij hem zie ik heel selectieve concentratie en voorzie ik dezelfde soort problemen naarmate hij langer op school zal zitten (zit nu in groep 1).
Ik herken mijzelf ook in het opslaan van informatie die ik hoor. Ik sla ook wel op wat ik lees of zie over het algemeen, maar ik heb mijn hele schoolcarrière te horen gekregen dat het leek of ik niet oplette, dat ik vaak ook andere dingen zat te doen (tekenen of schrijven) tijdens uitleg, maar dan tot verbazing van de leraren het antwoord gewoon bleek te weten als mij een vraag gesteld werd.
Ook nu is nog zo dat mij weinig ontgaat van gesproken woorden. Ik ben met iets bezig of loop langs en hoor iemand iets tegen iemand anders zeggen, dat registreer ik meestal allemaal. Alleen is het sinds mijn latere tienertijd niet meer zo dat ik het ook automatisch allemaal onthoud, althans niet meer zo goed.
Hoe dan ook: ik blijf hier ook met veel interesse volgen wat er geschreven wordt.
Een ervaring waar anderen hier misschien iets aan kunnen hebben als het bij hun kind past:
Ik herken veel bij mijn zoon omdat ik deels met dezelfde eigenschappen of problematiek, hoe je het noemen wilt, kamp of gekampt heb. Dat is vaak moeilijk om te zien, omdat ik het voor hen zo graag anders zou willen, maar aan de andere kant is het ook juist heel goed omdat ik vaak exact weet waar de schoen wringt.
Zelf heb ik bijvoorbeeld sterke prikkels nodig om me tot iets te zetten, zelfs als het me wel interesseert en ik het graag doe, in principe. Maar als er geen stok achter de deur is, gebeurt er helaas bitter weinig. Dat ervaar ik als mijn grootste klacht. Gelukkig heb ik mijn werk inmiddels zo ingericht dat ik altijd deadlines heb en dan houd ik me er wel goed aan en presteer ik ook goed.
Bij mijn zoon werkt dat precies zo. Wij hebben een beloningssysteem, maar dat werkt tegelijkertijd ook als 'straf'systeem. Iedereen wil altijd alles in het positieve benaderen, maar dat werkt gewoon niet bij alle mensen. Bij mij niet voldoende en bij mijn zoon ook niet. Er moet een negatieve consequentie zijn, blijkbaar, die de extra prikkel geeft, die de motivatie aanwakkert. Zo blijkt mijn zoon snel over bepaald negatief gedrag te kunnen heenstappen als ik hem voorhoud dat hij anders een sticker kwijtraakt. En een klusje heeft opeens alle aandacht als het een sticker kan opleveren, of als het niet uitvoeren ervan het verlies van een sticker kan inhouden.
In groep 2 heeft de juf dit, na aanvankelijk alleen belonen geprobeerd te hebben, ook ingevoerd en dat werkte aanmerkelijk beter. Mijn zoon kreeg toen al een eigen taakboekje waarbij hij zelf moest plannen op welke dag van de week hij welk taakje zou afhebben. Lukte dat, dan verdiende hij een beloning in de vorm van een activiteit doen die hij heel graag wilde doen op vrijdag. Lukte het niet, dan mocht hij die activiteit niet doen. Aan het eind van het schooljaar merkte de juf op dat ze dacht dat het helemaal goed zou gaan komen in groep 3. Nou, dat blijkt dus niet zo te zijn. Best even slikken, moet ik zeggen.
xx lisa.
Of hij erg slim is weet ik nog steeds ook niet zeker. Hij scoorde wel A's op de testjes in groep 1 en 2, maar vindt soms dingen moeilijk waarvan ik zou denken dat hij dat al zou kunnen, en op andere momenten verbaast hij me weer qua logica of inzicht.
In groep 2 liep de juf tegen zijn concentratietekort aan. Het advies kwam om te testen. Met jeugdarts besproken, twijfelen... ik wilde het aanzien in groep 3. Er zitten nu twee schoolweken op en er is geen verbetering. Mijn zoontje zit nu al met zijn bankje tegen de lessenaar van de juf en niet meer in een groepje met andere kinderen. Straks de juf even aangesproken en ze zei dat hij wel heel veel sturing nodig heeft en 'er' gewoon ook veel moeite mee heeft. Hij komt wel enthousiast thuis met schrijfwerkjes etc en is veel bezig met het leren lezen. Afgesproken dat ik maandag het formulier dat nog ingevuld moet worden door de leerkracht afgeef en dat ik dan alles naar de GGZ stuur.
Anyway.
Het technische, de treinbaan, nergens de aandacht bij kunnen houden behalve als het hem interesseert... letterlijk zoals het hier ook gaat.
Ik heb zelf, weet ik sinds ruim een jaar, ADD/ADHD, de appel zal dus niet ver van de boom vallen. En, zoals Bowie dacht ik ook schreef: het gaat niet om een tekort aan concentratie, maar om het niet goed in kunnen zetten daarvan op momenten dat het gewenst is, zeg maar.
Mijn jongste (4,5 jaar) heeft meer natuurlijke flair, maar ook bij hem zie ik heel selectieve concentratie en voorzie ik dezelfde soort problemen naarmate hij langer op school zal zitten (zit nu in groep 1).
Ik herken mijzelf ook in het opslaan van informatie die ik hoor. Ik sla ook wel op wat ik lees of zie over het algemeen, maar ik heb mijn hele schoolcarrière te horen gekregen dat het leek of ik niet oplette, dat ik vaak ook andere dingen zat te doen (tekenen of schrijven) tijdens uitleg, maar dan tot verbazing van de leraren het antwoord gewoon bleek te weten als mij een vraag gesteld werd.
Ook nu is nog zo dat mij weinig ontgaat van gesproken woorden. Ik ben met iets bezig of loop langs en hoor iemand iets tegen iemand anders zeggen, dat registreer ik meestal allemaal. Alleen is het sinds mijn latere tienertijd niet meer zo dat ik het ook automatisch allemaal onthoud, althans niet meer zo goed.
Hoe dan ook: ik blijf hier ook met veel interesse volgen wat er geschreven wordt.
Een ervaring waar anderen hier misschien iets aan kunnen hebben als het bij hun kind past:
Ik herken veel bij mijn zoon omdat ik deels met dezelfde eigenschappen of problematiek, hoe je het noemen wilt, kamp of gekampt heb. Dat is vaak moeilijk om te zien, omdat ik het voor hen zo graag anders zou willen, maar aan de andere kant is het ook juist heel goed omdat ik vaak exact weet waar de schoen wringt.
Zelf heb ik bijvoorbeeld sterke prikkels nodig om me tot iets te zetten, zelfs als het me wel interesseert en ik het graag doe, in principe. Maar als er geen stok achter de deur is, gebeurt er helaas bitter weinig. Dat ervaar ik als mijn grootste klacht. Gelukkig heb ik mijn werk inmiddels zo ingericht dat ik altijd deadlines heb en dan houd ik me er wel goed aan en presteer ik ook goed.
Bij mijn zoon werkt dat precies zo. Wij hebben een beloningssysteem, maar dat werkt tegelijkertijd ook als 'straf'systeem. Iedereen wil altijd alles in het positieve benaderen, maar dat werkt gewoon niet bij alle mensen. Bij mij niet voldoende en bij mijn zoon ook niet. Er moet een negatieve consequentie zijn, blijkbaar, die de extra prikkel geeft, die de motivatie aanwakkert. Zo blijkt mijn zoon snel over bepaald negatief gedrag te kunnen heenstappen als ik hem voorhoud dat hij anders een sticker kwijtraakt. En een klusje heeft opeens alle aandacht als het een sticker kan opleveren, of als het niet uitvoeren ervan het verlies van een sticker kan inhouden.
In groep 2 heeft de juf dit, na aanvankelijk alleen belonen geprobeerd te hebben, ook ingevoerd en dat werkte aanmerkelijk beter. Mijn zoon kreeg toen al een eigen taakboekje waarbij hij zelf moest plannen op welke dag van de week hij welk taakje zou afhebben. Lukte dat, dan verdiende hij een beloning in de vorm van een activiteit doen die hij heel graag wilde doen op vrijdag. Lukte het niet, dan mocht hij die activiteit niet doen. Aan het eind van het schooljaar merkte de juf op dat ze dacht dat het helemaal goed zou gaan komen in groep 3. Nou, dat blijkt dus niet zo te zijn. Best even slikken, moet ik zeggen.
xx lisa.
vrijdag 18 september 2009 om 14:09
@ lonbonton: Hoogbegaafd, tja... Bij zoon werd het totaal IQ bepaald op 113, verbaal IQ op 121 en performaal op 105. Met allerlei kanttekeningen er bij, v/p-kloof, dat i.v.m. moeilijk concentreren en leeftijd er niet al te veel waarde aan gehecht moest worden en nog zo wat meer. Hij heeft wel een hoge verbale intelligentie, dat wel. En die v/p-kloof, daar loopt hij nu dus tegen aan. Wel heel intelligent in zijn uitingen, maar die niet om kunnen zetten in actie, performance dus.
De adviezen uit dat onderzoek richten zich ook voornamelijk op dat concentreren, hoe dat aan te pakken.
Ik ben me er ook van bewust dat omdat ADHD/autisme nu niet naar voren kwamen, dat niet wil zeggen dat dat later misschien niet toch een rol kan gaan spelen. Maar nu kwam het er niet uit, en dan kan ik heel hard gaan stampvoeten en roepen dat het heel misschien wel zo is (wat ik op dit moment ook niet denk trouwens), maar er is nu een team aan onderwijzers en 'peuten die het beste met hem voor hebben en vooral naar hèm kijken en dat is me heel veel waard. Maar ik hou het zeker in m'n achterhoofd.
Wat open vragen betreft: we stelden voorheen juist geen open vragen. Voorheen was het:"Zoon, help je mee de tafel afruimen?" en dan bracht hij 1 ding naar de keuken en vond dat hij klaar was. Dacht er verder niet bij na.
Nu is het:"Zoon, wat doen we na het eten?" "Tafel afruimen!" en als hij dan naar de keuken kuiert met alleen het pak melk:"Wat moet er nog meer gedaan worden?" "Oh ja, de borden en het bestek in de vaatwasser!" enzovoort.
Door het stellen van gesloten vragen hoefde hij niet verder na te denken als zijn neus lang was. Door open vragen moet hij gaan nadenken over de vraag i.p.v. op de automatische piloot ja of nee te antwoorden. Daarmee hopen we de concentratie ook wat te trainen.
Ik ben er niet perse van overtuigd dat hij zijn werkjes af kan maken. Ik weet alleen niet zeker dat hij het NIET kan. Dat is nooit van hem gevraagd vorig jaar. Drukke klas, mooie rapporten, nou dan maakt hij z'n werkje niet af, juf had andere dingen te doen. Dat is even heel zwart wit gesteld natuurlijk.
Door het nu wel van hem te vragen wordt daar hopelijk meer duidelijk over. De klas is nu wat rustiger en naast 1 fulltime juf staat er ook nog een duaalstudent voor de klas, en dat geeft meer ruimte om zoon bij de les te houden en te kijken waarom hij die werkjes niet af maakt.
Nogmaals: ik snap jullie argumenten waarom het werkjes die zo saai zijn perse af moeten maken heel frustrerend kan zijn en ook ronduit slecht kan zijn. Maar als het nooit van hem gevraagd is, weten we niet of het gemakzucht is, te saai, te moeilijk of dat er nog iets anders speelt. Vandaar dus dat de eerste insteek is om het nu wèl van hem te vragen, en daarbij positief te belonen.
@ Sprankelend, solomio en lisa: bewondering en herkenning ook vanuit mijn kant voor jullie verhalen. Solo: jouw verhaal had ik wel eens gelezen hier, maakte diepe indruk op me.
We doen allemaal zo ons best, onze kinderen doen zo hun best, maar het is zo moeilijk om te achterhalen waar 'm de kneep nou zit en als je daar dan achter bent begint het volgens mij allemaal pas... En in de tussentijd zit je met een kind (of meer kinderen) dat best wel wil maar niet kan... Groot verdriet voor zo'n kleintje...
De adviezen uit dat onderzoek richten zich ook voornamelijk op dat concentreren, hoe dat aan te pakken.
Ik ben me er ook van bewust dat omdat ADHD/autisme nu niet naar voren kwamen, dat niet wil zeggen dat dat later misschien niet toch een rol kan gaan spelen. Maar nu kwam het er niet uit, en dan kan ik heel hard gaan stampvoeten en roepen dat het heel misschien wel zo is (wat ik op dit moment ook niet denk trouwens), maar er is nu een team aan onderwijzers en 'peuten die het beste met hem voor hebben en vooral naar hèm kijken en dat is me heel veel waard. Maar ik hou het zeker in m'n achterhoofd.
Wat open vragen betreft: we stelden voorheen juist geen open vragen. Voorheen was het:"Zoon, help je mee de tafel afruimen?" en dan bracht hij 1 ding naar de keuken en vond dat hij klaar was. Dacht er verder niet bij na.
Nu is het:"Zoon, wat doen we na het eten?" "Tafel afruimen!" en als hij dan naar de keuken kuiert met alleen het pak melk:"Wat moet er nog meer gedaan worden?" "Oh ja, de borden en het bestek in de vaatwasser!" enzovoort.
Door het stellen van gesloten vragen hoefde hij niet verder na te denken als zijn neus lang was. Door open vragen moet hij gaan nadenken over de vraag i.p.v. op de automatische piloot ja of nee te antwoorden. Daarmee hopen we de concentratie ook wat te trainen.
Ik ben er niet perse van overtuigd dat hij zijn werkjes af kan maken. Ik weet alleen niet zeker dat hij het NIET kan. Dat is nooit van hem gevraagd vorig jaar. Drukke klas, mooie rapporten, nou dan maakt hij z'n werkje niet af, juf had andere dingen te doen. Dat is even heel zwart wit gesteld natuurlijk.
Door het nu wel van hem te vragen wordt daar hopelijk meer duidelijk over. De klas is nu wat rustiger en naast 1 fulltime juf staat er ook nog een duaalstudent voor de klas, en dat geeft meer ruimte om zoon bij de les te houden en te kijken waarom hij die werkjes niet af maakt.
Nogmaals: ik snap jullie argumenten waarom het werkjes die zo saai zijn perse af moeten maken heel frustrerend kan zijn en ook ronduit slecht kan zijn. Maar als het nooit van hem gevraagd is, weten we niet of het gemakzucht is, te saai, te moeilijk of dat er nog iets anders speelt. Vandaar dus dat de eerste insteek is om het nu wèl van hem te vragen, en daarbij positief te belonen.
@ Sprankelend, solomio en lisa: bewondering en herkenning ook vanuit mijn kant voor jullie verhalen. Solo: jouw verhaal had ik wel eens gelezen hier, maakte diepe indruk op me.
We doen allemaal zo ons best, onze kinderen doen zo hun best, maar het is zo moeilijk om te achterhalen waar 'm de kneep nou zit en als je daar dan achter bent begint het volgens mij allemaal pas... En in de tussentijd zit je met een kind (of meer kinderen) dat best wel wil maar niet kan... Groot verdriet voor zo'n kleintje...
Iets anders
vrijdag 18 september 2009 om 14:27
Babsjuh, google eens op sensorische integratie of als afkorting si, dat laatste krijg je veelal engelse pagina's maar de nederlandse zijn meer gericht op de behandeling.
Mijn zoon heeft dit, in niet zeer ernstige mate, maar heeft enorm veel baat gehad bij fysotherapie.
Om het heel kort samen te vatten,
De prikkelverwerking van deze kinderen is anders, de prikkels komen niet op de juist ewijze binnen, waardoor niet altijd gegeinterpreteerd worden en het lijkt alsof het kwartje niet valt.
Vaak zijn ze motorisch ook geen superhelden omdat als er iemand een bal naar je gooit, je het eerst wel moet verwerken.
Nou ja ik kan het niet zo goed uitleggen maar wie weet heb je er wat aan.
Mijn zoon heeft dit, in niet zeer ernstige mate, maar heeft enorm veel baat gehad bij fysotherapie.
Om het heel kort samen te vatten,
De prikkelverwerking van deze kinderen is anders, de prikkels komen niet op de juist ewijze binnen, waardoor niet altijd gegeinterpreteerd worden en het lijkt alsof het kwartje niet valt.
Vaak zijn ze motorisch ook geen superhelden omdat als er iemand een bal naar je gooit, je het eerst wel moet verwerken.
Nou ja ik kan het niet zo goed uitleggen maar wie weet heb je er wat aan.
vrijdag 18 september 2009 om 14:34
quote:Babsjuh schreef op 18 september 2009 @ 14:09:
Ik ben er niet perse van overtuigd dat hij zijn werkjes af kan maken. Ik weet alleen niet zeker dat hij het NIET kan.
Ik herken heel veel in jullie verhalen, maar vooral ook deze. Mijn zoon zit in groep 1 en maakt geen werkjes af. Daarom zit hij nu voor het tweede jaar in groep 1, de juf wijdt het aan speelsheid, en het missen van taakbesef. Nog een jaartje lekker spelen zou voor hem fijn zijn, en het beste. Maar hoe weet je nou of dat echt zo is. Hoe weet je dat het speelsheid is, en niet iets anders bijvoorbeeld inderdaad verveling?
Ik vind het moeilijk hoor, het is allemaal zo nieuw.
Ik ben er niet perse van overtuigd dat hij zijn werkjes af kan maken. Ik weet alleen niet zeker dat hij het NIET kan.
Ik herken heel veel in jullie verhalen, maar vooral ook deze. Mijn zoon zit in groep 1 en maakt geen werkjes af. Daarom zit hij nu voor het tweede jaar in groep 1, de juf wijdt het aan speelsheid, en het missen van taakbesef. Nog een jaartje lekker spelen zou voor hem fijn zijn, en het beste. Maar hoe weet je nou of dat echt zo is. Hoe weet je dat het speelsheid is, en niet iets anders bijvoorbeeld inderdaad verveling?
Ik vind het moeilijk hoor, het is allemaal zo nieuw.
vrijdag 18 september 2009 om 15:01
Zoon belde net op (op vrijdag speelt hij altijd bij oma):"Mama? Weet je nog van onze afspraak? Ik heb àlle werkjes hélemaal af! En een sticker van de juf gekregen en twee duimen deed de juf omhoog mama!!! Mag ik vanmiddag als ik thuis ben WII-en?"
Hobbel 1 is genomen. Vandaag zijn de werkjes af èn zoon is helemaal in de gloria. Komend weekend eens kijken of ik er achter kan komen hoe hij zich voelde tijdens het maken van die werkjes, hoe hij dat ervaren heeft. En kijken hoe we dit positief door kunnen zetten.
Maar voor nu zijn wij allemaal hartstikke blij, vandaag zijn alle werkjes af!!!
Hobbel 1 is genomen. Vandaag zijn de werkjes af èn zoon is helemaal in de gloria. Komend weekend eens kijken of ik er achter kan komen hoe hij zich voelde tijdens het maken van die werkjes, hoe hij dat ervaren heeft. En kijken hoe we dit positief door kunnen zetten.
Maar voor nu zijn wij allemaal hartstikke blij, vandaag zijn alle werkjes af!!!
Iets anders
vrijdag 18 september 2009 om 15:06
Niet als domper, maar als liefbedoelde tip: wees voorbereid op het moeten hebben van een heeeeeeeeeele lange adem.
Ik ken deze blijdschap, en wanneer 'ie er is koester ik hem met alles wat ik in me heb. Maar concentratieproblemen betekenen hier in huis ook dat de euforie waarmee het behalen van een doel gepaard gaat ook zó weer vergeten is. Ieder doel (ookal is dat hetzelfde doel als gisteren) moet opnieuw worden bevochten. De ervaring beklijft niet of nauwelijks.
Maar goed, misschien is dat bij jouw zoon heel anders. Laten we het in ieder geval hopen . Maar dat je weet dat als het(zelfde) volgende week en de week daarop toch weer misgaat dat je daar dan niet alleen in bent.
vrijdag 18 september 2009 om 15:22
quote:sprankelend schreef op 18 september 2009 @ 15:06:
Niet als domper, maar als liefbedoelde tip: wees voorbereid op het moeten hebben van een heeeeeeeeeele lange adem.
Ik ken deze blijdschap, en wanneer 'ie er is koester ik hem met alles wat ik in me heb. Maar concentratieproblemen betekenen hier in huis ook dat de euforie waarmee het behalen van een doel gepaard gaat ook zó weer vergeten is. Ieder doel (ookal is dat hetzelfde doel als gisteren) moet opnieuw worden bevochten. De ervaring beklijft niet of nauwelijks.
Maar goed, misschien is dat bij jouw zoon heel anders. Laten we het in ieder geval hopen . Maar dat je weet dat als het(zelfde) volgende week en de week daarop toch weer misgaat dat je daar dan niet alleen in bent.
Ik snap je hoor sprankelend
En heel eerlijk gezegd... had ik me er op voorbereid dat hij vandaag thuis zou komen met 1001 excuses en redenen waarom hij 't niet af had... Ik had tranen in m'n ogen staan toen ik zoon aan de telefoon had. Oma heeft zelf van de juf vernomen dat hij inderdaad al z'n werkjes af had en juf en oma hebben 'm ook uitgebreid geprezen.
Nu begint het inderdaad pas. Hoe dit om te zetten in iets dat beklijft. En of het geen gelukstreffer was, dat hij vandaag z'n werkjes af had, maar het echt kan. Eén stapje tegelijk in ieder geval, en een lange adem hebben inderdaad.
Niet als domper, maar als liefbedoelde tip: wees voorbereid op het moeten hebben van een heeeeeeeeeele lange adem.
Ik ken deze blijdschap, en wanneer 'ie er is koester ik hem met alles wat ik in me heb. Maar concentratieproblemen betekenen hier in huis ook dat de euforie waarmee het behalen van een doel gepaard gaat ook zó weer vergeten is. Ieder doel (ookal is dat hetzelfde doel als gisteren) moet opnieuw worden bevochten. De ervaring beklijft niet of nauwelijks.
Maar goed, misschien is dat bij jouw zoon heel anders. Laten we het in ieder geval hopen . Maar dat je weet dat als het(zelfde) volgende week en de week daarop toch weer misgaat dat je daar dan niet alleen in bent.
Ik snap je hoor sprankelend
En heel eerlijk gezegd... had ik me er op voorbereid dat hij vandaag thuis zou komen met 1001 excuses en redenen waarom hij 't niet af had... Ik had tranen in m'n ogen staan toen ik zoon aan de telefoon had. Oma heeft zelf van de juf vernomen dat hij inderdaad al z'n werkjes af had en juf en oma hebben 'm ook uitgebreid geprezen.
Nu begint het inderdaad pas. Hoe dit om te zetten in iets dat beklijft. En of het geen gelukstreffer was, dat hij vandaag z'n werkjes af had, maar het echt kan. Eén stapje tegelijk in ieder geval, en een lange adem hebben inderdaad.
Iets anders
vrijdag 18 september 2009 om 15:31
vrijdag 18 september 2009 om 20:20
Ik denk dat dit onder de extra prikkels valt die je zoon wellicht nodig heeft om tot motivatie te komen, Babsjuh. En dan is het zeker ook een succeservaring.
Wat Sprankelend denk ik mede bedoelt, en dat wil ik ook aangeven, is dat het geen kwestie is van 'nu heeft hij dit ervaren en zal hij het voortaan zo doen'. Telkens weer moet die extra prikkel er zijn. Dat hóeft niet erg te zijn, maar je moet ze net weten te vinden en blijven vinden.
Ik breek me daar nu over mijn zoon en school ook het hoofd over, vooral ook omdat hij nog maar twee weken in groep 3 zit en alles zo nieuw is, ook voor mij. Er is ook nog geen informatieavond geweest en dat mis ik zeer. Die is pas over ruim twee weken! Dus ik heb geen idee hoe het er toegaat en wat ik zou kunnen aangeven aan de juffen ter motivatie.
Ik ben ook erg bang dat ik het op een gegeven moment zelf niet meer weet en dat er ook geen goede hulpverlening bestaat om dit aan te pakken... en dan zit ik even bij de pakken neer.
Het valt nog niet mee.
Maar dat weet iedereen hier ook, het is wel 'fijn' om zoveel herkenning te lezen.
xx lisa.
Wat Sprankelend denk ik mede bedoelt, en dat wil ik ook aangeven, is dat het geen kwestie is van 'nu heeft hij dit ervaren en zal hij het voortaan zo doen'. Telkens weer moet die extra prikkel er zijn. Dat hóeft niet erg te zijn, maar je moet ze net weten te vinden en blijven vinden.
Ik breek me daar nu over mijn zoon en school ook het hoofd over, vooral ook omdat hij nog maar twee weken in groep 3 zit en alles zo nieuw is, ook voor mij. Er is ook nog geen informatieavond geweest en dat mis ik zeer. Die is pas over ruim twee weken! Dus ik heb geen idee hoe het er toegaat en wat ik zou kunnen aangeven aan de juffen ter motivatie.
Ik ben ook erg bang dat ik het op een gegeven moment zelf niet meer weet en dat er ook geen goede hulpverlening bestaat om dit aan te pakken... en dan zit ik even bij de pakken neer.
Het valt nog niet mee.
Maar dat weet iedereen hier ook, het is wel 'fijn' om zoveel herkenning te lezen.
xx lisa.
vrijdag 18 september 2009 om 22:12
Zoon slaapt. In ons bed Dat wordt straks weer vrij worstelen om 'm daar uit te krijgen als man en ik onder de wol willen.
Ik heb zoon een uurtje eerder opgehaald bij oma als anders. Want, zo zei zoon zelf aan de telefoon, na het eten mag hij niet meer WII-en. Een uurtje genieten van zijn zelfgekozen maar vooral zelfverdiende lievelingsspelletje op de WII. Het laatste half uur kwam er nog een vriendje even meedoen. Zoon vertelde trots aan vriendje dat hij dit spel zelf verdiend had.
Toen het bedtijd was kwam zoon nog even tegen me aan gekropen op de bank. Beetje over de dag gepraat, en hij vond het wel moeilijk, alle taakjes afmaken. Gevraagd wat voor taakjes (dacht zelf misschien iets van taal en iets van rekenen) en hij heeft vandaag gehad èn afgemaakt: rekentaak, spellingtaak, leestaak, schrijftaak en de creataak die nog niet af was èn een nieuwe creataak! Ik viel haast van de bank van verbazing.. Hij heeft niet zomaar hard gewerkt vandaag, hij heeft keihard gewerkt en gezwoegd!!! Uiteraard hebben we hem vanmiddag en vanavond helemaal de hemel in geprezen, en daar genoot hij wel van, aan zijn snoetje te zien.
Ik heb heel voorzichtig een beetje gevist bij hem naar komende week, wat hij daar voor gevoel bij had, maar daar wilde hij niet over praten. Meteen opgehouden, het is weekend en maandag is nog ver weg. Eerst maar genieten van het mooie weer en van opa en oma die morgen komen logeren.
Maar het was aan zijn gedrag wel te merken dat hij een zware en vermoeiende dag heeft gehad, hij was er echt moe van. Maar ook wel voldaan geloof ik.
Ik heb zoon een uurtje eerder opgehaald bij oma als anders. Want, zo zei zoon zelf aan de telefoon, na het eten mag hij niet meer WII-en. Een uurtje genieten van zijn zelfgekozen maar vooral zelfverdiende lievelingsspelletje op de WII. Het laatste half uur kwam er nog een vriendje even meedoen. Zoon vertelde trots aan vriendje dat hij dit spel zelf verdiend had.
Toen het bedtijd was kwam zoon nog even tegen me aan gekropen op de bank. Beetje over de dag gepraat, en hij vond het wel moeilijk, alle taakjes afmaken. Gevraagd wat voor taakjes (dacht zelf misschien iets van taal en iets van rekenen) en hij heeft vandaag gehad èn afgemaakt: rekentaak, spellingtaak, leestaak, schrijftaak en de creataak die nog niet af was èn een nieuwe creataak! Ik viel haast van de bank van verbazing.. Hij heeft niet zomaar hard gewerkt vandaag, hij heeft keihard gewerkt en gezwoegd!!! Uiteraard hebben we hem vanmiddag en vanavond helemaal de hemel in geprezen, en daar genoot hij wel van, aan zijn snoetje te zien.
Ik heb heel voorzichtig een beetje gevist bij hem naar komende week, wat hij daar voor gevoel bij had, maar daar wilde hij niet over praten. Meteen opgehouden, het is weekend en maandag is nog ver weg. Eerst maar genieten van het mooie weer en van opa en oma die morgen komen logeren.
Maar het was aan zijn gedrag wel te merken dat hij een zware en vermoeiende dag heeft gehad, hij was er echt moe van. Maar ook wel voldaan geloof ik.
Iets anders
vrijdag 18 september 2009 om 22:14
maandag 21 september 2009 om 20:40
In het weekend heb ik het onderwerp lekker gelaten voor wat het was, weekend = weekend Zelf is zoon er bij ons ook niet op teruggekomen.
Vanmiddag vroeg ik hoe z'n dag was geweest, en na het "gebruikelijke" praatje gevraagd hoe het was gegaan met de taken. "Wel goed" zei zoon. Hij wist alleen niet meer of hij ze af had zei hij. Even later werd er verteld dat hij in ieder geval 1 taak af had, en nog weer later dat hij ze allemaal af had. Schiet mij maar lek, ik weet het niet. En het is niet zo dat ik hem de duimschroeven aan heb gedraaid, ik heb 1 keer gevraagd hoe het gegaan was met de taken, de rest kwam allemaal uit hemzelf. OF hij voelt druk, OF hij was het inderdaad vergeten en dat zou ik dan weer opvatten als een teken dat hij er niet mee zit. Geen idee welke van de twee het is in ieder geval.
Uurtje later kwam hij uit zichzelf vragen wat voor beloning hij nou kreeg als hij weer al z'n taken af had. Waarop man hem vroeg wat hij vond van: alle taken af tot de herfstvakantie en dan in de herfstvakantie naar de Efteling. 3 taken hoeven niet af te zijn, als hij zich een keertje niet zo lekker voelde.
Vond zoon een prima plan, hij ging al meteen met man in onderhandeling waar ze dan allemaal in zouden gaan...
Man en ik hebben het hier afgelopen weekend over gehad, en ook afgesproken dat we dat voor zouden stellen als zoon er zelf over begon. Ik vind het best een klus: alle taken af tot de herfstvakantie, maar omdat zoon er zelf om vroeg èn zich drukker maakte om wat te doen in de Efteling dan over het afmaken van de taken, denk ik dat zoon het niet als een (te) grote druk ervaart.
Morgen ook even bij de juf informeren naar de kwaliteit van de afgemaakte taakjes Alles af maar overal een onvoldoende voor schiet ook niet op natuurlijk. En ik ben ook benieuwd of hij vandaag inderdaad alle taken af had. Dat ben ik bewust vanmiddag niet aan de juf gaan vragen om die druk bij zoon te vermijden. Als mama aan het eind van iedere schooldag naar de juf stiert om een verslag van de dag te krijgen doet dat geen wonderen voor z'n zelfvertrouwen denk ik.
Ik hoop dat we op de goede weg zijn. Zoon lijkt wel te varen bij de andere manier van vragen stellen / opdrachtjes geven. Hij vindt het taalspelletje dat die andere manier van vragen stellen eigenlijk is wel leuk en doet met een grote grijns mee. Als de juf ook zo positief is, denk ik dat we op het moment het goede spoor volgen. Maar spannend vind ik het wel eigenlijk... Ben er wel een beetje nerveus onder...
Vanmiddag vroeg ik hoe z'n dag was geweest, en na het "gebruikelijke" praatje gevraagd hoe het was gegaan met de taken. "Wel goed" zei zoon. Hij wist alleen niet meer of hij ze af had zei hij. Even later werd er verteld dat hij in ieder geval 1 taak af had, en nog weer later dat hij ze allemaal af had. Schiet mij maar lek, ik weet het niet. En het is niet zo dat ik hem de duimschroeven aan heb gedraaid, ik heb 1 keer gevraagd hoe het gegaan was met de taken, de rest kwam allemaal uit hemzelf. OF hij voelt druk, OF hij was het inderdaad vergeten en dat zou ik dan weer opvatten als een teken dat hij er niet mee zit. Geen idee welke van de twee het is in ieder geval.
Uurtje later kwam hij uit zichzelf vragen wat voor beloning hij nou kreeg als hij weer al z'n taken af had. Waarop man hem vroeg wat hij vond van: alle taken af tot de herfstvakantie en dan in de herfstvakantie naar de Efteling. 3 taken hoeven niet af te zijn, als hij zich een keertje niet zo lekker voelde.
Vond zoon een prima plan, hij ging al meteen met man in onderhandeling waar ze dan allemaal in zouden gaan...
Man en ik hebben het hier afgelopen weekend over gehad, en ook afgesproken dat we dat voor zouden stellen als zoon er zelf over begon. Ik vind het best een klus: alle taken af tot de herfstvakantie, maar omdat zoon er zelf om vroeg èn zich drukker maakte om wat te doen in de Efteling dan over het afmaken van de taken, denk ik dat zoon het niet als een (te) grote druk ervaart.
Morgen ook even bij de juf informeren naar de kwaliteit van de afgemaakte taakjes Alles af maar overal een onvoldoende voor schiet ook niet op natuurlijk. En ik ben ook benieuwd of hij vandaag inderdaad alle taken af had. Dat ben ik bewust vanmiddag niet aan de juf gaan vragen om die druk bij zoon te vermijden. Als mama aan het eind van iedere schooldag naar de juf stiert om een verslag van de dag te krijgen doet dat geen wonderen voor z'n zelfvertrouwen denk ik.
Ik hoop dat we op de goede weg zijn. Zoon lijkt wel te varen bij de andere manier van vragen stellen / opdrachtjes geven. Hij vindt het taalspelletje dat die andere manier van vragen stellen eigenlijk is wel leuk en doet met een grote grijns mee. Als de juf ook zo positief is, denk ik dat we op het moment het goede spoor volgen. Maar spannend vind ik het wel eigenlijk... Ben er wel een beetje nerveus onder...
Iets anders
maandag 21 september 2009 om 23:59
Duidelijke afspraken en 'deadlines', bij mij werkt het perfect. En bij mijn zoontje ook, zo lijkt het.
Ik heb woensdag een afspraak met de juf, heb de formulieren al afgegeven die ze moet invullen.
Je zult steeds moeten blijven zoeken naar die motivatieprikkel denk ik, Babsjuh, zoals ik al eerder zei is het meestal geen kwestie van de knop ingedrukt hebben en dan in die stand laten staan. Mijn zoontje is nu in de ban van spelletjes en wil nu ook altijd het liefst een prijsje aan een spel verbonden zien. Dit sinds we op zijn verjaardag bingo met prijsjes deden. Ik als 'ervaringsdeskundige' weet dat dit het toevoegen van die extra prikkel is ter motivatie.
Bij zwemles voegt mijn zoontje die prikkel toe door er een wedstrijdje van te maken. Hij is alleen bezig met als eerste aan de overkant komen en let totaal niet op zijn techniek. Hij speelt zelfs vals, vorige week trok hij een jochie aan een armkurkje achteruit zodat hij kon passeren!
Pffff...
Oh jee, ga ik weer over mezelf en de situatie hier. Sorry.
Fijn dat je zoontje het zo goed oppakt nu!
xx lisa.
Ik heb woensdag een afspraak met de juf, heb de formulieren al afgegeven die ze moet invullen.
Je zult steeds moeten blijven zoeken naar die motivatieprikkel denk ik, Babsjuh, zoals ik al eerder zei is het meestal geen kwestie van de knop ingedrukt hebben en dan in die stand laten staan. Mijn zoontje is nu in de ban van spelletjes en wil nu ook altijd het liefst een prijsje aan een spel verbonden zien. Dit sinds we op zijn verjaardag bingo met prijsjes deden. Ik als 'ervaringsdeskundige' weet dat dit het toevoegen van die extra prikkel is ter motivatie.
Bij zwemles voegt mijn zoontje die prikkel toe door er een wedstrijdje van te maken. Hij is alleen bezig met als eerste aan de overkant komen en let totaal niet op zijn techniek. Hij speelt zelfs vals, vorige week trok hij een jochie aan een armkurkje achteruit zodat hij kon passeren!
Pffff...
Oh jee, ga ik weer over mezelf en de situatie hier. Sorry.
Fijn dat je zoontje het zo goed oppakt nu!
xx lisa.
