Kinderen
alle pijlers
Abortus of alleenstaand moederschap?
zondag 2 augustus 2009 om 06:42
Hallo forumlezers,
Ik zit in een moeilijke situatie. Maar heb al gelezen op internet dat ik niet de enige ben. Toch vraag ik jullie om raad of advies...
Op dit moment ben ik 6 weken zwanger. Ik ben 34 en heb al 2 kinderen van 8 en 10 jaar oud uit een vorig huwelijk, die ik grotendeels alleen opvoed.
Mijn vriend heeft nooit een kinderwens gehad, maar ook nooit iets hieraan gedaan qua sterilisatie ofzo. Omdat ik niet tegen de hormonen kon ben ik 3 maanden geleden gestopt met de pil (spiraaltje had ik ook al geprobeerd). Mijn vriend zou zich laten steriliseren. Helaas komt dit dus te laat.
Hij wilt nu dat ik een abortus laat plegen. Hij zegt dat hij zielsgelukkig is met mij en mijn 2 kinderen, maar wilt niet een kind van zichzelf erbij. Hij noemt mij onverantwoordelijk als ik het kindje wel zou willen houden. Waarom hij het kindje niet wilt is omdat hij schulden heeft (die hij makkelijk af kon en kan betalen), wilt reizen, al veel mensen heeft verloren waar hij veel van hield, te groot leeftijdsverschil met mijn andere kinderen en angst heeft voor het onbekende. Ik vind dit geen redenen om abortus te laten plegen, ben zelfs altijd tegen abortus geweest indien je zelf voor een kind kunt zorgen (en het niet tijdens een verkrachting, one-nightstand of op tienerleeftijd is verwekt). Dit kind is uit een relatie en liefde ontstaan. Als ongelukje, maar niet totaal ongewenst door mij.
Op dit moment is hij vertrokken, hij heeft al zijn spullen verhuisd en woont nu bij een vriend. Hij zal het kind ook niet willen erkennen. We zijn dus al in een fase dat het uit is en ik heb weinig illusies dat dit zal veranderen.
Omdat ik begin dit jaar mijn eigen bedrijfje (zonder baan ernaast) ben gestart zit ik financieel nog niet rooskleurig. Mijn bedrijf loopt nog niet zo goed dat ik ervan kan leven. Mijn (ex)vriend wilt mij het komende jaar nog wel deels financieel steunen, totdat ik het alleen redt (ik zal er niet totaal van kunnen rondkomen). Maar dat is toch al iets.
Toch is de keus om een baby alleen op te voeden erg groot. Ik voed mijn 2 kinderen al 4 jaar alleen op en dit is best zwaar. Daarnaast heb ik 1,5 jaar geleden een burn-out gehad.
Ik had gehoopt dat mijn vriend zou bijdraaien en beseffen dat we met onze liefde alles konden overwinnen, maar die hoop is nu wel weg.
Mijn ouders zeggen mij te willen steunen, maar mijn moeders gezondheid is ook niet optimaal en ik wil eigenlijk nooit iemand tot last zijn. Ik ben een volwassen vrouw en vind dat je bij je keuzes de consequenties moet aanvaarden.
Het punt is dat naast het verdriet van een relatie die kapot is ik nu dus ook nog de keus moet maken van het houden of weghalen van dit kindje.
Wil ik dit alleen en kan ik dit aan?
En als ik een abortus laat doen, kan ik dat mezelf ooit vergeven?
Liefs Fleur
ps indien jullie verdere vragen hebben zal ik deze graag beantwoorden.
Ik zit in een moeilijke situatie. Maar heb al gelezen op internet dat ik niet de enige ben. Toch vraag ik jullie om raad of advies...
Op dit moment ben ik 6 weken zwanger. Ik ben 34 en heb al 2 kinderen van 8 en 10 jaar oud uit een vorig huwelijk, die ik grotendeels alleen opvoed.
Mijn vriend heeft nooit een kinderwens gehad, maar ook nooit iets hieraan gedaan qua sterilisatie ofzo. Omdat ik niet tegen de hormonen kon ben ik 3 maanden geleden gestopt met de pil (spiraaltje had ik ook al geprobeerd). Mijn vriend zou zich laten steriliseren. Helaas komt dit dus te laat.
Hij wilt nu dat ik een abortus laat plegen. Hij zegt dat hij zielsgelukkig is met mij en mijn 2 kinderen, maar wilt niet een kind van zichzelf erbij. Hij noemt mij onverantwoordelijk als ik het kindje wel zou willen houden. Waarom hij het kindje niet wilt is omdat hij schulden heeft (die hij makkelijk af kon en kan betalen), wilt reizen, al veel mensen heeft verloren waar hij veel van hield, te groot leeftijdsverschil met mijn andere kinderen en angst heeft voor het onbekende. Ik vind dit geen redenen om abortus te laten plegen, ben zelfs altijd tegen abortus geweest indien je zelf voor een kind kunt zorgen (en het niet tijdens een verkrachting, one-nightstand of op tienerleeftijd is verwekt). Dit kind is uit een relatie en liefde ontstaan. Als ongelukje, maar niet totaal ongewenst door mij.
Op dit moment is hij vertrokken, hij heeft al zijn spullen verhuisd en woont nu bij een vriend. Hij zal het kind ook niet willen erkennen. We zijn dus al in een fase dat het uit is en ik heb weinig illusies dat dit zal veranderen.
Omdat ik begin dit jaar mijn eigen bedrijfje (zonder baan ernaast) ben gestart zit ik financieel nog niet rooskleurig. Mijn bedrijf loopt nog niet zo goed dat ik ervan kan leven. Mijn (ex)vriend wilt mij het komende jaar nog wel deels financieel steunen, totdat ik het alleen redt (ik zal er niet totaal van kunnen rondkomen). Maar dat is toch al iets.
Toch is de keus om een baby alleen op te voeden erg groot. Ik voed mijn 2 kinderen al 4 jaar alleen op en dit is best zwaar. Daarnaast heb ik 1,5 jaar geleden een burn-out gehad.
Ik had gehoopt dat mijn vriend zou bijdraaien en beseffen dat we met onze liefde alles konden overwinnen, maar die hoop is nu wel weg.
Mijn ouders zeggen mij te willen steunen, maar mijn moeders gezondheid is ook niet optimaal en ik wil eigenlijk nooit iemand tot last zijn. Ik ben een volwassen vrouw en vind dat je bij je keuzes de consequenties moet aanvaarden.
Het punt is dat naast het verdriet van een relatie die kapot is ik nu dus ook nog de keus moet maken van het houden of weghalen van dit kindje.
Wil ik dit alleen en kan ik dit aan?
En als ik een abortus laat doen, kan ik dat mezelf ooit vergeven?
Liefs Fleur
ps indien jullie verdere vragen hebben zal ik deze graag beantwoorden.
maandag 7 september 2009 om 19:38
Fleur, ik vind het oprecht jammer voor je dat je zo aan de grond zit vanwege een abortus. Ik zou je oprecht wat van mijn "relativering" of hoe je dat ook noemen wilt, willen meegeven, zodat je eea in een ander perspectief kan bekijken. Voor mij is nl. mijn perspectief altijd geweest mijn bestaande situatie en bestaande kind. Niet een hypothetisch what if.... En dta voor ogen houdende, wist ik gewoon dat ik goed had gedaan.
Ik hoop voor jou/jullie iig dat jullie situatie lekker stabiel blijft (weer wordt), je kunt genieten van je twee mooie kinders en met hen uit het leven kan halen wat erin zit. En wie weet tref je nog een fijne stabiele man die wel ooit met jullie dit avontuur wil aangaan. In alle rust en met alle liefde die je te geven hebt.
Maar vergeet niet dat je al moeder bent! Van twee bestaande kinderen en die hun moeder vast niet graag gebukt zien gaan onder haar abortus.
Ik hoop voor jou/jullie iig dat jullie situatie lekker stabiel blijft (weer wordt), je kunt genieten van je twee mooie kinders en met hen uit het leven kan halen wat erin zit. En wie weet tref je nog een fijne stabiele man die wel ooit met jullie dit avontuur wil aangaan. In alle rust en met alle liefde die je te geven hebt.
Maar vergeet niet dat je al moeder bent! Van twee bestaande kinderen en die hun moeder vast niet graag gebukt zien gaan onder haar abortus.
zondag 20 september 2009 om 03:19
quote:elninjoo schreef op 02 augustus 2009 @ 06:48:
Als iemand geen kind wil, dan wil ie geen kind. 'k Ben blij dat ik 'n vrouw ben en dat iemand mij dus nooit 'n ongewenst kind in de maag kan splitsen omdat ikzelf de eindbeslissing heb en dus in geval van 'n ongelukje voor abortus zou gaan.
Natuurlijk is het stom dat hij zich niet heeft laten steriliseren, maar waarom stop jij in godsnaam met de pil terwijl hij en/of jij dit nog niet had gedaan?
Je bent verantwoordelijk voor je eigen acties en als jij kost wat 't kost dit klompje cellen wil uitbroeden, dan moet je er ook maar alleen voor opdraaien. Arme arme andere 2 kinderen die ongetwijfeld de dupe worden van deze extra kostenpost. Nog niet gesproken over het feit dat die ook te lijden gaan hebben van zo'n jankblaag in huis.
Volgens mij haat jij kinderen of niet?
Tenminste zo komt het wel over
Als iemand geen kind wil, dan wil ie geen kind. 'k Ben blij dat ik 'n vrouw ben en dat iemand mij dus nooit 'n ongewenst kind in de maag kan splitsen omdat ikzelf de eindbeslissing heb en dus in geval van 'n ongelukje voor abortus zou gaan.
Natuurlijk is het stom dat hij zich niet heeft laten steriliseren, maar waarom stop jij in godsnaam met de pil terwijl hij en/of jij dit nog niet had gedaan?
Je bent verantwoordelijk voor je eigen acties en als jij kost wat 't kost dit klompje cellen wil uitbroeden, dan moet je er ook maar alleen voor opdraaien. Arme arme andere 2 kinderen die ongetwijfeld de dupe worden van deze extra kostenpost. Nog niet gesproken over het feit dat die ook te lijden gaan hebben van zo'n jankblaag in huis.
Volgens mij haat jij kinderen of niet?
Tenminste zo komt het wel over
zondag 20 september 2009 om 03:42
quote:Fleur2010 schreef op 07 september 2009 @ 16:25:
Om dit topic af te sluiten:
Ik heb 25 augustus abortus laten doen.
Ik geloof niet dat ik ooit zo'n moeilijke keus in mijn leven heb moeten maken. En eerlijk gezegd zou ik ook nooit meer deze keus maken. Het is verschrikkelijk geweest en nog steeds. De ervaring in een abortuskliniek, waar het lopendebandwerk is om vrouwen te aborteren, waar meisjes liggen van nog geen 20 die het voor de tweede keer doen. Of vrouwen zoals ik die dolgraag het kindje hadden willen houden, maar door de situatie toch de keus maken om de zwangerschap af te breken. Daarna de fantoompijn van een kindje wat weg is, de echo thuis nog 1000 keer bekijken en het gemis van alles. Ik mis het kindje nog iedere minuut van de dag. Iedere dag heb ik huilbuien en het enige wat ik wil is ooit nog de kans krijgen op nog een mooie zwangerschap in een stabiele relatie. Ik kon het uiteindelijk ook geen keus noemen. Je wilt een kind een mooie toekomst bieden, maar het gevoel dat ik een kindje weg heb laten halen is immens verdrietig.
Ik heb er lang over nagedacht en voor mijn gevoel een weloverwogen beslissing genomen. Maar mijn gevoelens nu zijn overweldigend.
Het erge is dat ik later alsnog met spoed een curritage moest ondergaan, omdat ik ernstige bloedingen kreeg na de abortus. Dan is het alsof je 2 keer een abortus ondergaat. Ik ben zowel lichamelijk als geestelijk er kapot van. Je kunt nog beter 100 keer een bevalling ondergaan en 4 kinderen in je eentje opvoeden als deze ellende en dit gevoel. En aan achteraf gepraat heb je helemaal niets, dat besef ik maar al te goed. Dus ik ga door, met pijn in mijn hart.
Maar als ik terug lees en een vrouw negatief hoor adviseren over de gevolgen voor de andere twee kinderen...zelfs die hadden nog beter een zusje of broertje erbij kunnen hebben als deze ellende en een moeder die aan de grond nu zit...
Ik besef nu maar al te goed, dat meningen er niet toe doen en dingen alleen kapot kunnen maken...het meeste heb ik gehad aan de mensen en vrienden die hun mening niet gaven en er gewoon waren en nog zijn...
Nogmaals hoop ik ooit dit zieltje nog een echt leven te kunnen schenken.
Ik denk dat dit topic hierbij gesloten is.Heel veel sterkte Fleur!
Om dit topic af te sluiten:
Ik heb 25 augustus abortus laten doen.
Ik geloof niet dat ik ooit zo'n moeilijke keus in mijn leven heb moeten maken. En eerlijk gezegd zou ik ook nooit meer deze keus maken. Het is verschrikkelijk geweest en nog steeds. De ervaring in een abortuskliniek, waar het lopendebandwerk is om vrouwen te aborteren, waar meisjes liggen van nog geen 20 die het voor de tweede keer doen. Of vrouwen zoals ik die dolgraag het kindje hadden willen houden, maar door de situatie toch de keus maken om de zwangerschap af te breken. Daarna de fantoompijn van een kindje wat weg is, de echo thuis nog 1000 keer bekijken en het gemis van alles. Ik mis het kindje nog iedere minuut van de dag. Iedere dag heb ik huilbuien en het enige wat ik wil is ooit nog de kans krijgen op nog een mooie zwangerschap in een stabiele relatie. Ik kon het uiteindelijk ook geen keus noemen. Je wilt een kind een mooie toekomst bieden, maar het gevoel dat ik een kindje weg heb laten halen is immens verdrietig.
Ik heb er lang over nagedacht en voor mijn gevoel een weloverwogen beslissing genomen. Maar mijn gevoelens nu zijn overweldigend.
Het erge is dat ik later alsnog met spoed een curritage moest ondergaan, omdat ik ernstige bloedingen kreeg na de abortus. Dan is het alsof je 2 keer een abortus ondergaat. Ik ben zowel lichamelijk als geestelijk er kapot van. Je kunt nog beter 100 keer een bevalling ondergaan en 4 kinderen in je eentje opvoeden als deze ellende en dit gevoel. En aan achteraf gepraat heb je helemaal niets, dat besef ik maar al te goed. Dus ik ga door, met pijn in mijn hart.
Maar als ik terug lees en een vrouw negatief hoor adviseren over de gevolgen voor de andere twee kinderen...zelfs die hadden nog beter een zusje of broertje erbij kunnen hebben als deze ellende en een moeder die aan de grond nu zit...
Ik besef nu maar al te goed, dat meningen er niet toe doen en dingen alleen kapot kunnen maken...het meeste heb ik gehad aan de mensen en vrienden die hun mening niet gaven en er gewoon waren en nog zijn...
Nogmaals hoop ik ooit dit zieltje nog een echt leven te kunnen schenken.
Ik denk dat dit topic hierbij gesloten is.Heel veel sterkte Fleur!
