Kinderen
alle pijlers
Agressie bij vijf jarig jongetje
woensdag 20 mei 2009 om 17:43
Ik ben au pair in de Verenigde Staten en zorg voor een jongen van vijf. En ik zou graag wat advies hebben.
Gister heeft hij een gat in de muur gemaakt.
Hij was weer eens boos en toen heeft hij dus heel hard met de deur gegooid en nu zit er een gat in de muur!
Gistermorgen was hij ook al van school gestuurd omdat hij een kindje had geslagen en gister middag heeft hij mij en z'n zus geschopt. EN laatst heeft hij ook al een dartpijltje (wel een neppe, maar toch) in m'n gezicht gegooid.
Begin echt zo langzamerhand te denken dat er echt wat serieus met hem aan de hand is..
Wat moet ik daar nou tegen doen? Hij wordt dan echt HELEMAAL gek en hij is ook echt wel sterk, nja, niet dat ik 'm niet kan houden of zo maar ik wil op zich niet teveel met m'n handen aan hem zitten want ik ben bang dat ik 'm dan te hard knijp een keer of zo. :bloos: En zijn ouders zetten m alleen in time out maar ik geloof niet dat het helpt..er moet echt een gevolg aan zitten!
Ik vind het echt lastig, hij is gewoon echt out of control de laatste tijd.
Hoe moet ik er mee om gaan? Heeft iemand tips?
Gister heeft hij een gat in de muur gemaakt.
Hij was weer eens boos en toen heeft hij dus heel hard met de deur gegooid en nu zit er een gat in de muur!
Gistermorgen was hij ook al van school gestuurd omdat hij een kindje had geslagen en gister middag heeft hij mij en z'n zus geschopt. EN laatst heeft hij ook al een dartpijltje (wel een neppe, maar toch) in m'n gezicht gegooid.
Begin echt zo langzamerhand te denken dat er echt wat serieus met hem aan de hand is..
Wat moet ik daar nou tegen doen? Hij wordt dan echt HELEMAAL gek en hij is ook echt wel sterk, nja, niet dat ik 'm niet kan houden of zo maar ik wil op zich niet teveel met m'n handen aan hem zitten want ik ben bang dat ik 'm dan te hard knijp een keer of zo. :bloos: En zijn ouders zetten m alleen in time out maar ik geloof niet dat het helpt..er moet echt een gevolg aan zitten!
Ik vind het echt lastig, hij is gewoon echt out of control de laatste tijd.
Hoe moet ik er mee om gaan? Heeft iemand tips?
woensdag 20 mei 2009 om 18:05
Ja, boosheid (in deze vorm) bij kinderen komt nooit zomaar, waarschijnlijk zit er veel meer achter, waardoor hij boos wordt.
Ik weet dat er hier in Nederland speltherapie een mogelijkheid is. Door middel van spel, kunnen ze er dan achter komen, wat er met het kind is. Voor het kind is het vooral spelen (tijdens therapie)
Maargoed, het beste is eerst met de ouders bespreken natuurlijk.
Een time-out werkt misschien tijdelijk, maar de boosheid zal zeker blijven en terug komen.
Ik weet dat er hier in Nederland speltherapie een mogelijkheid is. Door middel van spel, kunnen ze er dan achter komen, wat er met het kind is. Voor het kind is het vooral spelen (tijdens therapie)
Maargoed, het beste is eerst met de ouders bespreken natuurlijk.
Een time-out werkt misschien tijdelijk, maar de boosheid zal zeker blijven en terug komen.
woensdag 20 mei 2009 om 18:15
Er kunnen zoveel redenen zijn dat hij agressief gedrag vertoond, kan doordat opvoeding tekort schiet, wellicht een psychische aandoening, vraag om aandacht, te weinig duidelijkheid, allergie voor voedingsmiddelen of teveel aan suikers enzovoorts.
Probeer met de ouders in gesprek te gaan over de wederzijdse verwachtingen. Je zou ook kunnen proberen een strak dagschema te maken welke voorspelbaar voor hem is en gestructureerd om te zien hoe hij daar op reageerd. Wellicht eerder ingrijpen in zijn boosheid, voor een uitbarsting zit altijd een opbouw die je na wat oefenen goed kunt herkennen. Probeer met hem te praten na een boze bui, waarom hij nou boos was en neem dat serieus. Zie je hem boos worden, benoem hem dit dat je ziet dat hij iets niet leuk vind of dat je ziet dat hij boos wordt. Geef hem desnoods alternatieven, zoals bijvoorbeeld ga maar even rondjes rennen of iets in die strekking zodat hij zijn negatieve energie kan omzetten naar iets positiefs en beloon hem als hij het goed doet uitbundig.
Wellicht kun je hier iets mee.
Probeer met de ouders in gesprek te gaan over de wederzijdse verwachtingen. Je zou ook kunnen proberen een strak dagschema te maken welke voorspelbaar voor hem is en gestructureerd om te zien hoe hij daar op reageerd. Wellicht eerder ingrijpen in zijn boosheid, voor een uitbarsting zit altijd een opbouw die je na wat oefenen goed kunt herkennen. Probeer met hem te praten na een boze bui, waarom hij nou boos was en neem dat serieus. Zie je hem boos worden, benoem hem dit dat je ziet dat hij iets niet leuk vind of dat je ziet dat hij boos wordt. Geef hem desnoods alternatieven, zoals bijvoorbeeld ga maar even rondjes rennen of iets in die strekking zodat hij zijn negatieve energie kan omzetten naar iets positiefs en beloon hem als hij het goed doet uitbundig.
Wellicht kun je hier iets mee.
woensdag 20 mei 2009 om 18:37
quote:musiclove schreef op 20 mei 2009 @ 17:52:
Reactie van hem is natuurlijk niet goed, maar ik vraag me af waar zo'n jongetje dan zo boos om word?
Nou, in dit geval was hij dus heel erg boos om dat hij naar bed moest. Ik was gisteravond vrij en zijn ouders waren uit eten en dus moesten zijn broer en zus hem naar bed brengen. (Zijn dertien en vijftien). Nou, op een gegeven moment kwam hij mijn kamer in rennen dat hij naar bed moest en niet wilde. Het was al 21 uur, dus ik zei dat hij wel naar bed moest gaan, want het was al erg laat.
En toen begon het dus. Ik heb toen besloten om toch maar in te grijpen, ondanks dat ik vrij had (dit komt erg vaak voor en daarom probeer ik me er echt niet mee te bemoeien als ik vrij ben, want hij moet het verschil wel weten).
Nou, ik hem dus naar boven gebracht, dat ging nog best goed, maar toen begon hij met z'n wc bril te "slaan" en te schreeuwen dat hij niet wilde. Dus, na twee waarschuwingen, zei ik: 'Als je je zo gedraagt, wil ik niet bij jou zijn want dan word ik daar heel verdrietig van. Dus ik ga nu weg en dan hoor ik het wel als je jezelf weer onder controle hebt." Daar werd hij weer ontzéttend boos om, maar in het kader van consequentie, ben ik dus toch weg gelopen.
Dus ik ben weg gegaan en toen kwam zijn broer vijf minuten later ineens naar me toe dat hij dus een gat in de muur had gemaakt.
De reden dat hij boos wordt is eigenlijk altijd omdat hij zijn zin niet krijgt. Hij wil bijvoorbeeld altijd met het skate bord van zijn broer, maar dat mag hij niet, (is erg duur bla bla bla) en hij heeft zelf een skatebord. Nou, dat was dus de reden van het schoppen van mij en zijn zus gister. Toen hij een dartpijl in mijn gezicht gooide wilde hij weer niet gaan slapen en dus deed hij dat.
Het probleem is, als ik het hier bij jullie opties bekijken, toch aandachtstekort, hoewel zijn ouders allebei niet werken momenteel. Zijn broer en zussen zijn heel druk met sporten en daar gaan zijn ouders dus naar alle wedstrijden van en ik blijf dan bij hem. Maar hij krijgt dus wel veel aandacht van mij, maar minder van zijn ouders.
Ik vind het hele moeilijk om er mee om te gaan, mede doordat ik het dus niet eens ben met de aanpak van zijn ouders; kwartier (!!) in time out en that's it. Maar ja, ik heb het er maar mee te doen natuurlijk. Vooral omdat ze altijd thuis zijn, heb ik erg weinig vrijheid om er zelf mee aan de slag te gaan. Daarom wil ik dus graag adviezen hebben die echt op dát moment helpen, die er, on the spot, voor zorgen dat hij weer rustig wordt en redelijk. Lange termijn heeft m.i. weinig van toepassing want het wordt dan enkel door mij toegepast, dus het heeft weinig effect en uiteindelijk ga ik over vijf maanden weer naar huis dus kan het ook niet constant blijven.
Reactie van hem is natuurlijk niet goed, maar ik vraag me af waar zo'n jongetje dan zo boos om word?
Nou, in dit geval was hij dus heel erg boos om dat hij naar bed moest. Ik was gisteravond vrij en zijn ouders waren uit eten en dus moesten zijn broer en zus hem naar bed brengen. (Zijn dertien en vijftien). Nou, op een gegeven moment kwam hij mijn kamer in rennen dat hij naar bed moest en niet wilde. Het was al 21 uur, dus ik zei dat hij wel naar bed moest gaan, want het was al erg laat.
En toen begon het dus. Ik heb toen besloten om toch maar in te grijpen, ondanks dat ik vrij had (dit komt erg vaak voor en daarom probeer ik me er echt niet mee te bemoeien als ik vrij ben, want hij moet het verschil wel weten).
Nou, ik hem dus naar boven gebracht, dat ging nog best goed, maar toen begon hij met z'n wc bril te "slaan" en te schreeuwen dat hij niet wilde. Dus, na twee waarschuwingen, zei ik: 'Als je je zo gedraagt, wil ik niet bij jou zijn want dan word ik daar heel verdrietig van. Dus ik ga nu weg en dan hoor ik het wel als je jezelf weer onder controle hebt." Daar werd hij weer ontzéttend boos om, maar in het kader van consequentie, ben ik dus toch weg gelopen.
Dus ik ben weg gegaan en toen kwam zijn broer vijf minuten later ineens naar me toe dat hij dus een gat in de muur had gemaakt.
De reden dat hij boos wordt is eigenlijk altijd omdat hij zijn zin niet krijgt. Hij wil bijvoorbeeld altijd met het skate bord van zijn broer, maar dat mag hij niet, (is erg duur bla bla bla) en hij heeft zelf een skatebord. Nou, dat was dus de reden van het schoppen van mij en zijn zus gister. Toen hij een dartpijl in mijn gezicht gooide wilde hij weer niet gaan slapen en dus deed hij dat.
Het probleem is, als ik het hier bij jullie opties bekijken, toch aandachtstekort, hoewel zijn ouders allebei niet werken momenteel. Zijn broer en zussen zijn heel druk met sporten en daar gaan zijn ouders dus naar alle wedstrijden van en ik blijf dan bij hem. Maar hij krijgt dus wel veel aandacht van mij, maar minder van zijn ouders.
Ik vind het hele moeilijk om er mee om te gaan, mede doordat ik het dus niet eens ben met de aanpak van zijn ouders; kwartier (!!) in time out en that's it. Maar ja, ik heb het er maar mee te doen natuurlijk. Vooral omdat ze altijd thuis zijn, heb ik erg weinig vrijheid om er zelf mee aan de slag te gaan. Daarom wil ik dus graag adviezen hebben die echt op dát moment helpen, die er, on the spot, voor zorgen dat hij weer rustig wordt en redelijk. Lange termijn heeft m.i. weinig van toepassing want het wordt dan enkel door mij toegepast, dus het heeft weinig effect en uiteindelijk ga ik over vijf maanden weer naar huis dus kan het ook niet constant blijven.
woensdag 20 mei 2009 om 18:53
Mijn hemel, ik krijg echt van die tv-serie visioenen eerlijk gezegd... De ouders werken momenteel niet, maar hebben wel een aupair nodig om alles te laten reilen en zeilen en bij hun jongste zoon te laten zijn omdat ze zelf te druk zijn met de 2 oudste kinderen?
Ik zou uit frustratie misschien ook wel ergens een gat in trappen vrees ik als ik dat arme joch was. Maargoed, heb jij helemaal niks aan en kan je natuurlijk niets mee ..
Kun je niet voorzichtig toch aankaarten dat het mss een issue vwb (positieve) aandacht is?
Ik zou uit frustratie misschien ook wel ergens een gat in trappen vrees ik als ik dat arme joch was. Maargoed, heb jij helemaal niks aan en kan je natuurlijk niets mee ..
Kun je niet voorzichtig toch aankaarten dat het mss een issue vwb (positieve) aandacht is?
Computer says nooooo
woensdag 20 mei 2009 om 19:02
Jezus... het klinkt een beetje als in 'dagboek van een nanny', ken je dat?
Tja.. ik zou geloof ik op het moment dat hij zo ontzéttend boos is toch hem stevig vasthouden o.i.d., hem het gevoel geven dat hij boos mág zijn als dit terecht is, en hem laten merken dat jij er voor hem bent. Ik denk dat vooral dat laatste heel belangrijk voor hem is als zijn ouders er niet veel zijn, dit zal een soort schreeuw om aandacht zijn.
Probeer veel leuke en speciale dingen met hem te gaan doen en hem te belonen als het goed gaat. Ik neem aan dat je ook al wel een redelijke band met hem hebt opgebouwd? Misschien kun je ook zélf met poppetjes een situatie naspelen. Laat hem dan benoemen wat er gebeurde en wie wat zei etc. En bespreek dan eventueel hoe dat een volgende keer anders zou kunnen.
Zoiets?
Tja.. ik zou geloof ik op het moment dat hij zo ontzéttend boos is toch hem stevig vasthouden o.i.d., hem het gevoel geven dat hij boos mág zijn als dit terecht is, en hem laten merken dat jij er voor hem bent. Ik denk dat vooral dat laatste heel belangrijk voor hem is als zijn ouders er niet veel zijn, dit zal een soort schreeuw om aandacht zijn.
Probeer veel leuke en speciale dingen met hem te gaan doen en hem te belonen als het goed gaat. Ik neem aan dat je ook al wel een redelijke band met hem hebt opgebouwd? Misschien kun je ook zélf met poppetjes een situatie naspelen. Laat hem dan benoemen wat er gebeurde en wie wat zei etc. En bespreek dan eventueel hoe dat een volgende keer anders zou kunnen.
Zoiets?
woensdag 20 mei 2009 om 19:04
Als ik dit zo lees, dat denk ik ook dat aandacht tekort het grote probleem is hier.
Er zijn helaas geen pasklare adviezen voor je. Een kind komt niet met een standaard gebruiksaanwijzing. Elk kind denkt en voelt en doet anders en daar zul je de opvoeding ook op aan moeten passen.
Een paar algemene tips heb ik wel voor:
- Geef hem veel directe positieve aandacht door echt dingen samen met hem te doen (samen knutselen, samen spelletje doen, enz).
- Prijs alle dingen die hij goed doet.
Door op deze manier veel positieve aandacht te geven, zal hij hopenlijk minder behoefte voelen om negatieve aandacht te vragen.
Op het moment dat hij toch negatieve aandacht vraagt, reageer daar dan zo min mogelijk op, maar maak wel duidelijk dat jij de baas bent. En probeer zijn gedachten af te leiden van het "ik wil niet" naar een "wat wil ik wel". Een voorbeeldje:
Hij zegt: Ik wil niet naar bed!
Jij zegt: Heb je al bedacht welk boek ik aan je voor moet lezen/ welke pyama je zo aan wilt / etc?
Andersom, als hij aandringt dat hij bijvoorbeeld oerse een snoepje wil:
Hij zegt: Ik wil nu een snoepje!
Jij zegt: Oh, dat zou ik ook wel willen, en ik wil ook een huis met een zwembad en een inloopkast, en een paar mooie nieuwe schoenen en een nieuwe fiets en...
Op die manier focus je op het wegdromen bij wat je allemaal wil ipv in te gaan op de discussie over het snoepje.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
Er zijn helaas geen pasklare adviezen voor je. Een kind komt niet met een standaard gebruiksaanwijzing. Elk kind denkt en voelt en doet anders en daar zul je de opvoeding ook op aan moeten passen.
Een paar algemene tips heb ik wel voor:
- Geef hem veel directe positieve aandacht door echt dingen samen met hem te doen (samen knutselen, samen spelletje doen, enz).
- Prijs alle dingen die hij goed doet.
Door op deze manier veel positieve aandacht te geven, zal hij hopenlijk minder behoefte voelen om negatieve aandacht te vragen.
Op het moment dat hij toch negatieve aandacht vraagt, reageer daar dan zo min mogelijk op, maar maak wel duidelijk dat jij de baas bent. En probeer zijn gedachten af te leiden van het "ik wil niet" naar een "wat wil ik wel". Een voorbeeldje:
Hij zegt: Ik wil niet naar bed!
Jij zegt: Heb je al bedacht welk boek ik aan je voor moet lezen/ welke pyama je zo aan wilt / etc?
Andersom, als hij aandringt dat hij bijvoorbeeld oerse een snoepje wil:
Hij zegt: Ik wil nu een snoepje!
Jij zegt: Oh, dat zou ik ook wel willen, en ik wil ook een huis met een zwembad en een inloopkast, en een paar mooie nieuwe schoenen en een nieuwe fiets en...
Op die manier focus je op het wegdromen bij wat je allemaal wil ipv in te gaan op de discussie over het snoepje.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt...
woensdag 20 mei 2009 om 19:07
Precies, ja dat met die nanny..
Deze situatie doet me trouwens denken aan een dergelijk uitzending, van jouw vrouw-mijn vrouw.
Ook een Amerikaans gezin, 2 oudere kinderen met "bloeiend sport-verenigingsleven" en een nakomertje die alleen thuis zich mocht vermaken of mee moest naar alle wedstrijden (w.o. bodybuilden van de oudste broer...blegh!) . Het kind verveelde zich duidelijk, en er was gewoon geen ruimte voor hem. Eigenlijk heel sneu, hoe vervelend en onuitstaanbaar het bijbehorende gedrag ook is.
De 'uitleenmoeder' ontdekte dus dat het joch gek was op tekenen en verzorgde voor hem een workshop (van artiest) en later een soort expositie van zijn werk. Het kind was helemaal bijgetrokken toen er ook eens wat van zulke positieve aandacht naar hem toe ging en de ouders ook eens het gezin echt om hem lieten draaien..
Deze situatie doet me trouwens denken aan een dergelijk uitzending, van jouw vrouw-mijn vrouw.
Ook een Amerikaans gezin, 2 oudere kinderen met "bloeiend sport-verenigingsleven" en een nakomertje die alleen thuis zich mocht vermaken of mee moest naar alle wedstrijden (w.o. bodybuilden van de oudste broer...blegh!) . Het kind verveelde zich duidelijk, en er was gewoon geen ruimte voor hem. Eigenlijk heel sneu, hoe vervelend en onuitstaanbaar het bijbehorende gedrag ook is.
De 'uitleenmoeder' ontdekte dus dat het joch gek was op tekenen en verzorgde voor hem een workshop (van artiest) en later een soort expositie van zijn werk. Het kind was helemaal bijgetrokken toen er ook eens wat van zulke positieve aandacht naar hem toe ging en de ouders ook eens het gezin echt om hem lieten draaien..
Computer says nooooo
woensdag 20 mei 2009 om 19:14
Ik heb zelf zo'n agressor in huis. Is inmiddels 8 jaar, krijgt therapie en het gaat wel iets beter, maar de agressie zit bij hem heel erg vooraan.
Tuurlijk kan het een gevolg zijn van aandachtstekort, maar ik, als moeder van zo'n agressief kind, vind dat toch wel erg simpel gesteld.
Want niet elk kind dat aandacht tekort komt, wordt agressief. Dat hangt ook van het karakter van het kind af. Dan is het ook niet zo simpel oplosbaar met extra aandacht. Tuurlijk helpt dat vaak, maar leren omgaan met zijn eigen boosheid is ook erg belangrijk. Want zijn neiging tot agressie gaat niet zomaar weg. En daar zal hij zelf mee moeten leren omgaan.
Volgens mij heb je als au pair daarin een lastige rol. Hangt denk ik ook erg af van hoe je contact met de ouders is. Mijn zoon krijgt nu dus therapie, maar veel ouders willen dat niet voor hun kind.
Belangrijk dus om met de ouders in gesprek te gaan en je zorgen te uiten. En er dan maar het beste van hopen.
Tuurlijk kan het een gevolg zijn van aandachtstekort, maar ik, als moeder van zo'n agressief kind, vind dat toch wel erg simpel gesteld.
Want niet elk kind dat aandacht tekort komt, wordt agressief. Dat hangt ook van het karakter van het kind af. Dan is het ook niet zo simpel oplosbaar met extra aandacht. Tuurlijk helpt dat vaak, maar leren omgaan met zijn eigen boosheid is ook erg belangrijk. Want zijn neiging tot agressie gaat niet zomaar weg. En daar zal hij zelf mee moeten leren omgaan.
Volgens mij heb je als au pair daarin een lastige rol. Hangt denk ik ook erg af van hoe je contact met de ouders is. Mijn zoon krijgt nu dus therapie, maar veel ouders willen dat niet voor hun kind.
Belangrijk dus om met de ouders in gesprek te gaan en je zorgen te uiten. En er dan maar het beste van hopen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 20 mei 2009 om 20:45
@Solomio
Ik ben het helemaal met je eens dat niet elk aggressief kind aandacht te kort komt! Was het maar waar, dan waren een hoop problemen makkelijk op te lossen.
Ik denk echter dat in de situatie van TO aandacht wel een belangrijke factor speelt. Vooral ook omdat TO dat zelf ook aangeeft. Ik ga er vanuit dat zij zich als au-pair een goed beeld heeft kunnen vormen van de situatie.
Ik ben het helemaal met je eens dat niet elk aggressief kind aandacht te kort komt! Was het maar waar, dan waren een hoop problemen makkelijk op te lossen.
Ik denk echter dat in de situatie van TO aandacht wel een belangrijke factor speelt. Vooral ook omdat TO dat zelf ook aangeeft. Ik ga er vanuit dat zij zich als au-pair een goed beeld heeft kunnen vormen van de situatie.
