ASS en VB

Ik werk al heel m'n loopbaan met kinderen, jongeren en volwassenen met een verstandelijke beperking. Het is echt moeilijk te voorspellen. Het hangt er vanaf welke noden je zoontje heeft, en in welke mate jullie dit kunnen waarmaken. Regelmatig zie ik gezinnen die meer dan hun best doen en hun kind zo zo zo graag zien, maar de nodige structuur niet kunnen klaren in een gezinssituatie omdat dat gewoon onmogelijk is. En dan is de zoektocht naar een goede warme voorziening net een slimme en liefdevolle keuze. Daar kan hij met lotgenoten genieten van de structuur die hij zo hard nodig heeft, kan hij meer rust vinden door het aangepaste tempo, en de wereld ontdekken op hun manier. En dat neemt niet weg dat in de weekends en de vakantie hij evenwel kan 'thuiskomen' bij jullie. Die combinatie is vaak heel helpend voor beide partijen.
Maar, het is dus echt niet te voorspellen. Ik ken ook gezinnen waarbij het kind tot ver in de volwassen leeftijd thuis blijft wonen, of als jongere in een studio kan gaan wonen met een beperkte begeleiding, enzoverder.
Enige tip is wel, indien jullie voelen dat het voor hem of jullie moeilijker wordt, wacht dan niet te lang met de zoektocht. Lange wachtlijsten zijn zeer frustrerend.

Ik ben sinds kort lid van de Facebookpagina 'Ouders kinderen autisme en verstandelijke beperking', dat is ook wel erg fijn, veel herkenning.

De taakjes die de opvang stuurt zijn niet schools, maar echt bedoeld om samen iets te doen. Zo simpel als autootjes in een bak sop doen en afpoetsen. Of zoon op een deken laten zitten en hem dan voorttrekken. En daar zit mijn frustratie, dat zoiets niet lukt. Ik weet dat het averechts werkt om dan gefrustreerd te raken en dat het ik het los moet laten en over een paar weken weer kan proberen. Maar ik vind het aan de andere kant ook begrijpelijk dat ik dit moeilijk vind. De onderliggende oorzaak van de frustratie is dat ik zo graag iets met hem samen doe en die momenten zijn zo schaars. Dat ik nu extra geconfronteerd wordt met de dagelijkse mails met ideeën voor spelletjes helpt gewoon niet, maar het is natuurlijk slechts een symptoom.

Ik las mijn vorige post van zondag nog eens terug en je hebt gelijk nansie, ik bracht het alsof de opvang dat als verplicht bracht. Maar dat maakte ik er in mijn frustratie zelf van. Ik leg mezelf ook te veel druk op waar mijn man meer de nadruk legt op ontspanning voor onze zoon (en onszelf!).

En meer on topic:
Nu is mijn zoon nog maar 3,5, maar als ik denk over de toekomst dan geef ik de voorkeur aan dat hij rond 18-21 jaar in een begeleid woontraject wordt opgenomen. Ik zou niet willen dat hij zo afhankelijk blijft van ons dat hij een heel groot probleem krijgt als wij er niet meer zijn. En het biedt een jongvolwassene ook de kans om nieuwe ervaringen op te doen en wie weet toch wat meer zelfstandigheid. Ik hoop 100% dat hij niet eerder uit huis zal moeten en dat we het tot die tijd als gezin redden. Maar goed, daar valt nu nog heel weinig over te zeggen natuurlijk.

Zeekees,
Ik ben net als Susan lid van 'ouders kinderen autisme en verstandelijke beperking' op Facebook. Een fijne groep waar je vragen kunt stellen en herkenbare ervaringen leest van andere ouders.

Wat vind jouw zoontje leuk? Als je daarbij aansluit doe je het goed. Onze kinderen hebben vaak maar een paar minuutjes ergens aandacht voor, dus leg de lat vooral lekker laag. Als je heel even contact hebt en samen iets doet, wees dan gewoon blij met het succes. Ook al stelt het voor je gevoel misschien niks voor.
Mijn zoon vindt het vaak ook al leuk om alleen maar te kijken... Samen appelflapjes of appelbollen maken vindt hij geweldig, ook al doet hij zelf eigenlijk niks .

Wij zijn ook van plan onze zoon later begeleid ergens te laten wonen. Op dit moment gaat het thuis en qua gedrag heel goed met hem. Als dat zo blijft dan kan hij gewoon thuis blijven wonen tot hij een jaar of 20 is. Maar ik wil graag dat hij later een eigen plek heeft en ik wil hem de tijd geven om daaraan te wennen. Hij kan dan bijvoorbeeld in het begin nog elk weekend thuis komen ofzo.
Ik gun hem een eigen leven, maar onszelf straks ook! Het lijkt me heerlijk om weer met mijn man op vakantie te kunnen of uit eten te gaan zonder altijd oppas te moeten regelen. Ook voor zijn broertjes wil ik het voor de oudste goed regelen, zodat zij hun eigen leven kunnen leiden en zich niet te verantwoordelijk voelen.