Kinderen
alle pijlers
bewust geen kinderen
zondag 4 november 2007 16:59
Hoi,
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
Ik ben 32 jaar ik wil bewust geen kinderen. Ik wil en durf de verantwoordelijkheid voor kinderen niet te nemen. In mijn omgeving hebben we veel vrienden met kinderen. Allemaal super leuk en gezellig als ze bij ons zijn zal ik ze ook zo veel mogelijk verwennen. Ik vind kinderen leuk. In mijn omgeving heb ik eigenlijk geen mensen die bewust geen kinderen willen. Vandaar dat ik deze topic heb geopend om te kijken hoe andere mensen hier mee omgaan die bewust geen kinderen willen.
dinsdag 16 juni 2009 20:57
Hey hoi,
Met veel belangstelling heb ik het volledige 'bewust geen kinderen-topic' doorgenomen (wat een werk! Haha).
Ik ben nu 25 jaar en heb (tot nu toe) niet de bedoeling om kinderen te krijgen. Als ik heel eerlijk ben vind ik de meeste kinderen ronduit vervelend!
Dit betekend heus niet dat ik ze haat, maar ik hoef ze ook niet te dicht in de buurt.
Nu zit ik met een vraag:
Mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn beide dol op (jonge) kinderen. Tijdens familiebezoeken/verjaardagen etc wordt er nergens anders over gepraat, vooral niet als er kinderen in de buurt zijn. Schoonmoeder is nog erger dan eigen moeder. Zij vraagt ook constant aan mij: 'Lief he?!', 'Vind je hem/haar nou niet leuk!?', 'Wat een schattig kindje, vind je niet!?'.
En ik kan niets anders dan vriendelijk knikken want dat wordt van mij verwacht.
M'n eigen moeder heeft het vaak over 'dat wordt leuk als jij je eigen kinderen hebt', 'Als jou kinderen dat straks maar niet doen' etc etc.
Ze bedoelen het goed, maar ik heb echt niets met kinderen. Geef me een puppy en ik smelt, maar baby's ofzo? Nee, niks.
Ik weet dat ik nog jong ben (maar mijn vriend is 10 jaar ouder...speelt ook mee...) en zeg ook niet nooit, maar voor nu is het: Nee dank je!!!!!
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Ik hoor hun tere hartjes namelijk nu al breken!
Maar ik kan moeilijk kinderen 'nemen' voor de moeders!
Alvast bedankt!
Groetjes,
Nola123
Met veel belangstelling heb ik het volledige 'bewust geen kinderen-topic' doorgenomen (wat een werk! Haha).
Ik ben nu 25 jaar en heb (tot nu toe) niet de bedoeling om kinderen te krijgen. Als ik heel eerlijk ben vind ik de meeste kinderen ronduit vervelend!
Dit betekend heus niet dat ik ze haat, maar ik hoef ze ook niet te dicht in de buurt.
Nu zit ik met een vraag:
Mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn beide dol op (jonge) kinderen. Tijdens familiebezoeken/verjaardagen etc wordt er nergens anders over gepraat, vooral niet als er kinderen in de buurt zijn. Schoonmoeder is nog erger dan eigen moeder. Zij vraagt ook constant aan mij: 'Lief he?!', 'Vind je hem/haar nou niet leuk!?', 'Wat een schattig kindje, vind je niet!?'.
En ik kan niets anders dan vriendelijk knikken want dat wordt van mij verwacht.
M'n eigen moeder heeft het vaak over 'dat wordt leuk als jij je eigen kinderen hebt', 'Als jou kinderen dat straks maar niet doen' etc etc.
Ze bedoelen het goed, maar ik heb echt niets met kinderen. Geef me een puppy en ik smelt, maar baby's ofzo? Nee, niks.
Ik weet dat ik nog jong ben (maar mijn vriend is 10 jaar ouder...speelt ook mee...) en zeg ook niet nooit, maar voor nu is het: Nee dank je!!!!!
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Ik hoor hun tere hartjes namelijk nu al breken!
Maar ik kan moeilijk kinderen 'nemen' voor de moeders!
Alvast bedankt!
Groetjes,
Nola123
dinsdag 16 juni 2009 20:59
dinsdag 16 juni 2009 23:01
quote:Nola123 schreef op 16 juni 2009 @ 20:57:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Eigenlijk hoef je dat helemaal niet te vertellen, ze gaan dat vanzelf wel merken! Vragen ze ernaar, dan kun je je er altijd vanaf maken met: "Voorlopig zit het in ieder geval niet in de planning" of iets dergelijks, als je niet te bot wilt zijn. Als ze dan niet ontzettende loden platen voor hun hoofden hebben, kunnen ze dan zelf wel de conclusie trekken van: "Oh, het kan ook nog een 'nee' worden!"
Zelf ben ik 29 en hoor nog altijd bij het twijfelkamp. Op het moment neig ik veel meer naar 'geen kind(eren)' maar ik vind mezelf nog jong en sta open voor eventuele verandering mocht dat ineens op komen zetten. Ik heb mijn vriend wel gewaarschuwd van: "Er bestaat een zeer realistische kans dat ik nooit kinderen zal willen. Heb jij wel een erg aanwezige kinderwens, dan raad ik je aan om uit te gaan kijken naar een andere partner." Niet makkelijk, wel eerlijk. Zelf zit hij ook nog in het twijfelkamp, maar hij zegt liever bij mij te zijn zonder kind, dan mij kwijt te raken.
Mijn moeder vraagt nooit naar onze kinderwens, maar ik heb wel een keer met haar besproken hoe ik er over denk. Ze maakte daar (nog?) geen probleem van.
Schoonma kan het echter helaas niet laten om tot vervelens toe te blijven vissen "wanneer" het nu eindelijk gaat gebeuren. Hoezo, wanneer? Het is eerst "of" het gaat gebeuren! Er worden ook steeds opmerkingen geplaatst in de trant van "dat en dat is voor jullie bewaard voor als jullie ook aan kinderen beginnen" terwijl ik toch echt al een paar keer met de botte bijl gehakt heb en ze toch echt zou moeten weten hoe ik er over denk en hoe irritant ik dat gevis en zulke opmerkingen vind. Die wil het gewoon niet horen!
Sowieso vind ik het irritant als mensen zich bemoeien met mijn al dan niet afwezige kinderwens. Vooral de opmerking: "Je weet niet wat je mist!" komt inmiddels mijn strot uit. Ik ga toch ook geen lullige respectloze dingen zeggen tegen mensen die wel kinderen of een kinderwens hebben? Dat is toch ieder z'n eigen zaak?
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Eigenlijk hoef je dat helemaal niet te vertellen, ze gaan dat vanzelf wel merken! Vragen ze ernaar, dan kun je je er altijd vanaf maken met: "Voorlopig zit het in ieder geval niet in de planning" of iets dergelijks, als je niet te bot wilt zijn. Als ze dan niet ontzettende loden platen voor hun hoofden hebben, kunnen ze dan zelf wel de conclusie trekken van: "Oh, het kan ook nog een 'nee' worden!"
Zelf ben ik 29 en hoor nog altijd bij het twijfelkamp. Op het moment neig ik veel meer naar 'geen kind(eren)' maar ik vind mezelf nog jong en sta open voor eventuele verandering mocht dat ineens op komen zetten. Ik heb mijn vriend wel gewaarschuwd van: "Er bestaat een zeer realistische kans dat ik nooit kinderen zal willen. Heb jij wel een erg aanwezige kinderwens, dan raad ik je aan om uit te gaan kijken naar een andere partner." Niet makkelijk, wel eerlijk. Zelf zit hij ook nog in het twijfelkamp, maar hij zegt liever bij mij te zijn zonder kind, dan mij kwijt te raken.
Mijn moeder vraagt nooit naar onze kinderwens, maar ik heb wel een keer met haar besproken hoe ik er over denk. Ze maakte daar (nog?) geen probleem van.
Schoonma kan het echter helaas niet laten om tot vervelens toe te blijven vissen "wanneer" het nu eindelijk gaat gebeuren. Hoezo, wanneer? Het is eerst "of" het gaat gebeuren! Er worden ook steeds opmerkingen geplaatst in de trant van "dat en dat is voor jullie bewaard voor als jullie ook aan kinderen beginnen" terwijl ik toch echt al een paar keer met de botte bijl gehakt heb en ze toch echt zou moeten weten hoe ik er over denk en hoe irritant ik dat gevis en zulke opmerkingen vind. Die wil het gewoon niet horen!
Sowieso vind ik het irritant als mensen zich bemoeien met mijn al dan niet afwezige kinderwens. Vooral de opmerking: "Je weet niet wat je mist!" komt inmiddels mijn strot uit. Ik ga toch ook geen lullige respectloze dingen zeggen tegen mensen die wel kinderen of een kinderwens hebben? Dat is toch ieder z'n eigen zaak?
woensdag 17 juni 2009 09:53
quote:Nola123 schreef op 16 juni 2009 @ 20:57:
Hey hoi,
Met veel belangstelling heb ik het volledige 'bewust geen kinderen-topic' doorgenomen (wat een werk! Haha).
Ik ben nu 25 jaar en heb (tot nu toe) niet de bedoeling om kinderen te krijgen. Als ik heel eerlijk ben vind ik de meeste kinderen ronduit vervelend!
Dit betekend heus niet dat ik ze haat, maar ik hoef ze ook niet te dicht in de buurt.
Nu zit ik met een vraag:
Mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn beide dol op (jonge) kinderen. Tijdens familiebezoeken/verjaardagen etc wordt er nergens anders over gepraat, vooral niet als er kinderen in de buurt zijn. Schoonmoeder is nog erger dan eigen moeder. Zij vraagt ook constant aan mij: 'Lief he?!', 'Vind je hem/haar nou niet leuk!?', 'Wat een schattig kindje, vind je niet!?'.
En ik kan niets anders dan vriendelijk knikken want dat wordt van mij verwacht.
M'n eigen moeder heeft het vaak over 'dat wordt leuk als jij je eigen kinderen hebt', 'Als jou kinderen dat straks maar niet doen' etc etc.
Ze bedoelen het goed, maar ik heb echt niets met kinderen. Geef me een puppy en ik smelt, maar baby's ofzo? Nee, niks.
Ik weet dat ik nog jong ben (maar mijn vriend is 10 jaar ouder...speelt ook mee...) en zeg ook niet nooit, maar voor nu is het: Nee dank je!!!!!
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Ik hoor hun tere hartjes namelijk nu al breken!
Maar ik kan moeilijk kinderen 'nemen' voor de moeders!
Alvast bedankt!
Groetjes,
Nola123Waarom zou je het vertellen? Je hoeft toch geen verantwoording af te leggen voor jouw keuzes? Als ze weer zoiets roepen gewoon ja en amen knikken en vooral lekker je eigen gang gaan. Je wilt geen kinderen, dan neem je ze ook niet.
Hey hoi,
Met veel belangstelling heb ik het volledige 'bewust geen kinderen-topic' doorgenomen (wat een werk! Haha).
Ik ben nu 25 jaar en heb (tot nu toe) niet de bedoeling om kinderen te krijgen. Als ik heel eerlijk ben vind ik de meeste kinderen ronduit vervelend!
Dit betekend heus niet dat ik ze haat, maar ik hoef ze ook niet te dicht in de buurt.
Nu zit ik met een vraag:
Mijn moeder en mijn schoonmoeder zijn beide dol op (jonge) kinderen. Tijdens familiebezoeken/verjaardagen etc wordt er nergens anders over gepraat, vooral niet als er kinderen in de buurt zijn. Schoonmoeder is nog erger dan eigen moeder. Zij vraagt ook constant aan mij: 'Lief he?!', 'Vind je hem/haar nou niet leuk!?', 'Wat een schattig kindje, vind je niet!?'.
En ik kan niets anders dan vriendelijk knikken want dat wordt van mij verwacht.
M'n eigen moeder heeft het vaak over 'dat wordt leuk als jij je eigen kinderen hebt', 'Als jou kinderen dat straks maar niet doen' etc etc.
Ze bedoelen het goed, maar ik heb echt niets met kinderen. Geef me een puppy en ik smelt, maar baby's ofzo? Nee, niks.
Ik weet dat ik nog jong ben (maar mijn vriend is 10 jaar ouder...speelt ook mee...) en zeg ook niet nooit, maar voor nu is het: Nee dank je!!!!!
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?
Ik hoor hun tere hartjes namelijk nu al breken!
Maar ik kan moeilijk kinderen 'nemen' voor de moeders!
Alvast bedankt!
Groetjes,
Nola123Waarom zou je het vertellen? Je hoeft toch geen verantwoording af te leggen voor jouw keuzes? Als ze weer zoiets roepen gewoon ja en amen knikken en vooral lekker je eigen gang gaan. Je wilt geen kinderen, dan neem je ze ook niet.
woensdag 17 juni 2009 09:54
quote:Mieshka schreef op 16 juni 2009 @ 23:01:
[...]
Eigenlijk hoef je dat helemaal niet te vertellen, ze gaan dat vanzelf wel merken! Vragen ze ernaar, dan kun je je er altijd vanaf maken met: "Voorlopig zit het in ieder geval niet in de planning" of iets dergelijks, als je niet te bot wilt zijn. Als ze dan niet ontzettende loden platen voor hun hoofden hebben, kunnen ze dan zelf wel de conclusie trekken van: "Oh, het kan ook nog een 'nee' worden!"
Zelf ben ik 29 en hoor nog altijd bij het twijfelkamp. Op het moment neig ik veel meer naar 'geen kind(eren)' maar ik vind mezelf nog jong en sta open voor eventuele verandering mocht dat ineens op komen zetten. Ik heb mijn vriend wel gewaarschuwd van: "Er bestaat een zeer realistische kans dat ik nooit kinderen zal willen. Heb jij wel een erg aanwezige kinderwens, dan raad ik je aan om uit te gaan kijken naar een andere partner." Niet makkelijk, wel eerlijk. Zelf zit hij ook nog in het twijfelkamp, maar hij zegt liever bij mij te zijn zonder kind, dan mij kwijt te raken.
Mijn moeder vraagt nooit naar onze kinderwens, maar ik heb wel een keer met haar besproken hoe ik er over denk. Ze maakte daar (nog?) geen probleem van.
Schoonma kan het echter helaas niet laten om tot vervelens toe te blijven vissen "wanneer" het nu eindelijk gaat gebeuren. Hoezo, wanneer? Het is eerst "of" het gaat gebeuren! Er worden ook steeds opmerkingen geplaatst in de trant van "dat en dat is voor jullie bewaard voor als jullie ook aan kinderen beginnen" terwijl ik toch echt al een paar keer met de botte bijl gehakt heb en ze toch echt zou moeten weten hoe ik er over denk en hoe irritant ik dat gevis en zulke opmerkingen vind. Die wil het gewoon niet horen!
Sowieso vind ik het irritant als mensen zich bemoeien met mijn al dan niet afwezige kinderwens. Vooral de opmerking: "Je weet niet wat je mist!" komt inmiddels mijn strot uit. Ik ga toch ook geen lullige respectloze dingen zeggen tegen mensen die wel kinderen of een kinderwens hebben? Dat is toch ieder z'n eigen zaak?Als mensen weer eens 'je weet niet wat je mist' roepen dan zou ik antwoorden: 'inderdaad, en dat wil ik graag zo houden'.
[...]
Eigenlijk hoef je dat helemaal niet te vertellen, ze gaan dat vanzelf wel merken! Vragen ze ernaar, dan kun je je er altijd vanaf maken met: "Voorlopig zit het in ieder geval niet in de planning" of iets dergelijks, als je niet te bot wilt zijn. Als ze dan niet ontzettende loden platen voor hun hoofden hebben, kunnen ze dan zelf wel de conclusie trekken van: "Oh, het kan ook nog een 'nee' worden!"
Zelf ben ik 29 en hoor nog altijd bij het twijfelkamp. Op het moment neig ik veel meer naar 'geen kind(eren)' maar ik vind mezelf nog jong en sta open voor eventuele verandering mocht dat ineens op komen zetten. Ik heb mijn vriend wel gewaarschuwd van: "Er bestaat een zeer realistische kans dat ik nooit kinderen zal willen. Heb jij wel een erg aanwezige kinderwens, dan raad ik je aan om uit te gaan kijken naar een andere partner." Niet makkelijk, wel eerlijk. Zelf zit hij ook nog in het twijfelkamp, maar hij zegt liever bij mij te zijn zonder kind, dan mij kwijt te raken.
Mijn moeder vraagt nooit naar onze kinderwens, maar ik heb wel een keer met haar besproken hoe ik er over denk. Ze maakte daar (nog?) geen probleem van.
Schoonma kan het echter helaas niet laten om tot vervelens toe te blijven vissen "wanneer" het nu eindelijk gaat gebeuren. Hoezo, wanneer? Het is eerst "of" het gaat gebeuren! Er worden ook steeds opmerkingen geplaatst in de trant van "dat en dat is voor jullie bewaard voor als jullie ook aan kinderen beginnen" terwijl ik toch echt al een paar keer met de botte bijl gehakt heb en ze toch echt zou moeten weten hoe ik er over denk en hoe irritant ik dat gevis en zulke opmerkingen vind. Die wil het gewoon niet horen!
Sowieso vind ik het irritant als mensen zich bemoeien met mijn al dan niet afwezige kinderwens. Vooral de opmerking: "Je weet niet wat je mist!" komt inmiddels mijn strot uit. Ik ga toch ook geen lullige respectloze dingen zeggen tegen mensen die wel kinderen of een kinderwens hebben? Dat is toch ieder z'n eigen zaak?Als mensen weer eens 'je weet niet wat je mist' roepen dan zou ik antwoorden: 'inderdaad, en dat wil ik graag zo houden'.
woensdag 17 juni 2009 09:55
quote:Nola123 schreef op 16 juni 2009 @ 20:57:
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?Door wat vaker je afkeer van kinderen (en hun gedrag) te laten blijken ipv met ze mee te lullen als ze lyrisch doen over dat kleine grut.
Maar goed, hier dan toch eindelijk mijn vraag:
Hoe kan ik beide moeders vertellen dat ik - waarschijnlijk - nu geen kinderen wil en straks ook niet en later ook niet?Door wat vaker je afkeer van kinderen (en hun gedrag) te laten blijken ipv met ze mee te lullen als ze lyrisch doen over dat kleine grut.
woensdag 17 juni 2009 10:04
Ik heb altijd heel erg duidelijk gemaakt, dat er bij mij geen kinderen zullen komen. Ik weet dat niet eens zeker, maar door deze stelligheid maak je bij voorbaat korte metten met bemoeizuchtige vragen. Ook ik vind het belachelijk dat de standaard vraag is 'wanneer' de kinderen nu eindelijk eens komen, i.p.v. 'of' ze er überhaupt gaan komen.
woensdag 17 juni 2009 10:08
quote:Rollergirl schreef op 17 juni 2009 @ 10:04:
Ik heb altijd heel erg duidelijk gemaakt, dat er bij mij geen kinderen zullen komen. Ik ook. Toen ik nog puber was zeiden mijn ouders wel dat dat nog wel zou veranderen als ik eenmaal vriendinnen zou hebben die met kinderen begonnen. Maar toen dat toen ik begin 20 was, zover was, werd wel duidelijk dat ik er niets mee op had. Vond 't vreselijk om bij mensen met kleine kinderen te komen en ik trok dat lawaai, drukte en dan ook nog gesprekken die over dat onderwerp gingen, helemaal niet. Toen hield het 'dat komt nog wel' eigenlijk vanzelf heel snel op.
Ik heb altijd heel erg duidelijk gemaakt, dat er bij mij geen kinderen zullen komen. Ik ook. Toen ik nog puber was zeiden mijn ouders wel dat dat nog wel zou veranderen als ik eenmaal vriendinnen zou hebben die met kinderen begonnen. Maar toen dat toen ik begin 20 was, zover was, werd wel duidelijk dat ik er niets mee op had. Vond 't vreselijk om bij mensen met kleine kinderen te komen en ik trok dat lawaai, drukte en dan ook nog gesprekken die over dat onderwerp gingen, helemaal niet. Toen hield het 'dat komt nog wel' eigenlijk vanzelf heel snel op.
woensdag 17 juni 2009 13:06
Weet je, je hoeft niet perse een hekel aan kinderen te hebben om ze zelf niet te willen.
Ik vind bijvoorbeeld mijn kleine neefjes hartstikke schattig en ik vind het prima om de kleinste de fles te geven en met de oudste een potje te 'voetballen' of naar de speeltuin te gaan. Maar ik ben blij als ik dan 's avonds thuis ben en mijn eigen gang weer kan gaan.
Zo'n leven met kinderen zie ik gewoon (nu) niet voor mezelf. Laatst ging ik weer bijna over mijn nek toen ik een moeder de uitspraak hoorde doen: "Als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben wij het ook naar onze zin!" Vaak draait bij moeders altijd alles alleen maar om de kinderen. Ik heb zat leuke jonge vrouwen zien veranderen in 'alleen maar moeder', dus de complete eigen identiteit verdwijnt en er blijft een moeke over met alleen nog aandacht voor de kinderen. Ook bij hen die vooraf riepen: "Mij overkomt dat niet!"
Ik vind bijvoorbeeld mijn kleine neefjes hartstikke schattig en ik vind het prima om de kleinste de fles te geven en met de oudste een potje te 'voetballen' of naar de speeltuin te gaan. Maar ik ben blij als ik dan 's avonds thuis ben en mijn eigen gang weer kan gaan.
Zo'n leven met kinderen zie ik gewoon (nu) niet voor mezelf. Laatst ging ik weer bijna over mijn nek toen ik een moeder de uitspraak hoorde doen: "Als de kinderen het naar hun zin hebben, hebben wij het ook naar onze zin!" Vaak draait bij moeders altijd alles alleen maar om de kinderen. Ik heb zat leuke jonge vrouwen zien veranderen in 'alleen maar moeder', dus de complete eigen identiteit verdwijnt en er blijft een moeke over met alleen nog aandacht voor de kinderen. Ook bij hen die vooraf riepen: "Mij overkomt dat niet!"
donderdag 18 juni 2009 21:25
Ik heb nooit kinderen gewild en oh, wat heb ik me moeten verdedigen, en wat hebben ze over mij heen gewalst door te doen alsof ik maar wat in de rondte lulde. Zo beledigend!
En als ik dan vertel da tik geen kids heb en ze niet wil, denken ouders zich t.o.v. mij te moeten verdedigen en vallen mij aan op mijn keuze. Zoals “mijn kind moet straks aan jouw zorgbed staan”, wat onzin is, want wie weet gaat dat kind wel iets heel anders doen, en wie weet gaat het wel het verkeerde pad op. En dan vinden ze mij egoïstisch want hun kind moet straks mijn aow betalen. Maar ik betaal nu toch óók mee aan hun kinderbijslag?
Ik kom op dit forum: http://kindervrij-forum.nl/index.php waar meer mensen komen die net als ik geen kinderen willen, en iedereen daar heeft alle clichés moeten horen over hun keuze. Het is jammer eigenlijk dat het niet willen van kinderen over het algemeen maatschappelijk nog niet geaccepteerd is. Dat blijkt wel.
En als ik dan vertel da tik geen kids heb en ze niet wil, denken ouders zich t.o.v. mij te moeten verdedigen en vallen mij aan op mijn keuze. Zoals “mijn kind moet straks aan jouw zorgbed staan”, wat onzin is, want wie weet gaat dat kind wel iets heel anders doen, en wie weet gaat het wel het verkeerde pad op. En dan vinden ze mij egoïstisch want hun kind moet straks mijn aow betalen. Maar ik betaal nu toch óók mee aan hun kinderbijslag?
Ik kom op dit forum: http://kindervrij-forum.nl/index.php waar meer mensen komen die net als ik geen kinderen willen, en iedereen daar heeft alle clichés moeten horen over hun keuze. Het is jammer eigenlijk dat het niet willen van kinderen over het algemeen maatschappelijk nog niet geaccepteerd is. Dat blijkt wel.
vrijdag 14 augustus 2009 13:34
Ook ik heb eigenlijk nooit kinderen gewild.
Ik ben nu bijna 30 en nog steeds begint er niets te rammelen.
Probleem is dat de eierstokken van mijn man wel rammelen. En flink ook!
Zijn jullie dit ook tegen gekomen? En hoe ben je er mee om gegaan? Ik kan uiteraard geen kind nemen als ik er zelf niet achter sta. Maar ja, ik neem hem nu zijn droom af.
Wie heeft raad? Op dit moment verkeert onze relatie redelijk in een crisis hierdoor.
Ik ben nu bijna 30 en nog steeds begint er niets te rammelen.
Probleem is dat de eierstokken van mijn man wel rammelen. En flink ook!
Zijn jullie dit ook tegen gekomen? En hoe ben je er mee om gegaan? Ik kan uiteraard geen kind nemen als ik er zelf niet achter sta. Maar ja, ik neem hem nu zijn droom af.
Wie heeft raad? Op dit moment verkeert onze relatie redelijk in een crisis hierdoor.
vrijdag 14 augustus 2009 15:20
quote:AndersdanAnders schreef op 14 augustus 2009 @ 13:34:
Ook ik heb eigenlijk nooit kinderen gewild.
Ik ben nu bijna 30 en nog steeds begint er niets te rammelen.
Probleem is dat de eierstokken van mijn man wel rammelen. En flink ook!
Zijn jullie dit ook tegen gekomen? En hoe ben je er mee om gegaan? Ik kan uiteraard geen kind nemen als ik er zelf niet achter sta. Maar ja, ik neem hem nu zijn droom af.
Wie heeft raad? Op dit moment verkeert onze relatie redelijk in een crisis hierdoor.Leen 'n weekend zo'n adhd-koter van familie/vrienden en laat je vriend oppassen. Maak hem duidelijk dat als hij er zelf eentje heeft, hij het niet na 'n paar dagen kan teruggeven, maar dat ie er dan zelf mee opgescheept blijft zitten, er 's nachts voor uit bed moet komen, geen vakanties meer buiten 't hoogseizoen maar in de drukke dure massale vakantietijd, etc. etc.
Ook ik heb eigenlijk nooit kinderen gewild.
Ik ben nu bijna 30 en nog steeds begint er niets te rammelen.
Probleem is dat de eierstokken van mijn man wel rammelen. En flink ook!
Zijn jullie dit ook tegen gekomen? En hoe ben je er mee om gegaan? Ik kan uiteraard geen kind nemen als ik er zelf niet achter sta. Maar ja, ik neem hem nu zijn droom af.
Wie heeft raad? Op dit moment verkeert onze relatie redelijk in een crisis hierdoor.Leen 'n weekend zo'n adhd-koter van familie/vrienden en laat je vriend oppassen. Maak hem duidelijk dat als hij er zelf eentje heeft, hij het niet na 'n paar dagen kan teruggeven, maar dat ie er dan zelf mee opgescheept blijft zitten, er 's nachts voor uit bed moet komen, geen vakanties meer buiten 't hoogseizoen maar in de drukke dure massale vakantietijd, etc. etc.
zaterdag 15 augustus 2009 17:25
woensdag 9 september 2009 10:00
nu-of-nooit-moeder
Ik ben 38 en zit ineens enorm na te denken over het moederschap. Ik heb ze nooit echt overtuigend gewild: hield altijd de boot af met 'zeg nooit nooit'. Alleen kan ik dat op mijn leeftijd niet meer volhouden. Als ik ze wil, moet ik het nu beslissen. Wat het allemaal moeilijker maakt is dat er een enorme babyboom om me heen is (voornamelijk van jongere vrienden rond de 33, 34 j.) en daardoor is mijn jongere verloofde (32 j) ineens gaan twijfelen. Eerst wilde hij ze niet en nu misschien toch wel. Hij heeft nog de tijd, ik niet. Ik vind kinderen heel leuk en kan echt genieten van de kinderen van vrienden, maar als ik zie hoe hun leven is veranderd (vooral die vd moeders!) dan krijg ik t benauwd: zo'n leven wil ik niet. Ik ben nu heel gelukkig met mijn leven en wil dat graag zo houden. Maar.... definitef niet voor kinderen kiezen? Dat vind ik zo moeilijk! Herkent iemand zich hierin?
Ik ben 38 en zit ineens enorm na te denken over het moederschap. Ik heb ze nooit echt overtuigend gewild: hield altijd de boot af met 'zeg nooit nooit'. Alleen kan ik dat op mijn leeftijd niet meer volhouden. Als ik ze wil, moet ik het nu beslissen. Wat het allemaal moeilijker maakt is dat er een enorme babyboom om me heen is (voornamelijk van jongere vrienden rond de 33, 34 j.) en daardoor is mijn jongere verloofde (32 j) ineens gaan twijfelen. Eerst wilde hij ze niet en nu misschien toch wel. Hij heeft nog de tijd, ik niet. Ik vind kinderen heel leuk en kan echt genieten van de kinderen van vrienden, maar als ik zie hoe hun leven is veranderd (vooral die vd moeders!) dan krijg ik t benauwd: zo'n leven wil ik niet. Ik ben nu heel gelukkig met mijn leven en wil dat graag zo houden. Maar.... definitef niet voor kinderen kiezen? Dat vind ik zo moeilijk! Herkent iemand zich hierin?
woensdag 9 september 2009 10:23
Ik herken me wel een beetje in je verhaal, joycedonat. In die zin dat ik nooit echt een kinderwens heb gehad. Daarentegen ook geen hekel aan kinderen, heb de liefste nichtjes van de wereld en daar paste ik ook graag op, maar ik en zelf kinderen krijgen: no way. dat wist ik heel zeker, mijn partner eigenlijk ook.
Zo rond mijn 34ste begon ik me ineens toch af te vragen of ik dit wel echt zeker wist, Inderdaad dat definitieve. Ik heb het besproken met summerman. Die moest er over nadenken en we hebben het laten rusten. Een paar maanden later kwam hij er tijdens de vakantie met veel rode wijn op terug en zei dat als ik het zou willen, het hem eigenlijk wel heel leuk leek. Inmiddels ben ik 6 maanden zwanger.
Wat bij mij scheelde in het proces dat hieraan vooraf ging is dat ik een heel stel leuke, stoere vrienden (-innen) heb met leuke kinderen, die niet zo gegrepen zijn door het typische "moederkoek-virus", waaraan ik me ontzettend kon ergeren vroeger.
Zo rond mijn 34ste begon ik me ineens toch af te vragen of ik dit wel echt zeker wist, Inderdaad dat definitieve. Ik heb het besproken met summerman. Die moest er over nadenken en we hebben het laten rusten. Een paar maanden later kwam hij er tijdens de vakantie met veel rode wijn op terug en zei dat als ik het zou willen, het hem eigenlijk wel heel leuk leek. Inmiddels ben ik 6 maanden zwanger.
Wat bij mij scheelde in het proces dat hieraan vooraf ging is dat ik een heel stel leuke, stoere vrienden (-innen) heb met leuke kinderen, die niet zo gegrepen zijn door het typische "moederkoek-virus", waaraan ik me ontzettend kon ergeren vroeger.
Computer says nooooo
woensdag 30 december 2009 14:47
quote:sb_trebans schreef op 04 november 2007 @ 20:11:
Mijn redenen om geen kinderen te willen zijn legio:
- slechte wereld (milieu, oorlog, agressie, afstomping)
- overbevolking
- biologische klok loopt niet (ik voel gewoon niks op dat gebied)
- ik zou een kind smoren in mijn liefde, niet gezond
- ik geloof eerder in adoptie dan in reproduktie, gezien het aantal kansloze kinderen in deze overbevolkte wereld (maar ik wil ook niet adopteren)
- ik zou doodgaan van de zorgen om mijn kind, mijn persoonlijke leven zou er onder lijden, ik zou me echt wèrpen op mijn kind, ook als het al volwassen zou zijn
Wat zijn jullie redenen om geen kinderen te willen?Compleet ook mijn redenen en als extra: voor vriend en mij is het topic kinderen krijgen best wel langs gekomen. We zijn het er beide over eens, zolang het geen harde, maar dan ook harde en enthousiast JA is, dan moet je het gewoon niet doen. Een beetje ja is niet genoeg om een nieuw leven op deze wereld te zetten. Ik zou een heel erg leuke moeder zijn en mijn vriend een geweldige vader en we hebben een kind erg veel te bieden...op veel vlakken, maar ik heb gewoon niet die behoefte een meloen uit mijn fruts te persen...nooit gehad ook.
Mijn redenen om geen kinderen te willen zijn legio:
- slechte wereld (milieu, oorlog, agressie, afstomping)
- overbevolking
- biologische klok loopt niet (ik voel gewoon niks op dat gebied)
- ik zou een kind smoren in mijn liefde, niet gezond
- ik geloof eerder in adoptie dan in reproduktie, gezien het aantal kansloze kinderen in deze overbevolkte wereld (maar ik wil ook niet adopteren)
- ik zou doodgaan van de zorgen om mijn kind, mijn persoonlijke leven zou er onder lijden, ik zou me echt wèrpen op mijn kind, ook als het al volwassen zou zijn
Wat zijn jullie redenen om geen kinderen te willen?Compleet ook mijn redenen en als extra: voor vriend en mij is het topic kinderen krijgen best wel langs gekomen. We zijn het er beide over eens, zolang het geen harde, maar dan ook harde en enthousiast JA is, dan moet je het gewoon niet doen. Een beetje ja is niet genoeg om een nieuw leven op deze wereld te zetten. Ik zou een heel erg leuke moeder zijn en mijn vriend een geweldige vader en we hebben een kind erg veel te bieden...op veel vlakken, maar ik heb gewoon niet die behoefte een meloen uit mijn fruts te persen...nooit gehad ook.
woensdag 20 januari 2010 22:15
Zelf ben ik een twijfelaar. Ben nu over de 30+ grens, en realiseer me nu wel dat ik de wel/niet keuze niet nog eens 10 jaar voor mij uit de baan op kan schuiven. Man is voor kind, maar "liever samen zonder, dan 1 kind met een ander".
Ik vind kinderen onder de 8 jaar totaal niet interessant. Het doet mij helemaal niets (geen afkeer/aaaah schattig). Vanaf 8 jaar vind ik het geen probleem om de knutseltante uit te hangen. Ik draai wel finaal door als ik een puppy zie, eigenlijk bij iedere hond.
Herkenbaar is ook de irritatie van met name schoonfamilie. Schijnbaar tel je daar pas mee als volwassene als je aan het baren slaat. Ik vermijd schoonfamilie sinds babyboom dan ook zoveel mogelijk, om te voorkomen dat ik weer 5 uur aan een stuk naar gemurmel van een baby moet luisteren en 450 foto's moet bekijken. Er wordt dan namelijk ook bij iedere foto/beweging commentaar verwacht. Doe je dat niet, dan ben je schijnbaar niet menselijk
Helaas ken ik geen vrouwen die na het baren niet zijn veranderd in een oermoedertje. Dat schrikt mij ook enorm af moet ik eerlijk zeggen. Zwaar vervelend vind ik schoonzussen met peuters die om alles lachen terwijl de neefjes/nichtjes mijn inrichting slopen (en dan ook nog verwachten dat ik mijn salontafel ga vernielen met 'bumperstickers' vanwege de scherpe hoeken!!!). De vrouwen in mijn vinexwijkje die een clubje zijn gaan vormen om de 'eenzaamheid' tegen te gaan...(thuisblijfmoeders)...
En toch denk ik soms: dat heb je natuurlijk voor een groot deel zelf in de hand. Een kleintje kun je best aan, ze worden toch ook een keer groter, en stiekem lijkt het me heel leuk om zo'n stronteigenwijze puber in huis te hebben.(ik zit beroepshalve daar de hele dag al tussen, weet dus wel dat ik daar het geduld voor heb).
Van de andere kant: ik krijg iedere week wel een opmerking in de richting van "een oude moeder is ook niet alles", "bij een eigen kind is dat anders". Een dag minder make-up en iedereen houdt nauwlettend wc-bezoek in de gaten, collega's maken 'vertrouwelijk' je er op attent dat 'gember helpt bij misselijkheid'. Een topic starten over je cyclus omdat je je zorgen maakt over (eventueel) vroege overgang en alle randverschijnselen die daar mee samenhangen, worden direct geinterpreteerd als "hebben van een kinderwens".
He, het lucht wel op om het verhaal te schrijven (ook al kijkt niemand meer in zo'n oud topic denk ik).
Tip: bij impertinente vragen (vooral van volstrekt onbekenden) als:"Heeft u kinderen? Waarom niet?" ALTIJD vragen: "Waarom heeft u wel kinderen?". In 90% van de gevallen is de reactie altijd lichtelijk gepikeerd, en is het 'not done' om de vraag te stellen. Punt gemaakt.
Ik vind kinderen onder de 8 jaar totaal niet interessant. Het doet mij helemaal niets (geen afkeer/aaaah schattig). Vanaf 8 jaar vind ik het geen probleem om de knutseltante uit te hangen. Ik draai wel finaal door als ik een puppy zie, eigenlijk bij iedere hond.
Herkenbaar is ook de irritatie van met name schoonfamilie. Schijnbaar tel je daar pas mee als volwassene als je aan het baren slaat. Ik vermijd schoonfamilie sinds babyboom dan ook zoveel mogelijk, om te voorkomen dat ik weer 5 uur aan een stuk naar gemurmel van een baby moet luisteren en 450 foto's moet bekijken. Er wordt dan namelijk ook bij iedere foto/beweging commentaar verwacht. Doe je dat niet, dan ben je schijnbaar niet menselijk
Helaas ken ik geen vrouwen die na het baren niet zijn veranderd in een oermoedertje. Dat schrikt mij ook enorm af moet ik eerlijk zeggen. Zwaar vervelend vind ik schoonzussen met peuters die om alles lachen terwijl de neefjes/nichtjes mijn inrichting slopen (en dan ook nog verwachten dat ik mijn salontafel ga vernielen met 'bumperstickers' vanwege de scherpe hoeken!!!). De vrouwen in mijn vinexwijkje die een clubje zijn gaan vormen om de 'eenzaamheid' tegen te gaan...(thuisblijfmoeders)...
En toch denk ik soms: dat heb je natuurlijk voor een groot deel zelf in de hand. Een kleintje kun je best aan, ze worden toch ook een keer groter, en stiekem lijkt het me heel leuk om zo'n stronteigenwijze puber in huis te hebben.(ik zit beroepshalve daar de hele dag al tussen, weet dus wel dat ik daar het geduld voor heb).
Van de andere kant: ik krijg iedere week wel een opmerking in de richting van "een oude moeder is ook niet alles", "bij een eigen kind is dat anders". Een dag minder make-up en iedereen houdt nauwlettend wc-bezoek in de gaten, collega's maken 'vertrouwelijk' je er op attent dat 'gember helpt bij misselijkheid'. Een topic starten over je cyclus omdat je je zorgen maakt over (eventueel) vroege overgang en alle randverschijnselen die daar mee samenhangen, worden direct geinterpreteerd als "hebben van een kinderwens".
He, het lucht wel op om het verhaal te schrijven (ook al kijkt niemand meer in zo'n oud topic denk ik).
Tip: bij impertinente vragen (vooral van volstrekt onbekenden) als:"Heeft u kinderen? Waarom niet?" ALTIJD vragen: "Waarom heeft u wel kinderen?". In 90% van de gevallen is de reactie altijd lichtelijk gepikeerd, en is het 'not done' om de vraag te stellen. Punt gemaakt.
vrijdag 22 januari 2010 16:15
Lastig punt. Ik wilde nooit kinderen. Was ook gekker op honden dan op kinderen. Smelten bij een puppie maar een baby daar had ik niets mee. Mijn wekker ging ook niet tikken, maar de wekker van mijn vriend wel. En toen hebben we het aan het lot overgelaten. Tot iedereens stomme verbazing was ik op mijn 41-ste zwanger. Zoonlief is nu bijna 7. Ik ben stapel op hem, hij is super belangrijk. Kortom ik ben blij met hoe het is gelopen. Maar ik ben blijven werken en sporten. Met een goede taakverdeling thuis heb ik nu het beste van twee werelden. Al is dat soms zwaar....
zaterdag 23 januari 2010 13:05
Hallo meiden,
Met belangstelling lees ik dit topic. Ik ben zelf moeder van 2 kinderen van 1 en 3. En ik vind het heel goed om te lezen dat er zo goed over zo'n beslissing wordt nagedacht en ik respecteer ook ieders keuze als men ze niet wilt. Het is inderdaad helemaal niet vanzelfsprekend wanneer je ze wilt maar wel óf je ze wilt. En dan nog: of het wel lukt. Ik vind het ook helemaal geen egoïstische keuze, maar juist een heel goed overdachte keuze. Er zijn mensen die wel kinderen hebben die er minder over nagedacht hebben als jullie.
En gek genoeg begrijp ik ook wel een boel dingen. Ondanks dat mijn kids mijn alles zijn en ik stapeldol op ze ben. Maar ik irriteer me ook helemaal dood aan die verjaardagen met vriendinnen die alleen maar over de kids gaan. Vroeger hadden we het nog wel eens over wat er gebeurde in de maatschappij en over het werk. Maar tegenwoordig draait alles om de kids. En daaraan verschil ik denk ik met een "standaardmoeder". Ik moet ook echt een keer in de zoveel tijd even uit en lekker gek doen, en mijn werk is ook erg belangrijk voor me, maar niet meer dan 24 uur, want ik wil ook niet teveel missen thuis.
Ik las hier net ook een reactie dat iemand vond dat het leven van een moeder zo verandert. Dat klopt, maar ik ben nooit mezelf verloren. Doe nog steeds wat ik wil, heb mijn sport, mijn hobby's, ga regelmatig stappen en dan gaan de kids uit logeren. Doe regelmatig wat met manlief alleen en dan kunnen we ook gelukkig nog over veel meer praten samen als over de kids. Dat was ook altijd mijn angstbeeld, dat mama worden je in zo'n moeke met een mamafiets en een stationwagen zou veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar eigenlijk ben ik nog steeds dezelfde, met dezelfde behoeftes en interesses.
Nogmaals, ik vind het juist super dat je over zo'n belangrijke beslissing zo goed nadenkt. Dat hadden sommige ouders ook eens wat langer moeten doen.
Met belangstelling lees ik dit topic. Ik ben zelf moeder van 2 kinderen van 1 en 3. En ik vind het heel goed om te lezen dat er zo goed over zo'n beslissing wordt nagedacht en ik respecteer ook ieders keuze als men ze niet wilt. Het is inderdaad helemaal niet vanzelfsprekend wanneer je ze wilt maar wel óf je ze wilt. En dan nog: of het wel lukt. Ik vind het ook helemaal geen egoïstische keuze, maar juist een heel goed overdachte keuze. Er zijn mensen die wel kinderen hebben die er minder over nagedacht hebben als jullie.
En gek genoeg begrijp ik ook wel een boel dingen. Ondanks dat mijn kids mijn alles zijn en ik stapeldol op ze ben. Maar ik irriteer me ook helemaal dood aan die verjaardagen met vriendinnen die alleen maar over de kids gaan. Vroeger hadden we het nog wel eens over wat er gebeurde in de maatschappij en over het werk. Maar tegenwoordig draait alles om de kids. En daaraan verschil ik denk ik met een "standaardmoeder". Ik moet ook echt een keer in de zoveel tijd even uit en lekker gek doen, en mijn werk is ook erg belangrijk voor me, maar niet meer dan 24 uur, want ik wil ook niet teveel missen thuis.
Ik las hier net ook een reactie dat iemand vond dat het leven van een moeder zo verandert. Dat klopt, maar ik ben nooit mezelf verloren. Doe nog steeds wat ik wil, heb mijn sport, mijn hobby's, ga regelmatig stappen en dan gaan de kids uit logeren. Doe regelmatig wat met manlief alleen en dan kunnen we ook gelukkig nog over veel meer praten samen als over de kids. Dat was ook altijd mijn angstbeeld, dat mama worden je in zo'n moeke met een mamafiets en een stationwagen zou veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar eigenlijk ben ik nog steeds dezelfde, met dezelfde behoeftes en interesses.
Nogmaals, ik vind het juist super dat je over zo'n belangrijke beslissing zo goed nadenkt. Dat hadden sommige ouders ook eens wat langer moeten doen.
woensdag 27 januari 2010 19:26
Tja, en zo blijf je twijfelen. Wel/niet, wel/niet. Zal wel typisch iets voor mij zijn om dan eindelijk de knoop door te hakken naar 'wel', en dat dan blijkt dat moeder natuur die optie niet voor mij in de aanbieding had.
Het is vooral zo moeilijk omdat je de echt leuke dingen pas ziet/ervaart als de baby er is. De afgrijselijke dingen kun je ook van een klein afstandje waarnemen.
Mijn grootste nachtmerrie: Kind krijgen en dan veel spijt krijgen, daarover een schuldcomplex ontwikkelen, etc.
Het is vooral zo moeilijk omdat je de echt leuke dingen pas ziet/ervaart als de baby er is. De afgrijselijke dingen kun je ook van een klein afstandje waarnemen.
Mijn grootste nachtmerrie: Kind krijgen en dan veel spijt krijgen, daarover een schuldcomplex ontwikkelen, etc.
donderdag 28 januari 2010 17:29
Ik ben 33, single en heb geen kinderwens. Wel een paar relaties gehad, ook samengewoond, maar de relatie was nooit zo stabiel dat ik aan kids wilde beginnen. Eig heb ik nooit het gevoel gehad dat ik 'later' kinderen zou willen.
De reden zit 'm bij mij dus uitsluitend in het gevoel en niet vanuit afwegingen zoals overbevolking vd wereld of zo. Ik heb er gewoon niets mee. Ik word er niet warm of koud van als ik een baby, peuter of kleuter zie. En ik moet er niet aan denken dat ik thuis nog van alles moet als ik moe van m'n werk kom. Ik ben best tevreden in m'n eentje.
Op mijn werk is 90% vd collega's getrouwd en heeft een gezin.
Veel van hun verhalen gaan over familiedingen. Ik voel me vaak een buitenstaander. Een goede vriendin is zwanger van de tweede. Het gaat over niets anders meer dan kids. Ze vraagt zelfs niet meer naar m'n werk of andere dingen, heel jammer.
Dat is blijkbaar het 'lot' van een single dertiger.
Mijn moeder denkt dat de reden is dat ik simpelweg nooit 'de juiste man' ben tegengekomen, maar ik denk niet dat 'de juiste man' mij over de streep zal trekken. Maar ik wil haar de illusie niet afnemen.
De reden zit 'm bij mij dus uitsluitend in het gevoel en niet vanuit afwegingen zoals overbevolking vd wereld of zo. Ik heb er gewoon niets mee. Ik word er niet warm of koud van als ik een baby, peuter of kleuter zie. En ik moet er niet aan denken dat ik thuis nog van alles moet als ik moe van m'n werk kom. Ik ben best tevreden in m'n eentje.
Op mijn werk is 90% vd collega's getrouwd en heeft een gezin.
Veel van hun verhalen gaan over familiedingen. Ik voel me vaak een buitenstaander. Een goede vriendin is zwanger van de tweede. Het gaat over niets anders meer dan kids. Ze vraagt zelfs niet meer naar m'n werk of andere dingen, heel jammer.
Dat is blijkbaar het 'lot' van een single dertiger.
Mijn moeder denkt dat de reden is dat ik simpelweg nooit 'de juiste man' ben tegengekomen, maar ik denk niet dat 'de juiste man' mij over de streep zal trekken. Maar ik wil haar de illusie niet afnemen.
donderdag 28 januari 2010 18:36
Ik heb vandaag gezellig dit topic doorgespit. Om mij heen heb ik inmiddels toch wel aardig wat dames rondlopen die er bewust voor kiezen om geen moeder te worden. En ik snap dat prima ondanks dat ik zelf een echte moederkloek ben... nou ja.... ik ben in het rijke bezit van twee pubers, een klein menneke van 4 jaar en zoals het er nu uitziet net zwanger van kindje nr 4 (ja heel pril, vanmiddag getest) Dus ja toch wel moedertje in den dop maaaaaar
- ik kan mijn kinderen heeeel vervelend vinden en echt achter het behang plakken
- er zijn echt wel momenten dat ik naar de wereld om mij heen kijk en denk waarom heb ik hier in vredesnaam iets op gezet?
- er momenten zijn dat ik denk "waar doe ik dit voor"
- gedachten aan "de verantwoordelijkheid is enorm"
- waar is mijn oude ik?
- wanneer kan ik ook alweer echt uitslapen want al laat iemand mij liggen dan nog sta ik op want dat zit in de mamagenen die je bij de bevalling mee krijgt
- ik eigenlijk niets heb met kinderen onder de 6 jaar
En zo kan ik dit rijtje nog wel even aanvullen dus ja veel redenen om niet aan kinderen te beginnen snap ik heel goed
Maar er zijn ook momenten dat ik bliij ben eraan te zijn begonnen:
- babies van mezelf waren toch echt mega anders dan die van een ander. Ik vind die van een ander best leuk maar die van mezelf eet ik op
- Ik ben nog steeds ik met een eigen carriere (ik zou een waardeloze moeder zijn als ik er niet naast zou kunnen werken, ik heb dat gewoon nodig) en draag nog steeds mijn make-up en king louie jurkjes. Ik blijf immers moeder de Vrouw
- ik geniet van de leuke momenten met de kinderen en het proces wat ze doorlopen
- vind het leuk om dingen in ze herkennen die ze van mij of manlief hebben
- heb mijn leven deels wel aangepast aan de kinderen maar laat ze ook deelnemen in mijn interesses dus reis nog steeds de halve wereld rond met rugzak (camping in Frankrijk is ook leuk maar de mens in mij wil soms iets meer, portemonee helaas ook dus om het jaar doen we spannend en dan weer een jaartje burgerlijk op de camping)
- krijg en geef veel liefde (ondanks de zorgen die je soms ook om je kinderen kan hebben)
En zo kan ik ook dit rijtje nog wel aanvullen.
Dus maw ik snap het als mensen ergens absoluut wel of niet voor kiezen maar ik snap ook de twijfel. Maar denk wel dat ieder mens de keuze zou moeten respecteren van wel of geen kinderen krijgen. Net als de keuze wel of niet 5 of 4 dagen werken als je ze wel krijgt, net als wel of geen wereldreis maken met een baby of klein kindje want die discussies volgen als je ze wel krijgt
Is het leven niet een grote leuke discussie?
- ik kan mijn kinderen heeeel vervelend vinden en echt achter het behang plakken
- er zijn echt wel momenten dat ik naar de wereld om mij heen kijk en denk waarom heb ik hier in vredesnaam iets op gezet?
- er momenten zijn dat ik denk "waar doe ik dit voor"
- gedachten aan "de verantwoordelijkheid is enorm"
- waar is mijn oude ik?
- wanneer kan ik ook alweer echt uitslapen want al laat iemand mij liggen dan nog sta ik op want dat zit in de mamagenen die je bij de bevalling mee krijgt
- ik eigenlijk niets heb met kinderen onder de 6 jaar
En zo kan ik dit rijtje nog wel even aanvullen dus ja veel redenen om niet aan kinderen te beginnen snap ik heel goed
Maar er zijn ook momenten dat ik bliij ben eraan te zijn begonnen:
- babies van mezelf waren toch echt mega anders dan die van een ander. Ik vind die van een ander best leuk maar die van mezelf eet ik op
- Ik ben nog steeds ik met een eigen carriere (ik zou een waardeloze moeder zijn als ik er niet naast zou kunnen werken, ik heb dat gewoon nodig) en draag nog steeds mijn make-up en king louie jurkjes. Ik blijf immers moeder de Vrouw
- ik geniet van de leuke momenten met de kinderen en het proces wat ze doorlopen
- vind het leuk om dingen in ze herkennen die ze van mij of manlief hebben
- heb mijn leven deels wel aangepast aan de kinderen maar laat ze ook deelnemen in mijn interesses dus reis nog steeds de halve wereld rond met rugzak (camping in Frankrijk is ook leuk maar de mens in mij wil soms iets meer, portemonee helaas ook dus om het jaar doen we spannend en dan weer een jaartje burgerlijk op de camping)
- krijg en geef veel liefde (ondanks de zorgen die je soms ook om je kinderen kan hebben)
En zo kan ik ook dit rijtje nog wel aanvullen.
Dus maw ik snap het als mensen ergens absoluut wel of niet voor kiezen maar ik snap ook de twijfel. Maar denk wel dat ieder mens de keuze zou moeten respecteren van wel of geen kinderen krijgen. Net als de keuze wel of niet 5 of 4 dagen werken als je ze wel krijgt, net als wel of geen wereldreis maken met een baby of klein kindje want die discussies volgen als je ze wel krijgt
Is het leven niet een grote leuke discussie?
