Kinderen
alle pijlers
Dochter is overal bang voor
maandag 6 juli 2009 om 14:57
Mijn dochter van 4,5 jaar is werkelijk o-ve-ral bang voor. "Vroeger" ging het nog wel, maar de laatste tijd wordt het alsmaar erger. Hoge glijbanen, honden en fietsen zonder wieltjes... panisch is ze ervoor! Spelen bij andere kindjes, praten tegen iemand die ze niet kent, antwoord geven als iemand haar wat vraagt, ze durft het niet. Naast heel bang voor tastbare dingen is de dus ook erg verlegen.
Hoe moet ik dit nu aanpakken? Heeft iemand ook zo'n klein peeuwertje in huis?
Hoe moet ik dit nu aanpakken? Heeft iemand ook zo'n klein peeuwertje in huis?
maandag 6 juli 2009 om 15:09
Misschien is ze er nog niet aan toe? Lekker met zijwieltjes laten fietsen, minder hoge glijbanen en daar zelfvertrouwen op doen.
Mijn dochter heeft dat niet, maar wel het verlegen gedrag. Nu is ze bijna 6 en gaat het een stuk beter tot helemaal normaal. Ik heb haar wel aangemoedigd dingen te doen, maar nooit gepusht. Wil ze niet? Als het niet gaat om belangrijke dingen, hoeft het van mij ook niet. Andere opvoedkundige zaken zoals luisteren, eten opeten enz daar ga ik niet over in discussie, maar dit is hoe en wie ze is. Haar tempo en ik zie dat het stukje bij beetje wel goed komt.
Mijn dochter heeft dat niet, maar wel het verlegen gedrag. Nu is ze bijna 6 en gaat het een stuk beter tot helemaal normaal. Ik heb haar wel aangemoedigd dingen te doen, maar nooit gepusht. Wil ze niet? Als het niet gaat om belangrijke dingen, hoeft het van mij ook niet. Andere opvoedkundige zaken zoals luisteren, eten opeten enz daar ga ik niet over in discussie, maar dit is hoe en wie ze is. Haar tempo en ik zie dat het stukje bij beetje wel goed komt.
maandag 6 juli 2009 om 15:17
Dank je voor je reactie! Ik laat haar in veel dingen ook wel gaan hoor. Bijvoorbeeld het spelen bij vriendinnetjes, tot nu toe komen ze allemaal bij ons en dat is prima. Maar sommige dingen vind ik best lastig. Honden bijvoorbeeld. Wij hoeven echt niet op een mooie dag naar het bos te gaan, want dan loopt dochterlief constant te gillen omdat er een hond langsloopt. Hoe krijg ik haar over die angst heen? Snap er sowieso niets van, want wij zijn helemaal niet bang voor honden.
En dat verlegen gedrag dat jij herkent, hoe heb jij dat aangepakt naar andere mensen toe? Ik vind het toch wel netjes als mijn kind gewoon antwoord geeft als haar iets gevraagd wordt, ongeacht door wie. Nu speelt ze stommerdje en gaat ze achter mijn benen staan. Dat vind ik erg onbeleefd en hoort voor mij bij de belangrijke dingen. Heb je hier nog tips voor of heb je dat gewoon gelaten en komt het vanzelf? En in de tussentijd de mensen die iets vroegen maar zelf antwoord gegeven
En dat verlegen gedrag dat jij herkent, hoe heb jij dat aangepakt naar andere mensen toe? Ik vind het toch wel netjes als mijn kind gewoon antwoord geeft als haar iets gevraagd wordt, ongeacht door wie. Nu speelt ze stommerdje en gaat ze achter mijn benen staan. Dat vind ik erg onbeleefd en hoort voor mij bij de belangrijke dingen. Heb je hier nog tips voor of heb je dat gewoon gelaten en komt het vanzelf? En in de tussentijd de mensen die iets vroegen maar zelf antwoord gegeven
maandag 6 juli 2009 om 16:05
quote:siep1234 schreef op 06 juli 2009 @ 15:17:
Dank je voor je reactie! Ik laat haar in veel dingen ook wel gaan hoor. Bijvoorbeeld het spelen bij vriendinnetjes, tot nu toe komen ze allemaal bij ons en dat is prima. Maar sommige dingen vind ik best lastig. Honden bijvoorbeeld. Wij hoeven echt niet op een mooie dag naar het bos te gaan, want dan loopt dochterlief constant te gillen omdat er een hond langsloopt. Hoe krijg ik haar over die angst heen? Snap er sowieso niets van, want wij zijn helemaal niet bang voor honden.
En dat verlegen gedrag dat jij herkent, hoe heb jij dat aangepakt naar andere mensen toe? Ik vind het toch wel netjes als mijn kind gewoon antwoord geeft als haar iets gevraagd wordt, ongeacht door wie. Nu speelt ze stommerdje en gaat ze achter mijn benen staan. Dat vind ik erg onbeleefd en hoort voor mij bij de belangrijke dingen. Heb je hier nog tips voor of heb je dat gewoon gelaten en komt het vanzelf? En in de tussentijd de mensen die iets vroegen maar zelf antwoord gegeven
Hahaha ook herkenbaar met die honden. Heel onhandig. Het enige wat ik daarmee kan doen is haar hand vasthouden en zeggen dat de hond aangelijnd is. Als ze achter me schuilt als een hond los loopt vind ik dat niet erg. Zo'n beest kan ook groot overkomen tov zo'n klein meisje.
Wat betreft het achter mijn benen staan en dommertje spelen. Ik zeg meestal wel dat ze heel erg verlegen is en neem haar dan in bescherming, of kom voor haar op zeg maar. Ik zal haar niet dwingen uit haar comfortzone te komen, want ik vind het aan de andere kant niet zo erg dat ze haar eigen grenzen bewaakt. Ik wil haar niet leren dat ze over haar eigen grenzen moet treden voor een ander. Ik kan haar wel stimuleren en dat doe ik niet met een beloningssysteem (dat gaat een keer tegen je werken, kinderen doen dan niets meer voor niets) maar met heel erg complimenteren. Het heeft lang geduurd, maar nu doet ze het eindelijk. Ze is al 6.
Dank je voor je reactie! Ik laat haar in veel dingen ook wel gaan hoor. Bijvoorbeeld het spelen bij vriendinnetjes, tot nu toe komen ze allemaal bij ons en dat is prima. Maar sommige dingen vind ik best lastig. Honden bijvoorbeeld. Wij hoeven echt niet op een mooie dag naar het bos te gaan, want dan loopt dochterlief constant te gillen omdat er een hond langsloopt. Hoe krijg ik haar over die angst heen? Snap er sowieso niets van, want wij zijn helemaal niet bang voor honden.
En dat verlegen gedrag dat jij herkent, hoe heb jij dat aangepakt naar andere mensen toe? Ik vind het toch wel netjes als mijn kind gewoon antwoord geeft als haar iets gevraagd wordt, ongeacht door wie. Nu speelt ze stommerdje en gaat ze achter mijn benen staan. Dat vind ik erg onbeleefd en hoort voor mij bij de belangrijke dingen. Heb je hier nog tips voor of heb je dat gewoon gelaten en komt het vanzelf? En in de tussentijd de mensen die iets vroegen maar zelf antwoord gegeven
Hahaha ook herkenbaar met die honden. Heel onhandig. Het enige wat ik daarmee kan doen is haar hand vasthouden en zeggen dat de hond aangelijnd is. Als ze achter me schuilt als een hond los loopt vind ik dat niet erg. Zo'n beest kan ook groot overkomen tov zo'n klein meisje.
Wat betreft het achter mijn benen staan en dommertje spelen. Ik zeg meestal wel dat ze heel erg verlegen is en neem haar dan in bescherming, of kom voor haar op zeg maar. Ik zal haar niet dwingen uit haar comfortzone te komen, want ik vind het aan de andere kant niet zo erg dat ze haar eigen grenzen bewaakt. Ik wil haar niet leren dat ze over haar eigen grenzen moet treden voor een ander. Ik kan haar wel stimuleren en dat doe ik niet met een beloningssysteem (dat gaat een keer tegen je werken, kinderen doen dan niets meer voor niets) maar met heel erg complimenteren. Het heeft lang geduurd, maar nu doet ze het eindelijk. Ze is al 6.
maandag 6 juli 2009 om 16:18
Ik was vroeger niet overal bang voor, maar wel hééél verlegen. Mijn moeder heeft me wel gepusht. Ik weet niet of dat nou goed is geweest of niet. Nu durf ik wel alles en heb ik er geen last meer van (soms een beetje). Mensen kunnen zich niet voorstellen dat ik ooit zo verlegen geweest ben. Maar goed, ik weet nog wel goed hoe bang ik vaak was en hoe VERSCHRIKKELIJK ik het vond als ik iets 'moest' van mijn moeder. Misschien heeft dat pushen ervoor gezorgd dat ik er nu geen last meer van heb, maar die angst van toen, brrrrr... Ik zou zeggen: vooral niet pushen, maar samen iets doen wat moet gebeuren.
maandag 6 juli 2009 om 19:31
Ze vindt het spelen bij vriendinnetjes heel erg leuk, als ik erbij blijf inderdaad. Maar goed, dat is voor mij geen optie omdat ze ook nog een klein broertje heeft en ik die andere moeders niet ga opzadelen met mezelf en haar broertje
Het is op zich niets nieuws dat ze verlegen is, dat is ze altijd wel geweest. Het bange is ook niet van de laatste tijd, maar wordt wel steeds extremer. En hoe verlegen verlegen is.... ik zou niet weten hoe ik het uit moet drukken maar vergeleken met andere kindjes vind ik haar erg verlegen.
Het is op zich niets nieuws dat ze verlegen is, dat is ze altijd wel geweest. Het bange is ook niet van de laatste tijd, maar wordt wel steeds extremer. En hoe verlegen verlegen is.... ik zou niet weten hoe ik het uit moet drukken maar vergeleken met andere kindjes vind ik haar erg verlegen.
maandag 6 juli 2009 om 22:10
Hier ook een zoontje wat behoorlijk verlegen was. Ik weet nog dat ik de juf daarover had ingelicht en dat zij toen zei dat het vast wel mee zou vallen. Maar zó verlegen had zij ze ook nog niet meegemaakt. Achter benen kruipen, niemand aankijken, niet willen dat ik weg ga (dan werd hij panisch).
Totdat ik op een gegeven moment bedacht, dat ik, door hem altijd 'zichzelf te laten zijn' (ik pushte hem nooit), en mijn beschermende gedrag daarbij, misschien wel deze verlegenheid in stand hield. Ik weet nog dat mijn broer eens zei dat hij vroeger bij onze ouders heel verlegen was, maar zodra ze weg waren, voelde hij een soort van vrijheid.
Door die twee gedachten samen had ik besloten met mijn zoontje af te gaan spreken dat verlegen zijn niet meer hoeft. Je bent mooi wie je bent en verlegen zijn is niet meer nodig. Je kan gewoon de klas in gaan, praten met de juf. Je hoeft niet meer te huilen, niet meer achter mijn benen te staan.
En.... toen was het over!!!
Heeeeel soms kan hij nog wat panisch worden (dit schooljaar 2x gebeurd, bij erge vermoeidheid). Ik zie dan dat hij gewoon in zijn angst blijft hangen en deze daardoor véél groter maakt. En toen besefte ik des te meer dat ik door hem altijd in bescherming te nemen, hem nooit heb leren te vertrouwen op zichzelf. Als hij nu panisch zou worden, dan ga ik gewoon door met wat we deden (naar de klas gaan). Juist om hem te laten zien dat die angst totaal niet gegrond is. Zodra ik mee zou gaan in zijn angst, dan bevestig ik die alleen maar. En zal het de volgende keer erger worden.
Om een lang verhaal kort te maken: als je dochter bang is voor honden in het bos, kan je uitleggen dat als honden aan de lijn zitten, ze niet gevaarlijk zijn. En dat ze dus niet bang hoeft te zijn en niet hoeft te huilen. Doet ze dat wel als ze een hond ziet, dan moet je zelf vooral heel rustig blijven en blijven herhalen dat ze niet gevaarlijk zijn, want zie: ze zitten aan de lijn. En dan weer over tot de orde van de dag: hee, wat een mooie boom daar! Dus totaal haar angst niet voeden.
Je zal ook zien, dat als je dit bij 1 ding gaat doen, haar angst voor andere dingen zal gaan afnemen.
Totdat ik op een gegeven moment bedacht, dat ik, door hem altijd 'zichzelf te laten zijn' (ik pushte hem nooit), en mijn beschermende gedrag daarbij, misschien wel deze verlegenheid in stand hield. Ik weet nog dat mijn broer eens zei dat hij vroeger bij onze ouders heel verlegen was, maar zodra ze weg waren, voelde hij een soort van vrijheid.
Door die twee gedachten samen had ik besloten met mijn zoontje af te gaan spreken dat verlegen zijn niet meer hoeft. Je bent mooi wie je bent en verlegen zijn is niet meer nodig. Je kan gewoon de klas in gaan, praten met de juf. Je hoeft niet meer te huilen, niet meer achter mijn benen te staan.
En.... toen was het over!!!
Heeeeel soms kan hij nog wat panisch worden (dit schooljaar 2x gebeurd, bij erge vermoeidheid). Ik zie dan dat hij gewoon in zijn angst blijft hangen en deze daardoor véél groter maakt. En toen besefte ik des te meer dat ik door hem altijd in bescherming te nemen, hem nooit heb leren te vertrouwen op zichzelf. Als hij nu panisch zou worden, dan ga ik gewoon door met wat we deden (naar de klas gaan). Juist om hem te laten zien dat die angst totaal niet gegrond is. Zodra ik mee zou gaan in zijn angst, dan bevestig ik die alleen maar. En zal het de volgende keer erger worden.
Om een lang verhaal kort te maken: als je dochter bang is voor honden in het bos, kan je uitleggen dat als honden aan de lijn zitten, ze niet gevaarlijk zijn. En dat ze dus niet bang hoeft te zijn en niet hoeft te huilen. Doet ze dat wel als ze een hond ziet, dan moet je zelf vooral heel rustig blijven en blijven herhalen dat ze niet gevaarlijk zijn, want zie: ze zitten aan de lijn. En dan weer over tot de orde van de dag: hee, wat een mooie boom daar! Dus totaal haar angst niet voeden.
Je zal ook zien, dat als je dit bij 1 ding gaat doen, haar angst voor andere dingen zal gaan afnemen.
maandag 6 juli 2009 om 22:20
Nog even een aanvulling:
Angst wordt groter als je er aandacht aan geeft. Wanneer je er niet meer aan denkt, het 'gewoon' gaat doen, dan wordt de angst kleiner. Dit adviseren ze bijv. ook aan volwassenen met angsten. Bij mij zelf werkt het ook zo. Ik zou dus proberen niet in de angst mee te gaan, maar stukje bij beetje de angst aan te gaan. Zodat ze ook vertrouwen in zichzelf leert te krijgen.
Angst wordt groter als je er aandacht aan geeft. Wanneer je er niet meer aan denkt, het 'gewoon' gaat doen, dan wordt de angst kleiner. Dit adviseren ze bijv. ook aan volwassenen met angsten. Bij mij zelf werkt het ook zo. Ik zou dus proberen niet in de angst mee te gaan, maar stukje bij beetje de angst aan te gaan. Zodat ze ook vertrouwen in zichzelf leert te krijgen.
maandag 6 juli 2009 om 22:23
quote:Kabouter schreef op 06 juli 2009 @ 22:20:
Nog even een aanvulling:
Angst wordt groter als je er aandacht aan geeft. Wanneer je er niet meer aan denkt, het 'gewoon' gaat doen, dan wordt de angst kleiner. Dit adviseren ze bijv. ook aan volwassenen met angsten. Bij mij zelf werkt het ook zo. Ik zou dus proberen niet in de angst mee te gaan, maar stukje bij beetje de angst aan te gaan. Zodat ze ook vertrouwen in zichzelf leert te krijgen.Mee eens. Toegeven aan angst werkt het extra in de hand. Stimuleren dus wel, pushen niet.
Nog even een aanvulling:
Angst wordt groter als je er aandacht aan geeft. Wanneer je er niet meer aan denkt, het 'gewoon' gaat doen, dan wordt de angst kleiner. Dit adviseren ze bijv. ook aan volwassenen met angsten. Bij mij zelf werkt het ook zo. Ik zou dus proberen niet in de angst mee te gaan, maar stukje bij beetje de angst aan te gaan. Zodat ze ook vertrouwen in zichzelf leert te krijgen.Mee eens. Toegeven aan angst werkt het extra in de hand. Stimuleren dus wel, pushen niet.
