Kinderen
alle pijlers
Dochter te klein
vrijdag 8 augustus 2008 om 10:33
Mijn dochtertje is altijd een kleintje geweest, een krielkipje.
Maar ok, ik was als kind ook altijd overal de kleinste en dunste.
Mijn man ook, die zag er op zijn 16 de nog uit als 11, totdat hij op zijn 17de ging groeien.
Dus dat onze dochter niet groot is, is geen verrassing.
Bij de geboorte (41 weken) was ze 3250 gram en 44 cm
Nu heeft ze ook een eetprobleem; het is een ontzettend moeilijke eter. Al vanaf de geboorte.
Als baby heeft ze nooit meer dan 500ml per 24 uur aan melk weggekregen en nu eet ze nog steeds niet veel, en ook vrij eenzijdig.
We hebben ALLES geprobeerd. En het gaat ietsjes beter nu. Ze eet graag pap, volkoren brood, appels, evergreens en sinds kort spaghetti (vlag uit!!) en kipschnitzels en gedroogd fruit. Verder niets, al probeerde ze gisteren een hap rijst (weer vlag uit!)
Ze heeft altijd net aan de sonde weten te ontkomen. En is tot 18 maanden onder controle van de kinderarts geweest. Maar ze groeide altijd wel volgens een curve (enkele dipjes erin)
Ze wordt in december 3 en weegt 11 kilo en is 85 cm
Onlangs waren we weer bij de kinderarts (ze lijdt al haar hele leven aan obstipatie) en zij was nu toch wel bezorgd.
Haar gewicht was nog ok, net op de -2 lijn, maar daar zat ze altijd al.
Maar haar lengte begon echt af te wijken, van de -1 lijn, naar onder de -2 lijn....
Nu hebben ze mijn man en mij opgemeten en bepaald dat ze 1.68 zou moeten worden. Maar dat gaat ze, als je de lijn nu doortrekt, bij lange na niet halen.
Als ze over een half jaar nog zo klein is (lijkt me wel) dan gaan ze allerlei onderzoeken doen.
Heeft iemand ervaring hiermee? Wat doen ze?
Ik hoorde van hele nare test met een infuus om de aanmaak van groeihormonen te testen, een test op het syndroom van Turner (SCHRIK!) en andere tests....
Ik ben een beetje geschrokken. Als ze klein blijft, soit, ik ben ook niet groot, maar als ze maar niet iets mankeert...
Maar ok, ik was als kind ook altijd overal de kleinste en dunste.
Mijn man ook, die zag er op zijn 16 de nog uit als 11, totdat hij op zijn 17de ging groeien.
Dus dat onze dochter niet groot is, is geen verrassing.
Bij de geboorte (41 weken) was ze 3250 gram en 44 cm
Nu heeft ze ook een eetprobleem; het is een ontzettend moeilijke eter. Al vanaf de geboorte.
Als baby heeft ze nooit meer dan 500ml per 24 uur aan melk weggekregen en nu eet ze nog steeds niet veel, en ook vrij eenzijdig.
We hebben ALLES geprobeerd. En het gaat ietsjes beter nu. Ze eet graag pap, volkoren brood, appels, evergreens en sinds kort spaghetti (vlag uit!!) en kipschnitzels en gedroogd fruit. Verder niets, al probeerde ze gisteren een hap rijst (weer vlag uit!)
Ze heeft altijd net aan de sonde weten te ontkomen. En is tot 18 maanden onder controle van de kinderarts geweest. Maar ze groeide altijd wel volgens een curve (enkele dipjes erin)
Ze wordt in december 3 en weegt 11 kilo en is 85 cm
Onlangs waren we weer bij de kinderarts (ze lijdt al haar hele leven aan obstipatie) en zij was nu toch wel bezorgd.
Haar gewicht was nog ok, net op de -2 lijn, maar daar zat ze altijd al.
Maar haar lengte begon echt af te wijken, van de -1 lijn, naar onder de -2 lijn....
Nu hebben ze mijn man en mij opgemeten en bepaald dat ze 1.68 zou moeten worden. Maar dat gaat ze, als je de lijn nu doortrekt, bij lange na niet halen.
Als ze over een half jaar nog zo klein is (lijkt me wel) dan gaan ze allerlei onderzoeken doen.
Heeft iemand ervaring hiermee? Wat doen ze?
Ik hoorde van hele nare test met een infuus om de aanmaak van groeihormonen te testen, een test op het syndroom van Turner (SCHRIK!) en andere tests....
Ik ben een beetje geschrokken. Als ze klein blijft, soit, ik ben ook niet groot, maar als ze maar niet iets mankeert...
vrijdag 8 augustus 2008 om 12:42
quote:Eowynn_ schreef op 08 augustus 2008 @ 12:34:
[...]
Dat ben ik met je eens hoor, je hoeft geen 1,75 te zijn om gelukkig te worden. Ik ben zelf 1.70 en dat vind ik prima, mijn moeder is een stuk kleiner en vindt dat ook prima. Maar 1.60 is nog iets anders dan 1,40 bijvoorbeeld, dan wordt het wel problematischer en dat zou ik, als het zonder teveel risico kon, proberen te voorkomen. dat zou ik ook doen, eowynn. ik vraag me alleen af waar de grens ligt en of ik het daar mee eens kan zijn, voor zover dat al iets uitmaakt natuurlijk
Een ander meisje in mijn omgeving is écht heel klein, ze is nu 19 en heeft er vrede mee (ik schat dat ze de 1,50 nog lang niet haalt) maar ze heeft het er ontzéttend moeilijk mee gehad. Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik dat het een 12-jarige was die in haar moeders kledingkast en make-updoos was gedoken, maar ze bleek al 17 te zijn. Dat is wel heel sneu, want ze ondervindt er op heel veel gebieden problemen van.
[...]
Dat ben ik met je eens hoor, je hoeft geen 1,75 te zijn om gelukkig te worden. Ik ben zelf 1.70 en dat vind ik prima, mijn moeder is een stuk kleiner en vindt dat ook prima. Maar 1.60 is nog iets anders dan 1,40 bijvoorbeeld, dan wordt het wel problematischer en dat zou ik, als het zonder teveel risico kon, proberen te voorkomen. dat zou ik ook doen, eowynn. ik vraag me alleen af waar de grens ligt en of ik het daar mee eens kan zijn, voor zover dat al iets uitmaakt natuurlijk
Een ander meisje in mijn omgeving is écht heel klein, ze is nu 19 en heeft er vrede mee (ik schat dat ze de 1,50 nog lang niet haalt) maar ze heeft het er ontzéttend moeilijk mee gehad. Toen ik haar voor het eerst zag dacht ik dat het een 12-jarige was die in haar moeders kledingkast en make-updoos was gedoken, maar ze bleek al 17 te zijn. Dat is wel heel sneu, want ze ondervindt er op heel veel gebieden problemen van.
vrijdag 8 augustus 2008 om 12:47
Nou ja een eventueel vervolgtraject denk ik nog niet aan. Dat zien we dan wel weer.
En als ze niet lang wordt, ach, kleine mensen zijn fijne mensen zei mijn oma (1,50m) altijd
Ik zou het gewoon erg vinden als ze Turner heeft ofzo, maar goed dat is worst case scenario... en misschien ben ik iets te hard geschrokken van mijn google-actie op groeiproblemen....
* gaat op handen zitten*
En als ze niet lang wordt, ach, kleine mensen zijn fijne mensen zei mijn oma (1,50m) altijd
Ik zou het gewoon erg vinden als ze Turner heeft ofzo, maar goed dat is worst case scenario... en misschien ben ik iets te hard geschrokken van mijn google-actie op groeiproblemen....
* gaat op handen zitten*
vrijdag 8 augustus 2008 om 12:52
Wat ik me afvraag;
eerder in het topic wordt genoemd dat iemand die volgens een groiecurve slechts 1.64 m wordt al aangeboden wordt om aan groeihormonen te beginnen. Wordt de grens dan niet telkens verlegd? Straks is het al niet meer "normaal" om onder de 1.70 m te komen en krijgt een ieder onder die norm valt al het label "te klein" . Waardoor steeds meer mensen met een redelijk normale lengte als "te klein" worden beschouwd en het nog abnormaler word om klein te zijn of je nog eerder als klein beschouwd wordt.
Als ik lees op een site voor behandeling met groeihormonen:
www. groeihormoonbehandeling.nl
dan kun je daar berekenen wat de lengte voor je kindje zou moeten zijn volgens de norm. Mijn dochter zou dan 1.67 m moeten worden, das 10 cm langer dan dat ik ben! Volgens de berekening "mag" je uiteindelijk wel 9 cm kleiner uitvallen en dan zou ze 1.58 m moeten worden... Tja... Ik denk niet dat het voor haar problematisch zou zijn om zo groot/klein te zijn/worden.
Als nadelen van het te klein zijn (maar wat is de norm dan, wordt nergens genoemd) worden dingen genoemd die ik persoonlijk helemaal niet heb ervaren als nadeel;
"Een groeistoornis en de behandeling daarvan, kan voor een kind op emotioneel vlak ingrijpende gevolgen hebben. Opmerkingen als: 'Goh, ik dacht dat je veel jonger was.Je bent zo klein voor je leeftijd!' of pesterijen op school, benadrukken het 'anders' zijn. Afhankelijk van de leeftijd lopen kinderen tegen allerlei beperkingen aan, zoals geweigerd worden bij een film, omdat men denkt dat ze te jong zijn. Of als enige niet in de achtbaan mogen omdat ze niet de vereiste lengte hebben. Daarnaast is het vaak lastig om kleren te vinden die bij de leeftijd passen of om ergens te gaan logeren (want die injectiespuit moet wél mee!). Het is van belang dat ouders zich van deze obstakels bewust zijn. Praat met uw kind, als u merkt dat het ergens mee zit. Geef steun en toon begrip, maar waak er tegelijkertijd voor, dat u het kind niet té veel in bescherming neemt. Stimuleer zijn of haar zelfvertrouwen, daar is een kind het meest bij gebaat."
Ik vraag me af wat dan als normale lengte wordt beschouwd.
eerder in het topic wordt genoemd dat iemand die volgens een groiecurve slechts 1.64 m wordt al aangeboden wordt om aan groeihormonen te beginnen. Wordt de grens dan niet telkens verlegd? Straks is het al niet meer "normaal" om onder de 1.70 m te komen en krijgt een ieder onder die norm valt al het label "te klein" . Waardoor steeds meer mensen met een redelijk normale lengte als "te klein" worden beschouwd en het nog abnormaler word om klein te zijn of je nog eerder als klein beschouwd wordt.
Als ik lees op een site voor behandeling met groeihormonen:
www. groeihormoonbehandeling.nl
dan kun je daar berekenen wat de lengte voor je kindje zou moeten zijn volgens de norm. Mijn dochter zou dan 1.67 m moeten worden, das 10 cm langer dan dat ik ben! Volgens de berekening "mag" je uiteindelijk wel 9 cm kleiner uitvallen en dan zou ze 1.58 m moeten worden... Tja... Ik denk niet dat het voor haar problematisch zou zijn om zo groot/klein te zijn/worden.
Als nadelen van het te klein zijn (maar wat is de norm dan, wordt nergens genoemd) worden dingen genoemd die ik persoonlijk helemaal niet heb ervaren als nadeel;
"Een groeistoornis en de behandeling daarvan, kan voor een kind op emotioneel vlak ingrijpende gevolgen hebben. Opmerkingen als: 'Goh, ik dacht dat je veel jonger was.Je bent zo klein voor je leeftijd!' of pesterijen op school, benadrukken het 'anders' zijn. Afhankelijk van de leeftijd lopen kinderen tegen allerlei beperkingen aan, zoals geweigerd worden bij een film, omdat men denkt dat ze te jong zijn. Of als enige niet in de achtbaan mogen omdat ze niet de vereiste lengte hebben. Daarnaast is het vaak lastig om kleren te vinden die bij de leeftijd passen of om ergens te gaan logeren (want die injectiespuit moet wél mee!). Het is van belang dat ouders zich van deze obstakels bewust zijn. Praat met uw kind, als u merkt dat het ergens mee zit. Geef steun en toon begrip, maar waak er tegelijkertijd voor, dat u het kind niet té veel in bescherming neemt. Stimuleer zijn of haar zelfvertrouwen, daar is een kind het meest bij gebaat."
Ik vraag me af wat dan als normale lengte wordt beschouwd.
vrijdag 8 augustus 2008 om 12:56
vrijdag 8 augustus 2008 om 13:04
ok dat snap ik dan wel, dat zal ook invloed op je lichamelijke ontwikkeling en gezondheid hebben als de curve echt afbreekt.
ik heb het meer over mensen bij wie de curve wel stijgt maar niet groot genoeg worden, dat is een ander verhaal, ook al word je dan 1.50 je zult fysiek er geen last van hebben, denk ik.
ik heb het meer over mensen bij wie de curve wel stijgt maar niet groot genoeg worden, dat is een ander verhaal, ook al word je dan 1.50 je zult fysiek er geen last van hebben, denk ik.
vrijdag 8 augustus 2008 om 13:57
Ik ben zelf " maar" 1.52, gelukkig gezegend met een mooi hoofd, goed stel hersens en helemaal in proportie ( op dit moment wel veel te zwaar maar das een ander verhaal).
Gelukkig heeft mijn klein zijn nooit problemen opgeleverd; nooit gepest, altijd vriendjes gehad etc.
Hoeft, zeker voor een meisje, dus echt geen probleem te zijn!! Maar ik snap je bezorgdheid wel hoor. Ons zoontje is ook maar een ukkie en een slechte eter. Hij moet eind augustus ook weer naar het CB en ik ben nu al zenuwachtig...
Gelukkig heeft mijn klein zijn nooit problemen opgeleverd; nooit gepest, altijd vriendjes gehad etc.
Hoeft, zeker voor een meisje, dus echt geen probleem te zijn!! Maar ik snap je bezorgdheid wel hoor. Ons zoontje is ook maar een ukkie en een slechte eter. Hij moet eind augustus ook weer naar het CB en ik ben nu al zenuwachtig...
vrijdag 8 augustus 2008 om 14:20
Mars,
Ik heb eenzelfde situatie (alhoewel dochter wel eet). Dochter zit qua lengte op de -2 lijn en ik loop ter controle bij een ziekenhuis. Ik krijg de indruk dat het heel erg uitmaakt bij welk ziekenhuis je zit. Bij mij geen enge onderzoeken tot nu toe, alleen meten en het kijken naar haar algehele gezondheid. Ons meisje is nooit ziek en ontwikkelt zich mentaal precies volgens haar leeftijd, waardoor het ziekenhuis geen noodzaak ziet tot vervolgonderzoek.
Nadeel is bij consultatiebureaus dat ze inderdaad de ouders als ijkpunt nemen, zonder precies te weten hoe hun groeicurve in elkaar zat en bijvoorbeeld te kijken naar opa’s en oma’s (mijn vader is bijvoorbeeld klein terwijl ik heel gemiddeld ben) zodat kinderen relatief snel worden doorverwezen. De kinderarts in het ziekenhuis gaf aan dat je je als vrouw langer doorgroeit als je laat borstgroei en relatief laat voor het eerst ongesteld wordt (ik was pas 15); bij mij was dat zo dus dat is blijkbaar weer hoopvol voor ons meisje. Zij zou op basis van onze lengtes iets van 1.78 moeten worden en wordt in haar huidige groeicurve maar 1.60, maar ik heb er zelf alle vertrouwen in dat zij haar spurt gewoon later krijgt. Overigens zou ik haar op van alles en nog wat mogen laten onderzoeken door het ziekenhuis, maar ik vind het vooralsnog prettig om haar elk half jaar te laten checken en het daarbij voorlopig te laten. Daarbij is het overigens wel zo dat ze de -2 lijn keurig blijft volgen, haar ‘afbuiging’ is dus wel gestopt. Ik had voor mezelf wel zoiets van alles rond de 1.60 vind ik prima, maar hield er geen rekening mee dat 1.60 nu over 15 jaar (als meisje 18 is) wel een stuk kleiner is dan gemiddeld. Maar wat mij betreft, liever 1.60 dan hormonen waarvan je het eindeffect niet kent.
Groet, mamayahoo
Ik heb eenzelfde situatie (alhoewel dochter wel eet). Dochter zit qua lengte op de -2 lijn en ik loop ter controle bij een ziekenhuis. Ik krijg de indruk dat het heel erg uitmaakt bij welk ziekenhuis je zit. Bij mij geen enge onderzoeken tot nu toe, alleen meten en het kijken naar haar algehele gezondheid. Ons meisje is nooit ziek en ontwikkelt zich mentaal precies volgens haar leeftijd, waardoor het ziekenhuis geen noodzaak ziet tot vervolgonderzoek.
Nadeel is bij consultatiebureaus dat ze inderdaad de ouders als ijkpunt nemen, zonder precies te weten hoe hun groeicurve in elkaar zat en bijvoorbeeld te kijken naar opa’s en oma’s (mijn vader is bijvoorbeeld klein terwijl ik heel gemiddeld ben) zodat kinderen relatief snel worden doorverwezen. De kinderarts in het ziekenhuis gaf aan dat je je als vrouw langer doorgroeit als je laat borstgroei en relatief laat voor het eerst ongesteld wordt (ik was pas 15); bij mij was dat zo dus dat is blijkbaar weer hoopvol voor ons meisje. Zij zou op basis van onze lengtes iets van 1.78 moeten worden en wordt in haar huidige groeicurve maar 1.60, maar ik heb er zelf alle vertrouwen in dat zij haar spurt gewoon later krijgt. Overigens zou ik haar op van alles en nog wat mogen laten onderzoeken door het ziekenhuis, maar ik vind het vooralsnog prettig om haar elk half jaar te laten checken en het daarbij voorlopig te laten. Daarbij is het overigens wel zo dat ze de -2 lijn keurig blijft volgen, haar ‘afbuiging’ is dus wel gestopt. Ik had voor mezelf wel zoiets van alles rond de 1.60 vind ik prima, maar hield er geen rekening mee dat 1.60 nu over 15 jaar (als meisje 18 is) wel een stuk kleiner is dan gemiddeld. Maar wat mij betreft, liever 1.60 dan hormonen waarvan je het eindeffect niet kent.
Groet, mamayahoo
vrijdag 8 augustus 2008 om 14:29
Miriam, ik heb het al wel eens verteld, maar Meisje-Klein was ook altijd klein. Al was het bij haar voornamelijk het gewicht. Vorig jaar juni werden we door het CB doorgestuurd naar onze huisarts ter controle of ze niet toevallig rachitis had. Want: ondergewicht, grote kop, dunne x-benen.
Nou had ze geen rachitis, maar ze was wel mager. En ze had een eenzijdig eetpatroon (friet, rijst, doperwtjes, ui en mais, spaghetti. Geen melk, geen ei, geen vlees, geen vis. Nauwelijks brood, wel fruit ) Maar ja, wat doe je eraan?
Helemaal niks, als ouder. En vorig jaar juni zag ze opeens het licht, en dfurfde ze opeens meer dingen te proeven. En besloot ze dat er meer was naast peutervoer. En echt opeens begon ze ei te eten, vlees te proeven en te eten, ontdekte ze de wondere wereld van groenten, etc.
En kwam ze 2 kilo aan in 3 maanden tijd. En dat was rond dezelfde leeftijd als jouw dochter nu is. En het feit dat ze nu voorzichtig wat meer wil gaan proeven, kan er best op wijzen dat ze nu klaar is voor een uitgebreider menu.
Stimuleer het! Neem haar mee boodschappen doen, laat haar helpen met koken, laat haar zien hoe eten verandert als je het in een pan doet: MK was verbijsterd dat aardappelen die je in de olie doet, lekkere frietjes worden, maar als je diezelfde aardappelen in water kookt, dat je dan 'alleen maar' gekookte aardappels krijgt.
Aan he eind van de zomer wis ze hoe je spaghetti moest maken, wat voor groenten er in ratatouille moesten, hoe je babi ketjap maakt, etc. En ze at het allemaal
Wat bij MK ook goed hielp was eten verstoppen: door het te pureren, door het te paneren, door er iets overheen te doen, etc. En heleaal als ze daarbij mocht helpen, was ze echt geneigd om dingen te proeven en te eten.
En nee, er is niks mis met klein zijn, maar als je kind kleiner blijft dan het zou hoeven zijn, is dat niet de bedoeling, lijkt me. Ik vind 1.62 klein. En het is ook klein, omdat de gemiddelde lengte voor een vrouw geloof ik 1,72 is (ofzo). En het gaat niet alleen om wat mooi is, maar ook om praktische dingen: 8 cm kan het verschil maken tussen aangenaam aan je aanrecht werken, tussen ergens makkelijk bijkunnen, tussen zicht als je tussen de mensen staat of niet, etc.
Nou had ze geen rachitis, maar ze was wel mager. En ze had een eenzijdig eetpatroon (friet, rijst, doperwtjes, ui en mais, spaghetti. Geen melk, geen ei, geen vlees, geen vis. Nauwelijks brood, wel fruit ) Maar ja, wat doe je eraan?
Helemaal niks, als ouder. En vorig jaar juni zag ze opeens het licht, en dfurfde ze opeens meer dingen te proeven. En besloot ze dat er meer was naast peutervoer. En echt opeens begon ze ei te eten, vlees te proeven en te eten, ontdekte ze de wondere wereld van groenten, etc.
En kwam ze 2 kilo aan in 3 maanden tijd. En dat was rond dezelfde leeftijd als jouw dochter nu is. En het feit dat ze nu voorzichtig wat meer wil gaan proeven, kan er best op wijzen dat ze nu klaar is voor een uitgebreider menu.
Stimuleer het! Neem haar mee boodschappen doen, laat haar helpen met koken, laat haar zien hoe eten verandert als je het in een pan doet: MK was verbijsterd dat aardappelen die je in de olie doet, lekkere frietjes worden, maar als je diezelfde aardappelen in water kookt, dat je dan 'alleen maar' gekookte aardappels krijgt.
Aan he eind van de zomer wis ze hoe je spaghetti moest maken, wat voor groenten er in ratatouille moesten, hoe je babi ketjap maakt, etc. En ze at het allemaal
Wat bij MK ook goed hielp was eten verstoppen: door het te pureren, door het te paneren, door er iets overheen te doen, etc. En heleaal als ze daarbij mocht helpen, was ze echt geneigd om dingen te proeven en te eten.
En nee, er is niks mis met klein zijn, maar als je kind kleiner blijft dan het zou hoeven zijn, is dat niet de bedoeling, lijkt me. Ik vind 1.62 klein. En het is ook klein, omdat de gemiddelde lengte voor een vrouw geloof ik 1,72 is (ofzo). En het gaat niet alleen om wat mooi is, maar ook om praktische dingen: 8 cm kan het verschil maken tussen aangenaam aan je aanrecht werken, tussen ergens makkelijk bijkunnen, tussen zicht als je tussen de mensen staat of niet, etc.
vrijdag 8 augustus 2008 om 15:42
Ik zou me gewoon goed laten informeren over wat nu eigenlijk de gevaren/risico's op dit moment zijn. Ze is nu nog klein en eet ook niet optimaal, maar dit kan natuurlijk elk moment veranderen. Daar zijn genoeg verhalen over te vinden en je hebt jezelf en je man als voorbeeld genoemd, toch? (Ik weet niet hoe groot jullie nu zijn?) Je kunt dus sowieso afwachten en haar wel om de zoveel tijd laten checken, zoals mamayahoo noemt.
Je kunt ook kijken naar wat er dan eventueel aan de hand zou kunnen zijn, je noemt bv het syndroom van Turner. Zijn er aanwijzingen voor dat je dochter dat zou kunnen hebben? En kijk ook naar wat je in zo'n geval nu al zou kunnen doen, mocht je dochter een afwijking hebben. Als er toch weinig tegen te doen is, dan zou ik niet onnodig onderzoeken laten doen. Ook over de kwestie groeihormonen: Als je van tevoren al duidelijk hebt hoe je daartegenover staat, dan scheelt dat ook al een hoop. Want als er bijvoorbeeld bij zo'n handscan uitkomt dat je dochter gebaat zou zijn bij groeihormonen, maar je staat daar helemaal niet achter, dan heeft die scan weinig zin. Maar misschien dat ze naar aanleiding van zo'n scan ook wel andere opties hebben, ik hoor alleen altijd verhalen dat er daarna groeiremmers of t.o. werden gegeven.
Nouja, heel verhaal, maar bedenk van tevoren wat je wilt en welke risico's je wilt lopen/uitsluiten.
Succes in ieder geval bij het maken van een keuze hierin.
Je kunt ook kijken naar wat er dan eventueel aan de hand zou kunnen zijn, je noemt bv het syndroom van Turner. Zijn er aanwijzingen voor dat je dochter dat zou kunnen hebben? En kijk ook naar wat je in zo'n geval nu al zou kunnen doen, mocht je dochter een afwijking hebben. Als er toch weinig tegen te doen is, dan zou ik niet onnodig onderzoeken laten doen. Ook over de kwestie groeihormonen: Als je van tevoren al duidelijk hebt hoe je daartegenover staat, dan scheelt dat ook al een hoop. Want als er bijvoorbeeld bij zo'n handscan uitkomt dat je dochter gebaat zou zijn bij groeihormonen, maar je staat daar helemaal niet achter, dan heeft die scan weinig zin. Maar misschien dat ze naar aanleiding van zo'n scan ook wel andere opties hebben, ik hoor alleen altijd verhalen dat er daarna groeiremmers of t.o. werden gegeven.
Nouja, heel verhaal, maar bedenk van tevoren wat je wilt en welke risico's je wilt lopen/uitsluiten.
Succes in ieder geval bij het maken van een keuze hierin.
vrijdag 8 augustus 2008 om 19:07
quote:mars 74 schreef op 08 augustus 2008 @ 10:33:
Mijn dochtertje is altijd een kleintje geweest, een krielkipje.
Maar ok, ik was als kind ook altijd overal de kleinste en dunste.
Mijn man ook, die zag er op zijn 16 de nog uit als 11, totdat hij op zijn 17de ging groeien.
Dus dat onze dochter niet groot is, is geen verrassing.
Bij de geboorte (41 weken) was ze 3250 gram en 44 cm
Nu heeft ze ook een eetprobleem; het is een ontzettend moeilijke eter. Al vanaf de geboorte.
Als baby heeft ze nooit meer dan 500ml per 24 uur aan melk weggekregen en nu eet ze nog steeds niet veel, en ook vrij eenzijdig.
We hebben ALLES geprobeerd. En het gaat ietsjes beter nu. Ze eet graag pap, volkoren brood, appels, evergreens en sinds kort spaghetti (vlag uit!!) en kipschnitzels en gedroogd fruit. Verder niets, al probeerde ze gisteren een hap rijst (weer vlag uit!)
Ze heeft altijd net aan de sonde weten te ontkomen. En is tot 18 maanden onder controle van de kinderarts geweest. Maar ze groeide altijd wel volgens een curve (enkele dipjes erin)
Ze wordt in december 3 en weegt 11 kilo en is 85 cm
Onlangs waren we weer bij de kinderarts (ze lijdt al haar hele leven aan obstipatie) en zij was nu toch wel bezorgd.
Haar gewicht was nog ok, net op de -2 lijn, maar daar zat ze altijd al.
Maar haar lengte begon echt af te wijken, van de -1 lijn, naar onder de -2 lijn....
Nu hebben ze mijn man en mij opgemeten en bepaald dat ze 1.68 zou moeten worden. Maar dat gaat ze, als je de lijn nu doortrekt, bij lange na niet halen.
Als ze over een half jaar nog zo klein is (lijkt me wel) dan gaan ze allerlei onderzoeken doen.
Heeft iemand ervaring hiermee? Wat doen ze?
Ik hoorde van hele nare test met een infuus om de aanmaak van groeihormonen te testen, een test op het syndroom van Turner (SCHRIK!) en andere tests....
Ik ben een beetje geschrokken. Als ze klein blijft, soit, ik ben ook niet groot, maar als ze maar niet iets mankeert...
Gets Mars, dat is niet leuk om te horen dat ze aan tests onderworpen zou moeten worden.
Bij Turner zijn er ook ook uiterlijke kenmerken? Hoop van harte dat jullie dochter dat niet heeft maar gewoon een klein meisje is.
Lopen jullie overigens vanwege haar groei bij de kinderarts?
Mijn dochter (wordt in januari 3) is ook zo'n klein ukkie (84 cm nu), CB was samen met mij inmiddels wel enigszins bezorgd, maar huisarts vond het gelukkig niet zorgwekkend.
Geen ervaring dus, maar lees mee en voor de schrik.
Mijn dochtertje is altijd een kleintje geweest, een krielkipje.
Maar ok, ik was als kind ook altijd overal de kleinste en dunste.
Mijn man ook, die zag er op zijn 16 de nog uit als 11, totdat hij op zijn 17de ging groeien.
Dus dat onze dochter niet groot is, is geen verrassing.
Bij de geboorte (41 weken) was ze 3250 gram en 44 cm
Nu heeft ze ook een eetprobleem; het is een ontzettend moeilijke eter. Al vanaf de geboorte.
Als baby heeft ze nooit meer dan 500ml per 24 uur aan melk weggekregen en nu eet ze nog steeds niet veel, en ook vrij eenzijdig.
We hebben ALLES geprobeerd. En het gaat ietsjes beter nu. Ze eet graag pap, volkoren brood, appels, evergreens en sinds kort spaghetti (vlag uit!!) en kipschnitzels en gedroogd fruit. Verder niets, al probeerde ze gisteren een hap rijst (weer vlag uit!)
Ze heeft altijd net aan de sonde weten te ontkomen. En is tot 18 maanden onder controle van de kinderarts geweest. Maar ze groeide altijd wel volgens een curve (enkele dipjes erin)
Ze wordt in december 3 en weegt 11 kilo en is 85 cm
Onlangs waren we weer bij de kinderarts (ze lijdt al haar hele leven aan obstipatie) en zij was nu toch wel bezorgd.
Haar gewicht was nog ok, net op de -2 lijn, maar daar zat ze altijd al.
Maar haar lengte begon echt af te wijken, van de -1 lijn, naar onder de -2 lijn....
Nu hebben ze mijn man en mij opgemeten en bepaald dat ze 1.68 zou moeten worden. Maar dat gaat ze, als je de lijn nu doortrekt, bij lange na niet halen.
Als ze over een half jaar nog zo klein is (lijkt me wel) dan gaan ze allerlei onderzoeken doen.
Heeft iemand ervaring hiermee? Wat doen ze?
Ik hoorde van hele nare test met een infuus om de aanmaak van groeihormonen te testen, een test op het syndroom van Turner (SCHRIK!) en andere tests....
Ik ben een beetje geschrokken. Als ze klein blijft, soit, ik ben ook niet groot, maar als ze maar niet iets mankeert...
Gets Mars, dat is niet leuk om te horen dat ze aan tests onderworpen zou moeten worden.
Bij Turner zijn er ook ook uiterlijke kenmerken? Hoop van harte dat jullie dochter dat niet heeft maar gewoon een klein meisje is.
Lopen jullie overigens vanwege haar groei bij de kinderarts?
Mijn dochter (wordt in januari 3) is ook zo'n klein ukkie (84 cm nu), CB was samen met mij inmiddels wel enigszins bezorgd, maar huisarts vond het gelukkig niet zorgwekkend.
Geen ervaring dus, maar lees mee en voor de schrik.
vrijdag 8 augustus 2008 om 20:08
Hoi, ik lees met belangstelling mee. Mijn meisje is precies een jaar ouder dan jouw dochter groeit net onder de -2,5 lijn en aan de hand daarvan had de cb-arts geschat dat ze tussen de 1.52 en de 1.62 zou worden.
Met 3 jaar en 3 maanden was ze 86,5 cm en 11.7 kilo. Ze is nu 3 jaar en 8 maanden en ik schat haar zelf op ongeveer 90/91 cm (broekmaat 92 here we come!! ) . De laatste keer was de cb arts aan het twijfelen over een doorverwijzing naar de kinderarts. Ze moest wat gegevens van de vorige metingen en de laatste meting in de compu stoppen en aan de hand daarvan zou er eventueel doorverwezen worden, wat overigens niet gebeurd is.
Ik kan me voorstellen dat je zorgen maakt. Doe ik ook, hoewel ik zelf ook en ukkepuk(1.54) ben, manlief is 1.80. Zou er toch wat aan de hand zijn waardoor haar groei belemmerd wordt? denk ik wel eens. Wat dat mij betreft mogen ze haar onderzoeken om te kijken of er niets aan de hand is, dan is dat gevoel tenminste 'de wereld uit'. Als het maar niet al te belastend is inderdaad.
In tegenstelling tot jouw meisje heeft mijn dochter nooit een eetprobleem gehad, wel het bekende -peuter-voedsel-weigeren- en daar was ze vrij hardnekkig in, het gaat gelukkig wat beter.
In ieder geval een hart onder de riem voor jou, ik hoop dat je zorgen weggenomen kunnen worden!
Met 3 jaar en 3 maanden was ze 86,5 cm en 11.7 kilo. Ze is nu 3 jaar en 8 maanden en ik schat haar zelf op ongeveer 90/91 cm (broekmaat 92 here we come!! ) . De laatste keer was de cb arts aan het twijfelen over een doorverwijzing naar de kinderarts. Ze moest wat gegevens van de vorige metingen en de laatste meting in de compu stoppen en aan de hand daarvan zou er eventueel doorverwezen worden, wat overigens niet gebeurd is.
Ik kan me voorstellen dat je zorgen maakt. Doe ik ook, hoewel ik zelf ook en ukkepuk(1.54) ben, manlief is 1.80. Zou er toch wat aan de hand zijn waardoor haar groei belemmerd wordt? denk ik wel eens. Wat dat mij betreft mogen ze haar onderzoeken om te kijken of er niets aan de hand is, dan is dat gevoel tenminste 'de wereld uit'. Als het maar niet al te belastend is inderdaad.
In tegenstelling tot jouw meisje heeft mijn dochter nooit een eetprobleem gehad, wel het bekende -peuter-voedsel-weigeren- en daar was ze vrij hardnekkig in, het gaat gelukkig wat beter.
In ieder geval een hart onder de riem voor jou, ik hoop dat je zorgen weggenomen kunnen worden!
