Kinderen
alle pijlers
Een moeder geboren - en daarmee de angst
zaterdag 6 december 2008 om 20:48
Op 8 november 2008 werd kwam niet alleen een kindje ter wereld, maar werd er ook een moeder geboren. En daarmee een hoop nieuwe gevoelens.
Gevoelens van intense liefde, bescherming, het gevoel alles te willen geven voor dit ene kleine hummeltje. En toch zijn er momenten waarop ik niet kan genieten. Momenten waarop de angst om mijn kleine man te verliezen de overhand nemen en ik alleen nog maar in tranen met mijn kleine man op schoot zit. Vooral de angst om mijn kind zomaar 's ochtends dood aan te treffen in zijn wieg zit diep, heel diep. Zijn het misschien nog de hormonen die mij zo doen denken? Of het feit dat ik met mijn kindje as dinsdag naar de cardioloog moet omdat de dokter een 'ruis' constateerde? Het feit dat ik dit weekend helemaal alleen zit? Hoe kan ik van deze overmatige angst voor wiegendood afkomen? Relaxen lukt niet meer. Ik MOET er 's nachts gewoon meerdere keren uit om te gaan kijken in het wiegje.
*zucht*
Gevoelens van intense liefde, bescherming, het gevoel alles te willen geven voor dit ene kleine hummeltje. En toch zijn er momenten waarop ik niet kan genieten. Momenten waarop de angst om mijn kleine man te verliezen de overhand nemen en ik alleen nog maar in tranen met mijn kleine man op schoot zit. Vooral de angst om mijn kind zomaar 's ochtends dood aan te treffen in zijn wieg zit diep, heel diep. Zijn het misschien nog de hormonen die mij zo doen denken? Of het feit dat ik met mijn kindje as dinsdag naar de cardioloog moet omdat de dokter een 'ruis' constateerde? Het feit dat ik dit weekend helemaal alleen zit? Hoe kan ik van deze overmatige angst voor wiegendood afkomen? Relaxen lukt niet meer. Ik MOET er 's nachts gewoon meerdere keren uit om te gaan kijken in het wiegje.
*zucht*
maandag 8 december 2008 om 22:15
Jemig Pauline, je draaft wel heel erg door hoor, met je dwangneuroses. Ik ken ook iemand die iemand kent die volkomen doorgedraaid is. Dit lijkt mij een typische nieuwe-moeder-angst. Als je stappen op de trap gaat tellen, drie keer de deurknop om moet draaien en de deur 7 keer open en dicht doet voordat je de kamer van je kindje binnen gaat, en je kunt dat neit stoppen, dan moet je even een de bel trekken.
Beloof je dat?
Eerder geen zorgen hoor.
Beloof je dat?
Eerder geen zorgen hoor.
dinsdag 9 december 2008 om 21:39
dinsdag 9 december 2008 om 21:45
zaterdag 13 december 2008 om 13:06
zondag 14 december 2008 om 11:45
ha liubi!
Fijn dat alles in oke was bij de cardioloog.En weetje,mijn kinderen zijn al "groot".En toch...kan ik pas lekker slapen als ik weet dat alle kippen weer in het hok zijn.Gisteravond kwam mijn oudste van 18 thuis,tikt hij even op mijn slaapkamerdeur,ben d'r weer,lekker slapen mam...
Dus gewoon lekker kijken als je dat wilt, heerlijk naar een lief slapend hummeltje kijken is het mooiste wat er is......
Fijn dat alles in oke was bij de cardioloog.En weetje,mijn kinderen zijn al "groot".En toch...kan ik pas lekker slapen als ik weet dat alle kippen weer in het hok zijn.Gisteravond kwam mijn oudste van 18 thuis,tikt hij even op mijn slaapkamerdeur,ben d'r weer,lekker slapen mam...
Dus gewoon lekker kijken als je dat wilt, heerlijk naar een lief slapend hummeltje kijken is het mooiste wat er is......
zondag 14 december 2008 om 12:26
Ik tel wel altijd de traptreden... (*gaat op zoek naar nummer van psychiater*)
Liubi, wat fijn dat alles goed was! Ik vind je gevoel heel herkenbaar hoor. Ik ga ook voordat ik zelf ga slapen (en soms een keertje extra) even kijken bij m'n kleine man. Even een aai over zijn bol, een kus en even zeggen hoeveel ik van hem hou en dat hij lekker mag slapen. Een vriendin van me verwoorde het laatst mooi; "als je kinderen krijgt wordt er een zenuw blootgelegd en die sluit zich nooit meer". Bij mij klopt het. Ik ben soms ook bang om mijn kleine man te verliezen, ik kan en wil het me niet voorstellen.
Volgens mij is het een angst die hoort bij ouder zijn (mijn man heeft het ook, dus het lijkt me niet moederafhankelijk) en die hoort bij houden van iemand. Ik ben soms ook bang om één van m'n ouders te verliezen of m'n man. Het zijn allemaal mensen die ik het liefst altijd bij me zou willen houden. Zolang de angst niet je leven regeert en je je kunt realiseren hoe blij en gelukkig je bent met die mensen, ben je volkomen normaal volgens mij hoor! (of in ieder geval net zo gek als de rest )
Liubi, wat fijn dat alles goed was! Ik vind je gevoel heel herkenbaar hoor. Ik ga ook voordat ik zelf ga slapen (en soms een keertje extra) even kijken bij m'n kleine man. Even een aai over zijn bol, een kus en even zeggen hoeveel ik van hem hou en dat hij lekker mag slapen. Een vriendin van me verwoorde het laatst mooi; "als je kinderen krijgt wordt er een zenuw blootgelegd en die sluit zich nooit meer". Bij mij klopt het. Ik ben soms ook bang om mijn kleine man te verliezen, ik kan en wil het me niet voorstellen.
Volgens mij is het een angst die hoort bij ouder zijn (mijn man heeft het ook, dus het lijkt me niet moederafhankelijk) en die hoort bij houden van iemand. Ik ben soms ook bang om één van m'n ouders te verliezen of m'n man. Het zijn allemaal mensen die ik het liefst altijd bij me zou willen houden. Zolang de angst niet je leven regeert en je je kunt realiseren hoe blij en gelukkig je bent met die mensen, ben je volkomen normaal volgens mij hoor! (of in ieder geval net zo gek als de rest )
woensdag 17 december 2008 om 20:20
