Kinderen
alle pijlers
Een onzichtbare vriend....
woensdag 24 september 2008 om 09:23
Mijn dochter is vier en tijdens de afgelopen vakantie heeft ze haar vader en mij verteld over haar onzichtbare vriendin 'Pietje'.
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
Pietje is een meisje van drie met een rode broek aan en bruine ogen. Ze was er in Frankrijk behoorlijk vaak en we kregen ook van onze dochter te horen wat ze deed (Pietje is ook in bed gestapt, Pietje wil met de Mickey Mouse knuffel slapen, Pietje zit in de achterbak van de auto).
Ze vroeg ons regelmatig of wij haar vriendin zagen. Dat ontkenden wij allebei, we willen niet doen alsof we iets zien wat we niet zien. Ik vond het een beetje eng eerlijk gezegd, ik wist even niet hoe we er mee om moesten gaan. Ik weet dat het overgaat en dat we haar moeten geloven (dat doen we ook) en dat we haar Pietje moeten respecteren. Maar het blijft een bijzondere gewaarwording als Pietje weer ergens bij wordt gehaald en ik ben er nog niet echt aan gewend merk ik
Zijn er hier moeders van kinderen die een onzichtbaar vriendje hadden of nu hebben? Hoe ga/ging je er mee om? Wat zijn de do's en dont's in geval van zo'n onzichtbare huisgenoot?
Ik loop er al een tijdje mee en ik durfde er eigenlijk niet over te beginnen maar ik merk dat ik toch behoefte heb om er met anderen over te praten. Ik hoop op ervaringsdeskundigen en misschien zijn er forummers die zelf zo'n voor anderen onzichtbare vriend hadden?
woensdag 24 september 2008 om 10:45
quote:mickey82 schreef op 24 september 2008 @ 10:04:
Toen ik een jaar of 2 was had ik een zelf bedacht hondje, dat liep achter mij aan. Mijn moeder vertelde dat ze vaak de deur nog eens open moest doen omdat Takkie nog buiten stond. Ik kan mij hier zelf niets meer van herinneren.
Wat ik nog wel weet is dat ik een verzonnen vriendinnetje had toen ik 4 was. Als ik me verveelde ging ik met haar spelen, maar alleen in de gang, daar kwam ze nooit uit.
Ook vanzelf weer over gegaan.Aaaah, wat lief dat van die honddddd....
Toen ik een jaar of 2 was had ik een zelf bedacht hondje, dat liep achter mij aan. Mijn moeder vertelde dat ze vaak de deur nog eens open moest doen omdat Takkie nog buiten stond. Ik kan mij hier zelf niets meer van herinneren.
Wat ik nog wel weet is dat ik een verzonnen vriendinnetje had toen ik 4 was. Als ik me verveelde ging ik met haar spelen, maar alleen in de gang, daar kwam ze nooit uit.
Ook vanzelf weer over gegaan.Aaaah, wat lief dat van die honddddd....
woensdag 24 september 2008 om 10:46
quote:__justme__ schreef op 24 september 2008 @ 10:01:
[...]
'doen alsof' ben ik ook niet zo'n fan van... Daarmee ontken je haar realiteit. Logisch toch dat ze een kameraadje zoekt wanneer ze alleen met haar vader en moeder is? Echt niets om je druk over te maken.Geloof me schat, ik maak me pertinent niet druk
[...]
'doen alsof' ben ik ook niet zo'n fan van... Daarmee ontken je haar realiteit. Logisch toch dat ze een kameraadje zoekt wanneer ze alleen met haar vader en moeder is? Echt niets om je druk over te maken.Geloof me schat, ik maak me pertinent niet druk
woensdag 24 september 2008 om 10:59
quote:eleonora schreef op 24 september 2008 @ 10:48:
[...]
Fijn dat het voor blijkbaar iedereen, behalve voor mij heel even, allemaal zo ongelooflijk 'gewoon' is. Dat geeft de burger, mij althans, weer moed!
Kan me wel voorstellen dat je het niet meteen 'for granted' neemt hoor. Jij hebt een algemeen beeld van haar (of misschien ook een algemene zorg over haar)... en ik kan me (afhankelijk van de context) voorstellen dat je even heel alert en extra bewust bent als zo'n nieuwe huisgenoot ineens zijn intrede doet in jullie huis.
Dat je er om kan lachen lijkt me een gezond teken .
[...]
Fijn dat het voor blijkbaar iedereen, behalve voor mij heel even, allemaal zo ongelooflijk 'gewoon' is. Dat geeft de burger, mij althans, weer moed!
Kan me wel voorstellen dat je het niet meteen 'for granted' neemt hoor. Jij hebt een algemeen beeld van haar (of misschien ook een algemene zorg over haar)... en ik kan me (afhankelijk van de context) voorstellen dat je even heel alert en extra bewust bent als zo'n nieuwe huisgenoot ineens zijn intrede doet in jullie huis.
Dat je er om kan lachen lijkt me een gezond teken .
woensdag 24 september 2008 om 11:07
Cherry, ik lachte me gek toen Pietje in een stapelbed was geklommen en er niet meer uit wilde komen. Als ik mijn dochter dan naar dat bed zie staren en bozig zie worden omdat haar vriendin niet doet wat ze zegt, dan kun je me echt oprollen hoor.
En nee, ik neem het inderdaad niet for granted, het viel me rauw op mijn dak. Ik had namelijk geen vermoeden dat ze met zoiets bezig was en dan is het een heel verhaal uit de mond van je vierjarige bloedje.
En nee, ik neem het inderdaad niet for granted, het viel me rauw op mijn dak. Ik had namelijk geen vermoeden dat ze met zoiets bezig was en dan is het een heel verhaal uit de mond van je vierjarige bloedje.
woensdag 24 september 2008 om 11:17
Dochter heeft er ook meerdere. Het zijn de nepvarianten op echte vriendjes die ze heeft. En soms ook verzonnen. Ik vind het allemaal best, ze doen leuke dingen samen en ze zijn lief tegen elkaar .
In 't begin dacht ik even: hmm wat moet ik hier nou mee? Ik besloot het maar gewoon een tijdje aan te kijken en er vriendelijk edoch niet al te geinteresseerd op te reageren (voordat het hele huis vol zit en ik nergens meer kan gaan zitten).
Nu geef ik dus 2, soms 3, kindjes een nachtzoen ipv 1. En als ik slaap kindje slaap zing moet ik hun namen er ook in proppen (valt niet mee).
Ach, alles went.
In 't begin dacht ik even: hmm wat moet ik hier nou mee? Ik besloot het maar gewoon een tijdje aan te kijken en er vriendelijk edoch niet al te geinteresseerd op te reageren (voordat het hele huis vol zit en ik nergens meer kan gaan zitten).
Nu geef ik dus 2, soms 3, kindjes een nachtzoen ipv 1. En als ik slaap kindje slaap zing moet ik hun namen er ook in proppen (valt niet mee).
Ach, alles went.
woensdag 24 september 2008 om 11:19
quote:eleonora schreef op 24 september 2008 @ 11:07:
Ik had namelijk geen vermoeden dat ze met zoiets bezig was en dan is het een heel verhaal uit de mond van je vierjarige bloedje.
Heeft misschien iets met loslaten te maken dus... verrast zijn dat je dochter haar eigen wereld en gedachten blijkt te hebben en hier niet meteen een antwoord op hebben. (Dat verhaal over die hamster van laatst, dat was toch ook van jou?).
Wees blij dat je dochter een grote fantasie heeft, daar kan ze later nog heel veel plezier van hebben (sprak ze uit ervaring )
Ik had namelijk geen vermoeden dat ze met zoiets bezig was en dan is het een heel verhaal uit de mond van je vierjarige bloedje.
Heeft misschien iets met loslaten te maken dus... verrast zijn dat je dochter haar eigen wereld en gedachten blijkt te hebben en hier niet meteen een antwoord op hebben. (Dat verhaal over die hamster van laatst, dat was toch ook van jou?).
Wees blij dat je dochter een grote fantasie heeft, daar kan ze later nog heel veel plezier van hebben (sprak ze uit ervaring )
woensdag 24 september 2008 om 11:22
woensdag 24 september 2008 om 11:23
quote:cherrytomaatje schreef op 24 september 2008 @ 11:19:
[...]
Heeft misschien iets met loslaten te maken dus... verrast zijn dat je dochter haar eigen wereld en gedachten blijkt te hebben en hier niet meteen een antwoord op hebben. (Dat verhaal over die hamster van laatst, dat was toch ook van jou?).
Wees blij dat je dochter een grote fantasie heeft, daar kan ze later nog heel veel plezier van hebben (sprak ze uit ervaring )
Ik ben heel blij met haar grote fantasie, die had ik zelf als kind ook en ik heb er nu ook lol van.
Nee de hamsterstory was niet van mijn hand
[...]
Heeft misschien iets met loslaten te maken dus... verrast zijn dat je dochter haar eigen wereld en gedachten blijkt te hebben en hier niet meteen een antwoord op hebben. (Dat verhaal over die hamster van laatst, dat was toch ook van jou?).
Wees blij dat je dochter een grote fantasie heeft, daar kan ze later nog heel veel plezier van hebben (sprak ze uit ervaring )
Ik ben heel blij met haar grote fantasie, die had ik zelf als kind ook en ik heb er nu ook lol van.
Nee de hamsterstory was niet van mijn hand
woensdag 24 september 2008 om 11:28
quote:cherrytomaatje schreef op 24 september 2008 @ 11:22:
[...]
Geweldig... als ik dit soort dingen lees zou ik zo graag moeder zijn
Probeer het maar eens te zingen met 3 namen, dan piep je wel anders!
Ik vind dit soort dingen ook zo leuk. En bijzonder. Ze heeft een heel rijke fantasiewereld en ik ga daar vaak in mee. Zitten we de krokodillen te voeren op de bank met onze voeten ingetrokken. Heel veel van dat soort momenten. Ik neem het serieus, maak er zelf nooit "doen-alsof" van (deels doordat mijn fantasie net zo goed snel op hol slaat).
Ik merk aan haar dat ze heel goed het verschil weet. Dat het fantasie is. Fantasie is iets heel aanwezigs voor ons allebei maar het is niet de realiteit. Dus ik maak me er geen zorgen over.
[...]
Geweldig... als ik dit soort dingen lees zou ik zo graag moeder zijn
Probeer het maar eens te zingen met 3 namen, dan piep je wel anders!
Ik vind dit soort dingen ook zo leuk. En bijzonder. Ze heeft een heel rijke fantasiewereld en ik ga daar vaak in mee. Zitten we de krokodillen te voeren op de bank met onze voeten ingetrokken. Heel veel van dat soort momenten. Ik neem het serieus, maak er zelf nooit "doen-alsof" van (deels doordat mijn fantasie net zo goed snel op hol slaat).
Ik merk aan haar dat ze heel goed het verschil weet. Dat het fantasie is. Fantasie is iets heel aanwezigs voor ons allebei maar het is niet de realiteit. Dus ik maak me er geen zorgen over.
woensdag 24 september 2008 om 11:37
quote:Feliciaatje schreef op 24 september 2008 @ 11:28:
[...]
Probeer het maar eens te zingen met 3 namen, dan piep je wel anders!
Ik vind dit soort dingen ook zo leuk. En bijzonder. Ze heeft een heel rijke fantasiewereld en ik ga daar vaak in mee. Zitten we de krokodillen te voeren op de bank met onze voeten ingetrokken. Heel veel van dat soort momenten. Ik neem het serieus, maak er zelf nooit "doen-alsof" van (deels doordat mijn fantasie net zo goed snel op hol slaat).
Ik merk aan haar dat ze heel goed het verschil weet. Dat het fantasie is. Fantasie is iets heel aanwezigs voor ons allebei maar het is niet de realiteit. Dus ik maak me er geen zorgen over.Ik denk dat jouw dochter een hele leuke moeder heeft
[...]
Probeer het maar eens te zingen met 3 namen, dan piep je wel anders!
Ik vind dit soort dingen ook zo leuk. En bijzonder. Ze heeft een heel rijke fantasiewereld en ik ga daar vaak in mee. Zitten we de krokodillen te voeren op de bank met onze voeten ingetrokken. Heel veel van dat soort momenten. Ik neem het serieus, maak er zelf nooit "doen-alsof" van (deels doordat mijn fantasie net zo goed snel op hol slaat).
Ik merk aan haar dat ze heel goed het verschil weet. Dat het fantasie is. Fantasie is iets heel aanwezigs voor ons allebei maar het is niet de realiteit. Dus ik maak me er geen zorgen over.Ik denk dat jouw dochter een hele leuke moeder heeft
woensdag 24 september 2008 om 11:45
woensdag 24 september 2008 om 13:11
Mijn jongste dochter (nu 7 en nog steeds een dromer) heeft als kleuter Lila gehad, een fantasievriendinnetje. We namen de verhalen over Lila altijd serieus, maar gingen er verder niet in mee, moedigden het niet aan. Zo vroegen we nooit of Lila mee wilde naar de kinderboerderij en gaven we ook geen extra koekjes of zo.
Over het algemeen was het gewoon leuk en schattig, maar onze dochter werd soms zo opgeslokt door haar fantasiewereld, dat ze moeilijk bereikbaar was in de echte wereld. Haar juf ging er daarom op een gegeven moment wel iets verder in mee omdat onze dochter alsmaar niet op kon letten doordat Lila steeds aan haar zat. De juf vroeg Lila toen er onmiddellijk mee te stoppen, anders moest ze voor straf de gang op Na schooltijd wilde ze mij ook spreken over het vervelende gedrag van het fantasievriendinnetje.
Lila is zich daarna natuurlijk stukken beter gaan gedragen op school
Over het algemeen was het gewoon leuk en schattig, maar onze dochter werd soms zo opgeslokt door haar fantasiewereld, dat ze moeilijk bereikbaar was in de echte wereld. Haar juf ging er daarom op een gegeven moment wel iets verder in mee omdat onze dochter alsmaar niet op kon letten doordat Lila steeds aan haar zat. De juf vroeg Lila toen er onmiddellijk mee te stoppen, anders moest ze voor straf de gang op Na schooltijd wilde ze mij ook spreken over het vervelende gedrag van het fantasievriendinnetje.
Lila is zich daarna natuurlijk stukken beter gaan gedragen op school
woensdag 24 september 2008 om 14:22
Lieve Leo,
Al eens eerder heb ik je opgebiecht dat ik als kind 100 imaginaire muisjes had. En die beesten moesten allemaal, stuk voor stuk, van de trapleuning afglijden als ik naar beneden ging. En allemaal de trap opgeholpen worden als ik naar boven ging.
Mijn ouders deden er nooit moeilijk over, ik zie nog voor me hoe mijn vader heel geduldig 100 imaginaire muizen de auto in staat te tillen.....
Het is vanzelf weer overgegaan (voor iedereen denkt dat ik hier op mijn 33ste met 100 muizen zit te typen), ik zal eens aan mijn ouders vragen op welke leeftijd precies.
Ik ben enig kind en had als kleintje al een levendige fantasie. Misschien was het een compensatie voor een klein beetje eenzaamheid, of erg vaak tussen de volwassenen zitten.
In mijn studietijd biechtte ik mijn muizenvriendjes op aan een huisgenoot. Zij herkende het direct en vertelde dat zij vroeger een imaginair hondje had..... en haar vader liet het imaginaire hondje uit wanneer zij al in bed lag.
Heeft jouw lieve Fien misschien behoefte aan een huisdier, om geheimpjes aan te vertellen?
Al eens eerder heb ik je opgebiecht dat ik als kind 100 imaginaire muisjes had. En die beesten moesten allemaal, stuk voor stuk, van de trapleuning afglijden als ik naar beneden ging. En allemaal de trap opgeholpen worden als ik naar boven ging.
Mijn ouders deden er nooit moeilijk over, ik zie nog voor me hoe mijn vader heel geduldig 100 imaginaire muizen de auto in staat te tillen.....
Het is vanzelf weer overgegaan (voor iedereen denkt dat ik hier op mijn 33ste met 100 muizen zit te typen), ik zal eens aan mijn ouders vragen op welke leeftijd precies.
Ik ben enig kind en had als kleintje al een levendige fantasie. Misschien was het een compensatie voor een klein beetje eenzaamheid, of erg vaak tussen de volwassenen zitten.
In mijn studietijd biechtte ik mijn muizenvriendjes op aan een huisgenoot. Zij herkende het direct en vertelde dat zij vroeger een imaginair hondje had..... en haar vader liet het imaginaire hondje uit wanneer zij al in bed lag.
Heeft jouw lieve Fien misschien behoefte aan een huisdier, om geheimpjes aan te vertellen?
woensdag 24 september 2008 om 15:34
Yette, wat een lief verhaal van Lila.....
Labyrintskelief van me, ja, je muizen......100 stuks. Je vader, ik zie het voor me, o,o,o, wat een humor!
Mijn lieve Fieneke heeft 5 katten (eigenlijk 4, 1 is er doof) om tegenaan te fluisteren en 100 knuffels, die allemaal een naam hebben, een eigen naam. Ik denk dat Fien gewoon lekker iemand heeft verzonnen om mee te klepkanisen als ze alleen is. Ik geloof er helemaal in dat Pietje op een dag weer weg is en voor zolang als Pietje er is, accepteer ik haar volkomen (f)
Labyrintskelief van me, ja, je muizen......100 stuks. Je vader, ik zie het voor me, o,o,o, wat een humor!
Mijn lieve Fieneke heeft 5 katten (eigenlijk 4, 1 is er doof) om tegenaan te fluisteren en 100 knuffels, die allemaal een naam hebben, een eigen naam. Ik denk dat Fien gewoon lekker iemand heeft verzonnen om mee te klepkanisen als ze alleen is. Ik geloof er helemaal in dat Pietje op een dag weer weg is en voor zolang als Pietje er is, accepteer ik haar volkomen (f)
woensdag 24 september 2008 om 15:50
Zoonlief heeft ook een tijd een vriendje gehad, hij is nu net 5 en eigenlijk hoor ik hem er niet meer over.
Zijn vriendje heette Tara en was een pinguin.
Tara nam de schuld op zich voor de stoute dingen die gedaan waren, Tara hield niet van mijn muziek als ik deze in de auto aanzette (omdat ik ff geen zin had in kindermuziek), Tara stuurde zoonlief naar beneden wanneer hij allang in bed lag maar niet wilde/kon slapen.
Maar samen maakte ze veel avonturen mee en hoorde ik regelmatig een hoop gegiechel omdat ze een geheimpje hadden.
Zoonlief is enig kind en ik vond het eigenlijk wel gezellig met Tara erbij...
Zijn vriendje heette Tara en was een pinguin.
Tara nam de schuld op zich voor de stoute dingen die gedaan waren, Tara hield niet van mijn muziek als ik deze in de auto aanzette (omdat ik ff geen zin had in kindermuziek), Tara stuurde zoonlief naar beneden wanneer hij allang in bed lag maar niet wilde/kon slapen.
Maar samen maakte ze veel avonturen mee en hoorde ik regelmatig een hoop gegiechel omdat ze een geheimpje hadden.
Zoonlief is enig kind en ik vond het eigenlijk wel gezellig met Tara erbij...
woensdag 24 september 2008 om 22:26
Ik had ook een denkbeeldig vriendinnetje vroeger....'Merel' heette ze haha! Ik kletste er in mezelf mee....Het was in een periode dat ik me inderdaad wat eenzaam voelde. Het is denk ik onschuldig, een levendige fantasie. En als je dochter zich er prettig bij voelt kan het niet verkeerd zijn (of ze moet haar echt gaan zien enzo dan wordt het wat anders )
Als kinderen met barbies e.d. spelen verplaatsen ze zich ook een beetje in die poppen, vormen ze personages en voeren ze ook hele gesprekken onder elkaar...Das hetzelfde als dit lijkt me maar dan zonder pop.
Als kinderen met barbies e.d. spelen verplaatsen ze zich ook een beetje in die poppen, vormen ze personages en voeren ze ook hele gesprekken onder elkaar...Das hetzelfde als dit lijkt me maar dan zonder pop.
woensdag 24 september 2008 om 22:34
woensdag 24 september 2008 om 22:35
quote:eleonora schreef op 24 september 2008 @ 10:48:
[...]
Fijn dat het voor blijkbaar iedereen, behalve voor mij heel even, allemaal zo ongelooflijk 'gewoon' is. Dat geeft de burger, mij althans, weer moed! Het was niet lullig bedoeld hoor Eleonora Ik vind die ongebreidelde fantasie van kinderen geweldig, hoe creatief ze zijn in hun oplossingen als ze het even niet meer weten. Heerlijk toch?
[...]
Fijn dat het voor blijkbaar iedereen, behalve voor mij heel even, allemaal zo ongelooflijk 'gewoon' is. Dat geeft de burger, mij althans, weer moed! Het was niet lullig bedoeld hoor Eleonora Ik vind die ongebreidelde fantasie van kinderen geweldig, hoe creatief ze zijn in hun oplossingen als ze het even niet meer weten. Heerlijk toch?
woensdag 24 september 2008 om 22:38
Oh jaa, heeft mijn dochter van nu 13 jaar ook gehad! Goh, ik was Kimmie al bijna vergeten. Het mormel moest zelfs mee op vakantie. En dan inderdaad alles doen wat zij deed, dus ik moest ook Kimmie's tanden poetsen, Kimmie op haar kop geven als ze iets deed wat niet mocht, etc. Dat was af en toe wel vermoeiend, dat ze het zo consequent 24/7 bleef volhouden.
Maar zoals bij zovelen hier, is Kimmie uiteindelijk vanzelf weet verdwenen gelukkig
Maar zoals bij zovelen hier, is Kimmie uiteindelijk vanzelf weet verdwenen gelukkig
woensdag 24 september 2008 om 22:44
Ik had vroeger een hele klas vol! Ik was dan de juf en had een hele kring met imaginaire kleutertjes. En 1 baby. Die was ook op school. De baby had wel de grootste rol in mijn fantasieen, dat kan ik me nog herinneren. De rest ging dan spelen in de veschillende hoeken en ik liep dan met die baby.
Hoe oud ik was weet ik niet meer maar ik moet wel al op de kleuterschool gezeten hebben want in mijn fantasie zag het er precies zo uit als op school
Of het er mee te maken heeft weet ik niet maar ik sta tegenwoordig wel voor de klas alleen niet bij de kleuters.
Hoe oud ik was weet ik niet meer maar ik moet wel al op de kleuterschool gezeten hebben want in mijn fantasie zag het er precies zo uit als op school
Of het er mee te maken heeft weet ik niet maar ik sta tegenwoordig wel voor de klas alleen niet bij de kleuters.
