Kinderen
alle pijlers
Eeuwige discussie: werken of thuisblijven
woensdag 5 november 2008 om 22:32
Ik schrijf ook wel eens op een forum voor moeders met kinderen met autisme. Nu was daar vandaag een openingspost van een vrouw die problemen om met de naschoolse opvang voor haar kind goed te regelen (de details zullen erg herkenbaar voor haar omgeving zijn, dus die laat ik achterwege).
Nu kwam daar dus een reactie op van een andere moeder die stelde dat je, omdat je kind een beperking heeft, EERST moeder bent en DAARNA pas werkende vrouw. Ze vond dat TO maar beter thuis kon blijven als de naschoolse zoveel problemen gaf.
Ik was nogal verbouwereerd door zo'n reactie...alsof je als niet met een gerust hart zou mogen kunnen werken als je kind iets anders in elkaar steekt als de buurkinderen. TO vond dat ook, want die deed het af met de opmerking dat de jaren 50 ver achter ons liggen en dat 1 keer per week naar de naschoolse het kind geen kwaad zou doen.
De discussie is nog niet verder gegaan, maar wat vinden jullie?
'Mag' een moeder (vader?!) wel uit werken gaan als hun kind een beperking heeft?
Nu kwam daar dus een reactie op van een andere moeder die stelde dat je, omdat je kind een beperking heeft, EERST moeder bent en DAARNA pas werkende vrouw. Ze vond dat TO maar beter thuis kon blijven als de naschoolse zoveel problemen gaf.
Ik was nogal verbouwereerd door zo'n reactie...alsof je als niet met een gerust hart zou mogen kunnen werken als je kind iets anders in elkaar steekt als de buurkinderen. TO vond dat ook, want die deed het af met de opmerking dat de jaren 50 ver achter ons liggen en dat 1 keer per week naar de naschoolse het kind geen kwaad zou doen.
De discussie is nog niet verder gegaan, maar wat vinden jullie?
'Mag' een moeder (vader?!) wel uit werken gaan als hun kind een beperking heeft?
donderdag 6 november 2008 om 11:47
Ik denk dat het op het eind toch je zelf gaat raken. Als je kind (autistisch of niet) het niet naar zijn zin heeft op de bso en daar zich thuis slechter door gaat gedragen of ongelukkig lijkt, heeft dit zijn weerslag op je eigen humeur en energie.
Je moet dicht bij jezelf blijven; wat werkt goed voor mij? De afleiding van een baan kan erg goed zijn, maar het kan ook een opgejaagd gevoel geven. Ik kan er niet goed tegen als mensen roepen dat werken MOET of dat je als moeder thuis MOET zijn.
Wij hebben destijds toen we een woning kochten heel erg gekeken naar de kosten. Ik ben nu tijdelijk gestopt met werken omdat mijn werktijden niet goed in te delen waren en te combineren met opvangtijden (wachtlijst enzo) en ik hier echt tureluurs van werd. Financieel redden we het net, krap aan.
Natuurlijk zorg je samen voor de kinderen, maar om me heen zie ik alleen de vrouwen zich zorgen maken om opvangproblemen. Ik zou wel meer van die mannelijke eigenschap willen hebben, grrrr, maar zij hebben natuurlijk de gedachte dat hun vrouw het wel oplost. Begrijp me goed: mijn man denkt mee en nam vaker vrije dagen op om voor zieke kinderen te zorgen dan ik (hij belde me al als hij thuis was met ziek kind) maar het piekeren kun je aan mij overlaten.
Je moet dicht bij jezelf blijven; wat werkt goed voor mij? De afleiding van een baan kan erg goed zijn, maar het kan ook een opgejaagd gevoel geven. Ik kan er niet goed tegen als mensen roepen dat werken MOET of dat je als moeder thuis MOET zijn.
Wij hebben destijds toen we een woning kochten heel erg gekeken naar de kosten. Ik ben nu tijdelijk gestopt met werken omdat mijn werktijden niet goed in te delen waren en te combineren met opvangtijden (wachtlijst enzo) en ik hier echt tureluurs van werd. Financieel redden we het net, krap aan.
Natuurlijk zorg je samen voor de kinderen, maar om me heen zie ik alleen de vrouwen zich zorgen maken om opvangproblemen. Ik zou wel meer van die mannelijke eigenschap willen hebben, grrrr, maar zij hebben natuurlijk de gedachte dat hun vrouw het wel oplost. Begrijp me goed: mijn man denkt mee en nam vaker vrije dagen op om voor zieke kinderen te zorgen dan ik (hij belde me al als hij thuis was met ziek kind) maar het piekeren kun je aan mij overlaten.
donderdag 6 november 2008 om 12:01
quote:LouiseP schreef op 06 november 2008 @ 11:47:
Ik denk dat het op het eind toch je zelf gaat raken. Als je kind (autistisch of niet) het niet naar zijn zin heeft op de bso en daar zich thuis slechter door gaat gedragen of ongelukkig lijkt, heeft dit zijn weerslag op je eigen humeur en energie.
.
Eens, maar het topic ging over vervoersproblemen naar het bso. Het bso was verder in orde.
Bij vervoersproblemen is mijn reactie niet meteen 'stop maar met werken'.
Als een moeder van een 'normaal' kind moeite heeft de bso in te vullen (wachtlijsten bv) is de algemene reactie toch ook niet 'blijf dan maar thuis'? Waarom in het geval van een kind met een beperking dan wel?
Ik denk dat het op het eind toch je zelf gaat raken. Als je kind (autistisch of niet) het niet naar zijn zin heeft op de bso en daar zich thuis slechter door gaat gedragen of ongelukkig lijkt, heeft dit zijn weerslag op je eigen humeur en energie.
.
Eens, maar het topic ging over vervoersproblemen naar het bso. Het bso was verder in orde.
Bij vervoersproblemen is mijn reactie niet meteen 'stop maar met werken'.
Als een moeder van een 'normaal' kind moeite heeft de bso in te vullen (wachtlijsten bv) is de algemene reactie toch ook niet 'blijf dan maar thuis'? Waarom in het geval van een kind met een beperking dan wel?
donderdag 6 november 2008 om 12:04
Maar dat piekeren doe je zelf Louise, dat draagt je man je niet op. Als mijn man ook maar éven gaat denken dat ik het wel oplos heb ik hem binnen 2 dagen zover dat hij daar weer overheen is
Los van of je kind een beperking heeft of niet.
Hier was het de afgelopen weken ook te vaak zo dat ik én de kinderen haalde én de kinderen vaak bracht. En dus later op mijn werk verscheen dan ik wilde én eerder wegmoest dan ik wilde. En als dat tijdelijk is is het geen ramp, maar uit alles bleek dat manlief het gewoon wel makkelijk vond. Tuurlijk hád hij het druk en ja, tuurlijk is zijn werk belangrijk, maar zijn werk is niet belangrijker dan dat van mij. En dat is hier in huis inmiddels weer duidelijk
Ik vertik het om te stoppen met werken om het hem makkelijker te maken (of eigenlijk heb ik hem gemeld dat ik best wilde stoppen met werken, maar dat hij dan mijn inkomen maar moest compenseren door het dubbele te gaan verdienen )
En ik heb gewoon voorgesteld dat ik me óf net zo ging gedragen als hij óf hij gewoon ook zijn deel weer kon oppakken. Dat laatste is gebeurd. Maar ik had hem anders ook voor het blok gezet hoor, en dat weet hij
Los van of je kind een beperking heeft of niet.
Hier was het de afgelopen weken ook te vaak zo dat ik én de kinderen haalde én de kinderen vaak bracht. En dus later op mijn werk verscheen dan ik wilde én eerder wegmoest dan ik wilde. En als dat tijdelijk is is het geen ramp, maar uit alles bleek dat manlief het gewoon wel makkelijk vond. Tuurlijk hád hij het druk en ja, tuurlijk is zijn werk belangrijk, maar zijn werk is niet belangrijker dan dat van mij. En dat is hier in huis inmiddels weer duidelijk
Ik vertik het om te stoppen met werken om het hem makkelijker te maken (of eigenlijk heb ik hem gemeld dat ik best wilde stoppen met werken, maar dat hij dan mijn inkomen maar moest compenseren door het dubbele te gaan verdienen )
En ik heb gewoon voorgesteld dat ik me óf net zo ging gedragen als hij óf hij gewoon ook zijn deel weer kon oppakken. Dat laatste is gebeurd. Maar ik had hem anders ook voor het blok gezet hoor, en dat weet hij
donderdag 6 november 2008 om 12:24
Ik ben een moeder met een kind dat autisme heeft (enzo), en heb altijd vier dagen per week gewerkt. Zoon ging altijd naar de NSO, maar dat ging gewoon niet. Hij mocht niet blijven.
Ik werkte omdat het nodig was vanwege de financien en omdat ik een goede opleiding heb gehad, en graag werk.
Maar het geeft inderdaad veel stress (sowieso de combi werken en kinderen), en al helemaal omdat mijn zoon enorm druk en aanwezig is. Het is zwaar ja, en mede door die combinatie van én stress op werk én stress om kind en nog wat prive problemen, ben ik in de ziektewet gekomen. Overbelast, eigenlijk al sinds jaren. Dat was voor mij toch wel het teken dat er iets moet veranderen. Het is zo lastig om de juiste keuzes te maken. Niet of minder werken betekent minder inkomen en minder zelfontplooiing, iets wat voor mij heel belangrijk is. En inderdaad, juist omdat het thuis gewoon zwaar is, kwam ik vaak op mijn werk tot rust. Of eigenlijk; dat zou de bedoeling moeten zijn, maar zo ging het niet in de praktijk. Van de ene in de andere stress belandde ik.
Opvang regelen voor een kind met autisme is niet makkelijk. Bovendien ben je afhankelijk van een PGB en nu na drie maanden, heb ik nog steeds geen uitsluitsel daarover...
als die niet wordt toegekend, heb ik een groot probleem, want gespecialiseerde opvang kan ik niet betalen. En dus ook niet werken. Voor mij blijft het een constante kopzorg, heb het gevoel dat er aan alle kanten aan me wordt getrokken. Niet werken zou rust geven, maar ook stress. Een inkomen minder, dat kan hier gewoon niet. Ik verdien het meeste dus dat gaan we zeker voelen. Bovendien wil ik perse niet afhankelijk zijn van het inkomen van mijn vriend, want een relatie kan stuk gaan en dan zit ik. Ik werk zelf met bijstandsgerechtigden en daartussen zitten nogal wat moeders met kinderen met een beperking (veel autisme en adhd) en ik begrijp ze volkomen. Maar wil zelf absoluut niet in de bijstand komen.
Een kind hebben met autisme heeft invloed op alle factoren en dat wordt mi soms zwaar onderschat (ik zie het aan collegas die hetzelfde werk doen, en er heel anders over denken dan ik).
Niet zeuren, gewoon aan het werk. Maar wat er wordt vergeten, is dat er veel bij komt kijken; denk aan afspraken met bijv kinderpsychiater etc, je kind kan niet op een gewone NSO.
Er moet nou eenmaal veel meer geregeld worden, plus het feit dat deze kinderen veel vragen van je aandacht en energie.
Dat tesamen maakt de belasting heel groot, en ik heb dan maar 1 kind, maar ik ken dus genoeg mensen die er 2 of 3 hebben, waarvan 2 met autisme..petje af.
De meesten werken dan ook niet, en ik zit nu in een tijd at ik me moet afvragen wat ik ermee ga doen. Autisme gaat niet over, er zal altijd veel begeleiding nodig blijven. Lastig vraagstuk, waarbij je continu heen en weer wordt getrokken tussen schuldgevoel, eigen behoefte, behoefte van kind, en het feit dat er tch brood op de plank moet komen. Want juist een vakantie zonder kind zijn de dingen waardoor ik even kan opladen. En dat kost geld.
Ik werkte omdat het nodig was vanwege de financien en omdat ik een goede opleiding heb gehad, en graag werk.
Maar het geeft inderdaad veel stress (sowieso de combi werken en kinderen), en al helemaal omdat mijn zoon enorm druk en aanwezig is. Het is zwaar ja, en mede door die combinatie van én stress op werk én stress om kind en nog wat prive problemen, ben ik in de ziektewet gekomen. Overbelast, eigenlijk al sinds jaren. Dat was voor mij toch wel het teken dat er iets moet veranderen. Het is zo lastig om de juiste keuzes te maken. Niet of minder werken betekent minder inkomen en minder zelfontplooiing, iets wat voor mij heel belangrijk is. En inderdaad, juist omdat het thuis gewoon zwaar is, kwam ik vaak op mijn werk tot rust. Of eigenlijk; dat zou de bedoeling moeten zijn, maar zo ging het niet in de praktijk. Van de ene in de andere stress belandde ik.
Opvang regelen voor een kind met autisme is niet makkelijk. Bovendien ben je afhankelijk van een PGB en nu na drie maanden, heb ik nog steeds geen uitsluitsel daarover...
als die niet wordt toegekend, heb ik een groot probleem, want gespecialiseerde opvang kan ik niet betalen. En dus ook niet werken. Voor mij blijft het een constante kopzorg, heb het gevoel dat er aan alle kanten aan me wordt getrokken. Niet werken zou rust geven, maar ook stress. Een inkomen minder, dat kan hier gewoon niet. Ik verdien het meeste dus dat gaan we zeker voelen. Bovendien wil ik perse niet afhankelijk zijn van het inkomen van mijn vriend, want een relatie kan stuk gaan en dan zit ik. Ik werk zelf met bijstandsgerechtigden en daartussen zitten nogal wat moeders met kinderen met een beperking (veel autisme en adhd) en ik begrijp ze volkomen. Maar wil zelf absoluut niet in de bijstand komen.
Een kind hebben met autisme heeft invloed op alle factoren en dat wordt mi soms zwaar onderschat (ik zie het aan collegas die hetzelfde werk doen, en er heel anders over denken dan ik).
Niet zeuren, gewoon aan het werk. Maar wat er wordt vergeten, is dat er veel bij komt kijken; denk aan afspraken met bijv kinderpsychiater etc, je kind kan niet op een gewone NSO.
Er moet nou eenmaal veel meer geregeld worden, plus het feit dat deze kinderen veel vragen van je aandacht en energie.
Dat tesamen maakt de belasting heel groot, en ik heb dan maar 1 kind, maar ik ken dus genoeg mensen die er 2 of 3 hebben, waarvan 2 met autisme..petje af.
De meesten werken dan ook niet, en ik zit nu in een tijd at ik me moet afvragen wat ik ermee ga doen. Autisme gaat niet over, er zal altijd veel begeleiding nodig blijven. Lastig vraagstuk, waarbij je continu heen en weer wordt getrokken tussen schuldgevoel, eigen behoefte, behoefte van kind, en het feit dat er tch brood op de plank moet komen. Want juist een vakantie zonder kind zijn de dingen waardoor ik even kan opladen. En dat kost geld.
donderdag 6 november 2008 om 12:29
donderdag 6 november 2008 om 12:29
Overigens heerst hier ook een groot opvangprobleem mbt specialistische opvang. Het is er bijna niet. Als je verder geen ouders in de buurt hebt wonen, dan zit je al.
En ja, minder werken zou een optie kunnen zijn, maar dan nog heb ik opvang nodig...
en een flexibele werkgever is ook erg belangrijk, aangezien ik regelmatig op gesprek moet over zoon. Dus dan moet ik wel even weg kunnen, én die verloren tijd weer kunnen inhalen.
Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
Een baan onder mijn niveau word ik niet gelukkiger van, dus dat gaat ook niet werken. En zo blijf ik maar piekeren en piekeren over wat te doen, en dat al jaren. En juist dát kost energie, dat is wat het best zwaar maakt. Altijd die zorgen over hoe het moet, met zoon, met de toekomst. Dus niet het werken an sich, maar de kopzorgen eromheen.
En ja, minder werken zou een optie kunnen zijn, maar dan nog heb ik opvang nodig...
en een flexibele werkgever is ook erg belangrijk, aangezien ik regelmatig op gesprek moet over zoon. Dus dan moet ik wel even weg kunnen, én die verloren tijd weer kunnen inhalen.
Dat maakt het er niet gemakkelijker op.
Een baan onder mijn niveau word ik niet gelukkiger van, dus dat gaat ook niet werken. En zo blijf ik maar piekeren en piekeren over wat te doen, en dat al jaren. En juist dát kost energie, dat is wat het best zwaar maakt. Altijd die zorgen over hoe het moet, met zoon, met de toekomst. Dus niet het werken an sich, maar de kopzorgen eromheen.
donderdag 6 november 2008 om 12:41
Het is een vraagstuk waar je alleen over kan oordelen als je er voor staat. De ene moeder vind het fijn om af en toe de deur uit te zijn, de andere niet maar moet wel vanwege het geld, en ik vertik het buiten de deur te werken want ik wil genieten van ons kind. En voor alles is wel wat te zeggen.
ben het wel eens dat als het echt slecht gaat het kind voor alles gaat. Dan zul je of heel erg moeten schipperen met het geld of wisseldiensten doen met je partner.
ben het wel eens dat als het echt slecht gaat het kind voor alles gaat. Dan zul je of heel erg moeten schipperen met het geld of wisseldiensten doen met je partner.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 6 november 2008 om 12:42
Ja, er zijn wel mensen die er ervaring mee hebben, maar ik denk eigenlijk dat het fijner is als zoon naar een NSO gaat. Juist voor de sociale contacten, het is belangrijk dat hij dat blijft oefenen. En het is duidelijk, hij gaat er op vaste dagen en tijden heen. Maar het is idd een mogelijkheid, ben er ook al mee bezig geweest.
Maar ik begrijp dat het bij jullie nu allemaal wat rustiger is, mbt werk? Ik denk ook; voor je kind kunnen zorgen is belangrijker dan meer inkomen, maar het geeft wel stress als je de rekeningen niet meer kunt betalen. Dus zo heel makkelijk vind ik die keuze niet, eerlijk gezegd. Ik zou wat minder uren kunnen gaan werken, dat kan met dit salaris, ware het niet dat ik eigenlijk liever een andere baan wil. Dus een hoop onzekerheid, en ik denk dat met mij vele andere vrouwen in die situatie zitten. Ik denk het niet, ik weet het wel zeker.
Ik ben nl degene die tegen ze moet vertellen dat ze aan het werk moeten, terwijl ik zo goed weet hoe lastig dat is te combineren..dat staat me steeds meer tegen. Ik zie hun wanhoop, ik zit daar met precies dezelfde issues, maar ik heb nog een keuze (geen uitkering) en zij niet. Collega's zijn er harder in, en ook dat vind ik lastig. Want mij begrijpen ze, maar de klant niet. Ik kan daar moeilijk mee omgaan.
Maar ik begrijp dat het bij jullie nu allemaal wat rustiger is, mbt werk? Ik denk ook; voor je kind kunnen zorgen is belangrijker dan meer inkomen, maar het geeft wel stress als je de rekeningen niet meer kunt betalen. Dus zo heel makkelijk vind ik die keuze niet, eerlijk gezegd. Ik zou wat minder uren kunnen gaan werken, dat kan met dit salaris, ware het niet dat ik eigenlijk liever een andere baan wil. Dus een hoop onzekerheid, en ik denk dat met mij vele andere vrouwen in die situatie zitten. Ik denk het niet, ik weet het wel zeker.
Ik ben nl degene die tegen ze moet vertellen dat ze aan het werk moeten, terwijl ik zo goed weet hoe lastig dat is te combineren..dat staat me steeds meer tegen. Ik zie hun wanhoop, ik zit daar met precies dezelfde issues, maar ik heb nog een keuze (geen uitkering) en zij niet. Collega's zijn er harder in, en ook dat vind ik lastig. Want mij begrijpen ze, maar de klant niet. Ik kan daar moeilijk mee omgaan.
donderdag 6 november 2008 om 12:52
Ik snap wel wat je bedoeld Julus. Ik heb ook als hulpverlener gewerkt en ik werkte ook veel met gezinnen met uitkeringen (vaak ook met kinderen waar 'iets' mee was) en een paar maanden later weet je opeens hoe het komt dat ze in zo'n situatie zitten.
Bij ons gaat het gelukkig goed nu, en mijn kinderen zijn gelukkig gezond en het was dus van tijdelijke aard. Maar als ik al zie hoe zo'n tijdelijke toestand een invloed kan hebben op je financiele situatie snap ik direct hoe lastig dat is als je kind gewoon een beperking heeft en blíjft hebben.
Bij ons gaat het gelukkig goed nu, en mijn kinderen zijn gelukkig gezond en het was dus van tijdelijke aard. Maar als ik al zie hoe zo'n tijdelijke toestand een invloed kan hebben op je financiele situatie snap ik direct hoe lastig dat is als je kind gewoon een beperking heeft en blíjft hebben.
