Kinderen
alle pijlers
Hoe zeg je zoiets? Of niets zeggen?
woensdag 26 augustus 2009 om 11:34
Mijn dochter van 2,5 is een paar dagen bij mijn moeder aan het logeren, samen met mijn stiefneefje die op een dag na even oud is.
Vanmorgen belde ze op om de vertellen hoe de nacht gegaan was(het is haar eerste keer zonder ons logeren). Ze vroeg voorzichtig of wij neefje's gedrag normaal vonden. We hebben zelf een autistische zoon en het gedrag van neefje was ons idd al eerder opgevallen. Hij kijkt je nooit aan, praat niet tegen je(hij kan wel praten, maar maakt alleen maar losse opmerkingen), wil alleen spelen, maakt geen contact met dochter, je mag hem niet knuffelen maar wil wel op schoot zitten. Hij loopt al vanaf 9 maanden maar is ontzettend stijf en houterig en hij heeft een tic. Op het kdv hoeft hij niet met andere kindjes aan tafel te eten maar mag rondlopen, want hij wil niet met andere kindjes aan tafel.
Hij heeft nog nooit een nacht doorgeslapen en slaapt vrijwel nooit in zijn eigen bed want zijn vader kan er niet tegen als hij huilt.
En dat is ook een beetje het probleem. Zijn vader zal waarschijnlijk erg boos worden als we hier(voorzichtig) over beginnen, zal het niet geloven, heibel in te tent. Hij is psycholoog en laat zich daar nogal op voorstaan(ik vraag me een beetje af waarom hij als psycholoog dit gedrag niet vreemd vind).
Wat mij betreft houden we het voor ons. Misschien weten ze het zelf wel en zijn ze er(nog) niet aan toe hulp te zoeken, bovendien lijkt het me ook niet leuk om door je familie zoiets gezegd te krijgen, het kan enorm als kritiek voelen. We hebben zelf de nodige kritiek van schoonfamilie over ons heen gehad wbt onze eigen autistische zoon en de aanloop naar de diagnose en de behandeling daarna.
Aan de andere kant vind ik het erg voor het jochie en zal hulp het voor hem en hen(want ze hebben het wel heel zwaar met hem) heel veel kunnen uitmaken. En misschien hebben we het wel mis en is er niets aan de hand.
Wat is verstandig? Mond houden of eens met ze proberen te praten?
Vanmorgen belde ze op om de vertellen hoe de nacht gegaan was(het is haar eerste keer zonder ons logeren). Ze vroeg voorzichtig of wij neefje's gedrag normaal vonden. We hebben zelf een autistische zoon en het gedrag van neefje was ons idd al eerder opgevallen. Hij kijkt je nooit aan, praat niet tegen je(hij kan wel praten, maar maakt alleen maar losse opmerkingen), wil alleen spelen, maakt geen contact met dochter, je mag hem niet knuffelen maar wil wel op schoot zitten. Hij loopt al vanaf 9 maanden maar is ontzettend stijf en houterig en hij heeft een tic. Op het kdv hoeft hij niet met andere kindjes aan tafel te eten maar mag rondlopen, want hij wil niet met andere kindjes aan tafel.
Hij heeft nog nooit een nacht doorgeslapen en slaapt vrijwel nooit in zijn eigen bed want zijn vader kan er niet tegen als hij huilt.
En dat is ook een beetje het probleem. Zijn vader zal waarschijnlijk erg boos worden als we hier(voorzichtig) over beginnen, zal het niet geloven, heibel in te tent. Hij is psycholoog en laat zich daar nogal op voorstaan(ik vraag me een beetje af waarom hij als psycholoog dit gedrag niet vreemd vind).
Wat mij betreft houden we het voor ons. Misschien weten ze het zelf wel en zijn ze er(nog) niet aan toe hulp te zoeken, bovendien lijkt het me ook niet leuk om door je familie zoiets gezegd te krijgen, het kan enorm als kritiek voelen. We hebben zelf de nodige kritiek van schoonfamilie over ons heen gehad wbt onze eigen autistische zoon en de aanloop naar de diagnose en de behandeling daarna.
Aan de andere kant vind ik het erg voor het jochie en zal hulp het voor hem en hen(want ze hebben het wel heel zwaar met hem) heel veel kunnen uitmaken. En misschien hebben we het wel mis en is er niets aan de hand.
Wat is verstandig? Mond houden of eens met ze proberen te praten?
woensdag 26 augustus 2009 om 13:23
Ik zou het zeker bespreekbaar maken. En dan is het aan de ouders of ze het willen horen.
Toen we er bij mijn vader achterkwamen dat hij parkison had en ik van vrienden van mijn ouders hoorde dat ze dat al een jaar vermoedde, maar niets wilden zeggen, ben ik even boos geworden. Hadden ze maar wat gezegd, dacht ik toen. Dit is een voorbeeld op een ander gebied, maar als je dingen netjes en rustig en respectvol brengt kan je na mijn mening alles zeggen.
Toen we er bij mijn vader achterkwamen dat hij parkison had en ik van vrienden van mijn ouders hoorde dat ze dat al een jaar vermoedde, maar niets wilden zeggen, ben ik even boos geworden. Hadden ze maar wat gezegd, dacht ik toen. Dit is een voorbeeld op een ander gebied, maar als je dingen netjes en rustig en respectvol brengt kan je na mijn mening alles zeggen.
woensdag 26 augustus 2009 om 13:43
Iets zeggen (en dus ongevraagd je mening geven over een gevoelig onderwerp) is iets anders dan (meelevend) vragen stellen.
Kijk; een formulering als: "denken jullie inmiddels niet dat er iets mis is met jullie kind?" is niet subtiel, maar vragen hoe het met ze gaat, of de nachtrust al beter wordt, wat die moeilijke nachten met ze doen etc.; daarmee ben je gewoon betrokken zonder oordeel. Je krijgt er een boel informatie mee hoever ze zelf ergens mee bezig zijn.
Een goede manier van formuleren is vragen is wat er aan de hand is (laat hen het vertellen) en wat dat met ze doet. Laat ze praten ipv dat je dingen voor ze invult. Je kan vervolgens vragen waar ze tegen op zien als ze eerder aangeven dat ze ergens mee zitten. Uiteindelijk als ze toch een beetje concreet worden, kan je zeggen dat je ze best zou willen helpen als je iets zou kunnen doen. Dat je begrip hebt omdat de tijd rond de diagnose van je eigen zoontje ook zo zwaar was (kijk of ze zelf het verband leggen). Als ze op je vragen helemaal niet reageren zoals jij verwacht, is er misschien nog even niets dat je kunt doen.
Kijk; een formulering als: "denken jullie inmiddels niet dat er iets mis is met jullie kind?" is niet subtiel, maar vragen hoe het met ze gaat, of de nachtrust al beter wordt, wat die moeilijke nachten met ze doen etc.; daarmee ben je gewoon betrokken zonder oordeel. Je krijgt er een boel informatie mee hoever ze zelf ergens mee bezig zijn.
Een goede manier van formuleren is vragen is wat er aan de hand is (laat hen het vertellen) en wat dat met ze doet. Laat ze praten ipv dat je dingen voor ze invult. Je kan vervolgens vragen waar ze tegen op zien als ze eerder aangeven dat ze ergens mee zitten. Uiteindelijk als ze toch een beetje concreet worden, kan je zeggen dat je ze best zou willen helpen als je iets zou kunnen doen. Dat je begrip hebt omdat de tijd rond de diagnose van je eigen zoontje ook zo zwaar was (kijk of ze zelf het verband leggen). Als ze op je vragen helemaal niet reageren zoals jij verwacht, is er misschien nog even niets dat je kunt doen.
woensdag 26 augustus 2009 om 13:44
Als ze neefje telkens 'dumpen" bij je moeder en je moeder kan dat niet aan, dan is het aan haar om daar iets van te zeggen en niet aan jou. Er zijn logeerhuizen voor kinderen met gedragsproblemen.
Zolang jouw moeder echter haar grens niet aangeeft en familie zo door kan gaan, is er niet echt een probleem. autisme is trouens doorgaans erfelijk; zou het kunnen dat je zwager ook....
Zolang jouw moeder echter haar grens niet aangeeft en familie zo door kan gaan, is er niet echt een probleem. autisme is trouens doorgaans erfelijk; zou het kunnen dat je zwager ook....
woensdag 26 augustus 2009 om 13:56
Nee, ze dumpen hem niet steeds bij mijn moeder, hij gaat juist weinig logeren omdat de nachten zo zwaar zijn met hem, of ze gaan zelf mee en kunnen dan uitslapen. Ik wilde alleen aangeven dat zij na een paar nachten al op haar tandvlees loopt(terwijl ze heel wat logerende kleinkinderen gewend is), hoe zwaar moet het voor hen dan wel niet zijn, zij doen het al 2,5 jaar zo. Ik zou allang bij de hulpverlening aangeklopt hebben.
Zou zo maar kunnen dat zwager ook, mijn vader is een overduidelijk geval, hoewel er in zijn tijd nog niet gediagnosticeerd werd. Er komen meer psychische problemen voor in de familie.
Maar misschien is mijn moeder wel de juiste persoon om het met hen erover te hebben. Zij heeft hem een tijdje meegemaakt en weet ook precies waar de problemen met onze zoon lagen en hoe de weg naar de diagnose en erna geweest is.
Zou zo maar kunnen dat zwager ook, mijn vader is een overduidelijk geval, hoewel er in zijn tijd nog niet gediagnosticeerd werd. Er komen meer psychische problemen voor in de familie.
Maar misschien is mijn moeder wel de juiste persoon om het met hen erover te hebben. Zij heeft hem een tijdje meegemaakt en weet ook precies waar de problemen met onze zoon lagen en hoe de weg naar de diagnose en erna geweest is.
