Kinderen
alle pijlers
Hoe zeg je zoiets? Of niets zeggen?
woensdag 26 augustus 2009 om 11:34
Mijn dochter van 2,5 is een paar dagen bij mijn moeder aan het logeren, samen met mijn stiefneefje die op een dag na even oud is.
Vanmorgen belde ze op om de vertellen hoe de nacht gegaan was(het is haar eerste keer zonder ons logeren). Ze vroeg voorzichtig of wij neefje's gedrag normaal vonden. We hebben zelf een autistische zoon en het gedrag van neefje was ons idd al eerder opgevallen. Hij kijkt je nooit aan, praat niet tegen je(hij kan wel praten, maar maakt alleen maar losse opmerkingen), wil alleen spelen, maakt geen contact met dochter, je mag hem niet knuffelen maar wil wel op schoot zitten. Hij loopt al vanaf 9 maanden maar is ontzettend stijf en houterig en hij heeft een tic. Op het kdv hoeft hij niet met andere kindjes aan tafel te eten maar mag rondlopen, want hij wil niet met andere kindjes aan tafel.
Hij heeft nog nooit een nacht doorgeslapen en slaapt vrijwel nooit in zijn eigen bed want zijn vader kan er niet tegen als hij huilt.
En dat is ook een beetje het probleem. Zijn vader zal waarschijnlijk erg boos worden als we hier(voorzichtig) over beginnen, zal het niet geloven, heibel in te tent. Hij is psycholoog en laat zich daar nogal op voorstaan(ik vraag me een beetje af waarom hij als psycholoog dit gedrag niet vreemd vind).
Wat mij betreft houden we het voor ons. Misschien weten ze het zelf wel en zijn ze er(nog) niet aan toe hulp te zoeken, bovendien lijkt het me ook niet leuk om door je familie zoiets gezegd te krijgen, het kan enorm als kritiek voelen. We hebben zelf de nodige kritiek van schoonfamilie over ons heen gehad wbt onze eigen autistische zoon en de aanloop naar de diagnose en de behandeling daarna.
Aan de andere kant vind ik het erg voor het jochie en zal hulp het voor hem en hen(want ze hebben het wel heel zwaar met hem) heel veel kunnen uitmaken. En misschien hebben we het wel mis en is er niets aan de hand.
Wat is verstandig? Mond houden of eens met ze proberen te praten?
Vanmorgen belde ze op om de vertellen hoe de nacht gegaan was(het is haar eerste keer zonder ons logeren). Ze vroeg voorzichtig of wij neefje's gedrag normaal vonden. We hebben zelf een autistische zoon en het gedrag van neefje was ons idd al eerder opgevallen. Hij kijkt je nooit aan, praat niet tegen je(hij kan wel praten, maar maakt alleen maar losse opmerkingen), wil alleen spelen, maakt geen contact met dochter, je mag hem niet knuffelen maar wil wel op schoot zitten. Hij loopt al vanaf 9 maanden maar is ontzettend stijf en houterig en hij heeft een tic. Op het kdv hoeft hij niet met andere kindjes aan tafel te eten maar mag rondlopen, want hij wil niet met andere kindjes aan tafel.
Hij heeft nog nooit een nacht doorgeslapen en slaapt vrijwel nooit in zijn eigen bed want zijn vader kan er niet tegen als hij huilt.
En dat is ook een beetje het probleem. Zijn vader zal waarschijnlijk erg boos worden als we hier(voorzichtig) over beginnen, zal het niet geloven, heibel in te tent. Hij is psycholoog en laat zich daar nogal op voorstaan(ik vraag me een beetje af waarom hij als psycholoog dit gedrag niet vreemd vind).
Wat mij betreft houden we het voor ons. Misschien weten ze het zelf wel en zijn ze er(nog) niet aan toe hulp te zoeken, bovendien lijkt het me ook niet leuk om door je familie zoiets gezegd te krijgen, het kan enorm als kritiek voelen. We hebben zelf de nodige kritiek van schoonfamilie over ons heen gehad wbt onze eigen autistische zoon en de aanloop naar de diagnose en de behandeling daarna.
Aan de andere kant vind ik het erg voor het jochie en zal hulp het voor hem en hen(want ze hebben het wel heel zwaar met hem) heel veel kunnen uitmaken. En misschien hebben we het wel mis en is er niets aan de hand.
Wat is verstandig? Mond houden of eens met ze proberen te praten?
woensdag 26 augustus 2009 om 11:36
woensdag 26 augustus 2009 om 11:51
woensdag 26 augustus 2009 om 11:57
Tussen de regels door begrijp ik dat er 2 "problemen" spelen:
Enerzijds denken jullie dat jullie neefje een vorm van autisme heeft en anderzijds vragen jullie je af of je het hier met je familie over moet/kunt hebben.
Er bestaat op internet een checklist met een aantal diagnostische criteria voor Autisme. Als je door deze checklist heen loopt zie je al snel dat jullie neefje een aantal gedragingen heeft die lijken op autisme.
http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm
Aangezien de vader psycholoog is, zal hij zeker van de hoed en de rand weten. Het feit dat hij (en zn vrouw) er nog niet over gerept heeft, geeft aan dat ze het wellicht niet met de familie willen bespreken (schaamte?, trots?). Dat zul je moeten respecteren. Indien het gesprek er eens een keer over gaat, in het algemeen, zou je er wel op kunnen inspringen. Het is nl. wel van belang dat deze kinderen vroegtijdig begeleid worden. Maar ja, daar weet de vader waarschijnlijk alles van!
Succes!
Enerzijds denken jullie dat jullie neefje een vorm van autisme heeft en anderzijds vragen jullie je af of je het hier met je familie over moet/kunt hebben.
Er bestaat op internet een checklist met een aantal diagnostische criteria voor Autisme. Als je door deze checklist heen loopt zie je al snel dat jullie neefje een aantal gedragingen heeft die lijken op autisme.
http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm
Aangezien de vader psycholoog is, zal hij zeker van de hoed en de rand weten. Het feit dat hij (en zn vrouw) er nog niet over gerept heeft, geeft aan dat ze het wellicht niet met de familie willen bespreken (schaamte?, trots?). Dat zul je moeten respecteren. Indien het gesprek er eens een keer over gaat, in het algemeen, zou je er wel op kunnen inspringen. Het is nl. wel van belang dat deze kinderen vroegtijdig begeleid worden. Maar ja, daar weet de vader waarschijnlijk alles van!
Succes!
woensdag 26 augustus 2009 om 12:03
Lastige situatie. Ik zou toch proberen met ze te praten. Maar ik het wel voorzichtig brengen. Niet meteen zeggen; volgens mij is je zoon autistisch, maar aangeven dat het je opvalt dat hun zoon mensen niet aan kijkt en weinig contact maakt en dat je dat gedrag herkent.
Maar als er heel afwerend gereageerd wordt zou ik er niet op doorgaan. Dat heeft dan toch geen zin lijkt mij. Misschien kun je alleen met de moeder erover praten?
Maar als er heel afwerend gereageerd wordt zou ik er niet op doorgaan. Dat heeft dan toch geen zin lijkt mij. Misschien kun je alleen met de moeder erover praten?
woensdag 26 augustus 2009 om 12:04
Het punt is dat zwager enorm overtuigd is van zichzelf. En ook van zijn zoon. Zoon is een perfect kind. Tegen ons zei hij vorig jaar dat zijn zoon veel intelligenter was dan onze dochter, hij stimuleerde zijn zoon veel meer dan wij deden en het resultaat was verbluffend. Ja, dat zal allemaal best, daar trekken we ons niet zoveel van aan, kritiek op onze opvoeding kunnen we inmiddels behoorlijk af laten glijden. Maar het zegt wel wat over hoe hij zal reageren als wij, niet perfecte ouders met niet perfecte kinderen, iets zullen zeggen over zijn kind, hij duld geen kritiek en hij zal het als kritiek opvatten.
En ik denk dat hij van anderen evenmin iets wil horen.
En ik denk dat hij van anderen evenmin iets wil horen.
woensdag 26 augustus 2009 om 12:06
quote:luna1 schreef op 26 augustus 2009 @ 12:04:
Het punt is dat zwager enorm overtuigd is van zichzelf. En ook van zijn zoon. Zoon is een perfect kind. Tegen ons zei hij vorig jaar dat zijn zoon veel intelligenter was dan onze dochter, hij stimuleerde zijn zoon veel meer dan wij deden en het resultaat was verbluffend. Ja, dat zal allemaal best, daar trekken we ons niet zoveel van aan, kritiek op onze opvoeding kunnen we inmiddels behoorlijk af laten glijden. Maar het zegt wel wat over hoe hij zal reageren als wij, niet perfecte ouders met niet perfecte kinderen, iets zullen zeggen over zijn kind, hij duld geen kritiek en hij zal het als kritiek opvatten.
En ik denk dat hij van anderen evenmin iets wil horen. Oooh, dat maakt het weer iets anders. Dan zou ik er niet aan willen beginnen als iemand zo kan gaan reageren..
Het punt is dat zwager enorm overtuigd is van zichzelf. En ook van zijn zoon. Zoon is een perfect kind. Tegen ons zei hij vorig jaar dat zijn zoon veel intelligenter was dan onze dochter, hij stimuleerde zijn zoon veel meer dan wij deden en het resultaat was verbluffend. Ja, dat zal allemaal best, daar trekken we ons niet zoveel van aan, kritiek op onze opvoeding kunnen we inmiddels behoorlijk af laten glijden. Maar het zegt wel wat over hoe hij zal reageren als wij, niet perfecte ouders met niet perfecte kinderen, iets zullen zeggen over zijn kind, hij duld geen kritiek en hij zal het als kritiek opvatten.
En ik denk dat hij van anderen evenmin iets wil horen. Oooh, dat maakt het weer iets anders. Dan zou ik er niet aan willen beginnen als iemand zo kan gaan reageren..
Perfectionisme is niet perfect...
woensdag 26 augustus 2009 om 12:08
quote:Bergje65 schreef op 26 augustus 2009 @ 11:57:
Tussen de regels door begrijp ik dat er 2 "problemen" spelen:
Enerzijds denken jullie dat jullie neefje een vorm van autisme heeft en anderzijds vragen jullie je af of je het hier met je familie over moet/kunt hebben.
Er bestaat op internet een checklist met een aantal diagnostische criteria voor Autisme. Als je door deze checklist heen loopt zie je al snel dat jullie neefje een aantal gedragingen heeft die lijken op autisme.
http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm
Aangezien de vader psycholoog is, zal hij zeker van de hoed en de rand weten. Het feit dat hij (en zn vrouw) er nog niet over gerept heeft, geeft aan dat ze het wellicht niet met de familie willen bespreken (schaamte?, trots?). Dat zul je moeten respecteren. Indien het gesprek er eens een keer over gaat, in het algemeen, zou je er wel op kunnen inspringen. Het is nl. wel van belang dat deze kinderen vroegtijdig begeleid worden. Maar ja, daar weet de vader waarschijnlijk alles van!
Succes!
We hebben zelf een zoon met autisme en weten dus over de criteria en weten ook dat vroegtijdige behandeling/begeleiding heel positief kan werken. Onze zoon was ook 2,5 toen de diagnose gesteld werd en die diagnose kwam voor ons niet bepaald als een donderslag bij heldere hemel.
Ik kan me ook niet voorstellen dat de vader het niet ziet en wil ik me er dus niet mee bemoeien. Aan de andere kant bestaat er idd beroepsblindheid
Tussen de regels door begrijp ik dat er 2 "problemen" spelen:
Enerzijds denken jullie dat jullie neefje een vorm van autisme heeft en anderzijds vragen jullie je af of je het hier met je familie over moet/kunt hebben.
Er bestaat op internet een checklist met een aantal diagnostische criteria voor Autisme. Als je door deze checklist heen loopt zie je al snel dat jullie neefje een aantal gedragingen heeft die lijken op autisme.
http://www.autsider.net/spectrum/dsmiv.htm
Aangezien de vader psycholoog is, zal hij zeker van de hoed en de rand weten. Het feit dat hij (en zn vrouw) er nog niet over gerept heeft, geeft aan dat ze het wellicht niet met de familie willen bespreken (schaamte?, trots?). Dat zul je moeten respecteren. Indien het gesprek er eens een keer over gaat, in het algemeen, zou je er wel op kunnen inspringen. Het is nl. wel van belang dat deze kinderen vroegtijdig begeleid worden. Maar ja, daar weet de vader waarschijnlijk alles van!
Succes!
We hebben zelf een zoon met autisme en weten dus over de criteria en weten ook dat vroegtijdige behandeling/begeleiding heel positief kan werken. Onze zoon was ook 2,5 toen de diagnose gesteld werd en die diagnose kwam voor ons niet bepaald als een donderslag bij heldere hemel.
Ik kan me ook niet voorstellen dat de vader het niet ziet en wil ik me er dus niet mee bemoeien. Aan de andere kant bestaat er idd beroepsblindheid
woensdag 26 augustus 2009 om 12:12
Kun je niet met de leidsters van het kinderdagverblijf gaan praten, vragen wat zij er van vinden en of zij eens een balletje op willen gooien tegen de vader? Ik begrijp zowiezo niet dat dat al niet gebeurd is, je zou zeggen dat die leidsters dit ook moeten herkennen en signaleren. En de moeder van je neefje? Heb je daar contact mee? Misschien staat zij er wel voor open. Of oma? Kan zij niet iets tegen de vader zeggen?
woensdag 26 augustus 2009 om 12:13
Theresia, ik heb er ook aan zitten denken om alleen met mijn stiefzus te praten. Zij is een heel stuk nuchterder wat betreft haar zoon. Maar zwager is verschrikkelijk overheersend en ik heb geen flauw idee of zij tegen hem op kan of durft.
Mijn moeder twijfelt ook of zij wat moet zeggen. Maar ik denk niet dat het uitmaakt wie het zegt. Misschien mijn vader, als hij dat zou willen...
Mijn moeder twijfelt ook of zij wat moet zeggen. Maar ik denk niet dat het uitmaakt wie het zegt. Misschien mijn vader, als hij dat zou willen...
woensdag 26 augustus 2009 om 12:15
quote:Bianca40 schreef op 26 augustus 2009 @ 12:12:
Kun je niet met de leidsters van het kinderdagverblijf gaan praten, vragen wat zij er van vinden en of zij eens een balletje op willen gooien tegen de vader? Ik begrijp zowiezo niet dat dat al niet gebeurd is, je zou zeggen dat die leidsters dit ook moeten herkennen en signaleren. En de moeder van je neefje? Heb je daar contact mee? Misschien staat zij er wel voor open. Of oma? Kan zij niet iets tegen de vader zeggen?
Dit kun je niet maken, achter de rug van de ouders om.
Ik zou me dan tenminste erg besodemieterd voelen.
Kun je niet met de leidsters van het kinderdagverblijf gaan praten, vragen wat zij er van vinden en of zij eens een balletje op willen gooien tegen de vader? Ik begrijp zowiezo niet dat dat al niet gebeurd is, je zou zeggen dat die leidsters dit ook moeten herkennen en signaleren. En de moeder van je neefje? Heb je daar contact mee? Misschien staat zij er wel voor open. Of oma? Kan zij niet iets tegen de vader zeggen?
Dit kun je niet maken, achter de rug van de ouders om.
Ik zou me dan tenminste erg besodemieterd voelen.
tsja.....
woensdag 26 augustus 2009 om 12:19
Ik zou het wel ter sprake brengen, ook als er naar gereageerd kan worden vanuit de kant van vader. Dat levert misschien een onprettig gesprek op, maar je moet aan je neefje denken. Het is de verantwoordelijkheid van de ouders, maar als die nu hun ogen sluiten dan is het misschien jouw (zeer ondankbare) taak om hun ogen te openen. En willen ze er niets van horen, dan niet, maar dan heb jij wel je best gedaan voor dit jongetje.
Soms werken confrontaties heel anders dan het vooraf lijkt. Die afwerende houding zal niet uit het niets komen en soms is het goed om de muur door te breken. Vooral voor je neefje. Kijk, je hoeft echt door te drammen tot je zwager ziet dat je gelijk hebt, maar soms kan een simpele opmerking iemand al aan het denken doen zetten.
Ik zou zeker niet via CB of kdv gaan werken, maar gewoon rechtstreeks met zwagerlief zeggen wat jij ziet. "Goh, hij kijkt nooit iemand aan, net als zoon."
Soms werken confrontaties heel anders dan het vooraf lijkt. Die afwerende houding zal niet uit het niets komen en soms is het goed om de muur door te breken. Vooral voor je neefje. Kijk, je hoeft echt door te drammen tot je zwager ziet dat je gelijk hebt, maar soms kan een simpele opmerking iemand al aan het denken doen zetten.
Ik zou zeker niet via CB of kdv gaan werken, maar gewoon rechtstreeks met zwagerlief zeggen wat jij ziet. "Goh, hij kijkt nooit iemand aan, net als zoon."
Inad en ik zijn echt twee verschillende personen.
woensdag 26 augustus 2009 om 12:28
Misschien hebben ze gewoon nu nog gen zin om het met jou te delen?
Op het KDV hebben de leidsters het vst ook wel door. Die zien heel veel kinderen en merken doorgaans vrij snel wanneer een kind abnormaal gedrag vertoont. Hoewel het lief is dat je met je neefje meeleeft en het beste voor hem wil, denk ik dat je beter los kunt laten en dit bij de ouders kunt laten liggen.
misschien kun je een keer tegen je schoonzus voorzichtig zeggen dat je dingen herkent en dat je haar altijd wilt helpen en met haar wilt praten als zij daar behoefte aan heeft. laat verder het initiatief voor hulpvraag bij de ouders. Misschien zijn ze al met van alles bezig, en misschien zijn ze er nog niet aan toe om te accepteren en worden jouw goede bedoelingen alleen als bemoeizuchtig gezeur ervaren.
Op het KDV hebben de leidsters het vst ook wel door. Die zien heel veel kinderen en merken doorgaans vrij snel wanneer een kind abnormaal gedrag vertoont. Hoewel het lief is dat je met je neefje meeleeft en het beste voor hem wil, denk ik dat je beter los kunt laten en dit bij de ouders kunt laten liggen.
misschien kun je een keer tegen je schoonzus voorzichtig zeggen dat je dingen herkent en dat je haar altijd wilt helpen en met haar wilt praten als zij daar behoefte aan heeft. laat verder het initiatief voor hulpvraag bij de ouders. Misschien zijn ze al met van alles bezig, en misschien zijn ze er nog niet aan toe om te accepteren en worden jouw goede bedoelingen alleen als bemoeizuchtig gezeur ervaren.
woensdag 26 augustus 2009 om 12:40
quote:famke76 schreef op 26 augustus 2009 @ 12:15:
[...]
Dit kun je niet maken, achter de rug van de ouders om.
Ik zou me dan tenminste erg besodemieterd voelen.Ja, jammer dan, het gaat toch om het welzijn van hun neefje? En mocht het ooit ter sprake komen dan kunnen ze altijd aangeven dat ze er van overtuigd waren dat vader in de verdediging zou schieten als zij het zelf verteld hadden. Neehoor... gaat hier niet om hoe vader of moeder zich voelt... gaat om dat kleine mannetje.
[...]
Dit kun je niet maken, achter de rug van de ouders om.
Ik zou me dan tenminste erg besodemieterd voelen.Ja, jammer dan, het gaat toch om het welzijn van hun neefje? En mocht het ooit ter sprake komen dan kunnen ze altijd aangeven dat ze er van overtuigd waren dat vader in de verdediging zou schieten als zij het zelf verteld hadden. Neehoor... gaat hier niet om hoe vader of moeder zich voelt... gaat om dat kleine mannetje.
woensdag 26 augustus 2009 om 12:44
@ Return: Ja, daar heb ik ook aan zitten denken en als dat zo is dan is dat prima. Maar ze geven zelf steeds aan dat het allemaal zo zwaar is en geven hem graag af om een paar dagen ergens te logeren zodat zij even bij kunnen tanken. Mijn moeder loopt nu bijna op haar tandvlees na een paar slapeloze nachten, zij doen het al 2,5 jaar zo. Op een gegeven moment ben je toch op.
woensdag 26 augustus 2009 om 13:15
quote:Bianca40 schreef op 26 augustus 2009 @ 12:12:
Kun je niet met de leidsters van het kinderdagverblijf gaan praten, vragen wat zij er van vinden en of zij eens een balletje op willen gooien tegen de vader? Ik begrijp zowiezo niet dat dat al niet gebeurd is, je zou zeggen dat die leidsters dit ook moeten herkennen en signaleren. En de moeder van je neefje? Heb je daar contact mee? Misschien staat zij er wel voor open. Of oma? Kan zij niet iets tegen de vader zeggen?Ik zou het echt niet waarderen als mijn schoonzus over mijn kind met het kdv gaat kletsen! Het kdv zal dit ook niet toestaan lijkt mij hoor.
Kun je niet met de leidsters van het kinderdagverblijf gaan praten, vragen wat zij er van vinden en of zij eens een balletje op willen gooien tegen de vader? Ik begrijp zowiezo niet dat dat al niet gebeurd is, je zou zeggen dat die leidsters dit ook moeten herkennen en signaleren. En de moeder van je neefje? Heb je daar contact mee? Misschien staat zij er wel voor open. Of oma? Kan zij niet iets tegen de vader zeggen?Ik zou het echt niet waarderen als mijn schoonzus over mijn kind met het kdv gaat kletsen! Het kdv zal dit ook niet toestaan lijkt mij hoor.
