Kinderen
alle pijlers
Hou jij van al je kinderen evenveel?
dinsdag 12 april 2016 om 21:54
woensdag 13 april 2016 om 18:55
quote:Poekeloris schreef op 12 april 2016 @ 22:03:
Wat ik wel merkte is dat mijn liefde groeit. Toen onze 2e geboren werd was de oudste 1,5. Zij reageerde al op ons, lachen, kroelen, woordjes zeggen. Allemaal dingen waardoor ik elke dag nóg meer van haar ging houden. Elke dag werd het leuker naarmate ze ouder werd. Toen onze 2e geboren werd hield ik meteen van hem, maar nog niet zoveel als van dochter. Toen voelde ik wel verschil. Ik weet niet meer wanneer dat helemaal gelijk werd. Denk met een paar weken / maanden?
Maar nu? Ik zou absoluut niet kunnen kiezen.
+1. Onze zoon was al 4,5 toen zijn zusje werd geboren en ik herinner me dat ik toen we voor het eerst met z'n drieën op pad gingen, ik de debiele gedachte had dat als er nu een vrachtwagen op ons af zou komen en ik maar één kind zou kunnen redden, ik voor zoon zou kiezen omdat ik hem al kende en ik met dochter omdat ze nog zo 'vers' was, nog geen geschiedenis had opgebouwd. Gelukkig was dat gevoel na korte tijd (paar weken denk ik?) weg. Nu zou ik niet kunnen kiezen, ik hou echt van allebei evenveel.
Wat ik wel merkte is dat mijn liefde groeit. Toen onze 2e geboren werd was de oudste 1,5. Zij reageerde al op ons, lachen, kroelen, woordjes zeggen. Allemaal dingen waardoor ik elke dag nóg meer van haar ging houden. Elke dag werd het leuker naarmate ze ouder werd. Toen onze 2e geboren werd hield ik meteen van hem, maar nog niet zoveel als van dochter. Toen voelde ik wel verschil. Ik weet niet meer wanneer dat helemaal gelijk werd. Denk met een paar weken / maanden?
Maar nu? Ik zou absoluut niet kunnen kiezen.
+1. Onze zoon was al 4,5 toen zijn zusje werd geboren en ik herinner me dat ik toen we voor het eerst met z'n drieën op pad gingen, ik de debiele gedachte had dat als er nu een vrachtwagen op ons af zou komen en ik maar één kind zou kunnen redden, ik voor zoon zou kiezen omdat ik hem al kende en ik met dochter omdat ze nog zo 'vers' was, nog geen geschiedenis had opgebouwd. Gelukkig was dat gevoel na korte tijd (paar weken denk ik?) weg. Nu zou ik niet kunnen kiezen, ik hou echt van allebei evenveel.
Beter spijt van wat je hebt gedaan, dan van wat je niet hebt gedaan
woensdag 13 april 2016 om 20:53
quote:Valia_1 schreef op 13 april 2016 @ 12:05:
[...]
Ja, dus als je ouders hier mee zouden schrijven dan zouden ze dus waarschijnlijk ook zeggen dat ze van hun beide kinderen even veel houden en dat ze natuurlijk geen voorkeur hebben? En waarschijnlijk houden ze ook evenveel van jullie maar is dit onbewust>?
Ik vind die discrepantie heel interessant. Want aan de ene kant heb je hier in dit topic de reactie van de ouders zelf die (bijna) allemaal zeggen dat ze natuurlijk geen enkele voorkeur hebben en evenveel van alle kinderen houden. Maar aan de andere kant heb je hier ook reacties van kinderen die schrijven dat hun ouders wel een voorkeur hebben of ze dat zo ervaren.
Ik denk wel dat er op dit gebied een gat kan zitten tussen hoe de kinderen het ervaren en hoe de ouders het ervaren. Sowieso is de voorkeur hebben voor een van je kinderen natuurlijk best een taboe onderwerp (net als spijt hebben van je kinderen) dus veel mensen zullen dat niet eens voor zichzelf toegeven. Die zullen echt geloven dat ze van alle kinderen evenveel houden. maar aan de andere kant zullen kinderen soms wel die voorkeur ervaren, soms terecht, soms niet terecht.
Ik denk idd dat ze dat zo zien ja. Ze hebben zelf letterlijk gezegd dat ze van alle kinderen evenveel houden, alleen op een andere manier. (Heb ook nog een oudere broer) Maar mijn zus is zoals iemand verderop schreef het gelukte kind, broer hangt er ergens tussenin en ik het zwarte schaap.
Wat ik mij wel af vraag, als ze zeggen dat ze van allemaal evenveel te houden, waarom ze dan zoveel verschil in aandacht geven maken. Ook tussen de kleinkinderen. Kids van mijn zus passen ze al jaren wekelijks op en wij mogen niet eens op de koffie komen als wij notabene voor de familie op vakantie gaan naar NL. Want onze peuter is wel erg druk, dat kunnen ze niet aan... ze bellen nooit uit zichzelf. Krijg een beterschap appje na 3 dagen(!) voor dochter, terwijl ze weten dat ze bijna 41 graden koorts heeft. Etc.
[...]
Ja, dus als je ouders hier mee zouden schrijven dan zouden ze dus waarschijnlijk ook zeggen dat ze van hun beide kinderen even veel houden en dat ze natuurlijk geen voorkeur hebben? En waarschijnlijk houden ze ook evenveel van jullie maar is dit onbewust>?
Ik vind die discrepantie heel interessant. Want aan de ene kant heb je hier in dit topic de reactie van de ouders zelf die (bijna) allemaal zeggen dat ze natuurlijk geen enkele voorkeur hebben en evenveel van alle kinderen houden. Maar aan de andere kant heb je hier ook reacties van kinderen die schrijven dat hun ouders wel een voorkeur hebben of ze dat zo ervaren.
Ik denk wel dat er op dit gebied een gat kan zitten tussen hoe de kinderen het ervaren en hoe de ouders het ervaren. Sowieso is de voorkeur hebben voor een van je kinderen natuurlijk best een taboe onderwerp (net als spijt hebben van je kinderen) dus veel mensen zullen dat niet eens voor zichzelf toegeven. Die zullen echt geloven dat ze van alle kinderen evenveel houden. maar aan de andere kant zullen kinderen soms wel die voorkeur ervaren, soms terecht, soms niet terecht.
Ik denk idd dat ze dat zo zien ja. Ze hebben zelf letterlijk gezegd dat ze van alle kinderen evenveel houden, alleen op een andere manier. (Heb ook nog een oudere broer) Maar mijn zus is zoals iemand verderop schreef het gelukte kind, broer hangt er ergens tussenin en ik het zwarte schaap.
Wat ik mij wel af vraag, als ze zeggen dat ze van allemaal evenveel te houden, waarom ze dan zoveel verschil in aandacht geven maken. Ook tussen de kleinkinderen. Kids van mijn zus passen ze al jaren wekelijks op en wij mogen niet eens op de koffie komen als wij notabene voor de familie op vakantie gaan naar NL. Want onze peuter is wel erg druk, dat kunnen ze niet aan... ze bellen nooit uit zichzelf. Krijg een beterschap appje na 3 dagen(!) voor dochter, terwijl ze weten dat ze bijna 41 graden koorts heeft. Etc.
woensdag 13 april 2016 om 20:55
quote:italiagirl schreef op 13 april 2016 @ 20:53:
[...]
Ik denk idd dat ze dat zo zien ja. Ze hebben zelf letterlijk gezegd dat ze van alle kinderen evenveel houden, alleen op een andere manier. (Heb ook nog een oudere broer) Maar mijn zus is zoals iemand verderop schreef het gelukte kind, broer hangt er ergens tussenin en ik het zwarte schaap.
Wat ik mij wel af vraag, als ze zeggen dat ze van allemaal evenveel te houden, waarom ze dan zoveel verschil in aandacht geven maken. Ook tussen de kleinkinderen. Kids van mijn zus passen ze al jaren wekelijks op en wij mogen niet eens op de koffie komen als wij notabene voor de familie op vakantie gaan naar NL. Want onze peuter is wel erg druk, dat kunnen ze niet aan... ze bellen nooit uit zichzelf. Krijg een beterschap appje na 3 dagen(!) voor dochter, terwijl ze weten dat ze bijna 41 graden koorts heeft. Etc.
Wat naar.
Echt stom.
[...]
Ik denk idd dat ze dat zo zien ja. Ze hebben zelf letterlijk gezegd dat ze van alle kinderen evenveel houden, alleen op een andere manier. (Heb ook nog een oudere broer) Maar mijn zus is zoals iemand verderop schreef het gelukte kind, broer hangt er ergens tussenin en ik het zwarte schaap.
Wat ik mij wel af vraag, als ze zeggen dat ze van allemaal evenveel te houden, waarom ze dan zoveel verschil in aandacht geven maken. Ook tussen de kleinkinderen. Kids van mijn zus passen ze al jaren wekelijks op en wij mogen niet eens op de koffie komen als wij notabene voor de familie op vakantie gaan naar NL. Want onze peuter is wel erg druk, dat kunnen ze niet aan... ze bellen nooit uit zichzelf. Krijg een beterschap appje na 3 dagen(!) voor dochter, terwijl ze weten dat ze bijna 41 graden koorts heeft. Etc.
Wat naar.
Echt stom.
Wees altijd jezelf. Tenzij je een eenhoorn kan zijn. Wees dan een eenhoorn.
woensdag 13 april 2016 om 21:45
Heb je dit ooit uitgesproken naar je ouders Italiagirl?
Ik denk dat veel ouders nl. écht oprecht van alle kinderen evenveel houden. Maar dat ze wel het ene kind makkelijker kunnen vinden dan het ander. En makkelijker vertaald zich misschien dan vrij onbewust in eventjes een belletje of aanwaaien, terwijl ze dat bij de ander dan niet doen (want dan komt er weer ruzie aan de telefoon of dan zijn er problemen of dan doen we het niet goed).
Eventjes dicht bij huis blijven om je misschien een kijkje in de kop te geven van contact:
mijn oma hield vrij nauwkeurig bij wat de stand aan bezoek was van haar kleinkinderen. Omdat ik het verst weg woonde van alle kleinkinderen, kwam ik dus veel minder vaak langs. Maar zo 1 keer per twee maanden een dag. Maar mijn oma mopperde daar dan over. Niet openlijk, maar tussen de regels kon in de verwijten wel proeven. Maakte dit dat ik vaker naar mijn oma ging? Nee, juist niet. Het maakte dat ik nog minder makkelijk de telefoon pakte. Hield ik daarom minder van haar? Hield zij daarom minder van mij? Nee, allemaal niet. Maar het contact was in de laatste jaren gewoon niet zo vanzelfsprekend meer. Terwijl haar andere kleinkinderen geen last hadden van dit gevoel.
Moraal van dit verhaal: bespreek het eens met je ouders. Misschien ligt er iets onder wat jullie nooit hebben uitgesproken of is het karakter van je zus net een betere match, zonder dat het iets afdoet aan de liefde van je ouders.
Ohja, en het kan toch ook gewoon echt zo zijn dat ze je peuter net wat minder goed trekken? Zeker als je in het buitenland woont en de band daarmee minder vanzelfsprekend wordt opgebouwd en bezoekjes dan al snel langer duren (want je bent er immers maar voor even). Vergis je niet dat je zelf een stap teruguit hebt gezet in het gemak van contact door emigratie. Dat zal voor sommige mensen niet veel uitmaken en hangen toch wel elke dag aan de telefoon. Maar soms maakt dat de wereld van de ander ook letterlijk verder weg. En misschien is het wel een stiekem onderhuids "verwijt" van je ouders, het gevoel dat jij toch immers bij hen bent weggegaan. Zou kinderachtig zijn, maar je weet nooit wat er bij mensen onbewust kan spelen.
Ik denk dat veel ouders nl. écht oprecht van alle kinderen evenveel houden. Maar dat ze wel het ene kind makkelijker kunnen vinden dan het ander. En makkelijker vertaald zich misschien dan vrij onbewust in eventjes een belletje of aanwaaien, terwijl ze dat bij de ander dan niet doen (want dan komt er weer ruzie aan de telefoon of dan zijn er problemen of dan doen we het niet goed).
Eventjes dicht bij huis blijven om je misschien een kijkje in de kop te geven van contact:
mijn oma hield vrij nauwkeurig bij wat de stand aan bezoek was van haar kleinkinderen. Omdat ik het verst weg woonde van alle kleinkinderen, kwam ik dus veel minder vaak langs. Maar zo 1 keer per twee maanden een dag. Maar mijn oma mopperde daar dan over. Niet openlijk, maar tussen de regels kon in de verwijten wel proeven. Maakte dit dat ik vaker naar mijn oma ging? Nee, juist niet. Het maakte dat ik nog minder makkelijk de telefoon pakte. Hield ik daarom minder van haar? Hield zij daarom minder van mij? Nee, allemaal niet. Maar het contact was in de laatste jaren gewoon niet zo vanzelfsprekend meer. Terwijl haar andere kleinkinderen geen last hadden van dit gevoel.
Moraal van dit verhaal: bespreek het eens met je ouders. Misschien ligt er iets onder wat jullie nooit hebben uitgesproken of is het karakter van je zus net een betere match, zonder dat het iets afdoet aan de liefde van je ouders.
Ohja, en het kan toch ook gewoon echt zo zijn dat ze je peuter net wat minder goed trekken? Zeker als je in het buitenland woont en de band daarmee minder vanzelfsprekend wordt opgebouwd en bezoekjes dan al snel langer duren (want je bent er immers maar voor even). Vergis je niet dat je zelf een stap teruguit hebt gezet in het gemak van contact door emigratie. Dat zal voor sommige mensen niet veel uitmaken en hangen toch wel elke dag aan de telefoon. Maar soms maakt dat de wereld van de ander ook letterlijk verder weg. En misschien is het wel een stiekem onderhuids "verwijt" van je ouders, het gevoel dat jij toch immers bij hen bent weggegaan. Zou kinderachtig zijn, maar je weet nooit wat er bij mensen onbewust kan spelen.
woensdag 13 april 2016 om 22:02
Ik hou van alle drie mijn meiden evenveel en vind het moeilijk om te geloven dat mensen van de een meer houden dan van het andere kind, daar kan ik me dan weer niets bij voorstellen.
Natuurlijk gaat het de ene keer met het ene kind makkelijker dan met de ander, maar dat houdt niet in dat ik van dat kind meer hou.
Natuurlijk gaat het de ene keer met het ene kind makkelijker dan met de ander, maar dat houdt niet in dat ik van dat kind meer hou.
donderdag 14 april 2016 om 10:12
quote:aquarium schreef op 13 april 2016 @ 21:45:
Heb je dit ooit uitgesproken naar je ouders Italiagirl?
Ik denk dat veel ouders nl. écht oprecht van alle kinderen evenveel houden. Maar dat ze wel het ene kind makkelijker kunnen vinden dan het ander. En makkelijker vertaald zich misschien dan vrij onbewust in eventjes een belletje of aanwaaien, terwijl ze dat bij de ander dan niet doen (want dan komt er weer ruzie aan de telefoon of dan zijn er problemen of dan doen we het niet goed).
Eventjes dicht bij huis blijven om je misschien een kijkje in de kop te geven van contact:
mijn oma hield vrij nauwkeurig bij wat de stand aan bezoek was van haar kleinkinderen. Omdat ik het verst weg woonde van alle kleinkinderen, kwam ik dus veel minder vaak langs. Maar zo 1 keer per twee maanden een dag. Maar mijn oma mopperde daar dan over. Niet openlijk, maar tussen de regels kon in de verwijten wel proeven. Maakte dit dat ik vaker naar mijn oma ging? Nee, juist niet. Het maakte dat ik nog minder makkelijk de telefoon pakte. Hield ik daarom minder van haar? Hield zij daarom minder van mij? Nee, allemaal niet. Maar het contact was in de laatste jaren gewoon niet zo vanzelfsprekend meer. Terwijl haar andere kleinkinderen geen last hadden van dit gevoel.
Moraal van dit verhaal: bespreek het eens met je ouders. Misschien ligt er iets onder wat jullie nooit hebben uitgesproken of is het karakter van je zus net een betere match, zonder dat het iets afdoet aan de liefde van je ouders.
Ohja, en het kan toch ook gewoon echt zo zijn dat ze je peuter net wat minder goed trekken? Zeker als je in het buitenland woont en de band daarmee minder vanzelfsprekend wordt opgebouwd en bezoekjes dan al snel langer duren (want je bent er immers maar voor even). Vergis je niet dat je zelf een stap teruguit hebt gezet in het gemak van contact door emigratie. Dat zal voor sommige mensen niet veel uitmaken en hangen toch wel elke dag aan de telefoon. Maar soms maakt dat de wereld van de ander ook letterlijk verder weg. En misschien is het wel een stiekem onderhuids "verwijt" van je ouders, het gevoel dat jij toch immers bij hen bent weggegaan. Zou kinderachtig zijn, maar je weet nooit wat er bij mensen onbewust kan spelen.
Ik heb het hier al heel vaak met ze over gehad. Mijn moeder is nogal snel op haar tenen getrapt en schiet dan gelijk in de weerstand. Ik heb bij de geboorte van de eerste letterlijk uitgesproken dat ik het fijn zou vinden als ze bij ons kwamen, konden logeren etc. Wilden ze niet, ze hebben hem pas na 3 maanden gezien. En nog veel meer van dat soort dingen.
Maar ook toen ik nog in NL woonde met mijn ex. Ik moest bellen, anders was er geen contact. Dus de emigratie is niet echt de reden van dit soort gedrag. Zij zien het zo (en dat heeft mijn moeder ook eens uitgesproken) "wij hebben 3 kinderen en jij maar 1 paar ouders, dus voor jou is het makkelijker om te bellen". Bullshit wat mij betreft. Contact moet van twee kanten komen, anders bloed het dood.
En in het verleden zijn er vaker uitspraken gedaan, ook richting mijn kids die ik niet meer vergeet. Zoals 'ja jij hebt nu ook zo'n italiaantje,wordt vast ook zo'n vervelend joch' (zoon werd toen 1) Alle Italiaanse kinderen zijn slecht opgevoed etc.
Afgelopen winter was het zo erg dat onze nu 3 jarige zoon tegen ons zei " die opa en oma en tante wil ik niet, die zijn gemeen". Hij voelde duidelijk aan dat hij niet welkom was.
En toch blijven ze volhouden dat ze van alle kinderen en kleinkinderen evenveel houden. Tja gaat er niet echt in bij mij.
Heb je dit ooit uitgesproken naar je ouders Italiagirl?
Ik denk dat veel ouders nl. écht oprecht van alle kinderen evenveel houden. Maar dat ze wel het ene kind makkelijker kunnen vinden dan het ander. En makkelijker vertaald zich misschien dan vrij onbewust in eventjes een belletje of aanwaaien, terwijl ze dat bij de ander dan niet doen (want dan komt er weer ruzie aan de telefoon of dan zijn er problemen of dan doen we het niet goed).
Eventjes dicht bij huis blijven om je misschien een kijkje in de kop te geven van contact:
mijn oma hield vrij nauwkeurig bij wat de stand aan bezoek was van haar kleinkinderen. Omdat ik het verst weg woonde van alle kleinkinderen, kwam ik dus veel minder vaak langs. Maar zo 1 keer per twee maanden een dag. Maar mijn oma mopperde daar dan over. Niet openlijk, maar tussen de regels kon in de verwijten wel proeven. Maakte dit dat ik vaker naar mijn oma ging? Nee, juist niet. Het maakte dat ik nog minder makkelijk de telefoon pakte. Hield ik daarom minder van haar? Hield zij daarom minder van mij? Nee, allemaal niet. Maar het contact was in de laatste jaren gewoon niet zo vanzelfsprekend meer. Terwijl haar andere kleinkinderen geen last hadden van dit gevoel.
Moraal van dit verhaal: bespreek het eens met je ouders. Misschien ligt er iets onder wat jullie nooit hebben uitgesproken of is het karakter van je zus net een betere match, zonder dat het iets afdoet aan de liefde van je ouders.
Ohja, en het kan toch ook gewoon echt zo zijn dat ze je peuter net wat minder goed trekken? Zeker als je in het buitenland woont en de band daarmee minder vanzelfsprekend wordt opgebouwd en bezoekjes dan al snel langer duren (want je bent er immers maar voor even). Vergis je niet dat je zelf een stap teruguit hebt gezet in het gemak van contact door emigratie. Dat zal voor sommige mensen niet veel uitmaken en hangen toch wel elke dag aan de telefoon. Maar soms maakt dat de wereld van de ander ook letterlijk verder weg. En misschien is het wel een stiekem onderhuids "verwijt" van je ouders, het gevoel dat jij toch immers bij hen bent weggegaan. Zou kinderachtig zijn, maar je weet nooit wat er bij mensen onbewust kan spelen.
Ik heb het hier al heel vaak met ze over gehad. Mijn moeder is nogal snel op haar tenen getrapt en schiet dan gelijk in de weerstand. Ik heb bij de geboorte van de eerste letterlijk uitgesproken dat ik het fijn zou vinden als ze bij ons kwamen, konden logeren etc. Wilden ze niet, ze hebben hem pas na 3 maanden gezien. En nog veel meer van dat soort dingen.
Maar ook toen ik nog in NL woonde met mijn ex. Ik moest bellen, anders was er geen contact. Dus de emigratie is niet echt de reden van dit soort gedrag. Zij zien het zo (en dat heeft mijn moeder ook eens uitgesproken) "wij hebben 3 kinderen en jij maar 1 paar ouders, dus voor jou is het makkelijker om te bellen". Bullshit wat mij betreft. Contact moet van twee kanten komen, anders bloed het dood.
En in het verleden zijn er vaker uitspraken gedaan, ook richting mijn kids die ik niet meer vergeet. Zoals 'ja jij hebt nu ook zo'n italiaantje,wordt vast ook zo'n vervelend joch' (zoon werd toen 1) Alle Italiaanse kinderen zijn slecht opgevoed etc.
Afgelopen winter was het zo erg dat onze nu 3 jarige zoon tegen ons zei " die opa en oma en tante wil ik niet, die zijn gemeen". Hij voelde duidelijk aan dat hij niet welkom was.
En toch blijven ze volhouden dat ze van alle kinderen en kleinkinderen evenveel houden. Tja gaat er niet echt in bij mij.
donderdag 14 april 2016 om 10:30
quote:italiagirl schreef op 14 april 2016 @ 10:12:
[...]
Ik heb het hier al heel vaak met ze over gehad. Mijn moeder is nogal snel op haar tenen getrapt en schiet dan gelijk in de weerstand. Ik heb bij de geboorte van de eerste letterlijk uitgesproken dat ik het fijn zou vinden als ze bij ons kwamen, konden logeren etc. Wilden ze niet, ze hebben hem pas na 3 maanden gezien. En nog veel meer van dat soort dingen.
Maar ook toen ik nog in NL woonde met mijn ex. Ik moest bellen, anders was er geen contact. Dus de emigratie is niet echt de reden van dit soort gedrag. Zij zien het zo (en dat heeft mijn moeder ook eens uitgesproken) "wij hebben 3 kinderen en jij maar 1 paar ouders, dus voor jou is het makkelijker om te bellen". Bullshit wat mij betreft. Contact moet van twee kanten komen, anders bloed het dood.
En in het verleden zijn er vaker uitspraken gedaan, ook richting mijn kids die ik niet meer vergeet. Zoals 'ja jij hebt nu ook zo'n italiaantje,wordt vast ook zo'n vervelend joch' (zoon werd toen 1) Alle Italiaanse kinderen zijn slecht opgevoed etc.
Afgelopen winter was het zo erg dat onze nu 3 jarige zoon tegen ons zei " die opa en oma en tante wil ik niet, die zijn gemeen". Hij voelde duidelijk aan dat hij niet welkom was.
En toch blijven ze volhouden dat ze van alle kinderen en kleinkinderen evenveel houden. Tja gaat er niet echt in bij mij.Triest hoor! In zo'n geval kan je het een tijdlang naast je neerleggen, maar soms kan het (denk ik) ook weer zo binnenkomen. Omdat het je ouders zijn, en die zouden onvoorwaardelijk van je moeten houden...
[...]
Ik heb het hier al heel vaak met ze over gehad. Mijn moeder is nogal snel op haar tenen getrapt en schiet dan gelijk in de weerstand. Ik heb bij de geboorte van de eerste letterlijk uitgesproken dat ik het fijn zou vinden als ze bij ons kwamen, konden logeren etc. Wilden ze niet, ze hebben hem pas na 3 maanden gezien. En nog veel meer van dat soort dingen.
Maar ook toen ik nog in NL woonde met mijn ex. Ik moest bellen, anders was er geen contact. Dus de emigratie is niet echt de reden van dit soort gedrag. Zij zien het zo (en dat heeft mijn moeder ook eens uitgesproken) "wij hebben 3 kinderen en jij maar 1 paar ouders, dus voor jou is het makkelijker om te bellen". Bullshit wat mij betreft. Contact moet van twee kanten komen, anders bloed het dood.
En in het verleden zijn er vaker uitspraken gedaan, ook richting mijn kids die ik niet meer vergeet. Zoals 'ja jij hebt nu ook zo'n italiaantje,wordt vast ook zo'n vervelend joch' (zoon werd toen 1) Alle Italiaanse kinderen zijn slecht opgevoed etc.
Afgelopen winter was het zo erg dat onze nu 3 jarige zoon tegen ons zei " die opa en oma en tante wil ik niet, die zijn gemeen". Hij voelde duidelijk aan dat hij niet welkom was.
En toch blijven ze volhouden dat ze van alle kinderen en kleinkinderen evenveel houden. Tja gaat er niet echt in bij mij.Triest hoor! In zo'n geval kan je het een tijdlang naast je neerleggen, maar soms kan het (denk ik) ook weer zo binnenkomen. Omdat het je ouders zijn, en die zouden onvoorwaardelijk van je moeten houden...
Ozo.
donderdag 14 april 2016 om 12:00
quote:hallekie schreef op 14 april 2016 @ 10:30:
[...]
Triest hoor! In zo'n geval kan je het een tijdlang naast je neerleggen, maar soms kan het (denk ik) ook weer zo binnenkomen. Omdat het je ouders zijn, en die zouden onvoorwaardelijk van je moeten houden...Klopt, heb er niet meer zo veel last van als een paar jaar geleden, maar als een beterschap 3 dagen op zich laat wachten, terwijl je kleinkind bijna 41 graden koorts heeft, nee daar snap ik echt niets van. Komt op mij over alsof het ze geen hol interesseert. En ja, dat steekt.
[...]
Triest hoor! In zo'n geval kan je het een tijdlang naast je neerleggen, maar soms kan het (denk ik) ook weer zo binnenkomen. Omdat het je ouders zijn, en die zouden onvoorwaardelijk van je moeten houden...Klopt, heb er niet meer zo veel last van als een paar jaar geleden, maar als een beterschap 3 dagen op zich laat wachten, terwijl je kleinkind bijna 41 graden koorts heeft, nee daar snap ik echt niets van. Komt op mij over alsof het ze geen hol interesseert. En ja, dat steekt.
vrijdag 15 april 2016 om 00:06
Italiagirl ik las je verhaal, over jou en je zus. Jij koos een ander pad als je zus en was rebels, je vraagt je af of dat de reden kan zijn... maar je kunt het ook omdraaien, waarom was jij rebels? Heb je het gevoel al niet vanaf kinds af aan (onbewust) gehad dat je op de tweede plaats stond en je daardoor je rebels bent gaan gedragen?
Ik kan me ook goed voorstellen dat als je kinderen krijgt, die vervolgens ook door opa en oma een beetje links worden gelaten, het oud zeer oprakelt.
Wat naar zeg, ik kan me voorstellen dat dat enorm steekt.
Ik kan me ook goed voorstellen dat als je kinderen krijgt, die vervolgens ook door opa en oma een beetje links worden gelaten, het oud zeer oprakelt.
Wat naar zeg, ik kan me voorstellen dat dat enorm steekt.
vrijdag 15 april 2016 om 09:54
quote:Safiya schreef op 15 april 2016 @ 00:06:
Italiagirl ik las je verhaal, over jou en je zus. Jij koos een ander pad als je zus en was rebels, je vraagt je af of dat de reden kan zijn... maar je kunt het ook omdraaien, waarom was jij rebels? Heb je het gevoel al niet vanaf kinds af aan (onbewust) gehad dat je op de tweede plaats stond en je daardoor je rebels bent gaan gedragen?
Ik kan me ook goed voorstellen dat als je kinderen krijgt, die vervolgens ook door opa en oma een beetje links worden gelaten, het oud zeer oprakelt.
Wat naar zeg, ik kan me voorstellen dat dat enorm steekt.Nee dat denk ik niet eigenlijk. Ik was alleen niet zo'n brave puber. Lees: spijbelen, later thuiskomen dan mocht, na de havo eerst werken, daarna weer studeren. En uiteindelijk dus geëmigreerd. Maar toen was ik al wel 25 en had mijn HBO diploma.
Italiagirl ik las je verhaal, over jou en je zus. Jij koos een ander pad als je zus en was rebels, je vraagt je af of dat de reden kan zijn... maar je kunt het ook omdraaien, waarom was jij rebels? Heb je het gevoel al niet vanaf kinds af aan (onbewust) gehad dat je op de tweede plaats stond en je daardoor je rebels bent gaan gedragen?
Ik kan me ook goed voorstellen dat als je kinderen krijgt, die vervolgens ook door opa en oma een beetje links worden gelaten, het oud zeer oprakelt.
Wat naar zeg, ik kan me voorstellen dat dat enorm steekt.Nee dat denk ik niet eigenlijk. Ik was alleen niet zo'n brave puber. Lees: spijbelen, later thuiskomen dan mocht, na de havo eerst werken, daarna weer studeren. En uiteindelijk dus geëmigreerd. Maar toen was ik al wel 25 en had mijn HBO diploma.
vrijdag 15 april 2016 om 09:59
Ik heb nog maar 1 kind en op dit moment zwanger van de tweede. Ik twijfel er niet aan of ik van mijn tweede kind net zoveel kan houden, maar herken die gedachte wel van toen mijn dochter net geboren was.
Ik kan me wel voorstellen dat de band met elk kind anders is, en ook dat aandacht anders wordt verdeeld, omdat niet elk kind dezelfde aandacht nodig heeft.
Maar nou vraag ik me het volgende in onze situatie af: Onze dochter is een zorgenkind en zal dit blijven, ons tweede kind (hopelijk) niet. Ik kan me situaties voorstellen in de toekomst waarbij de kinderen niet gelijk behandeld zullen worden. Voorbeeld: ik vind het belangrijk dat kinderen leren om te werken voor hun geld en zou daarom vanaf een bepaalde leeftijd niet teveel zakgeld willen geven, of alles betalen tijdens de studietijd, zodat kinderen ook nog een bijbaantje nemen. Maar, er is een goede kans dat onze dochter, door haar beperking, later niet genoeg energie heeft om naast haar school/studie ook nog te werken. Als dit het tweede kind wel makkelijk af gaat, en de twee kinderen dus in feite evenveel energie en moeite leveren (1 voor alleen school en 1 voor school en baantje), zou ik overwegen om meer te betalen voor onze dochter dan voor ons tweede kind.
Voor mij heeft dit niets te maken met hoeveel ik van elk kind houd, alleen zouden kinderen dit wel zo interpreteren?
Ik kan me wel voorstellen dat de band met elk kind anders is, en ook dat aandacht anders wordt verdeeld, omdat niet elk kind dezelfde aandacht nodig heeft.
Maar nou vraag ik me het volgende in onze situatie af: Onze dochter is een zorgenkind en zal dit blijven, ons tweede kind (hopelijk) niet. Ik kan me situaties voorstellen in de toekomst waarbij de kinderen niet gelijk behandeld zullen worden. Voorbeeld: ik vind het belangrijk dat kinderen leren om te werken voor hun geld en zou daarom vanaf een bepaalde leeftijd niet teveel zakgeld willen geven, of alles betalen tijdens de studietijd, zodat kinderen ook nog een bijbaantje nemen. Maar, er is een goede kans dat onze dochter, door haar beperking, later niet genoeg energie heeft om naast haar school/studie ook nog te werken. Als dit het tweede kind wel makkelijk af gaat, en de twee kinderen dus in feite evenveel energie en moeite leveren (1 voor alleen school en 1 voor school en baantje), zou ik overwegen om meer te betalen voor onze dochter dan voor ons tweede kind.
Voor mij heeft dit niets te maken met hoeveel ik van elk kind houd, alleen zouden kinderen dit wel zo interpreteren?
vrijdag 15 april 2016 om 10:06
quote:vogeltje89 schreef op 15 april 2016 @ 09:59:
Ik heb nog maar 1 kind en op dit moment zwanger van de tweede. Ik twijfel er niet aan of ik van mijn tweede kind net zoveel kan houden, maar herken die gedachte wel van toen mijn dochter net geboren was.
Ik kan me wel voorstellen dat de band met elk kind anders is, en ook dat aandacht anders wordt verdeeld, omdat niet elk kind dezelfde aandacht nodig heeft.
Maar nou vraag ik me het volgende in onze situatie af: Onze dochter is een zorgenkind en zal dit blijven, ons tweede kind (hopelijk) niet. Ik kan me situaties voorstellen in de toekomst waarbij de kinderen niet gelijk behandeld zullen worden. Voorbeeld: ik vind het belangrijk dat kinderen leren om te werken voor hun geld en zou daarom vanaf een bepaalde leeftijd niet teveel zakgeld willen geven, of alles betalen tijdens de studietijd, zodat kinderen ook nog een bijbaantje nemen. Maar, er is een goede kans dat onze dochter, door haar beperking, later niet genoeg energie heeft om naast haar school/studie ook nog te werken. Als dit het tweede kind wel makkelijk af gaat, en de twee kinderen dus in feite evenveel energie en moeite leveren (1 voor alleen school en 1 voor school en baantje), zou ik overwegen om meer te betalen voor onze dochter dan voor ons tweede kind.
Voor mij heeft dit niets te maken met hoeveel ik van elk kind houd, alleen zouden kinderen dit wel zo interpreteren?Tegen die tijd dat dat speelt kan je het toch uitleggen. En eventueel de tweede af en toe verrassen met iets anders.
Ik heb nog maar 1 kind en op dit moment zwanger van de tweede. Ik twijfel er niet aan of ik van mijn tweede kind net zoveel kan houden, maar herken die gedachte wel van toen mijn dochter net geboren was.
Ik kan me wel voorstellen dat de band met elk kind anders is, en ook dat aandacht anders wordt verdeeld, omdat niet elk kind dezelfde aandacht nodig heeft.
Maar nou vraag ik me het volgende in onze situatie af: Onze dochter is een zorgenkind en zal dit blijven, ons tweede kind (hopelijk) niet. Ik kan me situaties voorstellen in de toekomst waarbij de kinderen niet gelijk behandeld zullen worden. Voorbeeld: ik vind het belangrijk dat kinderen leren om te werken voor hun geld en zou daarom vanaf een bepaalde leeftijd niet teveel zakgeld willen geven, of alles betalen tijdens de studietijd, zodat kinderen ook nog een bijbaantje nemen. Maar, er is een goede kans dat onze dochter, door haar beperking, later niet genoeg energie heeft om naast haar school/studie ook nog te werken. Als dit het tweede kind wel makkelijk af gaat, en de twee kinderen dus in feite evenveel energie en moeite leveren (1 voor alleen school en 1 voor school en baantje), zou ik overwegen om meer te betalen voor onze dochter dan voor ons tweede kind.
Voor mij heeft dit niets te maken met hoeveel ik van elk kind houd, alleen zouden kinderen dit wel zo interpreteren?Tegen die tijd dat dat speelt kan je het toch uitleggen. En eventueel de tweede af en toe verrassen met iets anders.
vrijdag 15 april 2016 om 10:32
Ik heb geen kinderen, maar wel een broertje die niet altijd de makkelijkste was. En met name mijn vader heeft regelmatig duidelijk laten merken dat hij teleurgesteld in hem was. Ik weet dat mijn broertje het daar best wel moeilijk mee heeft gehad. Inmiddels is dat wel gestabiliseerd, ook omdat mijn broertje zijn leven nu beter op orde heeft, maar de toon is wel gezet. Jammer vind ik dat. Maar zou mijn vader minder van hem houden dan van mij? Nee, dat denk ik niet. Maar dat het soms wel zo voelde voor mijn broertje is helaas wel zo.
