Huilbaby wordt automatisch een 'moeilijk' kind?

He Timzalot,



Ik herken het wel deels. Al moet ik zeggen dat mijn kindjes al jong gewend waren om de aandacht te delen. Dat maakt het voor een ouder ook gemakkelijker, want je kunt ze nu eenmaal niet altijd tegelijk aandacht geven en dan voel je je ook niet zo snel schuldig.



Hoewel het moeilijk zal zijn voor je zoontje, is het waarschijnlijk wel goed voor hem dat hij naar het kdv gaat vanuit sociaal opzicht en zodat hij ook leert te vertrouwen op andere opvoeders.



En ik weet het, gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar hij zal zichzelf toch ook moeten leren vermaken. Daarbij mag hij best af en toe boos zijn en huilen.

Wat heb je liever: dat hij leert dat hij door huilen en dwingen zijn zin krijgt, of dat hij bij het huilen geen aandacht krijgt en leert zichzelf te vermaken...



Misschien een tussenweg door bijv. tijdens het koken hem ook aan de slag te laten gaan met een pannetje en een lepel ofzo?



Maargoed, je hebt angstige kinderen en het blijft een zoektocht naar veiligheid bieden vs zelfstandig maken.

Succes ermee!

Mijn broer was een huilbaby en altijd wel een bijzonder kind geweest. En nog. Als kind had hij extreme angsten, is ook bij een jeugdpsychiater geweest, en hij heeft altijd wel veel aandacht gevraagd. Het is een lieve schat, maar binnen de familie behandelen we hem onbewust toch anders, omdat hij erg gevoelig is en zich veel aantrekt.



Toch is de andere kant wel dat hij zeer succesvol is in wat hij doet en door zijn bewijsdrang dus ook een enorme drive heeft.

Ik had ook een huilbaby, maar de voorspelling klopt tot nu toe van geen kanten. Zodra mijn zoontje meer kon, hield het huilen overdag op, doorslapen lukte helaas pas bij anderhalf jaar. Hij huilde voornamelijk uit pure frustratie. Hij is inmiddels ruim 8 en is totaal niet verlegen, heel sociaal, komt snachts nooit uit bed, kan zich perfect concentreren, vindt school heerlijk, is zelfverzekerd etc. Kortom een heerlijk kind! (Maar dat komt misschien ook wel door de opvoeding hihi)

Mijn zoon was ook een huilbaby, maar is opgedroogd tot een voorbeeldige kleuter. Hij werd makkelijker en rustiger naarmate hij meer kon doen, zelf. Ik merk dat ik hem nu de uitdaging niet meer zo goed kan bieden, hij is erg toe aan school, en alsof de duvel ermee speelt: hij verveelt zich en wordt weer dwarser.

Hij wordt over drie maanden vier, en is buiten die buien nu dan eventjes, een superrelaxt kind ( ten minste, dat werd ie vanaf 2 jaar, toen ie ging doorslapen eigenlijk) wat ik overal mee naartoe kon/kan nemen, die met alles en iedereen speelt, en ook heel goed zichzelf kan vermaken.



En ik denk idd dat opvoeding ook een boel doet, het is iig een factor die wel meespeelt.

Mijn kind had bijvoorbeeld wel heel erg duidelijke regels nodig, en regelmaat. Dus vanaf twee jaar ben ik super streng en strikt geweest. Maar goed, hij vaart er wel bij, want ik heb hem de afgelopen anderhalf jaar bijna nooit op de gang hoeven zetten of echt heel erg boos op hem geworden oid.



Aanvulling: HIj slaapt daarentegen bij drukte en spannende dingen slecht. HIj verwerkt dingen extreem in zijn dromen, en heeft last van nachtangsten van tijd tot tijd. Dus dat herken ik dan weer wel.

Hee hoi,



Ik ben zelf een huilbaby geweest. Ik heb mijn hele eerste jaar gehuild.



Inderdaad kon ik mij als kind moeilijk alleen vermaken. Ik kon er slecht tegen als één van mijn ouders nog maar aanstalten maakte om de kamer te verlaten.



Onrust en slecht slapen heb ik nu nog steeds. Daar heb ik mee om leren gaan. Je leert jezelf steeds beter kennen en je weet wat wel en niet bij je past.



Maar ik heb wel altijd veel vriendjes gehad en ben later goed losgekomen van mijn ouders.

het verhaal van will herken ik erg van mijn zoon. die was echter geen huilbaby, sterker nog, die huilde erg weinig. Sinds hij op school zit is het alleen maar verbeterd, alleen blijven nieuwe dingen nog steeds erg moelijk voor hem (hij is nu 7)

1e 6 maanden 18 uur per dag gillen en krijsen.

Met 6 maanden ging hij na bezoek osteopaat eindelijk overdag slapen, toen ging het gillen over in huilen.

Met 1 jaar huilde hij nog steeds vaker dan een ander kind maar niet meer zoveel uren.



Nu 2.5 jaar en slaapt sinds kort door. Gillen, krijsen en huilen op z'n tijd. Heeft het op het kdv ontzettend naar zijn zin. Kan zichzelf heel erg goed vermaken en zwaait me vrolijk uit als hij eens ergens anders gaat spelen.



Ik denk dat je je kind na een moeilijke start op een gegeven moment gewoon als normaal kind moet gaan leren zien en niet meer als moeilijk kind. Het zou zo maar kunnen dat je het moeilijke gedrag dan zelf in stand houdt. Niet perse naar jou hoor Parel, maar in het algemeen.

Als je dit soort artikelen gaat lezen kun je er in ieder geval vanuit gaan dat het vanzelf waarheid wordt, al was het maar omdat je er zo op gespitst bent.



Er speelt waarschijnlijk veel meer mee dan het alleen zijn van een huilbaby, ook de reactie van de ouders daarop, de manier waarop de ouders in elkaar zitten en met hun kind omgaan, het karakter, de omgeving, enzovoorts.



Ik zou zo'n artikel gewoon laten voor het is.

Mijn kinderen hebben beiden een hele lijst met dingen waar ze last van zouden kunnen hebben, gezien hun dysmaturiteit en hun prematuriteit. Maar eigenlijk ben ik daar nooit mee bezig.



Ik zie bij veel ouders in een vergelijkbare situatie dat ze bij alle voorvallen zeggen 'zie je wel, komt omdat hij/zij prematuur is' of 'hij/zij zal dat vast niet kunnen/zal daar vast moeite mee krijgen omdat hij zij dysmatuur is'. Dat gaat dan over dingen als ontwikkeling, eten, slapen enzovoorts. En ik zie gewoon veel dat ouders die daar zó op gespitst zijn veel meer problemen hebben met hun kinderen en daar veel meer last van hebben dan ouders die gewoon naar hun kind kijken en niet steeds al die dingen erbij halen.



Ik weet niet of je weet wat ik bedoel, maar ter verduidelijking een voorbeeld: Mijn zoontje is veel te vroeg geboren, en vanuit het ziekenhuis waren we ontzettend voorbereid op het feit dat we waarschijnlijk een moeilijke baby mee naar huis zouden krijgen met allerlei problemen, snel overprikkeld enzovoorts. En we kregen allerlei adviezen die daarbij zouden helpen.

Wij hebben die adviezen eigenlijk allemaal direct terzijde geschoven en besloten om gewoon te kijken wat bij ons kind paste, los van zijn achtergrond.

En dat werkte. Ik vermoed dat als wij zo krampachtig waren geweest als het ziekenhuis had voorgeschreven dat dan juist de problemen begonnen waren. Wij zagen hem gewoon als ons kind, en stemden daar onze aanpak op af, we zagen hem niet als dat premature hummeltje met gebruiksaanwijzing.



Wat Vish zegt dus eigenlijk, maar dan in een lang verhaal. Je moet je kind zien los van zijn achtergrond en daarin meegaan. Hoe meer gefocussed jij bent, hoe erger het wordt.

Eens met Vish en Eow. Let it go Parel...

Ik denk dat jij 'moeilijker' bent dan je kind.

Nog een voorbeeld, ik kwam er pas na 1,5 jaar achter dat dysmature kinderen moeite zouden kunnen hebben met eten en dat ze vaak niet tegen stukjes kunnen en dat ze vaak slechte eters worden. Ik wist dat niet, dus ik deed gewoon wat ik dacht dat het beste was, Rapley, en als dochter iets niet wilde probeerde ik het later weer en als ze zat te kokhalsen of zich verslikte raakte ik daar niet van in paniek. Ze is een geweldige eter geworden.



Toen ze bijna 1,5 was kwam ik hier dus achter doordat ik toevallig op een forum zat voor ouders van dysmature kinderen. En daar werd elke keer verslikken en elke keer eten weigeren gezien als 'zie je wel, komt omdat ze dysmatuur is, ze krijgt problemen met eten'. Ouders in de stress, brengen stress over op kind en maken er een hele toestand van en de problemen worden dus alleen maar groter.

Mijn oudste was een echte huilbaby en het enige dat ik in jouw lijstje herken is het zichzelf moeilijk vermaken. Voor het overige niet (al gaat hij pas over een paar maanden naar school). Hij heeft veel vriendjes op het kdv, is vaak eerder te lui dan te actief, slaapt als een bezetene en ik moet hem soms, als hij lekker bezig is in een speeltuin of -park of op het kdv echt mee naar huis sleuren.



Waar zijn vele huilen door kwam destijds is deels een gok. Dat hij veel last van darmkrampen had was duidelijk, maar zal niet het enige zijn geweest. Hij is ook onder behandeling geweest bij een chiropractor omdat zijn nekwervels erg vast zaten. Of het nu daardoor kwam of door het groter worden (en minder last van buikpijn hebben) of niet, met een maand of 5 was het het zonnigste kind dat je kon indenken, dat at als een bootwerker en naast nachten van minimaal 12 uur ook overdag nog rustig 2x 6uur wegtukte. En los van peuter- en kleuterbuien is hij nog steeds een vreselijk lief, sociaal en vrolijk kind.

Mijn huilbaby is bij verre mijn makkelijkste kind geworden. Doet het heel goed op school, veel vriendjes, makkelijke instelling, kan goed voor zichzelf opkomen.

Wel was hij een eczeemkindje tot een jaar of vier, vijf, en had 'ie toen vaker last van benauwdheid. Nu nog maar af en toe.

En het is een zenuwlappie, zijn maag raakt in de knoop bij feestjes, vakantie, en de eerste schoolweek.

Mopsey was een gemiddelde huilbaby, niet extreem maar zo'n 6 tot 8 uur huilen per dag.



Inmiddels heeft ze meer zelfvertrouwen dan haast goed voor haar is, bruist ze en straalt ze, en duwt ze mij de klas uit omdat ze het zelf allemaal wel kan en weet (ze is net een maandje 4, de wijsneus!).



Tot haar derde jaar kon ze zich maar matig zelf vermaken. Dat heb ik nooit gelinkt aan het huilbaby zijn, maar eerder aan het enig kind zijn en bovenal aan het peuter zijn. Het is toch niet zo vreemd als kleine kinderen zichzelf nog niet zo goed kunnen vermaken? In hun belevingswereld ben jij, hun ouder, er immers speciaal en alleen ter hunner vermaak en glorie.

Nu is Mops 4 en begint ze het egocentrische een (heel) klein beetje los te laten. En ja hoor, ze speelt heerlijk alleen, maar net zo gemakkelijk samen.



Ze is alleen niet makkelijk, dat niet. Zo koppig als een oude ezel en zo eigenwijs als een kat. Maar dat maakt haar niet minder leuk, integendeel.





Kijk naar jouw kind, met al zijn eigen-aardigheden en behoeftes. Je hoeft niet overal een kapstok voor te hebben om de karaktertrekjes aan op te kunnen hangen, jouw kind is zelf zijn eigen kapstok.

quote:athena schreef op 25 augustus 2008 @ 21:42:

Mijn oudste was een echte huilbaby en het enige dat ik in jouw lijstje herken is het zichzelf moeilijk vermaken. Voor het overige niet (al gaat hij pas over een paar maanden naar school). Hij heeft veel vriendjes op het kdv, is vaak eerder te lui dan te actief, slaapt als een bezetene en ik moet hem soms, als hij lekker bezig is in een speeltuin of -park of op het kdv echt mee naar huis sleuren.



Waar zijn vele huilen door kwam destijds is deels een gok. Dat hij veel last van darmkrampen had was duidelijk, maar zal niet het enige zijn geweest. Hij is ook onder behandeling geweest bij een chiropractor omdat zijn nekwervels erg vast zaten. Of het nu daardoor kwam of door het groter worden (en minder last van buikpijn hebben) of niet, met een maand of 5 was het het zonnigste kind dat je kon indenken, dat at als een bootwerker en naast nachten van minimaal 12 uur ook overdag nog rustig 2x 6uur wegtukte. En los van peuter- en kleuterbuien is hij nog steeds een vreselijk lief, sociaal en vrolijk kind.



dat waren rustige dagjes zeg!



Ha die mims! Jouw mops eigenwijs en koppig? Hoe kom je daar nou bij??

Mijn huilbaby is inmiddels 18 en een jongen (of man moet ik nu eigenlijk zeggen) die prima in het leven staat. Altijd veel vrienden heeft, makkelijk leert, sociaal, sportief etc.etc.

Hij was een makkelijk kind en een niet al te moeilijke puber. Het zegt dus niets.