Kinderen
alle pijlers
Huilbaby wordt automatisch een 'moeilijk' kind?
maandag 25 augustus 2008 om 11:59
Na het lezen van een artikel in een ziekenhuiskrantje blijft het me steeds maar lastig vallen in mijn hoofd.
Daarin werd vermeld dat kinderen die geboren worden als huilbaby automatisch een moeilijker kind worden dan kinderen die niet veel
huilden vanaf de geboorte.
Er werd vermeld dat huilbaby's kinderen zijn die moeilijk loskomen van hun ouders, zichzelf amper tot niet kunnen vermaken, geen rust in lijf hebben en slechte slapers zijn.
Daarna werd er verwezen naar het 'bewezen' feit dat deze kinderen in alle fases van hun leven moeilijker op te voeden zijn dan de 'doorsnee' kinderen die niet veel huilden.
Zo hebben ze het over naar school gaan, dat dat erg lastig is in het begin.
Vrienden maken, dat ze dat heel slecht kunnen omdat ze liever bij papa en mama zijn.
Zelfverzekerdheid die stukken minder is en op latere leeftijd een slecht zelfbeeld zullen hebben.
De huilbaby's zullen het dus zwaarder hebben in hun ontwikkeling.
Nu is mijn zoontje pas 1,5 maar ik herken heel veel in het artikel.
(omdat het al een oud artikel is probeer ik het terug te vinden via via maar lukt tot op heden niet jammer genoeg)
Wiens kind huilde ook zoveel als baby, was ook wat moeilijker als dreumes/peuter en wat is er nu veranderd aan jouw kind?
Daarin werd vermeld dat kinderen die geboren worden als huilbaby automatisch een moeilijker kind worden dan kinderen die niet veel
huilden vanaf de geboorte.
Er werd vermeld dat huilbaby's kinderen zijn die moeilijk loskomen van hun ouders, zichzelf amper tot niet kunnen vermaken, geen rust in lijf hebben en slechte slapers zijn.
Daarna werd er verwezen naar het 'bewezen' feit dat deze kinderen in alle fases van hun leven moeilijker op te voeden zijn dan de 'doorsnee' kinderen die niet veel huilden.
Zo hebben ze het over naar school gaan, dat dat erg lastig is in het begin.
Vrienden maken, dat ze dat heel slecht kunnen omdat ze liever bij papa en mama zijn.
Zelfverzekerdheid die stukken minder is en op latere leeftijd een slecht zelfbeeld zullen hebben.
De huilbaby's zullen het dus zwaarder hebben in hun ontwikkeling.
Nu is mijn zoontje pas 1,5 maar ik herken heel veel in het artikel.
(omdat het al een oud artikel is probeer ik het terug te vinden via via maar lukt tot op heden niet jammer genoeg)
Wiens kind huilde ook zoveel als baby, was ook wat moeilijker als dreumes/peuter en wat is er nu veranderd aan jouw kind?
maandag 25 augustus 2008 om 12:06
Ik heb zelf geen huilbaby gehad, maar mijn vriendin wel. Kind werd echt pas een beetje leuk met 18 maanden.
Maar goed, hij is nu 13 jaar, leert goed en voetbalt in zijn vrije tijd, daar is hij dan ook weer zo goed in dat ze een oogje op hem houden.
Het is een hele leuk vrolijk jongen met veel vrienden.
Dus het is allemaal een beetje gelul dat zulke mensen hun hele leven moeilijk zouden zijn. Echt Niet!
Maar goed, hij is nu 13 jaar, leert goed en voetbalt in zijn vrije tijd, daar is hij dan ook weer zo goed in dat ze een oogje op hem houden.
Het is een hele leuk vrolijk jongen met veel vrienden.
Dus het is allemaal een beetje gelul dat zulke mensen hun hele leven moeilijk zouden zijn. Echt Niet!
maandag 25 augustus 2008 om 12:09
Maar een moeilijk kind is toch niet per definitie een minder leuk kind? Sommige mensen staan wat zwaarder in het leven maar zijn toch niet minder aardig?
Niet teveel zorgen maken lijkt me! Ieder mens is verschillend en als iemand kan zeggen welk mens nou 100 procent normaal is is, wil ik het graag weten!
Niet teveel zorgen maken lijkt me! Ieder mens is verschillend en als iemand kan zeggen welk mens nou 100 procent normaal is is, wil ik het graag weten!
maandag 25 augustus 2008 om 12:10
Ik denk dat het onzin is.
Die van mij was de eerste 3 maanden ook enorm veel aan het huilen en die is nu hartstikke lief en gaat graag naar het KDV. Hij kan juist prima alleen spelen. Ook gaat hij elke avond lief slapen zonder dat wij daarbij moeten zijn.
Hij heeft wel sommige dingen anders dan andere kindjes, maar dat komt door ziekte & medicijngebruik.
Die van mij was de eerste 3 maanden ook enorm veel aan het huilen en die is nu hartstikke lief en gaat graag naar het KDV. Hij kan juist prima alleen spelen. Ook gaat hij elke avond lief slapen zonder dat wij daarbij moeten zijn.
Hij heeft wel sommige dingen anders dan andere kindjes, maar dat komt door ziekte & medicijngebruik.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 25 augustus 2008 om 12:12
Hoewel ikzelf een huilbaby heb gehad en weet dat het heus allemaal wel beter gaat en makkelijker wordt met de tijd blijft het in mijn hoofd hangen.
Vooral dat stukje over de vrienden en de ouders....
Mijn zoontje werd ook pas leuk rond 17 maanden idd en sinds hij kan lopen dus dat herken ik ook.
Er zat bij mijn zoontje veelal frustratie bij van het 'niet kunnen'
Maar hoewel ik het artikel meteen afschreef als onzin, blijft het toch hangen....misschien vanwege de herkenbare dingen....
Vooral dat stukje over de vrienden en de ouders....
Mijn zoontje werd ook pas leuk rond 17 maanden idd en sinds hij kan lopen dus dat herken ik ook.
Er zat bij mijn zoontje veelal frustratie bij van het 'niet kunnen'
Maar hoewel ik het artikel meteen afschreef als onzin, blijft het toch hangen....misschien vanwege de herkenbare dingen....
maandag 25 augustus 2008 om 12:15
maandag 25 augustus 2008 om 12:16
Waar ik me dan wél weer erg zorgen om maak is dat vreselijke
ik-wil-bij-mama-zijn gedrag.
Zo kan het compleet flippen als iemand hem uit mijn handen haalt of naar hem toe loopt om te spelen o.i.d.
Zelf mijn vriend heeft het lastig vaak als ik er niet ben....
Het is geen periode of fase want het is altijd al zo geweest.
Volgens de kinderarts is het bij mijn zoontje extreme verlatingsangst (om onverklaarbare reden) en zal dat pas beter gaan als hij echt dingen gaat begrijpen en kan praten.
ik-wil-bij-mama-zijn gedrag.
Zo kan het compleet flippen als iemand hem uit mijn handen haalt of naar hem toe loopt om te spelen o.i.d.
Zelf mijn vriend heeft het lastig vaak als ik er niet ben....
Het is geen periode of fase want het is altijd al zo geweest.
Volgens de kinderarts is het bij mijn zoontje extreme verlatingsangst (om onverklaarbare reden) en zal dat pas beter gaan als hij echt dingen gaat begrijpen en kan praten.
maandag 25 augustus 2008 om 12:20
maandag 25 augustus 2008 om 12:21
quote:parel27 schreef op 25 augustus 2008 @ 11:59:
Na het lezen van een artikel in een ziekenhuiskrantje blijft het me steeds maar lastig vallen in mijn hoofd.
Daarin werd vermeld dat kinderen die geboren worden als huilbaby automatisch een moeilijker kind worden dan kinderen die niet veel
huilden vanaf de geboorte.
Er werd vermeld dat huilbaby's kinderen zijn die moeilijk loskomen van hun ouders, zichzelf amper tot niet kunnen vermaken, geen rust in lijf hebben en slechte slapers zijn.
Daarna werd er verwezen naar het 'bewezen' feit dat deze kinderen in alle fases van hun leven moeilijker op te voeden zijn dan de 'doorsnee' kinderen die niet veel huilden.
Zo hebben ze het over naar school gaan, dat dat erg lastig is in het begin.
Vrienden maken, dat ze dat heel slecht kunnen omdat ze liever bij papa en mama zijn.
Zelfverzekerdheid die stukken minder is en op latere leeftijd een slecht zelfbeeld zullen hebben.
De huilbaby's zullen het dus zwaarder hebben in hun ontwikkeling.
Nu is mijn zoontje pas 1,5 maar ik herken heel veel in het artikel.
(omdat het al een oud artikel is probeer ik het terug te vinden via via maar lukt tot op heden niet jammer genoeg)
Wiens kind huilde ook zoveel als baby, was ook wat moeilijker als dreumes/peuter en wat is er nu veranderd aan jouw kind?
Hoi Parel,
Was zelf een verschrikkelijke huilbaby, tot 9 maanden alleen gejankt.. Dreef moeder tot wanhoop.. Ik heb mezelf altijd prima kunnen vermaken, had niemand nodig (was erg eigenwijs en wilde alles zelluf doen, nog steeds trouwens haha).. Ben trouwens ook gewoon heel zelfverzekerd (tot het irritante aan toe) en heb altijd heel veel vrienden en vriendinnen gehad..
Na het lezen van een artikel in een ziekenhuiskrantje blijft het me steeds maar lastig vallen in mijn hoofd.
Daarin werd vermeld dat kinderen die geboren worden als huilbaby automatisch een moeilijker kind worden dan kinderen die niet veel
huilden vanaf de geboorte.
Er werd vermeld dat huilbaby's kinderen zijn die moeilijk loskomen van hun ouders, zichzelf amper tot niet kunnen vermaken, geen rust in lijf hebben en slechte slapers zijn.
Daarna werd er verwezen naar het 'bewezen' feit dat deze kinderen in alle fases van hun leven moeilijker op te voeden zijn dan de 'doorsnee' kinderen die niet veel huilden.
Zo hebben ze het over naar school gaan, dat dat erg lastig is in het begin.
Vrienden maken, dat ze dat heel slecht kunnen omdat ze liever bij papa en mama zijn.
Zelfverzekerdheid die stukken minder is en op latere leeftijd een slecht zelfbeeld zullen hebben.
De huilbaby's zullen het dus zwaarder hebben in hun ontwikkeling.
Nu is mijn zoontje pas 1,5 maar ik herken heel veel in het artikel.
(omdat het al een oud artikel is probeer ik het terug te vinden via via maar lukt tot op heden niet jammer genoeg)
Wiens kind huilde ook zoveel als baby, was ook wat moeilijker als dreumes/peuter en wat is er nu veranderd aan jouw kind?
Hoi Parel,
Was zelf een verschrikkelijke huilbaby, tot 9 maanden alleen gejankt.. Dreef moeder tot wanhoop.. Ik heb mezelf altijd prima kunnen vermaken, had niemand nodig (was erg eigenwijs en wilde alles zelluf doen, nog steeds trouwens haha).. Ben trouwens ook gewoon heel zelfverzekerd (tot het irritante aan toe) en heb altijd heel veel vrienden en vriendinnen gehad..
maandag 25 augustus 2008 om 12:22
maandag 25 augustus 2008 om 12:22
Parel het is goed dat je je er druk over maakt, dat maakt je juist een betrokken moeder.
Sommige kindjes vinden het niet leuk om baby te zijn zei mijn kraamverzorgster.
Het is jammer dat het het artikel niet hebt, want soms is er sprake van een 'hoger risico', en als je dan de percentages ziet valt het ontzettend mee. Dan is 5% al een hoger risico.
Sommige kindjes vinden het niet leuk om baby te zijn zei mijn kraamverzorgster.
Het is jammer dat het het artikel niet hebt, want soms is er sprake van een 'hoger risico', en als je dan de percentages ziet valt het ontzettend mee. Dan is 5% al een hoger risico.
maandag 25 augustus 2008 om 12:26
Zo merk ik wel heel erg dat mijn zoontje meer aandacht vraagt dan andere kindjes in mijn omgeving.
Als baby was hij alleen stil in mijn armen of in de draagdoek.
Nu als dreumes speelt hij meestal echt goed als ik met hem meedoe om hem te stimuleren.
Hij gaat dolgraag op ontdekkingstocht maar wél met mama aan zijn handje.
Zo kan ik nog wel 100 dingen opnoemen en dan vraag ik me af of dat te wijten valt aan het feit dat hij als baby klein in mijn handen is geweest.
Tja, het antwoord hierop weet ik eigenlijk al.....
Als baby was hij alleen stil in mijn armen of in de draagdoek.
Nu als dreumes speelt hij meestal echt goed als ik met hem meedoe om hem te stimuleren.
Hij gaat dolgraag op ontdekkingstocht maar wél met mama aan zijn handje.
Zo kan ik nog wel 100 dingen opnoemen en dan vraag ik me af of dat te wijten valt aan het feit dat hij als baby klein in mijn handen is geweest.
Tja, het antwoord hierop weet ik eigenlijk al.....
maandag 25 augustus 2008 om 12:32
Ik denk juist dat je het heel goed doet als moeder. Door klaar te staan voor hem als hij samen met jou op ontdekkingstocht te gaan, door er voor hem te zijn als hij je nodig heeft. Als je dat negeert krijg je volgens mij een kind die helemaal geen zelfvertrouwen of goed zelfbeeld heeft. Het zal vast vanzelf wel beter met hem gaan. Mijn zoontje heeft trouwens ook veel last van verlatingsangst maar dat komt mi door de ziekenhuisopnames die hij heeft gehad. En daar heb ik hem nooit alleen gelaten, maar heeft er toch ingehakt. Het gaat vanzelf wel weer over denk ik dan! Bij ons is het alleen als we ergens vreemd zijn en ik of papa gaan even weg. Dan gaat hij heel erg huilen.
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 25 augustus 2008 om 12:35
Je laatste zin begrijp ik niet helemaal Parel.
Zelf heb ik ook 2 huilbabies gehad, wel door medische oorzaak (1 had verborgen reflux en andere koemelkallergie) allebei aan te pakken dus, maar voordat je de oorzaak hebt gevonden...
Het zijn nu 2 totaal verschillende kinderen. De een is angstig van aard, maar heel gemakkelijk in gezelschap.
De ander is een durfal, maar vanaf 3 maanden is ze al extreem eenkennig en nu ze anderhalf jaar oud is, begint dit pas af te nemen...
Ik geloof dat je met opvoeding veel kunt doen, maar dat er ook heel veel in de aard bepaald is.
Een baby die veel huilt en snel driftig is, zal dit waarschijnlijk later ook zijn en een kind wat gemakkelijk en rustig is, zal dit gedrag later ook sneller vertonen... al is dat geen wet van meden en perzen.
Wat ik je vooral wil meegeven is dat je niet te veel bij jezelf moet leggen, maar ook uit moet gaan van het temperament/karakter/ aard van je kind. Deze kun jij hoogstens sturen...
Oja, hoe moeilijk ook. Het heeft mijn eenkennige kind wel heel erg geholpen om vanaf een jaar naar het kdv te gaan, want daar leerde ze ook op andere "opvoeders" te vertrouwen.
Het zelf kunnen lopen/ keuzes maken heeft haar denk ik ook minder eenkennig gemaakt.
Zelf heb ik ook 2 huilbabies gehad, wel door medische oorzaak (1 had verborgen reflux en andere koemelkallergie) allebei aan te pakken dus, maar voordat je de oorzaak hebt gevonden...
Het zijn nu 2 totaal verschillende kinderen. De een is angstig van aard, maar heel gemakkelijk in gezelschap.
De ander is een durfal, maar vanaf 3 maanden is ze al extreem eenkennig en nu ze anderhalf jaar oud is, begint dit pas af te nemen...
Ik geloof dat je met opvoeding veel kunt doen, maar dat er ook heel veel in de aard bepaald is.
Een baby die veel huilt en snel driftig is, zal dit waarschijnlijk later ook zijn en een kind wat gemakkelijk en rustig is, zal dit gedrag later ook sneller vertonen... al is dat geen wet van meden en perzen.
Wat ik je vooral wil meegeven is dat je niet te veel bij jezelf moet leggen, maar ook uit moet gaan van het temperament/karakter/ aard van je kind. Deze kun jij hoogstens sturen...
Oja, hoe moeilijk ook. Het heeft mijn eenkennige kind wel heel erg geholpen om vanaf een jaar naar het kdv te gaan, want daar leerde ze ook op andere "opvoeders" te vertrouwen.
Het zelf kunnen lopen/ keuzes maken heeft haar denk ik ook minder eenkennig gemaakt.
maandag 25 augustus 2008 om 12:39
Dat hij veel aandacht van je vraagt is waarschijnlijk zijn karakter. Je kan daar niet zo veel aan veranderen. Hij heeft jouw aandacht kennelijk nodig (nu) voor zijn zelfvertrouwen.
Mijn zusje hing ook heel erg aan de rokken van mijn moeder. Toen ze wat ouder was niet meer.
Ik meen me te herinneren dat kinderen die veel aandacht vragen dit gewoon goed kunnen, en minder kans hebben om onder te sneeuwen in hun ontwikkeling dan stille of rustige kindjes. Je geeft hem nu zegmaar de volle dosis, en zo krijgt hij een stevige basis.
Als je er echt heel moe van wordt zou ik iemand zoeken die je wat tips kan geven om hem zelfstandiger te kunnen laten spelen.
Mijn zusje hing ook heel erg aan de rokken van mijn moeder. Toen ze wat ouder was niet meer.
Ik meen me te herinneren dat kinderen die veel aandacht vragen dit gewoon goed kunnen, en minder kans hebben om onder te sneeuwen in hun ontwikkeling dan stille of rustige kindjes. Je geeft hem nu zegmaar de volle dosis, en zo krijgt hij een stevige basis.
Als je er echt heel moe van wordt zou ik iemand zoeken die je wat tips kan geven om hem zelfstandiger te kunnen laten spelen.
maandag 25 augustus 2008 om 12:42
quote:imni schreef op 25 augustus 2008 @ 12:35:
Ik geloof dat je met opvoeding veel kunt doen, maar dat er ook heel veel in de aard bepaald is.
Een baby die veel huilt en snel driftig is, zal dit waarschijnlijk later ook zijn en een kind wat gemakkelijk en rustig is, zal dit gedrag later ook sneller vertonen... al is dat geen wet van meden en perzen.
Klopt wel denk ik. Mijn zusje kan ineens heel driftig en gefrustreerd zijn over een tegenslag, dan moet ze even schelden, en is het dan weer kwijt.
Ik (de rustige) daarentegen blijf rustig een week malen.
Ik geloof dat je met opvoeding veel kunt doen, maar dat er ook heel veel in de aard bepaald is.
Een baby die veel huilt en snel driftig is, zal dit waarschijnlijk later ook zijn en een kind wat gemakkelijk en rustig is, zal dit gedrag later ook sneller vertonen... al is dat geen wet van meden en perzen.
Klopt wel denk ik. Mijn zusje kan ineens heel driftig en gefrustreerd zijn over een tegenslag, dan moet ze even schelden, en is het dan weer kwijt.
Ik (de rustige) daarentegen blijf rustig een week malen.
maandag 25 augustus 2008 om 12:56
Mijn dochter was ook een huilbaby tot 3 mnd maar is nu zoooo lief (nu 9mnd) Ze slaapt goed, speelt goed zelf en is niet overdreven eenkennig. Nu heb ik dus nog maar 6 mnd "vergelijkingsmateriaal" maar ik herken het niet echt in het artikel.
Er zijn toch 100 verschillende redenen te bedenken waarom een baby een huilbaby is? Ik vind dit een beetje té generaliserend. Ik zou me er dus zeker geen zorgen om maken. Ieder kind is zo verschillend en groeit zo verschillend op, dat je volgens mij deze conclusie helemaal niet kan trekken. Beetje onzin dus.
Er zijn toch 100 verschillende redenen te bedenken waarom een baby een huilbaby is? Ik vind dit een beetje té generaliserend. Ik zou me er dus zeker geen zorgen om maken. Ieder kind is zo verschillend en groeit zo verschillend op, dat je volgens mij deze conclusie helemaal niet kan trekken. Beetje onzin dus.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
maandag 25 augustus 2008 om 14:13
mijn dochter van 5 heeft de eerste 7 maanden erg veel gehuild. Nu is het een temperamentvol meisje met een sterk karakter. Daardoor is ze wel eens "moeilijk", ze kan zich echter uitstekend zelf vemaken en met haar zelfvertrouwen is niets mis. Wel is ze een echt mama-kindje en wil dolgraag alle aandacht van mij. Ze staat sowieso wel graag in de belangstelling trouwens.
maandag 25 augustus 2008 om 14:31
Mijn zoon is bijna 6 en heeft vanaf zijn geboorte veel gehuild , tot aan zijn vierde jaar teveel.
Het gaat steeds beter , maar is sociaal wel wat onhandig. Heeft wel vriendjes , maar is geen popi-jopie. Nu hoeft dat ook niet .
Het is mijn allergrootste bezit , maar heeft het wel al 6 jaar moeilijker dan "andere"kinderen. Is erg emotioneel , vraagt veel bevestiging in alles wat hij doet en is zenuwachtig voor bijv dingen waar veel oudere kinderen zijn , bijv speldag op school . Zwemles ed is een drama.
Ik had graag gewild dat hij lekkerder in zijn vel had gezeten de afgelopen jaren , maar weet niet of het samenhangt met huilbaby zijn.
Het gaat steeds beter , maar is sociaal wel wat onhandig. Heeft wel vriendjes , maar is geen popi-jopie. Nu hoeft dat ook niet .
Het is mijn allergrootste bezit , maar heeft het wel al 6 jaar moeilijker dan "andere"kinderen. Is erg emotioneel , vraagt veel bevestiging in alles wat hij doet en is zenuwachtig voor bijv dingen waar veel oudere kinderen zijn , bijv speldag op school . Zwemles ed is een drama.
Ik had graag gewild dat hij lekkerder in zijn vel had gezeten de afgelopen jaren , maar weet niet of het samenhangt met huilbaby zijn.
maandag 25 augustus 2008 om 14:38
quote:will78 schreef op 25 augustus 2008 @ 14:31:
Mijn zoon is bijna 6 en heeft vanaf zijn geboorte veel gehuild , tot aan zijn vierde jaar teveel.
Het gaat steeds beter , maar is sociaal wel wat onhandig. Heeft wel vriendjes , maar is geen popi-jopie. Nu hoeft dat ook niet .
Het is mijn allergrootste bezit , maar heeft het wel al 6 jaar moeilijker dan "andere"kinderen. Is erg emotioneel , vraagt veel bevestiging in alles wat hij doet en is zenuwachtig voor bijv dingen waar veel oudere kinderen zijn , bijv speldag op school . Zwemles ed is een drama.
Ik had graag gewild dat hij lekkerder in zijn vel had gezeten de afgelopen jaren , maar weet niet of het samenhangt met huilbaby zijn.Dit zou het verhaal van mijn zoon kunnen zijn.... ik herken dus ook deze reactie, maar heb ook geen idee of het met huilbaby te maken heeft, of met karakter/opvoeding (onbewust natuurlijk) of combi van van alles.
Mijn zoon is bijna 6 en heeft vanaf zijn geboorte veel gehuild , tot aan zijn vierde jaar teveel.
Het gaat steeds beter , maar is sociaal wel wat onhandig. Heeft wel vriendjes , maar is geen popi-jopie. Nu hoeft dat ook niet .
Het is mijn allergrootste bezit , maar heeft het wel al 6 jaar moeilijker dan "andere"kinderen. Is erg emotioneel , vraagt veel bevestiging in alles wat hij doet en is zenuwachtig voor bijv dingen waar veel oudere kinderen zijn , bijv speldag op school . Zwemles ed is een drama.
Ik had graag gewild dat hij lekkerder in zijn vel had gezeten de afgelopen jaren , maar weet niet of het samenhangt met huilbaby zijn.Dit zou het verhaal van mijn zoon kunnen zijn.... ik herken dus ook deze reactie, maar heb ook geen idee of het met huilbaby te maken heeft, of met karakter/opvoeding (onbewust natuurlijk) of combi van van alles.
maandag 25 augustus 2008 om 15:21
Hoi Parel,
Hier geen huilbaby gehad, maar toch een meisje met een pittig karakter, wat zichzelf moeilijk kan vermaken (alhoewel met ups en downs) en heel erg aanhankelijk is, vaak verlegen, regelmatig driftig als iets niet gaat zoals ze wil.
Dus het heeft in ons geval niet altijd een verband met elkaar. Ik hoop nog altijd dat het wat beter gaat als ze los gaat lopen.
Hier geen huilbaby gehad, maar toch een meisje met een pittig karakter, wat zichzelf moeilijk kan vermaken (alhoewel met ups en downs) en heel erg aanhankelijk is, vaak verlegen, regelmatig driftig als iets niet gaat zoals ze wil.
Dus het heeft in ons geval niet altijd een verband met elkaar. Ik hoop nog altijd dat het wat beter gaat als ze los gaat lopen.
maandag 25 augustus 2008 om 15:29
ook hier herkenning!
ons zoontje van bijna 2,5 jaar is (altijd al) erg sterk op mij gericht geweest, zodra ik hem uit handen gaf begon hij gelijk te huilen. Daarnaast zijn papa en oma favoriet. Van anderen moet hij nog steeds niet zoveel hebben.
Als baby huilde hij de 1e 10 weken veel, het enige wat hij echt goed deed was 's nachts (gelukkig!) goed slapen. Sinds hij kan lopen en meer zelf kan is het allemaal stukken beter geworden, hij heeft mijns inziens zijn wereldje meer zelf in de hand. Maar nu merk ik weer dat hij in sociaal opzicht erg terughoudend en soms zelfs bang kan zijn en het liefst onder mijn trui kruipt. Zowel naar volwassen als naar leeftijdsgenootjes toe.
Hij gaat sinds kort 2 ochtenden naar KDV, daar gaat het steeds beter zeggen ze en wordt hij steeds zelfstandiger.
Thuis speelt hij nauwelijks zelf en wil alles samen met mij doen. Toen ik laatst even wilde afwassen werd hij helemaal hysterisch.
ik hou verschrikkelijk veel van hem, maar wordt er af en toe helemaal gek van dat hij zich zo afhankelijk van mij opstelt. Het letterlijke hangen aan mijn broek is soms zo vervelend.
dus iemand tips? welkom!
ons zoontje van bijna 2,5 jaar is (altijd al) erg sterk op mij gericht geweest, zodra ik hem uit handen gaf begon hij gelijk te huilen. Daarnaast zijn papa en oma favoriet. Van anderen moet hij nog steeds niet zoveel hebben.
Als baby huilde hij de 1e 10 weken veel, het enige wat hij echt goed deed was 's nachts (gelukkig!) goed slapen. Sinds hij kan lopen en meer zelf kan is het allemaal stukken beter geworden, hij heeft mijns inziens zijn wereldje meer zelf in de hand. Maar nu merk ik weer dat hij in sociaal opzicht erg terughoudend en soms zelfs bang kan zijn en het liefst onder mijn trui kruipt. Zowel naar volwassen als naar leeftijdsgenootjes toe.
Hij gaat sinds kort 2 ochtenden naar KDV, daar gaat het steeds beter zeggen ze en wordt hij steeds zelfstandiger.
Thuis speelt hij nauwelijks zelf en wil alles samen met mij doen. Toen ik laatst even wilde afwassen werd hij helemaal hysterisch.
ik hou verschrikkelijk veel van hem, maar wordt er af en toe helemaal gek van dat hij zich zo afhankelijk van mij opstelt. Het letterlijke hangen aan mijn broek is soms zo vervelend.
dus iemand tips? welkom!
