Kinderen
alle pijlers
Ik ben geen relaxte moeder en vind dat moeilijk.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:07
Ok gaat ie. Misschien wordt heteen beetje een onsamenhangend verhaal, maar ik moet het nu even kwijt.
Wij hebben een dochtertje van bijna 1 jaar en ik vind het zo moeilijk. Het is echt een super makkelijk meisje en het probleem ligt echt bij mij. Ik weet dat ik geen relaxed persoon ben maar had niet verwacht zo erg te zijn. De periode na de geboorte (6 maanden ofzo) was heel moeilijk. Ik sliep erg slecht en was super gespannen. Het was voornamelijk mijn controle die alles verpestte. Kon/kan niet tegen het verantwoordelijkheids gevoel.
Het ging de afgelopen paar maanden een stuk beter. Ik slik AD en slaappillen. De slaap verbeterde en ik was er erg blij mee, want dan kan ik namelijk ook proberen om aan mijn andere probleem (controle) te werken. Maar het is weer terug. En zodra ik niet slaap voel ik me depressief. Ik probeer er niet aan toe te geven, doe toch van alles met dochter maar het voelt zo gemaakt. Ik word er zoooo verdrietig van en ben zooooo moe. Ik wil dat ze een relaxte, gelukkige moeder heeft maar dat heeft ze niet. Ik ben alleen maar gestresst. Kan bijvoorbeeld niet lekker koken terwijl zij rondloopt. Is dit normaal, hoort dit bij het moeder schap? Gaat het over??? Ik hoop het zo.
Ik had altijd gedacht meer kinderen te willen maar ik zie dat er zo niet inzitten en daar voel ik me dan ook zo schuldig over. Naar haar en naar mijn man. Hij had dit ook nooit zien aankomen, wat moet ie nou met zo’n vrouw als moeder van zijn kind. Ze is pvdm bijna 1 jaar en ik zit nog steeds in de zeik. Snik.
Nou dat was het even voor nu. Het zit me zo hoog en ik hoop eigenlijk op herkenning en verhalen dat het echt beter gaat worden. Dat je vanzelf een beetje relaxed wordt met zo’n kleine om je heen en daarin groeit (dat lees ik altijd maar herken het jammergenoeg nog helemaal niet). Ben alleen zo bang dat het niet gaat gebeuren, hoe hard ik er ook aan werk.
Heb ook gesprekken met een psych en dat gaat voornamelijk over de controle. Het ging dus eigenlijk ook best wel wat beter. Die controle was aanwezig maar ik sliep in ieder geval weer en voelde me dus overdag misschien wel gestresst maar niet depressief, maar nu lijkt het wel alsof ik weer terug ben bij af. Hoe ga ik dit doorbreken, want die kleine meid die heeft daar recht op.
Wij hebben een dochtertje van bijna 1 jaar en ik vind het zo moeilijk. Het is echt een super makkelijk meisje en het probleem ligt echt bij mij. Ik weet dat ik geen relaxed persoon ben maar had niet verwacht zo erg te zijn. De periode na de geboorte (6 maanden ofzo) was heel moeilijk. Ik sliep erg slecht en was super gespannen. Het was voornamelijk mijn controle die alles verpestte. Kon/kan niet tegen het verantwoordelijkheids gevoel.
Het ging de afgelopen paar maanden een stuk beter. Ik slik AD en slaappillen. De slaap verbeterde en ik was er erg blij mee, want dan kan ik namelijk ook proberen om aan mijn andere probleem (controle) te werken. Maar het is weer terug. En zodra ik niet slaap voel ik me depressief. Ik probeer er niet aan toe te geven, doe toch van alles met dochter maar het voelt zo gemaakt. Ik word er zoooo verdrietig van en ben zooooo moe. Ik wil dat ze een relaxte, gelukkige moeder heeft maar dat heeft ze niet. Ik ben alleen maar gestresst. Kan bijvoorbeeld niet lekker koken terwijl zij rondloopt. Is dit normaal, hoort dit bij het moeder schap? Gaat het over??? Ik hoop het zo.
Ik had altijd gedacht meer kinderen te willen maar ik zie dat er zo niet inzitten en daar voel ik me dan ook zo schuldig over. Naar haar en naar mijn man. Hij had dit ook nooit zien aankomen, wat moet ie nou met zo’n vrouw als moeder van zijn kind. Ze is pvdm bijna 1 jaar en ik zit nog steeds in de zeik. Snik.
Nou dat was het even voor nu. Het zit me zo hoog en ik hoop eigenlijk op herkenning en verhalen dat het echt beter gaat worden. Dat je vanzelf een beetje relaxed wordt met zo’n kleine om je heen en daarin groeit (dat lees ik altijd maar herken het jammergenoeg nog helemaal niet). Ben alleen zo bang dat het niet gaat gebeuren, hoe hard ik er ook aan werk.
Heb ook gesprekken met een psych en dat gaat voornamelijk over de controle. Het ging dus eigenlijk ook best wel wat beter. Die controle was aanwezig maar ik sliep in ieder geval weer en voelde me dus overdag misschien wel gestresst maar niet depressief, maar nu lijkt het wel alsof ik weer terug ben bij af. Hoe ga ik dit doorbreken, want die kleine meid die heeft daar recht op.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:14
Slaapgebrek brengt vaak je mindere karakter trekjes sterker naar voren. Heel logisch. Je zult zien dat als je meer gaat slapen, het ook een beetje beter gaat. Zorg goed voor jezelf, eet goed, slaap smiddags mee, ga sporten/bewegen.
Daarnaast; kinderen willen is 1 ding, Weten hoe het is om een kind te hebben, dat merk je pas als je er 1 hebt. Je moet in een ouder rol groeien, dat heeft (vaak) tijd nodig.
Nog een tip(misschien al gebeurd) Laat je schildklierhormoon eens checken. Dat zou veel van de klachten kunnen verklaren.
Misschien ben je ook niet echt een baby-moeder? Je zult zien, je vrijheid komt beetje bij beetje meer terug. Trek er lekker op uit het komende jaar!
Sterkte en veel succes!
Daarnaast; kinderen willen is 1 ding, Weten hoe het is om een kind te hebben, dat merk je pas als je er 1 hebt. Je moet in een ouder rol groeien, dat heeft (vaak) tijd nodig.
Nog een tip(misschien al gebeurd) Laat je schildklierhormoon eens checken. Dat zou veel van de klachten kunnen verklaren.
Misschien ben je ook niet echt een baby-moeder? Je zult zien, je vrijheid komt beetje bij beetje meer terug. Trek er lekker op uit het komende jaar!
Sterkte en veel succes!
dinsdag 28 juli 2009 om 10:20
Ach zomaar, allereerst een knuffel want het is niet niks wat jij allemaal voelt
Verder zou ik dit verhaal inderdaad ook bij huisarts of consultatiebureau vertellen want misschien zijn er inderdaad wel andere oorzaken (buiten de slapeloosheid en de controle).
Ik lees in je verhaal dat je het echt heel erg graag goed wilt doen. Je wil een leuke moeder zijn, je wil lekker koken, je wil meer kinderen willen hebben ...Dat sterke gevoel van willen geeft inderdaad al aan dat je controle over jezelf, je dochter en de hele situatie wilt hebben. Maar daar kun jij natuurlijk niet altijd aan voldoen. Ik zou dat in ieder geval zeker niet kunnen. En ik herken het gevoel wel een beetje dat je het niet goed doet maar als ik dan naar mijn zoon kijk en zie dat hij lekker groeit, een vrolijk mannetje is en het helemaal niet zo erg vind als het een keertje anders gaat dan mama dat had gewild, dan kan ik dat gevoel ook wel weer laten gaan.
Jouw dochter is toch ook een vrolijke baby en vind haar moeder de allerliefste van de hele wereld.
Lieve zomaar, probeer te vertrouwen op je dochter. Zij geeft wel aan als iets niet goed gaat en dan hoef je pas te handelen.
Ik hoop dat je hier de steun krijgt die je even nodig hebt.
Verder zou ik dit verhaal inderdaad ook bij huisarts of consultatiebureau vertellen want misschien zijn er inderdaad wel andere oorzaken (buiten de slapeloosheid en de controle).
Ik lees in je verhaal dat je het echt heel erg graag goed wilt doen. Je wil een leuke moeder zijn, je wil lekker koken, je wil meer kinderen willen hebben ...Dat sterke gevoel van willen geeft inderdaad al aan dat je controle over jezelf, je dochter en de hele situatie wilt hebben. Maar daar kun jij natuurlijk niet altijd aan voldoen. Ik zou dat in ieder geval zeker niet kunnen. En ik herken het gevoel wel een beetje dat je het niet goed doet maar als ik dan naar mijn zoon kijk en zie dat hij lekker groeit, een vrolijk mannetje is en het helemaal niet zo erg vind als het een keertje anders gaat dan mama dat had gewild, dan kan ik dat gevoel ook wel weer laten gaan.
Jouw dochter is toch ook een vrolijke baby en vind haar moeder de allerliefste van de hele wereld.
Lieve zomaar, probeer te vertrouwen op je dochter. Zij geeft wel aan als iets niet goed gaat en dan hoef je pas te handelen.
Ik hoop dat je hier de steun krijgt die je even nodig hebt.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:22
Begin met je niet te schamen of jezelf niets kwalijk te nemen. De situatie is zoals hij is. Je doet er goed aan om het bespreekbaar te maken en het te willen doorbreken.
Misschien een rare tip, maar heb je al eens aan haptonomie gedacht? Ik heb goede ervaringen gehoord en ben er inmiddels zelf ook mee bezig.
Het is heel raar, maar ik word er echt relaxed van. Eerst zat mijn vel als het ware heel strak om mijn lijf en het begint letterlijk veel losser te zitten.
En zo voel ik me ook... alsof er veel meer ruimte om me heen is en ik veel soepeler word.
Let wel: haptonomie is geen oplossing. Het is een manier om dichter bij jezelf en bij je gevoel te komen te staan, zodat je andere dingen beter in perspectief ziet en beter aan kunt.
Wellicht is het voor jou dus een goede weg naar een oplossing.
Met een aanvullend ziektekostenpakket wordt het vaak grotendeels vergoed door de verzekering.
Misschien een rare tip, maar heb je al eens aan haptonomie gedacht? Ik heb goede ervaringen gehoord en ben er inmiddels zelf ook mee bezig.
Het is heel raar, maar ik word er echt relaxed van. Eerst zat mijn vel als het ware heel strak om mijn lijf en het begint letterlijk veel losser te zitten.
En zo voel ik me ook... alsof er veel meer ruimte om me heen is en ik veel soepeler word.
Let wel: haptonomie is geen oplossing. Het is een manier om dichter bij jezelf en bij je gevoel te komen te staan, zodat je andere dingen beter in perspectief ziet en beter aan kunt.
Wellicht is het voor jou dus een goede weg naar een oplossing.
Met een aanvullend ziektekostenpakket wordt het vaak grotendeels vergoed door de verzekering.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:23
Ik herken het een klein beetje. Toen ik mijn oudste net had, kon ik nog niet douchen voor mijn gevoel, want waar moest ik haar laten? Ik zette haar dan maar in de wipstoel voor de open doucheduer zodat ik haar kon zien.
Maar ik zou inderdaad eens uitzoeken op je geen postnatale depressie hebt. Het is ook heftig om een kind te hebben, het zet je hele leven op zijn kop. Maar je groeit erin en leert meer los te laten als het goed is. Ik heb nu twee kinderen en je wordt er makkelijker in. Dat ze ouder worden scheelt ook veel.
Maar ik zou inderdaad eens uitzoeken op je geen postnatale depressie hebt. Het is ook heftig om een kind te hebben, het zet je hele leven op zijn kop. Maar je groeit erin en leert meer los te laten als het goed is. Ik heb nu twee kinderen en je wordt er makkelijker in. Dat ze ouder worden scheelt ook veel.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:25
Bedankt voor jullie antwoorden!
@domnaiefmutsje: Nee, geen PPD. Nou in ieder geval is het niet hormonaal, dat niet (heb ook met een psychiater gesproken helemaal in het begin). Ik ben een controlefreak en dat was ik altijd al. Na de geboorte was ik dus helemaal van de kaart want ik was de controle kwijt. Ik heb hier altijd al last van gehad, maar dat had ik op de een of andere manier niet zo door en dat leer ik nu pas. Ik wist het dus wel maar had er eigenlijk geen last van voordat mijn meisje er was. We waren met zijn tweeen en ik deed wat ik deed (huis netjes, ik noem maar wat). Ik ben zo rigide en heb de hele tijd het idee dat ik van alles moet om een goede moeder te zijn. Maar ik weet ook dat een goede moeder haar kind juist laat en er een beetje vertrouwen in heeft dat het goed komt. Bijvoorbeeld lekker relaxed boekjes lezen wanneer jij en je kind er zin in hebben. Of niet. Bij mij gaat dat heel anders, ik lees bijvoorbeeld boekjes omdat ik vind dat ik dat moet doen en omdat het bijvoorbeeld alweer twee dagen geleden is (ik noem maar weer wat). Ik slik ook AD en loop bij een psych. Dus al was het wel een PPD dan doe ik neem ik aan ook wat je daarvoor zou moeten doen. Volgens mij ben ik gewoon niet helemaal normaal. Ik ben er in ieder geval heel erg verdrietig van maar dat komt ook omdat ik nu alweer zoveel nachten zo slecht heb geslapen.
@njb. Dat heb ik inderdaad ook laten checken en dat is allemaal in orde. ‘s Middags bijslapen wil ik wel maar dat lukt dus niet omdat slaap nu iets geworden is wat ik ‘moet’ en dan gaat het niet.
Oh, dochter huilt, ga even naar haar toe.
@domnaiefmutsje: Nee, geen PPD. Nou in ieder geval is het niet hormonaal, dat niet (heb ook met een psychiater gesproken helemaal in het begin). Ik ben een controlefreak en dat was ik altijd al. Na de geboorte was ik dus helemaal van de kaart want ik was de controle kwijt. Ik heb hier altijd al last van gehad, maar dat had ik op de een of andere manier niet zo door en dat leer ik nu pas. Ik wist het dus wel maar had er eigenlijk geen last van voordat mijn meisje er was. We waren met zijn tweeen en ik deed wat ik deed (huis netjes, ik noem maar wat). Ik ben zo rigide en heb de hele tijd het idee dat ik van alles moet om een goede moeder te zijn. Maar ik weet ook dat een goede moeder haar kind juist laat en er een beetje vertrouwen in heeft dat het goed komt. Bijvoorbeeld lekker relaxed boekjes lezen wanneer jij en je kind er zin in hebben. Of niet. Bij mij gaat dat heel anders, ik lees bijvoorbeeld boekjes omdat ik vind dat ik dat moet doen en omdat het bijvoorbeeld alweer twee dagen geleden is (ik noem maar weer wat). Ik slik ook AD en loop bij een psych. Dus al was het wel een PPD dan doe ik neem ik aan ook wat je daarvoor zou moeten doen. Volgens mij ben ik gewoon niet helemaal normaal. Ik ben er in ieder geval heel erg verdrietig van maar dat komt ook omdat ik nu alweer zoveel nachten zo slecht heb geslapen.
@njb. Dat heb ik inderdaad ook laten checken en dat is allemaal in orde. ‘s Middags bijslapen wil ik wel maar dat lukt dus niet omdat slaap nu iets geworden is wat ik ‘moet’ en dan gaat het niet.
Oh, dochter huilt, ga even naar haar toe.
dinsdag 28 juli 2009 om 10:46
Is het niet een idee om je dochter gewoon even een paar daagjes uit logeren te brengen bij iemand (oma ofzo?). Dan kun je bijvoorbeeld eens lekker bijslapen en de dingen doen die je wilt zonder de voor jouw gevoel 'zorgplicht'.
Wellicht dat je daardoor wat beter afstand kunt nemen van je 'moeten' en je 'controle'.
Ik weet ook niet hoe vaak je naar de psychiater gaat, maar volgens mij is het nu wel een moment om weer wat vaker te gaan. Het gaat immers minder goed.
En als je weet waar jouw drang naar 'controle' vandaan komt, kun je er ook aan werken. En volgens mij doe je dat al.
En ja, dat wordt vanzelf beter.. herstel gaat met pieken en dalen...
Sterkte
Wellicht dat je daardoor wat beter afstand kunt nemen van je 'moeten' en je 'controle'.
Ik weet ook niet hoe vaak je naar de psychiater gaat, maar volgens mij is het nu wel een moment om weer wat vaker te gaan. Het gaat immers minder goed.
En als je weet waar jouw drang naar 'controle' vandaan komt, kun je er ook aan werken. En volgens mij doe je dat al.
En ja, dat wordt vanzelf beter.. herstel gaat met pieken en dalen...
Sterkte
anoniem_24216 wijzigde dit bericht op 28-07-2009 10:47
Reden: typefout
Reden: typefout
% gewijzigd
dinsdag 28 juli 2009 om 11:52
Herkenbaar! Ben nadat mijn dochter 1 jaar werd ook ingestort. Volkomen uitgeput, omdat ik alles goed wilde doen. Vergat hierbij mezelf en te genieten. Had ik gewoon even niet over gedacht.
Hulp gezocht bij een lifestyle coach en deze zei: zolang de moeder niet gelukkig is, voelt je kind zich ook niet gelukkig.
Toen viel het kwartje. Ik was een enorme controlfreak en hierdoor meer bezig met alles goed te doen dan ervan te genieten en leuke dingen te doen. Ik heb geleerd dat de volgorde: eerst kind, dan man en dan ik steeds kan wisselen. Dus soms doe ik lekker dingen die IK leuk vind, de andere keer voor mijn dochter en vergeet de quality time met manlief niet, is ook errug belangrijk.
Ik ben nu soms zover doorgeslagen dat ik echt lui kan zijn en de boel de boel kan laten thuis (alles moest altijd superschoon zijn.. had ik voor geboorte NOOIT last van) en het een puinhoop is. Toen hebben we maar huishoudelijke hulp genomen .
Dus ja, het gaat over, maar je moet er wel iets voor doen. Het heeft mij trouwens wel een jaar gekost hoor, maar dat kwam ook omdat er allemaal oud zeer zat, wat de oorzaak van mijn controlefreak gedrag was.
Succes!
Hulp gezocht bij een lifestyle coach en deze zei: zolang de moeder niet gelukkig is, voelt je kind zich ook niet gelukkig.
Toen viel het kwartje. Ik was een enorme controlfreak en hierdoor meer bezig met alles goed te doen dan ervan te genieten en leuke dingen te doen. Ik heb geleerd dat de volgorde: eerst kind, dan man en dan ik steeds kan wisselen. Dus soms doe ik lekker dingen die IK leuk vind, de andere keer voor mijn dochter en vergeet de quality time met manlief niet, is ook errug belangrijk.
Ik ben nu soms zover doorgeslagen dat ik echt lui kan zijn en de boel de boel kan laten thuis (alles moest altijd superschoon zijn.. had ik voor geboorte NOOIT last van) en het een puinhoop is. Toen hebben we maar huishoudelijke hulp genomen .
Dus ja, het gaat over, maar je moet er wel iets voor doen. Het heeft mij trouwens wel een jaar gekost hoor, maar dat kwam ook omdat er allemaal oud zeer zat, wat de oorzaak van mijn controlefreak gedrag was.
Succes!
dinsdag 28 juli 2009 om 14:07
Hoi to, er moet iets veranderen, want dit ga je niet volhouden. Dat veranderen zal niet van de een op de andere dag gebeuren. Dus denk dat je moet gaan denken in oplossingen voor de korte termijn, waarmee je voor nu even geholpen zou zijn. Heb je al eens gedacht aan een dagje kinderopvang?
En oplossingen voor de lange termijn, waarmee je niet aan symptoom bestrijding doet, maar de oorzaak zo goed als mogelijk probeert weg te nemen.
Mag ik vragen hoe effectief jij jouw behandeling ziet bij je psych.? En hoe effectief is de werking van je medicatie? Was het voor je pillen slkte nog erger of hebben je klachten de medicatie eigenlijk al ingehaald?
Btw, ik geloof zelf niet honderd procent in de diagnoses van een psych. Want ik heb zelf absoluut een ppd gehad en dit is altijd door mijn behandelaar destijds afgedaan als dat iedereen het wel eens moeilijk heeft. Men kon alleen niet in mijn koppie kijken hoe erg het was. Dat kon ik niet overbrengen blijkbaar. Dus als iemand zegt dat het er niet is, betekend dat niet per definitie dat dat ook zo is.
Maar goed, vraag jezelf eens af wat je vindt dat er goed gaat en waar je heen wilt en neem jezelf serieus. Communiceer dit terug naar je psych. Ook als dat betekend dat je inspraak wilt in een andere insteek voor je klachten.
Succes (p.s. ik herken een deel van je klachten, bijvoorbeeld van dat voorlezen omdat je vindt dat het weer tijd wordt ipv zin erin hebben)
En oplossingen voor de lange termijn, waarmee je niet aan symptoom bestrijding doet, maar de oorzaak zo goed als mogelijk probeert weg te nemen.
Mag ik vragen hoe effectief jij jouw behandeling ziet bij je psych.? En hoe effectief is de werking van je medicatie? Was het voor je pillen slkte nog erger of hebben je klachten de medicatie eigenlijk al ingehaald?
Btw, ik geloof zelf niet honderd procent in de diagnoses van een psych. Want ik heb zelf absoluut een ppd gehad en dit is altijd door mijn behandelaar destijds afgedaan als dat iedereen het wel eens moeilijk heeft. Men kon alleen niet in mijn koppie kijken hoe erg het was. Dat kon ik niet overbrengen blijkbaar. Dus als iemand zegt dat het er niet is, betekend dat niet per definitie dat dat ook zo is.
Maar goed, vraag jezelf eens af wat je vindt dat er goed gaat en waar je heen wilt en neem jezelf serieus. Communiceer dit terug naar je psych. Ook als dat betekend dat je inspraak wilt in een andere insteek voor je klachten.
Succes (p.s. ik herken een deel van je klachten, bijvoorbeeld van dat voorlezen omdat je vindt dat het weer tijd wordt ipv zin erin hebben)
dinsdag 28 juli 2009 om 15:00
Je weet van je probleem, je probeert de grote lijnen te verhelpen door gesprekken en je probeert te veranderen. Heel veel succes daarmee! Wat fijn dat je in ieder geval zelf die kennis al hebt, dat is een heel sterk punt van je!!!!!
Misschien kun je met wat tips zelf iets relaxter worden;
Je geeft aan dat het koken lastig gaat als je alleen met je dochter bent. Misschien kun je een half uur voor je begint met koken lekker veel tijd in haar steken. Speel heel intensief met haar, echt mama en dochter tijd! Zeg haar ook dat je over zoveel tijd gaat koken en laat je meisje dan even lekker bijkomen, terwijl jij kookt. Hou contact met haar door haar te complimenteren met wat ze doet; 'wat ben je fijn aan het spelen, lezen, TV-kijken enz.'
Bereid alles goed voor, als je weggaat, heb dan alles goed voor elkaar en doe niet alles op het laatste nippertje (wat ik zelf dus wel altijd doe helaas). Probeer je niet te haasten.
Doe wat dingen voor jezelf. Heb je een hobby? Het is zo heerlijk om iets voor jezelf te doen. Zelf zing ik in een koor en doe ik wat dingen voor die vereniging, heerlijk!
Als laatste wil ik zeggen dat ik het knap vind hoe je het aanpakt. Het feit dat je hiermee zit, laat zien dat je een goede moeder bent, die het beste voor haar kind wil!!!
Sterkte,
Misschien kun je met wat tips zelf iets relaxter worden;
Je geeft aan dat het koken lastig gaat als je alleen met je dochter bent. Misschien kun je een half uur voor je begint met koken lekker veel tijd in haar steken. Speel heel intensief met haar, echt mama en dochter tijd! Zeg haar ook dat je over zoveel tijd gaat koken en laat je meisje dan even lekker bijkomen, terwijl jij kookt. Hou contact met haar door haar te complimenteren met wat ze doet; 'wat ben je fijn aan het spelen, lezen, TV-kijken enz.'
Bereid alles goed voor, als je weggaat, heb dan alles goed voor elkaar en doe niet alles op het laatste nippertje (wat ik zelf dus wel altijd doe helaas). Probeer je niet te haasten.
Doe wat dingen voor jezelf. Heb je een hobby? Het is zo heerlijk om iets voor jezelf te doen. Zelf zing ik in een koor en doe ik wat dingen voor die vereniging, heerlijk!
Als laatste wil ik zeggen dat ik het knap vind hoe je het aanpakt. Het feit dat je hiermee zit, laat zien dat je een goede moeder bent, die het beste voor haar kind wil!!!
Sterkte,
