Ik ben ten einde raad....

Als je hem iets te spelen mee naar bed geeft? boekje met plaatjes, iets waar hij zich niet mee bezeren? Sommige kinderen hebben even nodig om van het speel ritme in een slaapritme te komen. Verder zou je kunnen proberen om na vijf minuten steeds even te troosten. Niets zeggen, alleen even laten zien dat je er bent, aai over zijn bol en weer weg?



Kan het zijn dat hij oorpijn of iets dergelijks heeft? Met name in de avond speelt dit vaak op en liggen is dan zeer pijnlijk.

Waarom open je een nieuw topic? Je andere topic is nog geen uur oud?

Tip: geduld hebben.

quote:bertina83 schreef op 08 juli 2009 @ 21:42:

hey star,



Ik kreeg geen reacties waar ik iets aan had, dus heb ik het er ff iets anders op gezet.... zodoende



Als je dan nu even aangeeft welke reacties je wel verwacht, dan hoeven mensen die nutteloze reacties geven zich de moeite besparen

Even iets dramatischer? Geloof me, de reacties gaan dan alleen maar minder iets waar je aan hebt worden.

15-30 minuten valt wel mee eigenlijk, objectief gezien. Lijkt me verschrikkelijk hoor maar volgens mij is het een kwestie van een paar nachten zo doorbijten en dat het daarna steeds korter huilen moet worden.

Ik zou er nog eentje openen maar dan met alleen maar hoofdletters! Dat werkt echt altijd heel goed.

Ja iets met Heeeeeeelp zeker Vish?

Misschien zijn flesje dan geven.

Zorgen dat hij zeker een half uur voor het slapen weinig prikkels krijgt.

Ik hoop dat het een fase is en vanzelf weer overgaat. Het lijkt me voor allen slopend.

Kun je niet bijvoorbeeld een uurtje gaan strijken in een kamer die dichtbij de kamer van je zoontje ligt, als je hem in bed hebt gelegd? Je maakt dan geen overmatig lawaai en het geluid dat je zoontje dan hoort, zou hem misschien rustig kunnen maken en hem een veilig gevoel kunnen geven. Sla je meteen twee vliegen in één klap als het lukt.



Als je bovenstaande trouwens gaat toepassen, zet je dan even je adres neer, dan kom ik mijn was een keertje langsbrengen.

Ik herken het hoor. Mijn dochter, nu 2,5, heeft dit ook gehad. Het waren elke keer fases. Het duurde een aantal weken en dan was het ook weer over.



Wij hebben haar wel even laten huilen, dan weer ophalen en even troosten en dan weer naar bed. Wel iedere keer hetzelfde doen en ook wel in eigen bedje leggen. Niet bij jullie in bed. Verder ging het bij ons vanzelf weer over. Ze heeft het nog steeds af en toe en dan doen we het op dezelfde manier.



Wat overigens wel frappant is: als we op vakantie gingen of als ze uit logeren ging (is wel eens voorgekomen ivm vakantie oppas) dan ging het goed en ook daarna ging het goed.

1. vergewis je er van dat hem niets (medisch) mankeert. Of geef je hem 's avonds sinds kort misschien een andere melk waar hij last van heeft? Ga deze dingen eerst na en sluit oorzaken uit.

2. volg elke avond hetzelfde ritueel. Zwaaien naar een aantal vaste dingen in de huiskamer en tot slot dag zeggen tegen de knuffels in zijn kamertje. Zo weet hij ook dat het nu ook echt bedtijd is. Rek of verander dit ritueel niet. Knuffel X is en blijft de laatste die hij gedag zegt. Dan is het klaar en gaat hij in bed.

3. Negeer hem als hij toch blijft krijsen. Ze proberen het echt. Het lijkt echt of er iets heel vreselijks aan de hand is. Als moeder ben je geneigd daar in mee te gaan. Het is erg moeilijk om dan niet te gaan kijken. Maar als hij begint te grijnzen zodra je 'm toch weer uit bed haalt, weet je dat je erin getrapt bent........

4. Als je het niet kunt laten volg dan toch gewoon je gevoel en ga naar hem toe. Knuffel hem en stel hem gerust en doe nog een keer het dag-zegritueel in zijn kamertje. Maar haal hem NIET uit zijn kamer! Je kunt er voor hem zijn en laten merken dat hij niet alleen gelaten wordt maar de boodschap moet wel steeds zijn: Nee, je gaat niet uit de kamer, je gaat nu slapen. Duidelijk blijven. En dit blijven herhalen. Kinderen leren dingen aan door herhaling en oefening. Het lukt dus niet in 1 keer. Je kunt het in het begin beter een paar keer kort doen dan lang blijven en hem de kans geven om te rekken. Als je toch steeds terugkomt maar het is maar kort, geeft hij het uiteindelijk op. Hij leert dan dat je 'm toch steeds weer in bed doet zonder al teveel discussie en zal zich dan op den duur zelf gaan vermaken tot het vanzelf in slaap valt.



Blijf kalm. Als jij uitstraalt dat er niets aan de hand is met wat hij moet gaan doen, gaat dat op den duur overdrachtelijke werken.



Zorg ervoor dat het 's avonds niet teveel indrukken meer heeft. Dus geen wilde spelletjes en geen drukke TV-programma's. Als hij het beter kan begrijpen kun je ook een (simpele) keuze geven: Ga je nu naar bed of eerst nog een boekje lezen en daarna in bed? Het is prettig als hij zichzelf nog enigszins kan vermaken met (veilige) speeltjes in bed. Een kind dat nog een uur wakker is is geen probleem, zolang hij zichzelf rustig vermaakt door te praten, kraaien, en zingen en spelen.



Blijf i.i.g. niet bij hem zitten tot hij in slaap valt. Je geeft daarmee zelf ook het signaal dat het kennelijk nodig is dat je blijft. Hij moet juist leren dat het niet nodig is dat je blijft en dat er dan niks ergs gebeurt. Kinderen van deze leeftijd hebben verlatingsangst en zullen dus steeds willen weten dat je er wel bent. Dat is logisch en een overlevingsmechanisme. Maar tegelijk proberen ze je uit omdat ze gewoon geen zin hebben om te gaan slapen. Vind dus een balans. Bouw het erbij blijven desnoods langzaam af en voer intussen de rituelen in. Bij uitproberen moet je grenzen stellen en moeten ze soms ergens doorheen. Bij echt angst kun je laten weten dat je er bent en hem zonder al teveel prikkels kort geruststellen.



Indien echt niets meer werkt: geef een gebruikt t-shirt van jezelf mee in bed vanwege de vertrouwde geur en haal het weg als hij slaapt.

Mijn god wat een briljant advies van mijzelf

Nu nog toepassen op mijn eigen kindje dat nu en dan hetzelfde doet

En niet ten einde raad zijn: het zijn zoals Sanmi zegt fases. Als je er echt niet uitkomt, ga dan even op het balkon staan als je besloten hebt dat hij maar even een kwartier moet krijsen. Of laat het eens overnemen door een 'oude rot'. Bijvoorbeeld je moeder die 7 kinderen heeft grootgebracht. Die hebben wel de ervaring, maar niet de directe betrokkenheid die je als moeder hebt. Namelijk dat je nu eenmaal zo bent geprogrammeerd dat je hoe dan ook wilt dat je kind ophoudt met huilen. Dat is ook een biologisch mechanisme, maar werkt soms in je nadeel