Jezus te Paard, wat een sneltreinvaart!

Ik moet toch even iets kwijt.

Kennen jullie dat verhaal van die ene vrouw.

Weet haar naam even niet meer, van het forum.

Zij was toen zwanger en iedereen leefde mee, niet normaal.

Ergens in februari heeft ze gebaard.

Die trut dacht dat 'voor het zingen de kerk uit' in combinatie met 'volledige borstvoeding geven' het allerbeste anticonceptiemiddel was. Niet te geloven. Hoe simpel kun je zijn? Biologie lesje middelbare school volgens mij.

Ze is dus weer zwanger. Uitgerekend als haar eerste kindje nog net geen jaar is of net wel?



DAT GELOOF JE TOCH NIET!?!





Ik geloofde het niet.

Een aantal van jullie kent haar heel goed.



Ik ben het.

Die domme domme doos. Je weet wel, die ook schrijft bij de Slimme Meiden.

Yeah right.



Ben al ruim anderhalve week in shock.

Vorige week zaterdag een test gedaan. In no time positief.

Ik liep naar beneden, duwde de test onder de neus van JG en zei ik ben in shock en jij nu ook

Hij ging zitten. Ik naast hem. Volgens mij hebben we zo een uur gezeten. Misschien langer. We zeiden niets. Zelfs onze baby was muisstil.



Vorige week ging voorbij. Ik verloor weer veel bloed. Het zal allemaal wel niet. Of toch? Of is het net als de vorige keer?



Ik ging deze week voor een echo.

'U bent zeker 9 weken zwanger' zei ze.

'9 weken?!' en ze zag de schrik in mijn ogen.

'Ja mevrouw, 9 weken.'

Ik keek naar het scherm en zag daar zo'n klein ietsje, een kloppend hartje erbij.



9 weken.

NEGEN WEKEN!



Een kloppend hartje. Ik was in paniek. En toch voelde ik een glimlach opkomen.



Nu moet ik het laten bezinken.

Wij moeten het laten bezinken.

We waren er niet eens over uit of we wel een 2e kindje wilden.

Die keuze is nu voor ons gemaakt.

Zo gaat dat soms in het leven.



Nog een baby.

Terwijl de andere dan nog steeds baby is.



Nóg een zwangerschap. Mijn eerste zwangerschap was een hel. De hormonen werkten zo negatief. Van een rasoptimist veranderde ik in iemand die het glas altijd half leeg zag.

En nu zitten ze er weer, de hormonen. En ik voel het weer... het negatieve.



En kwartjes vallen op zijn plek. Waarom was ik zo moe de laatste tijd? Waarom lukte het niet meer goed met de borstvoeding geven? Waarom ziet mijn huid er opeens zo mooi uit!



Ik ben zwanger.



Inmiddels 9 weken.



Jezus te Paard, heb ik gewoon straks weer een kind gebaard!



Het lijkt een droom.

Of een grap.

Of een hele rare film.



Het lijkt alsof mijn leven een loopje met me neemt en ik laat het gebeuren.



Soms wil ik heel hard lachen en soms heel hard huilen.



JBG2 is on his/her way.



Het leven zit vol verrassingen.



Dat wilde ik even delen.







PS: Een aantal van jullie op het forum ken ik ook in mijn echte leven. Ik zou willen vragen dit onderwerp in het echte leven nog even te laten rusten totdat ik er aan gewend ben.....