KInd (4,5) plast (en poept soms) weer in de broek..

Opzich zou het best kunnen dat in het onderbewuste de scheiding toch meespeelt, hoe gelukkig hij er ook uitziet. Ik zou eens voor de zekerheid een bezoekje aan de huisarts brengen, wellicht is er een medische oorzaak? Weer dagelijks in zn broek plassen is, kan een medisch probleem zijn, zeker als hij zegt dat hij het niet goed aan voelt komen. Even een check bij de huisarts, just to be sure

Daarom het bezoek aan de huisarts. Zodra je weet dat er echt niets medisch aan de hand is, kun je een strategie bepalen. Nu kun je wellicht boos worden op iets wat niets met laksheid te maken heeft, maar wat misschien wel een medisch probleem is. Zodra je dat hebt uitgesloten kun je verder kijken. komt het door de scheiding, is het laksheid etc.

ik denk wel dat het psychisch is

Al een simpele strategie geprobeerd als 'als je op tijd naar de wc gaat en daar je creatie laat zien krijg je een -klein- snoepje'?



Volgens mij werkte dat wel bij Muis, die als ik me goed herinner nog midden in het net wel/net niet zindelijk zat rondom de scheiding.



Welk ongenoegen hij hiermee uit -mits er geen lichamelijke oorzaak is- doet er niet zo toe. Feit is dat je wil dat dit gedrag stopt.

Op een ander moment kun je het dan wel met hem hebben over 'hoe voel je je, hoe was het bij papa, mis je papa' enzovoort.

Het is ook niet helemaal ondenkbeeldig dat hij school gewoon erg spannend vindt, een andere grote verandering in zijn leven van het afgelopen halfjaar.

Yayaatje, het is hartstikke lastig inderdaad, en ik snap dat het moeilijk is om je 'strategie' te bepalen.



Toch denk ik ook, dat kinderen soms echt onbewust een stapje terug gaan, wanneer er iets aangrijpends gebeurt.

Ook al lijkt je zoon gelukkig, kinderen zijn vaak erg bezig met het verwerken van gebeurtenissen. Misschien wil hij het niet vertellen (om jou te kwetsen, kinderen pakken dat heel snel op, ook jonge kinderen), maar je hebt grote kans, dat het echt niet bewust gebeurt.



Ik herken het een klein beetje van mijn eigen zoontje, die weer in bed plaste, zo rond Sinterklaas. Niet te vergelijken met jouw situatie natuurlijk, maar ik had ook het idee, dat hij er niet zo mee bezig was. Het jaar ervoor was het precies hetzelfde namelijk.



Volgens mij doe je het hartstikke goed, door regelmatig met hem te praten over de situatie.

Zou het helpen, als je het nu probeert te accepteren, en hem elke keer positief te belonen, als het wel is gelukt?

Echt boos worden werkt misschien averechts, want negatieve aandacht is ook aandacht tenslotte.



Succes ermee, want het is enorm vervelend, zowel voor hem als voor jou!

Heeft het misschien met school te maken? Zoon hier was al een tijd zindelijk toen hij naar school ging, maar kreeg toen een terugval. Ik baalde er ook van, vooral omdat het al zo lang goed ging. Ik heb hem 'omgekocht': meegenomen naar Intertoys en daar mocht hij iets (kleins) uitzoeken. Hij koos een horloge en voelde zich helemaal groot. Uitgelegd dat als hij 2 dagen droog bleef hij het horloge kreeg. Dat ging goed totdat hij het weer 'vergat'. Toen heb ik het horloge afgepakt en gezegd dat hij het weer terugkreeg als hij een week droog bleef. Klinkt misschien hard maar bij hem werkte het prima. Hij heeft daarna nooit meer een ongelukje gehad.

quote:yayaatje schreef op 07 juni 2009 @ 21:36:

Mijn zoontje van bijna 4,5 plast de laatste tijd ineens af en toe weer in zijn broek. Soms zelfs dat hij ook in zijn broek poept.



Ik heb geen idee waar dit vandaan komt. Ik hoor/lees wel eens dat wanneer zich ingrijpende dingen voordoen in hun leven dat ze hier opnieuw mee kunnen beginnen. Maar ik kan het zelf eigenlijk niet plaatsen. Wel is het zo dat zijn vader en ik sinds begin dit jaar officieel uit elkaar zijn en hij zijn vader nu minder ziet. Ondanks dit gegeven heb ik toch niet het idee dat dit nu de oorzaak is van dit broekplassen/-poepen. Hij maakt nl. een heel gelukkige indruk. Ook ziet hij zijn vader nog met enige regelmaat en is er eigenlijk nooit sprake van stress wanneer hij zijn vader ziet. Sterker nog, hij vindt het alleen maar leuk.



Wanneer ik hem vraag hoe het komt dat hij deze ongelukjes heeft, dan zegt hij dat hij het niet weet. Dat het vaak gebeurt voordat hij er erg in heeft en dat het dan al te laat is.

Voorheen was het wel eens zo dat ik merkte dat hij gewoonweg vaak geen zin had om naar het toilet te gaan. Dan zag je al van mijlenver dat hij naar het toilet moest, maar hij weigerde simpelweg te gaan. Zei dan ook dat hij niet hoefde. Maar uiteindelijk ging hij dan op enig moment toch.

Maar nu de laatste tijd komt het zeker 1x p/dag voor dat hij in zijn broek plast (en soms dus zelfs poept).

Ik kan maar niet bedenken wat hier de oorzaak van kan zijn.



Ik vind het moeilijk hoe ik hier op moet reageren. Ergens irriteert het me en baal ik ervan. Hij is nl. al geruime tijd zindelijk, dus hij kan het wel. Kan dit gedrag zo ineens veranderen? Kan het zo zijn dat hij - zoals hij zelf zegt - het ineens niet meer voelt aankomen en dat het hem echt overkomt? Of zou er toch meer achterzitten?



Iemand enig idee?



Mijn zoon deed dit vroeger ook. Was al zindelijk en ineens begon hij weer af en toe in zijn broek te poepen. In ons geval was het een voor hem ingrijpende verhuizing en het ergens weer opnieuw wennen. Terwijl hij daarvoor ook al het een en ander had meegemaakt. Ik denk dus dat het stiekem toch ook wel iets met de scheiding te maken heeft. Misschien zal hij over het algemeen best happy zijn, daar wil ik niks aan af doen want jij maakt hem voortdurend mee. Onderhuids kan hij daarentegen toch best spanningen hebben. Een en ander is veranderd en veranderingen zijn voor kinderen soms toch moeilijker dan wij kunnen inschatten. Misschien verbindt hij dat onbewust met groter worden en wil hij dat niet ook nog eens veranderd zien door op deze manier 'klein' te blijven.

Wat je eraan kunt doen? Dat is heel moeilijk, vond ik. Net als jij begon ik mij eraan te ergeren. Een knulletje van vijf jaar, vijf en half wat weer stinkend rondloopt, ook op school. Op een gegeven moment was ik het zo beu dat ik hem zelf die onderbroeken uit liet spoelen. Dat beviel hem helemaal niks en daarna duurde het niet zo gekke lang meer of het hield zoetjes aan op.

Wat je zoon zegt, dat hij er soms niet aan denkt of net te laat, kan ook best waar zijn. Vaak is het toch een combinatie van factoren.

Volgens mij doe je het al heel goed hoor. Je bevestigt zijn gevoel, laat hem merken er begrip voor te hebben. Stelt dingen voor zodat hij iets kan met dat missen gevoel. Dat vindt een kind vaak al heel prettig. Dit soort dingen zijn nu eenmaal heel lastig om mee om te gaan. Het is iets waar jullie allemaal doorheen zullen moeten.

Volgens mij doe je dat juist heel goed, yayaatje.

Het ís voor hem ook lastig, en je geeft hem de kans om erover te praten met jou.

Verwerken heeft tijd nodig, je laat hem praten, geeft zelf geen oordeel.

Je bent er voor hem, dus dat lijkt me hartstikke goed.



Hoe gaat het als hij bij zijn vader is? (Het was me niet helemaal duidelijk of en wanneer er contact is met je ex)

En kun je er met je ex over hebben, hoe ermee omgaat, als het toch misgaat met poepen?

Begrijpelijk. Het kan wat karig overkomen naar je gevoel. Toch is het voor een kind wel fijn dat je met hem meeleeft, al zal hij dat niet zo kunnen benoemen voor zichzelf. Natuurlijk wil je al zijn probleempjes en verdriet van hem weg nemen maar zo werkt het helaas niet. Blijf gewoon begrip tonen, hem bevestigen, hem afleiden met leuke dingen, heel veel meer kun je volgens mij ook niet doen.