Kinderen
alle pijlers
Kind nerveus voor 'grote' gebeurtenissen
maandag 14 september 2009 om 11:31
Wie herkent dit?
Voor een 'grote' gebeurtenis (denk aan verjaardag, vakantie, schoolreisje, enz.) is je kind een paar dagen vantevoren onuitstaanbaar (grote mond, driftig, dwars), onrustig in zijn slaap, soms zelfs zo onrustig dat het lijkt of hij met koorts wakker wordt (zweten, huilen, wel praten, maar een beetje half slaperig/van de wereld), soms overgeven, klagen over buikpijn, blaasjes op zijn tong...
Ik dacht vanaf zaterdag dat mijn zoontje ziek ging worden. Hij was vorige week echt ongelooflijk dwars en opstandig (dus ik dacht 'het zou best eens kunnen dat hij iets onder de leden heeft) en zaterdagnacht en vannacht leek het of hij koorts had, hij heeft wat overgegeven en geklaagd over buikpijn. Opeens bedacht ik mij dat het wel eens de zenuwen kunnen zijn, omdat hij deze week zijn eerste schoolreisje in het vooruitzicht heeft. 's Nachts lijkt het echt alsof hij de griep heeft, maar de volgende ochtend is er weer niks aan de hand.
Voor een 'grote' gebeurtenis (denk aan verjaardag, vakantie, schoolreisje, enz.) is je kind een paar dagen vantevoren onuitstaanbaar (grote mond, driftig, dwars), onrustig in zijn slaap, soms zelfs zo onrustig dat het lijkt of hij met koorts wakker wordt (zweten, huilen, wel praten, maar een beetje half slaperig/van de wereld), soms overgeven, klagen over buikpijn, blaasjes op zijn tong...
Ik dacht vanaf zaterdag dat mijn zoontje ziek ging worden. Hij was vorige week echt ongelooflijk dwars en opstandig (dus ik dacht 'het zou best eens kunnen dat hij iets onder de leden heeft) en zaterdagnacht en vannacht leek het of hij koorts had, hij heeft wat overgegeven en geklaagd over buikpijn. Opeens bedacht ik mij dat het wel eens de zenuwen kunnen zijn, omdat hij deze week zijn eerste schoolreisje in het vooruitzicht heeft. 's Nachts lijkt het echt alsof hij de griep heeft, maar de volgende ochtend is er weer niks aan de hand.
maandag 14 september 2009 om 11:48
maandag 14 september 2009 om 11:53
Sweetcandy...hij vertelde zelf dat hij op schoolreisje gaat toen hij uit school kwam. Onderweg naar huis moest hij huilen omdat ik niet mee mocht, dus daar zit hij wel een beetje mee. Ik probeer hem er een positief gevoel over te geven door er enthousiast over te praten met hem, maar ik blijf er niet over praten. In de aanloop naar de dag zelf, probeer ik er zo min mogelijk aandacht aan te besteden. En als iemand er een vraag over stelt aan hem, dan negeert hij die vraag vaak.
maandag 14 september 2009 om 12:03
Ik heb ook een kind dat "heel hard leeft". Hoge pieken, diepe dalen, alles mee willen maken en alles willen weten.
Bij grote dingen zeg ik een paar weken van tevoren dat het gaat gebeuren, en kom er dan zelf niet meer op terug. Hij wel. Maar dan gaat het in zijn tempo, kan hij zelf ook de opwinding leiden zeg maar. Die opwinding wordt dan niet van buitenaf gevoed.
Dat is lastiger bij dingen die met de klas gaan gebeuren en de klas elkaar dus een beetje opjut zeg maar. Of, zoals wij hier regelmatig hebben, een oma die overlopend van goeie bedoelingen steeds maar bij het kind er op terugkomt:"Leuk he? Schoolreisje? Vind je het niet spannend? En hoe ga je daarheen? Met de bus? Leuk he? Wat een avontuur he? En wat ga je daar dan doen? Naar de dierentuin is leuk he? En de tijgers, zijn die daar ook? Oh die zijn gevaarlijk he? Maar ze zitten in een stevige kooi hoor, daar hoef je niet bang voor te zijn."
Oma weten we tegenwoordig een beetje in te tomen door haar meteen te bellen nadat we zoon hebben verteld wat er gaat gebeuren:"Oma, zoon gaat op schoolreisje maar hij vindt het zo spannend dat hij nou al geen oog dicht doet, dus zeg er maar niks over tegen hem..." En dan gaat het een stuk beter.
En ons ultieme redmiddel zijn de rescue pastilles van Bach bloesem. Ik weet dat veel mensen er niet in geloven, maar zoon weet niet waar ze voor zijn, vindt het alleen maar lekkere snoepjes, en in feite is het dat ook: een snoepje. Met een heel sterk verdund bloesemextract er in. En of het nou komt doordat wij weten dat hij dat snoepje heeft gehad en ons gedrag daardoor onbewust wijzigen of dat het echt door die bloesem komt, dat boeit me eerlijk gezegd niet zo. Zoon in paniek, supernerveus, en na zo'n pastille is het over.
Maar het allerbelangrijkste is wel dat hij leidend is in hoeveel er over gepraat wordt. We melden dat het staat te gebeuren en verder is het aan hem. En dat scheelt enorm!
Bij grote dingen zeg ik een paar weken van tevoren dat het gaat gebeuren, en kom er dan zelf niet meer op terug. Hij wel. Maar dan gaat het in zijn tempo, kan hij zelf ook de opwinding leiden zeg maar. Die opwinding wordt dan niet van buitenaf gevoed.
Dat is lastiger bij dingen die met de klas gaan gebeuren en de klas elkaar dus een beetje opjut zeg maar. Of, zoals wij hier regelmatig hebben, een oma die overlopend van goeie bedoelingen steeds maar bij het kind er op terugkomt:"Leuk he? Schoolreisje? Vind je het niet spannend? En hoe ga je daarheen? Met de bus? Leuk he? Wat een avontuur he? En wat ga je daar dan doen? Naar de dierentuin is leuk he? En de tijgers, zijn die daar ook? Oh die zijn gevaarlijk he? Maar ze zitten in een stevige kooi hoor, daar hoef je niet bang voor te zijn."
Oma weten we tegenwoordig een beetje in te tomen door haar meteen te bellen nadat we zoon hebben verteld wat er gaat gebeuren:"Oma, zoon gaat op schoolreisje maar hij vindt het zo spannend dat hij nou al geen oog dicht doet, dus zeg er maar niks over tegen hem..." En dan gaat het een stuk beter.
En ons ultieme redmiddel zijn de rescue pastilles van Bach bloesem. Ik weet dat veel mensen er niet in geloven, maar zoon weet niet waar ze voor zijn, vindt het alleen maar lekkere snoepjes, en in feite is het dat ook: een snoepje. Met een heel sterk verdund bloesemextract er in. En of het nou komt doordat wij weten dat hij dat snoepje heeft gehad en ons gedrag daardoor onbewust wijzigen of dat het echt door die bloesem komt, dat boeit me eerlijk gezegd niet zo. Zoon in paniek, supernerveus, en na zo'n pastille is het over.
Maar het allerbelangrijkste is wel dat hij leidend is in hoeveel er over gepraat wordt. We melden dat het staat te gebeuren en verder is het aan hem. En dat scheelt enorm!
Iets anders
maandag 14 september 2009 om 12:09
Grappig dat je over Rescue begint Babsjuh. Ik heb het in de kast liggen (druppeltjes voor mezelf), dus ik zal eens kijken of je de druppeltjes ook voor kinderen mag gebruiken. Ik vind hem nog te klein voor die pastilles (4 jaar).
Ik geef inderdaad ook aan bij de opa's en oma's (en overige familieleden/kennissen) dat ze er niet teveel over moeten praten. Sommigen zie je dan naar mij kijken van 'aansteller', maar zulke dingen maken gewoon zó'n indruk op hem.
Wat ik echt niet begrijp is dat sommige mensen tegen kinderen zeggen 'vind je het eng?' of 'ben je bang?'....*zucht*, zo praat je die kleintjes toch angst aan?!
Ik geef inderdaad ook aan bij de opa's en oma's (en overige familieleden/kennissen) dat ze er niet teveel over moeten praten. Sommigen zie je dan naar mij kijken van 'aansteller', maar zulke dingen maken gewoon zó'n indruk op hem.
Wat ik echt niet begrijp is dat sommige mensen tegen kinderen zeggen 'vind je het eng?' of 'ben je bang?'....*zucht*, zo praat je die kleintjes toch angst aan?!
maandag 14 september 2009 om 12:10
Wat bij uitstapjes hier trouwens ook goed werkt, is de website van het betreffende park of dierentuin er even bij pakken. Vaak hebben die sites ook een kinderhoekje en sowieso kun je lekker foto's kijken en kan je kind op die manier een beetje een indruk krijgen van de bestemming.
Ik vraag bij schoolreisjes op school na of ze al een bepaald dagprogramma hebben, dan kan ik daar op inhaken als zoon begint over die dag. Zo laat gaan jullie weg, dan zijn jullie zo laat daar, dan eerst wat drinken en dan het park verkennen. Zo laat weer eten, zo laat naar de voorstelling, zo laat weer bij de bus en zo laat weer thuis.
Ik vraag bij schoolreisjes op school na of ze al een bepaald dagprogramma hebben, dan kan ik daar op inhaken als zoon begint over die dag. Zo laat gaan jullie weg, dan zijn jullie zo laat daar, dan eerst wat drinken en dan het park verkennen. Zo laat weer eten, zo laat naar de voorstelling, zo laat weer bij de bus en zo laat weer thuis.
Iets anders
maandag 14 september 2009 om 12:17
herkenbaar!
Ik bereid zoon er juist niet meer teveel op, alleen op de dag zelf (hij is pas 3) anders gaat hij de nacht ervoor dus echt niet slapen... (zoals de nacht voor zijn verjaardag)
Als we dan bv in de auto ergens heengaan (zoals van de zomer naar een kasteel) word hij ook helemaal niet lekker, mama ik ben ziek, wit bekkie, stil etc.
Het eerste half uur ergens is dan ook heel spannend en daarna komt hij los.
Ik bereid zoon er juist niet meer teveel op, alleen op de dag zelf (hij is pas 3) anders gaat hij de nacht ervoor dus echt niet slapen... (zoals de nacht voor zijn verjaardag)
Als we dan bv in de auto ergens heengaan (zoals van de zomer naar een kasteel) word hij ook helemaal niet lekker, mama ik ben ziek, wit bekkie, stil etc.
Het eerste half uur ergens is dan ook heel spannend en daarna komt hij los.
maandag 14 september 2009 om 12:20
quote:jackie23 schreef op 14 september 2009 @ 12:09:
Grappig dat je over Rescue begint Babsjuh. Ik heb het in de kast liggen (druppeltjes voor mezelf), dus ik zal eens kijken of je de druppeltjes ook voor kinderen mag gebruiken. Ik vind hem nog te klein voor die pastilles (4 jaar).
Ik geef inderdaad ook aan bij de opa's en oma's (en overige familieleden/kennissen) dat ze er niet teveel over moeten praten. Sommigen zie je dan naar mij kijken van 'aansteller', maar zulke dingen maken gewoon zó'n indruk op hem.
Wat ik echt niet begrijp is dat sommige mensen tegen kinderen zeggen 'vind je het eng?' of 'ben je bang?'....*zucht*, zo praat je die kleintjes toch angst aan?!
Ik ben het met je eens, maar aan de andere kant kan het een kind ook vertrouwen geven als zijn gevoelens benoemd worden, begrepen worden in zijn ogen. Echter, ik vind dat niet aan de opa's, oma's, goegemeente. Dat zou aan jullie moeten zijn om daar op een geschikt moment met hem over te praten.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar kan me voorstellen dat het zou werken als je van dit soort grote dingen niet vooraf meldt en gewoon doet alsof het bij de dag hoort op het moment dat ze gaan. Met dat schoolreisje gaat dat wat lastig denk ik, maar met dingen die je zelf in de hand hebt kun je ze zo groot maken als je zelf wilt. Je kunt weken van tevoren over een verjaardag praten, je kunt misschien ook op de avond ervoor tussen neus en lippen door zeggen: o ja, morgen komen opa en oma met een cadeautje omdat je jarig bent.
Grappig dat je over Rescue begint Babsjuh. Ik heb het in de kast liggen (druppeltjes voor mezelf), dus ik zal eens kijken of je de druppeltjes ook voor kinderen mag gebruiken. Ik vind hem nog te klein voor die pastilles (4 jaar).
Ik geef inderdaad ook aan bij de opa's en oma's (en overige familieleden/kennissen) dat ze er niet teveel over moeten praten. Sommigen zie je dan naar mij kijken van 'aansteller', maar zulke dingen maken gewoon zó'n indruk op hem.
Wat ik echt niet begrijp is dat sommige mensen tegen kinderen zeggen 'vind je het eng?' of 'ben je bang?'....*zucht*, zo praat je die kleintjes toch angst aan?!
Ik ben het met je eens, maar aan de andere kant kan het een kind ook vertrouwen geven als zijn gevoelens benoemd worden, begrepen worden in zijn ogen. Echter, ik vind dat niet aan de opa's, oma's, goegemeente. Dat zou aan jullie moeten zijn om daar op een geschikt moment met hem over te praten.
Ik heb er verder geen ervaring mee, maar kan me voorstellen dat het zou werken als je van dit soort grote dingen niet vooraf meldt en gewoon doet alsof het bij de dag hoort op het moment dat ze gaan. Met dat schoolreisje gaat dat wat lastig denk ik, maar met dingen die je zelf in de hand hebt kun je ze zo groot maken als je zelf wilt. Je kunt weken van tevoren over een verjaardag praten, je kunt misschien ook op de avond ervoor tussen neus en lippen door zeggen: o ja, morgen komen opa en oma met een cadeautje omdat je jarig bent.
maandag 14 september 2009 om 12:25
maandag 14 september 2009 om 12:28
quote:jackie23 schreef op 14 september 2009 @ 12:25:
Klopt Morrie, dingen die wij zelf ondernemen of bijv. zijn verjaardag, daar praten we zo min mogelijk over (inderdaad pas een dag vantevoren), maar op school gaat dat niet. Daar bereiden ze de kinderen wel een tijdje vantevoren voor op het schoolreisje.
Ja, dat dacht ik al, daar wordt het natuurlijk ook al helemaal opgeklopt tot DE gebeurtenis van het jaar. Daar kom je niet onderuit.
Lastig hoor.
Klopt Morrie, dingen die wij zelf ondernemen of bijv. zijn verjaardag, daar praten we zo min mogelijk over (inderdaad pas een dag vantevoren), maar op school gaat dat niet. Daar bereiden ze de kinderen wel een tijdje vantevoren voor op het schoolreisje.
Ja, dat dacht ik al, daar wordt het natuurlijk ook al helemaal opgeklopt tot DE gebeurtenis van het jaar. Daar kom je niet onderuit.
Lastig hoor.
maandag 14 september 2009 om 12:48
Ik denk dat het goed is om je kind een beetje voor te bereiden (bijv. de dag van te voren), maar niet te veel of te lang van te voren, want dan wordt het echt zo'n gebeurtenis met de hoofdletter G voor hem.
Ik heb trouwens ook het omgekeerde gezien bij mensen met een angstig kind. Die dachten het goed te doen door hem een leugentje te vertellen, zodat hij van te voren niet zenuwachtig zou worden. Zo van "we gaan naar oma" terwijl ze naar de Efteling reden.
Dit was dus totaal de verkeerde aanpak, want nu wist hij van te voren nooit wat er ging gebeuren en kon hij dus nergens op vertrouwen en raakte hij alleen nog maar meer in paniek. Zo zie je maar hoe moeilijk het is de juiste aanpak te kiezen.
Ik heb trouwens ook het omgekeerde gezien bij mensen met een angstig kind. Die dachten het goed te doen door hem een leugentje te vertellen, zodat hij van te voren niet zenuwachtig zou worden. Zo van "we gaan naar oma" terwijl ze naar de Efteling reden.
Dit was dus totaal de verkeerde aanpak, want nu wist hij van te voren nooit wat er ging gebeuren en kon hij dus nergens op vertrouwen en raakte hij alleen nog maar meer in paniek. Zo zie je maar hoe moeilijk het is de juiste aanpak te kiezen.
maandag 14 september 2009 om 12:58
Misschien moet je je kind juist wel meer voorbereiden. als hij vantevoren heel duidelijk weet waar hij heengaat , waarom en hoe het er uitziet (websites bekijken) dan is het misschien juist minder eng, omdat het al een beetje bekend is. Dus NIET presenteren als gebeurtenis met een grote G, maar wel alvast een beetje door de routines heenlopen, zodat ie weet wat ie kan verwachten.
Bij kinderen met een autistische stoornis gaat het doorgaans helemaal mis met uitjes en grote gebeurtenissen, omdat ze niet weten wat ze kunnen verwachten en geen "script" hebben voor deze gebeurtenis. Ik denk dat een dergelijke aanpak ook heel goed kann werken voor "normale" kinderen. geen nadriuk leggen op dat iets "eng"is, maar gewoon proberen om samen een "script"op te stellen. Bij verjaardag: Er zijn slingers en kadootjes en taart: Er wordt gezongen voor de jarige, dan trakteert die, mag kadootjes openmaken...
Bij kinderen met een autistische stoornis gaat het doorgaans helemaal mis met uitjes en grote gebeurtenissen, omdat ze niet weten wat ze kunnen verwachten en geen "script" hebben voor deze gebeurtenis. Ik denk dat een dergelijke aanpak ook heel goed kann werken voor "normale" kinderen. geen nadriuk leggen op dat iets "eng"is, maar gewoon proberen om samen een "script"op te stellen. Bij verjaardag: Er zijn slingers en kadootjes en taart: Er wordt gezongen voor de jarige, dan trakteert die, mag kadootjes openmaken...
maandag 14 september 2009 om 13:01
maandag 14 september 2009 om 14:00
Ik was vroeger altijd ziek op vakantie, op mijn verjaardag, op schoolreisjes etc. Wat hielp was er juist over praten, er vertrouwd mee raken, weten wat er komt, de dag doorspreken. Ik vind het eigenlijk ook een beetje raar om het er níet over te hebben, en dat is niet lullig bedoeld, maar ik meen het wel. Hij denkt er echt wel over na hoor! Ook als je het er niet over hebt. En die spanning kan hij juist kwijtraken door het er met jou over te hebben! Je hoeft hem er echt niet over door te zagen, maar wel gewoon bespreken wat er komt, het niet groter maken dan het is en hem vertrouwd maken met het idee. Mijn ouders deden dat vaak als ik in bed lag, de volgende dag doornemen of juist dingen die nog wat verder weg lagen zoals een schoolreisje nog eens doornemen. Dat werkte prima, alhoewel ik vaak alsnog wel zenuwachtig maar dan behapbaar.
maandag 14 september 2009 om 16:27
Ik ben misschien niet duidelijk genoeg geweest, maar ik praat er wel over met hem, maar niet op de manier van 'spannend he?' en ik praat er ook niet constant over. Bijv. zijn verjaardag; de avond vantevoren bracht ik hem naar bed en toen spraken we in bed wat dingen door.
Ze gaan op schoolreisje naar een pretpark waar hij vaker is geweest, dus hij weet op zich wat er komen gaat. Ik denk dat het probleem meer is, dat dit een nieuwe situatie is (dus niet met papa/mama of opa/oma, maar met de juf en allemaal nieuwe kindjes).
En hem een leugentje voorhouden (zoals het voorbeeld 'we gaan naar oma' terwijl ze naar Efteling gaan) zou ik nóóit doen. Zo maak je je kind (in mijn ogen) juist nog nerveuzer en kan hij niet bouwen op wat zijn ouders hem vertellen. Hij weet dan nooit wat er komen gaat en of het waar is wat zijn ouders zeggen. Nee, dat vind ik persoonlijk echt niet kunnen.
Ik heb net wat spulletjes voor morgen gekocht en dat aan hem laten zien. Ook een armbandje met zijn naam en mijn telefoonnummer en dat heb ik ook voorgedaan en uitgelegd. Hij zegt dat hij weet waar het voor is en dat hij er zin in heeft, maar dan praat hij snel weer ergens anders over.
Ze gaan op schoolreisje naar een pretpark waar hij vaker is geweest, dus hij weet op zich wat er komen gaat. Ik denk dat het probleem meer is, dat dit een nieuwe situatie is (dus niet met papa/mama of opa/oma, maar met de juf en allemaal nieuwe kindjes).
En hem een leugentje voorhouden (zoals het voorbeeld 'we gaan naar oma' terwijl ze naar Efteling gaan) zou ik nóóit doen. Zo maak je je kind (in mijn ogen) juist nog nerveuzer en kan hij niet bouwen op wat zijn ouders hem vertellen. Hij weet dan nooit wat er komen gaat en of het waar is wat zijn ouders zeggen. Nee, dat vind ik persoonlijk echt niet kunnen.
Ik heb net wat spulletjes voor morgen gekocht en dat aan hem laten zien. Ook een armbandje met zijn naam en mijn telefoonnummer en dat heb ik ook voorgedaan en uitgelegd. Hij zegt dat hij weet waar het voor is en dat hij er zin in heeft, maar dan praat hij snel weer ergens anders over.
maandag 14 september 2009 om 16:30
quote:winkelfanaat schreef op 14 september 2009 @ 12:57:
Praat je ook na de grote gebeurtenis, nog met hem over zijn angst? Misschien dat hij op die manier gaat inzien dat de grote gebeurtenis eigenlijk alleen heel leuk was, niks om je zo druk over te maken.Ik praat zeker na de gebeurtenis nog met hem, maar ik benoem het niet als angst/spannend/eng. Ik vraag hoe hij het gehad heeft, hoe hij het vond, wat ze gedaan hebben, bij wie hij in het groepje zat, enz.
Praat je ook na de grote gebeurtenis, nog met hem over zijn angst? Misschien dat hij op die manier gaat inzien dat de grote gebeurtenis eigenlijk alleen heel leuk was, niks om je zo druk over te maken.Ik praat zeker na de gebeurtenis nog met hem, maar ik benoem het niet als angst/spannend/eng. Ik vraag hoe hij het gehad heeft, hoe hij het vond, wat ze gedaan hebben, bij wie hij in het groepje zat, enz.
maandag 14 september 2009 om 21:23
Mijn kind had de dag van tevoren of de ochtend van een grote gebeurtenis wel problemen. Vaak ziek net voor een feestje of zo.
Nadat we erachter kwamen dat het zo werkte heb ik het zo benoemd bij hem: jij vindt een feestje/vakantie/whatever kennelijk zo spannend dat je er een rotgevoel van krijgt. Dat was toen en toen ook zo, maar je bent gegaan en het was leuk toch? Feestjes en vakantie zijn toch hartstikke leuk? Ik heb ook gezegd dat ik vermoed dat een vriendje hier last van heeft, omdat 'ie wel erg vaak afzegde op feestjes. Dat dat heel vervelend is, en dat hij zelf gelukkig niet heeft hoeven afzeggen.
Het is inmiddels een stuk minder of vrijwel weg. Als hij iets voelt weet hij waarom hij dat voelt en dat is kennelijk genoeg, evt. met nog wat extra geruststelling en een hand op zijn buik.
Nadat we erachter kwamen dat het zo werkte heb ik het zo benoemd bij hem: jij vindt een feestje/vakantie/whatever kennelijk zo spannend dat je er een rotgevoel van krijgt. Dat was toen en toen ook zo, maar je bent gegaan en het was leuk toch? Feestjes en vakantie zijn toch hartstikke leuk? Ik heb ook gezegd dat ik vermoed dat een vriendje hier last van heeft, omdat 'ie wel erg vaak afzegde op feestjes. Dat dat heel vervelend is, en dat hij zelf gelukkig niet heeft hoeven afzeggen.
Het is inmiddels een stuk minder of vrijwel weg. Als hij iets voelt weet hij waarom hij dat voelt en dat is kennelijk genoeg, evt. met nog wat extra geruststelling en een hand op zijn buik.
maandag 14 september 2009 om 21:49
Dank je voor je link Wind.
Ik kan wel janken, ik vind het zó zielig voor hem. Hij ligt nu al vanaf 7 uur in bed, maar hij wordt ongeveer 2x per uur wakker...huilend, met zijn benen trappend, zwetend.
Net was het echt hartverscheurend....hij krijste echt ontzettend, was drijfnat van het zweet, klemde zich helemaal vast aan mij, trilde over zijn hele lijfje en dan lijkt het net of hij niet doorheeft dat ik er ben. Hij kijkt mij aan en dan zie ik de angst in zijn ogen....ik moet hem dan echt wakker maken, zodat hij doorheeft dat ik er ben en dat het goed is. Vervolgens gaat hij weer lekker slapen....oh, wat heb ik met hem te doen...
Ik kan wel janken, ik vind het zó zielig voor hem. Hij ligt nu al vanaf 7 uur in bed, maar hij wordt ongeveer 2x per uur wakker...huilend, met zijn benen trappend, zwetend.
Net was het echt hartverscheurend....hij krijste echt ontzettend, was drijfnat van het zweet, klemde zich helemaal vast aan mij, trilde over zijn hele lijfje en dan lijkt het net of hij niet doorheeft dat ik er ben. Hij kijkt mij aan en dan zie ik de angst in zijn ogen....ik moet hem dan echt wakker maken, zodat hij doorheeft dat ik er ben en dat het goed is. Vervolgens gaat hij weer lekker slapen....oh, wat heb ik met hem te doen...
