Kinderen
alle pijlers
Kind testen op adhd?
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:30
Korte versie:
Kind heeft externe begeleiding via school op ons verzoek en juf en IB’er duwen op een uitgebreid onderzoek doen naar autisme/adhd omdat kind niet stil kan zitten in de klas en ze er erg veel last van heeft.
Lange versie:
Wij hebben gestuurd op begeleiding omdat hij moeilijk emoties kon verwoorden en dan vooral boos werd. School zag dit minder maar ging er in mee. Vervolgens werd dit ook duidelijker in de begeleiding: slecht tegen verlies kunnen, snel onzeker of hij het goed wel goed doet en minder ontwikkeld in het herkennen en uiten van emoties. Hier doen we thuis veel mee en met behulp van coaching gaat dit beter.
Wij zien ook een kind thuis wat erg veel ‘aan’ staat, staat liever etend en zoekt veel afleiding. Thuis kan hij ook wel tot rust komen maar als we op bezoek bij familie of vrienden zijn lijkt hij vol aan te staan, aandacht of hij gezien wordt maar ook een soort rusteloosheid.
Toen we zouden starten met begeleiding was de vraag of we voorafgaand testen wilde afnemen maar hier was een wachtlijst voor. We hebben toen gezegd dat het vooral gaat om het handvaten krijgen voor hem, dat hij zich fijner voelt.
Tegelijkertijd krijg ik het idee dat juf hem vooral storend vindt, zegt bang te zijn dat anderen hem vervelend zullen vinden in de klas. Ik kan me voorstellen dat ze last van hem heeft. Het stuk sociaal herken ik niet, gaat met veel kinderen om en spreekt af. Hij is 8 jaar.
Ik vraag me af wat testen zal opleveren? Heb de angst dat een label het hem lastiger maakt. Dat hij straks ‘dat kind is met dit en dat’. Denk dat adhd zeker kan maar dat ook onzekerheid gemaskeerd met aandacht trekken ook een rol speelt.
De externe begeleider maakt het niet zoveel uit, hij coacht op praktijksituaties die de juf hem doorgeeft of er komen thuissituatie uit gesprekken met hem naar boven.
Iemand wat advies?
Kind heeft externe begeleiding via school op ons verzoek en juf en IB’er duwen op een uitgebreid onderzoek doen naar autisme/adhd omdat kind niet stil kan zitten in de klas en ze er erg veel last van heeft.
Lange versie:
Wij hebben gestuurd op begeleiding omdat hij moeilijk emoties kon verwoorden en dan vooral boos werd. School zag dit minder maar ging er in mee. Vervolgens werd dit ook duidelijker in de begeleiding: slecht tegen verlies kunnen, snel onzeker of hij het goed wel goed doet en minder ontwikkeld in het herkennen en uiten van emoties. Hier doen we thuis veel mee en met behulp van coaching gaat dit beter.
Wij zien ook een kind thuis wat erg veel ‘aan’ staat, staat liever etend en zoekt veel afleiding. Thuis kan hij ook wel tot rust komen maar als we op bezoek bij familie of vrienden zijn lijkt hij vol aan te staan, aandacht of hij gezien wordt maar ook een soort rusteloosheid.
Toen we zouden starten met begeleiding was de vraag of we voorafgaand testen wilde afnemen maar hier was een wachtlijst voor. We hebben toen gezegd dat het vooral gaat om het handvaten krijgen voor hem, dat hij zich fijner voelt.
Tegelijkertijd krijg ik het idee dat juf hem vooral storend vindt, zegt bang te zijn dat anderen hem vervelend zullen vinden in de klas. Ik kan me voorstellen dat ze last van hem heeft. Het stuk sociaal herken ik niet, gaat met veel kinderen om en spreekt af. Hij is 8 jaar.
Ik vraag me af wat testen zal opleveren? Heb de angst dat een label het hem lastiger maakt. Dat hij straks ‘dat kind is met dit en dat’. Denk dat adhd zeker kan maar dat ook onzekerheid gemaskeerd met aandacht trekken ook een rol speelt.
De externe begeleider maakt het niet zoveel uit, hij coacht op praktijksituaties die de juf hem doorgeeft of er komen thuissituatie uit gesprekken met hem naar boven.
Iemand wat advies?
whadiepooh wijzigde dit bericht op 31-10-2025 17:41
0.65% gewijzigd
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:37
Ik zou contact opnemen met de huisarts voor advies. Bij ons volgde daaruit eerst een gesprek tussen ons als ouders en de praktijkondersteuner jeugd van de praktijk. Die heeft ook contact met school gehad. Op basis daarvan maakte zij een inschatting of een diagnosetraject op z’n plek was. In ons geval was dat niet zo, en ik vond het wel fijn dat iemand die kennis van zaken had en alle kanten had gehoord, dat aangaf.
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:44
Ik ben voor testen. Als er een diagnose is krijgt de school extra geld voor begeleiding voor hem.
Daarnaast voelt hij zichzelf waarschijnlijk ook al anders dan de anderen.
Je wil niet dat hij daar een negatieve verklaring voor gaat zoeken: 'ik ben raar/ stom/ niet leuk'
Met een diagnose weet hij: ik ben geen mislukt paard, ik ben een zebra in een kudde paarden.
Of zoals mijn dochter zich voelde: een ree tussen de wolven. Want zo'n testtraject duurt maanden, toch weet de pestkop van de groep mijn dochter in 1 oogopslag eruit te pikken.
Daarnaast voelt hij zichzelf waarschijnlijk ook al anders dan de anderen.
Je wil niet dat hij daar een negatieve verklaring voor gaat zoeken: 'ik ben raar/ stom/ niet leuk'
Met een diagnose weet hij: ik ben geen mislukt paard, ik ben een zebra in een kudde paarden.
Of zoals mijn dochter zich voelde: een ree tussen de wolven. Want zo'n testtraject duurt maanden, toch weet de pestkop van de groep mijn dochter in 1 oogopslag eruit te pikken.
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:54
Ik denk niet negatief over labels maar wel als labels alleen als dat wordt gezien en er niet verder wordt gekeken. Bij deze juf heb ik dat wel, bij eerder leerkrachten had ik dat gevoel niet.
Hij voelt zich nu niet anders, althans in de gesprekken merken wij het niet dat hij het zelf door heeft.
Ik vind het vooral belangrijk dat hij hulp krijgt die hij nodig heeft, deze externe begeleider geeft aan niet perse te willen of hoeven testen voor goede begeleiding.
Mede daardoor vraag ik me het nut van testen af. Maar kan inderdaad zijn dat geld daar de reden achter is, dit gaven ze zelf niet aan bij het vragen naar de reden.
vrijdag 31 oktober 2025 om 17:55
Je hebt al vaker topics over je zoon geopend toch? Doe het voor hem en jezelf, niet voor de juf.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 17:54Ik denk niet negatief over labels maar wel als labels alleen als dat wordt gezien en er niet verder wordt gekeken. Bij deze juf heb ik dat wel, bij eerder leerkrachten had ik dat gevoel niet.
Hij voelt zich nu niet anders, althans in de gesprekken merken wij het niet dat hij het zelf door heeft.
Ik vind het vooral belangrijk dat hij hulp krijgt die hij nodig heeft, deze externe begeleider geeft aan niet perse te willen of hoeven testen voor goede begeleiding.
Mede daardoor vraag ik me het nut van testen af. Maar kan inderdaad zijn dat geld daar de reden achter is, dit gaven ze zelf niet aan bij het vragen naar de reden.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:04
Mijn zoon (21) heeft het 'label' ADHD al vanaf zijn zesde en het heeft hem in ieder geval passend onderwijs gebracht: SO en VSO-havo. Intussen heeft ie ook een reguliere MBO-4 afgerond en hij is nu druk doende met een HBO-opleiding. En niemand die hem lastig valt over zijn (V)SO verleden hoor. Bij het halen van het rijbewijs was het ook geen probleem. Natuurlijk had ik mijn poot indertijd stijf kunnen houden en hem lekker niet laten testen en hem lekker in het regulier basisonderwijs laten blijven, maar ik vermoed dat ie dan wel naar de kloten zou zijn gegaan.
Onze harten bleven branden door de liefdesvlam
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:11
Zeker voor hemzelf maar ben bang dat ik hem een label geef waar hij vervolgens nooit meer van af komt. Wat als de hulp prima is maar wil zeker zijn dat ik niet iets over het hoofd zie. Zeker omdat begeleider ook aangeeft dit niet had zien aankomen en de vraag erg direct komt.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:12
Op een bepaald moment gaan kind en jij met zijn neus tegen de deur lopen omdat er geen officiële diagnose is.
En dan kan je jaren op de wachtlijst voor dat officieel papiertje. Om vervolgens ook weer op de wachtlijst te mogen voor hulp.
Die totaal nodeloze wachttijd bespaar je je kind of later puber / volwassene toch echt liever.
Mijn ouders vonden een officiële diagnose ook nooit nodig. Want "het liep toch". En de wachtlijsten voor het testen van een puber waren "een eeuwigheid".
Tot ik op mijn 23ste - net met veel moeite afgestudeerd - totaal vastliep.
En nergens binnenraakte want er was geen officieel papiertje voor bijvoorbeeld geschikte psychische hulp, hulp bij werk zoeken, hulp bij een erkenning krijgen vanuit de overheid, ...
Kon ik dus alsnog 2 jaar op de wachtlijst. 2 jaar waarin zo'n beetje mijn hele leven stil lag.
Niemand garandeert overigens dat de begeleider die hij nu heeft de komende 50 jaar aan het werk blijft.
En dan kan je jaren op de wachtlijst voor dat officieel papiertje. Om vervolgens ook weer op de wachtlijst te mogen voor hulp.
Die totaal nodeloze wachttijd bespaar je je kind of later puber / volwassene toch echt liever.
Mijn ouders vonden een officiële diagnose ook nooit nodig. Want "het liep toch". En de wachtlijsten voor het testen van een puber waren "een eeuwigheid".
Tot ik op mijn 23ste - net met veel moeite afgestudeerd - totaal vastliep.
En nergens binnenraakte want er was geen officieel papiertje voor bijvoorbeeld geschikte psychische hulp, hulp bij werk zoeken, hulp bij een erkenning krijgen vanuit de overheid, ...
Kon ik dus alsnog 2 jaar op de wachtlijst. 2 jaar waarin zo'n beetje mijn hele leven stil lag.
Niemand garandeert overigens dat de begeleider die hij nu heeft de komende 50 jaar aan het werk blijft.
Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:14
Er gaan geen alarmbellen af de rest van je leven als je een diagnose hebt hoor. Laat dat idee los.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 18:11Zeker voor hemzelf maar ben bang dat ik hem een label geef waar hij vervolgens nooit meer van af komt. Wat als de hulp prima is maar wil zeker zijn dat ik niet iets over het hoofd zie. Zeker omdat begeleider ook aangeeft dit niet had zien aankomen en de vraag erg direct komt.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:31
Ik heb in dezelfde situatie gezeten en aanvankelijk gekozen voor niet testen, omdat het geen wereldprobleem was (in onze ogen) en ach, iedereen heeft wel wat. Dat bleek een achterhaalde gedachte te zijn. In mijn jeugd (ik heb ook ADHD) paste je er wel een mouw aan en leerde je ermee omgaan. Dat geloof ik - in het geval van ADHD - overigens nog steeds, maar je moet ook rekening houden met de veranderingen in onze maatschappij en inmiddels is het simpelweg zo dat je je kind tekort doet als je hem níet laat testen.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 17:54Ik denk niet negatief over labels maar wel als labels alleen als dat wordt gezien en er niet verder wordt gekeken. Bij deze juf heb ik dat wel, bij eerder leerkrachten had ik dat gevoel niet.
Hij voelt zich nu niet anders, althans in de gesprekken merken wij het niet dat hij het zelf door heeft.
Ik vind het vooral belangrijk dat hij hulp krijgt die hij nodig heeft, deze externe begeleider geeft aan niet perse te willen of hoeven testen voor goede begeleiding.
Mede daardoor vraag ik me het nut van testen af. Maar kan inderdaad zijn dat geld daar de reden achter is, dit gaven ze zelf niet aan bij het vragen naar de reden.
Waarom? Omdat heel veel andere kinderen wel getest worden en er daardoor extra aandacht is voor kinderen die ‘anders bedraad zijn’ (om het even simpel te zeggen), wat natuurlijk goed en fijn is, maar alle extra begeleiding en de extra tijd bij toetsen etcetera gelden dan niet voor jouw kind. Omdat hij geen diagnose heeft. Want jij denkt: dat loopt wel los, en daar heb je gelijk in, maar het verschil met ‘vroeger’ is dat jouw kind links en rechts voorbij wordt gelopen door kinderen die wel extra steun en toets-tijd (en eventueel medicatie) krijgen. En dan heb je dus alsnog een probleem.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:34
Een diagnose geeft ook recht op extra examentijd etc.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 18:11Zeker voor hemzelf maar ben bang dat ik hem een label geef waar hij vervolgens nooit meer van af komt. Wat als de hulp prima is maar wil zeker zijn dat ik niet iets over het hoofd zie. Zeker omdat begeleider ook aangeeft dit niet had zien aankomen en de vraag erg direct komt.
Wat de beperkingen van de diagnose zullen zijn zie ik niet zo.
Don’t let anyone ruin your day. It’s your day.
Ruin it yourself.
Ruin it yourself.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:39
Nou, wil je dan even vertellen waar dat extra geld vandaan komt? Bij ons op school (ben juf) is dat helaas niet het geval.Dropdrop schreef: ↑31-10-2025 17:44Ik ben voor testen. Als er een diagnose is krijgt de school extra geld voor begeleiding voor hem.
Daarnaast voelt hij zichzelf waarschijnlijk ook al anders dan de anderen.
Je wil niet dat hij daar een negatieve verklaring voor gaat zoeken: 'ik ben raar/ stom/ niet leuk'
Met een diagnose weet hij: ik ben geen mislukt paard, ik ben een zebra in een kudde paarden.
Of zoals mijn dochter zich voelde: een ree tussen de wolven. Want zo'n testtraject duurt maanden, toch weet de pestkop van de groep mijn dochter in 1 oogopslag eruit te pikken.
Verder herken ik je verhaal wel.
En zelf heb ik ook ADHD. Het heeft mij zo enorm geholpen dat ik weet waar mijn lastigheden vandaan kwamen! Helaas hebben de vele jaren daarvoor voor zoveel littekens gezorgd dat ik daar wel eens verdrietig over ben (overigens 'bestond' ADHD nog niet in mijn jeugd, dus neem het niemand kwalijk).
Waarom ik een diagnose zo belangrijk vind, is omdat de aanpak van het gedrag bij ieder labeltje anders is.
Net als bij waslabels. Je kunt alles op 40 graden bij elkaar gooien, dan wordt het best schoon. Maar als je kleuren scheidt, temperatuur aanpast dan is het eindresultaat echt beter!
ADHD-kinderen inmiddels ruimschoots volwassen. Enige keer dat we ergens tegenaan liepen was bij het halen van de rijbewijzen. Daarvoor was keuring bij een arts nodig. Maar dat stelde weinig voor.
En op vakantie gaan met medicatie is even uitzoeken wat waar mee naartoe mag.
Verder nooit ergens last van.
Mijn advies, doe ermee wat je wil: vraag geen onderzoek naar ADHD en ASS aan, maar een breed onderzoek.
Als je gericht vraagt naar die twee wordt er vaak niet verder gekeken als het antwoord 2x 'nee' bleek. Terwijl het probleem er dan nog steeds wel is.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:50
Jullie samenwerkingsverband krijgt het en besluit het op de grote hoop te gooien blijkbaar.
Ik werk niet in het onderwijs, maar mijn dochter haar IB'er schreef 2x per jaar een mooi rapportje, zodat het geld bleef komen, ook al kreeg dochter nul uur begeleiding.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:51
Wat houdt 'nooit meer vanaf komt' volgens jou in dan? Het wordt niet op hem gebrandmerkt hè. En je kan ook een diagnose hebben zonder dat ooit iemand van je 'label' weet.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 18:11Zeker voor hemzelf maar ben bang dat ik hem een label geef waar hij vervolgens nooit meer van af komt. Wat als de hulp prima is maar wil zeker zijn dat ik niet iets over het hoofd zie. Zeker omdat begeleider ook aangeeft dit niet had zien aankomen en de vraag erg direct komt.
vrijdag 31 oktober 2025 om 18:58
Ik ben het hier erg mee eens. Zo heb ik het zelf ook ervaren. Ik ben laat gediagnosticeerd en het heeft alleen maar positieve dingen gebracht. Ik snap mezelf een stuk beter en kon veel betere oplossingen vinden. Uiteindelijk heb je ADHD of niet, of je gediagnosticeerd bent of niet, je loopt tegen dezelfde dingen aan.Dropdrop schreef: ↑31-10-2025 17:44Ik ben voor testen. Als er een diagnose is krijgt de school extra geld voor begeleiding voor hem.
Daarnaast voelt hij zichzelf waarschijnlijk ook al anders dan de anderen.
Je wil niet dat hij daar een negatieve verklaring voor gaat zoeken: 'ik ben raar/ stom/ niet leuk'
Met een diagnose weet hij: ik ben geen mislukt paard, ik ben een zebra in een kudde paarden.
Of zoals mijn dochter zich voelde: een ree tussen de wolven. Want zo'n testtraject duurt maanden, toch weet de pestkop van de groep mijn dochter in 1 oogopslag eruit te pikken.
Een kind vindt het ook niet leuk om steeds aangesproken te voelen, dat gebeurt nu al. Al snap ik ook de andere kant, mijn oudste heeft waarschijnlijk ook ADHD alleen kan zich heel goed inhouden in de klas. Daardoor gaat het op school goed. Erbuiten is het daarentegen aardig duidelijk. Ik twijfel ook wanneer ze getest moet worden. Wij kunnen haar nu goed helpen doordat ik het zelf ook heb.
vrijdag 31 oktober 2025 om 19:25
Een diagnose kan betere hulp opleveren, maar geeft idd tegelijk een stigma.
Ik zou goed nadenken wat een diagnose gaat opleveren. Als de begeleiding al loopt, maar de juf vindt je kind lastig, wat gaat juf dan doen met een eventuele diagnose?
Ik zou goed nadenken wat een diagnose gaat opleveren. Als de begeleiding al loopt, maar de juf vindt je kind lastig, wat gaat juf dan doen met een eventuele diagnose?
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 31 oktober 2025 om 19:29
Ik ben blij dat toen de juf van mijn dochter had aangekaart om te haar te laten testen. Er kwam dyslexie en AD(H)D uit. Dat opende een heleboel ingangen tot hulp en extra aandacht. Mijn dochter is daar juist beter van geworden.
Inmiddels is ze 17 jaar en het is aan haarzelf of ze kenbaar maakt wat haar "labels" zijn. Het is niet dat aan de linkeroor een label ADHD en haar rechteroor een label dyslexie is vast geniet?
Inmiddels is ze 17 jaar en het is aan haarzelf of ze kenbaar maakt wat haar "labels" zijn. Het is niet dat aan de linkeroor een label ADHD en haar rechteroor een label dyslexie is vast geniet?
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:04
Lees veel positieve verhalen en misschien is dus mijn angst ongegrond en achterhaalt. Maar ken vooral mensen van mijn eigen leeftijd die het als vervelend hebben ervaren ‘o die heeft adhd’ en daarmee meteen als persoon zo gelabeld worden en behandeld. Alsof alles door je diagnose komt ipv naar de persoon in geheel te kijken.
Denk dat ik bij deze leerkracht daar ook bang voor ben. Hij doet het nu bovengemiddeld goed in de klas maar zij heeft last van hem. En daar wil ik zeker wat aan doen maar wil niet dat een diagnose haar voeding kan geven. Voeding voor wat weet ik niet maar toch ben ik er bang voor. Geen idee of ze dan ruimte heeft om aan te zetten tot medicatie oid?
Zijn vorige juf gaf hem een wiebelkruk en een fijne plek en daarmee was het goed.
Denk dat ik bij deze leerkracht daar ook bang voor ben. Hij doet het nu bovengemiddeld goed in de klas maar zij heeft last van hem. En daar wil ik zeker wat aan doen maar wil niet dat een diagnose haar voeding kan geven. Voeding voor wat weet ik niet maar toch ben ik er bang voor. Geen idee of ze dan ruimte heeft om aan te zetten tot medicatie oid?
Zijn vorige juf gaf hem een wiebelkruk en een fijne plek en daarmee was het goed.
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:07
Dit. Als er aanleiding is om te testen, dan zou ik dat doen. Je kiest zelf aan wie je het wel of niet vertelt en hebt de vrijheid om er wel of niet iets mee te doen. Er speelt sowieso iets, anders had je geen coach ingeschakeld en de juf heeft vermoedens. Dat dit vorige jaren nog niet zo was, betekent niet automatisch dat er dus geen ADHD speelt. Misschien is deze juf opmerkzamer of past het gedrag nu duidelijk niet meer bij de leeftijd. De meeste kleuters kunnen moeilijk stilzitten, dus dan valt dat nog niet zo op.
Er gaan soms echt deuren open als je een diagnose hebt. Op de school van mijn kind staan de onderwijsassistenten vooral in de klassen met veel 'labels', daar is dus meer een-op-een begeleiding mogelijk. Op mijn werk doe ik moeite als een leerling met dyslexie vraagt om een geprinte versie van de digitale toets. Als een leerling zonder 'label' vraagt of ik de toets ook ga printen, dan is het antwoord 'nee'. Ik kan simpelweg niet aan alle wensen tegemoet komen, dus dan helpen labels/diagnoses om te bepalen wat wel en wat niet.
Ook persoonlijk merk ik dat ik onbewust meer begrip heb voor en geduld met een kind dat afwijkt van de norm als ik weet dat er iets achter zit. Niet aardig richting degenen die 'gewoon' druk ofzo zijn, maar ja.
Dus zelfs als je het nu niet nodig vindt, zou ik het toch willen weten voor het geval je kind op de middelbare of vervolgopleiding alsnog vastloopt.
amaryllis wijzigde dit bericht op 31-10-2025 20:16
16.74% gewijzigd
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:08
Precies, over dat hele ‘label’ heb je zelf controle. Maar het is wel handig om het tevoorschijn te kunnen trekken op momenten waarop het je voordeel en begrip kan opleveren. Op de middelbare school en een eventuele vervolgopleiding kunnen mentoren ook weer ‘vraagtekens hebben’ bij het (leer)gedrag van een kind, en dan is het heel fijn om gewoon die diagnose op tafel te kunnen leggen. Ik zie het als een soort bescherming tegen gezeik.Mousse28 schreef: ↑31-10-2025 19:29Ik ben blij dat toen de juf van mijn dochter had aangekaart om te haar te laten testen. Er kwam dyslexie en AD(H)D uit. Dat opende een heleboel ingangen tot hulp en extra aandacht. Mijn dochter is daar juist beter van geworden.
Inmiddels is ze 17 jaar en het is aan haarzelf of ze kenbaar maakt wat haar "labels" zijn. Het is niet dat aan de linkeroor een label ADHD en haar rechteroor een label dyslexie is vast geniet?
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:18
Als kind van ouders die mij nooit getest hebben maar waar wel zeker ADHD/ADD in zit: ALTIJD TESTEN....
Niet bang zijn voor het label want die kan ook zoveel verlichting schelen. In mijn tienertijd had het voor mij zoveel uitgemaakt als ik had geweten waarom ik me zo anders voelde als de rest. En uiteindelijk ook fijner vanuit school geweest want dan had er meer begrip geweest...
Niet bang zijn voor het label want die kan ook zoveel verlichting schelen. In mijn tienertijd had het voor mij zoveel uitgemaakt als ik had geweten waarom ik me zo anders voelde als de rest. En uiteindelijk ook fijner vanuit school geweest want dan had er meer begrip geweest...
Ik lach in de regen, dans in de wind en kijk niet achterom. Of zoiets...
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:18
Dit is dus exact waar ik me dood aan erger en waarom die diagnoses dus blijkbaar nodig zijn.Amaryllis schreef: ↑31-10-2025 20:07Dit. Als er aanleiding is om te testen, dan zou ik dat doen. Je kiest zelf aan wie je het wel of niet vertelt en hebt de vrijheid om er wel of niet iets mee te doen. Er speelt sowieso iets, anders had je geen coach ingeschakeld en de juf heeft vermoedens. Dat dit vorige jaren nog niet zo was, betekent niet automatisch dat er dus geen ADHD speelt. Misschien is deze juf opmerkzamer of past het gedrag nu duidelijk niet meer bij de leeftijd. De meeste kleuters kunnen moeilijk stilzitten, dus dan valt dat nog niet zo op.
Er gaan soms echt deuren open als je een diagnose hebt. Op de school van mijn kind staan de onderwijsassistenten vooral in de klassen met veel 'labels', daar is dus meer een-op-een begeleiding mogelijk. Op mijn werk doe ik moeite als een leerling met dyslexie vraagt om een geprinte versie van de digitale toets. Als een leerling zonder 'label' vraagt of ik de toets ook ga printen, dan is het antwoord 'nee'. Ik kan simpelweg niet aan alle wensen tegemoet komen, dus dan helpen labels/diagnoses om te bepalen wat wel en wat niet.
Ook persoonlijk merk ik dat ik onbewust meer begrip heb voor en geduld met een kind dat afwijkt van de norm als ik weet dat er iets achter zit. Niet aardig richting degenen die 'gewoon' druk ofzo zijn, maar ja.
Dus zelfs als je het nu niet nodig vindt, zou ik het toch willen weten voor het geval je kind op de middelbare of vervolgopleiding alsnog vastloopt.
Er zijn wrsch legio kinderen (en volwassenen) die ook enorm geholpen zouden zijn met een beetje extra hulp, maar niet genoeg voor een diagnose.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:23
Die mensen die dat zeggen ken ik ook. Dat was ook 1 van de eerste dingen die familie van mij zei “als je het maar niet als excuus gaat gebruiken”. We hebben het er amper over en weinig mensen weten het maar ik denk dat ze nu wel merken dat het ook veel goeds gedaan heeft.Whadiepooh schreef: ↑31-10-2025 20:04Lees veel positieve verhalen en misschien is dus mijn angst ongegrond en achterhaalt. Maar ken vooral mensen van mijn eigen leeftijd die het als vervelend hebben ervaren ‘o die heeft adhd’ en daarmee meteen als persoon zo gelabeld worden en behandeld. Alsof alles door je diagnose komt ipv naar de persoon in geheel te kijken.
Denk dat ik bij deze leerkracht daar ook bang voor ben. Hij doet het nu bovengemiddeld goed in de klas maar zij heeft last van hem. En daar wil ik zeker wat aan doen maar wil niet dat een diagnose haar voeding kan geven. Voeding voor wat weet ik niet maar toch ben ik er bang voor. Geen idee of ze dan ruimte heeft om aan te zetten tot medicatie oid?
Zijn vorige juf gaf hem een wiebelkruk en een fijne plek en daarmee was het goed.
Wat betreft medicatie is persoonlijk. Mijn buurjongen had veel problemen op school en uiteindelijk hebben ze voor medicatie gekozen. De eerste dag kwam hij thuis en hij was zo trots dat hij zo goed kon opletten en het kon volgen. Het is geen wondermiddel, maar het heeft hemzelf veel goeds gedaan. Hij wilde wel, maar het lukte gewoon niet. Je moet bedenken dat het constante gecorrigeer ook negatief effect kan hebben.
Ik was als kind heel rustig in de klas dus niemand had last van mij, maar ik had veel moeite op school met opletten ook al deed ik actief m’n best. Nu slik ik een lage dosis medicatie en ik ben er zo blij mee. Maar voor mezelf, niet voor anderen.
Uiteindelijk mag je het zelf kiezen wat je doet qua medicatie. Je kan altijd aangeven dat je eerst andere dingen wil proberen.
elsy wijzigde dit bericht op 31-10-2025 20:26
1.21% gewijzigd
vrijdag 31 oktober 2025 om 20:24
Wel testen. Ik werk met kinderen waar ouders vanuit hun achtergrond, milieu niet willen weten of ze een label horen te hebben. Er mag dus officieel niks extra voor deze kinderen gedaan worden.
Natuurlijk doen mijn collega’s en ik echt wel een extra stapje, maar de worstelingen van de kinderen te zien, is zo sneu. En dan te weten dat die situatie voor ze nog wel even zo blijft.
Natuurlijk doen mijn collega’s en ik echt wel een extra stapje, maar de worstelingen van de kinderen te zien, is zo sneu. En dan te weten dat die situatie voor ze nog wel even zo blijft.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
