Kinderen
alle pijlers
Lompe opmerkingen in kraamtijd
woensdag 8 juni 2011 om 16:08
Ben benieuwd, wie wint de award?
Hoorde laatst van een vriendin een leuke toen ze met een verse baby aan haar borst lag:
'Jeeej, je buik ziet eruit alsof je nog moet bevallen.'
Een andere kennis van me was in tranen omdat haar schoonmoeder had gezegd dat ze de naam die ze hadden uitgekozen voor hun zoontje echt niet leuk vond. En daar bleef ze zich een aantal keer over verbazen. Prima, meningen verschillen. Maar moet dat nou op dat moment gezegd worden?
Wat is er tegen jou gezegd wat je onder invloed van alle hormonen net niet zo goed kon hebben op dat moment?
Hoorde laatst van een vriendin een leuke toen ze met een verse baby aan haar borst lag:
'Jeeej, je buik ziet eruit alsof je nog moet bevallen.'
Een andere kennis van me was in tranen omdat haar schoonmoeder had gezegd dat ze de naam die ze hadden uitgekozen voor hun zoontje echt niet leuk vond. En daar bleef ze zich een aantal keer over verbazen. Prima, meningen verschillen. Maar moet dat nou op dat moment gezegd worden?
Wat is er tegen jou gezegd wat je onder invloed van alle hormonen net niet zo goed kon hebben op dat moment?
maandag 14 september 2015 om 11:41
quote:mia_e schreef op 13 september 2015 @ 21:18:
Ik heb normaal al een DD-cup, maar met bv geven incl stuwing blaast alles op totdat het bijna onder mijn kin zat. Het rotste vond ik dat mijn partner daar een afkeer van had en me heel vies aankeek. Alsof ik er wat aan kon doen! En inderdaad vrienden van hem die willen weten hoe dat nu is om sex te hebben met een vrouw die een kind door het geboortekanaal heeft gehad. En de vraag kwam tijdens de kraamweek... Alsof je een sextoy bent...
Verder wel hele lieve verpleegkundigen gehad. Ze spraken erg lief tegen mij en dat was erg aardig tegenover de ondervragingen van mijn (schoon) en (stief) moeder die zich echt rot gedroegen in het ziekenhuis. De een was binnen een minuut weer weg (wel even de opmerking maken dat het kind niets, maar dan ook helemaal niets van mij had) en de ander verwachte dat het ziekenhuispersoneel haar wel even koffie kwam brengen. Bah.Zo dat zou ik echt erg vinden! Ik heb ook erg grote borsten, en ja door stuwing werden ze helemaal gigaaaantisch. Maar daar had mijn vriend echt niet lelijk over hoeven doen.
Ik heb normaal al een DD-cup, maar met bv geven incl stuwing blaast alles op totdat het bijna onder mijn kin zat. Het rotste vond ik dat mijn partner daar een afkeer van had en me heel vies aankeek. Alsof ik er wat aan kon doen! En inderdaad vrienden van hem die willen weten hoe dat nu is om sex te hebben met een vrouw die een kind door het geboortekanaal heeft gehad. En de vraag kwam tijdens de kraamweek... Alsof je een sextoy bent...
Verder wel hele lieve verpleegkundigen gehad. Ze spraken erg lief tegen mij en dat was erg aardig tegenover de ondervragingen van mijn (schoon) en (stief) moeder die zich echt rot gedroegen in het ziekenhuis. De een was binnen een minuut weer weg (wel even de opmerking maken dat het kind niets, maar dan ook helemaal niets van mij had) en de ander verwachte dat het ziekenhuispersoneel haar wel even koffie kwam brengen. Bah.Zo dat zou ik echt erg vinden! Ik heb ook erg grote borsten, en ja door stuwing werden ze helemaal gigaaaantisch. Maar daar had mijn vriend echt niet lelijk over hoeven doen.
maandag 14 september 2015 om 11:43
maandag 14 september 2015 om 12:03
De omstandigheden rond mijn bevalling waren een beetje ongebruikelijk. Ik ben 9 dagen te vroeg bevallen en man werd de dag ervoor onverwacht geopereerd aan een ontstoken blindedarm. Dus mijn moeder heeft me naar het ziekenhuis gebracht en man werd midden in de nacht naar de verloskamer gerold. De arme schat was high van de morfine en het duurde even voor het besef kwam dat zoon echt NU zou komen. Het was een bliksembevalling en zoon was er binnen een half uur.
Tegen de tijd dat ik naar huis mocht was er een dienstwissel geweest. Man werd door een verpleegkundige opgehaald en ik ging weer met mijn moeder mee. We kwamen beide in een rolstoel de kamer uit. De verbaasde gezichten op de afdeling, prachtig! Ze hadden het nog nooit meegemaakt dat een lijkbleke vader de afdeling in een rolstoel had verlaten. Ik zag er ook een stuk beter uit dan man, voelde me fysiek geweldig.
Heb thuis wel een potje zitten janken dat ik zonder man met baby in bed zat. Gelukkig mocht hij een uurtje later ook naar huis.
De enige lompe opmerking die ik heb gehad hierover was dat ik best wat meer kon doen, man was immers geopereerd en ik was alleen maar bevallen.
De kraamhulp was super, ze heeft ons allebei schandalig verwend en ze was fantastisch met zowel de baby als de oudste. Mijn ouders hebben die periode ook heel wat kilometers gemaakt om het schema van de oudste door te laten gaan.
En deze klassieker heb ik bij beide zoons te horen gekregen; "Hij lijkt ook echt helemaal niet op zijn vader, hè?" Op zo'n fijne, insinuerende toon.
Tegen de tijd dat ik naar huis mocht was er een dienstwissel geweest. Man werd door een verpleegkundige opgehaald en ik ging weer met mijn moeder mee. We kwamen beide in een rolstoel de kamer uit. De verbaasde gezichten op de afdeling, prachtig! Ze hadden het nog nooit meegemaakt dat een lijkbleke vader de afdeling in een rolstoel had verlaten. Ik zag er ook een stuk beter uit dan man, voelde me fysiek geweldig.
Heb thuis wel een potje zitten janken dat ik zonder man met baby in bed zat. Gelukkig mocht hij een uurtje later ook naar huis.
De enige lompe opmerking die ik heb gehad hierover was dat ik best wat meer kon doen, man was immers geopereerd en ik was alleen maar bevallen.
De kraamhulp was super, ze heeft ons allebei schandalig verwend en ze was fantastisch met zowel de baby als de oudste. Mijn ouders hebben die periode ook heel wat kilometers gemaakt om het schema van de oudste door te laten gaan.
En deze klassieker heb ik bij beide zoons te horen gekregen; "Hij lijkt ook echt helemaal niet op zijn vader, hè?" Op zo'n fijne, insinuerende toon.
maandag 14 september 2015 om 12:16
Ik ben op alle mogelijke manier ingeleid. Ik zal jullie de details besparen, maar na de bevalling heb ik
van het ziekenhuis de vraag gekregen of ik misschien een psycholoog wilde spreken om de bevalling te verwerken........
Geen gebruik van gemaakt wilde alleen maar graag naar huis.
Eenmaal thuis ben ik het bed in gekropen om eens even lekker bij te komen.
Na een uurtje te hebben geslapen kwam 'manlief' naar boven. Deze merkte fijntjes op of het niet onderhand tijd
werd dat ik het nest uitkwam, er was immer genoeg te doen. "Of denk jij nu als een prinsesje te kunnen blijven liggen"?
Het zal je niet verbazen; Manlief is inmiddels exman.
van het ziekenhuis de vraag gekregen of ik misschien een psycholoog wilde spreken om de bevalling te verwerken........
Geen gebruik van gemaakt wilde alleen maar graag naar huis.
Eenmaal thuis ben ik het bed in gekropen om eens even lekker bij te komen.
Na een uurtje te hebben geslapen kwam 'manlief' naar boven. Deze merkte fijntjes op of het niet onderhand tijd
werd dat ik het nest uitkwam, er was immer genoeg te doen. "Of denk jij nu als een prinsesje te kunnen blijven liggen"?
Het zal je niet verbazen; Manlief is inmiddels exman.
maandag 14 september 2015 om 12:42
Zoo wat een nare schoonmoeders/ouders. Hier gelukkig schatten van mensen, soms iets te enthousiast maar dat zijn mijn ouders ook.
Hier een vriend op kraambezoek gehad die niet begreep dat ik het niet fijn vond bij haar te kolven en na het bezoekje aan ons heel boos was geweest want ik had nauwelijks naar haar geïnformeerd.
Pffff was net 3 dagen bevallen.
Hier een vriend op kraambezoek gehad die niet begreep dat ik het niet fijn vond bij haar te kolven en na het bezoekje aan ons heel boos was geweest want ik had nauwelijks naar haar geïnformeerd.
Pffff was net 3 dagen bevallen.
maandag 14 september 2015 om 12:52
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
leef, geniet en eet!
maandag 14 september 2015 om 13:06
Jeetje wat een bizarre dingen komen hier voorbij! Zit het echt met verbazing te lezen.
Vooral die schoonmoeders....
Daar kan ik over meepraten. Mijn schoonmoeder heeft me al uitgelegd dat als ik ooit ga bevallen ze er natuurlijk wel bij wil zijn. En dat het kind toch echt de achternaam van mijn vriend moet krijgen en niet die van mij, want dat is onzin
Belangrijk detail; ik ben niet alleen niet zwanger, mijn vriend en ik hebben ook geen kinderwens....
Vooral die schoonmoeders....
Daar kan ik over meepraten. Mijn schoonmoeder heeft me al uitgelegd dat als ik ooit ga bevallen ze er natuurlijk wel bij wil zijn. En dat het kind toch echt de achternaam van mijn vriend moet krijgen en niet die van mij, want dat is onzin
Belangrijk detail; ik ben niet alleen niet zwanger, mijn vriend en ik hebben ook geen kinderwens....
maandag 14 september 2015 om 13:07
quote:vivavo97 schreef op 14 september 2015 @ 12:52:
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....Ach, meid, waar halen ze 't toch maar allemaal??? Alvast een virtuele
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....Ach, meid, waar halen ze 't toch maar allemaal??? Alvast een virtuele
maandag 14 september 2015 om 13:13
quote:vivavo97 schreef op 14 september 2015 @ 12:52:
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
*knuffel*
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
*knuffel*
maandag 14 september 2015 om 13:24
quote:vivavo97 schreef op 14 september 2015 @ 12:52:
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
Pffff dit spant de kroon wel hoor
Wat een nare, nare mensen bestaan er toch
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
Pffff dit spant de kroon wel hoor
Wat een nare, nare mensen bestaan er toch
maandag 14 september 2015 om 13:33
Dank jullie wel. Toch ga ik nog steeds naar ze toe, ze zijn de enige opa en oma die mijn kinderen hebben. Nog eentje van ze: na vier jaar mmm heb ik een zoon gekregen. Schoonpapa maakt nog steeds opmerkingen als kinderen neem je, die krijg je niet. En na 30 jaar samen zijn met mijn echtgenoot ben ik nog steeds niet de vrouw die ze voor mijn man wilde. Ik ben veel te zelfstandig, eigengereid en zeg alles wat ik denk. Ze moesten eens weten hoe ik over hen denk.
Opa is licht aan het dementeren nu. Ik heb mijn man al gezegd dat ik geen zorgen kan gaan doen, dat dit echt te veel van me is gevraagd. Hij staat hier helemaal achter.
Opa is licht aan het dementeren nu. Ik heb mijn man al gezegd dat ik geen zorgen kan gaan doen, dat dit echt te veel van me is gevraagd. Hij staat hier helemaal achter.
leef, geniet en eet!
maandag 14 september 2015 om 13:34
Whoo wat een verhalen, ik hoop dat ik als ouder later niet van dat soort rare opmerkingen ga maken. En dan valt die van mij nog best mee. Geen familie maar verpleegkundige; jaren geleden met een spoedkeizersnee bevallen, baby op de ic. Staat in het schriftje van baby "moeder toont geen belangstelling" nee in het dossier stond wel gewoon dat moeder in coma zelf op de ic lag, dat was schijnbaar geen reden. (Het is allemaal goed gekomen hoor).
maandag 14 september 2015 om 13:45
quote:vivavo97 schreef op 14 september 2015 @ 12:52:
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....Wat naar zeg, echt Sommige mensen zijn echt onvoorstelbaar bot...
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....Wat naar zeg, echt Sommige mensen zijn echt onvoorstelbaar bot...
maandag 14 september 2015 om 13:54
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik meerdere keren te horen of ik wel zeker wist dat ik 1 baby zou krijgen en niet 2 of 3. Ik vond het niet leuk, maar kon het ook wel weer begrijpen. Mijn buik was enorm. Maar werd soms zelfs in de supermarkt aangestaard.
Ernstige bekkeninstabiliteit en veel pijn waren niet fijn, maar om dan ook nog uitgelachen te worden door je collega en die je 'waggel' dan na gaat doen en demonstreren waar klanten bij staan
Heb door de hormonen regelmatig een potje zitten huilen op het toilet.
Ook nog een uitgebreide beschrijving door hetzelfde groepje collega's van hoe dik mijn kont wel niet was geworden tijdens zwangerschap en hoe groot mijn BH maat nu wel niet was. Echt, ik vond dat zo prive en niet leuk. Gelukkig waren er ook veel collega's die wel aardig en tactvol waren.
Ergens in de eerste kraamweek door schoonvader: Zo, krijg je er nog 1? Met enorm verbaasd gezicht kijkend naar mijn buik. Schoonvader heeft altijd lompe opmerkingen dus ik wist van wie het kwam, maar ook toen door de hormonen een flink potje zitten janken.
Eindeloos te horen krijgen dat je kersverse baby totaal niet op jou lijkt, maar alleen op je man. Na 20x werd ik daar echt niet blij meer van.
Ernstige bekkeninstabiliteit en veel pijn waren niet fijn, maar om dan ook nog uitgelachen te worden door je collega en die je 'waggel' dan na gaat doen en demonstreren waar klanten bij staan
Heb door de hormonen regelmatig een potje zitten huilen op het toilet.
Ook nog een uitgebreide beschrijving door hetzelfde groepje collega's van hoe dik mijn kont wel niet was geworden tijdens zwangerschap en hoe groot mijn BH maat nu wel niet was. Echt, ik vond dat zo prive en niet leuk. Gelukkig waren er ook veel collega's die wel aardig en tactvol waren.
Ergens in de eerste kraamweek door schoonvader: Zo, krijg je er nog 1? Met enorm verbaasd gezicht kijkend naar mijn buik. Schoonvader heeft altijd lompe opmerkingen dus ik wist van wie het kwam, maar ook toen door de hormonen een flink potje zitten janken.
Eindeloos te horen krijgen dat je kersverse baby totaal niet op jou lijkt, maar alleen op je man. Na 20x werd ik daar echt niet blij meer van.
maandag 14 september 2015 om 14:03
Pfff wat een horrorverhalen!
Bedacht me er laatst nog 1 die we regelmatig te horen krijgen. Mijn vriend is indo (ja dus ook een indo schoonmoeder ) en dus getint. Nou is mijn zoon een exacte kopie van zijn vader maar dus heel erg blank. Dit horen we nu al 2 jaar aan. Rn ook zal hebben ze gelijk, hij is licht, soms ben ik er zo klaar mee. "Hij is écht wit he!!" Pfff ja maar toch hebben we besloten om m te houden
Bedacht me er laatst nog 1 die we regelmatig te horen krijgen. Mijn vriend is indo (ja dus ook een indo schoonmoeder ) en dus getint. Nou is mijn zoon een exacte kopie van zijn vader maar dus heel erg blank. Dit horen we nu al 2 jaar aan. Rn ook zal hebben ze gelijk, hij is licht, soms ben ik er zo klaar mee. "Hij is écht wit he!!" Pfff ja maar toch hebben we besloten om m te houden
maandag 14 september 2015 om 14:21
hier nog niet bevallen, maar wel een erg vervelende opmerking van mijn moeder..
mijn moeder vond namelijk dat ik nu wel kon gaan lijnen (nu ik zwanger ben), want dan zou de baby van mij eten en zou ik mooi afgevallen zijn na de bevalling. om discussies te voorkomen zeg ik nu maar gewoon elke keer dat ik niet meer weet hoeveel ik nu weeg en hoeveel ik aangekomen ben..
gelukkig staat hier wel een verschrikkelijk lieve schoonmoeder tegenover, die de kleine nu al overlaad met cadeautjes en enthousiast is voor 5!
mijn moeder vond namelijk dat ik nu wel kon gaan lijnen (nu ik zwanger ben), want dan zou de baby van mij eten en zou ik mooi afgevallen zijn na de bevalling. om discussies te voorkomen zeg ik nu maar gewoon elke keer dat ik niet meer weet hoeveel ik nu weeg en hoeveel ik aangekomen ben..
gelukkig staat hier wel een verschrikkelijk lieve schoonmoeder tegenover, die de kleine nu al overlaad met cadeautjes en enthousiast is voor 5!
er komt een moment waarop je beseft dat je voor sommige mensen nooit genoeg bent... de vraag is: is dat jouw, of hun probleem?
maandag 14 september 2015 om 14:40
quote:Dollycat schreef op 14 september 2015 @ 13:54:
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik meerdere keren te horen of ik wel zeker wist dat ik 1 baby zou krijgen en niet 2 of 3. Ik vond het niet leuk, maar kon het ook wel weer begrijpen. Mijn buik was enorm. Maar werd soms zelfs in de supermarkt aangestaard.
Ernstige bekkeninstabiliteit en veel pijn waren niet fijn, maar om dan ook nog uitgelachen te worden door je collega en die je 'waggel' dan na gaat doen en demonstreren waar klanten bij staan
Heb door de hormonen regelmatig een potje zitten huilen op het toilet.
Ook nog een uitgebreide beschrijving door hetzelfde groepje collega's van hoe dik mijn kont wel niet was geworden tijdens zwangerschap en hoe groot mijn BH maat nu wel niet was. Echt, ik vond dat zo prive en niet leuk. Gelukkig waren er ook veel collega's die wel aardig en tactvol waren.
Ergens in de eerste kraamweek door schoonvader: Zo, krijg je er nog 1? Met enorm verbaasd gezicht kijkend naar mijn buik. Schoonvader heeft altijd lompe opmerkingen dus ik wist van wie het kwam, maar ook toen door de hormonen een flink potje zitten janken.
Eindeloos te horen krijgen dat je kersverse baby totaal niet op jou lijkt, maar alleen op je man. Na 20x werd ik daar echt niet blij meer van.
Ah, Dolly, wat is dat ronduit gemeen van je collega's. Ik heb me voorgenomen nu wat meer van me af te bijten. Mijn broers begonnen nu ook weer met (lief bedoeld, dat wel) 'hee dikke'. Heb dit keer gezegd dat ik het niet meer wil horen. En de collega die ook maar ongegeneerd door de gang liep te roepen dat ik dik was (was ik niet, wel rond, maar niet dik!) kan van mij dit keer ook een weerwoord verwachten.
Sommige dingen kunnen echt gewoon niet.
Die van de dikke buik is ook herkenbaar, maar die laat ik maar langs me afglijden. En dat dochter op man lijkt: check. Ik hoor nooit anders! Ik weet nog hoe beteuterd man in de kraamweek keek toen de kraamhulp zei dat dochter zoveel op mij leek. Nou, daarna heb ik het geweten, heb nog maar twee keer daarna gehoord dat ze op mij lijkt. Nu zwanger van #2 en ik heb al tegen man gezegd dat deze op mij gaat lijken. Hij heeft zijn moment of fame wel weer gehad!
Ik zie het zelf wel gelukkig, ze heeft de slag/krullen in haar haren van mij, mijn neus en mijn rug die ik zo mooi vind bij haar.
Tijdens mijn zwangerschap kreeg ik meerdere keren te horen of ik wel zeker wist dat ik 1 baby zou krijgen en niet 2 of 3. Ik vond het niet leuk, maar kon het ook wel weer begrijpen. Mijn buik was enorm. Maar werd soms zelfs in de supermarkt aangestaard.
Ernstige bekkeninstabiliteit en veel pijn waren niet fijn, maar om dan ook nog uitgelachen te worden door je collega en die je 'waggel' dan na gaat doen en demonstreren waar klanten bij staan
Heb door de hormonen regelmatig een potje zitten huilen op het toilet.
Ook nog een uitgebreide beschrijving door hetzelfde groepje collega's van hoe dik mijn kont wel niet was geworden tijdens zwangerschap en hoe groot mijn BH maat nu wel niet was. Echt, ik vond dat zo prive en niet leuk. Gelukkig waren er ook veel collega's die wel aardig en tactvol waren.
Ergens in de eerste kraamweek door schoonvader: Zo, krijg je er nog 1? Met enorm verbaasd gezicht kijkend naar mijn buik. Schoonvader heeft altijd lompe opmerkingen dus ik wist van wie het kwam, maar ook toen door de hormonen een flink potje zitten janken.
Eindeloos te horen krijgen dat je kersverse baby totaal niet op jou lijkt, maar alleen op je man. Na 20x werd ik daar echt niet blij meer van.
Ah, Dolly, wat is dat ronduit gemeen van je collega's. Ik heb me voorgenomen nu wat meer van me af te bijten. Mijn broers begonnen nu ook weer met (lief bedoeld, dat wel) 'hee dikke'. Heb dit keer gezegd dat ik het niet meer wil horen. En de collega die ook maar ongegeneerd door de gang liep te roepen dat ik dik was (was ik niet, wel rond, maar niet dik!) kan van mij dit keer ook een weerwoord verwachten.
Sommige dingen kunnen echt gewoon niet.
Die van de dikke buik is ook herkenbaar, maar die laat ik maar langs me afglijden. En dat dochter op man lijkt: check. Ik hoor nooit anders! Ik weet nog hoe beteuterd man in de kraamweek keek toen de kraamhulp zei dat dochter zoveel op mij leek. Nou, daarna heb ik het geweten, heb nog maar twee keer daarna gehoord dat ze op mij lijkt. Nu zwanger van #2 en ik heb al tegen man gezegd dat deze op mij gaat lijken. Hij heeft zijn moment of fame wel weer gehad!
Ik zie het zelf wel gelukkig, ze heeft de slag/krullen in haar haren van mij, mijn neus en mijn rug die ik zo mooi vind bij haar.
maandag 14 september 2015 om 15:33
Lompe opmerkingen van CB verpleegkundigen, mag dat ook? Zo rond de 10 dagen kreeg ik een huisbezoek van de verpleegkundige. Ik had een spoedkeizersnede gehad en mijn dochter heeft aansluitend nog een aantal dagen op de high care gelegen. De kraamtijd verliep dus niet echt vlekkeloos. Ik was in die tijd ook echt nog onzeker als moeder, borstvoeding geven ging ook zeer moeizaam. Schijnbaar had die CB-muts al een aantal keer geprobeerd te bellen voor een afspraak voor het huisbezoek, maar ze bleek naar een oud nummer te bellen, dus dat hielp niet. Hoe dan ook, ze stond die ochtend geheel onverwacht om 10 uur 's ochtends op de stoep. Die dag was ik voor het eerst alleen thuis met mijn baby, man weer aan het werk en de kraamhulp was ook net weg. Stiekem had ik wel zin om even echt alleen te zijn met mijn baby, die steeds meer als echt 'mijn baby' ging voelen en niet als de baby van het ziekenhuis zeg maar. Ik had me dus ingesteld op een dag in bed samen cocoonen. De bel gaat en ik strompel naar beneden in badjas, het ging niet zo snel. Nog een keer heel hard de bel. Verbaasd doe ik de deur open en zie daar de CB muts staan. Het eerste wat ze zegt is: Zo mevrouw, nog niet aangekleed?
Ik weet niet eens meer hoe de rest van het gesprek is geweest. Wel dat ik gelijk meerdere keren een paar trappen op heb moeten lopen om de baby te halen en deze muts van koffie te voorzien. (We woonden split-level met de keuken en badkamer op een tussenverdieping. Ik was überhaupt niet van plan geweest om die dag op de benedenverdieping/woonkamer te komen.) Dit onverwachte bezoek heeft me echt veel lichamelijke en geestelijke energie gekost, bleh.
Ik weet niet eens meer hoe de rest van het gesprek is geweest. Wel dat ik gelijk meerdere keren een paar trappen op heb moeten lopen om de baby te halen en deze muts van koffie te voorzien. (We woonden split-level met de keuken en badkamer op een tussenverdieping. Ik was überhaupt niet van plan geweest om die dag op de benedenverdieping/woonkamer te komen.) Dit onverwachte bezoek heeft me echt veel lichamelijke en geestelijke energie gekost, bleh.
maandag 14 september 2015 om 15:39
Voor wat betreft de opmerkingen dat de baby op je partner lijkt, waarom vinden jullie die opmerkingen erg? Mijn middelste is echt letterlijk een copy-paste van zijn vader. Ik heb serieus nog niks van mezelf in hem kunnen herkennen en hij is inmiddels vijf jaar. Laatst was mijn man zijn teennagels aan het knippen en kwam tot de conclusie dat ook zijn tenen van hem zijn. Ik heb het echt nog nooit erg gevonden dat iemand zei dat hij op zijn vader lijkt. Dat is gewoon zo. En ik ben niet voor niks met zijn vader, dus waarom zou ik het dan erg vinden dat hij op zijn vader lijkt? Mijn schoonmoeder heeft zelfs een keer excuus gemaakt toen ze het weer een keer zei, maar dat is wat mij betreft echt onnodig.
(Mijn zoontje is wel een ontzettend mama's kindje, veel meer dan zijn zussen. Heerlijk )
(Mijn zoontje is wel een ontzettend mama's kindje, veel meer dan zijn zussen. Heerlijk )
maandag 14 september 2015 om 22:27
quote:jsv schreef op 14 september 2015 @ 13:34:
Whoo wat een verhalen, ik hoop dat ik als ouder later niet van dat soort rare opmerkingen ga maken. En dan valt die van mij nog best mee. Geen familie maar verpleegkundige; jaren geleden met een spoedkeizersnee bevallen, baby op de ic. Staat in het schriftje van baby "moeder toont geen belangstelling" nee in het dossier stond wel gewoon dat moeder in coma zelf op de ic lag, dat was schijnbaar geen reden. (Het is allemaal goed gekomen hoor).Wow absurd! Goed te horen dat alles goedgekomen is!
Whoo wat een verhalen, ik hoop dat ik als ouder later niet van dat soort rare opmerkingen ga maken. En dan valt die van mij nog best mee. Geen familie maar verpleegkundige; jaren geleden met een spoedkeizersnee bevallen, baby op de ic. Staat in het schriftje van baby "moeder toont geen belangstelling" nee in het dossier stond wel gewoon dat moeder in coma zelf op de ic lag, dat was schijnbaar geen reden. (Het is allemaal goed gekomen hoor).Wow absurd! Goed te horen dat alles goedgekomen is!
Life is like a pipe and I\'m a tiny penny rolling up the walls inside
dinsdag 15 september 2015 om 00:37
quote:jsv schreef op 14 september 2015 @ 13:34:
Whoo wat een verhalen, ik hoop dat ik als ouder later niet van dat soort rare opmerkingen ga maken. En dan valt die van mij nog best mee. Geen familie maar verpleegkundige; jaren geleden met een spoedkeizersnee bevallen, baby op de ic. Staat in het schriftje van baby "moeder toont geen belangstelling" nee in het dossier stond wel gewoon dat moeder in coma zelf op de ic lag, dat was schijnbaar geen reden. (Het is allemaal goed gekomen hoor).
Nou zeg, heb je niet eens de moeite genomen om even uit coma te komen om naar je kind te gaan kijken? Dat is inderdaad wel weinig interesse zeg . En raar, dat zal niet de eerste keer zijn dat ze te maken hebben net een moeder die nog niet vervoerd kan/mag worden.
Zelf (nog) geen kinderen, maar mijn beste vriendin wel. Bij de eerste weken in het ziekenhuis gelegen met zwangerschapsvergiftiging, niet erkende weeën gehad tot volledige ontsluiting met persweeen en al en toen toch nog een spoedsectio ivm stuit. Hoe vaak zij niet te horen gekregen heeft: 'tja, maar jij bent niet echt bevallen'. Gelukkig is ze vrij nuchter en antwoordde ze steevast: nee, maar ik wilde ook niet per se bevallen, ik wilde een kind, en dat is gelukkig aardig goed gelukt.
En bij de tweede (vrij 'makkelijke' vaginale bevalling werd hard geprobeerd haar met terugwerkende kracht een trauma aan te praten over de eerste bevalling. Echt de halve wereld vond het nodig om te melden dat dit wel leuk was, maar dat ze het nu vast nog veel erger vond dat het de eerste keer zo moeizaam ging (heel gek, eerst was ze niet eens echt bevallen, drie jaar later was het eigenlijk toch een drama geweest). Ook daar heeft ze nooit boodschap aan gehad en ook echt verbaasd over. Voor haar was de eerste keer wel gedoe, maar was ze na de geboorte vooral blij dat de baby er was en dat ze het goed deed. En heel heel trots op haar dochter. En na de tweede eigenlijk precies hetzelfde. Zij heeft zelf echt geen nare herinnering aan de eerste bevalling, ja was wat gedoe en zo, maar vooral de blijdschap om haar kind. Maar dat mag niet, je moet daar een trauma aan overhouden. Volgens schoonmoeder, de buurvrouw, de overbuurvrouw, de verloskundige en het consultatie bureau. Ik ben vast voorbereid....
Whoo wat een verhalen, ik hoop dat ik als ouder later niet van dat soort rare opmerkingen ga maken. En dan valt die van mij nog best mee. Geen familie maar verpleegkundige; jaren geleden met een spoedkeizersnee bevallen, baby op de ic. Staat in het schriftje van baby "moeder toont geen belangstelling" nee in het dossier stond wel gewoon dat moeder in coma zelf op de ic lag, dat was schijnbaar geen reden. (Het is allemaal goed gekomen hoor).
Nou zeg, heb je niet eens de moeite genomen om even uit coma te komen om naar je kind te gaan kijken? Dat is inderdaad wel weinig interesse zeg . En raar, dat zal niet de eerste keer zijn dat ze te maken hebben net een moeder die nog niet vervoerd kan/mag worden.
Zelf (nog) geen kinderen, maar mijn beste vriendin wel. Bij de eerste weken in het ziekenhuis gelegen met zwangerschapsvergiftiging, niet erkende weeën gehad tot volledige ontsluiting met persweeen en al en toen toch nog een spoedsectio ivm stuit. Hoe vaak zij niet te horen gekregen heeft: 'tja, maar jij bent niet echt bevallen'. Gelukkig is ze vrij nuchter en antwoordde ze steevast: nee, maar ik wilde ook niet per se bevallen, ik wilde een kind, en dat is gelukkig aardig goed gelukt.
En bij de tweede (vrij 'makkelijke' vaginale bevalling werd hard geprobeerd haar met terugwerkende kracht een trauma aan te praten over de eerste bevalling. Echt de halve wereld vond het nodig om te melden dat dit wel leuk was, maar dat ze het nu vast nog veel erger vond dat het de eerste keer zo moeizaam ging (heel gek, eerst was ze niet eens echt bevallen, drie jaar later was het eigenlijk toch een drama geweest). Ook daar heeft ze nooit boodschap aan gehad en ook echt verbaasd over. Voor haar was de eerste keer wel gedoe, maar was ze na de geboorte vooral blij dat de baby er was en dat ze het goed deed. En heel heel trots op haar dochter. En na de tweede eigenlijk precies hetzelfde. Zij heeft zelf echt geen nare herinnering aan de eerste bevalling, ja was wat gedoe en zo, maar vooral de blijdschap om haar kind. Maar dat mag niet, je moet daar een trauma aan overhouden. Volgens schoonmoeder, de buurvrouw, de overbuurvrouw, de verloskundige en het consultatie bureau. Ik ben vast voorbereid....
woensdag 16 september 2015 om 09:50
quote:fleetfox schreef op 14 september 2015 @ 14:40:
[...]
Ah, Dolly, wat is dat ronduit gemeen van je collega's. Ik heb me voorgenomen nu wat meer van me af te bijten. Mijn broers begonnen nu ook weer met (lief bedoeld, dat wel) 'hee dikke'. Heb dit keer gezegd dat ik het niet meer wil horen. En de collega die ook maar ongegeneerd door de gang liep te roepen dat ik dik was (was ik niet, wel rond, maar niet dik!) kan van mij dit keer ook een weerwoord verwachten.
Sommige dingen kunnen echt gewoon niet.
Die van de dikke buik is ook herkenbaar, maar die laat ik maar langs me afglijden. En dat dochter op man lijkt: check. Ik hoor nooit anders! Ik weet nog hoe beteuterd man in de kraamweek keek toen de kraamhulp zei dat dochter zoveel op mij leek. Nou, daarna heb ik het geweten, heb nog maar twee keer daarna gehoord dat ze op mij lijkt. Nu zwanger van #2 en ik heb al tegen man gezegd dat deze op mij gaat lijken. Hij heeft zijn moment of fame wel weer gehad!
Ik zie het zelf wel gelukkig, ze heeft de slag/krullen in haar haren van mij, mijn neus en mijn rug die ik zo mooi vind bij haar.
Goed zo, bijt deze keer maar flink van je af! Mensen mogen best meer rekening houden met elkaar, continue opmerken over hoe dik iemand wel niet is geworden, is gewoon niet nodig.
Haha, nummer 2 gaat vast op jou lijken (dat vind ik opvallend vaak zo, dat de 1e veel op papa lijkt en de 2e op mama, maar misschien is dat toeval)
[...]
Ah, Dolly, wat is dat ronduit gemeen van je collega's. Ik heb me voorgenomen nu wat meer van me af te bijten. Mijn broers begonnen nu ook weer met (lief bedoeld, dat wel) 'hee dikke'. Heb dit keer gezegd dat ik het niet meer wil horen. En de collega die ook maar ongegeneerd door de gang liep te roepen dat ik dik was (was ik niet, wel rond, maar niet dik!) kan van mij dit keer ook een weerwoord verwachten.
Sommige dingen kunnen echt gewoon niet.
Die van de dikke buik is ook herkenbaar, maar die laat ik maar langs me afglijden. En dat dochter op man lijkt: check. Ik hoor nooit anders! Ik weet nog hoe beteuterd man in de kraamweek keek toen de kraamhulp zei dat dochter zoveel op mij leek. Nou, daarna heb ik het geweten, heb nog maar twee keer daarna gehoord dat ze op mij lijkt. Nu zwanger van #2 en ik heb al tegen man gezegd dat deze op mij gaat lijken. Hij heeft zijn moment of fame wel weer gehad!
Ik zie het zelf wel gelukkig, ze heeft de slag/krullen in haar haren van mij, mijn neus en mijn rug die ik zo mooi vind bij haar.
Goed zo, bijt deze keer maar flink van je af! Mensen mogen best meer rekening houden met elkaar, continue opmerken over hoe dik iemand wel niet is geworden, is gewoon niet nodig.
Haha, nummer 2 gaat vast op jou lijken (dat vind ik opvallend vaak zo, dat de 1e veel op papa lijkt en de 2e op mama, maar misschien is dat toeval)
woensdag 16 september 2015 om 09:54
quote:TessTan schreef op 14 september 2015 @ 15:39:
Voor wat betreft de opmerkingen dat de baby op je partner lijkt, waarom vinden jullie die opmerkingen erg? Mijn middelste is echt letterlijk een copy-paste van zijn vader. Ik heb serieus nog niks van mezelf in hem kunnen herkennen en hij is inmiddels vijf jaar. Laatst was mijn man zijn teennagels aan het knippen en kwam tot de conclusie dat ook zijn tenen van hem zijn. Ik heb het echt nog nooit erg gevonden dat iemand zei dat hij op zijn vader lijkt. Dat is gewoon zo. En ik ben niet voor niks met zijn vader, dus waarom zou ik het dan erg vinden dat hij op zijn vader lijkt? Mijn schoonmoeder heeft zelfs een keer excuus gemaakt toen ze het weer een keer zei, maar dat is wat mij betreft echt onnodig.
(Mijn zoontje is wel een ontzettend mama's kindje, veel meer dan zijn zussen. Heerlijk )Ik vind het niet per se erg TessTan, want ja kind lijkt ook gewoon enorm op papa en dat vind ik natuurlijk helemaal niet erg. Maar het werd gewoon irritant als 1 en dezelfde persoon dat maar blijft herhalen. In die eerste weken ben je al extra gevoelig, ik had een zware bevalling en een ziek kind en tsja, ik vond het op een gegeven moment gewoon niet opbeurend ofzo. Dacht na 5x gewoon: ja, nu weet ik het wel. Kind lijkt zelfs meer op schoonmoeder dan op mij (dat werd zo gezegd).
Voor wat betreft de opmerkingen dat de baby op je partner lijkt, waarom vinden jullie die opmerkingen erg? Mijn middelste is echt letterlijk een copy-paste van zijn vader. Ik heb serieus nog niks van mezelf in hem kunnen herkennen en hij is inmiddels vijf jaar. Laatst was mijn man zijn teennagels aan het knippen en kwam tot de conclusie dat ook zijn tenen van hem zijn. Ik heb het echt nog nooit erg gevonden dat iemand zei dat hij op zijn vader lijkt. Dat is gewoon zo. En ik ben niet voor niks met zijn vader, dus waarom zou ik het dan erg vinden dat hij op zijn vader lijkt? Mijn schoonmoeder heeft zelfs een keer excuus gemaakt toen ze het weer een keer zei, maar dat is wat mij betreft echt onnodig.
(Mijn zoontje is wel een ontzettend mama's kindje, veel meer dan zijn zussen. Heerlijk )Ik vind het niet per se erg TessTan, want ja kind lijkt ook gewoon enorm op papa en dat vind ik natuurlijk helemaal niet erg. Maar het werd gewoon irritant als 1 en dezelfde persoon dat maar blijft herhalen. In die eerste weken ben je al extra gevoelig, ik had een zware bevalling en een ziek kind en tsja, ik vond het op een gegeven moment gewoon niet opbeurend ofzo. Dacht na 5x gewoon: ja, nu weet ik het wel. Kind lijkt zelfs meer op schoonmoeder dan op mij (dat werd zo gezegd).
woensdag 16 september 2015 om 10:10
Ik heb ook zo'n schoonmoeder, het eerste wat ze zei toen ze mijn dochtertje zag was: "O, ze lijkt precies op mij!". Het is al ruim 10 jaar geleden en nog word ik woest als ik er weer aan denk. Nog steeds vergelijkt ze het uiterlijk van dochter met allerlei vage tantes en ver weg-familie. Mijn tweede lijkt veel meer op mij en daar hoor ik haar nooit over.
Ben nu zwanger van nummer 3 en zie wat schoonouders betreft alweer huizenhoog op tegen de kraamtijd...
Ben nu zwanger van nummer 3 en zie wat schoonouders betreft alweer huizenhoog op tegen de kraamtijd...
woensdag 16 september 2015 om 10:12
quote:vivavo97 schreef op 14 september 2015 @ 12:52:
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
Zo'n opmerking over de miskraam heb ik ook gehad van schoonmoeder. De miskraam kwam volgens haar doordat we net verhuisd waren. Verhuizen en een zwangerschap konden niet samen. Dan vraag je blijkbaar teveel van jezelf en krijg je een miskraam..
Ik heb haar toen duidelijk gezegd dat dit een ongezond vruchtje is geweest en dat de verhuizing er niks mee te maken heeft. Ze schrok er van en zei later tegen mijn vriend dat ik wel erg direct was hè..
In de kraamweek kwam schoonmoeders ook precies tijdens rusttijd. Ik gaf aan dat dat geen handige tijd was, maar voor haar wel, want dat paste precies in haar uitlaatrondje met de hond. Ik ben demonstratief boven gebleven.
Eerste bezoek van schoonmoeder na de bevalling om haar kleinzoon te zien, moest mijn vriend, kersverse vader, zijn moeder ophalen. Want de vijf km aan benzine kan er niet vanaf.
Mijn eigen ouders zeiden, toen ik vertelde zwanger te zijn (na mijn miskraam): hoe lang? 6 weken? Oh, dan kan er dus nog veel mis gaan..
En toen ik 3 weken na de bevalling weer op mijn hobbycursus aanschoof, zei men: hé, daar heb je theia, maar nu zonder dikke bui.. Oh wacht, nee hij zit er nog'
Na dat ik te horen kreeg dat mijn 13 weken zwangerschap zou eindigen in een miskraam kwamen we verdrietig bij schoonouders aan. Ik kreeg te horen dat het mijn eigen schuld was, want ik had niet moeten gaan fietsen in de zevende week...... ik ben opgestaan en weg gelopen. Heb ze drie maanden niet gezien. Diezelfde miskraam kwam zelf op gang, heb na twee avonden heftige weeën ook nog een curettage gehad op woensdag. Toen ik op de maandag erna weer ging werken zei mijn collega dat ik er wel lang over had gedaan om weer terug te komen, want na haar abortus was ze de volgende dag alweer aan het werk gegaan.....
Twee jaar daarna ben ik bevallen van een prachtige dochter. Toen ze acht jaar was werd bij haar autisme geconstateerd. Ook dat was mijn schuld, want ik had een te sterke band met haar....
Zo'n opmerking over de miskraam heb ik ook gehad van schoonmoeder. De miskraam kwam volgens haar doordat we net verhuisd waren. Verhuizen en een zwangerschap konden niet samen. Dan vraag je blijkbaar teveel van jezelf en krijg je een miskraam..
Ik heb haar toen duidelijk gezegd dat dit een ongezond vruchtje is geweest en dat de verhuizing er niks mee te maken heeft. Ze schrok er van en zei later tegen mijn vriend dat ik wel erg direct was hè..
In de kraamweek kwam schoonmoeders ook precies tijdens rusttijd. Ik gaf aan dat dat geen handige tijd was, maar voor haar wel, want dat paste precies in haar uitlaatrondje met de hond. Ik ben demonstratief boven gebleven.
Eerste bezoek van schoonmoeder na de bevalling om haar kleinzoon te zien, moest mijn vriend, kersverse vader, zijn moeder ophalen. Want de vijf km aan benzine kan er niet vanaf.
Mijn eigen ouders zeiden, toen ik vertelde zwanger te zijn (na mijn miskraam): hoe lang? 6 weken? Oh, dan kan er dus nog veel mis gaan..
En toen ik 3 weken na de bevalling weer op mijn hobbycursus aanschoof, zei men: hé, daar heb je theia, maar nu zonder dikke bui.. Oh wacht, nee hij zit er nog'
